[sf/os] hopega ft. bts

ลำดับตอนที่ #16 : [os] jsuga - LAUGH

Author: yoyoyoonseok
Translation: hyunjinyoo
Paring: JHOPE x SUGA
Rating: PG-13
#ฟิคแปลฮก

"ฮยอง รู้อะไรมะ ถ้าฮยองคบกับผมนะ หญ้าหน้าบ้านฮยองจะไม่มีวันขึ้นเลย!"

มุขอะไรของมันอีกเนี่ย ผมได้แต่คิดอย่างนั้นอยู่ในใจ คนกำลังนอนดูทีวีเพลินๆ... แต่จะบอกว่าเพลินก็ไม่ได้ เพราะมันดันมีเสียงของจองโฮซอกคอยเล่นมุขแป้กกวนใจผมมาเกือบครึ่งชั่วโมงได้แล้ว

ตอนนี้ผมกำลังวางแผนฆาตกรรมเด็กนี่เงียบๆ แบบไม่ให้คนอื่นรู้อยู่ล่ะ

"อะไร เพราะนายกินมันหมดหรอ"

พอผมตอบกลับไป โฮซอกก็ทำหน้ายู่อยู่พักนึง

"เพราะผมเด็ดต่างหากล่ะ!!" ตบมุขตัวเองเสร็จก็หัวเราะออกมาเองอย่างบ้าคลั่ง อะไรของมันวะ... ถามเอง ตอบเอง หัวเราะเองแบบนี้ก็ได้ด้วย?

"นี่นายรู้ตัวไหมเนี่ย ว่าเสียงหัวเราะของนายมันน่ารำคาญขนาดไหน" ผมเริ่มยกมือขึ้นมาปิดหูตัวเองหวังให้มันช่วยกลบเสียงวัวสะอึกได้บ้าง แต่ก็ไม่เลย

"โธ่ ฮยองไม่เข้าใจหรอ เพราะผมเด็ดไง คือผมเล่นคำอะ คำว่าเด็ดหญ้า กับเด็ดแบบ โห นายคนนี้เด็ดจัง ไรงี้อะ ขำจะตายเหอะ" ร่ายยาวจบก็หัวเราะต่ออย่างบ้าคลั่งอีกเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือลงไปนอนกลิ้งกับพื้นและเอามือกุมท้องตัวเองด้วย

"นี่ฉันต้องหัวเราะให้กับมุขแบบนี้จริงๆหรอ?"

"ฮยองอ่า ไม่เข้าใจมุขผมหรอ ไม่ขำหน่อยหรอเนี่ยย" ยัง มันยังไม่หยุดหัวเราะอีก ตอนนี้น้ำตาเริ่มปริ่มๆออกมาซะด้วย จะขำอะไรเบอร์นั้น... ผมได้แต่คิดเซ็งๆอยู่ในใจ และกรอกตาไปมา หวังให้ไอเด็กตรงหน้าเห็นแล้วจะรู้สึกสำนึกกับมุขแป้กที่มันเล่นมาบ้าง

"นี่ฉันต้องขำด้วยหรอ? แค่นายขำเอง ฉันว่าก็น่าจะพอแล้วนะ" ผมตอบกลับไป แล้วก็ลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินหนี

"เดี๋ยวๆ เดี๋ยวสิฮยอง จะไปไหนอะ?" พอเห็นอย่างนั้น โฮซอกก็รีบลุกขึ้นมาจากท่ากุมท้องขำอย่างบ้าคลั่งเมื่อกี้มาคว้าข้อมือข้างนึงของผมไว้อย่างเร็ว

"ไปที่ไหนก็ได้ที่จะไม่ได้ยินเสียงหัวเราะของนาย"

"โธ่ ฮยองงง" โฮซอกทำเสียงอ้อนๆ แล้วคว้าข้อมือผมไปจับไว้อีกข้าง

"จริงๆ ฉันก็เกือบจะขำมุขนายแล้วล่ะ แต่เสียงหัวเราะนายมันทำซะฉันหมดอารมณ์ขำเลย เสียงแบบยืนอยู่หน้าปากซอยยังจำได้ว่าเป็นเสียงนายอะ"

โฮซอกทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย

"แต่ฮยองรู้มะ ผมว่าเสียงหัวเราะของผมเป็นความโชคดีต่างหากนะ"

"ห.. หือ? ยังไงกัน?" ผมขมวดคิ้วอย่างนึกสงสัยว่าคนตรงหน้าไปเอาความมั่นใจในเสียงหัวเราะบ้าบอของตัวเองนี้มาจากไหน

โฮซอกยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย แล้วก้มลงมาจุ้บหลังมือของผมเบาๆ

"เพราะว่าเสียงหัวเราะของผมแบบนี้ ทำให้ฮยองจำผมได้น่ะสิ... ฮยองคอยพูดตลอดว่าเสียงหัวเราะของผมมันน่ารำคาญอย่างนั้นอย่างนี้ ถึงสิ่งที่ฮยองพูดมันจะไม่ใช่อะไรที่ฟังดูน่าดีใจสักเท่าไหร่ ผมก็จะนับว่าทุกครั้งที่ฮยองพูดถึงเสียงหัวเราะของผม มันเป็นเพราะว่าฮยองเอาใจใส่ผมมากขึ้นเรื่อยๆแล้วกันเนอะ เพราะงั้น ถ้าฮยองเกิดไม่สนใจผมขึ้นมา ผมก็จะหัวเราะบ้าๆบ้อๆแบบนี้เพื่อเรียกร้องความสนใจจากฮยองยังไงล่ะ"

อ่า บ้าไปแล้ว.. ผมว่าหน้าของผมตอนนี้คงไม่ต่างอะไรจากมะเขือเทศลูกโตแหงๆ

"อุ้ยๆๆ ยุนกิฮยองเขินแก้มแดงเลยนะเนี่ย!"

"ฉันเปล่า!"

"ก็เห็นๆอยู่นี่ครับ" พูดแบบนั้นแล้วก็...

ก้มลงมาฝังจมูกลงที่แก้มซ้ายของผมซะงั้นอะ!!!

ทำแบบนี้มันก็ต้องเขินสิว้อย!!!!!!!!

"เห็นไหมล่ะ"

"ไม่!"

เดี๋ยวๆๆ ไม่น่าเลยๆๆๆ พลาดอีกแล้วยุนกิเอ้ย จะไปเถียงเด็กมันอีกทำไมเล่า เห็นไหมว่าพอเถียงไป ไอเด็กตรงหน้าก็จะไม่ยอม แล้วก็ก้มลงมาจู....

"โว้ววว เปิดห้องดีกว่านะครับฮยอง"

อ่า มักเน่ของฉัน 

สงสัยต้องเลี้ยงเนื้อแกะเสียบไม้สักหน่อยแล้ว

 










END




------
กรี้ดดดด มาลงแบบรีบสุดๆ...
มาอีดิทใหม่แล้วนะคะะะ
รอบนี้ก็หายไปนานอีกเหมือนเคย (;ﾉﾟДﾟ)ﾉ
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามกันนะคะ ตอนนี้เฟบ200+แล้วด้วย..
จากนี้จะพยายามมาอัพบ่อยๆนะคะ เลิ้บ <3
.｡.:* สกรีมในทวิตติดแท็ก #ฟิคแปลฮก *.:｡

ปล.แวะมาฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะะ #ฟิคแปลกุกมิน
จะอัพเรื่องแรกเร็วๆนี้งับ!!

CR.SQW