คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Begin..
We're Couple
Yun*Jae's Love story
By Minji
Part Intro..
"แจ...เย็นนี้กลับบ้านด้วยกันนะ" เด็กหนุ่มในชุดนักบาสกล่าวกับเด็กหนุ่มร่างบางอีกคนที่ยืนสะพายกระเป๋าอยู่ตรงหน้า
"อืม.." ร่างบางที่ถูกเรียกว่าแจนั้น พยักหน้ารับ แล้วยิ้มบางๆ "ตั้งใจซ้อมนะยุน"
"อื้ม...งั้น..ฉันไปซ้อมก่อนนะ" ร่างสูงกล่าว แล้ววิ่งเข้าไปในสนามบาส ..
...ทุกครั้งที่ร่างสูงนั้นหันหลังให้..แล้วก้าวเท้าวิ่งจากไป..มันเหมือนกับว่า... เราจะต้องจากกันในไม่ช้า..
...ถ้าเกิดมันเป็นความจริงล่ะ...
ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงเรื่อยๆ..จนท้องฟ้าเป็นสีส้มทั้งหมด.. แสงสีทองส่องสว่างผ่านช่องเล็กๆของก้อนเมฆ...ร่างสูงวิ่งตรงมาหา...
"เป็นอะไรรึปล่าว?" เอ่ยถาม เพราะสีหน้าของร่างบางนั้นดูไม่ค่อยดี
"อ๋อ..ไม่หรอกๆ" ตอบกลับเสียงแผ่ว ใจจริงนั้นเบื่อจะตายอยู่แล้ว..
"อีกสิบนาทีจะเลิกแล้ว.. รอหน่อยนะ" ร่างสูงพูดแล้วยิ้มกว้าง เผยให้เห็นเขี้ยวสวยๆ แล้ววิ่งกลับไปในสนามอีกครั้ง
"อืม.." พยักหน้า.. เอามือเท้าคาง พลางทำปากเบ้.. "จะซ้อมอะไรนักหนานะ หิวจะตายแล้ว.."
"กลับกันเถอะ" ร่างสูงวิ่งกลับมาที่โต๊ะ.. หลังจากเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง..
"..." ร่างบางไม่พูดอะไร ยกกระเป๋าขึ้นสะพาย แล้วก้าวเท้าเดินฉับๆหนี
"เป็นอะไรน่ะ?" ร่างสูงตะโกนถาม พลางวิ่งมาขวางหน้า..
"ยุน...นายผิดสัญญา" ร่างบางก้มหน้าลง ทำให้เส้นผมสีดำปรกหน้าจนมิด..
"เอ่อ....ก็แค่ยี่สิบนาทีเองนะ" บอกปัด แล้วยื่นหน้าไปใกล้หน้าของร่างบาง… "อย่าจริงจังไปหน่อยเลยน่า.."
"...." ไม่พูดอะไรอีก.. แต่ก้าวเท้าวิ่งออกไปทางหน้าโรงเรียน..
"เฮ้ย! แจ!!" สาวเท้าวิ่งตาม.. แต่ก็.. ไม่ทัน…
…หายไปไหนแล้วเนี่ย...
"เฮ้อ..." ถอนหายใจแล้วเดินกลับบ้านเพียงลำพัง..
เช้าวันรุ่งขึ้น..ร่างบางเดินมาโรงเรียนด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนัก..
"เฮ้ยแจ..เป็นไรวะ หน้าเบี้ยวแต่เช้าเลย.." เด็กนักเรียนชายคนหนึ่งในห้องทักทายร่างบาง ที่กำลังจะนั่งลงที่โต๊ะริมหน้าต่างหลังห้อง
"..." ไม่ตอบอะไร นั่งลงบนเก้าอี้ ยกมือทั้งสองข้างขึ้นเท้าคาง แล้วปล่อยให้สติหลุดลอย..
'เมื่อไหร่จะมาโรงเรียนนะ...' คิดพลางมองไปยังโต๊ะของยุน..
เสียงออดเข้าเรียนดังขึ้น..แต่โต๊ะเรียนของยุนยังคงว่างเปล่า..
"ฮัน จี วอน"
"มาครับ.."
อาจารย์เริ่มเรียกเช็คชื่อนักเรียนทีละคน.. เมื่อไหร่ยุนจะมาซักที.. หรือว่าเกิดอุบัตรเหตุระหว่างทาง.. หรือไม่สบายหนัก.. หรือว่าโดนพวกนักเลงปีสามรุมซ้อม.. ให้ตาย..เกิดอะไรขึ้นแน่เนี่ย..
ในขณะที่จิตใจวุ่นวายอยู่นั้น..อาจารย์ก็เรียกชื่อของแจจุงพอดี..
"คิม แจ จุง.."
"...."
"คิม แจ จุง..."
"...."
"คิม แจ จุง!!!"
"คะ.. ครับ!!"
"มัวแต่เหม่ออะไรอยู่ห๊ะ?!"
"ขอโทษครับ.."
"หมดคาบโฮมรูม..ไปหาครูที่ห้องพักครูด้วย.."
"ครับ..."
