คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 4
2 วันต่อมา
7 นาฬิกา 2 นาที
สถาบันศักดิ์ศรีราชนิกูล First Beat แห่งราชอาณาจักร
Transport Room
หญิงสาว 5 คนยืนรวมตัวกันอยู่ด้านหน้าลานศิลาส่วนอีก 5 คนยืนอยู่ที่แท่นศิลา
“ถ้ายังไงก็รบกวนฝากดูแลความเรียบร้อยที่นี่ด้วยแล้วกันนะคะ ท่านหญิงปูเป้ ท่านหญิงอร ท่านหญิงนาย ท่านหญิงแบมบู ท่านหญิงผักขม”
ปูเป้ถอนสายบัวให้กับตาหวานก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย
“จิรดาภา อินทจักร รองประธานสภาท่านหญิง First Beat แห่งราชอาณาจักร ขอรับหน้าที่รักษาการประธานสภาท่านหญิงชั่วคราว ขอให้คำมั่นสัญญาต่อท่านหญิงประธานอิสราภา ธวัชภักดี จะปฏิบัติหน้าที่ดูแลความปลอดภัยให้กับสถาบันด้วยชีวิตและวิญญาณค่ะ”
ตาหวานถอนสายบัวให้กับท่านหญิงทั้ง 5 ท่าน ส่วนน้ำหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านข้างตาหวานเรียกเรเปียร์ออกมาตั้งท่าเตรียมพร้อมก่อนจะโค้งคำนับ
“ด้วยเกียรติยศและหน้าที่ของหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยของสถาบัน มิลิน ดอกเทียนคนนี้จะขอปกป้องและดูแลความปลอดภัยต่อท่านหญิงประธานและท่านหญิงทุกท่านด้วยชีวิตเช่นกันค่ะ”
“ออกเดินทางกันได้แล้วค่ะ”
“ขออนุญาตนะคะท่านหญิงประธาน...ท่านหญิงผักขม กำหนดจุดหมายปลายทางไปที่ส่วนกลางก่อนนะคะ”
“อะไรกันคะท่านหญิงน้ำหนึ่ง”
“ขออภัยที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้าก่อนนะคะท่านหญิงประธาน ลงมือเลยผัก”
“คิคิ ได้เลยค่ะพี่ท่านหญิงหนึ่ง เดินทางปลอดภัยนะคะทุกท่าน Wave Beat Heart”
ผักขมป้อนข้อมูลลงในเครื่องมือบนโต๊ะทำงานก่อนจะเกิดแสงสว่างไปทั่วทั้งห้องแล้วร่างของตาหวาน น้ำหนึ่ง ไข่มุก มิวสิคและมิวนิคก็หายไปจากห้อง
อรและแบมบูถอนหายใจออกมาแต่ตายังคงจ้องไปที่ลานศิลาจนปูเป้ต้องตบไหล่ทั้งคู่เบาๆ
“ถอนหายใจอะไรขนาดนั้นวะพี่อุ๋งเจ้าแบ๊ม”
“มิว...”
“ทำไมหวานหวานไม่ยอมให้กูไปด้วยอ่า...”
“เฮ้ยๆๆ แยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวกันหน่อยดิวะ ไข่ก็ไปเหมือนกันนะ เป้เองก็อยากจะตามไปด้วยเหมือนกัน แต่พี่กับเอ็งก็ต้องเชื่อใจพี่หมีด้วยดิวะ”
“จริงอย่างที่พี่เป้ว่านะฮะพี่อร เจ้าแบ๊ม อีกอย่างพวกพี่กับน้องเค้าก็แค่ไปประชุมนะไม่ใช่ไปรบ”
“แต่ก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดีนี่ฮะพี่นาย”
“เอาล่ะๆ เลิกบ่นแล้วแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ตัวเองกันได้ละ ปะพี่อุ๋ง”
“ไปไหน”
“เฝ้าป่ามนตรา”
เป้พูดพร้อมกับเรียกดาบสั้นสีดำสองเล่มมาเหน็บที่เอว อรถอนหายใจพร้อมกับบ่นพึมพำแต่ก็เรียกค้อนคู่ใจมาพาดบ่า
“ส่วนเอ็งกับแบ๊มแบ่งหน้าที่กันไปว่าใครจะตรวจภายนอกหรือภายในสถาบันละกันนะนาย”
“โอเคฮะพี่เป้”
“เคฮะท่านรอง”
“ส่วนเอ็งถ้ามีเรื่องหรือปัญหาอะไรก็มาแจ้งข้าที่หน้าป่ามนตราได้เลยละกันนะไอ้ผัก”
“ได้เลยเพื่อนเป้ คิคิ”
•
7 นาฬิกา 17 นาที
สถาบันอัศวิน Anosia Spread Wings แห่งราชอาณาจักร
Knight Dormitory
หญิงสาวคนหนึ่งกำลังวิ่งมาตามทางเดินหอพักอย่างรวดเร็วไปยังห้องหนึ่งที่มีหญิงสาวอีกสองคนยืนเฝ้าอยู่พร้อมกับมีเสียงกรีดร้องดังออกมาจากในห้อง
“เคท! พี่มิโอริ! ”
“พี่เจน! ”
“ปาธานกาบรองปาทานยูในห้องแล้ว เค่าไปดั่ยเลย”
“ค่ะๆ ”
เจนรีบเปิดประตูเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว ภายในห้อง เฌอปรางและแก้วกำลังช่วยกันจับและล็อคตัวจิ๊บที่กำลังกรีดร้องและดิ้นทุรนทุรายอยู่บนเตียง
“ประธาน! รองประธานคะ! มาแล้วค่ะ! เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าจิ๊บคะ! ”
“พี่ก็ไม่รู้เจน เจ้าเฌอให้ไปตามเรามาโดยที่พี่ก็ย...”
