คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : [os] jsuga - SNOW
Translator: hyunjinyoo
Paring: JHOPE x SUGA
ผมกำลังกระโดดโลดเต้นไปทั่วห้องอย่างรู้สึกดีใจที่สุดในรอบหลายเดือน ไม่ใช่เพราะว่าวันนี้คือวันแรกของเดือนธันวาคมเท่านั้นหรอกนะ แต่ตอนนี้หิมะกำลังตกเยอะอย่างบ้าคลั่ง! หิมะสำหรับผม ก็เหมือนกับปุยนุ่นเย็นๆ ดีดีนี่เอง ไม่ว่าจะเพราะความตั้งใจหรือความบังเอิญ แต่วันนี้ดันเป็นวันหยุดของพวกเราอีกต่างหาก! ช่างเป็นความสุขที่แสนจะเรียบง่ายซะจริงๆ แต่เอาจริงๆแล้ว นี่ก็ไม่เชิงว่าจะเป็นเรื่องที่ทำให้ผมตื่นเต้นได้มากขนาดนั้นหรอก... เห้อ... ไม่อยากจะนึกภาพเลย หากยุนกิฮยองจะได้ออกไปยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งปุยนุ่นสีขาวที่ว่านั่น สีผิวซีดๆ ของเขาก็คงจะเข้ากันได้ดีกับหิมะที่ตกลงมาไม่น้อยเลยว่าไหม?
“ฮยอง? โอเคใช่ไหม?” เสียงของจองกุกเรียกให้ผมหลุดจากความเพ้อฝัน
“แน่สิ ถามทำไมอะ?”
“ฮยองน้ำลายไหลนะรู้ตัวปะ” คนเด็กกว่าพูดออกมาแบบนั้น...
ห่ะ เมื่อกี้จองกุกพูดว่าอะไรนะ? กว่าจะเรียกสติตัวเองกลับมาได้ ผมก็แทบจะยกหลังมือขึ้นมาปาดที่มุมปากของตัวเองแทบไม่ทัน จริงๆ... ผมน้ำลายไหลจริงๆด้วย นี่ผมจะโทษเขาได้ไหมนะ ที่แม้แต่ในความเพ้อฝันของผมเอง ยังทำให้ผมน้ำลายไหลได้แบบนี้ บางทีผมก็คิดนะว่าผมเคยทำอะไรไว้ ผมถึงมีสิทธิ์ได้รับสิ่งมีชีวิตที่สวยงามขนาดนี้
มาเป็นแฟน
“โฮซอก?”
เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลยที่พูดหรือนึกถึงเขา
“ยุนกิฮยอง! เอ๋... นี่ฮยองตื่นแล้วจริงๆหรอเนี่ย? นี่มันยังไม่เก้าโมงเลยด้วยซ้ำนะ”
“ฉันพยายามจะนอนแล้ว แต่เตียงนั่นมันหนาวเกินไปถ้าไม่มีนาย” ยุนกิพูดพึมพำเบาๆด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย
ผมสีดำของเขาตอนนี้ช่างดูกระเซอะกระเซิง ชี้โด่ชี้เด่ไปคนละทิศคนละทาง ไหนจะเสื้อฮู้ดสีดำของผมตัวนั้นที่ดูเหมือนว่ามันจะตัวใหญ่ไป พอเขาใส่แล้วยิ่งทำให้เขาดูตัวเล็กลงกว่าเดิมจากที่ปกติก็เล็กอยู่แล้ว แล้วนี่ถ้าเมื่อคืนผมไม่แอบไปเห็นตอนฮยองเขากำลังแต่งตัว ผมคงคิดว่าตอนนี้เขาไม่ได้ใส่บ๊อกเซอร์อยู่แหงๆ
“ถ้าฮยองคิดถึงผมขนาดนั้น ทำไมไม่พูดออกมาตรงๆซะเลยล่ะ?” ผมยกยิ้มมุมปากให้กับความซื่อบื้อและความปากแข็งของคนตรงหน้า...
“ฉันไม่ได้คิดถึงนาย แต่เป็นเพราะนายเตะผ้าห่มออกทุกครั้งที่ตื่น แล้วฉันก็หามันไม่เจอต่างหาก...” ยุนกิฮยองเริ่มบ่น แต่ถึงอย่างนั้นเขากลับก้าวเท้าเข้ามาหาผม แล้วเอาหัวมาพิงที่หน้าอกของผมซะงั้น ไวกว่าความคิดทั้งหมด มือของผมก็เอื้อมไปโอบเอวเขาไว้แล้วในตอนนี้
“ไม่หรอก ผมว่าฮยองแค่ขี้เกียจลุกขึ้นไปเก็บผ้าห่มบนพื้นมากกว่า” ผมหัวเราะเบาๆให้กับความน่ารักของคนตรงหน้า และซุกหน้าของตัวเองลงไปกับกลุ่มผมสีดำยุ่งเหยิงอย่างสบายใจ
“ให้ตายเถอะ พวกนายสองคนอีกแล้ว!” นัมจุนตะโกนออกมา หลังก้าวเท้าออกจากห้องน้ำได้สองวิ
“อิจฉารึไง” นี่ไม่ใช่ผมนะ แต่เป็นยุนกิฮยองต่างหากที่พึมพำออกมาเบาๆ แต่ก็ดังพอที่นัมจุนจะได้ยิน
“หึ่ย...” นัมจุนถอนหายใจ ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าห้องแต่งตัวไปเงียบๆ อย่างเลือกไม่ได้ ปล่อยเจ้าสองคนนี้ครองห้องนั่งเล่นไปเถอะ บ้าเอ้ย!
