รักด่วน หนุ่มติวเตอร์ฉุกเฉิน

ลำดับตอนที่ #2 : บทเรียนที่ 1 แบบฝึกหัด (100%)

มามิยะ ชิซากิ

บทเรียนที่ 1 แบบฝึกหัด

: โรงเรียนมัธยมปลายเซรัน

: ห้องพักครูหมวดคณิตศาสตร์

"เอาล่ะ เริ่มจากข้อนี้เลยละกัน ^_^"

อาจารย์โชพูด พร้อมกับหยิบกระดาษเเบบฝึกหัดขึ้นมาวางบนโต๊กกระจกด้วยรอยยิ้มที่เเสนดี

"เอิ่ม หนูว่า...มันยากไปนะ =_="

"งั้นข้อนี้ละกัน ง่ายกว่าขอเมื่อกี้หน่อย ^_^;"

"นี่มันยากกว่าข้อเมื่อกี้อีก =0="

"เห้อ--- เเล้วมันมีซักข้อไหมที่เธอทำได้น่ะ คาสึงะ -_-;"

รอยยิ้มที่เเสนดีในตอนเเรกถูกกลืนหายไปหมดในพริบตา เหลือเพียงความเหนื่อยใจที่เเสดงออกมาอย่างชัดเจนบนใบหน้าของอาจารย์โชเท่านั้น คงเป็นเพราะ อิจิคานิ คาสึงะ นักเรียนม.ปลายปี 2 ที่ขึ้นชื่อเรื่องของความห่วยด้านการเรียนเเบบที่สุด ที่กำลังนั่งมองเค้าตาปริบๆอยู่ฝั่งตรงข้าม โดยที่เธอไม่สามารถทำเเบบฝึกหัดที่เค้าเตรียมมาได้เลยซักข้อเดียว

"อืม---..." คาสึงะใช้สายตากลมโตกวาดมองเเบบฝึกหัดอย่างละข้ออย่างตั้งใจ เพื่อพิจารณาดูว่าพอจะมีข้อไหนที่เธอพอจะทำได้ไหม แต่ดูเหมืินว่ามันจะ "...ไม่มีซักข้อเลยเเฮะ ^_^;;"

"ไม่มีเลยงั้นเหรอ -_-;; เห้อ งั้นเอาเป็นว่า ฉันจะไปเข้าห้องน้ำก่อน และ..." อาจารย์หยุดสนธนาไปครู่หนึ่ง ก่อนจะคว้ากระดาษเเบบฝึกหัดแผ่นเดิมขึ้นมา แล้ววางตรงหน้าคาสึงะอีกครั้ง "...ระหว่างนี้ เธอจะต้องหาทางทำเเบบฝึกหัดนี่ให้ได้ อย่างน้อย 1 ข้อ"

"หนูบอกเเล้วไง ว่าหนูทำไม่ได้อะ =3="

"ถ้าฉันกลับมา เเล้วเเบบฝึกหัดนั่นยังว่างเปล่าเหมือนเดิม ฉันจะบอกพ่อกับเเม่เธอ ว่าเธอ เรียนได้ห่วยเเตก เเย่ โหลยโท่ย ขนาดไหน -[]-!!"

"ว่าไงนะ นี่มันขู่กันชัดๆเลยนี่นา =[]=!"

"ถ้าฉันไม่ทำเเบบนี้ เธอก็คงไม่ยอมทำเเบบฝึกหัดนั่นหรอก อย่าลืมสิ การเรียนรู้ที่ดีที่สุดคือการลงมือทำด้วยตัวเองนะ เธอลองทำมาก่อน ทำในเเบบที่เธอเข้าใจ มันจะถูกรึเปล่าเดี๋ยวเราค่อยว่ากันทีหลัง พยายามเข้านะ ฉันจะไปเข้าห้องน้ะ"

ว่าจบอาจารย์โชก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เเล้วเดินออกจากห้องพักครู่ไป โดยไม่หันกลับมา....

 

ฝ่ายคาสึงะเองก็ได้เเต่ทำหน้าเหวอ ก้มมองดูเเบบฝึกหัดที่วางอยู่บนโต๊ะ เเล้วถอนหายใจเฮือกเบ้อเร่อเท่อ ราวกับว่าชีวิตนี้สูญสิ้นเเล้วทุกๆสิ่ง
 

"ถ้าพ่อกับเเม่รู้ว่าฉันเรียนไม่ได้เรื่องขนาดไหน ฉันต้องแย่เเน่ๆ..." เธอบ่นขณะที่หยิบดินสอขึ้นมาดันจมูกตัวเองไปมาๆ "...ไหนๆก็ไหนๆ ลองทำดูก่อนละกัน"

.
.
.
.
.

