Destiny Dangerous [Super Junior Fan Fiction YAOI]

ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 7 : Manor [1]

[Super Junior Fan Fiction] 
Destiny Dangerous พรหมลิขิตรักอันตราย

Chapter 7 : Manor [1]

              อีทึกเดินออกจากโรงเรียนอย่างไม่รีบร้อนนัก เค้ากะจะเดินกลับไปที่บ้านเองซะหน่อย เพื่อสำรวจความเปลี่ยนแปลงของแถวๆนี้ ร่างบางเดินไปตามทางเรื่อยๆ ผ่านร้านค้าย่านชุมชน ผ่านสวนสาธารณธใหญ่ๆ ผ่านแม่น้ำสายเล็กๆบ้าง เดินมาเกือบๆครึ่งชั่วโมง ร่างบางถึงได้รู้ว่า ที่เค้าเดินมา ยังไม่ถึงครึ่งทางเลย อีทึกถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินชมวิวต่อไป

       ~ปี้นๆๆๆ~
 

           เสียงแตรรถดังมาจากด้านหลัง ทำให้อีทึกหันกลับไปมอง รถสปอร์ต Mazda RX 8 สีขาวมุก คันหรูกำลังวิ่งมาจอดเทียบข้างๆ อีทึกมองคนที่นั่งอยู่ด้านในอย่างสงสัย กระจกฝั่งที่ติดกับริมถนนถูกลดระดับลง ปรากฏคนที่นั่งอยู่ด้านใน

            “อึนฮยอก!” อีทึกยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นหน้าคนขับด้านใน

            “ไง ทำไมนายมาเดินแถวนี้หล่ะ นี้ก็จะค่ำแล้ว ชั้นไปส่งมั๊ย?” อึนฮยอกถามออกมาจากด้านใน อีทึกก้มหน้าลงใกล้กับกระจกเพื่อคุยได้สะดวก

            “เอ่อ...ไม่เป็นไร นายไปกับแฟนนายเถอะ ชั้นไม่อยากไปเป็นก้างอ่ะ” อีทึกพูดแล้วตาสวยก็มองใบหน้าหวานของผู้นั่งข้างๆอึนฮยอกพลางส่งยิ้มหวานที่เค้าทำประจำให้ จุนกิยิ้มหวานตอบเช่นกัน

            “อะฮืมๆ” อึนฮยอกกระแอมเบาๆ อีทึกหัวเราะน้อยๆ

            “ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ไปด้วยกันก็ได้ มันค่ำแล้วอันตรายนะครับ” จุนกิพูดพลางยิ้มหวาน

            “นั้นสิ ไปด้วยกันเถอะนะ ทึกกี้” อึนฮยอกพยักหน้าเห็นด้วยพลางทำหน้าอ้อนๆ จุนกิมองหน้าคนรัก อะไรหลายๆอย่างผุดขึ้นมาในหัว

            “อืม...งั้นก็...รบกวนด้วยนะ” อีทึกโค้งพลางยิ้มน้อยๆแล้วเปิดประตูหลังขึ้นไปนั่งบนรถ อึนฮยอกยิ้มน้อยๆแล้วออกรถ

            “นายทำอะไรอยู่ ทำไมกลับเอาป่านนี้หล่ะ ไอฮันมันทำอะไรนายรึเปล่า ทึกกี้” อึนฮยอกถามน้ำเสียงเป็นห่วง

            “อ้อ...เปล่าหรอก ก็เรื่องงานหน่า นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ว่าแต่ นี้จุนกิ แฟนนายใช่มั๊ย?” อีทึกตอบตาสวยหันไปมองหน้าจุนกิอีกครั้ง สวยกว่าผู้หญิงอีกแหะ นายนี้ตาถึงใช้ได้ อีทึกนึกในใจ

            “อือ นี้แหละจุนกิ ลี จุนกิ” อึนฮยอกกล่าวแนะนำคนรักของตัวเองพลางยิ้มกว้าง

            “ครับ ผมลี จุนกิครับ” จุนกิก้มหัวโค้งให้อีทึกตามมารยาทและยิ้มหวานให้

            “ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณจุนกิ ผมปาร์ค จองซูครับ เรียกผมว่าอีทึกหรือว่าทึกกี้แบบที่อึนฮยอกเค้าเรียกก็ได้ครับ” อีทึกยิ้มหวานให้จุนกิอีกครั้ง พลางโค้งน้อยๆ