ถึงแม้จะโดนอาจารย์เรียกไปห้องพักครู แต่ก็ไม่ได้สนใจเลยซักนิด.. เพราะตอนนี้จิตใจกำลังว้าวุ่น.. เพื่อนสนิทที่สุดของเขา..ทำไมวันนี้ถึงไม่มาโรงเรียน..
"นักเรียนเคารพ.." หัวหน้าห้องพูดขึ้น หลังจากออดโฮมรูมดัง..
"ขอบคุณค่ะ/ครับอาจารย์.."
ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินไปห้องพักครูด้วยสติที่หลุดลอย.. จึงไปชนเข้ากับใครคนนึง..
"โอ๊ย.." แจล้มลงกับพื้น..ถึงแม้จะเป็นฝ่ายชน แต่แจเป็นผู้ชายที่รูปร่างเล็ก จึงเป็นฝ่ายล้มซะเอง
"เอ่อ..ขอโทษครับ" มือใหญ่ๆยื่นมาตรงหน้า.. เลยรีบคว้าไว้แล้วยืนขึ้น..
"เป็นอะไรรึปล่าวครับ" เด็กหนุ่มตรงหน้าเอ่ยถาม.. ดวงตากลมโตจ้องมาที่ร่างบาง.. ด้วยส่วนสูงที่ต่างกัน จึงต้องเงยหน้าเล็กน้อย..
"ไม่เป็นไรๆ.." ตอบพลางมองไปที่ป้ายชื่อบนหน้าอกกว้าง..
'ชิม ชาง มิน'
"เอ่อ..นักเรียนใหม่เหรอ?" เอ่ยถามขึ้น เพราะรู้สึกถูกชะตา
"ครับ..เพิ่งย้ายมาวันแรก" ตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม..
"อยู่ห้องอะไรล่ะ" จ้องเข้าไปในดวงตากลมโตของฝ่ายตรงข้าม..
"6-C ครับ.." จ้องกลับด้วยความตื่นเต้น หวังจะได้อยู่ห้องเดียวกัน..
"โอ๊ะ!..ห้องเดียวกันนี่.." อ้าปากด้วยความตกใจปนดีใจ
"ครับๆๆ" ดวงตากลมโตเบิกกว้าง.. ยิ้มหวานจนน่าหลงใหล..
"อ้อ..ฉันชื่อคิม แจ จุงนะ ยินดีที่ได้รู้จัก" ดีใจ..ที่ได้เจอเพื่อนร่วมห้องใหม่ จนลืมเรื่องที่กำลังกังวลไปเมื่อครู่ซะสนิท..
"ครับ..ผมชิม ชาง มิน..ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ" ก้มหัว โค้งตัวเก้าสิบองศาเป็นเชิงเคารพ
"เอ่อ..ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้..อายุเท่ากันนี้หน่า" หัวเราะแห้งๆ.. แล้วยิ้มแหยๆ
"อ่อ ครับๆ" ยิ้มกว้างอีกครั้ง...
"งั้นฉันขอตัวก่อนนะ" เอ่ยขอตัวไปห้องพักครูเพราะเห็นว่าเลยเวลามามากแล้ว..
"ครับ.. เจอกันที่ห้องนะ" พูดพลางก้มหัวเล็กน้อย ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องเรียน
...แอ๊ด...
ประตูห้องพักครูถูกเปิดออก .. แจค่อยๆก้าวเท้าเดินไปช้าๆ..ก่อนจะเดินตรงไปที่โต๊ะของอาจารย์ลี หรือตามฉายาว่า มิสซิสลี มหาภัย...
"อาจารย์เรียกผมมาให้ทำอะไรเหรอครับ" กล่าวถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ..
"เย็นนี้เธอต้องช่วยอาจารย์ดนตรีทำความสะอาดห้องดนตรี" มิสซิสลีมหาภัยพูดขึ้น พลางยกมือขึ้นขยับแว่น ก่อนจะมองหน้าแจจุงอย่างพินิจพิจารณา..
มิสซิสลี..เป็นอาจารย์ที่ค่อนข้างจะน่ากลัว..เพราะสัดส่วนของเธอออกจะตู้ม..จนเกินความจำเป็น.. เป็นที่น่าหวั่นไหวของอาจารย์ผู้ชายหลายคน...ที่สำคัญ..มิสซิสลี..มีจุดเด่นก็คือ..ไฝ เม็ดเป้ง! เหนือริมฝีปากอันน่าเย้ายวนของเธอ...
'ผู้หญิงอะไร น่ากลัวชะมัดเลย..' นั้นคือความคิดของแจจุง..
"จริงๆแล้ว..เธอนี่หล่อไม่เบานะ" มิสซิสลีเอ่ยพลางเอาลิ้นเลียริมฝีปากเล็กน้อย.. ทำให้แจเริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น..
"เอ่อ..อาจารย์ไม่มีอะไรแล้วใช่มั๊ยครับ..ผมขอตัวนะครับ" รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกจากห้องพักครูทันที..
'ไม่อยากจะคิดเลย..ถ้าอยู่ต่อจะเกิดอะไรขึ้น'
ประตูห้องเรียนถูกเปิดออก.. ที่นั่งของยุนยังคงว่างอยู่ ทำให้แจนึกขึ้นได้ว่ายุนไม่มาโรงเรียน..