ดูเหมือนว่าคาสึงะจะมีความตั้งใจเเล้ว

.
.
.

เเต่พอเวลาผ่านไปไม่ถึง 2 นาที เธอก็ต้องยอมเเพ้ เเล้ววางดินสอลงจนได้
 

"ทำไมมันยากอย่างนี้เนี้ย!! จับต้นชนปลายไม่ถูกเลยยยย >[]<!!"
 

ไม่เเปลกที่เธอจะทำไม่ได้ ก็เเบบฝึกหัดที่อาจารย์โชเลือกมานั้น เป็นโจทย์ปัญหาล้วนๆ
คาสึงะที่ไม่ค่อยเข้าใจในวิชาคณิตศาสตร์จึงไม่สามรถทำมันได้ แถมโจทย์ยังยาวเป็นกิโล เธอจึงไม่รู้ว่าควรจะเริ่มทำจากตรงไหนก่อนดี

คาสึงะจนปัญญา เริ่มหันซ้ายหันขวามองหาคนที่พอจะช่วยเธอได้ 
เเละในตอนนั้นเอง ประตูห้องพักครูก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง
 

ครืด--
 

ตายล่ะ อาจารย์โชกลับมาไวจังเเฮะ ยังไม่ได้ทำเลยซักข้อเนี้ย =[]=!! คาสึงะนึกในใจ 

เเต่ดูเหมือนว่า โชคจะยังเข้าข้างเธออยู่ เพราะคนที่เข้ามานั้น ไม่ใช่อาจารย์โช!?
.
.
หนุ่มร่างสูงในชุดนักเรียนม.ปลาย ก้าวเข้ามาในห้องพักครู 
ท่าทางที่เคร่งขรึม บวกกับผมที่ดำสนิทเเละใบหน้าที่ขาวกระจ่างใส ทำให้เค้าน่าติดตามเป็นอย่างยิ่ง
 

"อ๊ะ!! นั่นมัน O_O?!" เหมือนว่าคาสึงะจะคิดอะไรขึ้นมาได้ เธอจึงไม่รอช้า รีบคว้าเเบบฝึกหัดเเล้ววิ่งตรงไปหาหนุ่มปริศนาทันที่ "นี่นายยยย!!"
 

ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมาขานรับ
 

"เรียกฉัน?"
 

"ใช่ นายคือ มามิยะ ชิซากิ ใช่ไหม?"

"อือ เเล้วเธอรู้จักฉันได้ไง -_-" เค้าถามกลับด้วยสีหน้างง และคิ้วที่ผูกเป็นปมน้อยๆ
 

มามิยะ ชิซากิ ในโรงเรียนนี้นั้น คงไม่มีใครที่ไม่รู้จักเค้า 
เค้าคือนักเรียนหัวกะทิ ที่มีลุคเเละบุคลิกที่น่าค้นหา ไม่เพียงเเต่กลุ่มครูอาจารย์เท่านั้น ที่ชื่นชมเค้า สาวๆในโรงเรียนก็ชื่นชอบเค้ามากพอกัน

เป็นคนดังจริงๆเลยนะ *0*!!
 

"ก็นายเป็นคนดังนี่นา มีรูปนายติดอยู่ที่หน้าโรงเรียนด้วย นายสอบได้ที่ 1 ของสายชั้น นายต้องเก่งมากเเน่ๆ ช่วยฉันหน่อยได้ไหม *0*???!!"

คาสึงะถามอย่างมีความหวัง
 

"-_-;; ช่วยอะไรล่ะ?"
 

.
.
.
.
.
.
.