            “ครับ เอ่อ คุณอีทึกรู้จักกับยอกแจนานแล้วเหรอครับ ผมไม่ยักกะเคยเห็นคุณเลย”  

            “อ้อ ไม่หรอกครับ 55+ ความจริงเราเพิ่งจารู้จักกันวันนี้เองครับ ผมเพิ่งย้ายมาเรียนวันนี้วันแรกครับ อ้อ แล้วจุนกิก็ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณก็ได้ครับ เรียกอีทึกเฉยๆก็พอแล้ว” อีทึกตอบตามความเป็นจริง อึนฮยอกพยักหน้าเห็นด้วย จุนกิก็พยักหน้ารับเป็นเชิงรับรู้ แล้วเขาก็นั่งคิดอะไรต่างๆที่ผุดขึ้นมาหัว

            “แล้วบ้านนายอยู่ไหนเนี้ย เลยแล้วอย่าโทษชั้นนะ” อึนฮยอกเอ่ยถาม

            “ขับไปเรื่อยๆเถอะหน่า เดี๋ยวชั้นบอกเองแหละ” อีทึกตอบปัดๆ ก่อนหน้าหวานจะมองวิวข้างทางอย่างใจลอย ความหลังครั้งเก่าผุดขึ้นมาในหัว ความหลังเมื่อ 4 ปีก่อน ก่อนเรื่องที่ไม่คาดคิดจะเกิดขึ้น ร่างบางนั่งคิดถึงความหลังสมัยเด็กไปเรื่อยๆ ก่อนจะรู้สึกตัวอีกที เมื่อรถคันหรูจอดที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่

            “บ้านนายอยู่ไหนทึกกี้ นี้ถึงบ้านชั้นแล้วนะ” อึนฮยอกเอี้ยวตัวมาถาม อีทึกมองไปที่หน้าประตู ประตูบ้านนี้คุ้นๆนะ ร่างบางเปิดกระจกเพื่อมองดูรอบๆ

            “อืม ชั้นคิดว่า เลยมาแล้ว” อีทึกตอบเรียบๆ

            “ชั้นว่าแล้วเชียว เฮอ” อึนฮยอกพูดพลางกลับรถ

            “เดี๋ยวก่อน อึนฮยอก” อีทึกห้ามเมื่ออึนฮยอกทำท่าจะเหยียบคันเร่งให้ความเร็วเพิ่งขึ้น

            “นายขับช้าๆก็ได้ เดี๋ยวก็เลยอีกหรอก”

            “อือ” อึนฮยอกผ่อนคันเร่งลง อีทึกมองบ้านอีกฝั่งก่อนจะเห็นคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตัวเองอาศัยอยู่

            “อึนฮยอก! จอดๆๆ นั้นๆๆบ้านชั้น ถึงแล้ว” อีทึกตีแขนคนขับเบาๆ อึนฮยอกจอดพลางมองตามนิ้วของอีทึก

            “เฮ้ย! นั้นมันคฤหาสน์ข้างๆบ้านชั้นหนิ บ้านนายกับบ้านชั้นอยู่ติดกันเลย” ฮันกยอกกล่าวเสียงแปลกใจ

            “เอ๋! บ้านนายอยู่ข้างๆบ้านชั้นงั้นเหรอ?”

            “อือ ก็ใช่อ่ะดิ”          

            “หึ บังเอิญชะมัดเลย ช่างเถอะ ชั้นเข้าบ้านก่อนละกันนะ ขอบคุณที่มาส่ง” อีทึกโค้งให้อึนฮยอกและจุนกิน้อยๆ มือเรียวคว้ากระเป๋าเตรียมลง แต่โดนอึนฮยอกขัดขึ้นมาซะก่อน

            “เฮ้ย! เดี๋ยวชั้นเข้าไปส่ง นายจะเดินเข้าไปรึไง ไกลออก” อึนฮยอกพูด

            “อือ เอางั้นก็ได้” อึนฮยอกขับรถเข้าไปส่งอีทึกที่หน้าประตูคฤหาสน์ อีทึกกล่าวขอบคุณพลางโค้งน้อยๆให้เมื่อลงจากรถแล้ว อึนฮยอกยิ้มตอบพลางขับรถออกไป