“เคิร์สแอร์โรว์วันสุดท้าย...ช่วยระงับหน่อยเจน...”
เจนตาโตส่วนแก้วหันกลับมามองเฌออย่างรวดเร็ว
“เฌอ!!! ”
“นิ้ง!!! ”
“อย่าเพิ่งถามอย่าเพิ่งซักตอนนี้เลยพี่สะใภ้ เจ้าเจน ช่วยรีบระงับคำสาปชั่วคราวก่อนได้มั้ย ยาถอนคำสาปจะมาถึงวันนี้นี่แหละ”
“ทราบแล้วค่ะ ตำแหน่งค่ะ”
“กลางอก...”
เจนแบมือซ้ายออก ลูกศรแสงสีทองปรากฎขึ้นมาในมือ
“โกลเด้น แอโรว์...ถอดเสื้อน้องออกค่ะ”
“พี่แก้ว...”
“หลังคุยงานกับตาหวานเสร็จเรามีเรื่องต้องคุยกันยาวๆ เลยนะคะประธาน”
เฌอหลับตาลงพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ แล้วจับตัวจิ๊บล็อคไว้แน่น แก้วถอดเสื้อของจิ๊บออก เจนก้มลงมองตำแหน่งปานรูปหัวกะโหลกสีแดงขนาดใหญ่ที่ขยับไปมาอยู่ที่ตำแหน่งที่โดนยิงก่อนจะเงื้อมือที่ถือลูกศรแสงไว้สุดแขนปักลงไปที่ตำแหน่งปานหัวกะโหลกอย่างแรง
“Suspend!!! ”
“กรี๊ดดดดดดดดด!!! ”
จิ๊บกรีดร้องออกมาสุดเสียงก่อนจะหมดสติไปอย่างรวดเร็ว ปานหัวกะโหลกสีแดงลดขนาดเล็กลงพร้อมกับหยุดเคลื่อนไหว แต่เป็นสีแดงเข้มมากขึ้นกว่าเดิม
เจนปาดเหงื่อพร้อมกับทรุดลงไปนั่งข้างเตียงแล้วหอบหายใจถี่ๆ แก้วใส่เสื้อกลับให้จิ๊บแล้วขยับผ้าห่มจัดให้คนน้องอยู่ในท่าที่หลับสบาย
“ไม่รอแล้ว...เฌอปราง! อธิบ...”
“เจน ฝากอยู่เฝ้าอาการเจ้าจิ๊บด้วยนะ ไม่ต้องเข้าประชุมเช้านี้หรอก คาดว่ายาถอนน่าจะมาเช้านี้ รอรับเลยดีกว่า คิง สปรีด”
ฝูงผีเสื้อสีดำบินออกไปจากห้องพักของจิ๊บอย่างรวดเร็ว
“หนีพี่อีกแล้วเหรอเฌอ! ”
“ใจเย็นๆ ก่อนนะคะรองประธาน...”
“จัดการที่เหลือต่อด้วยแล้วกันนะคะ! ”
“ค่ะ...หนูคงต้องมีเรื่องคุยกับอดีตท่านหญิงมนัญญายาวๆ เลยล่ะค่ะ...”
“ควีน สปรีด!!! ”
•
Supreme Knight President Room
ฝูงผีเสื้อสีดำบินเข้ามาในห้องทางหน้าต่างแล้วก่อตัวเป็นร่างของเฌอปรางที่ยืนกางแขนทั้งสองข้างออกมา
“Silent...Block dimension...prevent spy...death block...”
