Author: NimmyNims
Translator: hyunjinyoo
Paring: JHOPE x SUGA
#ฟิคแปลฮก
“ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าพี่ชอบอะไรมันนักหนา” โฮซอกมองมาที่ยุนกิด้วยความเหนื่อยใจ และเอื้อมมือมาแย่งบุหรี่ไปจากมือของเขา
“นี่แม่งโคตรน่าขยะแขยงเลย” เขาสบถเสียงดัง โยนบุหรี่ลงกับพื้น แล้วใช้เท้าขยี้มันอีกครั้ง
ใช่ อีกครั้ง
“โฮซอก! นายรู้มั้ยว่านั่นมันเงินนะ! จะมาตามขยี้ทิ้งแบบนี้ทั้งวันเลยรึไง” ยุนกิคุกเข่าลงไปเก็บเศษบุหรี่ที่ถูกขยี้เละคาพื้นเข้ากล่องอย่างหัวเสีย “นี่มันยังไม่หมดมวนเลยด้วยซ้ำ! แล้วอย่างงี้ฉันจะเอาที่ไหนสูบห่ะ! ไม่อยากจะเชื่อเลย..”
เอาจริงๆ เขาทำงานแทบจะทั้งวันเพื่อไอบุหรี่กล่องนี้เลยด้วยซ้ำ แล้วดูดิ ไอเด็กบ้านี่ดันตามมาแย่งไปปาทิ้งอยู่ได้
“ใช่ ผมไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ.. พี่ก็รู้ว่ามันไม่ดี สุขภาพก็แย่ลงเรื่อยๆไม่ใช่รึไง ที่สำคัญ พี่แม่ง.. ไม่เคยตะคอกผมแรงๆเลยสักครั้ง จนวันนี้” โฮซอกตั้งใจพูดเน้นคำทุกคำให้เขาฟัง
แหงสิ ทำไมเขาจะไม่รู้ละว่ามันไม่ดี
“เงียบๆเหอะหน่า ฉันจะไปซื้อกล่องใหม่ และนั่นหมายความว่านาย.. ห้าม มา ยุ่ง!” แต่สุดท้ายก็ตอบกลับไปแบบนั้น
ทันทีที่พูดจบ ยุนกิก็เดินกระทืบเท้าออกไปจากห้องโดยมีโฮซอกมองอยู่ห่างๆ โฮซอกก็ได้แต่คิดแหละนะ ว่าที่เขาทำมันคือสิ่งที่ถูกต้องแล้วไม่ใช่รึไง เขาไม่ควรจะมารู้สึกผิดแบบนี้เลยด้วยซ้ำ แต่จริงๆเขาก็แค่กลัว กลัวว่าเขาจะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของอีกคนมากเกินไป...
หลังจากที่ยุนกิออกมาซื้อบุหรี่กล่องใหม่ในร้านสะดวกซื้อหน้าหอเสร็จ เขาก็ตัดสินใจไม่กลับเข้าไปสูบที่ระเบียงในห้องแต่เลือกที่จะยืนสูบอยู่หน้าหอชั้นล่างแทน เขาหยิบบุหรี่ออกมาคาบไว้ที่ปากและจุดไฟแทบจะทันที ไม่ใช่ว่าอยากอะไรขนาดนั้นหรอกนะ จริงๆแล้วเขาจะสูบเฉพาะตอนที่เครียดจากงานที่มหา’ลัยต่างหาก แต่เด็กสถาปัตย์อย่างเขาน่ะ ก็มีเรื่องให้เครียดทุกวันไม่ใช่รึไง.. อ่าใช่ หรือจะพูดให้ถูกก็คือสูบทุกวันนั่นแหละ