            “ทึกกี้! นายมาช้านะ ใครมาส่งเหรอ?” ซองมินซึ่งวิ่งออกมาเมื่อได้ยินเสียงอีทึก เขาเหลือบไปเห็นรถสปอร์ตคันหรูขับออกนอกคฤหาสน์ไป

            “อ้อ อึนฮยอกหน่ะ บังเอิญเจอกันหน้าซอย เค้าเลยมาส่ง ไปเถอะเข้าบ้านกัน เดี๋ยวชั้นจะไปทำสารพัดเมนูฟักทองให้นายกิน ไป” อีทึกเดินนำซองมินเข้าไปในบ้าน

            “แล้ว...พี่ยูชอนหล่ะ” อีทึกถามเมื่อเดินเข้ามาในครัวเรียบร้อย ตั้งแต่เข้ามาในบ้าน เค้ายังไม่เจอพี่ชายเค้าเลยนี้หน่า

            “อ้อ อยู่กับพี่ซีวอนหน่ะ อยู่ในสวนหลังบ้านโน้นแหละ อ่ะ นี้ฟักทอง ใหญ่ที่สุดในซุบเปอร์เลยนะเนี้ย” ซองมินฉีกยิ้ม ยื่นฟักทองลูกโตให้อีทึก อีทึกรับมาพลางยิ้มน้อยๆ

            “นายอาบน้ำแล้วใช่มั๊ย ไปรอข้างนอกเถอะ เดี๋ยวชั้นทำเอง นายจะเปื้อนเปล่าๆ” อีทึกที่ง่วนอยู่กับเมนูฟักทองออกปากไล่ซองมิน

            “อือ ก็ได้ ชั้นรอที่ห้องนั่งเล่นนะ นายรีบๆทำหล่ะ ชั้นหิวแล้ว” ซองมินพูดพลางเดินออกไปทิ้งร่างบางไว้ในครัวคนเดียว

            “เสร็จแล้วๆๆๆๆ สารพัดเมนูฟักทองฝีมือปาร์ค จองซูมาแล้วคราบ” อีทึกตะโกนออกมาจากห้องครัว สารพัดเมนูฟักทองที่เค้าทำตั้งเรียงรายอยู่ในครัว ตอนนี้เค้ากำลังให้เด็กรับใช้ยกออกไปที่โต๊ะอาหาร

            “ไหนๆๆ ว้าว!! น่ากินสุดๆเลยทึกกี้ OoO” ซองมินวิ่งตรงเข้ามาที่ห้องอาหารหาอีทึกทันที สวนกับเด็กรับใช้ที่กำลังยกอาหารออกไป

            “ไปรอที่โต๊ะสิ จะได้กินกัน เดี๋ยวชั้นไปเรียกพี่ยูชอนก่อน”

            “อือๆๆๆ” ซองมินพยักหน้าอย่างว่าง่าย ร่างเล็กตรงไปที่โต๊ะอาหารอย่างรวดเร็ว อีทึกถอดผ้าคลุมกันเปื้อนเก็บไว้ แล้วเดินไปหาพี่ชายที่สวนหลังบ้าน แต่เจอกันที่ห้องนั่งเล่นซะก่อน

            “พี่ยูชอน! ไปกินข้าวได้แล้วครับ วันนี้ผมลงมือทำเองเลยนะ” อีทึกตรงเข้าไปกอดพี่ชายอย่างอ้อนๆ

            “อืม เรากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย ดูสิตัวเหม็นหึ่งเชียว ไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยลงมากินข้าวไป” ยูชอนลูบหัวน้องชายอย่างเอ็นดู

            “ไม่เอาอ่ะ หิวแล้ว ไปกินข้าวเถอะ”

            “อะฮืมๆ พวกนายเห็นชั้นยืนอยู่ตรงนี้บ้างรึเปล่าห๊ะ” ซีวอนพูดเสียงเรียบๆ

            “แหะๆ พี่ซีวอน ไปกินข้าวเถอะครับ” อีทึกยิ้มหวานให้ซีวอน

            “อืม” อีทึกเดินนำพี่ชายและซีวอนไปที่ห้องอาหารที่มีซองมินนั่งจ้องสารพัดเมนูฟักทองตาแป๋วอยู่

