คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : BLOWN : Need you now
แสงแดงยามเช้าส่องปกคลุมไปทั่วทั้งกรุงโซล แต่แสงแดดเหล่านั้นไม่สร้างความอบอุ่นใดๆขึ้นเลย อาจจะเป็นเพราะลมฤดูหนาวนั้นเย็นยะเยือกเกินไป จูเนียร์ที่สวมเสื้อคลุมไหมพรมยืนกอดอกอยู่นอกระเบียง ถึงแม้อากาศในห้องจะอุ่นกว่ามาก แต่จูเนียร์ก็ชอบที่จะสัมผัสอากาศบริสุทธิ์ในตอนเช้ามากกว่า
‘รอฉันกลับมานะ ฉันมีอะไรเรื่องอีกมากมายที่อยากจะพูดกับนาย’
นั่นเป็นประโยคที่จูเนียร์ได้ยินในวันที่ไปส่งมาร์คกลับอเมริกา หลังจากที่เดินทางกลับจากสกีรีสอร์ทมาร์คก็ขอให้จูเนียร์ไปส่งที่สนามบินทันทีเนื่องจากต้องรีบกลับไปทำงาน จูเนียร์พอจะรู้ว่ามาร์คจะพูดแก้ตัวเกี่ยวกับเรื่องในวันนั้น วันที่จูเนียร์หนีจากมาร์คมา ถึงแม้ว่าความรู้สึกโกรธและเสียใจในวันนั้นยังไม่หายไป แต่จูเนียร์ยังคงรอฟังคำแก้ตัวเหล่านั้นจากมาร์ค
“มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”
ยูคยอมใช้แขนตัวเองโอบกอดจูเนียร์ไว้จากทางด้านหลัง ความอบอุ่นเคลื่อนที่จากร่างใหญ่ของยูคยอมผ่านมาสู่ร่างเล็กของจูเนียร์ เมื่อคืนยูคยอมแวะมาทำอาหารเย็นให้จูเนียร์หลังจากที่เขาโหมทำงานหนักไม่ยอมกินข้าวตรงเวลามาหลายวัน
“ฉันแค่มาสูดอากาศตอนเช้าน่ะ มันช่วยให้สมองปลอดโปร่งดีนะ”
ยูคยอมจับจูเนียร์ให้หันมาประจัญหน้ากับเขา แววตาของยูคยอมที่มองมาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
“จูเนียร์ คุณต้องเป็นห่วงตัวเองบ้างนะ ถ้าผมไม่อยู่ใครจะมาดูแลคุณ”
“ก็ตอนนี้ฉันมีนายคอยดูแลอยู่แล้ว ไม่มีอะไรต้องกลัว”
จูเนียร์ส่งยิ้มหวานให้ไปทำเอายูคยอมเขินจนต้องยื่นมืออกไปขยี้ผมจูเนียร์เบาๆ เขาตกหลุมรักผู้ชายตรงหน้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาได้รับรอยยิ้มแบบนั้น
“ผมมีข่าวดีมาบอกด้วยนะ ว่าจะบอกตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“ข่าวดีอะไรเหรอ?”
จูเนียร์ยิ้มอย่างคาดหวัง เขาอยากได้ยินเรื่องดีๆที่พอจะทำให้หยุดคิดเกี่ยวกับมาร์คบ้าง
“ตอนนี้ผมกำลังจะโกอินเตอร์แล้วนะ คือว่านิตยาสารจากอเมริกาเขามีโปรเจคพิเศษจะมาถ่ายแบบที่เกาหลี เขาเลยเลือกเลือกช่างภาพเกาหลีเป็นคนถ่ายแบบครั้งนี้ แล้วช่างภาพคนนั้นก็เป็น ผมเอง!”
“อย่าบอกนะว่า....”