"ข้อนี้ทำเเบบนี้นะ เธอต้องหาจำนวนไก่ก่อน แล้วเอาถึงจะเอาคำตอบที่ได้มาเเทนในสมการเพื่อหาจำนวนไข่....เธอฟังที่ฉันพูดอยู่รึเปล่า -_-;"

"หา?? อ๋อ อืม ฟังอยู่ๆ ^-^" 
 

ถึงคาสึงะจะตอบเเบบนั้นก็เถอะ แต่ชิซากิก็รู้ดีอยู่เเล้ว ว่าสิ่งที่เธอสนใจอยู่ในตอนนี้คือขนมปังยากิโซบะที่เธอกำลังตั้งหน้าตั้งตากินมันอย่างเอร็ดอร่อย โดยที่ไม่ได้สนใจฟังสิ่งเค้าพูดหรออธิบายเลย
 

"ตอนเรียนในห้องเธอก็เอาไอนี่ขึ้นมากินด้วยงั้นสิ -_-;"

"หืม เปล่านะ เวลาเรียนก็คือเวลาเรียน ฉันไม่ทำอะไรเสียมารยาทเเบบนั้นหรอก =0=!"

"เเล้วที่เธอทำอยู่ตอนนี้มันไม่เสียมารยาทรึไงกัน -*-"

"ก็นายกับฉันเป็นนักเรียนเหมือนกัน ฉันคิดว่ามันคงไม่เป็นไร =3= เเล้วฉันก็หิวมากด้วย เมื่อเช้าไม่ได้กินข้าวมาน่ะ ^-^"

"ทำไมไม่กินมาล่ะ -_-"

"ก็ฉันต้องมาให้อาจารย์โชติวให้ทุกเช้าน่ะ ถ้ากินข้าวก็จะมาติวไม่ทัน ปกติเเล้วฉันจะข้ามไปกินกลางวันเลย เเต่วันนี้ฉันหิวมากจริงๆ เลยต้องซื้อขนมปังมากินน่ะ ขอโทษนะถ้ามันดูเสียมารยาทไปหน่อย ^0^"

"นี่เธอ ไม่ค่อยได้กินข้าวเช้าเลยงั้นเหรอ ??" น้ำเสียงเเละสีหน้าท่าทางของชิซากิเปลี่ยนไป กลายเป็นเสียงที่จริงจังมากขึ้น เเละสีหน้าที่ตกใจ

"อื้อ งั่มๆ ^-^"

"เพราะเธอไม่กินข้าวเช้าไง สมองเธอถึงได้พัฒนาช้าเเบบนี้ -[]-!!" คราวนี้เสียงของเค้าดังขึ้นจากเดิมอีกระดับ 

"อะไรของนาย ไม่เกี่ยวซะหน่อย ฉันโง่ตั้งเเต่เกิดต่างหากเล่า =[]=!!" คาสึงะก็ด้วย

"มันเกี่ยวละกัน คนหัวไม่ดีขนาดที่เลขง่ายๆยังทำไม่ได้อย่างเธอน่ะ ไม่มีสิทธิ์เถียงหรอกนะ -[]-!!!" 
 

ในช่วงที่ทั้งสองกำลังถกเถียงกันเรื่อง ข้าวเช้า (?!) อาจารย์โชที่ไปเข้าห้องน้ำก็กลับมาพอดี 

"ยัยคาสึงะ!!" อาจารย์โชตะหวาดดังขึ้น ทั้งสองคนถึงกับชะงักเเล้วหันมามองทางอาจารย์พร้อมๆกัน "เธอทำอะไรอยู่ เเบบฝึกหัดเสร็จเเล้วงั้นเรอะ?!!"

"เอ่อ...." คาสึงะลากเสียงยาวเพราะกำลังคิดหาข้ออ้างอยู่ 

"ว่าไง เสร็จรึยัง -*-??"

"คือว่า....อ้อ หนูกำลังทำอยู่ เเล้วมันก็เกือบจะเสร็จเเล้วด้วย แต่หมอนี่น่ะสิ อยู่ๆก็เดินเข้ามาเเล้วเเย่งเเบบฝึกหัดหนูไปทำเองเฉยๆเลย =[]=!!" คาสึงะพยายามป้ายความผิดให้ชิซากิ

"เห้ย ยัยบ้านี่ เธอเองไม่ใช่เหรอที่มาขอให้ฉันช่วยน่ะ =[]=!!!!"

"อย่ามาพูดนะ อาจารย์หมอนี่กำลังป้ายความผิดให้หนูอะ!!!"

"พอได้เเล้ว!!" อาจารย์โชตะหวาดลั่น เเม้ว่าเค้าจะเป็นอาจารย์ที่ขึ้นชื่อเรื่องความใจเย็นเเละความใจดีก็เถอะ แต่ยังไงๆ คนทุกคนย่อมมีขอบเขตของความอดทันกันทั้งนั้น เเละดูเหมือนว่า ความอดทนของอาจารย์โชกำลังจะหมดลงเเล้ว!!

