คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 6 : Chairman
[Super Junior Fan Fiction]
Destiny Dangerous พรหมลิขิตรักอันตราย
Chapter 6 : Chairman
“อ้า เลิกเรียนแล้ว ดีจังเลย ชั้นจะได้กินสารพัดเมนูฟักทองฝีมือทึกกี้แล้ว เยเย้!” ซองมินกระโดดไปมาเมื่อคาบสุดท้ายจบลง อีทึกยิ้มน้อยๆ
“งั้นไปกันเถอะ ชั้นจะรีบเอางานไปส่ง เราจะได้รีบกลับกัน” อีทึกพูดยันตัวลุกขึ้น เดินนำซองมินออกไป
“เออ ซองมิน ชั้นลืมไป ฟักทองที่บ้านมันไม่มีอ่ะ นาย...ไปซื้อที่ซุปเปอร์แล้วกลับไปรอชั้นที่บ้านเลยได้มั๊ย เดี๋ยวชั้นส่งงานเสร็จแล้วชั้นจะรีบกลับไปทำให้นายเลย” อีทึกทำท่าสัญญา3นิ้ว ซองมินมองหน้าเพื่อนแล้วยิ้มกว้าง
“อือ ชั้นก็ขี้เกียจรอนายส่งงานเหมือนกัน เดี๋ยวชั้นจะซื้อลูกใหญ่ๆเลยนะ แล้วชั้นจะไปรอนายที่บ้านละกัน” ซองมินพยักหน้าเห็นด้วย
“อือ” อีทึกพยักหน้ารับ ก่อนที่ทั้ง 2 จะแยกกันที่หน้าอาคารเรียน ร่างบางโบกมือให้เพื่อนรักก่อนจะหมุนตัวเดินไปอีกตึก แต่ก็โดนเรียกไว้ซะก่อน
“ทึกกี้!” อีทึกหมุนตัวกลับไปมองตามเสียงเรียก
“อ้าว! อึนฮยอก มีอะไรรึเปล่า?” อีทึกฉีกยิ้มเป็นมิตรให้อึนฮยอก
“เอ่อ ก็ไม่มีอะไรหรอก คือว่า ชั้นมีอะไรจะปรึกษาหน่อยหน่ะ”
“เอ๋? มีอะไรเหรอ”
“คืองี้................”
ฮันกยอกเดินลงจากตึกเรียน เขากำลังจะไปที่ห้องประธานนักเรียน แล้วเค้าก็บังเอิญเห็น อึนฮยอก! ภาพที่เค้าเห็นคือ อึนฮยอกกำลังคุกเข่าต่อหน้า.......อีทึก!........ ในมือถือดอกไม้ช่อใหญ่ กำลังยื่นให้ ส่วนอีทึก ยิ้มรับอย่างดีใจ อึนฮยอกลุกขึ้นช้าๆ
“ผมขอโทษนะ ผมไม่ได้มีคนอื่นจริงๆ ผมรักคุณคนเดียวนะ” อึนฮยอกกล่าเสียงเศร้า ดวงตาฉายแววเสียใจ
“ไม่เป็นไร ยอกแจ ชั้นเชื่อคุณ ชั้นก็รักคุณคนเดียวเหมือนกัน” อีทึกพูดก่อนจะสวมกอดอึนฮยอกอย่างรวดเร็ว อึนฮยอกกอดตอบช้าๆ
“อึนฮยอกแจ!!” น้ำเสียงตวาดลั่นดังมาจากข้างๆ อีทึกกับอึนฮยอกผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว มองไปที่ต้นเสียง
“ฮันกยอก!” อึนฮยอกตกใจน้อยๆ ไม่นึกว่าฮันกยอกจะเห็นเค้ากับอีทึก
“หึ...ด้านกันซะจริงนะ อึนฮยอก! เมื่อเช้า นายพูดกับชั้นว่าอะไร นายลืมไปแล้วรึไง!” ฮันกยอกเดินเข้ามาใกล้ๆทั้ง 2 คน ประโยคแรกพูดออกมาลอยๆไม่ได้เจาะจงใคร ส่วนประโยคหลัง มือหนาเอื้อมไปกระชากคอเสื้ออึนฮยอกแล้วตะคอกใส่แล้วสะบัดข้อมือปล่อย ก่อนจะหันไปหาอีทึกบ้าง
“หึ ดอกไม้สวยหนิ กุหลาบขาวบริสุทธิ์ แต่มันคงไม่เหมาะกับคนสกปรกๆอย่างนาย!” ฮันกยอกคว้าช่อดอกไม้จากมืออีทึกไปอย่างรวดเร็ว มือหนาง้างออก
เตรียมเขวี้ยงลงพื้น แต่โดนมือบางดันไว้ซะก่อน
“ดอกไม้เนี้ย ไม่ใช่ของชั้น และก็ไม่ใช่ของนาย เพราะฉะนั้น ชั้นขอคืนให้เจ้าของมันก็แล้วกัน” อีทึกกล่าวเสียงเรียบๆ มืออีกข้างดึงดอกไม้ออกจากมือฮันกยอก แล้วส่งให้อึนฮยอกที่ยืนดูอยู่อย่างโกรธๆ
“อ่ะ หวังว่านายคงไม่ต้องซื้อดอกไม้ช่อใหม่นะ รีบๆไปเถอะ ขืนช้า เดี๋ยวก็ผิดใจกันอีกหรอก” อีทึกยิ้มน้อยๆให้อึนฮยอก อึนฮยอกรับดอกไม้มาถือไว้อย่างถะนุถนอม
“ขอบใจนะ แต่.....”
