คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : BLOWN : Why you come back?
จูเนียร์ยืนอยู่หน้ากระจกพยายามใช้เครื่องสำอางที่มีอยู่ปิดบังรอยแดงตรงต้นคอให้ได้มากที่สุด ถึงจะผ่านมาแล้วสามวันแต่ดูเหมือนว่าเวลาจะไม่ช่วยให้รอยนั้นจางลงเลย ถึงแม้ตอนนี้มาร์คจะกลับไปทำงานที่อเมริกาแล้ว แต่ทุกครั้งที่จูเนียร์เห็นรอยนั้นมันเหมือนตอกย้ำถึงความรู้สึกของเขาต่อมาร์คที่ไม่เคยเปลี่ยนเลย จูเนียร์ยังคงจำจุดเริ่มต้นของความรู้สึกเหล่านี้ได้ดี
สองปีก่อน
‘จูเนียร์! จูเนียร์! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว’
ชาร็อต เพื่อนร่วมคลาสของจูเนียร์วิ่งเข้ามาตามจูเนียร์ในห้องน้ำโดยไม่สนใจว่าเป็นห้องน้ำชาย ด้วยสีหน้าไม่ดีนัก นั่นทำให้จูเนียร์รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาหน่อยๆ
‘เกิดอะไรขึ้นหรอชาร็อต’
‘ชุดของนาย… ฉันว่านายไปดูเองดีกว่า’
พอได้ยินคำว่าชุดจูเนียร์ก็รีบวิ่งไปที่ห้องแต่งตัวทันที วันนี้เป็นวันเสนอผลงานประจำเทอมของนักศึกษาแฟชั่นดีไซน์ชั้นปีที่หนึ่ง เด็กปีหนึ่งทุกคนรวมถึงจูเนียร์ล้วนต่างทำงานอย่างหนักเพื่อให้ผลงานของตัวเองออกมาดีที่สุด เขาได้แต่ภาวนาว่าปัญหาที่เกิดกับชุดของเขานั้นจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ พอไปถึงห้องแต่งตัวทุกคนกำลังยืนมุงอะไรบางอย่างอยู่ จูเนียร์พอจะเดาได้ว่าทุกคนกำลังมุงดูอะไรอยู่ ชุดของเขานั่นเอง!
‘ทุกคนหลีกไป ขอทางให้ฉันหน่อยๆ’
จูเนียร์วิ่งฝ่าฝูงชนเข้าไปแล้วภาพที่เขาได้เห็นนั้นทำให้เขาทรุดลงกับพื้น ชุดของจูเนียร์ถูกตัดขาดจนแทบไม่เหลือชิ้นดี ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากจูเนียร์ เขาไม่แม้กระทั่งโวยวายหรือตามหาคนที่ทำกับผลงานของเขาเช่นนี้ จูเนียร์พยายามทำใจว่าคืนนี้เขาคงไม่มีผลงานให้โชว์ แต่น้ำตากลับไหลอาบแก้มของเขา
‘จูเนียร์ แล้วจะเอายังไงต่อ ฉันไม่มีชุดใส่แล้วน่ะสิ’
นายแบบที่จูเนียร์ขอให้มาช่วยใส่ชุดของเขาเพื่อเดินแบบในงานเสนอผลงานเริ่มโวยวายเรื่องชุด แต่จูเนียร์ก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่เหมือนเดิม ชาร็อตจึงช่วยจูเนียร์
‘ใจเย็นหน่อยน่ะลูครัส ชุดมันยังพอซ่อมได้อยู่นะ’
‘ถึงซ่อมได้ใครจะกล้าใส่ชุดขาดๆนั้นได้ล่ะ’
‘ฉันจะใส่ชุดนั้นเอง!’
เสียงมาจากบุคคลที่ไม่ได้อยู่ในบทสนทานาตั้งแต่แรกทำให้จูเนียร์หันไปมอง เขาพบกับมาร์คนายแบบที่ชาร็อตจ้างมาเดินแบบด้วยเงินจำนวนไม่น้อย นี่เป็นครั้งแรกของจูเนียร์ที่ได้เจอตัวจริงของมาร์คหลังจากที่เคยเห็นผ่านนิตยาสารต่างๆมาก่อน จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเฉียบ ผมสีควันบุหรี่ที่ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เป็นสีผมธรรมชาติ แต่จูเนียร์ก็ไม่สามารถหาความไม่สมบูรณ์แบบจากผู้ชายคนนี้ได้เลย
‘นายจะใส่ชุดของฉันได้ยังไง แล้วชุดของชาร็อตล่ะ?’
