คอนเฟิร์มหัวใจว่าใช่เธอ

20.00 น.ในวันที่ฝนฟ้ากระหน่ำเเบบไม่ลืมหูลืมตา มัลลิกาถอนหายใจเฮือกใหญ่ หล่อนยังไม่ได้กลับบ้านเเละยังกลับไม่ได้ด้วย หล่อนทำงานออเเกไนซ์เซอร์ ในบริษัทเล็กๆจะเรียกว่าที่บริษัทก็คงไม่ถูกนักเพราะบริษัทหล่อนดัดเเปลงมาจากบ้านเดี่ยวชั้นเดียว ซึ่งมีที่มากพอให้มีสวนหย่อมคุยงานกับลูกค้าได้ สาเหตุที่หล่อนยังไม่ได้กลับบ้านน่ะเหรอ เพราะหล่อนดันโลภไปรับบริษัทใหญ่เข้า บริษัทนี้เป็นบริษัทผลิตผ้าไหมส่งออก เเน่นอนไปทำงานกับบริษทใหญ่เงินมันต้องดีเเต่มันก็มีปัญหาจนได้
"บริษัทรับจัดทุกอย่างรึปล่าวค่ะ" เสียงใสกรอกมาตามสาย
"ค่ะ"มัลลิกาพูดค่ะต้องการพูดกับใครค่ะ
"อ่อ คุณมิลล์ใช่ไหมค่ะ นี่ปรางเองนะค่ะ"อ่อคุณปรางนี่เอง
"มีอะไร รึปล่าวค่ะ" มีเเน่นอนหล่อนต่อในใจลูกค้าโทรมาอย่างนี้น้ำเสียงอย่างนี้ชัวร์ต้องการให้หล่อนเเก้งานให้ เเต่หล่อนก็เข้าใจมันเป็นหน้าที่อยู่เเล้ว หล่อนรับเงินเขามาเขาต้องการอะไร หล่อนก็คงต้องทำให้อยู่เเล้ว
"คือว่างานที่คุณมิลล์มาเสนอน่ะค่ะ ท่านขอให้เปลี่ยนคอนเซ็ปงานได้ใหม่ค่ะ"
"ได้ค่ะจะให้เเก้ตรงไหนค่ะ"หล่อนพูดพลางรีบหาปากกาเเละกระดาษเตรียมจดเต็มที่
"ใหม่หมดเลยค่ะ ท่านอยากให้คุณมิลล์เปลี่ยนงานใหม่หมดเลยค่ะ"เเม่ปรางพูดเสียงอ่อย หล่อนเปลี่ยนสรรพนามเรียกคุณปรางเรียบร้อยเเล้ว การพูดช้าๆไพเราะเสนาะหูนั้นคงเหมาะกับชื่อนี้เป็นที่สุด
"อะไรน่ะค่ะ เเม่ปรางเอ้ยคุณปรางช่วยพูดใหม่อีกทีสิค่ะ" เเม่เจ้าหญิงมิลล์จะเป็นลม
"ท่านขอให้คุณมิลล์เปลี่ยนคอนเซ็ปงานทั้งหมดให้เสร็จภายในวันมะรืนค่ะ เเต่ค่าใช้จ่ายทั้งหมดเรายินดีชดใช้ยนะค่ะ"
มัลลิกาเเทบจะเป็นลมกับคำว่าเปลี่ยนงานใหม่ทั้งหมดกับเสร็จภายในกำหนดเดิม หล่อมเตรียมงานนี้มาเป็นอาทิตย์เเล้ว ตอนรับงานหล่อนก็ไปเสนอกับบริษัทเเม่ปรางโดยตรงเเล้วว่าจะจัดในเเนวสูทเเละชุดทำงานผ้าไทยสมัยใหม่ประสานงานห้องเสื้อที่บริษัทนี้จ้างมาเเล้วเรียบร้อยหล่อนก็เตรียมงานไว้หมดเเล้วเเล้วนี้อะไรคุณหลวงเอ้ยคุณท่านของเเม่ปรางจะเล่นให้หล่อนเปลี่ยนใหม่หมด
"ให้เปลี่ยนเป็นเเบบไหนล่ะค่ะ" หล่อนค่อยๆตั้งสติถาม
"เเบบโบราณๆสมัยร.6 น่ะค่ะ ท่านต้องการเเบบนั้น" เหมาะจริงๆเลยคุณหลวงเจ้าขา
"เเล้วห้องเสื้อเขาจะยอมหรือค่ะเปลี่ยนงานซะผลิกเเกนโลกเเบบนี้" พยายามหาพวก
" ก็นิดหน่อยค่ะ" ไม่นิดล่ะมั้งหล่อนว่าคงจะเยอะเลยล่ะ
"เเต่เรายินดีเพิ่มค่าจ้างเป็น2เท่าเลยน่ะค่ะ"อั๊ยย่ะเงินเพิ่ม2เท่าน่าสนใจมาก
"โอเคค่ะมิลล์ตกลง" นี้คือเหตุผลที่หล่อนยังไม่ได้กลับบ้านดังที่กล่าวมาด้วยประการฉะนี้เเล
เสียงวิ้งดังสนั่นจนทุกคนต้องเหลียวมามองหล่อนสาย(มาก)เเล้ว เมื่อคืนหล่อนไม่ได้นอนเลย รับรองว่าถ้าจะจับหล่อนไปนั่งข้างเจ้าช่วงช่วงกับหลินฮุ่ยคงนึกว่าพวกเดียวกันเป็นเเน่ หล่อนตรงดิ่งไปที่ประชาสัมพันธ์
"หาคุณปรางค่ะ นัดไว้9โมง" เเต่ตอนนี้9โมงครึ่งสายนิดหน่อย(มั้ง)
"เชิญชั้น36เลยค่ะ คุณปรางรออยู่ค่ะ" หล่อนขึ้นลิฟท์ตรงไปตามที่ประชาสัมพันธ์สาว(กว่าหล่อน)บอก
เเน่นอนเเม่ปรางไม่โกรธหล่อนหรือโกรธเเต่เก็บไว้ตามนิสัยเจ้าตัว "เชิญเลยค่ะ ท่านรออยู่ "
ประตูค่อยๆเปิดออก หล่อนพึ่งรู้เมื้อกี้นี้เองว่าท่านของเเม่ปรางหรือคุณหลวงของหล่อนคือประธานบริษัทนี้
"มาเเล้วค่ะ"เเม่ปรางบอกเสียงอ่อยเเล้วเดินจากไป
หล่อนมองคนที่กำลังก้มเขียนบางอย่างอยู่ เอ่อคุณหลวงนี้หนุ่มกว่าที่คิดไว้เเฮะ ก่อนที่เป้าสายตาของหล่อนจะเงยหน้าขึ้นมา
--ใบหน้าเรียว ตาเรียวรีคมสองชั้น จมูกโด่งเเทงตา ปากเจ่อนิดๆด้วยเหล็กที่อยู่ในปาก--พระเจ้าอะไรจะหล่อลากดินขนาดนี้ พ่อจ๋าเเม่จ่าเนื้อคู่หนูทีที่เกิดเเล้วจ๊ะ