“ไปเถอะหน่า ทางนี้ชั้นจัดการเอง” อีทึกกล่าวพลางพยักหน้าให้ อึนฮยอกมองฮันกยอกแว๊บนึง ก่อนจะยิ้มบางๆให้อีทึกแล้ววิ่งจากไป อีทึกหมุนตัวกลับมามองฮันกยอกบ้าง มือเรียวหยิบงานที่ฮันกยอกให้ไว้ออกมาแล้วยื่นให้ร่างสูงตรงหน้า ฮันกยอกรับไป
“อ่ะ คอนเส็ปงานพร้อมแบบชุด นายก็เลือกเอาแล้วกันว่าอยากได้แบบไหน” พูดจบก็หมุนตัวกลับ แต่โดนท้วงซะก่อน
“หึ เดี๋ยว นายอย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่องปาร์ค จองซู” อีทึกหมุนตัวไปประจันหน้าฮันกยอก ใบหน้าเรียบเฉย
“นายก็รู้อยู่แก่ใจว่ายอกแจ มันมีเจ้าของแล้ว เพราะฉะนั้น นายเลิกยุ่งกับมันได้แล้ว!” ฮันกยอกพูดเสียงดัง ใบหน้าขึ้นสีเพราะอารมณ์โกรธ
“หึ สิ่งที่นายเห็น สิ่งที่นายได้ยิน มันอาจจะไม่ได้เป็นเรื่องจริงเสมอไปก็ได้นะ ฮันกยอก” อีทึกกล่าวตอบเรียบๆ ปากบางยกยิ้มเยาะๆ
“หึ นายจะบอกชั้นว่าภาพที่ชั้นเห็น เสียงที่ชั้นได้ยินเมื่อกี้ มันเป็นแค่ละครฉากหนึ่งอย่างงั้นหน่ะเหรอ นายหาข้อแก้ตัวที่มันเข้าท่ากว่านี้ไม่ได้รึไง!” ฮันกยอกตะคอกใส่หน้าอีทึก
“หึ นายนี้มองโลกแคบซะจริง...ถ้านายอยากรู้ นายก็ไปถามอึนฮยอก...เอ่อ ไม่สิ ถามจุนกิดูก็ได้นะ วันนี้ชั้นมีธุระ ไม่มีเวลาอยู่เถียงเรื่องไร้สาระกับนายหรอกนะ” อีทึกตอบพลางทำท่าจะหมุนตัวกลับอีกรอบ
“เดี๋ยว! งานเนี้ย ชั้นไม่รับ” ฮันกยอกเขวี้ยงงานที่อีทึกให้ลงกับพื้น อีทึกมองการกระทำนั้นอย่างเคืองๆ
“ชั้นจะรับงาน ก็ต่อเมื่อ...นาย!...เอามันไปส่งที่มือชั้น...ที่ห้องประธานนักเรียน หึ จะไปรึไม่ไป เรื่องของนาย แต่ถ้านายไม่ไป เตรียมตัวรับของขวัญจากชั้นได้เลย” ฮันกยอกพูดจบหมุนตัวกลับ เดินนำไปที่ห้องของเค้า ปากหยักยกยิ้มสะใจ หึ นายมีธุระงั้นเหรอ คงจะกับพวกคู่ขาหลายๆคนนั้นสินะ นายอย่าหวังเลย ว่าจะได้ไป หึๆ ฮันกยอกคิดในใจ เหลือบมองร่างบางที่กำลังก้มเก็บงานที่เค้าเขวี้ยงเมื่อครู่ ก่อนจะพาตัวเองเดินหายเข้าไปในอาคาร
อีทึกมองฮันกยอกที่หมุนตัวเดินไปที่อีกอาคารอย่างเคืองๆ ร่างบางก้มลงเก็บม้วนกระดาษงานที่ฮันกยอกเขวี้ยงลงกับพื้นเมื่อครู่
“คนยิ่งรีบๆอยู่ อะไรกันนักหนา ส่งงานแค่นี้ส่งที่ไหนก็ได้ส่งเหมือนกันแหละหน่า” อีทึกบ่นอย่างหัวเสีย ก่อนจะจำใจเดินตามฮันกยอกขึ้นไปที่ห้องประธานนักเรียน
~ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ~
“เข้ามา!” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านในเป็นเชิงอนุญาต อีทึกเปิดประตูเข้ามาช้าๆ ร่างบางมองไปรอบๆห้อง ห้องถูกจัดมาสไตล์หรูหรา สะดวกสบาย โต๊ะประธานนักเรียนหันหน้าเข้าหาประตู มีโซฟาชุดใหญ่อยู่ทางขวามือของห้อง มีชั้นหนังสือและชั้นเก็บเอกสารมากมาย ร่างบางเดินตรงไปหาฮันกยอก
“นี้งาน” ฮันกยอกรับมาวางไว้บนโต๊ะ ตาคมพอรู้ว่าถ้าส่งงานแล้ว อีทึกต้องหมุนตัวกลับออกไปอย่างแน่นอน
“เดี๋ยว! ปาร์ค จองซู นายจะไปไหน!”
“กลับ” อีทึกตอบเรียบๆ หมุนตัวกำลังจะก้าวขา
“เดี๋ยว! นายยังกลับไม่ได้ ชั้นยังไม่ได้ดูเนื้อหางานของนาย นายต้องอยู่ก่อน!” ฮันกยอกพูดสั่ง ตาคมตวัดไปที่โซฟา เป็นเชิงว่า ให้อีทึกไปนั่งรอที่นั้น อีทึกมองกลับอย่างเคืองๆ พาร่างตัวเองไปนั่งที่โซฟานุ่ม ฮันกยอกยกยิ้มพอใจ ก่อนจะก้มหน้าดูวานบนโต๊ะอย่างตั้งใจ อีทึกหน้างอน้อยๆ ซองมินจะโกรธเค้ารึเปล่าน้า ที่เค้าปล่อยให้รอ คิดแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ร่างบางหยิบโน๊ตบุ๊กเครื่องบางรุ่นใหม่ออกจากกระเป๋า ก่อนจะหาข้อมูลเมนูอาหารเกี่ยวกับฟักทองในอินเตอร์เน็ต
‘พายฟักทอง เค้กฟักทอง แกงฟักทอง ซุปฟักทอง ฟักทองนึ่ง ฯลฯ’ อีทึกไล่สายตาไปตามเมนูต่างๆ อ่านวิธีทำของเมนูแต่ละอย่างไปที่ละเมนูอย่างคล่าวๆ ไอคิวและฝีมือระดับเค้า ไม่จำเป็นต้องนั่งท่องจนจำขึ้นใจ แค่อ่านวิธีพอคร่าวๆ รู้ส่วนผสมประกอบกับพื้นฐานเดิมที่มีอยู่ เค้าก็สามารถทำได้อร่อยไม่แพ้คนที่ทำขายเลยทีเดียว
ฮันกยอกปรายสายตามองอีทึกที่นั่งจ้องโน้ตบุ๊กอย่างสนใจอยู่อย่างไม่เดือดไม่ร้อนนัก นั้นทำให้เขาอารมณ์เสีย เค้าให้อีทึกนั่งคอยมาเกือบๆชั่วโมงได้แล้ว แต่คนตรงหน้าดูท่าจะไม่ได้เดือดร้อนอะไรกับเวลาที่ผ่านไปเลย แล้วไหนบอกมีธุระไง ฮันกยอกหันกลับไปสนใจงานบนโต๊ะต่อ เมื่อดูทีท่าแล้วว่าร่างบางตรงหน้าคงจะรอต่อไป
เวลาผ่านไป1 ชั่วโมง กับอีก 20 นาที อีทึกบิดตัวคลายความเมื่อย ตาสวยมองนาฬิกาที่หน้าจอ 17.20 น. อีทึกหันไปมองฮันกยอกที่ยังคงตั้งอกตั้งใจอยู่กับงาน
