Yun*Jae We're couple..[tvxq yaoi]

ลำดับตอนที่ #3 : Part 2 -->> ซ้อมร้องเพลง..

We’re Couple

Part 2 

กริ๊งงงงง...~

“อ๊ากกก..”

‘ตุ้บ...’

“....” ร่างสูงยื่นมือไปทุบปิดนาฬิกาปลุกที่ดังสนั่นหวั่นไหว ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนคลุมโปงต่อ...

“อืม...” แจค่อยๆลืมตาขึ้น.. ก่อนลุกขึ้นนั่ง...แล้วหรี่ตาเพ่งมองรอบๆห้อง..

“นอนต่อเถอะแจ..เช้านี้ไม่มีเรียน..” เสียงพูดงึมงำๆดังมาจากใต้ผ้าห่ม..

   แจยกมือขึ้นกุมหัวแล้วลูบเบาๆ.. ก่อนจะหลับตาแล้วขมวดคิ้วด้วยความปวดหัว...

   ‘อา..ให้ตายสิ..มึนหัวเป็นบ้าเลย...’

   “นอนเร็ว..” มือใหญ่ๆยื่นออกมาจากผ้าห่มก่อนจะกดตัวแจลงนอน..

   “...” แจซุกตัวลงไปใต้ผ้าห่ม..เครื่องปรับอากาศทำให้ห้องนี้เย็นขึ้นกว่าปกติมาก..

   “..แจจ๋า...” ยุนเรียกเสียงหวาน ก่อนจะกอดแจ.. ส่วนแจที่มุดเข้าไปในผ้าห่ม ก็ทำให้เห็นสภาพตัวเองในตอนนี้..

   “...อ๊ากกกก..ฉันไม่ได้ใส่เสื้อผ้านี่..” แจสะดุ้งเฮือก รีบออกจากอ้อมกอดยุน..

   “ฉันก็ไม่ได้ใส่เหมือนกันแหละน่า..” ยุนดึงผ้าห่มที่คลุมโปงออก แล้วยื่นหน้าออกมา.. ตอนนี้ผมของยุนชี้โด้ชี้เด่อย่างกับเพิ่งไปรบมา..

   “..อา..ให้ตายสิ...เมื่อคืน.. ลืมไปสนิทเลย... เกิดอะไรขึ้น..” แจนั่งครุ่นคิดอะไรซักอย่าง ก่อนจะนึกออก..

   “นายกับฉันมีอะไรกันครั้งแรกไง!” ยุนโพล่งออกมาเต็มปากเต็มคำ ทำเอาแจตาถลน..

   “ห๊า...O[]O!!” แจหันมาจ้องยุนแล้วร้องเสียงดัง.. “อา...ใช่จริงๆด้วย..”

   “นอนกันต่อเถอะนะ..” ยุนดึงแจให้นอน แต่แจกลับเขยิบตัวไปปลายเตียง.. “ให้ตาย แล้วฉันจะไปจากที่นี่ยังไงเนี่ย....กางเกงซักตัวก็ไม่มี..”

   “จะอายอะไรนักหนานะนายน่ะ..เมื่อคืนก็เห็นกันหมดแล้ว..” ยุนว่า..ทำเอาแจหน้าแดงด้วยความอาย..

   “หยุดพูดเรื่องนั้นซะทีได้มั๊ย” แจตวาด แล้วมองหากางเกง..

   “เฮ้อ... ไม่พูดด้วยแล้ว.. นอนต่อดีกว่า..” ยุนยกหมอนขึ้นมาปิดตา แล้วหลับต่อ..

   แจที่นั่งอยู่ปลายเตียง..พอเห็นยุนหลับแล้วก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปหาบ็อกเซอร์ตัวเมื่อวาน...

   ‘อา..เจอแล้ว..’

   แจรีบคว้าบ็อกเซอร์มาใส่ทันที..แต่จู่ๆก็เกิดปวดท้องขึ้นมา..ขาที่เคยมีแรงมัน..ตอนนี้แรงก็หายไปหมด.. เซล้มลงบนพื้นห้องน้ำ...

‘ตึง...!!!’

   “โอย...” คลำแขนขวาที่กระแทกพื้นเมื่อกี๊เบาๆ..

   ‘เจ็บเป็นบ้า..ทำไมอยู่ๆแรงมันหายไปหมดเลยนะ..’

   “แจ...” ยุนเปิดประตูห้องน้ำเข้ามาพร้อมกับตะโกนถามด้วยความตกใจ..

   “อ่า......-O-..” แจอ้าปากค้างกับภาพตรงหน้า......

 ‘ยุนไม่ใส่อะไรเลย..!!!!’

   “เฮ้ยยยย..” ยุนรีบวิ่งออกจากห้องน้ำไป..ไม่ถึงสามนาทีก็กลับมาอีกครั้ง..พร้อมกับกางเกง.. - -“

   “เป็นไงบ้างแจ..” ยุนนั่งยองๆลงข้างแจ..แล้วเอื้อมมือมาโอบตรงเอวแจ..

   “อ๊ะ..ไม่เป็นไร” แจรีบปัดมือยุนออกแล้วรีบลุกขึ้น แต่กลับเซมาทับยุน..

   “ไหนว่าไม่เป็นไรไง...” ยุนพูดพลางหัวเราะ.. “ปากดีจริงๆเลย..”

