Creditor of love : HOKY ft. MONSTA X

ตอนที่ 2 : EPISODE 2 : จุดเริ่มต้น

EPISODE 2 : จุดเริ่มต้น

              ผ่านไป 1อาทิตย์แล้วสินะ...

แต่ทำไมผมถึงไม่หยุดเศร้าสักทีนะ 

        ชีวิตของผมหลังจากที่ไม่มีพ่อกับแม่ ผมไม่เคยมีความสุขเลยหลังจากที่รับโทรศัพท์จากตำรวจที่โทรเข้ามาในเบอร์ของผม และเจ้าหนี้ต่างๆอีกมากมาย จากคนที่สุขสบายมาตลอด21ปี ตอนนี้ผมกลายเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่ไปแล้ว. จะเรียกคุณหนูตกกระป๋องก็ไม่ผิดหรอกนะ

     พ่อกับแม่ผมท่านทั้งสองคนทำงานหนักอย่างมาก จนพวกท่านประสบอุบัติเหตุขณะกลับมาพักผ่อนที่บ้าน ก่อนหน้านั้นธุรกิจตกแต่งภายในของครอบครัวผมมันไปด้วยดีทุกอย่าง แต่อยู่ๆก็ถูกโกง..

         หลังจากที่หมุนเงินไม่ทันทำให้พวกเขาทั้ง2มีหนี้ ทั้งๆที่ตัวผมเอง..ไม่เคยรู้เลย  เงินค่าเทอมของผมรวมถึงค่าตลอด4ปีที่ผ่านมาถูกยืมมาจากเจ้าสัวคนนึง ซึ่งผมไม่รู้ว่าใครหรอกครับ  แต่มันมากถึง หนึ่งร้อยล้านบาท

ผมจะหาเงินจำนวนมากขนากนั้นมาจากไหน?

หรือผมจะตามพ่อกับแม่ผมไปดีมั้ยนะ?

     ร่างบางของมินฮยอกนั่งเหม่ออยู่คนเดียวที่ริมระเบียงหอของเพื่อนตัวเล็ก มีคนเดียวคือกีฮยอน เพื่อนคนเดียวที่มินฮยอกพึ่งพาได้ตอนนี้มีแค่กีฮยอนเท่านั้น ความสนิทกันมาตั้งแต่ประถมทำให้ความเป็นเพื่อนไม่เคยจางหายไปไหน กีฮยอนยินดีที่จะช่วยเพื่อนคนนี้ในยามทีทุกข์ยากเสมอ

เพราะมินฮยอกกก็คอยฉุดเขาขึ้นมาจากนรกเหมือนกัน

     แต่ตอนนี้คนที่ถูกช่วยเหลือคงจะไม่ใช่กีฮยอนอีกต่อไป แต่เป็นมินฮยอกที่เป็นฝ่ายถูกช่วยเหลือโดยกระทันหัน

“นี่..ลุกมากินข้าวกินน้ำบ้างสิ แกไม่ได้กินข้าวมา2วันแล้วนะมินฮยอก เดี๋ยวก็ป่วยเอาหรอก”

เพื่อนตัวเล็กเรียกคนที่กำลังเหม่ออยู่ระเบียงอย่างอดห่วงสภาพร่างกายของเพื่อนไม่ได้ ตั้งแต่เกิดเรื่องมาเพื่อนของเค้าไม่ยอมกินข้าวแม้แต่คำเดียว ไม่ทำอะไรเลยนอกจากร้องไห้กอดรูปครอบครัวอยู่คนเดียวทั้งคืน

“ไม่เอาน่า มินฮยอก..แกโทรมมากแล้วนะ เดี๋ยวจะทำงานไม่ไหวเอานะ”

มือเล็กๆของกีฮยอนกระชับลงที่ไหล่ของมินฮยอกเบาๆ

“กีฮยอน...ฉันจะอยู่ต่อไปดีมั้ย”

“หื้ม? แกพูดอะไรออกมาจากปากแกน่ะ อย่าคิดอะไรบ้าๆนะเว้ย”

กีฮยอนได้ยินคำพูดแปลกๆของเพื่อนตัวบาง แขนเล็กรีบจับไหล่ทั้งสองเขย่าเพื่อเรียกสติของคนที่กำลังเหม่อ

“ฮึก... กีฮยอน...ฉันไม่มีใครแล้ว”

น้ำใสๆไหลอาบแก้มคนตัวเล็กเสียดื้อๆ 

“เห้อ ร้องอีกแล้ว บอกแล้วไงว่าแกยังมีฉันมินฮยอก”

เพื่อนตัวเล็กรีบโอบกอดร่างบางก่อนจะยกมือขึ้นาลูบหัวเป็นเชิงปลอบเพื่อนซี้

“ ฉันไม่ทิ้งแกไปไหนหรอกน่า แกเป็นเพื่อนที่ฉันรักและสนิทที่สุดเลยนะมินฮยอก จำได้มั้ยวันนั้นที่แกช่วยฉันไว้จากพ่อเลี้ยง วันนั้นแกโคตรฮีโร่ของฉันเลยนะ ฮ่าๆ แต่วันนี้ไหงคนที่ช่วยชั้นในวันนั้นขี้แงแบบนี้ละ”

“ฮึก...กีฮยอน..”

