คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : BLOWN : Blown again
กรุงโซล, ประเทศเกาหลีใต้
“คุณจินยองคะ ท่านประธานเรียกประชุมด่วน”
“ประชุมด่วน? เรื่องอะไรน่ะ?”
“ไม่ทราบรายละเอียดมากค่ะ แต่เหมือนจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับโปรเจคใหม่ค่ะ”
“เดี๋ยวผมจะรีบตามไป”
จูเนียร์วางดินสอลงบนโต๊ะ นั่งมองดูงานบนโต๊ะที่ยังไม่เสร็จ โปรเจคใหม่อีกแล้วหรอ? งานเก่าก็ยังทำไม่เสร็จเลย จูเนียร์คิดอย่างหัวเสียพลางหยิบสมุดจดบันทึกแล้วรีบมุ่งหน้าไปยังห้องประชุม ภายในห้องประชุมมีคนอยู่เพียงแค่ไม่กี่คน มีประธานหญิงนั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะและมีทีมงานอีกอีกไม่กี่คนนั่งอยู่ในห้อง แต่มีหนึ่งคนที่พอจูเนียร์เห็นแล้วเขาอยากจะหันหลังกลับเดินออกจากห้องนี้ไป
มาร์ค! นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน
“จินยองมาแล้ว จินยองฉันขอแนะนำให้คุณรู้จักกับมาร์คนายแบบที่จะมาร่วมโปรเจคกับเราครั้งนี้”
ประธานหญิงแนะนำให้เขารู้จักกับมาก เขาอยากจะบอกเหลือเกินว่าเขารู้จักผู้ชายคนนี้ดีอยู่แล้ว
“สวัสดีครับคุณจินยอง ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”
มาร์คลุกขึ้นโค้งให้จูเนียร์ตามธรรมเนียมเกาหลีก่อนจะยิ้มแบบทะเล้นเหมือนทุกครั้งที่เขาเคยยิ้มให้ จูเนียร์ไม่คิดจะทักตอบ เขาพยายามเดินเลี่ยงไปหาเก้าอี้ตัวที่อยู่ห่างจากมาร์คที่สุด แต่โชคร้ายที่เก้าอี้ในห้องว่างอยู่ตัวเดียวซึ่งเป็นตำแหน่งตรงข้ามกับมาร์ค จูเนียร์จำใจนั่งตรงนั้น พยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองให้มากที่สุด
“ก่อนอื่นฉันต้องขอโทษทุกคนที่เรียกมาประชุมด่วนแบบนี้ แต่นี้เป็นเรื่องที่ค่อนข้างกะทันหันจริงๆ นิตยาสารในอเมริกาได้เลือกใช้เสื้อผ้าแบรนด์ของเราในการถ่ายนิตยาสารครั้งนี้ และมาร์คก็จะเป็นนายแบบในการถ่ายนิตยาสารครั้งนี้เช่นกัน นอกจากมาร์คก็จะมีนายแบบนางแบบสมทบอีกนิดหน่อย...”
จูเนียร์คิดว่านี่เขาต้องมาทำงานร่วมกับมาร์คเหรอ ทั้งๆที่เขาพยายามหนีจากเขามา จูเนียร์อยากจะยื่นใบลาออกตรงนี้เลย ถ้าไม่ติดว่าเขาเคยทำให้พ่อแม่เสียใจครั้งหนึ่งต้องที่ลาออกจากมหาวิทยาลัยครั้งนั้น ประธานหญิงยังคงพูดถึงรายละเอียดโปรเจคไปเรื่อยๆ แต่จูเนียร์ไม่ได้สนใจที่ประธานหญิงพูดอีกต่อไปเพราะมาร์คกำลังใช้เท้ามาสะกิดเท้าของเขาอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าเขาจะพยายามขยับเท้าหนีหรือส่งสายตาดูใส่อย่างไร แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มทะเล้นเหมือนเดิม จนในที่สุดจูเนียร์ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป
“โอ๊ยยย!”