จูเนียร์ลุกขึ้นปาดน้ำตา ถึงแม้เขาจะดีใจที่มีใครสักคนอยากใส่ชุดของเขา แต่เขาจะเอาเปรียบเพื่อนของเขาได้อย่างไรกัน
‘ก็ให้นายคนนั้นใส่ชุดของชาร็อตไง ชาร็อต เธอคงจะไม่ว่าอะไรนะถ้าฉันจะขอถอนตัวจากการเป็นนายแบบของเธอ’
นายคนนั้นที่มาร์คว่าก็คือลูครัส ชาร็อตแสดงสีหน้าตกใจกับสิ่งที่มาร์คพูดเล็กน้อย แต่เธอก็เข้าใจเหตุผลของมาร์ค ถ้าไม่ใช่มาร์คก็คงไม่มีใครที่อยากใส่ชุดของจูเนียร์แล้วจริงๆ
‘ไม่หรอก ฉันโอเค ถ้าจูเนียร์ยังได้แสดงผลงานต่อไปฉันก็ยินดี’
‘ไม่นะชาร็อต ฉันรู้ว่าเธออยากได้มาร์คมาเป็นนายแบบของเธอมากแค่ไหน’
ประโยคหลังจูเนียร์ดึงชาร็อตเข้ามาใกล้เพราะไม่อยากพูดเสียงดังให้มาร์คได้ยิน
‘จูเนียร์ เราเป็นเพื่อนกันนะ เรื่องแค่นี้มันไม่เป็นไรหรอก ไว้งานแสดงผลงานเทอมหน้าฉันค่อยให้เขามาเป็นนายแบบอีกครั้งก็ได้’
จูเนียร์กุมมือของชาร็อตไว้แทนการขอบคุณ เขาซาบซึ้งกับน้ำใจของชาร็อตมากจริงๆ หลังจากนั้นชาร็อตก็พาลูครัสซึ่งเป็นนายแบบคนใหม่ของเธอไปแต่งตัว ส่วนจูเนียร์ก็พามาร์คไปที่มุมหนึ่งของห้องแต่งตัว ตอนนี้มาร์คได้สวมชุดของจูเนียร์แล้ว รอยขาดของเสื้อผ้าเผยให้เห็นถึงผิวขาวเนียนของมาร์ค ถึงแม้จะมีรอยขาดทั้งแทบจะทั้งชุดแต่สิ่งเหล่านั้นก็ไม่ได้ทำให้มาร์คดูดีน้อยลงเลย จูเนียร์ใช้เข็มเย็บผ้าซ่อมชุดของเขาโดยพยามปรับแต่งให้ชุดออกมาดีที่สุด แต่เขาก็อดที่จะแอบมองมาร์คไม่ได้ มีคำถามๆหนึ่งที่ติดอยู่ในใจของจูเนียร์ เขาอยากรู้ว่ามีเหตุผลอะไรที่มาร์คมาช่วยเขา มาร์คช่วยเพราะสงสารหรือเพราะมาร์คสนในตัวเขากันแน่ จูเนียร์อยากจะถามมาร์คออกไปแต่ก็ยังไม่กล้าจึงได้แต่แอบมองหน้ามาร์คต่อไป
‘นายมองหน้าฉันหลายครั้งแล้ว มีอะไรรึเปล่า?’
เขาเห็นด้วยหรอ ฉันคิดว่าเขาไม่เห็นนะเนี่ย
‘ฉันแค่อยากรู้ว่าทำไมนายถึงมาช่วยใส่ชุดของฉัน?’
‘ฉันไม่มาช่วยนายฟรีๆหรอกนะ มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน’
‘ฉันบอกไว้ก่อนว่าฉันไม่มีเงินพอจ่ายค่าตัวให้นายหรอกนะ’
‘ฉันไม่ได้ต้องการเงินจากนาย’
‘แล้วนายต้องการอะไรล่ะ?’
จังหวะนั้นมาร์คหันมามองหน้าจูเนียร์ ดวงตาคู่นั้นของมาร์คที่มองมาทำให้อุณหภูมิร่างกายของจูเนียร์สูงขึ้น จูเนียร์กลัวเหลือเกินว่ามาร์คจะได้ยินเสียงหัวใจของเขาที่เต้นแรงจะทบจะหลุดออกมาจากอก แล้วในที่สุดคำถามของจูเนียร์ก็ได้รับคำตอบ
‘ฉันต้องการนาย... จูเนียร์’
ออดดดดดดดด!