   “......”แจก้มหน้าลงอายๆ...

   “เอาเถอะ..มานี่” ยุนยื่นแขนไปอุ้มแจขึ้น..

   “หวา....” แจตกใจเผลอร้องออกมา.. ยุนอุ้มแจมาที่บนเตียง..

   “.....” ความเงียบเข้าครอบงำ...

   แจถูกวางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา.. ยุนทิ้งตัวลงนอนข้างๆ..ก่อนจะหันมาหาแจ..

   “..แจ..” เอ่ยเรียกชื่ออย่างแผ่วเบา..ก่อนจะยื่นมือไปปัดเส้นผมที่ปรกหน้าของร่างบางอยู่..

   “หืม??” หันมาตามเสียงเรียก..แล้วมองด้วยสายตาสงสัย..

   “ฉันรักนายนะ..” ยุนพูดแล้วยิ้มโชว์เขี้ยวขาวอย่างที่ทำเป็นประจำ..แล้วหันไปจุ๊บเข้าที่แก้มขาว..

   “...อะ..” แจอึ้งไปเล็กน้อย ยุนเลยสะกิดแขนแจเบาๆ ก่อนจะทำแก้มป่องยื่นมาหาแจ..

   “หา?” แจอ้าปากงงๆ ยุนเลยยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากขึ้น แล้วเอามือชี้แก้มตัวเอง..

   “จุ๊บ..” แจหันไปจุ๊บเข้าที่แก้มยุนเบาๆทีนึง แล้วรีบหันไปอีกด้าน ให้ยุนได้แต่ชื่นชมด้านหลังไป..

   “นายคิดว่าหันหลังแล้วฉันจะทำอะไรไม่ได้เหรอ..” ยุนพูดพลางหัวเราะ แล้วกอดเข้าที่เอวแจ..

   “ปล่อยนะ..” แจดิ้นพลางร้องโวยวาย..ยุนเลยยื่นมือมาปิดปากแจไว้..

   “อื้อ..อื้อ..” แจยังคงพยายามร้องไม่เลิก..

   “ถ้านายไม่หยุดร้อง..ฉันจะเปลี่ยนจากมือ เป็นใช้ปากปิดแทน..” ยุนว่า..

   “.....” ได้ผล..หยุดทั้งร้อง และดิ้น...

   “มันต้องอย่างนี้สิ..” ยุนพูดด้วยความพอใจ แล้วกอดแจไว้แน่น..

   “....” ห้องทั้งห้องเงียบลงอีกครั้ง.. เงียบจนได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน..

   “ทำไมนายถึงชอบฉันล่ะยุน..” แจเอ่ยถามขึ้นทำลายความเงียบ..

   “อืม...เพราะนาย.. เป็นนายไงล่ะ..แจ..” ตอบ..แล้วซุกหน้าเข้ากับหลังของร่างบาง..

   “....”  แจค่อยๆพลิกตัวหันกลับมาหายุน...

    สายตาสองคู่สอดประสานกัน...แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เปี่ยมล้น... ยุนค่อยๆเอื้อมมาจับมือแจไว้ ก่อนจะยกขึ้นมาแนบอก.. รู้สึกได้ถึงลมหายใจอันอบอุ่น.. หัวใจที่เต้น.. และ..ความรักที่มีให้..

   “...รักต้องห้าม....” ร่างบางพูดขึ้นเบาๆแล้วหลับตาหลง..ท่าทางเจ็บปวด...

   “..แต่ถ้าเราจะรักกัน.. ใครก็ห้ามไม่ได้...” ยุนว่า ก่อนจะดึงแจเข้ามากอด...

   “....” ซุกหน้าเข้ากับอกกว้าง.. รู้สึกได้ถึงไออุ่นจากร่างสูง..

   “.......” ค่อยๆจูบลงที่หน้าผากของร่างบางเบาๆ..ก่อนจะหลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน......

   เวลาล่วงเลยไปอย่างรวดเร็ว.... แจรู้สึกตัวตื่นอีกทีก็รู้ว่าแสงสีส้มส่องสว่างลอดผ่านหน้าต่าง..นาฬิกาติดผนังที่ปลายเตียงบอกเวลา..ห้าโมงเย็น!!!!

   “ห๊า!!!!~” แจร้องออกมาสุดเสียง..ทำเอายุนที่หลับอยู่ข้างๆสะดุ้งตื่น..

   “มีเรื่องอะไรเหรอ..?” ถามด้วยเสียงสลึมสลือก่อนจะขยี้ตา..

   “ห้าโมงเย็นแล้ว!!” แจว่า..แล้วเอามือเกาหัวเล็กน้อย.. “ไม่ได้ไปเรียนเลยแฮะ..”

   “ไม่เป็นไรหรอกน่า วันเดียวเอง..ไปโรงเรียน ฉันก็ไม่เคยจะเห็นนายตั้งใจเรียนซักครั้ง..” ยุนว่า แล้วจ้องหน้าแจ..

 “อ่า...นะ” แจก้มหน้าอายๆ แล้วผลักไหล่กว้างเบาๆ.. “อย่างน้อยฉันก็ได้คะแนนคหกรรมดีกว่านาย..”

 “ครับ..คุณภรรยา..” ยุนตอบกลับ.. แจที่ได้ยินคำนั้นถึงกับเขินจนหน้าแดง..