"แจจุง..!" เสียงโทนสูงของใครซักคนเรียกชื่อของร่างบางที่กำลังยืนอยู่หน้าโต๊ะของยุน..
"..?" หันไปตามเสียงเรียก.. ชางมินนั่นเอง..
"อ้อ..หวัดดี" ทักทายแล้วยิ้มนิดๆ ก่อนจะเดินไปนั่งลงที่โต๊ะของตัวเอง..
เวลาผ่านไปจนหมดคาบสาม.. ได้เวลาพักทานอาหารแล้ว.. แต่แจยังคงเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง.. ในตลอดสามชั่วโมงที่ผ่านมา..เค้าก็ยังเป็นเช่นเดิม..
"เอ่อ...แจจุง.." เสียงเรียกชื่อดังขึ้น ทำให้กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง..
"หืม??" มองหน้าคนที่เรียกชื่อ.. ชางมิน.. อีกแล้ว..
"ไปทานข้าวด้วยกันนะ" ร่างสูงนั้นเอ่ยขึ้น แล้วชูกล่องข้าวสีน้ำตาลเข้มในมือให้ดู..
"อืม.." พยักหน้ารับ แล้วหยิบกล่องข้าวของตัวเองขึ้นมาบ้าง..
ทั้งสองคนเดินมาถึงโรงอาหาร.. โดยที่ชางมินเดินนำหน้าไปก่อน แล้วนั่งลงที่โต๊ะตัวริมสุด..
"นี่ๆๆ..น่ากินมั๊ยๆ" ชางมินพูดพลางเอาตะเกียบจิ้มๆไปที่อาหารในกล่องของตัวเอง..
"อื้มๆ.." ยิ้มน้อยๆ พลางทำท่าสนใจ ทั้งๆที่ใจจริง..กำลังเป็นห่วงยุนที่ไม่มาโรงเรียน..
"นี่ๆ เทจิคาลบี*ฝีมือแม่ผม..ลองหน่อยมั๊ยๆ" ชางมินคีบทาจิคาลบีในกล่องข้าวของตัวเองไปใส่ให้แจจุง
"ขอบคุณนะ.." พยักหน้าแล้วจ้องลงไปในกล่องข้าว.. ส่ายหัวไปมาแรงๆทีนึง ก่อนจะทิ้งความคิดอันวุ่นวายในหัวไปจนหมด..
"ทานละน๊า.." ชางมินกล่าวขึ้นอย่างร่าเริง.. ก่อนจะคีบอาหารตรงหน้าเข้าปาก
"เอ้อนี่..ทังซูยุค**นี่ฉันทำเอง..ลองชิมมั๊ย" เอ่ยถามชางมินที่กำลังเอร็ดอร่อยกับอาหารตรงหน้า..
"เอาสิๆๆ" ชางมินตอบพลางยิ้มหวาน ทั้งๆที่ปากกำลังเคี้ยวตุ้ยๆ
"...." จ้องชางมินที่กำลังจะกินอาหารฝีมือตน..
"อ้ำ...." กินเข้าไปแล้ว..
"อร่อย!" และนั่นคือสิ้งที่ชางมินพูดออกมา..
"อืม.." ยิ้มอย่างพอใจกับคำตอบที่รอฟัง.. พลางนึกย้อนไปถึงวันแรก ที่ได้ทานอาหารกับยุน..
'นายลองทานนี่สิ..ฉันทำเองเลยนะ'
'จริงอะ..แจ..นายทำอาหารเป็นด้วยเหรอ o_O?!'
'แน่นอน.. อร่อยด้วยนะ ^-^ ~ '
'งั้นไม่เกรงใจล่ะนะ >[]<!'
'อืมๆ..กินเลยๆ'
'ว๊าววว..สุดยอดไปเลยแจ.. อร่อยกว่าแม่ฉันทำอีกนะเนี่ย!!'
'ไม่ขนาดนั้นหรอก...-///- '
'วันหลังทำมาให้กินอีกนะ ^-^ '
'ได้สิ..'
"แจจุง..มัวเหม่ออะไรอยู่..?" ชางมินเอ่ยถาม พลางเคี้ยวอาหารในปาก..
"อ๋อ... ไม่มีอะไรหรอก.." ส่ายหัวน้อยๆ ก่อนจะคีบอาหารเข้าปาก..
"..." ชางมินกำลัง enjoy eating.. ส่วนแจกำลังมองชางมิน..
"อร่อยเหรอ?" ถามขึ้น เพราะเห็นกินไม่หยุด
"อื้อๆ" พยักหน้ารับ.. แล้วคีบคิมบับเข้าไปอีกอัน
"ฉันยกให้หมดเลยเอามั๊ย" ถามต่อ..แล้วดันกล่องข้าวให้
"..นายไม่กินเหรอ?" จ้องหน้าด้วยดวงตากลมโตนั่น เหมือนเมื่อเช้า..
"ไม่ล่ะ..วันนี้ไม่หิว.." ยกมือขึ้นเท้าคาง..แล้วมองเหม่อลอยไปในสนามบาส..
