Destiny Dangerous [Super Junior Fan Fiction YAOI]

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 5 : Meet

[Super Junior Fan Fiction] 
Destiny Dangerous พรหมลิขิตรักอันตราย

Chapter 5 : Meet

         “เน้! นาย...นาย...ชั้นเรียกหูหนวกรึยังไง!!” เสียงแหลมเล็กจากการดัดให้สูงถูกส่งมากระทบหูของอีทึก ร่างบางจำต้องชะงักเท้าไว้ แล้วหมุนตัวหันกลับไปตามเสียงเรียก ปรากฏร่าง 3 ร่างยืนหันหน้ามาทางเค้า

            “มีอะไร” อีทึกกล่าวถามน้ำเสียงเรียบๆ คนพวกนี้ เค้าไม่รู้จัก

            “หึ ก็ไม่มีอะไร ก็แค่...” ร่างที่ยืนตรงกลาง ก้าวเท้าเข้ามาใกล้อีทึก

            ~เพี้ย!!~ ฝ่ามือหยาบฟาดลงที่ใบหน้าขาว อีทึกหันไปตามแรงตบ แล้วหันกลับมาจ้องหน้าคนตรงหน้า

            “นี้สำหรับที่แกยุ่งวุ่นวายกับยอกแจของชั้น”

            ~เพี้ย!!~ ฝามือหยาบฝาดลงที่ใบหน้าขาวอีกครั้ง แต่คนละข้าง อีทึกหันไปตามแรงตบ แล้วหันกลับมาจ้องหน้าคนตรงหน้าเหมือนเดิม

            “และนี้ สำหรับที่แกยุ่งวุ่นวายกับฮันกยอกของชั้น” ปากหยักยกยิ้มสะใจ อีก 2 คนที่ยืนอยู่ด้านหลังยืนหัวเราะชอบใจอยู่ อีทึกจ้องกลับไปที่ 2 คนด้านหลังด้วยแววตาที่ไม่เสแสร้ง แววตาที่ได้มาตั้งแต่กำเนิด แววตาที่แข็งกร้าว น่ากลัว 2 คนนั้นหยุดหัวเราะไปโดยปริยาย ส่วนคนตรงหน้าเค้า ยังคงสนุกกับการหัวเราะอยู่  

            “หมดธุระแล้วใช่มั๊ย?” อีทึกกล่าวพลางเตรียมหันหลังกลับ

            “55+ เดี๋ยวสิ ชั้นยังพูดไม่จบนะ” อีทึกหันกลับไปมองคนตรงหน้า

            “หึ เลิกยุ่งกับ2คนนั้นซะ ไม่งั้น นายไม่โดนแค่ตบแน่ 55+” พูดจบก็เดินชนไหล่อีทึกออกไปพร้อมกับเพื่อนอีก 2 คนที่ยังหวั่นๆกับสายตาของอีทึกที่เห็นเมื่อครู่

            “หึ ไม่โดนแค่ตบงั้นเหรอ ไว้คราวหน้า ชั้นก็ไม่ปล่อยพวกนายไปง่ายๆแบบนี้หรอก รับรองได้ นายได้โดนมากกว่านี้สมใจแน่” อีทึกยกยิ้มสะใจ มือเรียวลูบใบหน้าขาวทั้ง 2 ข้างที่โดนตบมา