 “...แจ...” เสียงทุ้มต่ำเรียกชื่อร่างบางอีกครั้ง...

 “หืม?” พยักหน้าเบาๆแล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง..

 “หิวข้าวแล้วง่ะ...- -..“ บอกร่างบางแล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไป...

 “อึ๊บ...” แจลุกขึ้นนั่งตรงขอบเตียงก่อนจะดันตัวขึ้นยืน..แต่กลับล้มลงไม่เป็นท่า..

  ‘อา..เป็นอะไรของฉันเนี่ย.. ขาไม่มีแรง.. แถมยังรู้สึกปวดท้องแปลกๆอีกด้วย.. ‘

 “เฮ้ย..แจ..” ยุนรีบวิ่งมาหาแจทันที.. “เป็นยังไงบ้าง..ไหวรึปล่าวเนี่ย..”

 “อ่า..ขาไม่มีแรงเลยล่ะ..แถมยังปวดท้องแปลกๆอีกด้วย..” อธิบายอาการให้ฟัง..

 “..อ่า..เฮ้อ.. เมื่อคืน.. เอ่อ... ขอโทษนะ.. ไม่น่าทำเรื่องแบบนั้นเลย..” ก้มหัวขอโทษร่างบาง แล้วหลับตาลง..

   “เอ่อ..ไม่เป็นไรหรอก..” เอื้อมมือไปแตะไหล่ร่างสูงเป็นเชิงให้อภัย..”ว่าแต่..นายพาฉันไปทำกับข้าวได้มั๊ย..?” 

   “ไม่ได้..” ว่าเสียงแข็ง แล้วทำหน้าเข้ม..

   “อ้าว..ทำไมล่ะ” พูดเสียงใสๆ..แล้วจ้องหน้าร่างสูงงงๆ..

   “เพราะฉันจะทำเอง.. ฉันไม่ให้นายที่ป่วยอยู่ต้องลำบากหรอกนะ” ยุนพูดแล้วยิ้มโชว์เขี้ยวขาวตามสไตล์...

   “..แต่ฉัน...” จะเอ่ยปากพูด แต่..ถูกริมฝีปากนุ่มของร่างสูงประกบไว้ก่อน..

   “..ถ้านายขาขาด..ฉันจะเป็นขาให้นาย.. ถ้านายแขนขาด..ฉันจะเป็นแขนให้นาย.. ถ้านายจะต้องตาย..ฉันจะตายแทนนาย...” ถอนริมฝีปากออกแล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง...

   “...ขอบใจนะ..” พยักหน้ารับคำ..แล้วยิ้มบางๆ..

   “ไปกันเถอะ..” ยุนว่าแล้วคว้าตัวแจขึ้นอุ้ม..ก่อนจะพาลงไปชั้นล่าง...

   แจถูกวางลงในโซฟาห้องรับแขก..ยุนหายไปประมานสองนาที ก่อนจะเดินกลับมาแล้วโยนเสื้อยืดกางเกงยีนส์กับมือถือให้แจ...

   “ใส่ซะ..” ยุนว่าแล้วเดินเข้าครัวไป..

   แจใส่เสื้อผ้าจนเรียบร้อยก่อนจะเปิดทีวีนั่งดู...เรื่องราวต่างๆย้อนเข้ามาในหัวอีกครั้ง..

   ‘..อ่า...ทำไมฉันต้องยอมรับปากเป็นแฟนยุนด้วยเนี่ย..ฉันก็ผู้ชายนะ..ทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ยยย >[]<!!..’

   โทรศัพท์มือถือของแจสั่น..แจมองเบอร์คนโทรเข้าอย่างพิจารณา...

   ‘ใครโทรมาเนี่ย..ไม่ได้เมมเบอร์ไว้ซะด้วย..’

   “ฮัลโหล..” กดรับสายด้วยความสงสัย..

   “ฮัลโหล..แจจุงเหรอ..ผมชางมินนะ..ทำไมวันนี้ไม่มาโรงเรียนล่ะ..”

   ‘อ้อ...ชางมินนั่นเอง..’

   “อ่อ..วันนี้ไม่ค่อยสบายน่ะ..” ว่าพลางเอานิ้วม้วนผมยาวๆของตัวเองเล่น..

   “อยู่บ้านยุนโฮใช่มั๊ย..ผมไปหาได้รึปล่าวน่ะ?” ถามต่อด้วยความเป็นห่วง..

   “อ้อ..เอาสิ..” แจตกลง ทั้งๆที่ตายังจ้องทีวีอยู่..

   “ครับๆ แล้วจะรีบไปนะ..” ชางมินว่าแล้ววางสายไป..

   แจดูทีวีต่อไปเรื่อยๆ..จนชางมินมาถึง..

ออดดด....

   “ครับๆๆ..” ยุนเดินไปเปิดประตูทั้งๆที่ผ้ากันเปื้อนยังคาดเอวอยู่..

   “แจ..ชางมินมาน่ะ..” ยุนตะโกนบอกแจ..แจจึงเลื่อนสายตาไปมองที่ประตูแทน..

   “นั่งคุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปทำกับข้าวก่อน” ยุนว่าแล้วเดินเข้าครัวไป..