"งั้นไม่เกรงใจแล้วนะ" เลื่อนกล่องข้าวเข้าไปกินอย่างไม่ลังเล..
ชางมินคีบอาหารหลายต่อหลายอย่างเข้าปากอย่างไม่รู้จักอิ่ม.. กินมูมมามเหมือนเด็กเล็กๆ ผมม้าสีน้ำตาลปรกหน้าผาก.. กับทรงผมเหมือนเด็ก.. ดวงตาที่กลมโต.. จมูกที่โด่งสวย.. กับปากสีสีชมพูระเรื่อ... แจเผลอจ้องมองอย่างหลงใหล..
"...?" ชางมินที่เพิ่งกินเสร็จเงยหน้าขึ้นมองแจ พลางส่งสายตาเป็นเชิงถามว่า มีอะไรเหรอ?
"ข้าวติดหน้าน่ะ.." บอกกับชางมิน แล้วยิ้มนิดๆ
"เหรอ? ตรงไหนน่ะๆ?" ทำตาโตแล้วรีบยกมือขึ้นลูบหน้า
"ทางซ้าย.." บอกแล้วหัวเราะนิดๆในความเหมือนเด็กของเพื่อนใหม่..
"ไหนๆ" เอามือลูบไปมา แต่ก็ยังคงไม่โดน..
"นี่.. ฉันเช็ดให้" เอื้อมมือไปเช็ดเม็ดข้าวออกจากหน้าชางมิน พลางยิ้มหวาน..
"เอ้อ...ขะ..ขอบคุณนะ.." ชางมินรู้สึกบอกไม่ถูกกับสัมผัสของแจจุง..
...ทั้งอ่อนโยน..และ..อบอุ่น...
"ชางมิน.. ชางมิน เป็นอะไรรึปล่าว..? ทำไมหน้าแดงอย่างนั้นล่ะ?" ถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นสีหน้าของเพื่อนดูไม่ค่อยดีเท่าไรนัก..
"อ่อ..ไม่เป็นไรๆ.. ขึ้นห้องกันเถอะ" รีบเก็บกล่องข้าว แล้วเดินขึ้นห้องทันที..
"....?" ร่างบางงงกับการกระทำของเพื่อนร่วมชั้นเรียนคนใหม่..ได้แต่เกาหัว แล้วเดินตามไป..
ออดบอกเวลาเข้าเรียนช่วงบ่ายดังขึ้น.. ชางมินนั่งฟุบหน้าลงกับโต๊ะตั้งแต่ขึ้นมาแล้ว.. ส่วนแจ..กำลังปล่อยให้สติหลุดลอยอีกครั้ง...
อาจารย์ที่ปรึกษาเป็นคนเข้าสอนในคาบนี้.. นั่นก็คือมิสซิสลีมหาภัยนั่นเอง.. ทำให้แจไม่ได้สนใจเรียนเลยแม้แต่น้อย เพราะยังไง..เค้าก็โดนลงโทษให้ทำความสะอาดห้องดนตรีไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...
"งานโรงเรียนภาคฤดูร้อนจะเริ่มขึ้นในเดือนหน้า.. มีการจัดการแข่งขันห้าประเภทคือ1.แข่งร้านของแต่ละห้อง 2.แข่งกิน 3.แข่งร้องเพลง ประเภทเดี่ยว และ กลุ่ม 4.แข่งเดินแบบ นายแบบ-นางแบบ ห้องละ1คู่ และ5.แข่งกีฬา ซึ่งการแข่งกีฬานั้น ไม่เกี่ยวกับพวกเรา เพราะเป็นการแข่งของทีมโรงเรียนเรากับโรงเรียนอื่น.. แต่เราสามารถไปเชียร์ได้.. เวลามีเหลืออีกแค่2อาทิตย์แล้วนะ ขอให้ทุกคนเตรียมตัวสำหรับงานได้แล้ว..มีใครสงสัยอะไรมั๊ย..?" มิสซิสลีพูดอธิบาย โดยสายตาจับจ้องไปที่ชางมิน..
"เธอคนที่เข้ามาใหม่คนนั้นน่ะ ยืนขึ้นซิ..!" มิสซิสลีชี้นิ้วไปที่ชางมิน.. ทำให้ผู้ที่ถูกเรียกยืนขึ้นทันที..
"ครับ?" ถามอย่างงงๆ..ก่อนจะเอามือเกาหัวเล็กน้อย..
"ชื่ออะไรน่ะ?" มิสซิสพูด แล้วเดินตรงมาทางชางมิน..ก่อนจะยื่นมือไปลูบแก้มชางมินเบาๆ..
"ชิม ชางมินครับ" ตอบกลับโดยน้ำเสียงไม่พอใจ ปัดมือที่ลูบแก้มนั้นออกทันที.. คิ้วขมวดกันเล็กน้อย...
"หล่อดีนี่.." เอื้อมมืออีกข้างไปลูบแถวหน้าอกของร่างสูงนั้นเบาๆ..
"อาจารย์ครับ..ช่วยเอามือออกไปด้วยครับ.." ร่างสูงก้มหน้าลงแล้วพูดเสียงแข็ง..
