คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [os] jsuga- COMATOSE
Author: hamosuga
Translation: hyunjinyoo
Paring: JHOPE x SUGA
Rating: PG-13
#ฟิคแปลฮก
สามเดือนกับอีกสี่วัน
คือช่วงเวลานับตั้งแต่ที่ยุนกิได้ยินเสียงโฮซอกเป็นครั้งสุดท้าย ได้ฟังเสียงหัวเราะ ได้ฟังมุขตลกบ้าๆบอๆ หรือแม้แต่เสียงที่แร๊ปให้กับเพลงที่ยุนกิแต่ง
สามเดือนกับอีกสี่วัน
คือช่วงเวลานับตั้งแต่ที่ยุนกิได้กลับบ้านพร้อมรอยยิ้ม ได้กอด ได้จูบ และได้มีมื้ออาหารที่แสนจะอบอุ่น นับตั้งแต่ที่ยุนกิกลับบ้านมาและได้เห็นโฮซอกกำลังเต้นอย่างมีความสุข
สามเดือนกับอีกสี่วัน
ที่ยุนกิก็เป็นแค่คนไร้ค่าคนนึง เขาแทบจะไม่ได้กิน ไม่ได้นอน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเอาแรงจากไหนมาทำงานต่อไปได้ ร่างกายที่ดูซูบผอมลง หรือแม้แต่กระดูกไหปลาร้าก็เผยให้เห็นชัดกว่าแต่ก่อนจนเหมือนกับว่ามันจะทะลุผ่านผิวหนังออกมา เป็นร่างกายที่ดูจะห่างจากคำว่าสุขภาพดีไปไกลทีเดียว
อารมณ์ความรู้สึกของยุนกิเองก็ไม่ต่างกัน การยิ้มไม่ได้ดูเหมือนจะสำคัญต่อชีวิต ที่ยังมีให้เห็นก็คงจะเป็นมุมปากที่ยกขึ้นเล็กน้อยก็เท่านั้น การพูดที่ถ้าไม่จำเป็นก็คงจะไม่ทำหรือก็คงเลี่ยงที่จะทำมัน ยุนกิกำลังรู้สึกว่างเปล่า ทุกสิ่งดูจะยากเกินกว่าที่จะคิดหรือจะทำต่อไป ทั้งร่างกายและจิตใจของเขากำลังรู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ไหว
เมื่อลืมตาขึ้น ยุนกิก็มองไปที่โฮซอกที่กำลังนอนอยู่บนเตียงสีขาวที่ผ่านการฆ่าเชื้อมาแล้วอย่างดี สายท่อเล็กๆที่ถูกโยงออกมาจากปากคือสิ่งที่ช่วยสูบชีวิตมาให้แก่เขา หน้าจอกำลังแสดงผลอัตราการเต้นของหัวใจที่เป็นไปในจังหวะที่ปกติ โฮซอกยังคงนอนอยู่บนเตียง พร้อมเปลือกตาที่ปิดลง และนิ้วมือที่ไม่ได้ขยับ บาดแผลบนใบหน้าที่กำลังจะดีขึ้นเรื่อยๆ เหลือไว้แค่สีผิวที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย
“เป็นยังไงบ้าง โฮซอก” ยุนกิกระซิบเสียงแผ่วและนั่งลงที่ข้างเตียง พร้อมทั้งจับมือของโฮซอกขึ้นมากุมไว้
“ฉันมาแล้วนะ” ยุนกิพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมน้ำตาที่คลออยู่เต็มเบ้า สายตายังคงจ้องไปที่ชายหนุ่มที่ยังไม่รู้สึกตัวตรงหน้า
“วันนี้นายเป็นยังไงบ้าง? ฝันถึงฉันบ้างรึเปล่า?” ยุนกิหัวเราะเบาๆในลำคอ “เมื่อคืนฉันฝันถึงนายด้วยนะ ฉันฝันว่าเราได้ไปทานอาหารเช้าด้วยกันที่ร้านโปรดของนายไง จำได้ใช่ไหม? มีแพนเค้กรูปหัวใจที่นายชอบด้วยนะ... ในฝันของฉัน นายยิ้มให้ฉันตลอดเวลาเลยด้วย...”
ยุนกิวางมือของโฮซอกลงที่เตียงเบาๆและเอื้อมไปหยิบหวีที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆ มาหวีผมของโฮซอก
“นายรู้ไหม ฉันยังมองว่านายหล่อเหมือนเดิมเลยนะ เหมือนวันที่เราเจอกันครั้งแรก... จริงๆนะ ถ้านายตื่นขึ้นมา ฉันจะบอกนายทุกๆวันเลย เพราะนายจะชอบยิ้มกว้างๆเวลาถูกฉันชมใช่ไหมล่ะ...”
ยุนกิยกยิ้มเบาๆ และบรรจงหวีผมต่ออีกนิดก่อนจะเอื้อมไปวางมันไว้ที่เดิม และหยิบครีมหลอดเล็กขึ้นมาแทน
“ฉันรู้นะว่านายจะต้องเกลียดรอยแผลเป็นบนหน้านายแน่ๆถ้านายได้เห็นมัน เพราะงั้นฉันจะทาครีมให้จนกว่ามันจะหายไปเลยนะ ดีไหม?”
ไม่มีแม้แต่เสียงตอบกลับในทุกๆคำถาม
“วันนี้คุณพยาบาลมาอาบน้ำให้นายแล้วใช่ไหม? นายจะต้องรู้สึกอายมากๆแน่ๆ ถ้าได้รู้ว่าคุณพยาบาลเห็นนายเปลือยแบบนั้น...”