            “อ้า~ทึกกี้มาแล้ว นั่งเลยๆ” ซองมินลุกขึ้นมาเกาะแขนเพื่อนรักพลางดึงไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆตัวเอง ยูชอนนั่งหัวโต๊ะ ข้างๆคือซีวอนและอีทึก ส่วนข้างอีทึกก็ซองมิน

            “กินเลยนะคราบบบ” ซองมินตะโกนพูดก่อนจะเริ่มลงมือกินข้าว

เวลาอาหารเย็นหมดลง อาหารทุกจานหมดเกลี้ยง ซีวอนอยู่คุยกับยูชอน    ส่วนซองมินกับเค้า อยู่บนห้องนอนของเค้าเอง

        “อ้า~อิ่มจังทึกกี้ นายทำกับข้าวอร่อยจังเลย ชั้นยังจำได้ตอนเด็กๆที่นายทำพายฟักทองให้ชั้นนะ อร่อยมากเลย นายจำได้มั๊ย” ซองมินกระโดดขึ้นไปบนเตียงกลิ้งไปมาแล้วลุกขึ้นนั่ง เอาหมอนค้ำคางแล้วกอดไว้มองอีทึกที่เดินไปนั่งโต๊ะข้างๆเตียง

            “อืม จำได้สิ ชั้นทำให้นายกินครั้งนึง แล้วนายเกิดติดใจ ขอให้ชั้นทำให้อีก 55 แต่ชั้นไม่ทำ นายร้องไห้ งอนชั้นไป 3วัน 55+ แต่ชั้นไม่ง้อ นายก็เลยเป็นฝ่ายมาง้อชั้นเอง 55++ คิดแล้วตลกฉะมัด 55++” อีทึกเล่าไปหัวเราะไป ซองมินเขวี้ยงหมอนใส่อีทึกด้วยความอาย

            “ชิส์ เรื่องเก่าช่างมันเหอะ ว่าแต่นายเถอะ หายไปไหนมาตั้ง 4 ปี ไปทำอะไรมาบ้าง ชั้นติดต่อนายไม่ได้เลยนะ” ซองมินเอ่ยถาม

            “ก็...ไม่ได้ทำอะไร อยู่เฝ้าพี่ยูชอนแล้วก็...เรียน”

            “อืมๆ แล้วนายย้ายเข้ามากลางเทอมแบบนี้ ได้เหรอ โห คงยุ่งยากหน้าดูเนอะ ย้ายโรงเรียนทีเนี้ย” ซองมินทำหน้างอนิดๆ

            “หึๆ ก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรหรอก 55+ แต่ชั้นมีอะไรบางอย่างจะบอกนายนะ ซองมิน”

            “อะไรเหรอ?”

            “แต่ถ้าชั้นบอกนายแล้ว นายต้องสัญญาว่านายจะไม่บอกใคร ห้ามพูดเด็ดขาด” อีทึกพูดเสียงเฉียบขาด ซองมินพยักหน้ารับรวดเร็ว

            “อืม ก็ได้ ชั้น...เรียนจบปริญญาตรีแล้ว” อีทึกบอกเสียงเรียบๆ”

            “OoO นายจบปริญญาแล้วเหรอ!”

            “อือ”

            “แล้ว...นายมาเรียนม.ปลายอีกทำไม”

        “ก็...ตามหาคนไง จนป่านนี้ ชั้นยังหาตัวมันไม่เจอเลย”

            “นาย...ยังไม่เลิกล้มความตั้งใจนั้นอีกเหรอ”

            “หึ ยัง ชั้นไม่เลิกล้มความตั้งใจนั้นง่ายๆหรอก คนที่ทำให้พี่ชายชั้นเจ็บปวด มันต้องเจ็บกว่าหลายเท่านัก” อีทึกพูดเสียงเย็นๆ น้ำเสียงนั้นทำให้ซองมินรู้สึกกลัว