"โอ๊ะโอ..พ่อหนุ่มน้อยโกรธซะแล้ว.." มิสซิสลีหัวเราะอย่างพอใจ ก่อนจะเดินกลับไปหน้าห้อง..
ชางมินนั่งลง แล้วเอามือปัดบริเวณหน้าอกเบาๆราวกับมีสิ่งสกปรกติด.. ทำให้นักเรียนทั้งห้องส่งเสียงหัวเราะคิกคัก.. ส่วนมิสซิสลีกำลังเดือด..
"ชิม ชางมิน!! เย็นนี้เธอไปทำความสะอาดห้องดนตรีกับแจจุง ไม่เสร็จไม่ต้องกลับบ้าน!!" มิสซิสลีแผดเสียงแปดหลอดใส่ชางมินด้วยความโกรธ..
"...ครับ" ร่างสูงพยักหน้ารับ.. ก่อนจะคิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกลางวัน..
ความรู้สึกตอนถูกแจจุงสัมผัสย้อนกลับเข้ามาในหัว..ทำให้หน้าเริ่มร้อนผ่าว..
ความรู้สึกนั้น...มันอะไรกันแน่...?!?!
"ชางมิน.. ชางมิน.." รู้สึกตัวอีกครั้งก็มีคนมาแตะที่ไหล่ แล้วเรียกชื่อ..
"อ้อ..แจจุง.. มีอะไรเหรอ?" ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ.. แล้วถามกลับ
"ลำบากหน่อยนะ.." ร่างบางตอบแล้วยิ้มให้อย่างเคย..
"อืม.." พยักหน้า แล้วยิ้มน้อยๆ..ก่อนจะก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อ..
เพราะมิสซิสลีหัวเสียไปก่อน จึงออกจากห้องก่อนเวลาถึงครึ่งชั่วโมง.. แจจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรไปหาคนที่ตนเป็นห่วงตั้งแต่เช้า..
เสียงสัญญาณดังเรียกอยู่นานสองนาน..สุดท้าย..เจ้าของโทรศัพท์นั้นก็รับมัน..
"ฮัลโหล..." เสียงสลึมสลือดังมาจากปลายสาย..
"ยุน...ฮัลโหล.. นี่ฉันแจนะ.. ทำไมไม่มาโรงเรียน" พูดลิ้นพันกันด้วยความเป็นห่วง..
"ไม่สบายนิดหน่อยน่ะ.. นาย..ไม่เป็นไรใช่มั๊ย" เสียงอู้อี้ตอบกลับมา..
"ไม่เป็นไร.. เย็นนี้ฉันจะรีบไปหานะ" สัญญาโดยลืมไปว่าต้องทำความสะอาดห้องดนตรีไปซะสนิท..
"อืม..รีบมานะ.. ฉันจะรอ" และนั่นคือประโยคสุดท้ายที่ตอบกลับมา..
เวลาช่วงบ่ายผ่านไปอย่างรวดเร็ว.. แจและชางมินตรงไปห้องดนตรีทันทีที่เลิกเรียน..ตอนนี้ในหัวของแจมีแต่คำว่า..เย็นนี้จะทำอะไรให้ยุนทานดีนะ.. ส่วนในหัวของชางมินก็มีแต่คำว่า... สัมผัสนั่น..อะไรกัน...
"เอ่อ..เดี๋ยวฉันจะทำความสะอาดพื้นให้นะ ส่วนนายก็เช็ดพวกเครื่องดนตรีแล้วกัน.." ร่างบางออกคำสั่ง..เพื่อให้งานเสร็จเร็วขึ้น..
"โอเค.." พยักหน้า.. แล้วลงมือทำความสะอาดทันที..
เวลาล่วงเลยมาจนห้าโมงครึ่ง... ทั้งสองคนมานั่งพิงกันอยู่ตรงกลางห้องด้วยความเหนื่อยล้า..
"เสร็จซะทีเนอะ.." ร่างบางเอ่ยขึ้นก่อน แล้วยกมือขึ้นปาดเหงื่อ
"อืม..สะอาดเอี่ยมอ่องเลยล่ะ.." ร่างสูงเสริม แล้วยิ้มกว้าง..
"เดี๋ยวแป๊บนึงนะ.." ลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงไปที่เปียโน ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วเริ่มดีด..
ราวกับโลกหยุดหมุน.. นิ้วเรียวยาวของร่างบางกำลังพลิ้วไหวอยู่บนคีย์เปียโนสีขาว.. หลับตาพริ้ม..จินตนาการไปถึงที่กว้างไกลแสนไกล.. เสียงเพลงดังก้องกังวาน... เสียงเพลงที่ชวนเคลิบเคลิ้ม..
ชางมินกำลังจ้องแจจุงอย่างไม่ละสายตา.. รู้สึกแปลก.. หัวใจกำลังเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมานอกอก.. ตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก.. ตั้งแต่เกิดมา..เค้ายังไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนเลย..
หรือว่านี่จะเป็น.. ความรัก...
เสียงเปียโนหยุดลง.. ร่างบางเดินมานั่งลงข้างหน้าชางมิน ก่อนจะเริ่มร้องเพลงๆนึงขึ้นมา...