หลังจากร่ายคาถาจบอาณาเขตบริเวณห้องของเฌอปรางก็ปกคลุมไปด้วยบรรยากาศมืดมนและกลิ่นอายของความตายทันที
เฌอปรางทรุดตัวลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้นพร้อมกับกระอักเลือดออกมากองใหญ่พร้อมกับเริ่มดิ้นทุรนทุรายเหมือนกับจิ๊บแต่เป็นอาการที่หนักมากกว่า
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด”
•
7 นาฬิกา 53 นาที
Science Laboratory
ปี๊บๆๆๆๆๆ
แสงส่องสว่างเจิดจ้าไปทั่วห้องโดยที่มีหญิงสาวสองคนยืนหลับตารออยู่ที่ด้านล่างของแท่นศิลาก่อนจะลืมตาขึ้นทันทีทีแสงดับลงพร้อมการปรากฎตัวของท่านหญิงจาก First Beat ทั้ง 5 ท่าน
ตาหวานมองมาที่หญิงสาวทั้งสองพร้อมกับยิ้มเล็กน้อยส่วนน้ำหนึ่งกลับยิ้มกว้างมากกว่าปกติ หญิงสาวคนหนึ่งถอนสายบัวให้กับเหล่าท่านหญิงส่วนหญิงสาวอีกคนโค้งคำนับ
“ยินดีต้อนรับประธานสภาท่านหญิงสูงสุดของสถาบันศักดิ์ศรีราชนิกูล First Beat และท่านหญิงทุกท่านสู่สถาบันอัศวิน Anosia Spread Wings แห่งราชอาณาจักร”
“ดิฉันกานต์ธีรา วัชรทัศนกุล หัวหน้าอัศวินฝ่ายจัดการสถานที่รับหน้าที่ต้อนรับทุกท่านในวันนี้ค่ะ”
“ฝ่ายต้อนรับเช่นกัน วีรยา จาง หัวหน้าอัศวินฝ่ายวิจัยเทคโนโลยีและวิทยาการ เจ้าหน้าที่ประจำการเครื่องเคลื่อนย้ายครับ”
“ได้เจอกันอีกแล้วนะคะพี่หนึ่ง ????”
น้ำหนึ่งชะงักกับรอยยิ้มของคนน้องไปเล็กน้อยจนเผลอก้าวเดินไปข้างหน้าเล็กน้อย มิวสิคกับมิวนิคมองหน้ากันก่อนจะช่วยกันดึงแขนคนพี่เอาไว้เบาๆ
“พี่ท่านหญิงน้ำหนึ่งคะ...” (กระซิบ)
“พี่หญิงหนึ่ง...” (กระซิบ)
“อ...เอ่อ...ขอโทษทีจ้ะ...สวัสดีค่ะคุณกานต์ธีรา ได้เจอกันอีกครั้งแล้วจริงๆ ด้วยค่ะ”
เนยขมวดคิ้วด้วยท่าทีสงสัยเล็กน้อยก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก
“อ๋อ...มาอย่างเป็นทางการและเรียบร้อยกว่านี้ เข้าใจแล้วค่ะ ขออภัยด้วยนะคะท่านหญิงมิลิน ????”
ตึกตักๆๆ
‘จ...จำชื่อเราได้ด้วย! ’
“ม...ไม่เป็นไร มิได้ค่ะ...”
“ถ้าอย่างน...”
ฝูงผีเสื้อสีขาวบินเข้ามาในห้องพร้อมกับก่อตัวเป็นเจนนิษฐ์ในชุดเกราะสีขาวที่มองไปรอบๆ ห้องก่อนถอนสายบัวให้เหล่าท่านหญิงเล็กน้อย
“ท่านรองหัวหน้าอัศวินสูงสุด...”
“มีอะไรรึเปล่าครับ”
“ขอแจ้งท่านหญิงประธานและท่านหญิงจาก First Beat ทุกท่านนะคะ ท่านประธานอัศวินสูงสุดแจ้งให้ทุกท่านพบกันที่ห้องประชุมใหญ่ได้เลยค่ะ พอดีว่าท่านประธานมีธุระต้องจัดการต่อ เลยอยากให้จัดการเรื่องประชุมให้เสร็จก่อน”
“นำทางท่านหญิงทุกท่านเลยค่ะพี่เนย วี”
“ขออนุญาตสักครู่นะคะท่านหญิงประธาน”
“มีอะไรรึเปล่าคะท่านหญิงหนึ่ง”
“ไม่มีอะไรมากค่ะแค่ธุระเพียงเล็กน้อย...คุณเจนนิษฐ์...”
“ทราบแล้วค่ะท่านหญิงมิลิน”
ตาหวานมองน้ำหนึ่งอย่างพิจารณาเล็กน้อยก่อนจะเดินตามเนยกับวีออกไปพร้อมกับไข่มุก มิวสิคและมิวนิค
“พี่หนึ่ง...”
“ไม่ต้องห่วงน่าเต็น จัดการเรียบร้อยแล้ว”
“แต่พี่รู้นิสัยพี่เฌอใช่มั้ย ถ้ายังไม่เสร็จงานก็ห้ามใครรบกวนทั้งนั้น”
“พี่กลัวว่าพี่เฌอจะไม่ไหวก่อนจะจบการประชุมน่ะสิ”
“นั่นสิคะ...”
•
8 นาฬิกา 14 นาที
Knight Dormitory
เจนกำลังใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดเหงื่อที่ผุดตามใบหน้าและลำคอของจิ๊บที่นอนตัวสั่นอยู่บนเตียงอย่างแผ่วเบา
“อาการปั่นป่วนของคำสาปเริ่มรุนแรงขึ้นทุกทีแล้ว...จะทำย...”
เจนชะงักเล็กน้อยพร้อมขมวดคิ้วแล้วเรียกลูกศรแสงสีทองออกมาจากมือ
“ส่งยาถอนคำสาปมาแล้วแบมือมาให้ตีซะดีๆ นะครับอดีตหน่วยลอบสังหารระยะไกลแห่งสภาท่านหญิง คุณมนัญญา เกาะจู...”
เจนพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจพร้อมกับปรายตามองไปด้านหลังของตน นิ้งในชุดรัดรูปสีดำทั้งชุดพร้อมกับผ้าคาดปากสีดำเดินออกมาจากเงามืดของประตูแล้วปลดผ้าคาดปากออก
“เค้าไม่ได้อยากทำจริงๆ นะคะที่รัก...ก็พี่ท่านหญิงหนึ่งขอมานี่นา...”
นิ้งพูดพร้อมกับหยิบยาเม็ดสีดำเม็ดหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อก่อนจะดีดเข้าปากจิ๊บอย่างรวดเร็วแล้วเดินมานั่งข้างๆ เจน
เจนเทน้ำป้อนใส่ปากจิ๊บตามอย่างช้าๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับนิ้ง
“แบมือมาครับที่รัก”
“งื้อ~~ ที่รักอ่า...”
“นิ้ง...”
นิ้งพองแก้มอย่างขัดใจก่อนจะถอดถุงมือแล้วแบมือทั้งสองข้างมาตรงหน้าเจน
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!
“แอ๊!!! เจ็บ!!! ”
“ก็ตีให้เจ็บไงครับ ถ้าตีแล้วไม่เจ็บจะตีทำไม”
เจนสลายลูกศรแสงที่เอามาตีมือนิ้งไปก่อนจะกอดนิ้งเอาไว้โดยที่นิ้งเองก็พลิกตัวนอนหนุนตักเจนเอาไว้
“ถอนตัวมาอยู่ส่วนกลางนานแล้วนะคะ ทำไมยังยึดติดอยู่กับสภาอยู่อีกคะ”
นิ้งทำหน้าเศร้าเล็กน้อยก่อนจะหลับตาลง
“สำหรับ Anosia หรือหน่วยอื่นๆ ของสภาเค้าไม่รู้ว่ายังไงหรอกนะคะแต่สำหรับหน่วยลอบสังหาร...ต่อให้ถอนตัวไปจากสภาแต่จิตสำนึกของนักลอบสังหารจะยังคงตอกย้ำและตราตรึงอยู่ในจิตใจของคนผู้นั้นไปตลอดกาล...”
“เค้าสามารถที่จะปฏิเสธคำสั่งหรือคำขอใดๆ ของทางสภาได้อยู่แล้ว...แต่จิตสำนึกของเค้าก็คอยสั่งให้เค้าทำตามคำขออยู่ดี”
“แล้วยิ่งเป็นคำขอของพี่ท่านหญิงน้ำหนึ่ง คนที่รักและเอ็นดูเค้ามากที่สุด คนที่ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยชีวิตเค้าจากป่ามนตรา...”
“เค้ายิ่งไม่ปฏิเสธคำขอนั้นเด็ดขาด แม้ว่าคำขอนั้นจะเป็นคำขอที่ขอให้เค้า...ต้องฆ่าคุณ...ก็ตาม...”
เจนลูบผมนิ้งเบาๆ พร้อมกับบ่นพึมพำไปด้วย
“รู้ตัวมั้ยว่าคุณเริ่มจะโหดขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะนิ้ง...”
นิ้งอมยิ้มแล้วลุกขึ้นนั่งกอดจะจุ๊บแก้มเจนไปเบาๆ แล้วลุกขึ้นยืน
“เค้าไม่โหดสักหน่อย คุณน่ะคิดไปเองรึเปล่าคะเจน ถ้างั้นขอตัวก่อนนะคะ”
“จะไปแล้วเหรอ...เพิ่งได้อยู่ด้วยกันแป๊บเดียวเองนะ”
“ต้องป...”
“ไม่น่า...ทัน...แล้ว...พี่นิ้ง...”
เจนกับนิ้งหันไปมองจิ๊บที่พยายามยันตัวเองลุกขึ้นมานั่ง เจนจึงเข้าไปช่วยประคอง
“หืม? อะไรที่ว่าไม่ทันคะจิ๊บ”
“ตอนนี้กี่โมง...แล้วพี่...”
“8 โมงกว่าๆ มีอะไรรึเปล่าจิ๊บ”
“ถ้างั้น...การประชุมคงเริ่ม...ไปแล้ว...พี่เฌอน่ะ...ไม่ชอบให้ใครเข้าไปขัดเวลา...มีประชุมสำคัญ...หรอกนะ...พี่...”
“แย่แล้วล่ะสิ...”
“นิ้ง...อย่าบอกเค้านะว่า...”
“แหะๆๆ คนที่โดนเคิร์สแอโรว์ของเค้า...ไม่ได้มีแค่จิ๊บน่ะสิคะ...”