“วันไหนที่แกล้ม ฉันจะอยู่ข้างๆแกเอง ไม่ต้องห่วงนะ วันไหนที่แกไม่มีใคร แกยังมีฉันนะเว้ย”

ผมไม่ชอบเลยเวลาที่มินฮยอกร้องไห้ เพราะปกติเจ้าตัวจะเป็นคนร่าเริงเอามากๆ ผมพึ่งจะได้เห็นน้ำตาของเพื่อนตัวเองในรอบหลายปีมานี้เลยนะ เห้อ บอกเลยว่ากีฮยอนรู้สึกไม่ดี เพราะมินฮยอกไม่เคยเจออะไรที่ร้ายแรงขนาดนี้

หลังจากที่เจ้าตัวยอมกินข้าวกินปลาแล้ว คนตัวเล็กทั้งสองก็รีบหอบสังขารทั้งหมดมาที่มหาวิทยาลัยอย่างรวดเร็วก่อนจะโดนเช็คขาดจากอาจารย์สายโหดของคลาสวันนี้

ซึ่งแน่นอนว่าเพื่อนตัวผอมของผมมาเรียนสภาพที่ไม่ครบ 100% เห้อ สงสาร แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากปลอบมัน

“วันนี้กินอะไรดีมินมุงง”

ชายแชหรือฮยอนวอนพุ่งเข้ามาหามินฮยอกโดยไม่ดูสถานการณ์ ทำกีฮยอนอดไม่ได้ที่จะเหวี่ยงฝ่ามืออวบลงไปที่แผ่นหลังกว้างของฮยอนวอนเป็นการเตือนเพื่อนตัวสูงว่าไม่ใช่เวลาเล่นตอนนี้

“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย อะไรของแกนี่ ไอ้อ้วน!!! มันเจ็บนะเว้ย”

ฮยองวอนโอดครวญจนเพื่อนทั้งคลาสหันมามอง ก่อนจะมองค้อนใส่เพื่อนตัวอวบ

“ใช่เวลาเล่นมั้ยละไอ้บ้า มินมุงมันเศร้าอยู่ไม่เห็นรึไงห๊า”

กีฮยอนไม่ทันพูดเจ็บมืออวบยกขึ้นไปบิดหูเพื่อนตัวสูงอย่างแรง ก่อนที่ฮยองวอนจะสไลด์ตัวขึ้นตามแรงดึงที่หูของกีฮยอน

“อ่ะ...โอ๊ยยย พะ..พอแล้ว เจ็บ TT “

มินฮยอกก็ยังคงเป็นมินฮยอกในตลอด 6วันที่ผ่านมา... เห้อ เมื่อไหร่จะเลิกเศร้าเนี่ย กีฮยอนหมดมุขจะหยอกแล้วนะมินฮยอก ;^;

“กีฮยอน ฮยองวอน ... “

สิ้นเสียงเรียกใสๆของเพื่อนสนิท ทำให้สองคนที่กำลังทะเลาะกันหยุดทุกอากัปกิริยาแล้วรีบหันมาหามินฮยอกอย่างรวดเร็ว  ไม่ได้ยินเสียงมาตั้งแต่เข้าคลาสมา รวมๆแล้วก็ 3ชั่วโมง มินฮยอกพูดแล้วฮรือน้ำตาจะไหล

“ไปกินข้าวก่อนเลยนะ พอดีเหนื่อยอ่ะ อยากกลับหอ”

มินฮยอกพูดพลางเก็บกล้องและเอกสารเข้ากระเป๋าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะสาวขายาวๆของเขาออกไปอย่างรวดเร็วปล่อยให้กีฮยอนและฮยองวอนยืนเอ๋ออยู่เงียบๆ

“เห้ยมินฮยอกก อย่าลืมกินยาที่ฉันวางไว้ให้บนตู้เย็นด้วยละ แล้วก็อย่าคิดจะทำอะไรบ้าๆด้วยนะเรียนเสร็จคาบบ่ายเดี๋ยวฉันรีบไปหา ได้ยินม้ายยยย”

เมื่อสิ้นเสียงสั่งกำชับจากกีฮยอนมินฮยอกก็ได้ตอบไปแค่ ....

“อื้ม”

.

.

.