เจ้าแมวตัวหนึ่ง..กำลังเดินไปในที่ไกลแสนไกล..
หวังให้มีใครซักคนสนใจ และดูแล..
หิมะที่กำลังโปรยปรายอยู่นอกหน้าต่างนั้น..
ช่างดูเหน็บหนาวเหลือเกิน..
อยากให้เธอกอดฉันไว้..อย่างที่เคยเป็น..
แต่รู้ไหม..ทุกครั้งที่ฉันมองแผ่นหลังของเธอเดินจากไป..
นั่นเหมือนกับว่าเธอกำลังจะทอดทิ้งฉันไป..
และปล่อยให้ฉันต้องเหงาอย่างเคย..
พายุหิมะนั่นช่างดูโหดร้าย...
เหมือนกับที่เธอเดินจากไป..
ได้แต่พร่ำภาวนาทุกคืนให้เธอไม่จากฉันไป..
อย่าทิ้งฉันไว้เพียงลำพัง...
ได้โปรด..จับมือฉันไว้.. อย่าได้ปล่อย..
นี่คือคำขอร้องสุดท้ายของฉัน…
เสียงที่ร่างบางนั่นเปล่งออกมา ช่างนุ่มเหลือเกิน.. ทำเอาชางมินถึงกับตะลึงในเสียงนั้นไม่หาย..ถึงแม้จะเป็นเพลงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน..แต่ชางมินก็รู้สึกว่ามันเพราะกว่าหลายๆเพลงที่เคยฟัง..
"ฉันแต่งเองเลยนะเนี่ย" ร่างบางยืด..แล้วยิ้มอย่างภูมิใจ
"สุดยอด..." พูดพลางทำตาโต..
"ฮิฮิ..นายลองร้องเพลงให้ฉันฟังบ้างสิ" จ้องหน้าร่างสูง แล้วยิ้มร่า..
"อืม..จะดีเหรอ.." ไม่มั่นใจในเสียงของตนนัก จึงถามย้ำ
"ดีสิๆๆ" พยักหน้ารัว... แล้วนั่งรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ
ท้องฟ้ากำลังมืดลง.. เธอทำอะไรอยู่..
ไม่เคยเข้าใจว่าทำไมต้องคิดถึงเธอ..
ทุกเช้า ทุกเย็น ทุกวัน ทุกคืน..
หวังให้พรุ่งนี้เช้าเธอเดินเข้ามา..
แล้วบอกรักฉันดังๆ..
แต่นั่นก็แค่ฝัน.. ฝัน .. ฝัน ..
ฝันที่ไม่เคยจะเป็นจริง..
ได้แต่ภาวนาให้เธอมารัก..
แต่ก็ไม่มีวัน..วันที่มันจะเป็นจริง
เพลงเร็วๆถูกร้องออกมาจากปากของชางมิน พลังเสียงของชางมินดีมากจนน่าตกใจ.. ร่างบางถึงกับตาโต ทึ่งในความสามารถของเพื่อนร่วมชั้นคนใหม่..
"โหววว !!!" ตาโตด้วยความทึ่ง ปรบมือแปะๆชื่นชมเพื่อนใหม่
"แหะๆ..ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า.." เกาหัวแกรกๆ กลบเกลื่อนความอาย..
"เพราะมากๆเลย" ยิ้มอย่างร่าเริง.. แล้ว..ตะโกนออกมาด้วยความตกใจ "เฮ้ย!!! หกโมงแล้ว"
"หืม? หกโมง? ทำไมเหรอ?" ถามอย่างงงๆ เพราะเห็นเพื่อนตกใจมาก
"ฉันต้องรีบกลับแล้วล่ะ ไปก่อนนะ" วิ่งไปคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกจากห้องดนตรีไปทันที.. ปล่อยให้ร่างสูงนั่งงงอยู่เพียงลำพัง
สาวเท้าวิ่งตรงไปบ้านของยุนด้วยความเร็วสูง..เพราะลืมสัญญาที่ว่าจะรีบไปซะสนิท...
"ยุน... ยุน ฉันมาแล้วว!!" ยืนตะโกนอยู่หน้าประตูบ้านของผู้ที่ถูกสัญญา..
"ช้าจังนะ.." เจ้าของบ้านเปิดประตูออกมารับ.. แต่ไม่มีท่าทีว่าจะโกรธอะไรเลย..
"โทษที พอดีมิสซิสลีทำโทษให้ไปทำความสะอาดห้องดนตรีน่ะ.." ขอโทษขอโพย..พลางถอดรองเท้า..
"มาเร็วๆ หิวจะตายแล้ว.." ยุนโวยวายแล้วทำท่าเหมือนเด็ก..
"โอเคๆๆ" วิ่งตรงไปในห้องครัว ก่อนจะมือทำอาหาร..
"พรุ่งนี้แม่ไม่อยู่บ้าน..นายมาค้างเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ" พูดกับร่างบางที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำอาหาร..
"กี่วันล่ะ?" ถามกลับพลางหั่นผักตรงหน้า..