“นิ้ง!!! ”
•
10 นาฬิกา 3 นาที
Central Hall
“ถ้าอย่างนั้นรบกวนช่วยส่งเรื่องรายละเอียดของอาหารการกินที่ต้องการให้จัดเตรียมมาทางเราล่วงหน้าอย่างน้อย 3 วันด้วยนะคะ จะได้เตรียมการไว้ได้ทันท่วงที”
“ได้ค่ะ จะลิสต์รายการแล้วส่งไปให้ท่านภายใน 2 วันค่ะท่านหญิงมิวสิค”
“ขอบคุณค่ะคุณกรภัทร์”
มิวสิคนั่งลงประจำตำแหน่งที่ตัวเอง น้ำหนึ่งที่ยืนประจำการณ์อยู่ด้านหลังของตาหวานคอยชำเลืองมองเฌอปรางที่หน้าเริ่มซีดขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับมีเหงื่อเม็ดโตผุดออกมาตามลำคอและขอบศีรษะ
ฝ้าย ปัญ และเจนนิษฐ์ต่างมองหน้ากันไปมาก่อนที่เจนนิษฐ์จะพูดอะไรขึ้นมาเฌอปรางก็หันมามองอย่างรวดเร็วพร้อมกับทำสัญญาณมือเป็นเชิงห้ามทันที
น้ำหนึ่งเองก็กำลังจะท้วงเช่นกันแต่เฌอปรางส่ายหัวเบาๆ แล้วพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงบอกว่ายังไหว
“มีเรื่องอะไรที่ต้องการให้ทางเราเตรียมการ...หรือจัดการอะไรอีกบ้างรึเปล่าคะ...ท่านหญิง...ประธาน...”
“หมดเรื่องแจ้งเรียบร้อยแล้วล่ะค่ะคุณประธานสูงสุด”
“ดี...ถ้าอย่างงั้น...”
เฌอปรางเริ่มหายใจลำบากพร้อมกับคำพูดเริ่มติดขัดเล็กน้อย แก้วที่นั่งอยู่ด้านข้างรีบหันกลับมามอง
“ประธานคะ!!! ”
ปานกะโหลกสีแดงค่อยๆ ขยายขนาดลามเป็นวงกว้างไล่ขึ้นมาตามคอและใบหน้าของเฌอปรางที่พยายามกัดฟันอดทน
“ขอจบการประชุม...ในวันนี้...เพียงเท่านี้...ขอบคุณทุกท่านเป็น...อย่าง...มาก...หนึ่ง!!! ”
“นิ้ง!!! ”
ประตูห้องประชุมถูกเปิดออกอย่างแรงทันทีที่เสียงของน้ำหนึ่งตะโกนเรียกชื่อนิ้ง เจนยืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับลูกศรแสงสีทองในมือทั้งสองข้าง
“ขอโทษนะคะประธาน! ”
“เดี๋ยวนี้! เจน!!! ”
เจนเขวี้ยงลูกศรทั้งสองดอกปักเข้ากลางอกเฌอปรางจังๆ แต่ก่อนที่เฌอปรางจะหงายหลัง ยาเม็ดสีดำก็ถูกดีดมาจากที่ไหนสักแห่งเข้าปากเฌอปรางอย่างรวดเร็ว
“Suspend!!! ”
เกิดความชุลมุนวุ่นวายขึ้นภายในห้องประชุมทันที ฝ้าย เจนนิษฐ์และวีรีบเข้ามารับตัวเฌอปรางไม่ให้หงายหลังไปกับพื้น
“อัศวินทุกท่านโปรดอยู่ในความสงบ และแยกย้ายไปปฏิบัติหน้าที่ตามเดิมของตัวเอง เจนอยู่ก่อน...”
“แต่ว่ารองป...”
“นี่เป็นคำสั่ง!!! ”
ฝูงผีเสื้อขนาดจิ๋วสีเขียวกระจายตัวเต็มห้องประชุมพร้อมกับนัยน์ตาของแก้วที่เปลี่ยนเป็นสีเขียวเข้ม
อัศวินคนอื่นๆ ที่เหลือยกเว้นฝ้าย เจนนิษฐ์ เจนและวีมองตากันไปมาก่อนจะคำนับและถอนสายบัวให้กับแก้ว
Spread!!!
ตอนนี้ภายในห้องบรรยากาศยังคงอึมครึมและบรรดาฝูงผีเสื้อสีเขียวยังคงล้อมอยู่เต็มห้อง ทางฝั่งท่านหญิงทั้ง 5 เองก็มีกำแพงคริสตัลสีทองคอยคุ้มกันอยู่ น้ำหนึ่งเรียกเรเปียร์เข้ามาในมือเตรียมพร้อม
“คิดจะทำอะไรงั้นเหรอหวาน...”
“พี่แก้ว...”
“ไม่ใช่คำขอของคุณตาหรอกพี่...หนึ่งเป็นคนขอร้องเจ้านิ้งเองแหละครับ”
นัยน์ตาของแก้วเปล่งแสงวาบเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองน้ำหนึ่ง
“เจ้าหมี...”
“หึๆๆ หนึ่งไม่ชอบสายตานั้นของพี่เลยนะพี่แก้ว...นิ้ง...”
นิ้งปรากฎตัวขึ้นกลางห้องประชุมก่อนถอนสายบัวให้กับทุกคนในห้องแล้วคุกเข่าลงตรงหน้าน้ำหนึ่ง
“พร้อมทำตามคำขอค่ะ พี่ท่านหญิงน้ำหนึ่ง”
“นิ้ง...”
“ขออภัยค่ะ”
นิ้งลุกขึ้นยืนก่อนจะถอนสายบัวให้ทุกคนในห้องแล้วมายืนตรงหน้าแก้ว
“เคิร์สแอโรว์...คิดจะทำอะไรเจ้าหมี...”