   “เป็นอะไรมากรึปล่าว..” ชางมินจ้องหน้าแจแล้วถามอย่างเป็นห่วง..

   “อ้อ..ไม่เป็นไรหรอก แค่ปวดท้องน่ะ...” ตอบแล้วยิ้มน้อยๆ..

   “อื้อ..เฮ้อ...” พยักหน้ารับแล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก

   “ว่าแต่วันนี้มีซ้อมอะไรบ้างน่ะ” ถามต่อด้วยความสงสัย..

   “ก็ไม่มีอะไรหรอก..อ้อใช่.. อาจารย์บอกว่าพรุ่งนี้ช่วงบ่ายต้องซ้อมด้วย*” ชางมินว่า..แล้วเบิกตาให้โตขึ้น..

   “อื้ม..” ตอบด้วยเสียงในคอ..ก่อนจะยกมือถือขึ้นมา.. “ถ่ายรูปกันเถอะ”

   “อ่า...แต่ว่าผมโทรมน่าดูเลยนะ” ชางมินว่า..แล้วหน้าเซ็งๆ..

   “ไม่เป็นไรหรอกน่า..นายน่ะน่ารักอยู่แล้ว..” พูดจบก็คว้าคอชางมินเข้ามากอด แล้วกดถ่ายรูป..

   “..ฮ่าๆ..” เสียงหัวเราะของสองคนดังลั่น..ดังเข้าไปถึงในครัว ทำเอายุนถึงกับหงุดหงิด..

   “เน่.. นายสองคนน่ะ มาช่วยฉันยกไปวางบนโต๊ะเดี๋ยวนี้เลย” ตะโกนออกมาอย่างหงุดหงิด..

   “คร๊าบๆ” แจตอบรับโดยลืมไปว่าตัวเองเดินไม่ได้.. ก่อนจะลุกขึ้นจะเดิน.. แต่ก็ล้มลงไม่เป็นท่า

   “เฮ้ยยย!!!” ชางมินรีบวิ่งเข้าไปพยุงแจที่ล้มกองอยู่กับพื้น.. ก่อนจะถามอย่างเป็นห่วง “นายไม่เป็นไรแน่นะ..?”

   “โอ๊ะ... “ยุนโผล่หน้ามาจากประตูครัว พร้อมกับชุดผ้ากันเปื้อนสีหวานของแม่..

   “แจ...!!!~” ยุนวิ่งถลาเข้ามา.. ผลักมินที่พยุงแจออก แล้วเข้าพยุงแทน..

   “เห..?” ชางมินมองยุนอย่างงงๆ

   “นายเป็นไงบ้าง เจ็บมากมั๊ย” ยุนเอามือโอบเอวแจ แล้วค่อยๆพยุงแจไปนั่งช้าๆ..

   “ไม่หรอกน่า..” บัดมือร่างสูงออกอย่างอายๆ

   “งั้นก็..นาย..ชางมิน ไปยกกับข้าวกับฉัน..” ยุนออกคำสั่ง แล้วเดินเข้าไปในครัว..

   ทั้งสามคนลงมือกินข้าวกันอย่างหิวโหย.. ยุนคีบนู่นคีบนี่ส่งให้แจจนกินไม่ทัน..

   “นายจะคีบอะไรให้ฉันนักหนาเนี่ย..” แจว่า แล้วขมวดคิ้วน้อยๆ.. “คีบให้ชางมินนู่นไป..”

   “ก็ฉันอยากให้นายกินฝีมือฉันเยอะๆนี่..” ยุนว่าแล้วทำแก้มป่องให้น่ารักที่สุดเท่าที่จะทำได้..

   “ฮ่าๆ..” แจหัวเราะออกมาน้อยๆ ก่อนจะคิดขึ้น..

    ‘นายน่ะ..ไม่ต้องทำแก้มป่องก็น่ารักอยู่แล้ว..’

     ทั้งสามคนกินๆๆๆ และกิน จนกับข้าวทั้งหมดหมดลง..(อย่างรวดเร็ว)..

   “งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะ... อ้อใช่อาจารย์บอกว่าพรุ่งนี้ไปซ้อมร้องเพลงตอนสิบโมงด้วยนะฮะ” ชางมินว่า แล้วยิ้มหวานเหมือนเด็กๆ

   “อื้อ..แล้วเจอกัน” แจโบกมือให้..

   “บาย..” ยุนโบกมือ แล้วยื่นมืออีกข้างมากอดคอแจ..

   “ครับ..” พยักหน้าแล้วเดินออกไปจากบ้าน

   เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว แจและยุนนั่งดูทีวีจนนี่เที่ยงคืนครึ่งแล้ว..

   “ง่วงรึยัง?” หันไปถามร่างบางที่นั่งขยี้ตาสลึมสลือ..

   “นิดหน่อยน่ะ...” พยักหน้า แล้วดูทีวีต่อ..

   “ไปนอนกันเถอะนะ” กดปิดทีวีแล้วหันมาอุ้มร่างบางเดินไปยังห้องนอน..

    ร่างบางถูกวางลงบนเตียงอย่างเบามือ.. ผิวขาว..ริมผีปากแดงระเรื่อ..จมูกได้รูป.. เส้นผมสีดำ.. ไม่มีอะไรจะให้ยุนหลงใหลไปได้มากกว่านี้แล้ว..

