คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [os] jsuga - SICK
Tranlation: hyunjinyoo
Paring: JHOPE x SUGA
Rating: PG-15
#ฟิคแปลฮก
ในห้องเล็กๆนี้มีผมที่กำลังนอนตัวสั่นเทา ขดตัวเองอยู่ในผ้าห่มผืนหนา ก็แค่เดินตากฝนเมื่อวานไปแปบเดียวเองนี่หน่า ทำไมถึงไข้ขึ้นซะได้ ดี ดีจริงๆที่ดันมามีไข้ตอนช่วงใกล้คัมแบ็คแบบนี้ แล้วดูผมสิ ต้องมานอนตัวติดหนึบอยู่กับเตียงทั้งวันทั้งคืนเลยเนี่ย ถ้าไม่ใช่เพราะเมเนเจอร์ฮยองสั่งมา ผมคงจะลุกออกไปซ้อมนานแล้ว
ผมละเกลียดความรู้สึกไร้ประโยชน์แบบนี้เป็นที่สุด..
“ก็เพราะว่าฮยองโหมทำงานหนักเกินไปสินะ” ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อพลิกตัวเองกลับมาอีกทีก็เห็น
หน้าโฮซอกอยู่เต็มตา แถมยังมาทำเสียงดุ ขมวดคิ้วใส่เขาแบบนี้อีก
“ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ” ผมพูดด้วยเสียงแหบเบาๆ “ว่าแต่นายเหอะ เข้ามาทำอะไร นายควรจะออกไปซ้อมไม่ใช่รึไง?”
“ผมน่ะ...” โฮซอกเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วเอาหน้าผากมาถูเบาๆกับหน้าผากของผม “ได้ยินฮยองบ่นอยู่ในใจดังก้องไปทั่วหอพักเลยต่างหาก... คนโง่ ใครๆเขาก็รู้กันทั้งนั้นว่าฮยองเกลียดการโดนทิ้งให้อยู่ตัวคนเดียวแบบนี้”
“ฉันเกลียดคนอู้งานแบบนายมากกว่านั้นร้อยเท่าเลย”
โฮซอกถอยห่างออกไปช้าๆ และมองผมช้าๆอย่างระมัดระวัง
“รู้ไหม ฮยองทำให้ผมนึกถึงอะไร? นึกถึงหมีอ้วนขี้โมโหไงละ”
“ตลกมากมะ หมีอ้วนขี้โมโหหรอ! ออกไปเลยไอเด็กบ้า ตอนนี้หมีอ้วนขี้โมโหตัวนี้อยากอยู่คนเดียวเว้ย”
“อ่ะๆ ไม่ได้ครับ ผมได้รับคำสั่งมาจากเมเนฮยองให้มาดูแลหมีอ้วนนะ” โฮซอกยกยิ้มมุมปาก “รอผมแปบนึงนะ เดี๋ยวผมจะไปหาอะไรอร่อยๆมาให้ ฮยองจะได้กินยาสักที”
ผมละเกลียดจริงๆเล้ย ไอคนรู้ทันแบบเนี้ย
ไม่กี่นาทีต่อมา โฮซอกก็กลับมาพร้อมถาดอาหาร และถุงพลาสติกใบเล็ก เขาจัดการวางทุกอย่างลงบนโต๊ะ และนั่งลงบนเตียงของผม
“ผมก็ไม่เข้าใจเลยนะว่าผมจะต้องบอกฮยองอีกกี่รอบกันว่าคนเราควรจะมีเวลาพักที่ได้พักจริงๆบ้าง ไม่ใช่แบบฮยองที่เวลาพักคือการฟุบหลับบนโต๊ะในสตูดิโอประมาณสิบนาทีแล้วก็ลุกขึ้นมานั่งเขียนเพลงต่องี้อ่ะ เห้อ เอาเถอะครับ ทานนี่ซะนะ ข้าวต้มนี่ไม่ใช่ฝีมือจินฮยองหรอก อาจจะอร่อยไม่เท่า แต่มันก็อุ่นพ่อสำหรับคนไม่สบายที่จะต้องกินยาต่อนะ”
ผมยังคงนั่งนิ่ง และ เงียบ
“ดื้อจริงๆ... งั้นนี่...” โฮซอกตักข้าวต้มขึ้นมาหนึ่งคำ เป่าลมลงไปเบาๆ พอให้ไอร้อนได้กระจายออกไปบ้าง “พูดว่า อ้า สิครับ อ้าา...”