เสียงกริ่งหน้าห้องช่วยดึงจูเนียร์ออกมาจากภวังค์ จูเนียร์ตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเองรวมทั้งร่องรอยที่มาร์คทำไว้เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครเห็นก่อนจะเดินไปที่ประตู ทันที่ประตูเปิดแสงแฟลชจากกล้องก็สาดใส่หน้าเขาเต็มๆ จูเนียร์ใช้เวลานิดหน่อยในการปรับสายตายให้หายแสบตาจากแสงแฟลชแล้วเขาก็เห็นชายร่างสูงยืนอยู่ตรงหน้า มือข้างหนึ่งของเขาถือกล้องที่เพิ่งจะเก็บภาพของจูเนียร์ไป ส่วนมืออีกข้างเหมือนกับซ่อนอะไรไว้ข้างหลัง หลังจากนั้นผู้ชายคนนี้ก็คุกเข่าลงแล้วน้ำสิ่งที่ซ่อนไว้ด้านหลังออกมา
"สุขสันต์วันครบรอบหนึ่งเดือนนะครับ จูเนียร์"
ยูคยอมถือช่อดอกกุหลาบสีขาวเล็กๆไว้ในมือ เขาส่งยิ้มที่บริสุทธิ์เหมือนกับความหมายของดอกไม้มาให้จูเนียร์ ยูคยอมเคยถ่ายพอร์ทโฟลิโอให้จูเนียร์ตอนที่เขากลับมาจากอเมริกา หลังจากที่ยูคยอมได้ทำงานร่วมกับจูเนียร์เขาก็เกิดชอบจูเนียร์ขึ้นมา เขาจึงพยายามติดต่อจูเนียร์มาตลอดแม้ว่าจะไม่ได้ทำงานร่วมกันแล้ว ในตอนแรกจูเนียร์ยังไม่ได้เปิดใจกับยูคยอมเนื่องจากยูคยอมเป็นรุ่นน้อง แต่ผ่านไปหลายเดือนเข้าจูเนียร์จึงยอมให้โอกาสยูคยอมในการพัฒนาความสัมพันธ์ต่อไป แล้วตอนนี้ก็ผ่านมาครบหนึ่งเดือนพอดี
"ขอบคุณนะยูคยอม"
จูเนียร์รับดอกไม้แล้วช่วยดึงให้ยูคยอมยืนขึ้น จูเนียร์เขย่งเข้าไปหายูอยอมเพื่อจะจูบเป็นการขอบคุณ แต่อยู่ดีๆภาพที่เขาจูบกับมาร์คเมื่อไม่กี่วันก่อนก็ผุดขึ้นมาในหัว เขาจึงเปลี่ยนไปหอมแก้มแทน โชคดีที่ยูคยอมไม่ทันได้สังเกตความผิดปกตินั้น แล้วทั้งคู่ก็จูงมือกันไปดูคอนเสิร์ตที่ได้ซื้อตั๋วเอาไว้โดยไม่เห็นว่ามีคนๆหนึ่งกำลังแอบมองทั้งสองอยู่ มาร์คตรงมาที่คอนโดของจูเนียร์ทันทีที่ถึงสนามบิน เขาอยากจะมาหาจูเนียร์ที่นี่ตั้งแต่สามวันก่อนแล้วถ้าไม่ติดว่าต้องกลับไปทำงาน แต่ภาพที่เขาเห็นคือจูเนียร์มีคนใหม่แล้ว มาร์คกำมือตัวเองแน่นด้วยความโมโห เขาไม่ได้โมโหที่จูเนียร์มีคนใหม่ แต่เขาโมโหที่ตัวเองกลับมาช้าไป แต่มาร์คก็ยังเชื่อในความรู้สึกของตัวเองว่าจูเนียร์ยังคงรักเขา จูบครั้งนั้นเป็นการพิสูจน์ได้ดี
ที่คอนเสิร์ตจูเนียร์กับยูคยอมกำลังกระโดดโลดเต้นไปพร้อมกับเสียงดนตรี มือของยูคยอมจับมือของจูเนียร์ไว้ เด็กผู้ชายคนนี้ร่าเริงตลอดเวลาทำให้ทุกครั้งที่จูเนียร์มองยูคยอมเขาก็ร่าเริงไปด้วย แต่ทันได้นั้นก็มีมือๆหนึ่งเข้ามาจับมืออีกข้างของจูเนียร์เอาไว้ จูเนียร์หันไปมองเจ้าของมือปริศนานั่นแล้วเขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อคนๆนั้นไม่ใช่คนแปลกหน้าเลย มาร์คส่งรอยยิ้มยั่วเย้ามาให้จูเนียร์โดยไม่สนใจอะไร จูเนียร์หันไปมองยูคยอมอีกครั้งเพื่อดูว่ายูคยอมเห็นมาร์ครึเปล่า จูเนียร์พยายามสะบัดมือมาร์คออกแต่ก็ไม่สำเร็จ
ทุกอย่างกำลังจะไปได้ด้วยดี นายกลับมาทำไม มาร์ค นายกลับมาทำไม
ปล.กลับมาอัพแล้วนะ เพิ่งสอบเสร็จเลยเข้ามาอัพให้อ่านะ ตอนนี้จะเห็นว่าเนื้อเรื่องมียูคยอมเข้ามาเกี่ยวข้องเนาะ เอาจริงๆคือแอบสงสารยูคยอมนิดหน่อยที่ต้องเอามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ สนุกไม่สนุกยังไงก็คอมเม้นได้เลยนะจะได้เอาไปปรับปรุงแก้ไข จะพยายามอัพให้ติดๆกันะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยจ้า และก็ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นเลยนะ อาจจะมีคำผิดบ้างต้องขอโทษด้วย เพราะไม่ได้แก้คำเลย แต่งเสร็จปุ๊ป เอาลงปั๊ปเลยจ้า 555
ความคิดเห็น