เขาเพียงแค่รู้สึกสบายใจที่ได้ทำทุกสิ่งเพื่อโฮซอก
“นายติดหนี้ฉันไว้เยอะเลยนะเนี่ย...”
เพื่อคนรักของเขา
“ฉันเคยบอกนายรึเปล่าว่าฉันเคยแอบนั่งนับขนตานายด้วยนะ ตอนนั้นฉันตื่นเช้ามากๆและเห็นนายหลับอยู่ก็เลยนั่งนับขนตานายเล่นน่ะ... บ้าชะมัดเลยเนอะ” ยุนกิพูดพร้อมลากนิ้วมือไปตามแก้มของโฮซอก และก้มลงไปจูบเบาๆอย่างอ่อนโยน
“ผีเสื้อยังบินอยู่ในท้องฉันทุกครั้งที่ได้จูบนายเลยนะ แม้กระทั่งตอนนี้...”
เพียงไม่นานหลังจากที่ยุนกิได้นั่งมองโฮซอกอยู่เงียบๆ พยาบาลก็เปิดประตูเดินเข้ามาเปลี่ยนถุง IV ให้ พร้อมทั้งบอกกับยุนกิว่าคุณหมอต้องการจะคุยกับเขา
“คุณยุนกิครับ นี่ก็ผ่านมาสามเดือนได้แล้วนะครับ ทางเราได้มาลองพิจารณาเคสของคุณโฮซอกดู...”
“...”
“และคิดว่ามันอาจจะถึงเวลาแล้ว...” สีหน้าของยุนกิที่ดูซีดลงหลังจากได้ยินสิ่งที่ออกมาจากปากของหมอที่ดูแลอาการของจองโฮซอก เป็นคำพูดที่เหมือนจะฆ่าเขาได้ทั้งเป็น
“ผม... ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ ผมยอมแพ้ไม่ได้หรอก...” น้ำตาที่คลออยู่นาน ตอนนี้กำลังไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างของยุนกิ เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ไม่สนว่าคนอื่นจะมองเขาเป็นยังไง ไม่สนอะไรทั้งสิ้นตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุเมื่อสามเดือนก่อนแล้วล่ะ “ผมขอปฏิเสธการเซ็นกระดาษแผ่นนั้น และปล่อยให้คุณฆ่าเขานะครับ...”
“โฮซอก ฉันอยากให้นายฟังฉันนะ... ฉันอยากให้นายตื่นขึ้นมา ไม่ใช่แค่เพราะฉัน แต่เพราะคนที่นี่กำลังจะยอมแพ้... ฉันรู้ว่าถ้าคนที่นอนอยู่เป็นฉัน นายก็จะทำแบบเดียวกับที่ฉันทำอยู่ตอนนี้ นายไม่เคยยอมแพ้ต่ออะไรเลยมาตลอดสามปีที่อยู่ด้วยกัน และฉันเองก็จะไม่ยอมแพ้เหมือนกัน... รีบตื่นขึ้นมาหาฉันนะ จองโฮซอก”
“เขาฟื้นแล้วครับ”
ยุนกิที่กำลังจ้องมองไปที่ผนังห้องสีขาวตรงหน้า โทรศัพท์ที่ถูกกดอยู่กับหูเพื่อที่เขาจะสามารถได้ยินสิ่งที่ปลายสายพูดได้อย่างชัดที่สุด นี่คือสิ่งที่ทำให้เขาดีใจและยิ้มได้กว้างที่สุดในรอบสามเดือนเลยก็ว่าได้
“เขากำลังถามหาคุณน่ะครับ”
เขาฟื้นแล้ว โฮซอกฟื้นแล้วจริงๆ
เพียงแค่อึดใจเดียว ยุนกิก็พาตัวเองมาอยู่ที่โรงพยาบาล มาอยู่ที่ห้องของโฮซอกที่มีพยาบาลและคุณหมอยืนอยู่เต็มไปหมด
และมีโฮซอกที่นั่งอยู่บนเตียง
ยุนกิโผเข้าไปหาโฮซอกอย่างเร็ว พยายามจะพูดสิ่งที่อัดอั้นออกมาให้ได้มากที่สุดแต่ก็ทำได้แค่ร้องไห้ แค่นั้น...
“ยุนกิ” โฮซอกพูดเสียงแผ่ว “ผมขอโทษนะ” และน้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมา
“ไม่ ไม่ต้องขอโทษหรอก นายไม่มีอะไรให้ต้องขอโทษเลยนะ...” ยุนกิยิ้ม
“ฉันรักนายนะโฮซอก”
และโฮซอกก็ยิ้มตอบ
ยุนกิที่ไม่เคยสูญเสียความเชื่อมั่นในโฮซอก เขารู้ว่าวันนึงคนที่เขารักจะต้องกลับมาหาเขา
“ครับ ผมก็รักยุนกินะ ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ”
และเมื่อถึงวันนั้น เขาคือคนที่มีความสุขที่สุด
END
------
**comatose คือ อาการโคม่า หรือ หมดสติ ไม่รู้สึกตัว นะคะะะะ
กว่าจะหาเรื่องมาแปลได้นะฮื่อออ
เห็นรูปทีเซอร์หน่วงๆโฮซอกกับพี่ยุนกิผอมๆก็เอาเรื่องนี้ล่ะกัน ถถถ
ออกมาไม่ค่อยดราม่าเท่าไหร่เลย แต่ตอนอ่านอิ้งนี่จะร้องไห้ให้ได้...
ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ เม้นเยอะๆนะเก๊าอยากอ่าน!
#BTS1stWin #BTS2ndWin #BTS3rdWin #BTS4thWin #BTS5thWin #BTS700Days
.｡.:* สกรีมในทวิตติดแท็ก #ฟิคแปลฮก นะคับบบบ *.:｡
ความคิดเห็น