“ใช่แล้วครับเนียร์ เป็นนิตยาสารเดียวกับที่ใช้เสื้อผ้าของแบรนด์เนียร์ไปถ่ายแบบ”
รอยยิ้มบนใบหน้าของจูเนียร์ค่อยๆหายไป เรื่องนี้มันอาจจะเป็นข่าวดีสำหรับยคยอม แต่ถือว่าเป็นข่าวร้ายสำหรับจูเนียร์ ในเมื่อเขาต้องทำงานร่วมกับมาร์คและยูคยอมพร้อมกันแล้วเขาจะต้องวางตัวอย่างไร
“ทำไมเนียร์ดูไม่ดีใจกับผมเลยล่ะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก”
จูเนียร์หมุนตัวออกไปทางนอกระเบียงเหมือนเดิม เขาไม่อยากให้ยูคยอมเห็นแววตาที่กำลังสับสนของตัวเอง
“ฉันแค่ไม่ชอบทำงานแล้วมีเรื่องของความสัมพันธ์มาเกี่ยวข้อง มันทำให้ฉันทำงานได้ไม่เต็มที่”
“ถ้าเนียร์ไม่สบายใจ เดี๋ยวผมไปปฏิเสธงานนี้ก็ได้นะ”
จูเนียร์รู้สึกผิดที่ตัวเองจะต้องเป็นคนเห็นแก่ตัว เขาใช้ข้ออ้างไร้สาระมาเป็นเหตุผลเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ ยูคยอมกำลังจะเดินกลับไปเข้าไปอย่างผิดหวัง ยูคยอมรู้ว่านี่เป็นหนทางที่เขาจะประสบความสำเร็จในสายอาชีพของตัวเอง แต่ถ้ามันจะทำให้คนที่เขารักไม่สบายใจเขาก็คงต้องทิ้งมันไปอย่างน่าเสียดาย
“เดี๋ยวก่อนยูค!”
ยูคยอมหยุดชะงักแล้วหันหลับมาคนรักของเขา จูเนียร์ค่อยๆเดินเข้าไปหายูคยอมอย่างช้าๆแล้วสวมกอดคนตรงหน้าเอาไว้
“นายไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นหรอก”
“แต่ว่ามันทำให้เนียร์อึดอัด”
“ไม่หรอกยูค นายรอโอกาสนี้มานานแล้วตอนนี้มันก็มาหานายแล้ว ฉันควรจะเป็นคนที่ยินดีและสนับสนุนนาย แต่ฉันกลับเอาแต่สนใจความรู้สึกของตัวเองมากกว่า ฉันขอโทษนะยูคที่ฉันเห็นแก่ตัว”
ร่างของจูเนียร์ถูกยูคยอมกอดแน่นขึ้น ยูคยอมดีใจที่จูเนียร์เข้าใจเขา มันทำให้เขารู้สึกว่าเขารักคนไม่ผิดจริงๆ
“เนียร์ไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวหรอกนะ ถ้าเนียร์เป็นแบบนั้นจริงๆเนียร์คงไม่ยอมให้ผมทำงานนี้หรอก ขอบคุณมากนะครับเนียร์ ผมรักเนียร์นะ”
ความรู้สึกผิดในใจของจูเนียร์หายไปแล้ว แต่ตอนนี้มันกลับถูกแทนที่ด้วยความกลัว จูเนียร์กลัวที่จะให้ยูคยอมรับรู้ความสัมพันธ์ในอดีตของเขากับมาร์ค กลัวว่ายูคยอมจะรู้ว่าเขากำลังหวั่นไหวให้กับมาร์ค
Special Matk Talk
ลอสแอนเจลิส, แคลิฟอร์เนีย
แกร๊ก!
ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องชุดของตัวเองแล้วโยนกระเป๋าทิ้งไว้บนโซฟา ห้องนี้มีความทรงจำมากมายของผมและจูเนียร์ ถึงแม้ว่าของส่วนใหญ่ของจูเนียร์จะไม่อยู่แล้วแต่ผมก็พยายามรักษาสภาพห้องให้เหมือนเดิมมากที่สุด ให้เหมือนกับวันที่จูเนียร์จากผมไป
ตรงหน้าทีวีมีกล่องดีวีดีหนังเรื่องล่าสุดที่จูเนียร์เคยดูที่นี่ ผมจำได้ว่าวันนั้นจูเนียร์ยังดูหนังเรื่องนี้ไม่จบก็เผลอหลับไปก่อนทำให้แผ่นดีวีดียังคงค้างอยู่ในเครื่องเล่นเหมือนเดิม เชื่อมั้ย?ว่าผมดูหนังเรื่องนี้หลายรอบโดยไม่เคยหยิบแผ่นออกมาจากเครื่องเล่นเลย
ผมเดินเข้าไปเปิดไฟในห้องนอนก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้าจากการทำงาน ผมหันหน้าไปเห็นมุมๆหนึ่งที่จูเนียร์เคยจองไปของตัวเอง มุมนั้นจะมีโต๊ะที่จูเนียร์ใช้เวลาต้องทำงานส่งอาจารย์ บนโต๊ะยังคงเหลือของบางอย่างที่จูเนียร์ไม่เก็บไป และแน่นอนว่ามันต้องมีรูปของเราสองคนอยู่บนนั้นด้วย
ทุกๆที่ในห้องเต็มไปด้วยเรื่องราวของเราสองคน มีทั้งความทรงจำที่ดีและไม่ดีบ้าง มีหลายครั้งที่เราทะเลาะกันเพราะเรื่องความเจ้าชู้ของผมเอง แต่ทุกครั้งจูเนียร์ก็จะเป็นฝ่ายใจอ่อนและยอมผมเสมอ
วันนั้นก็เป็นอีกวันที่ผมกลับมาที่ห้องตัวเองด้วยความเหนื่อยล้าจากการทำงาน แต่ภาพที่ผมเห็นเมื่อเข้ามาในห้องนอนก็ทำให้ผมหายเหนื่อยได้ จูเนียร์นั่งทำงานอยู่บนโต๊ะทำงานของตัวเองเหมือนทุกครั้ง ผมชอบที่จะมองจูเนียร์เวลาทำงาน มันดูเหมือนว่ามีออร่าบางอย่างออกมาจากตัวของจูเนียร์เวลาที่จูเนียร์ตั้งใจทำอะไรสักอย่าง
ผมเดินเข้าไปหาจูเนียร์จากด้านหลังเพื่อแอบมองงานที่จูเนียร์ทำ จูเนียร์กำลังระบายสีน้ำลงบนผลงานของตัวเอง แต่แล้วก็มีน้ำหยดลงบนงานของจูเนียร์ทำให้ภาพเลอะ น้ำเริ่มหยดลงบนงานของจูเนียร์อีกหลายหยดจนตอนนี้ภาพที่จูเนียร์วาดเลอะจนมองไม่ออกแล้วว่าเป็นรูปอะไร ใช่แล้ว! จูเนียร์กำลังร้องไห้นั่นเอง
‘จูเนียร์ นายร้องไห้ทำไม?’
ผมวางมือทั้งสองข้างลงบนไหล่ของจูเนียร์ แต่ดูเหมือนว่านั้นจะยิ่งทำให้จูเนียร์ร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม
‘นาย... นายนอกใจฉัน’
‘หา! อะไรนะ’
จูเนียร์ลุกขึ้นปาดน้ำตาแล้วมาประจันหน้ากับผม จูเนียร์ไม่ค่อยแสดงด้านนี้ให้ผมเห็นบ่อยนัก และนั่นก็ทำให้ผมค่อนข้างกลัว
‘อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลยมาร์ค นายเห็นฉันโง่มากใช่มั้ย?ถึงได้หลอกฉันแบบนี้’
‘ก็ฉันไม่รู้ว่านายกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่’
‘มีคนส่งข้อความมาหาฉัน คนนั้นบอกว่าเขานอนกับนายแล้ว เมื่อคืน! แต่นายบอกฉันว่าเมื่อคืนนายไปทำงาน แล้วทำไมถึงไปนอนกับคนอื่นได้ล่ะ!!!!’
จูเนียร์โวยวายใส่ผมลั่นห้อง อารมณ์โกรธของจูเนียร์คงจะพุ่งจนถึงขีดสุดแล้ว ผมหยิบมือถือของจูเนียร์ที่วางอยู่บนโต๊ะมาอ่านข้อความที่ว่านั้น
'ฉันนอนกับมาร์คเมื่อคืนแล้ว และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราทำอะไรแบบนี้กัน เขาคงเบื่อนายมากแล้วสินะ'
ไม่ได้มีแค่ข้อความเพียงอย่างเดียว แต่ยังมีรูปคู่บนเตียงอีกด้วย ตอนนั้นผมคงหลับอยู่เลยไม่รู้ว่าถูกถ่ายรูปนี้ไว้
‘ถ้านายเบื่อฉันทำไมไม่บอกฉันมาตรงๆ แค่นายพูดออกมาฉันก็จะไปจากนายเอง’
จูเนียร์กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหอบเสื้อผ้าขอตัวเองมากองไว้ที่เตียง ผมรีบตามไปห้ามจูเนียร์ทันที
‘นายกำลังจะทำอะไร?’