มาร์คร้องลั่นห้องประชุมเพราะโดนจูเนียร์เตะเข้าที่ขาไปเต็มๆจนประธานหญิงต้องเอ่ยถาม
“เป็นอะไรคะคุณมาร์ค?”
“อ่อ เปล่าครับ เชิญพูดต่อเลยครับ ฮ่าๆๆ”
มาร์คทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อน แล้วส่งสายตามองมาที่จูเนียร์เหมือนกับจะสื่อว่า ฝากไว้ก่อนนะ จูเนียร์ไม่สนใจหันหน้าไปฟังประธานหญิงพูดต่อ
“จินยองจะเป็นผู้รับผิดชอบในการออกแบบเสื้อผ้าที่จะใช้ถ่ายแบบลงนิตยาสารครั้งนี้นะคะ คุณคงต้องทำงานหนักอีกแล้ว ต้องฝากด้วยนะคะ”
ประธานหญิงพูดกับจูเนียร์ด้วยคำพูดที่อ่อนโยนซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของเธออยู่แล้ว นี่คือเหตุผลที่จูเนียร์เลือกที่จะมาทำงานกับแบรนด์นี้
“ผมจะทำงานนี้ให้ออกมาดีที่สุดครับ”
จูเนียร์ลุกขึ้นยืนพูดเพียงประโยคสั้นๆก็ได้รับเสียงปรบมือจากทุกคนในห้องประชุม เพราะทุกคนต่างก็รู้ดีว่าฝีมือการออกแบบเสื้อผ้าของจูเนียร์นั้นยอดเยี่ยมแค่ไหน หลังจากประชุมเสร็จทีมงานทุกคนออกจากห้องประชุมไปจนหมดเหลือเพียงมาร์คกับจูเนียร์แค่สองคน บรรยากาศในห้องค่อนข้างน่าอึดอัดสำหรับจูเนียร์ แต่สำหรับมาร์คคงไม่เพราะเขาเอาแต่มองหน้าจูเนียร์และยิ้ม จูเนียร์จึงตัดสินใจพูดอะไรออกมาสักอย่าง
“เดี๋ยวฉันจะพานายไปวัดตัว ตามฉันมา”
มาร์คเดินตามจูเนียร์ไปโดยยังคงเอาแต่ยิ้มอยู่อย่างเดิมจนกระทั่งถึงห้องวัดตัว
“ถอดเสื้อออก”
สีหน้ามาร์คดูพอใจกับการทำตามคำสั่งของจูเนียร์ ในขณะทีมาร์คกำลังถอดเสื้อจูเนียร์ก็กำลังค้นหาสายวัดแต่พอเขาหันหลับมาภาพที่เขาเห็นตรงหน้าทำให้ใจเขาเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ มาร์คอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน ผิวขาวเนียนและกล้ามหน้าท้องเป็นลอนชวนสัมผัสจนจูเนียร์อดไม่ได้ที่จะต้องกลืนน้ำลาย จูเนียร์รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มาร์คขยับเข้ามาใกล้เขาแล้ว
“จะวัดตัวมั้ย หรืออยากจะทำอย่างอื่น”
“นายพูดบ้างอะไรของนาย”
หลังจากจูเนียร์ได้สติแล้วเขาก็เริ่มวัดตัวมาร์คทันที จูเนียร์ค่อยวางมือทางลงบนแผ่นหลังของมาร์คเพื่อวัดไหล่ มือเขาสั่นเล็กน้อยตอนสัมผัสผิวเรียบเนียนของมาร์ค
“สัมผัสของนายยังทำให้ฉันขนลุกซู่เหมือนเดิมเลยนะ”
“นายมันก็คิดได้แค่เรื่องแบบนี้แหละ”
“นายรู้มั้ย? จริงๆแล้วฉันไม่อยากมาทำงานแถวเอเชียหรอกนะ”
“แล้วนายจะมาทำไม?”