         จริงๆผมยังไม่กลับหอพักหรอก ผมแค่อยากออกมาเดินเตร็ดเตร่ข้างนอกแล้วสูดอากาศ  ผมกำลังใช้ชีวิตโดยลำพังรึเปล่านะ? ทำไมทุกอย่างมันว่างเปล่าแบบนี้ละ  เอ้ะ ..ทำไมตาขวาผมกระตุกหนักแบบนี้ละ..

      ในขณะที่ผมกำลังเดินเตะฝุ่นไปเรื่อยๆแบบไม่มีจุดหมายนั้นก็มีรถหรูสีดำมาจอดตัดหน้าผม ใครกำลังลงมาจากรถกันนะ?  เขากำลังเดินตรงมาที่ผมหรอ?  อ่า...วันนี้ผมลืมใส่แว่นมาซะด้วยสิ มองไม่เห็นเลย

“ขึ้นรถ”

สิ้นเสียงทุ้มปนแหบนั้น ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วรอบตัวผมก็หมุนเป็นวงกลมแล้วก็ดับวูปไป ทำไมผมไม่มีแรงเลยละ ขยับก็ไม่ได้.. มืดไปหมดเลย

  ผมถูกลักพาตัวหรอเนี่ย?

“ใครใช้ให้พวกมึงโป๊ะยาสลบห้ะ กูบอกพวกมึงว่ายังไง”

“ขอโทษครับคุณชาย”

“กูบอกให้พวกมึงพาเขามาดีๆใช่มั้ย”

“ข..ขอโทษครับ ผมเกรงว่าเขาจะไม่ยอมทำตาม ผมเลยใช่วิธีนี้”

“เหอะ ออกไปให้พ้นหน้ากู เดี๋ยวกูจัดการเอง”

  ร่างบางที่กำลังสะลึมสะลืมตื่นขึ้นมาเพาะได้ยินเสียงคนคุยกัน  ใครกันนะ?พวกเขาต้องมี มากกว่า 2คนแน่ๆ  ผมกำลังจะถูกเรียกค่าไถ่หรอ?

“ตื่นแล้วเหรอเด็กน้อย”

ร่างหนาเดินตรงดิ่งเข้ามาหาเหยื่อหน้าใหม่ เอ้ยไม่ใช่ ลูกหนี้สิ

       โฮซอกใช้มือหนาของตัวเองเกลี่ยผมที่ปกหน้าร่างบางออกช้าๆ ก่อนจะเฉยคางคนตัวเล็กข้างหน้าขึ้นมาตรวจดูอะไรบางอย่าง  โชคดีที่ไม่มีตรงไหนช้ำ.. เห้อ.. โฮซอกถอนหายใจอย่างหมดห่วง ก่อนจะก้มลงไปแก้มัดที่ข้อมือเละข้อเท้าของคนตรงหน้าอย่างเบามือ

       มินฮยอกขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจการกระทำของคนตรงหน้า ก่อนหน้านั้นเขาโดนโป๊ะอย่าสลบ แล้วอยู่ๆตื่นมาอีกทีก็มาโผล่ที่ห้องสีเหลี่ยมกว้างๆแห่งนี้ มันไม่ใช่โกดังร้าง หรือห้องเช่าอะไร มันเหมือนห้องส่วนตัวของใครสักคน ที่ตกแต่งด้วยสไตล์ที่คลาสสิค สามารถบ่งบอกความเป็นตัวเองของเจ้าของห้องนี้อย่างชัดเจน

     ทำไมปวดหัวแบบนี้นะ มึนไปหมดเลย

“ค...คุณเป็นใครครับ จ...จับผมมาทำไม”

มินฮยอกรวบรวมความกล้าก่อนที่จะเอ่ยปากถามคำถามนั้นออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

“คิดว่าฉันจับนายมาทำอะไรละ  เรียกค่าไถ่ก็ไม่น่าจะได้เยอะ  เอาไปขายก็คงไม่ได้กำไร หรือจะเอามาทำอะไรดีนะเตียงว่างพอดีเลย หื้ม  J”

“ค....คุณ  อย่าทำอะไรผมเลยนะ ฮึก..ผมกลัวแล้ว”

น้ำใสๆที่คลอเบ้าตกลงมาอาบแก้มอย่างช่วยไม่ได้ ใครไม่รู้ไม่รู้จักเลย ผมมาทำอยู่นี่ จับผมมาทำไม.. กีฮยอน ฮยองวอน ช่วยด้วย..