“ก็แค่เอาคืนนิดๆ หน่อยๆ จากที่พี่เฌอสั่งให้เจ้าน้องบ้านั่นส่งจดหมายให้คุณตาเท่านั้นเองน่าพี่แก้ว...”
“ก็ถ้ายาถอนจากเจ้านิ้งมาไม่ทันจะทำยังไง...เจนนิษฐ์ ฝ้าย วี ให้เจ้านิ้งกับเจ้าเจนจัดการต่อ”
“ท่านหญิงน้ำหนึ่ง! ไหนแค่บอกดิฉันว่าแวะไปเยี่ยมน้องๆ ที่ส่วนกลางเท่านั้นไงคะ! ”
“ใจเย็นก่อนน่าคุณตา ถ้าหนึ่งบอกคุณตาไปตั้งแต่แรกหนึ่งก็โดนราโกซิสไม่ต่ำกว่า 2 วันสิครับ”
เจนนิษฐ์ ฝ้าย วี ปล่อยให้เจนเข้ามาประคองร่างของเฌอปราง นิ้งแบมือซ้ายออก ลูกศรเหล็กสีขาวปรากฎขึ้นในมือ
“ทนเจ็บอีกนิดนะคะพี่เฌอ...เจน...ล็อคตัวพี่เฌอให้แน่นค่ะ จอนอ พี่ฝ้าย วี ช่วยล็อคด้วยก็ดีนะ”
“แต่...แกให้ยาถอนคำสาปไปแล้วไม่ใช่เหรอนิ้ง”
“นั่นในกรณีของคนที่หลบหนีเคิร์สแอโรว์น่ะจอนอ แต่คนที่รับตรงๆ ไม่หนีไปไหนแบบพี่เฌอมันยังมีผลข้างเคียงของคำสาปอยู่”
“รีลีส เดอะ เคิร์ส...”
นิ้งพึมพำคาถาลงบนหัวลูกศรก่อนปักลงกลางอกของเฌอปรางอย่างแรง เฌอปรางลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับกรีดร้องและดิ้นอย่างแรง
“ประธานคะ! ใจเย็นๆ ค่ะ! ”
“พี่เฌอ! ”
“กรี๊ดดดดดด!!!! อ่อก...”
เฌอปรางกรี๊ดได้สักพักก่อนจะอาเจียนของเหลวสีดำออกมาแล้วดิ้นทุรนทุราย
“ฝ้าย เจนนิษฐ์ วี ล็อคตัวประธานไว้ให้แน่น”
แก้วหันกลับมาสั่งทั้งสามคน ตาหวานปลดกำแพงคริสตัลออก
“ให้ช่วยมั้ยคะพี่แก้ว หนึ่งคะ เก็บอาวุธค่ะ”
“ทราบแล้วครับคุณตา”
“ไม่เป็นไรหวาน เจ้าน้องเขยจอมปากแข็งเนี่ยพี่จัดการเอง”
พูดจบแก้วก็กดนิ้วลงบนหน้าผากของเฌอปราง
“sommeil”
เฌอปรางดิ้นอยู่พักหนึ่งก่อนจะหลับไป แก้วหลับตาลงแล้วลืมตาขึ้นดวงตาเปลี่ยนกลับเป็นสีน้ำตาลตามเดิม ฝูงผีเสื้อสีเขียวที่กระจายอยู่รอบห้องสลายหายไป
“วี เจนนิษฐ์ เอาเจ้าเฌอไปพัก”
“ครับ/ค่ะ ควีน”
Spread!
ฝูงผีเสื้อสีขาวและสีน้ำเงินล้อมรอบกลุ่มผีเสื้อสีดำบินออกไปจากห้อง
ก๊อกๆๆ
“ขออนุญาตค่ะรองประธาน เรียบร้อยแล้วใช่มั้ยคะ”
“เรียบร้อยแล้วล่ะเนย จัดการต่อได้เลย”
“พี่แก้วคะ”
“ว่ายังไงตาหวาน”
“ขอไปเยี่ยมเจ้าปัญ...ได้รึเปล่าคะ”
“อืม...ถ้างั้นเดี๋ยวไปพร้อมพี่เลยแล้วกัน ตามพี่มาด้วยนะฝ้าย”
“ค่ะควีน”
“ส่วนเราก็ไปพักก่อนเถอะเจน เอาเจ้าพวกที่กำลังแอบฟังอยู่ข้างนอกไปเก็บด้วย”
“ค่ะรองประธาน สปรีด! ”
นิ้งมองตามฝูงผีเสื้อของเจนเล็กน้อยแต่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน
“ไปเถอะนิ้ง ถือว่าพักผ่อน ถ้าจะกลับส่วนกลางแล้วเดี๋ยวพี่เรียก”
“ขอบคุณค่ะพี่หนึ่ง ขอตัวก่อนนะคะพี่แก้ว พี่ฝ้าย พี่ท่านหญิงตาหวาน แล้วก็ท่านหญิงทุกท่าน...shock wave heart! ”
เกิดประกายคลื่นไฟฟ้าสีดำขึ้นชั่วขณะก่อนที่ร่างของนิ้งจะหายไป
“ยังไงก็...ขอรบกวนอีกทีนะฮะพี่แก้ว หนึ่งจะไปดูอาการน้องซักหน่อย...”