“เฮ้อ” เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เมื่อบุหรี่หมดมวน ยุนกิก็ทิ้งมันลงกับพื้นและใช้เท้าขยี้ซ้ำๆให้ไฟดับสนิท เขาหันหลังกลับมาทำใจอยู่สักพักก่อนจะค่อยๆเดินขึ้นบันไดเพื่อกลับไปที่ห้อง หอที่เขาอยู่กับโฮซอกเป็นหอนอกเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ใกล้มหา’ลัย มองดูรวมๆแล้วมีห้องอยู่แค่ไม่กี่สิบห้อง และภายในแต่ละห้องก็มีแค่ห้องนอน ห้องน้ำ ครัวเล็กๆ แล้วก็ระเบียงแคบๆ เขาอยู่กับโฮซอกมาตั้งแต่มหา’ลัยปีแรก จนนี่ก็ปีสุดท้ายแล้ว หอที่ดูเหมือนเล็ก แต่พอเข้ามาอยู่จริงๆ ก็ไม่ได้เล็กหรืออึดอัดอะไร กลับรู้สึกสบายใจด้วยซ้ำ
หรืออีกเหตุผลก็อาจจะเพราะว่ามีโฮซอกอยู่ด้วยแหละมั้ง ไอเด็กขี้กลัวคนนั้นน่ะ
เขาเดินขึ้นมาไม่นานก็ถึงจุดหมายซึ่งก็คือห้องของเขาเอง เอาจริงๆนี่คงเป็นวันแรกในรอบสี่ปีที่รู้สึกไม่อยากกลับห้องเลย ไม่ต้องถามก็รู้เพราะว่าเขาเพิ่งทะเลาะกับโฮซอกไปน่ะสิ ที่เด็กนั่นพูดมันก็จริง ผมไม่เคยตะคอกใส่เขาแรงๆเลย
นี่เป็นครั้งแรก
ยุนกิยืนทำใจอยู่พักใหญ่ ก่อนจะค่อยๆหมุนลูกบิดอย่างเบามือที่สุด และก้าวเข้าไปในห้องช้าๆ และสิ่งที่เขาพบก็คือโซฟาตัวเดิม
ใช่ โซฟาน่ะตัวเดิม แต่ช่อดอกไม้ที่วางอยู่บนโซฟานั่นน่ะสิ
ยุนกิตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้อีกนิด และหยิบดอกไม้ขึ้นมาดูถึงได้เห็นกระดาษโน๊ตใบเล็กที่ติดอยู่กับช่อดอกไม้นี้
“พี่จะเปลี่ยนใจมาดมดอกไม้นั่นแทนที่จะดมควันบุหรี่ก็ได้นะ” โฮซอกเดินออกมาจากห้องนอน และเดินเข้ามาเรื่อยๆจนถึงตัวเขา
“กอดฉันสิ” ยุนกิว่า “รู้มั้ยฉันเครียดขนาดไหน”
“เรื่องผมหรอ”
“เรื่องเรียน...”
“อ...”
“แล้วก็เรื่องนายด้วย”
โฮซอกเอื้อมมือมาดึงยุนกิเข้าไปกอดช้าๆ หัวของพี่ตัวเล็กจมลงมาที่ไหล่ของโฮซอกทันที และยุนกิก็กอดเขาไว้หลวมๆเหมือนกัน
“แต่พี่สูบบุหรี่ไปแล้วไม่ใช่หรอ เนี่ยกลิ่นยังติดอยู่เลย” โฮซอกที่ถึงจะทำหน้าขยะแขยงแบบนั้นแต่ก็อดก้มลงมาดมหัวยุนกิไม่ได้อยู่ดี
“ฉันก็แค่คิด... ว่าบางทีกอดของนายกับกุหลาบของนายช่อนั้น...”
“ครับ”
“อาจจะช่วยให้ฉันหายเครียดได้ดีกว่าบุหรี่ซะอีก”
END
---------
หายไปนานอีกแล้ว วันนี้อยู่ดีดีก็นึกถึงเลยรีบไปหาเรื่องมาแปลค่ะ❤
อาจจะดูสั้นๆไปหน่อย เพราะเรื่องนี้เราปรับค่อนข้างเยอะเลย
แต่คือกำลังอินฟีลบุหรี่มากๆ(ไม่ได้สูบนะคะ) รู้สึกยุนกิเหมาะกับมู้ดนี้
แล้วเจอเรื่องพอดี เลยไม่รอช้าค่ะ555
ช่วงนี้ถ้าเจอเรื่องน่ารักๆอีกจะจับมาแปลอีกแน่นอนเลยค่ะ รอกันก่อนนาา ( っ '๐')づ
ความคิดเห็น