            “อืมๆ งั้น...ชั้น...ชั้นนอนก่อนหล่ะนะ นายไปอาบน้ำแล้วมานอนด้วย เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสายนะ” ซองมินพูดเสียงเหมือนสั่งน้อยๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุม อีทึกมองเพื่อนยิ้มๆ ร่าบางเดินเข้าห้องน้ำ จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย กลับออกมาอีกที เพื่อนเค้าก็หลับไปซะแล้ว ร่างบางตัดสินใจจะออกไปเดินเล่นข้างนอก เพราะรู้สึกจะยังไม่ง่วง เค้ารู้สึกชินกับการนอนดึกมากกว่าจะนอนแต่หัวค่ำแบบนี้ อีทึกเดินไปที่สระน้ำข้างๆบ้าน สระน้ำที่เค้ากับพี่ยูชอนชอบมานั่งเล่นด้วยกันสมัยเด็กบ่อยๆ ร่างบางหย่อนตัวลงนั่งกับม้าหินริมสระ ฟังเสียงธรรมชาติ

            “ทึกกี้!” อีทึกหันไปมองต้นเสียง

            “อ้าว! อึนฮยอก ยังไม่นอนเหรอ” อีทึกลุกขึ้นเดินเข้าไปที่รั่วกั้นระหว่างบ้านเค้ากับบ้านข้างๆ

            “ก็ว่าจะไปนอนเนี้ยแหละ มาเดินเล่นรับลม พอดีเจอนายนั่งอยู่ ทำไมยังไม่นอนอีกหล่ะ เดี๋ยวตื่นสายหรอก พรุ่งนี้มีเรียนนะ” อึนฮยอกกล่าวน้ำเสียงสนิทสนมเป็นกันเอง

            “อ้อ ก็ยังไม่ง่วงหน่ะ ก็เลยมานั่งเล่นซะหน่อย นายไปนอนเถอะดูท่าจะง่วงมากแล้ว หึๆ” อีทึกมองอึนฮยอกที่ยืนหาวแล้วหาวอีก ก่อนจะหัวเราะน้อยๆ

            “อะ อืม นายก็รีบไปนอนหล่ะ ดึกๆน้ำค้างลงเดี๋ยวเป็นหวัดนะ ชั้นไปนอนหล่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะ ราตรีสวัสดิ์” อึนฮยอกพูดพลางหาวไปด้วย แล้วโบกมือให้อีทึกน้อย

            “อือ ราตรีสวัสดิ์” อีทึกกลางตอบพลางโบกมือ แล้วหันกลับไปนั่งที่เดิม นั่งเล่นนึกถึงเรื่องต่างๆไปเรื่อยๆ ซักพักก็มีความรู้สึกเหมือนมีคนมานั่งข้างๆ ร่างบางคิดว่าเป็นพี่ชายตัวเองจึงไม่ได้เอะใจอะไร

            “ทำไมยังไม่นอนอีกหล่ะ” น้ำเสียงทุ้มๆคุ้นหูดังขึ้นเมื่อนั่งได้ซักพัก เสียงที่ดังขึ้นข้างๆทำให้ร่างบางหันไปมองอย่างรวดเร็ว





            “อึนฮยอก!! นายเข้ามาได้ยังไง?” อีทึกกล่าวถามแบบตกใจระคนแปลกใจนิดๆ ก็ไหนบอกจะไปนอนแล้วไง

            “ปีนรั้วเข้ามา” ร่างสูงตอบเรียบๆ

            “อือ แล้วไม่ง่วงรึไง ไหนว่าจะไปนอนแล้ว ทำไมยังไม่นอนอีกหล่ะ”

            “ยังไม่ง่วง นายหล่ะ”

            “เหมือนกัน” อีทึกตอบก่อนจะหันหน้ามองผิวน้ำในสระกว้างอีกครั้ง ความเงียบเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง ก่อนร่างสูงจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ

            “........ชั้นมีอะไรจะถามนายหน่อย ได้มั๊ย?”

            “ว่ามาสิ” อีทึกตอบแต่ใบหน้ายังคงมองอยู่ที่สระกว้าง

            “...นาย...ชอบชั้นมั๊ย?” ร่างสูงเอ่ยถามเสียงเรียบๆ อีทึกหันกลับมามองใบหน้าคมอีกครั้ง

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++




 อัพแว้วน้า ฮัน-ทึก ยังไม่หมดแค่นี้แน่นอนรับรองได้ ติดตามต่อไปละกันนะค่ะ อุวะ55+ เดี๋ยวจามาต่อตอนต่อไปนะค่ะ ตอนนี้ค้างไว้แค่นี้ก่อนละกัน อุวะ55+