แก้วปล่อยผีเสื้อตัวเล็กสีเขียวตัวหนึ่งไปเกาะที่ไหล่ของน้ำหนึ่งก่อนหันไปหาเนย
“นำพี่เค้าไปหน่อยละกันนะเนย เดี๋ยวพี่จะพาที่เหลือไปตึกพยาบาล”
“ได้ค่ะรองประธาน ตามเนยมาได้เลยค่ะ...พี่หนึ่ง”
“ครับ”
“พี่ท่านหญิงประธานคะ”
“ว่ายังไงคะท่านหญิงมิวสิค”
“หนูกับมิวนิคขอไปรอที่สวนด้านหน้าปราสาทแล้วกันนะคะ พี่กับพี่ท่านหญิงไข่มุกไปเยี่ยมปัญกันเถอะค่ะ”
“อืม...ยังไงดีล่ะ...”
“ไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวหนูไปกับเคทได้ค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นสัก 11 โมงมาเจอกันที่หน้าห้องเครื่องเคลื่อนย้ายแล้วกันนะคะ”
“ทราบแล้วค่ะ”
•
ทางเดินระหว่างไปหอพักอัศวิน
น้ำหนึ่งและเนยเดินคุยกันไปมาโดยระหว่างทางก็มีกลุ่มนักเรียนอัศวินโค้งคำนับและถอนสายบัวให้เป็นระยะ
“แล้วเนยรู้จักกับเจ้าอุ๋งได้ยังไงเหรอคะ”
“เจ้าอุ๋ง...อ๋อยัยอรน่ะเหรอคะ บ้านเนยกับอรอยู่ใกล้ๆ กันค่ะ ท่านพ่อกับท่านแม่เราสองคนก็สนิทกันพอสมควรก็เลยเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ”
“แต่ยัยอรน่ะเด็กไม่ดีชอบแกล้งเนยตลอด แต่เนยก็ไม่ยอมหรอกนะคะ หาวิธีแกล้งกลับตลอด แต่เนยมักจะโดนแกล้งมากกว่าค่ะ เพราะยัยอรตัวใหญ่กว่าแขนขายาวกว่า”
“ชอบดันหัวหนูไว้ตลอดหนูทำอะไรไม่ได้เพราะหนูแขนสั้นกว่า...โอ๊ะ! ”
น้ำหนึ่งอมยิ้มกับคำพูดแทนตัวของคนน้องเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น่ารักดี”
“แหะๆ งั้นหนูแทนแบบนี้ไปเลยแล้วกันนะคะ หนูชินกับการพูดแทนตัวเองแบบนี้มากกว่า เวลาทำงานทีไรรู้สึกลำบากใจแล้วก็กระดากปากตัวเองเหมือนกัน”
“พี่เองก็เหมือนกัน บางทีเวลาพูดคะขา ท่านหญิง คุณก็รู้สึกอึดอัดเหมือนกัน ช่วงแรกๆ นี่...ถึงกับเลี่ยนตัวเองจนอ้วกเลยนะคะ”
“555 หนูพอเข้าใจอยู่ค่ะ แต่พี่กับเจ้าจิ๊บนี่เหมือนกันเลยนะคะ”
“ก็พี่น้องกันนี่คะ เหมือนกันก็คงไม่แปลก”
“พี่หนึ่งคะ หนูสงสัยค่ะ”
“สงสัยอะไรเหรอคะ”
“เจ้านิ้งน่ะค่ะ”
“นิ้ง...อ๋อ...สงสัยอะไรเหรอคะ”
“ทำไม...อันนี้หนูแค่สงสัยนะคะ...ทำไมเจ้านิ้งที่ถอนตัวกลับส่วนกลางไปแล้ว ถึงยังรับคำสั่งพี่ที่เป็นสภาท่านหญิงอยู่ล่ะคะ”
“พี่ขอแก้นิดนึงนะคะเนย”
“คะ? ”
“ที่นิ้งยิงเคิร์สแอโรว์ใส่พี่เฌอกับเจ้าจิ๊บ นั่นเป็นคำขอไม่ใช่คำสั่งนะคะอยากให้เข้าใจในส่วนนี้ไว้หน่อยค่ะ เพราะฉะนั้นเจ้านิ้งเองมีสิทธิ์ที่จะไม่ทำตามคำขอที่พี่ขอก็ได้ค่ะ”
“อีกอย่างเจ้านิ้งเองก่อนจะถอนตัวหนูรู้รึเปล่าคะว่าเจ้านิ้งสังกัดตำแหน่งอะไร”
“อืม...หน่วยองครักษ์ของสภาท่านหญิง...ไม่ใช่เหรอคะ”
เนยขมวดคิ้วพร้อมกับครุ่นคิดทันทีที่เห็นว่าคนพี่ส่ายหัว
“สถานะของนิ้งคือมือสังหารระยะไกลผู้ติดตามพี่ค่ะ เป็นท่านหญิงที่ทำงานสภาท่านหญิงที่ไม่ได้สังกัดสภาท่านหญิง...ไม่งงใช่มั้ยคะ”
“เป็นท่านหญิง ทำงานให้สภาแต่ไม่อยู่ในสภา...ฟังดูงงๆ นะคะ”
“พูดง่ายๆ ก็คือเจ้านิ้งไม่ได้อยู่ในสภาท่านหญิงตั้งแต่แรกแล้วนั่นเองค่ะ เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะถอนตัวหรือไม่ถอนตัวจากสถาบัน เจ้านิ้งก็ไม่ได้อยู่ในสภาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
“ส่วนที่ว่าทำไมถึงยอมทำตามคำขอของพี่นั้น...คงเป็นเพราะเรื่องเมื่อ 2 ปีก่อนที่จะมาเป็นมือสังหารให้พี่ล่ะมั้งคะ”
“2 ปีก่อนเหรอคะ? ”
“อืม...”