   “....” ยุนค่อยๆโน้มตัวลงจูบที่หน้าผากแจอย่างแผ่วเบา.. “ฝันดีนะ..”

   “อือ..” ทำเชิงฮึมฮำในคอเป็นเชิงรับ ก่อนจะหลับไป..

   แสงสลัวในโคมไฟถูกปิดลง

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

   แสงสว่างยามเช้าทอประกายลอดผ่านช่องหน้าต่างเข้ามาภายในห้อง... ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ กระพริบตาถี่ๆปรับความคมชัดของสายตา..

   “......” กวาดสายตาไปรอบๆห้อง.. มองหาคนรักอย่างเป็นห่วง..

   “หายไปไหนของเค้าเนี่ย..” พึมพำเบาๆแล้วลองลุกขึ้นยืน..

   “อ๊าาาาาาา...!!!  ยืนได้แล้ว..!!!“ ร้องออกมาเสียงดังด้วยความดีใจ

   “............” บ้านเงียบลงอีกครั้ง แจจึงเดินออกมาจากห้องตามหายุน..

   “.......คร่อก.....ฟี้......คร่อก......ฟี้.......” ร่างสูงใหญ่นอนหลับอยู่บนโซฟา.. ขิ้วเค้มๆขมวดเข้าหากันเหมือนไม่พอใจอะไรซักอย่าง ก่อนจะละเมอหัวเราะออกมา แล้วยิ้มร่า...

‘ฝันอะไรของเค้านะ...’

   คิดพลางเดินเข้าไปใกล้ขึ้น...

   “ฮ่าๆ..แจ..นายต้องเป็นภรรยาของฉัน.. นายเป็นภรรยาฉัน.. เราจะรักกันตลอดไป.. ฮ่ะๆ... “ ละเมอพูดขึ้น ทำเอาแจที่ยืนฟังอยู่ถึงกับหน้าแดง..

   “เฮ้อ...” ถอนหายใจอย่างเขินๆ แล้วยื่นหน้าเข้าไปสำรวจหน้าของร่างสูงใกล้ๆ...

   ‘คิ้วเข้มจังเลยแฮะ.. จมูกก็สวย..’

   เผลอมองอย่างชื่นชม..

   “ฮ้าว....โอ๊ะ.. ที่รัก.. มอร์นิ่งคิสกันมั๊ย?! ^o^” ลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับคำถามชวนปวดหัวร่างบางยิ่งนัก..

   “บ้า..” ว่าแล้วนั่งลงข้างๆร่างสูง.. “ไปเที่ยวกันมั๊ย??”

   “ไปสิๆๆ..” พยักหน้าตกลงอย่างรวดเร็ว

   ‘อ๊ากก..จะได้ไปเที่ยวกันสองต่อสอง นี่มันฝันชัดๆ.. นี่ใช่มั๊ยที่เรียกว่าเดทน่ะ..>[]<.. ต้องมีกินข้าว..ดูหนัง..ถ่ายสติ๊กเกอร์..อีกเยอะแยะ..แล้วก็...จบลงที่ห้องนอน....’

   ยุนนั่งฝันหวานไปถึงไหนต่อไหนจน...

   “โทรชวนชางมินดีกว่า!” แจโพล่งออกมา..

 เพล้งงงงง~

   (เสียงฝันสลาย.. - -“)

   “...ฮัลโหล.. เอ๊ะ.. อ๋อ ลืมไปเลย.. เอาล่ะๆ ฉันจะรีบไปนะ” กดโทรศัพท์หาชางมิน แล้วคุยกันด้วยบทสนทนาสั้นๆ

   “...” จ้องหน้าร่างบางที่กำลังกดโทรศัพท์ด้วยสายตาวิงวอน..

   “...เห?.. ทำไมมองหน้าฉันอย่างนั้นล่ะ..” ถามขึ้นด้วยความสงสัย.. “ไม่ได้แล้วๆ ต้องไปซ้อมร้องเพลงแล้ว.. ไว้ไปเที่ยวกันวันหลังนะ” พูดแล้วทำท่าจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ

   “.....” ดึงชายเสื้อของร่างบาง แล้วทำตาวิ๊งๆ...

   “อา...ไปด้วยกันก็ได้.. เฮ้อ..” ว่าแล้วถอนหายใจอย่างหน่ายๆ

   “..รักแจที่สุดเลยยยย..” ลุกขึ้นกระโดดหอมแก้มร่างบาง แล้ววิ่งเข้าห้องนอนตัวเองไป..

   “...เฮ้อ...” ถอนหายใจแล้วเอามือลูบแก้มที่ถูกหอมเมื่อกี๊..

   เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง...ทั้งสองคนมายืนอยู่หน้าห้องซ้อมร้องเพลง...

   “เอ้า..แจจุง เชิญฮะๆ..” ยูชอนพูดแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร..

   “อ่าครับ..” พยักหน้ารับ แล้วจับข้อมือร่างสูงเดินเข้ามาในห้อง..

   แจก้าวเท้าเดินเข้ามาช้าๆ ก่อนจะนั่งลงตรงเก้าอี้ตัวหน้าสุดถัดจากชางมินโดยมียุนนั่งลงข้างๆ..