"ก็2คืนน่ะ คืนพรุ่งนี้ แล้วก็วันเสาร์.. แม่กลับวันอาทิตย์บ่ายๆ" อธิบายให้ร่างบางฟัง
"อืม.." ตอบกลับสั้นๆ แล้วทำอาหารต่อ..
ไม่นาน กับข้าวหลายอย่างก็ถูกยกมาวางบนโต๊ะอาหาร.. รวมถึงแกงกิมจิ เมนูพิเศษที่ร่างบางตั้งใจทำให้ยุนเป็นการขอโทษ..
"ว๊าวๆๆ แกงกิมจิ ของโปรดๆ" ยุนจ้องกับข้าวที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วหยิบตะเกียบขึ้น เตรียมจะกิน..
"ทานล่ะน๊า" เอ่ยขึ้นพร้อมๆกันแล้วลงมือทานกันด้วยความหิวสุดขีด..
"..." ห้องทั้งเงียบลง.. มีเพียงเสียงทานอาหารของคนสองคนที่ส่งเสียงเบาๆเท่านั้น..
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว.. อาหารบนโต๊ะถูกทานจนหมดเกลี้ยง.. ร่างสูงเอนหลังลงพิงเก้าอี้ เอามือลูบท้อง แล้วพูดขึ้น..
"อร่อยจังเลยน๊า..ฝีมือแจจุงเนี่ย.."
"...ไม่เท่าไหร่หรอกน่า.." เพราะคำพูดนั้น..ทำเอาร่างบางถึงกับอายจนหน้าแดง..
"..อยากได้ภรรยาแบบแจจุงจัง..จะได้มีของอร่อยๆกินทุกวันๆ" พูดพลางทำหน้าตาเพ้อฝัน..
"คนอย่างนายไม่มีทางหาได้หรอก" เขกหัวเข้าให้ทีนึง.. แล้วเดินไปล้างจาน..
"คอยดูแล้วกัน.. ฉันน่ะ ออกจะหล่อ เล่นบาสก็เก่ง.. สาวไม่หลงให้มันรู้ไป.." บอกสรรพคุณของตน แล้วยิ้มโชว์เขี้ยวขาว..
"เหอะ..โม้เข้าไป" พูดด้วยความหมั่นไส้เล็กๆ..ก่อนจะล้างฟองน้ำยาล้างจานออกจากมือ.."คนอย่างนาย..ไม่มีใครเค้าเอาหรอก.."
"ไม่ได้โม้แล้วกัน" ว่ากลับ แล้วเดินเข้าไปหาร่างบาง.. "อย่างน้อย..เมื่อวานก็มีสาวมาสารภาพรักฉันตั้ง2คน.."
"เชอะ..ใครสน" เริ่มรู้สึกแปลกๆ..
"หึงเหรอจ๊ะที่รัก.." กอดร่างบางจากด้านหลัง แล้วซุกหน้าไปแถวซอกคอ..
"เว้ย.." ผละออกจากร่างสูงทันที.. "ใครจะไปหึงคนอย่างนาย.." ใบหน้าร้อนผ่าว..
"อ๊ะ..อ๊ะ.." ร่างสูงร้องออกมา แล้วหัวเราะร่าอย่างพอใจ..
"ไม่ใช่ ที่ว่า เอ๊ย..ฉัน พูดถึง เอ๊ย.. หมายความว่า..นาย เอ๊ย ฉันไม่ใช่พวกไม้ป่าเดียวกัน..!" ยังตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่หาย.. ลิ้นพันกันจนพูดไม่รู้เรื่อง..
"ฮ่าๆๆ.." หัวเราะกับท่าทางของร่างบาง..ก่อนจะเดินไปนั่งลงที่โซฟาในห้องรับแขก.. โดยที่ร่างบางเดินกลับไปล้างจานต่อ..
..หนอย..ใครจะไปหึงคนอย่างนาย.. ให้ตาย..ฉันไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกันซะหน่อยน่า...
คิดอยู่ในใจ..ก่อนล้างมือแล้วเดินตามไปที่ห้องรับแขก...
ยุนกำลังดูทีวีอย่างใจจดจ่อ..
"ฉันจะกลับแล้วนะ.." หยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนโซฟา แล้วเดินออกไปโดยไม่มองหน้าร่างสูงแม้แต่วินาทีเดียว
"รอเดี๋ยวสิ.." คว้าข้อมือร่างบางไว้.. "เดี๋ยวฉันขับมอเตอร์ไซค์ไปส่งนะ"
"นายไม่สบายอยู่..นอนพักเถอะ ฉันกลับเองได้" ปฏิเสธ..เพราะเป็นห่วงว่าเดี๋ยวจะไม่สบายหนัก..
"ฉันนอนมาทั้งวันแล้ว.." ลากข้อมือไปที่มอเตอร์ไซค์ แล้วหยิบหมวกกันน็อคยื่นให้ร่างบาง..
"..." สุดท้ายก็ต้องยอมทำตาม..
มอเตอร์ไซค์ค่อยๆเคลื่อนที่ไปอย่างช้าๆ.. และเร็วขึ้น.. เร็วขึ้น.. เร็วขึ้น...