~ Timeless อี บยอ รึน อา นี จโย ฮัน บอ เน ซัล...~
อีทึกล้วงโทรศัพท์มือถือเครื่องบางรุ่นใหม่ที่เค้าเพิ่งจะซื้อมาก่อนกลับจากอเมริกา ฮันกยอกเหลือบมองอีทึกน้อยๆอย่างสนใจ ใครโทรฯตามหล่ะ ปาร์ค จองซู
“ฮัลโหล ครับ?” อีทึกกรอกเสียงพูดนุ่มๆลงไปตามสาย เค้ายังใช้เบอร์เดิมเมื่อ 4 ปีก่อน เหมือนกับคนที่โทรฯเข้ามานี้ ซองมิน
“(ทึกกี้! ชั้นนึกว่าจะโทรฯไม่ติดซะแล้ว ชั้นถามจากพี่ยูชอนหน่ะ พี่เค้าบอกว่านายใช้เบอร์เดิม ชั้นเลยโทรฯมา เออ! ชั้นกลับมารอนายได้เกือบๆครึ่งชั่วโมงแล้วนะ ทำไมนายยังไม่มาหล่ะ ชั้นหิวแล้วนะ รึว่า นาย
“ชั้นป่าวเงียบซะหน่อย นายต่างหากที่พูดอยู่คนเดียว ไม่ให้ชั้นพูดบ้างหน่ะ” อีทึกทำเสียงดุใส่ซองมิน
“(อ่า...ชั้นขอโทษทีนะ ก็ชั้นเป็นห่วงนายหนิ แล้วนายอยู่ที่ไหน?)” ซองมินถามเสียงเข้ม
“เอ่อ...ชั้นอยู่ที่โรงเรียนหน่ะ เดี๋ยวอีกสักพักก็กลับแล้ว”
“(ห๊า นายยังอยู่ที่โรงเรียนอีกเหรอ ไหนบอกว่าส่งงานแป๊บเดียวไง)” ซองมินพูดเสียงงอนๆระคนแปลกใจ
“เอ่อ ชั้นขอโทษละกัน เอาเป็นว่า คืนนี้ ชั้นให้นายค้างกับชั้นที่บ้านก็ได้ เป็นการไถ่โทษ โอเคมั๊ย”
“(อ่า จริงเหรอ โอเคๆ แต่นายต้องรีบกลับนะ ชั้นจะไปอาบน้ำรอเลย)”
“อือ อย่าทำห้องชั้นลกหล่ะ ไม่งั้นวันนี้นายไม่ได้นอนกอดชั้นแน่ ฟักทอง” อีทึกพูดขู่ซองมินทิ้งท้าย
“(อือๆ รับร้องอยู่ในสภาพเดิมแน่นอน งั้นแค่นี้นะ นายรีบๆกลับหล่ะ ชั้นจะรอ)”
“อือ” อีทึกปิดโทรศัพท์แล้วเก็บใส่กระเป๋าไว้อย่างเดิม ร่างบางหันไปมองฮันกยอกอีกครั้ง
“ใครให้นายคุยโทรศัพท์ในห้องชั้น!” ฮันกยอกใช้สายตาเย็นๆพร้อมกับคำพูดเรียบๆดุๆ
“ขอโทษละกัน นายจะให้ชั้นกลับได้รึยัง” อีทึกลุกขึ้นเดินไปหาฮันกยอก
“เอ่อ โทษทีนะ ชั้นยังไม่ได้ดูงานของนายเลย เดี๋ยวรออีกแป๊บก็แล้วกัน” ฮันกยอกพูดกวนๆ ปากยักยกยิ้มสะใจ
“ชั้นให้เวลานายอีก 10 นาที แล้วชั้นจะกลับ” อีทึกพูดพลางเดินกลับไปนั่งที่เดิม
“นายมีสิทธิ์สั่งชั้นด้วยงั้นเหรอปาร์ค จองซู”
“แล้วนายก็จะรู้ฮันกยอก”
~ Timeless อี บยอ รึน อา นี จโย ฮัน บอ เน ซัล...~ อีทึกหันกลับมาล้วงมือหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง
“ฮัลโหล ครับ?” อีทึกกรอกเสียงนุ่มๆตามแบบของเค้าลงไป ฮันกยอกก็นั่งนิ่งๆฟังบทสนทนาที่จะเริ่มขึ้น
