คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : BLOWN : I suspect...
เช้าวันเสาร์ควรเป็นวันที่หลายๆคนจะได้พักผ่อนอยู่บนเตียง แต่ไม่ใช่กับจูเนียร์ เขาขับรถมุ่งหน้าไปที่ภูเขาสูงทางตอนเหนือของเกาหลีใต้ โดยมีผู้ชายที่เขาพยายามหนีเอนกายนอนอยู่บนเบาะข้างคนขับ จูเนียร์กำลังพามาร์คไปเที่ยวสกีรีสอร์ท เขาไม่ได้อยากพามาร์คไปเลยถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน...
เสียงดนตรีและเสียงเชียร์ในคอนเสิร์ตยังคงดังลั่นฮอลล์ แต่จูเนียร์ไม่ได้สนุกกับคอนเสิร์ตนี้แล้ว เพราะเขาติดอยู่ระหว่างผู้ชายสองคนที่กุมมือของเขาไว้ทั้งสองข้าง หลังจากที่จูเนียร์รู้ว่าไม่มีทางที่จะสะบัดมือของมาร์คออกไปได้ เขาจึงต้องคิดแผนบางอย่างขึ้นมา จูเนียร์ปล่อยมือออกจากยูคยอมแล้วทำเป็นหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าเสื้อโค้ทของตัวเองแต่ก็หาไม่เจอสักที ทำให้ดึงความสนใจจากยูคยอมจนต้องหันหน้ามา
‘จูเนียร์หาอะไรอยู่เหรอครับ?’
‘กระเป๋าตังค์ของฉันนะ’
‘อ้าว! หาดีรึยังครับ วางทิ้งไว้ที่ไหนรึเปล่า?’
ท่าทางของยูคยอมดูเป็นกังวลมาก เขามักจะใส่ใจทุกๆเรื่องของจูเนียร์อยู่เสมอ จูเนียร์ยังคงทำเหมือนหากระเป๋าตังค์ต่อไปแต่ก็พยายามซ่อนมือของมาร์คที่จับมือของเขาไว้ด้วย โชคดีที่ในคอนเสิร์ตคนเบียดกันค่อนข้างเยอะจึงช่วยบังมือของเขาทั้งสองคนได้
‘ฉันก็ไม่แน่ใจว่าลืมไว้ตอนเข้าห้องน้ำเมื่อกี้รึเปล่า นายช่วยไปดูให้หน่อยได้มั้ย? เดี๋ยวฉันจะลองหาตรงพื้นแถวนี้ดู’
‘โอเค จูเนียร์รอผมอยู่ตรงนี้นะ’
ยูคยอมค่อยๆเดินเบียดผู้คนออกไป ขอโทษนะยูคยอม จูเนียร์รู้สึกผิดที่ต้องโกหกคนใสซื่ออย่างยูคยอม เขารีบหันมาจัดการกับมาร์คก่อนที่ยูคยอมจะกลับมา
‘ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะมาร์ค!’