"เกาะแน่นๆนะ" เสียงอู้อี้ดังมาจากใต้หมวกกันน็อคของยุน..
"ห๊า.." ตะโกนถามกลับไป..เพราะลมที่ปะทะหน้านั้นแรงมาก..ทำให้แทบไม่ได้ยินเสียงเลย..
"ฉันบอกว่าให้เกาะแน่นๆน๊ะ!" ตะโกนตอบกลับมา..
"เอ้อ...ถ้าไม่แน่นฉันก็ร่วงน่ะสิ" ว่าไป..แล้วกอดเองของร่างสูงให้แน่นขึ้น..
แผ่นหลังอันแสนกว้างของยุน.. เวลากอดแล้วรู้สึกอุ่นอย่างบอกไม่ถูก.. ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน.. แต่อยากจะกอดไว้อย่างนี้นานๆ.. อยากให้ทางกลับบ้านมันไกลกว่านี้อีกซักร้อยกิโล..
"ถึงแล้วค๊าบบบ.." ร่างสูงจอดรถ แล้วถอดหมวกกันน็อคออก..
"ขอบคุณนะ" ถอดหมวกกันน็อคยื่นคืนให้.. แล้วรีบเดินไปเปิดประตู..
"อย่าเพิ่งเข้าสิ..แป๊บนึง" ร่างสูงทักท้วง..
"ทำไมเหรอ?" ถามกลับด้วยความงุนงง..
"นายยังไม่ให้ของขวัญฉันเลยนะ.." พูดแล้วยื่นแก้มมาทางร่างบางพลางหลับตาพริ้ม..
"บ้า.." ต่อยเข้าไปที่แก้มของร่างสูงเบาๆ แล้วยิ้มอายๆ..
"ฮ่าๆ.." หัวเราะน้อยๆ แล้วกระโดดลงรถมายืนหน้าร่างบาง..
"..." ก้มหน้าลง แล้วจุ๊บเข้าที่แก้มของร่างบางเบาๆ..
"..นาย.. ฉันไม่ใช่พวกนิยมไม้ป่าเดียวกันนะ" ว่าแล้วทำท่าไม่พอใจ แต่..หน้างี๊แดงเป็นมะเขือเทศ..
"ไม่เป็นไร.. ฉันไม่ถือ" พูดติดตลก แล้วขึ้นมอเตอร์ไซค์…ใส่หมวกกันน็อค..
"ฝันดีนะครับเจ้าหญิง.." พูดแล้วเร่งคันเร่ง..
มอร์เตอร์ไซค์สีดำของร่างสูงแล่นออกไปจนสุดสายตา.. แจยังคงสับสนกับความรู้ตัวเองไม่หาย..ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป...
*เทจิคาลบี ก็คือ ซี่โครงหมูย่าง
**ทังซูยุค ก็คือ ผัดเปรี้ยวหวาน
Minji :: สวัสดีค่า..วายเรื่องแรกของชีวิตค่า! ตั้งใจจะแต่งจริงๆจังๆ ก็ทำได้ดีเหมือนกันแฮะ.. - -" แหะๆ
ว่าแต่...สรุป มันเป็นวายยุน แจ หรือ มิน แจ กันแน่ =[]=" ไม่เข้าใจตัวเองเล๊ย..
เอาเถอะค่ะ..รับรองว่า ตอนต่อไปมียุนๆแน่นอนค่ะ - -" ตอนนี้ขอเวลาไปทำใจก่อนค่ะ..
เบื้องหลังการถ่ายทำ
มินจี - อา...จบไปหนึ่งตอน
แจจุง - ..ผมต้องมีบทอย่างนั้นกะยุนรึป่าว?..
มินจี - ...หึหึ... (ยิ้มอย่างมีเลศนัยเป็นคำตอบ)
แจจุง - ...(ระแวง)...
ชางมิน - ..มินจีฮะ...ข้าวผมอยู่ไหน..
มินจี - ในกล่องบนโต๊ะจ้ะ..
ชางมิน - ขอบคุนฮะ..
เวลาผ่านไป.....
มินจี - บนโต๊ะจ้ะ..อะ..อ้าว...หายไปไหนแล้ว
ชางมิน - (เดินมา)...อร่อยจังเลยฮะ...ทั้งหกกล่องเลย.. ว่าแต่..มีน้ำมั๊ยฮะ..?
ยุน - ....O_O
มินจี - ...ชางมิน......นาย.........
ชางมิน - ฮะ?
มินจี - อ๊ากกก!! ตายซ๊า...!!! กินข้าวหมดเลยย แล้วช้านจะกินร๊ายยยยยยยย!!!
ชางมิน - ผมขอโทดดดด.....(วิ่งหนีไปแล่ว)
แจจุง - (นั่งหลบในมุมมืด)...ฉากอย่างว่า..กะยุน...กะยุน...กะยุน.... T T
ปล. 1.อ๊ากกก สุดท้ายทำไปแล้ว..วายยุนแจ อ๊ากๆๆๆๆ
2.หึ..เรื่องนี้ไม่ยุนแจอย่างเดียวแน่นอนค่ะ มีมิก เซียด้วย..โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ ...
ความคิดเห็น