   “นี่แจ..นายต้องซ้อมถึงกี่โมงกัน”ยุนกระซิบถามข้างหู..ก่อนจะเหล่ตาไปมองชางมินที่กำลังจ้องทั้งสองด้วยความอยากรู้..

   “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน..” แจว่าเบาๆ ก่อนจะมองไปที่ยูชอนที่กำลังเล่นเปียโน..

   “.......” เสียเปียโนดังขึ้น..ทุกคนในห้องพากันเงียบจนยูชอนเล่นจบเพลง..

   “อา...เพราะจังเลย!” จุนซูที่ยืนอยู่ข้างๆเปียโนปรบมือขึ้น แล้วชะโงกหน้าไปใกล้ยูชอน..
   “นายสอนฉันมั่งสิ..” ถามยูชอน แล้วยิ้มกว้าง..

   “เอาสิ..” ลุกขึ้นให้จุนซูนั่งแทน.. แล้วหยิบโน้ตเพลงขึ้นมาเพลงนึง..

   “...” จุนซูมองโน้ตแผ่นนั้นอย่างใจจดใจจ่อ...นานซะจนยูชอนเริ่มสงสัย

   “ทำไมนายไม่กดซะทีหละ?” ถามขึ้นหลังรออยู่นาน..

   “ก้อ......” จุนซูอ้าปากพูดขึ้น..หน้าแดงเรื่อขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

   “ก้อ...” พูดตาม...แล้วถามขึ้น “ก็อะไรล่ะ?”

   “ก็........ ฉัน..อ่านโน้ตไม่เป็นนี่..-////-“ ว่าพลางก้มหน้าเกาหัวแก้เขิน..

   “หงะ...” ยูชอนถึงกับผงะ.. “เอ้อ...เอาเถอะ..เดี๋ยวฉันจะสอนให้...”

   “แหะๆ..” หัวเราะแก้เขิน.. ทำเอาคนที่อยู่ในเหตุการณ์ขำไปตามๆกัน

   แจนั่งเหม่อมองยูชอนกับจุนซูจนลืมซ้อมร้องเพลงไปซะสนิท..

   “นายไม่ร้องเพลงหรอ?” ยุนเอ่ยถามหลังจากนั่งเงียบอยู่ซะนาน..

   “อะ..อ๋อ ร้องๆ..” พยักหน้ารับหงึกหงัก แล้วยิ้มแหยๆ

   “แจฮะ..อาจารย์มีข่าวดีจะบอกพวกเราหละ” ชางมินว่าแล้วยิ้มร่า “ข่าวอะไรน๊า~?”

   “....” แจไม่ได้พูดอะไร..ได้แต่นั่งพยักหน้าหงึกหงักเช่นเดิม

   “อ๊า..จะเป็นข่าวอะไรน๊า~ อาจารย์หาสมาชิกได้ครบแล้ว..เอ..หรือว่าจะพาเราไปเลี้ยงข้าว..เห..หรือว่าเป็นอาจารย์ได้เงินฟรีๆมาห้าร้อยล้านวอนแล้วจะให้พวกเราคนละล้านวอน..~ อืม..อะไรน๊า..คิดไม่ออกจริงๆ..” ชางมินพูดไป เอานิ้วจิ้มคางไป..พลางทำท่าคิดหนัก.. “พี่ว่าจะเป็นข่าวอะไรฮะ?”

   “..หะ..หา.. ฉันเหรอ.. ไม่รู้หรอก.. ” แจว่า ... แล้วยิ้มขำในท่าทางน่ารักของชางมิน..

   “.......เฮ้อ... คิดไม่ออกจริงๆ...” ชางมินถอนหายใจออกมา.. แล้วเอามือเท้าคาง..

‘แตร๊ง..แตร๊ง..ตึ่ง...’  

   เสียงเปียโนมั่วๆไม่ได้เรื่องของจุนซูดังขึ้น..ตามด้วยเสียงโวยวายของยูชอน..

   “อ๊ากกก จุนซู~!!!! จะให้ช้านบอกอีกกี่ครั้งว่าตัวนี้มานโน้ตโด..ไม่ช่ายยยมี๊~~~” ยูชอนตะโกนโวยวายออกมาอย่างเหลืออด..

   “อิยะฮะฮ่า~” จุนซูหัวเราะในแบบฉบับของตัวเอง..แล้วเอานิ้วจิ้มเสียงโดซ้ำไปซ้ำมาสามสี่รอบ...

   “คร๊าบ...ผมรู้แล้วยูชอนสุดหล่อ..ต่อไปนี้ผมจะไม่กดผิดอีกแล้วคร๊าบ..อิยะฮะฮ่า~” จุนซูหัวเราะลั่น ก่อนจะเอานิ้วจิ้มเสียงโดอีกครั้ง..

   “เฮ้อ...ให้มันได้งี๊สิ...” ยูชอนถอนหายใจออกมา..แล้ว..อาจารย์ก็เดินเข้ามาในห้อง..

   “หวาดดีฮะอาจารย์” จุนซูเอ่ยเสียงแจ๋ว..

   “อืม..จุนซู” อาจารย์ว่า แล้วเดินเข้าไปนั่งลงที่โต๊ะอาจารย์..

   อาจารย์แจกเนื้อเพลงให้อีกเป็นครั้งที่สอง ครั้งนี้เป็นเพลง그 아픔까지 사랑한거야(คือ ดาพุมกาจาชี ซารางฮันกอยา) ของจอนจินวงชินฮวา... ชางมินนั่งจ้องเนื้อเพลง ก่อนจะยกมือขึ้นถาม..