"อะ...อาจารย์ O_o!!" คาสึงะตกใจมากจริงๆที่เห็นอาจารย์โชโกรธจัดเเบบนี้ นี่เป็นครั้งเเรกเลย

"คาสึงะ ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนเรียกมามิยะ (นามสกุลของชิซากิ แต่คนญี่ปุ่นถ้าไม่สนิทกันจะเรียกนามสกุลมากกว่าค่ะ ^^)คุงมาช่วย ฉันจะลงโทษเธอ"

"ผมเองครับ..." ชิซากิที่ฟังอยู่เงียบๆเริ่มเอ่ยพูด "...ผมเเย่งเเบบฝึกหัดของเค้ามาทำ ลงโทษผมเถอะครับ"

อาจารย์โชยืนนิ่งอยู่ซักครู่ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ เเล้วเงยหน้าขึ้นมองทางชิซากิเพื่อถามคำถามต่อไป
 

"เเล้วทำไมเธอต้องไปเเย่งเเบบฝึกหัดของเค้ามาทำล่ะ?"

"ก็ผมอยากทำนี่" ชิซากิตอบอย่างผ่อนคลาย ไม่มีท่าทางเกร็ง หรือคิดหนักใดๆ

 

อาจารย์โชเมื่อได้ยินเเบบนั้นก็ถึงกับถอนหายใจ 

"ก็ได้ๆ ฉันจะหลับหูหลับตาเชื่อเเบบนั้นไปละกัน เเต่ว่าฉันจะลงโทษเธอทั้งคู่" 

"ละ ลงโทษอะไรอีกล่ะอาจารย์ =[]=!!??" คาสึงะถาม

"มามิยะคุง มันอาจาจะฟังดูเหมือนว่าฉันโยนภาระไปให้เธอ แต่คิดซะว่ามันเป็นการลงโทษละกัน" 

"อะไรเหรอครับ??"

"ฉันอยากให้เธอช่วยเป็นติวเตอร์ให้คาสึงะ ไม่สิ ลูกศิษย์ของฉัน เเค่วิชาคณิตศาสตร์ก็พอ แต่ถ้าเธอจะกรุณาก็ช่วยติวให้ครบทุกวิชาเลยก็ดี เพราะดูเหมือนว่าจะไม่มีวิชาไหนเลยที่คาสึงะเรียนได้เรื่อง" อาจารย์โชพูดอย่างเหนื่อยๆ

"ไม่เอา =[]=!!" คาสึงะรีบตอบ 

"อะไรของเธอ อย่ามีปัญหานักเลยน่า มามิยะเป็นคนเก่ง แถมหน้าตายังดีอีก เธอควรจะดีใจมากกว่านะ ที่ได้คนดีๆอย่างมามิยะคุงไปเป็นติวเตอร์ให้น่ะ เเล้วอีกอย่าง...." อาจารย์โชเว้นวรรคไปครู่หนึ่ง ละสายตาจากคาสึงะไปมองมามิยะ ก่อนจะว่าต่อ "....การที่มามิยะยอมรับผิดเเทนเธอ มันพิสูจน์ให้ฉันเห็นว่าฉันสามารถฝากเธอไว้กับมามิยะได้ เข้าใจรึยัง"

"ระ...เรื่องนั้น" คาสึงะหลุบตาลงต่ำไม่กล้าสบตาอาจารย์โชด้วยความรู้สึกผิด ที่อาจารย์โชพูดมามันถูกต้องทุกอย่างเลย การที่ชิซากิสามารถรับผิดเเทนคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนได้ เเสดงว่าเค้าคงเป็นคนที่ดีจริงๆ คาสึงะคิดเเบบนั้น "...ก็ได้ค่ะ"

"อืม แล้วเธอล่ะ มามิยะคุง จะตอบตกลงไหม เเล้วเเต่นายเลยนะ ฉันไม่อยากฝืนใจเด็กนักเรียนหรอก"

"ถ้าเป็นการลงโทษของอาจารย์ ผมก็คงต้องทำเเหละครับ" ชิซากิตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ

"อื้ม ขอบคุณมากนะ กลับห้องได้เเล้วล่ะ ใกล้จะได้เวลาโฮมรูมเเล้ว ^_^"

"ครับ/ค่ะ" 
 

ชิซากิเดินนำออกไปก่อน คาสึงะที่เดินออกมาที่หลังจึงได้แต่จ้องมองแผ่นหลังกว้างของร่างสูงที่เดินนำหน้าเธออยู่ ห่างไปไม่ไกลนัก
และครุ่นคิดว่า เธอควรจะขอโทษเค้าดีไหม...
ถ้าจะขอโทษ ตอนนี้จะเหามะหรือเปล่า...หรือว่า....
ควรจะลืมมันไปซะ แล้วปล่อยให้ผ่านเลยไป....
 