“(อีทึก เมื่อไหร่นายจะกลับ นี้ก็เย็นมากแล้วนะ)” เสียงนุ่มๆจากปลายสายที่อีทึกรู้จักดีทำให้เค้ายิ้มน้อยๆ
“เดี๋ยวก็กลับแล้วฮะ”
“(รถก็ไม่ได้เอาไป จะกลับยังไงหล่ะ ให้พี่ไปรับมั๊ย?)”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ เดี๋ยวผมกลับเองได้ ลำบากพี่ยูชอนเปล่าๆ ที่สำคัญ ผมเป็นห่วงนะ” อีทึกตอบด้วยน้ำเสียงและสีหน้ายิ้มแย้ม
ยูชอน เหอะ คู่ขาอีกคนของนายสินะ วางจากสายเมื่อกี้ได้ไม่กี่นาที สายใหม่ก็เรียกหาซะแล้ว นายนี้มันร่านอย่างที่ชั้นคิดไม่ผิดจริงๆ
“(อือๆ งั้นเราก็รีบๆกลับหล่ะ อย่าให้มันค่ำนักนะ มันอันตราย)”
“ครับๆ ผมจะรีบกลับเลย”
“(อือ)”
ปลายสายตัดไป อีทึกเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงเช่นเดิม ก่อนจะพับโน๊ตบุ๊กเก็บลงกระเป๋า ก่อนจะเดินไปหาฮันกยอก
“งานดูแล้วรึยัง? ชั้นจะกลับแล้ว” อีทึกพูดเสียงเรียบๆห้วนๆ
“หึ รีบกลับไปหาคู่ขารึไง แค่นี้โทรฯตามตั้ง 2 คนแล้ว ถ้าวันนี้ทั้งวัน จะกี่สายกันที่เรียกหานาย
“ถ้านายยังไม่ดู ก็เรื่องของนาย ชั้นกลับหล่ะ” อีทึกพูดแล้วหมุนตัว ขาเรียวเดินตรงไปที่ประตูห้อง
“ชั้นยังไม่อนุญาตให้นายก
“หึ เอาคำพูดของนายไว้สั่งคนของนายเถอะนะ เพราะว่าชั้น...จะไม่ทำตามคำสั่งที่ไร้เหตุผลของนาย ขอตัวนะ ฮันกยอก” อีทึกจ้องตาคมด้วยแววตาแข็งๆ แววตาปกคติของเค้าซึ่งน้อยคนที่จะได้เห็น เค้ามีเหตุผลที่ต้องเสแสร้ง เหตุผลที่คู่ควรกับที่เค้าต้องทำแบบนี้ อีทึกหมุนตัวเดินออกจากห้องไป
ฮันกยอกมองตามอย่างเคืองๆ เค้าจะต้องเอาคืนให้ได้ ฮันกยอกคนนี้ไม่มีวันให้ใครมาขัดคำสั่ง อะไรที่เค้าอยากทำ อยากให้ใครทำ เค้าต้องได้ ทุกอย่าง....ไม่ยกเว้นนาย ปาร์ค จองซู ในตอนนี้ ชั้นอยากได้นายมากที่สุดเลย และนายคอยดู ว่าวันนึง ชั้นจะเป็นเจ้าของนาย และนายจะได้เป็นของเล่นของชั้น อย่างที่ชั้นต้องการ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อัพแว้วน้า ฮัน-ทึก ยังไม่หมดแค่นี้แน่นอนรับรองได้ ติดตามต่อไปละกันนะค่ะ ขอโทษทีที่เมื่อวานไม่ได้อัพ เพราะว่าเมื่อวานนั่งฟังเพลงอย่างเดียวเลย วันนี้เลยมานั่งปั่นแต่เช้า เดี๋ยวจารีบๆปั่นมาลงให้ละกันนะค่ะ
ความคิดเห็น