‘นั่นแฟนใหม่นายหรอ ดูหลอกง่ายดีนะ’
คำพูดของมาร์คเหมือนตอกย้ำสิ่งที่จูเนียร์เพิ่งทำกับยูคยอมไปเมื่อกี้ หน้าจูเนียร์แดงจัดด้วยความโกรธ มีคำพูดด่าทอมากมายที่เขาอยากจะพูดกับผู้ชายคนนี้ แต่จูเนียร์รู้ดีว่ายิ่งเขาโมโหมากเท่าไหร่มาร์คยิ่งพอใจมากเท่านั้น เขาจึงต้องเปลี่ยนเป็นคำพูดที่เงียบสงบแทน
‘นายต้องการอะไรจากฉัน’
‘พรุ่งนี้ นายต้องไปเที่ยวกับฉัน’
‘แต่ฉันไม่ว่าง’
จูเนียร์ปฏิเสธไปส่งๆ เขาไม่อยากอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้มาก แค่ได้ทำงานด้วยก็ก็มากเกินพอแล้ว
‘แต่พรุ่งนี้เป็นวันหยุด’
‘แต่ฉันมีงานค้างที่ต้องทำ’
‘งั้นฉันก็จะจับมือนายไว้แบบนี้’
นายมันเอาแต่ใจไม่เคยเปลี่ยนเลยนะมาร์ค คราวนี้เหมือนจูเนียร์จะต้องยอมแพ้ให้มาร์คอีกแล้ว ขืนปล่อยให้มาร์คจับมือเขาต่อไปอย่างนี้ ยูคยอมก็คงจะต้องมาเห็นจนได้ จูเนียร์ไม่อยากให้ยูคยอมรู้เรื่องที่ผ่านมาของเขากับมาร์ค ยิ่งได้รู้ว่าตอนนี้ทั้งสองคนได้ทำงานด้วยกันยูคยอมคงจะต้องกังวลมากแน่นอน
‘ก็ได้ แล้วจะไปที่ไหนล่ะ’
‘สกีรีสอร์ท’
‘หา! อะไรนะ! สกีรีสอร์ทเหรอ?’
จูเนียร์คิดว่าเสียงดังรอบข้างอาจจะทำให้เขาฟังผิด เขาไม่ได้กังวลที่สกีรีสอร์ทอยู่ไกล แต่สิ่งที่ทำให้เขากังวลคือการที่ต้องค้างคืนกับมาร์ค
‘ใช่ นายฟังไม่ผิดหรอก ฉันอยากเล่นสโนว์บอร์ด แล้วนายก็เคยบอกว่านายเล่นเป็น งั้นนายก็ช่วยสอนฉันเล่นด้วยละกันนะ’
‘แต่ฉันไม่อยากค้างคืนนิ’
‘ทำไมเหรอ นายกลัวว่าฉันจะทำอะไรนาย หรือกลัวว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายยอมให้ฉันทำอะไรแทน’
มาร์คพูดออกมาราวกับว่าอ่านความคิดจูเนียร์ได้ จูเนียร์รู้ว่าถ้าเขาไม่ยอมยังไงมาร์คก็ทำอะไรเขาไม่ได้ แต่รอยแดงจางๆที่คอของเขาเป็นสิ่งที่ยืนยันได้ดีว่าเขาห้ามตัวเองไม่ได้
‘งั้นพรุ่งนี้เช้ามารับฉันด้วยที่โรงแรมด้วยนะ’
ยังไม่ทันที่จูเนียร์จะได้พูดอะไรต่อ มาร์คก็ยอมปล่อยมือออกจากเขา แต่ก่อนจากไปเขาก็อดไม่ได้ที่จะส่งยิ้มยียวนกวนประสาทมาให้ เมื่อรู้ตัวว่าไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้จูเนียร์ก็ทำใจเตรียมรับมือกับวันพรุ่งนี้ ก่อนที่จะส่งข้อความหายูคยอมว่าหากระเป๋าตังค์เจอแล้ว
ภาพทิวทิวทัศน์นอกหน้าต่างรถตอนนี้เริ่มเห็นภูเขาและลานสกีแล้ว และมาร์คก็เริ่มรู้สึกตัวหลังจากที่เขาหลับมาตลอดทาง ตั้งแต่จูเนียร์ไปรับมาร์คที่โรงแรมทั้งคู่ก็ยังไม่ได้คุยอะไรกันมากเพราะมาร์คดันเผลอหลับไปก่อน
“ว้าววว! ถึงแล้วหรอเนี่ย”
มาร์คทำเสียงตื่นเต้นทันทีที่มองออกไปนอกหน้าต่าง เขาเอามือสัมผัสหน้าต่างรถเหมือนกับเด็กที่ไม่เคยเห็นหิมะมาก่อน จูเนียร์แอบยิ้มกับท่าทางเหล่านั้น เขาเพิ่งคิดได้ว่ามาร์คคงไม่มีโอกาสได้เห็นหิมะบ่อยหนักเพราะที่แอลเอแทบจะไม่มีหิมะตกเลย จูเนียร์รีบหุบยิ้มตอนที่มาร์คหันหน้ากลับมา หลังจากที่เดินทางมาหลายชั่วโมงทั้งคู่ก็เดินทางมาถึงโรงแรมตอนใกล้เที่ยง
“เราจะไปเล่นสโนว์บอร์ดที่ตรงนั้นได้มั้ย?”