“เธอชื่ออะไร ฉันลืมถาม....” ในขณะที่คาสึงะจ้องมองเค้าไปพรางคิดเรื่องขอโทษไปพราง ชิซากิก็หันมาโดยกะทันหัน ทำให้สายของเค้าและเธอ สอดประสานกันโดยมิได้นัดหมาย

        ในตอนนั้น ความรู้สึกบางอย่าง ก็แวบเข้ามาในหัวของชายหนุ่ม...

        แต่เค้าก็สลัดมันทิ้งไปโดยการหลับตาลงแล้วส่ายหัวแรงๆ

“อ่อ อิจิคานิ คาสึงะ”

“ฮะ ชื่ออะไรนะ??” เพราะเค้ามัวแต่สลัดความรู้สึกของตัวเองอยู่ จึงไม่ได้ฟังที่เธอพูด

“อิจิคานิ คาสึงะ ไง =0=”

“งั้นเหรอ...อืม ชื่อฉันเธอก็รู้แล้ว ไม่มีอะไรจะพูดแล้วล่ะ” ว่าจบเค้าก็ยกสองมือขึ้นประสานกันที่หลังต้นคอ แล้วหันไปมองทางเดินต่อ

“ฉันจะไปทางนี้นะ” คาสึงะชี้ไปทางทางแยกที่เชื่อมระหว่างทางเดินของตึกพักครูกับตึกเรียนของปี 2

“หืม...นั่นมันทางไปตึกปี 2 นี่”

“อือ ฉันอยู่ปี 2 ก็ต้องไปตึกปี 2 สิ”

“อะไรกัน นี่เธออยู่ปี 2 หรอกเหรอเนี่ย ฮ่ะๆ” ชิซากิหัวเราะร่วนจนคาสึงะเริ่มงงกับการกระทำของเค้า

“ขำอะไรของนาย =0=”

“ฮ่ะๆ ก็อยู่แค่ปี 2 แต่รู้สึกว่าหน้าเธอมันจะเดินทางเร็วไปนะ ฮ่ะๆ”

“หืม?? หน้า เดินทาง เร็ว....”

.

.

.

.

ติ๊กต่อกๆ

.

.

ปิ๊ง!

“นี่นายว่าฉันหน้าแก่เหรอ =[]=!!!!!!”

                กว่าสมองของคาสึงะจะทำการประมวลผลเพื่อตีความความหมายของสิ่งที่ชิซากิพูดได้อย่างเข้าใจชัดเจน ร่างสูงก็หนีเธอไปไกลแล้ว...

“หืมมมม อีตาบ้า!!!!” คาสึงะตะโกนสุดเสียง ก่อนจะสะบัดหน้า หมายจะเดินไปทางตึกเรียนของตน แต่เสียงทุ้มต่ำของคนที่ว่าเธอเมื่อครู่ก็รั้งเธอเอาไว้อีกรอบ

“เย็นนี้เจอกันที่ห้องเรียนฉันนะ ห้อง A โชคดีนะยัยหน้าแก่ ^0^”

                ว่าจบร่างสูงก็เดินจากไป ฝากไว้เพียงคำพูดยียวนกวนประสาท ที่ทำเอาคนฟังถึงกับต้องยืนกัดฟันกรอดๆ ด้วยความโกรธและโมโห

.
.

.

                ไม่รู้ว่าต่อจากนี้ไปจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง น่าเป็นห่วงจริงๆ -_-;

ถามตอบมหาประลัย

(อาจารย์โช)

ทีมงาน : ทำไมอาจารย์เข้าห้องน้ำนานจังล่ะคะ นี่ไปเข้าห้องน้ำมาจริงๆรึเปล่าเนี่ย??

อาจารย์โช : จริงๆผมกะจะถ่ายแค่ของเหลว แต่เบ่งไปเบ่งมา ของแข็งมันดันออกมาด้วย เลยนั่งยาวเลยครับ ^0^

ทีมงาน : เอิ่ม =_=;;;;;