“ไม่”
“หน่า นะครับ นี่มันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยน้า ก็แค่ข้าวต้มเอง ผมสาบานเลย ถึงหน้าตามันจะดูไม่ค่อยน่ากินเท่าไหร่ แต่มันก็อร่อยนะ... อ้าปากหน่อยนะครับ”
“วางมันไว้ตรงนั้นแหละ ถ้าฉันอยากกินเดี๋ยวฉันกินเอง”
ผมยอมรับเลยว่าผมดื้อ เอาตรงๆผมไม่ชอบเวลาไอเด็กนี่จะต้องมาเห็นด้านที่อ่อนแอของผมแบบนี้เลย
“ฮยอ...”
“บอกว่าไม่ไง ออกไปซะ”
“ให้ผมได้ดูแลฮยองเถอะครับ!” โฮซอกตะโกนเสียงดัง ซึ่งนั่นทำผมอึ้งไปไม่น้อยเลยทีเดียว นานๆทีจะเห็นเด็กนี่อารมณ์ขึ้นแบบนี้นี่หน่า...
“ก็แค่... ให้ผมได้ดูแลฮยองเอง... นะครับ?”
ผมกระพริบตาช้าๆ ไม่รู้สิ แต่สีหน้าที่รู้สึกผิดของคนตรงหน้านี่ยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดเพิ่มขึ้นอีกเป็นทวีคูณเลย ทำไมกันนะ ทั้งๆที่เขายอมทิ้งการซ้อมมาทำข้าวต้มให้ผม มาดูแลผมแท้ๆ
ยังจะกล้าไปปฏิเสธเขาอีกนะ ไอหมีอ้วน ขี้โมโหเอ้ย
จริงๆ การมีคนมาคอยดูแลสักครั้งก็อาจจะไม่ใช่เรื่องแย่สักหน่อย
“นาย... นายคงไม่ได้ใส่อะไรแปลกๆลงไปหรอกใช่มะ?”
โฮซอกถอนหายใจ “แน่สิครับ”
ทันทีที่โฮซอกตักข้าวต้มขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ผมก็อ้าปากรับอย่างว่าง่าย
“มันไม่แย่ใช่ไหมละ รสชาติเป็นไงมั่งครับ?”
“เงียบเหอะหน่า”
HOSEOK’s PART
ฮ่า ยุนกิฮยองหลับเป็นตายเลยล่ะครับ อย่างน้อยๆการโกหกบางทีมันก็ทำให้เกิดผลดีนะ อย่างเช่นการที่ยุนกิฮยองได้นอนพักยังไงล่ะ ถ้าเกิดตอนที่ฮยองถาม ผมเผลอบอกว่าใส่ยานอนหลับลงไป ฮยองเขาต้องไม่ยอมกินแหงๆเลย ว่าไหมครับ?
ผมยกยิ้มเบาๆ ขณะที่ยุนกิฮยองพ่นลมหายใจเข้า-ออกช้าๆ
แม้แต่ตอนนอน ก็ยังน่ารักซะขนาดนี้เลยน้า
เจ้าหมีอ้วนขี้โมโหของผม
-------------
เฮ้ มาล้าวววว
รู้สึกหายไปนาน.. หาเรื่องมาแปลได้ละค่า
ฝากด้วยนะคะ ถือซะว่าเป็นเรื่องต้อนรับการคัมแบ็คนะ
ก็ยังงงกับคำว่า Coming October อยู่ เห้อม...
ขอให้มี่สู้ต่อไปค่ะ เย้ๆๆๆๆ ╮(╯3╰)╭
.｡.:* สกรีมในทวิตติดแท็ก #ฟิคแปลฮก นะคับบบบ *.:｡
ความคิดเห็น