“เฮ้ ฮยอง! ข้างนอกนั่นหิมะตกอยู่อะ” เป็นจองกุกอีกแล้ว
“หืมม”
ผมที่ตัวสูงกว่าจับคางของคนตรงหน้าเชิดขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้เขามองมาที่ผม
“ออกไปข้างนอกกันนะ”
“แต่ฉันเกลียดหิมะ”
อ่า ให้ตายสิ ผมทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากยิ้มให้กับเขาอีกครั้ง เขาจะรู้ไหมนะว่าถ้าเขาอยากให้คนรอบข้างปฏิบัติกับเขาอย่างเกรงกลัว เขาต้องเลิกทำตัวน่ารักแบบนี้ก่อน
“ฮยองเกลียดทุกอย่างเลยต่างหาก”
“ยกเว้นนาย”
เขาพูดประโยคนั้นออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยขนาดนี้ได้ยังไงนะ ผมว่าผมนั่งเงียบนานเกินไปแล้วแน่ๆ
“เอาเถอะ ออกก็ออก”
ตอนนี้เราสองคนก็ออกมาเดินข้างนอกประมาณห้านาทีได้แล้ว พวกเราแต่งตัวกันหนาแน่นมิดชิด กันความหนาวได้เป็นอย่างดี ผ้าพันคอถูกดึงขึ้นมาปิดจมูก พร้อมใส่หมวกปิดบังสีผมเด่นๆ เพื่อไม่ให้คนอื่นสังเกตุเห็น
“หนาวชิบ...” คนข้างๆ เริ่มบ่นอีกครั้ง
“อ่า นี่มันหน้าหนาวเดือนธันวานี่ครับ ทำไงได้ละ”
“คือฉันก็รู้นะว่ามันหนาว...”
“แล้วปัญหามันคืออะไรละครับ?”
“ฉันไม่คิดว่ามันจะหนาวขนาดนี้นี่หน่า!!”
จริงๆ ถึงบางครั้งเสียงบ่นของเขาจะทำผมรำคาญอยู่บ้าง แต่เหตุผลที่ทำให้ผมรักเขามันดันมากกว่านี่สิ ไม่คิดเลยเหมือนกันว่าตัวเองจะกลายเป็นคนที่อ่อนปวกเปียกขนาดนี้แค่เพราะว่าเขากำลังมีความรักเนี่ย
“มาเถอะครับ อยู่ตรงนี้อีกสักแปบนะ” ผมเอนตัวลงนอนบนพื้นที่ถูกปกคลุมด้วยหิมะในสวนสาธารณะแห่งหนึ่งใกล้ๆกับหอพัก พร้อมกับยื่นแขนออกมาข้างหนึ่งเพื่อให้อีกคนหนุนหัวลงมาได้อย่างสบายๆ
“มันคงจะดีกว่านะ ถ้านี่คือเตียงในหอเรา” ถึงจะไม่หยุดบ่น แต่ก็ยอมเอนตัวลงมานอนข้างๆผมจนได้
เพราะหิมะที่ตกลงมา ทำให้สวนสาธารณะที่ดูธรรมดา กลับดูสวยขึ้นกว่าเดิม ผมหันไปมองคนด้านข้างที่เงียบไป และสิ่งที่ผมเห็น ก็ทำให้ผมหายใจลำบากขึ้นมาซะดื้อๆ พวงแก้มสีชมพูน่ารัก กับริมฝีปากเล็กที่ดูอวบอิ่ม ทำไมถึงดูสวยงามขนาดนี้นะ แล้วไหนจะขนตายาวสวยที่มีเกล็ดหิมะตกลงมาติดอยู่บางๆ ตอนนี้คนตัวเล็กข้างๆผมกำลังหลับตาพริ้ม และหายใจอย่างเป็นจังหวะ
เหมือนกับว่าโลกของผมได้หยุดหมุนไปพักหนึ่ง
“นายจ้องฉัน” ยุนกิฮยองลืมตาขึ้นช้าๆ และหันหน้ามาทางผม
“ฮยองไม่รู้ตัวแน่ๆ ว่าฮยองน่ะน่ารักมากขนาดไหน”
“รู้ไหม ฉันเกลียดเวลาโดนชมว่าน่ารัก”
“ฮยองเกลียดทุกอย่างเลยต่างหาก”
ผมว่าผมรู้นะว่าเขาจะพูดว่าอะไรต่อจากนี้
“ยกเว้นนายไง”
นั่นไง ทำไมซื้อหวยแล้วไม่ถูกแบบนี้บ้างนะ เห้อ
END
----------
จริงๆเรื่องนี้แปลไว้นานมากๆแล้วค่ะ...
นานจนลืมไปเลยว่าแปลไว้555555555555555555
คือตอนจบค่อนข้างไม่ชอบใจ แต่จะลบก็เสียดายเลยด้นเองซะเลย (;￢_￢)
อาจจะดูแปลกๆนะคะฮือ
ปล.ขอโทษที่หายไปนานอีกแล้วนะคะ
ยังคงวนเวียนหาเรื่องแปลอยู่ค่ะ ไม่ไปไหนแน่นอน <3
.｡.:* สกรีมในทวิตติดแท็ก #ฟิคแปลฮก *.:｡
ความคิดเห็น