[sf/os] hopega ft. bts

ลำดับตอนที่ #2 : [os] jsuga- FEED ME (100%)

Author: yoonseok4lyfe
Translation: hyunjinyoo
Paring: JHOPE x SUGA
Rating: PG-15
#ฟิคแปลฮก







YOONGI'S PART


“โฮป"
ผมเอานิ้วไปจิ้มแขนโฮซอกเบาๆ แต่ก็ยังคงถูกเมิน

“โฮป"
ผมเอานิ้วไปจิ้มแขนเด็กที่นั่งอยู่ข้างๆอีกครั้ง แต่เจ้าเด็กนั่นเอาแต่อ่านหนังสือไม่สนใจผมเลยน่ะสิ

“โฮป~!"
เมินอีกละ! ผมได้แต่นั่งทำหน้าบึ้งอยู่ที่โซฟาอยู่สักพักใหญ่ๆ ก็เกิดปิ๊งไอเดียขึ้นมา ผมยกยิ้มเบาๆ
และเดินไปยืนตรงหน้าโฮซอก

"โฮป" ผมเรียกเขาอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีผลตอบรับแฮะ

“นี่นายเมินฉันหรอ ห่ะ?”
ผมหยิบหนังสือออกมาจากมือโฮซอกอย่างเร็วและขว้างมันออกไป

“บ้าอะไรเนี่..”



ผมค่อยๆทิ้งตัวลงไปนั่งตักโฮซอกเบาๆ


“ยุนกิ คือผม...”

“ทำไม! ทำไมนายไม่สนใจฉัน?!”

โฮซอกรีบถอดหูฟังที่ใส่อยู่ออก
“โอเคครับๆ ครั้งนี้จะเอาอะไรล่ะ?”



“ฉันหิว" โฮซอกถอนหายใจ



“ครั้งสุดท้ายที่เราออกไปกินข้าวนอกบ้านกัน ฉันใช้ตังค์ไปเยอะมากเลย--"

“ชู่ว!” ผมยื่นนิ้วชี้ไปแตะที่ริมฝีปากของโฮซอก

“นายได้ยินอะไรไหม?”

โฮซอกขมวดคิ้ว “ได้ยิน...อะไร?”

“ฟังสิ มันดีขนาดไหนนะตอนที่นายไม่บ่น"

"โว้วๆ สรุปผมผิดสินะ?”

"ใช่ นายผิด และนายต้องพาฉันออกไปกินข้าว! นะ” ผมหันไปทำตาปริบๆใส่โฮซอกและ...

“ไม่! ไม่นะ!”

โฮซอกเบนสายตามองไปทางอื่น แต่ผมไม่ปล่อยไปหรอก ผมรีบจับหน้าของโฮซอกให้หันมามองที่ผม
“นะ...”

โฮซอกถอนหายใจ เขายอมแล้ว...
“ก็ได้...ครับ"

“เยส!!”
ผมลุกขึ้นยืนและเดินออกไปข้างนอกเพื่อขึ้นรถทันที
และโฮซอกก็ถอนหายใจอีกครั้ง

“ผมจะทำยังไงกับฮยองดีนะ?”




“รีบไปเถอะโฮป! ฉันหิวแล้วนะ"


------- 







“ยุนกิฮยอง อยากกินอะไรล่ะ"
โฮซอกถามผมและปิดเมนูที่ถืออยู่ในมือลง




“ฉันไม่หิวแล้วอะ"

“ว่าไงนะ! ผมก็ขับรถชั่วโมงนึงพาฮยองมาที่ร้านอาหารตามที่ฮยองต้องการแล้วนี่ไง"

ผมจ้องไปที่โฮซอก
“โอเค งั้นสั่งกลับบ้านละกัน" 


 

70%

HOSEOK'S PART

"ฮยองจะไม่กินจริงๆหรอ?"
ผมถามยุนกิ พร้อมกับตักสปาเก็ตตี้ขึ้นมา




"ป้อนฉันสิ"




"ฮยองอายุ 21 แล้วนะ และฮยองก็มีมือสองมือ"

"ได้ งั้นฉันไม่กิน"


ผมยักไหล่
"ก็ตามใจ"


"โธ่ โฮป ป้อนฉันสิ! นายคงไม่ปล่อยให้ฉันตายเพราะความหิวหรอก ใช่ไหม?"

"โอ้ย.. ก็ได้ๆ"
ผมตักเส้นสปาเก็ตตี้ใส่ช้อนไปจ่อตรงปากยุนกิฮยอง แต่เขากลับส่ายหัว


"อะไรอีกล่ะ?"
นี่ผมชักจะปวดหัวแล้วนะ..

"ป้อนฉัน"

"ก็ทำอยู่นี่ไ..."







"ด้วยปากของนาย"

ปาก..

เมื่อกี้ช้อนเกือบตกออกจากมือผมแล้วด้วยซ้ำ 
ความจริงถึงเราจะรู้จักกันมาเกือบสิบปีแล้ว และผมก็ปฎิเสธไม่ได้หรอกว่าผมรู้สึกดีกับยุนกิฮยองมากขนาดไหน แต่นี่มัน...

"มาเหอะหน่า! ฉันขอมากเกินไปหรอ?"

ขอมากไปหรอ? ก็ใช่น่ะสิ

ผมจำใจต้องตักเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปากและเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ยุนกิเพื่อจะส่งให้เขา เมื่อปากของเราชนกันแล้ว ผมจึงรีบใช้ลิ้นดันเส้นสปาเก็ตตี้ให้้เข้าไปในปากของยุนกิช้าๆ

ผมชักจะไม่แน่ใจแล้วสิ ว่าอะไรอร่อยกว่ากัน

สปาเก็ตตี้

หรือปากคนตรงหน้านะ?

"ขอบใจนะโฮป!"

ใจหาย ใจหายวาบเลย
ผมถอนหายใจทิ้งแรงๆหนึ่งที แต่...

"โฮป ป้อนฉันอีกสิ!"

END









---------

อมกกกกก (ﾟロﾟ;) (;ﾟ曲ﾟ)
ถึงมันจะดูไม่มีอะไรแต่ก็มีนะ รึเปล่า?
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เขินจัง 

อย่าลืม #ฟิคแปลฮก

 

CR.SQW