   “อาจารย์ฮะ..ท่อนนี้มันเสียงต่ำรึปล่าวฮะ?”

   “ใช่..” อาจารย์พยักหน้ารับ แล้วมองหน้าชางมินก่อนจะถามขึ้น “ทำไมเหรอชางมิน?”

   “ก็..วงเรายังไม่มีนักร้องเสียงต่ำนี่ฮะ..” ตอบอาจารย์ แล้วทำหน้าตาบ้องแบ๊ว..(อ๊าก..เด๋วปั๊ดจับจูบเลยนี่ - minji)

   “ก็ข้ามไปก่อนแล้วกัน...” อาจารย์พูดตัดบท.. ทำให้ทุกคนก้มลงอ่านเนื้อแล้วร้องกันตัวใครตัวมัน

   ทั้งห้องดังก้องไปด้วยเสียงร้องของแจจุง ชางมิน ยูชอน และจุนซู... ยุนโฮที่นั่งอยู่เฉยๆนั้น ได้แต่มองหน้าแจจุงที่กำลังตั้งอกตั้งใจร้องเพลง..

   ‘..สวย..จริงๆเลย..’  คิดพลางจ้องหน้าของผู้เป็นที่รักนาม..คิมแจจุง..

   “..แจ..ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ..” ยุนเอ่ย พลางลุกขึ้นจะเดินไปเข้าห้องน้ำ

   “เดี๋ยว..ฉันไปด้วย” แจว่า แล้ววางเนื้อเพลงลงบนโต๊ะ

   “ผมไปด้วยฮะๆ” ชางมินรีบลุกขึ้นตาม..

   “งั้นก็พักกันเลยแล้วกัน..อีกสิบนาทีค่อยซ้อมต่อ..” อาจารย์ว่า แล้วเขียนอะไรบางอย่างลงในกระดาษตรงหน้า..

   “ครับ” พยักหน้ารับพร้อมเพรียงกัน..

   ยุนโฮ แจจุง และชางมิน เดินไปยังห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด..โดยเฉพาะยุนที่ก้าวเร็วกว่าเพื่อนๆ..

      ในห้องน้ำ...

   “เฮ้อ...” ยุนเผลอร้องออกมาอย่างเคยเมื่อได้ปลดปล่อยออกมาจนหมดแล้ว..

   “….” ชางมินที่ทำธุระเสร็จแล้วยืนล้างมืออยู่ที่อ่าง..

   “혼자만의 사랑은 슬퍼지는거라 말하지 말아요..(ฮนจามาเน ซารางึน ซึลพอจีนึน กอรา มัลฮาจี มาราโย)” ยุนร้องเพลงฮึมฮัม ด้วยอารมณ์ดี

   “...ชางมิน!!!” แจที่เงียบอยู่นาน จู่ๆก็ตะโกนขึ้น..

   “หะ.. ฮะ?” ชางมินทำหน้างงๆ ก่อนจะเกาหัวแกรกๆ.. “อะไรหรอฮะ?”

   “ยุน..ยุนไง” แจพูดแล้วทำหน้าตาตื่นเต้น

   “ยุน ฮะ..ยุน ทำไมฮะ?” ถามต่อด้วยความสงสัย..

   “ยุนไง..เสียงต่ำของวงเราไง ยุนนี่เหมาะ!” แจพูดแล้ววิ่งเข้าไปเกาะหลังยุน..

   “หะ..เห... ฉันหรอ?? ไม่ดีม๊างง??” ยุนพูดเขินๆ พลางรูดซิปกางเกงขึ้น..

   “นายนี่แหละสุดยอด!!” แจกอดคอยุน “ไปหาอาจารย์กันเร็ว..”

   ทั้งสามคนเดินปนวิ่งมายังห้องดนตรี.. แจจุงตะโกนเรียกอาจารย์เสียงดังทำเอาอาจารย์ตกใจ..

   “มีอะไรเหรอแจจุง?” อาจารย์ถามหน้าตางงๆ

   “ก้อ..ผม..ผม.. ผมหาคนร้องเสียงต้ำให้วงเราได้แล้วครับ” แจพูดปนหอบเหนื่อย ก่อนจะยิ้ม

   “ใครน่ะ?” อาจารย์มองหน้าแจขอคำตอบ..

   “ยุนโฮครับ...ยุนโฮจะร้องให้เรา...” แจจับมือยุนยกขึ้น.. ก่อนจะถอนหายใจเหนื่อยๆ

   “อืม...ไหนลองร้องซิ..” อาจารย์ว่า พลางจ้องหน้ายุน..

   ยุนพยักหน้าน้อยๆก่อนจะร้องเพลงเมื่อกี๊ด้วยเสียงอันทุ้มต่ำ.. แจมองยุนยิ้มๆอย่างพอใจ..ผิดกับชางมินที่จ้องมองยุนอย่างอึ้งๆ...(อะไรยะมิน.. นายดูถูกยุนเรอะ -- minji)

   “อืม...” อาจารย์พยักหน้าหลังยุนร้องจบ..

   “ครับ” ยุนรับ แล้วยิ้มนิดๆ..