“เพราะฉันเห็นรายชื่อคนที่ต้องร่วมงานด้วยมีนายเป็นหนึ่งในนั้นไง”
มาร์คเปลี่ยนสีหน้าจากหน้าทะเล้นมาเป็นหน้าจริงจัง
“ฉันคิด....”
“เหลือที่สุดท้ายแล้ว หันหน้ามา”
จูเนียร์รีบตัดบทก่อนที่จะได้ยินคำพูดอะไรที่จะทำให้เขาใจอ่อนไปมากกว่านี้ เขาวัดทุกส่วนในร่างกายของมาร์คจนเกือบครบเหลือเพียงการวัดรอบอกซึ่งเป็นสิ่งที่จูเนียร์กลัวที่สุดเพราะเขาต้องเผชิญหน้ากับมาร์คตรงๆ ตอนนี้จูเนียร์ยืนอยู่ตรงหน้ามาร์ค ระดับสายตาของจูเนียร์อยู่ที่ริมฝีปากของมาร์คโดยที่หน้าของเขาทั้งสองคนห่างกันเพียงไม่กี่คืบ จูเนียร์สอดสายวัดอ้อมจากด้านหลังของมาร์คมา เขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของมาร์ค เพียงชั่วครู่หนึ่งที่จูเนียร์ได้สบตากับมาร์คเขาก็รู้สึกว่าไม่สามารถละสายตาจากดวงตาคู่นั้นได้เลย มาร์คก็รู้สึกแบบนั้นเช่นกันเขาจึงดันร่างของจูเนียร์ไปติดผนัง
“อย่าทำอะไรบ้าๆนะ”
มาร์คไม่สนใจคำพูดของจูเนียร์แม้แต่น้อย เขาประกบริมฝีปากลงมา ปากของมาร์คบดเบียดไปกับริมฝีปากของจูเนียร์ แรกๆจูเนียร์พยายามขัดขืนมาร์คแต่เพียงไม่นานเขาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นจูบตอบทันที พอรู้ตัวว่าจูเนียร์ยอมแล้วมาร์คจึงจูบอย่างหนักหน่วงยิ่งขึ้นแล้วเลื่อนใบหน้าของเขาไปซุกไซร้ที่ซอกคอของจูเนียร์ ก่อนที่จะผละตัวเองออกจากจูเนียร์
“นั่นสำหรับที่นายเตะขาฉัน”
มาร์คชี้ไปที่คอของจูเนียร์และทำหน้าพอใจกับผลงานของตัวเอง จูเนียร์รีบเข้าไปส่องกระจกทันที รอยช้ำเลือดแดงๆปรากฏอยู่บนต้นคอของเขาอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่จูเนียร์จะทันได้ด่าอะไรมาร์ค เขาก็สวมเสื้อแล้วเดินออกจากห้องไปซะแล้ว
และนี่เป็นความผิดพลาดที่เขายอมใจอ่อนให้กับผู้ชายคนนี้อีกครั้ง
ปล.นี่เป็นฟิคเรื่องแรกไม่รู้ว่าจะสนุกรึเปล่า แต่ตั้งใจแต่งฟิคเรื่องนี้มากจริง ช่วงแรกๆอาจจะยังไม่ค่อยมีบทพูดเน้นบรรยาย ยังไงก็ช่วยมาคอมเม้นหน่อยนะว่าอยากให้ปรับปรุงตรงไหน อยากให้มีโมเม้นอะไรยังไงบอกได้นะ สามารถติดต่อโดยการคอมเม้นหรือว่าจะติดต่อพูดคุยกันในแฟนเพจก็ได้นะ เดี๋ยวหลังสอบเสร็จจะมาอัพต่อให้นะ ขอบคุณทุกคนที่เ้ามาอ่านจ๊ะ
ความคิดเห็น