มาร์คชี้ไปที่ลานสกีทันทีที่ลงจากรถ ลานสกีที่มาร์คชี้อยู่บริเวณภูเขาสูงซึ่ง สำหรับจูเนียร์แล้วเขาสมารถเล่นได้อย่างไม่มีปัญหา แต่ที่นั่นไม่เหมาะสำหรับคนที่ไม่เคยเล่นมาก่อนอย่างมาร์ค
“นั่นไม่ใช่ที่ๆมือใหม่อย่างนายควรจะไปเล่นหรอกนะ อย่างนายน่ะต้องไปเล่นตรงนั้น”
มาร์คมองตามนิ้วจูเนียร์ที่ชี้ไปเนินสกีที่ไม่ชันมาก มองจากตรงนี้จะเห็นได้เลยว่ามีแต่เด็กๆเล่นเป็นส่วนใหญ่
“นายจะบ้าหรอ ฉันอายุจะ22แล้วนะจะให้ฉันไปเล่นกับเด็กๆพวกนั้นได้ยังไงกัน”
“มันไม่ได้เกี่ยวกับอายุเลย มันขึ้นกับประสบการณ์ ถ้านายจะไม่เล่นก็แล้วแต่นาย ฉันจะได้ไม่ต้องสอนให้เหนื่อย”
มาร์คทำหน้างอแงเหมือนเด็กแต่ยอมเงียบแล้วเดินท้ายรถเพื่อเอากระเป๋าของตัวเอง
“ถือกระเป๋ามาให้ฉันด้วยนะ”
“ว่าไงนะ! ทำไมฉันต้องถือกระเป๋าให้นายด้วย”
“ฉันขับรถมาตั้งนาน เมื่อยจะตายอยู่ละ ไหนจะต้องสอนนายเล่นสโนว์บอร์ดอีก นายหลับสบายมาตลอดทางช่วยถือแค่นี้เองไม่ได้รึไง’
จูเนียร์รีบเดินเข้าไปในโรงแรมโดยไม่สนใจว่ามาร์คจะยังโวยวายอยู่ เขาแอบยิ้มออกมาอย่างสะใจ อย่างน้อยก็ยังพอมีอะไรที่มาร์คจะต้องยอมเขาได้บ้าง จูเนียร์เดินเข้าไปจัดการเรื่องห้องพักที่ล็อบบี้โรงแรมโดยมีมาร์คเดินถือกระเป๋าตามอย่างงุ่นง่าน
“ขอห้องพักสองห้องครับ ถ้าเป็นไปได้ขอเป็นห้องที่ไม่ต้องติดกันนะครับ ไม่ต้องอยู่ชั้นเดียวกันยิ่งดีครับ”
พนักงานทำหน้างงเล็กน้อยกับการจองห้องที่ไม่ปกติของลูกค้าคนนี้แต่ก็ไม่ได้ปริปากบ่นอะไรและส่งกุญแจห้องสองห้องมาให้จูเนียร์
“เปลี่ยนเป็นห้องเดียวนะครับ”
มาร์คส่งกระเป๋าให้พนักงานขนกระเป๋าแล้วหยิบกุญแจห้องมาเพียงห้องเดียว จูเนียร์กำลังจะเอื้อมมือไปหยิบกุญแจอีกอันแต่มาร์คดึงข้อมือเขาออกมาก่อน
“ฉันจะไม่ยอมนอนห้องเดียวกับนายหรอกนะ”
“ห้องอาหารอยู่นั่นไง ไปกินข้าวกัน ฉันหิวแล้ว”
ราวกับว่ามาร์คไม่ได้ยินที่จูเนียร์พูด เขายังคงฉุดดึงจูเนียร์ไปทานข้าวๆในขณะที่จูเนียร์ก็ยังโวยวายใส่มาร์ค แต่เขาแล้วก็ต้องหยุดเมื่อเดินเข้ามาในห้องอาหารเพราะกลิ่นอาหารที่ลอยเข้าจมูกทำให้จูเนียร์หิวขึ้นมาทันที ทั้งคู่เลือกนั่งติดกระจกที่มองเห็นลานสกีชัดเจน พนักงานยื่นเมนูมาให้เมื่อพวกเขานั่งลง
“ราเมนเกี๊ยวหนึ่งชามครับ”
“….”
ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากมาร์ค จูเนียร์คิดว่าเขาอาจจะยังเลือกเมนูอยู่ แต่เขาก็รู้ทันทีว่าเขาคิดผิดเมื่อมาร์คหันเมนูที่เป็นภาษาเกาหลีทั้งหมดให้จูเนียร์ดูพร้อมกับส่งสายตาขอความช่วยเหลือ หน้าของมาร์คตอนนี้ดูตลกจนเกือบทำให้จูเนียร์ยิ้มออกมาอีกครั้ง
“เอาเป็นราเมนเกี๊ยวสองเลยละกันครับ”
หลังจากที่จูเนียร์สั่งอาหารเสร็จเขาก็หันกลับมาหามาร์คซึ่งตอนนี้กำลังมองออกไปนอกหน้าตา สายตาของเขาดูเป็นประกายเมื่อเห็นเด็กๆหลายคนกำลังเล่นสโนว์บอร์ดอยู่ จูเนียร์ได้แต่สงสัยว่าทำไมวันนี้มาร์คถึงได้แสดงท่าทีดูมีความสุขมากเป็นพิเศษ เพราะได้มาในที่ๆอยากมาหรือเพราะได้อยู่ใกล้กับเขากันแน่
ปล.กลับมาอัพแล้วนะหลังจากที่ไม่ได้อัพมาเกือบอาทิตย์ ต้องขอโทษจริงๆนะเพราะไรท์มีปัญหากับการแต่งบทนี้มาก เนื่องจากว่าไรท์ค่อนข้างอินไปหน่อยจนรู้สึกหน่วงไม่กล้าแต่งต่อ แต่ตอนนี้ทำใจกลับมาแต่งต่อได้หลายตอนแล้ว ต่อไปนี้จะพยายามอัพตอนใหม่ไม่เกินสามวันนะ คือตอนนี้คนอ่านหลายๆคนอาจจะรู้สึกเกลียดมาร์คนิดหน่อย แต่ไรท์ก็อยากให้อ่านไปเรื่อยๆเนาะ อาจจะเปลี่ยนใจก็ได้ เพราะเดี๋ยวมันจจะมีเหตุผลว่าทำไมจูเนียร์ถึงยอมมาร์คได้ถึงขนาดนี้ แล้วทำไมมาร์คถึงกลับมาหาเนียร์ รอติดตามชมกันนะ ส่วนตอนต่อไปแอบเล่าานิดหน่อยว่าเราจะได้เห็นเนียร์เอาคืนมาร์คแล้ว อาจจะไม่ได้เอาคนแรงมากแต่ก็สะใจใช้ได้เลย ยังไงก็ฝากติดตามกันต่อไปนะ ขอบคุณทุกคอมเม้นให้เข้ามาให้กำลังใจ ฝากเขียนคำนิยมด้วยนะเรทติ้งจะได้สูงๆมีคนมาอ่านเยอะๆ แล้วก็ฝากเพจ MarkNior Got7TH ด้วยนะ
ความคิดเห็น