น้ำหนึ่งหยุดเดินก่อนเปิดประตูห้องห้องหนึ่งเข้าไปดู
“ขอใช้ห้องแป๊บหนึ่งนะคะ ตามพี่มาสิคะ”
หลังจากที่เนยตามน้ำหนึ่งเข้ามาในห้องน้ำหนึ่งก็วาดแสงสีชมพูขึ้นในอากาศก่อนชี้ไปที่ประตู
“confinement”
“พี่จะทำอะไรคะพี่หนึ่ง...”
“ชู่วววว...ไม่ต้องกลัวนะคะ...พี่แค่ไม่อยากให้มีคนเห็น...”
พูดจบน้ำหนึ่งก็หันหลังให้เนยแล้วถอดเกราะด้านบนออกก่อนจะค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเปิดหลังของตัวเอง
“พี่หนึ่ง!!! น...นี่มันอะไรกันคะเนี่ย!!! ”
ด้านหลังของน้ำหนึ่งเป็นรอยแผลเป็นเหวอะหวะพร้อมกับรอยเย็บนับไม่ถ้วนเต็มแผ่นหลัง เนยใช้มือแตะๆ ไปที่แผ่นหลังของคนพี่ก่อนจะเก็บมืออย่างรวดเร็ว
“ข...ขอโทษค่ะ เจ็บรึเปล่าคะ”
“ไม่เป็นไร ไม่เจ็บแล้วล่ะ ก็แค่รู้สึกตึงๆ นิดหน่อย เรื่องนี้อย่าบอกใครนะคะ...คนที่รู้เรื่องนี้มีแค่พี่เฌอ คุณตา ไอ้อุ๋ง เจ้านิ้งแล้วก็เจ้าเจนแค่นั้น”
“จิ๊บก็ไม่รู้เหรอคะ! ”
“อืม...พี่ขอคุณตากับพี่เฌอให้ปิดเรื่องนี้เป็นความลับที่สุด...ขนาดท่านแม่เองก็ไม่รู้...”
น้ำหนึ่งสวมเสื้อแล้วสวมเกราะเข้าที่เดิมก่อนคลายคาถาแล้วพาเนยออกจากห้อง
“พี่...ไปโดนอะไรมาเหรอคะ...”
“ก็แค่...ไม่เจียมตัวเอง เข้าไปรับกรงเล็บของกริฟฟินน่ะค่ะ...แต่ถ้าพี่ไม่ทำแบบนั้น...คนที่ตาย...อาจจะเป็นเจ้านิ้งก็ได้”
“นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้เจ้านิ้งยอมทำตามที่พี่ขอทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตามล่ะมั้งคะ...เจ้านิ้งก็จริงๆ เลย”
“พี่บอกไปหลายรอบแล้วแท้ๆ ว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดมาก พี่ก็แค่ช่วยในฐานะพี่ที่ปกป้องน้องก็แค่นั้นเองแต่เจ้าเด็กนั่นก็หัวรั้นเหลือเกิน”
“คำพูดของเจ้านิ้งที่พี่ใจหายวาบมากที่สุด จนทำให้พี่ต้องคอยเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าถ้าไม่เหลืออดจริงๆ จะไม่มีวันขอเด็ดขาดก็มีอยู่นะคะ...”
“อะไรเหรอคะ...เอ่อ...ถ้าพี่ไม่สะดวกใจที่จะบอกก็ไม่ต้องบอกหนูหรอกนะคะ”
“ไม่เป็นไร...เจ้านิ้งบอกว่าคำขอหรือคำสั่งของพี่...ต่อให้ต้องฆ่าเจ้าเจนหรือใครก็ตาม...หรือหาก...พี่ต้องการชีวิตของนิ้งนิ้งก็ให้พี่ได้...”
“เจ้านิ้ง...หนูไม่แปลกใจเลยว่าทำไมขนาดเผชิญหน้ากับพี่แก้วเจ้านิ้งก็ยังไม่กลัว”
“บางทีการที่พี่ช่วยชีวิตนิ้งไว้...มันเป็นการผูกชีวิตของนิ้งไว้กับพี่มากเกินไปรึเปล่า...หรือหนูว่าไงคะเนย...”
“หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะพี่หนึ่ง...”
•
•
•
•
•
•
•
To be continue
ความคิดเห็น