‘ฉันก็ทำแบบที่นายต้องการไง ในเมื่อนายเบื่อฉันแล้ว ฉันก็จะไปจากนายเอง’
‘ไม่นะจูเนียร์! ฉันไม่ได้ต้องการแบบนั้น’
ผมรีบดึงจูเนียร์เข้ามากอดให้แน่นที่สุดโดยไม่สนใจท่าทางขัดขืนของจูเนียร์ ไม่ว่าจูเนียร์จะขัดขืนมากเท่าไหร่แรงของจูเนียร์ก็ไม่สามารถสู้แรงของผมได้
‘ฟังนะจูเนียร์ คนพวกนั้นไม่เหมือนนาย สำหรับฉันคนพวกนั้นก็เป็นแค่ของเล่นชั่วคราว แต่กับนายมันไม่ใช่แบบนั้น ฉันรักนายมากนะจูเนียร์’
ถึงแม้เหตุผลของผมจะแทบฟังไม่ขึ้นแต่ที่ผมบอกรักจูเนียร์ไปนั่นคือความรู้สึกจริงๆของผม จูเนียร์เริ่มลดแรงขัดขืนลง ผมจึงผละออกจากจูเนียร์เล็กน้อยแล้วใช้มือประคองหน้าของจูเนียร์ให้มองผมไว้ ซึ่งตอนนี้นัยน์ตาของผมเริ่มมีน้ำใสๆเอ่อคลอแล้ว
‘ฉันขอโทษนะจูเนียร์ ให้โอกาสกับฉันอีกสักครั้งนึงนะ ฉันสัญญาว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก’
ผมค่อยๆโน้มตัวเข้าไปหาจูเนียร์ใกล้ขึ้นก่อนที่จะจุมพิตริมฝีปากบางๆนั้น จูเนียร์หลับตาพริ้มแล้วเลื่อนมือมาโอบรัดรอบคอมของผมไว้ มือของผมลูบไล้ไปทั้งตัวของจูเนียร์ไปการเร่งจังหวะรักของเราให้หนักหน่วงมากขึ้น ผมค่อยๆดันจูเนียร์ลงบนเตียงแล้วเราก็เริ่มบรรเลงเพลงรักของเราต่อไป สิ่งที่ผมทำไปไม่ใช่แค่ทำเพื่อต้องการให้จูเนียร์หายโกรธ แต่ผมทำไปเพราะความรู้สึกจริงๆของตัวเอง
ผมได้แต่หวนคิดถึงช่วงเวลาดีๆของผมกับจูเนียร์ ตั้งแต่จูเนียร์จากผมไปครั้งนั้นผมก็ไม่มีใครอีกเลย ผมรู้แล้วจริงๆว่าชีวิตที่ขาดจูเนียร์ไปมันเป็นยังไง ผมหวังว่าครั้งนี้จูเนียร์จะยอมใจอ่อนให้กับผมอีกครั้ง ผมสัญญาจริงๆว่าผมจะไม่ทำตัวเหลวไหลแบบนั้นอีก
END Special Mark Talk
ปล ก่อนอื่นต้องขอโทษทุกคนด้วยนะที่อัพช้าก่อนที่กำหนดไว้ พอดีว่าไรท์อยากจะเปลี่ยนบางตอนเลยต้องแก้หลายๆตอนเลยบวกกับรายงานท่วมหัวด้วยจ้าาา เดี๋ยวตอนต่อไปจะพยายามอัพให้เร็วขึ้นนะ ตอนนี้ก็เพิ่งแก้เสร็จเมื่อเช้านี้แล้วลงเลย ถ้ามีคำผิดบ้างต้องขอโทษด้วยนะ เดี๋ยวดึกๆจะเข้ามาแก้คำผิดให้นะ มาพูดถึงตอนนี้กันบ้างดีกว่า ไรท์เห็นว่าทุกคนดูเหมือนจะยิ่งอ่านยิ่งเกลียดมาก ไรท์เลยจัดตอนพิเศษที่เสนอด้านของมาร์คบ้างนะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะ อย่าลืมเม้นกับโหวตด้วยนะ ขอบคุณมากจ้า
ความคิดเห็น