“นี่ๆๆ ใจเย็นสิ ฉันยังไม่ทำอะไรนายสักหน่อย ลูกน้องฉันมันกลัวนายไม่ยอมขึ้นรถมาดีๆเลยต้องใช้วิธีนี้ ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ”

โฮซอกรีบแก้ต่างอย่างรวดเร็วเพราะกลัวคนตัวเล็กที่กำลังกอดเข่าหลบมุมจะเข้าใจตัวเขาผิดไป นี่แค่เริ่มก็เริ่มไม่สวยแล้วไอ้โฮซอกเอ้ย รอดมั้ยกู

“ฮึก..”

ตัวกลมโตที่ปนเปื้อนน้ำใสๆกำลังมองขึ้นมาสบตากับร่างสูงอย่างช้าๆ

“นายรู้ใช่มั้ยว่าพ่อกับแม่นายเป็นหนี้บริษัทฉันอยู่ 100ล้าน”

ไร้เสียงเล็ดลอดมาจากคนตัวเล็กแต่กลับเป็นพยักหน้าเบาๆแทนคำตอบ

“ฉันก็ไม่อยากจะใจร้ายใจดำหรอกนะ แต่มันก็ช่วยไม่ได้ “

โฮซอกยืนขึ้นเท้าใส่เอวก่อนจะมองไปที่ร่างเล็กเพื่อต้องการคำตอบ

“ชื่อมินฮยอกใช่มั้ย”

“ฮึก..ครับ”

“เรียกฉันว่าพี่โฮซอกหรือไม่ก็พี่วอนโฮละกัน”

ร่างหนานั่งยองยองลงตรงหน้าคนตัวเล็ก ก่อนจะยกมือหนาไปสัมผัสที่ผมสีดำสนิทของคนตรงหน้าแล้วลูบผมอย่างนุ่มนวล

“จากนี้ไปนายเป็นลูกหนี้ของฉัน คนเดียวเท่านั้นนะเด็กน้อย J “

ผมก็ไม่ได้จะยกหนี้ทั้งหมดให้หรอกนะ ถ้าไม่ติดว่าเจ้าเด็กคนนี้มันน่ารัก.. กี่ครั้งแล้วที่ผมปัดความคิดนี้ออกไปจากหัว คนที่ผมยกภาพขึ้นมาดูทุกๆวันตอนเช้า

กลับมาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว..

ทำไมรู้สึกอย่างดูแลใครสักคนขึ้นมาละ....?

ทำไมตัวเล็กแล้วก็ยังผอมเหมือนเดิมตามในรูปเลยนะ.. ความรู้สึกของผมมันแปลกๆมาตั้งแต่วันที่ผมเจอรูปนี้แล้ว เด็กคนนั้น.. คนที่ยิ้มร่าให้กับกล้องถ่ายรูป..  แต่ต้องมารับภาระหนี้ก้อนโตเนี่ยนะ มันไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย  แต่คนที่ผมต้องการจะเจออยู่ตรงหน้าผมแล้ว ทำไมโทรมแบบนี้ละ แต่ก็เอาเถอะ

ยังไงนายก็ไม่มีวันหนีพ้นฉันหรอกนะ .. เพื่อลบคำสบประมาทของไอ้เพื่อนตัวดี โฮซอกจะทำให้ดูว่าเพลย์บอยอย่างเขาก็จริงจังกับความรักเป็น

ลูกกวางน้อยติดกับนายพรานแล้ว หึ

____________________

เป็นการปั่นที่เหนื่อยมาก เกือบไม่รอดงือ

รอบนี้ไรท์พยายามบรรยายให้เห็นภาพมากที่สุดเท่าที่จำพยายามได้เลย

หวังว่าคนอ่านจะพยายามคิดภาพตามนะคะ อยากให้อ่านเเล้วนึกภาพตามได้เลย55

ขอให้สนุกกับตอนนี้นะงับบ >< อะไรที่พลาดเราจะพยายามเเก้ไขน้า

ปล.ตอนนี้เเต่งปาไป 5ชม. เพราะไรท์เเก้ประโยคบ่อยมาก กลัวจะไม่สนุกกัน555

ขอกำลังใจเเค่ เม้นเยอะๆ + เฟบเยอะๆ + เเชร์เยอะ เค้าก็เเฮปปี้เเล้ว

ขอให้เเฮปปี้เเละเอ้นจอยกับการอ่านน้าา

มาคุยกันได้เน้อไม่กัด หวีดอยู่เป็นช่วงๆ555 twitter - @pousmevozp 

ใกล้จะเปิดเทอมของไรท์เเล้ว ทีนี้ก็ม.6เเล้วงืออ จะพยายามอัพบ่อยนะคะช่วงนี้ เปิดเทอมมาคงจะอัพเป็นช่วงๆละเนอะ  เเง

ส่วนเเฮชเเท็กของเรื่องนี่ไรท์ยังคิดไม่ออกเลย ช่วนเสนอมาหน่อยน้า ไม่รู้ว่าชอบเเบบไหนกัน เม้นไว้เลยเนอะ ><