   “เอาเป็นว่า..นายก็มาร้องเสียงต่ำให้วงนี้แล้วกัน.. เอ้อ..ว่าแต่นายชื่ออะไรนะ..?” อาจารย์ถามต่อ..

   “ผมจุง ยุน โฮ ฮะ..” ยุนว่า พลางยิ้มนิดๆ แต่อาจารย์..

   “ยุน โฮ...เหรอ..” อาจารย์มองหน้ายุนอึ้งๆ... “จุง ยุน โฮ..งั้นหรอ?”

   “ฮะ..จุงยุนโฮฮะ..” ยุนพยักหน้า “ทำไมเหรอครับอาจารย์?”

   “มะ..ไม่มีอะไร..ซ้อมต่อเถอะ..” อาจารย์ตัดบท แล้วก้มลงเขียนอะไรต่อลงในกระดาษแผ่นเดิม..

   เวลาผ่านไปจนเย็น.. ทั้ง5คนร้องเพลงผลัดกันไปกันมาจนได้คล่อง.. อาจารย์จึงให้พัก..

   “อาจารย์มีข่าวดีจะบอก..” อาจารย์พูดแล้วยิ้มนิดๆ ทำให้ชางมินที่รอลุ้นอยู่จ้องหน้าอาจารย์ไม่กระพริบตา..

   “ก้อคือว่า....” อาจารย์พูดต่อ..

   “ก็คือว่า....” ทั้งห้าคนพูดตาม แต่ละคนนั้นจ้องหน้าอาจารย์ด้วยอาการตื่นเต้น....

   “คือว่า...........”

Minji – อันแน่..ขอคั่นความตื่นเต้นไว้ก่อนนะคะ อิอิ..อยากรู้กันสิ ว่าข่าวดีคืออะไร.. งั้นก็ต้องติดตามกันนะคะ ^__^ ..

มาพูดถึงคอนเสิร์ตดีกว่า ... อีกไม่นานแล้วน๊า..

ChannalV Thailand and LG mobile present : Be my chocolate concert

TVfXQ rising sun live in Bangkok2006

(ชื่อยาวจิงแหะ -- --“)

งานนี้ก็ไปดูเหมือนกันนะค๊า.. ไปบัตร4500 โซนยืนARค่า ใครไปก็ไปเจอกันได้ เหอๆ(แล้วเค้าจะรู้มั๊ยเนี่ยว่าช้านคนไหน -- --*) เอาเป็นว่า ใครอยากเจอก็แอดเมลล์มาก็ได้นะคะ .. แล้วเจอกันค่า

* อ้อ..เสริมนิด วันนั้นรณรงค์ใส่เสื้อแดงเชียร์ดงบังนะคะ ใส่กันไปทุกคนเลยนะค๊า~

วันนี้ก้อขอลาไปก่อน ใครชอบไม่ชอบยังไงก็ให้เม้นท์ไว้นะคะ คนเข้ามาอ่านเยอะมาก แต่ว่าเม้นท์น้อย อยากให้เม้นท์กันบ้างนะคะ คนละเม้นท์ก้อดี เพื่อกำลังใจที่ดีค่า~ ขอบคุนทุกๆคนนะค๊า ^__^ (โค้งงามๆหนึ่งที)

บ๊ายบาย~

เบื้องหลังการถ่ายทำ..

มินจี – จบอีกตอนแล้ว เย้~!!

ดงบังชินกิ – เย้!!

มินจี – นี่พวกนายรู้มั๊ยว่าขายดีมากๆเลยนะ ลงฟิคไม่ถึง5วันคนอ่านตั้ง160กว่าคนแน่ะ ^^

มิน – เย้ๆๆ งั้นค่าตัวพวกเราก็ขึ้นด้วยชั่ยมั๊ย??

มินจี – ไม่จ้ะ ^^

แจ – เอ่อ...(กำลังคิดว่าจะลาออกดีมั๊ย..)

มินจี – มีอะไรจ๊ะแจจุง

แจ – คือ..ผมอยากลาออกน่ะครับ..

มินจี – หา..ลาออก..โถ..น่าเสียนะ.. งั้นค่าตัวนายพาร์ทนี้ฉันจะเอาไปเลี้ยงข้าวเย็นทุกคนแล้วกันนะ~

มิน+ยุน+มิก+เซีย – เย้ๆๆ~!!

แจ – ขอโทดฮะ..T T ไม่ออกแล้ว

มินจี – ดีจ้ะ.. งั้นไปกินข้าวเย็นกันเถอะ!!

มิน+ยุน+มิก+เซีย – เย้!!!! ไปเร็วๆ

มิน – ว่าแต่จะเลี้ยงอะไรเราหรอฮะ?

มินจี – อ้อ..จะพาไปห้าง เดินชิมฟรีน่ะจ้ะ เอาให้อิ่มเลยนะจ๊ะ ^^

มิน+ยุน+มิก+เซีย - …….=[]=” (งกชะมัด)

มินจี – ไปเร็วๆๆ

แจ – (นั่งหลบในมุมมืดเช่นเคย..) ฮือ...แง้~~~ T T ไม่น่ามาเล่นเล๊ยย..บทเปลืองตัวชะม๊าดดด ฮืออออ~็วH;

*ที่เกาหลีวันเสาร์จะมีเรียนครึ่งวันค่ะ..