            ‘โดนแค่เนี้ย ไม่ระคายผิวชั้นหรอก หึ’ อีทึกก้าวเท้าเดินไปตามทางเดิน มองออกไปด้านนอก ตาสวยเหลือไปเห็นสระน้ำใหญ่อยู่ด้านนอก คงจะเป็นสวนภายในโรงเรียน อีทึกเปลี่ยนทิศทาง ขาเรียวเดินลงมาที่สวนขนาดกลางของโรงเรียน ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นหญ้า ไม่ใกล้ไม่ไกลจากริมแม่น้ำเท่าไหร่นัก ตาสวยมองไปรอบๆ วิวสวยชะมัด อากาศก็ดี แถมไม่ร้อนด้วย อย่างนี้น่ามีกำลังใจทำงานหน่อย พลันตาสวยก็เหลือบไปเห็นคนที่ไม่อยากเจอหน้ามากที่สุด นั่งอยู่ไม่ไกลเกินไปที่จะมองเห็น...ฮันกยอก...ซึ่งข้างๆตัวก็มีฮีชอลซึ่งกำลังนั่งรอฮันกยอกป้อนไอติมให้อยู่ ร่างบางเบือนหน้าหนี ทำเป็นไม่เห็น อีทึกเปิดกระเป๋าเป้ของตัวเอง หยิบกระดาษวาดภาพแผ่นใหม่ออกมา ร่างแบบภาพไปตามแนวความคิด สมาธิทั้งหมดถูกพุ่งไปที่แผ่นกระดาษ อีทึกร่างแบบการจัดตกแต่งภายในงานก่อน ซึ่งตอนนี้ยังเป็นแค่ลายเส้นขีดๆอยู่ เค้ากำลังจะร่างดินสอทับให้เข้มขึ้น เพื่อเก็บรายละเอียดต่างๆ พักใหญ่ๆ อีทึกก็วาดรูปแบบการจัดตกแต่ภายในงานเสร็จเรียบร้อย อีทึกม้วนรูปเก็บใส่กระเป๋าพลางบิดตัวไปมาคลายความเมื่อย ก่อนที่สายตาจะหยุดที่ร่างสูงข้างๆที่นอนจ้องเค้าอยู่

            ‘มีคนมานอนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นรู้เลย?’ อีทึกมองคนที่นอนอยู่อย่างงงๆ ร่างสูงที่นอนอยู่ยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว พลางยิ้มเป็นมิตรไปให้

            “ชั้นขอโทษที่ไม่ได้บอกนายนะ ที่ชั้นมานอนตรงนี้ เห็นนายใช้สมาธิวาดรูปอยู่ เลยไม่อยากกวน” อีทึกมองคนข้างๆ

            ‘ไทสีแดง-ดำ อยู่ชั้นC เป็นรุ่นพี่สินะ’

            “ไม่เป็นไรครับ” อีทึกตอบพลางยิ้มให้ตามมารยาท ร่างบางหันกลับไปหยิบกระดาษแผ่นใหม่ออกจากกระเป๋า เตรียมตัวร่างแบบชุดที่จะเป็นคอนเส็ปงาน

            “นายวาดรูปพวกนี้ไปทำไม? ขายงั้นเหรอ?” ร่างสูงเอ่ยถาม เค้ามองภาพแรกที่ร่างบางวาดมาตั้งแต่ยังไม่ลงเส้นหนักแล้ว ดูเหมือนจะเป็นแบบงานอะไรซักอย่าง วาดออกมาเหมือนมีอาชีพ น้ำหนักมือและรายละเอียดเรียบร้อย ฝีมือเหนือชั้นมัธยมไปแล้ว

            “ป่าวหรอกครับ ก็แค่คอนเส็ปงานPROMของชั้นBปีเท่านั้นเองครับ ผมต้องวาดไปให้ประธานเค้าดู” อีทึกตอบหน้าวาดยังคงจ้องอยู่ที่กระดาษตรงหน้า เขาหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงชื่อคนที่ไม่อยากเจอ

            “อืม...นายวาดสวยหนิ เรียกเอกศิลป์รึไง” ร่างสูงยังคงชวนคุยต่อไป ตาคมจับจ้องกระดาษในมือร่างบางที่กำลังขีดๆเขียนๆลงไป

            “ป่าวครับ ขอโทษนะ ผมต้องการสมาธิ” อีทึกหันกลับมามองหน้าคนซักก่อนจะหันกลับไปที่กระดาษต่อ

            “อ้อ...โทษทีนะ แต่ชั้นขอถามอะไรนายอย่างสิ ได้มั๊ย?” อีทึกละมือจากการวาดภาพ หันมามองหน้าร่างสูงอย่างตั้งใจ

            “มีอะไรก็ว่ามาครับ ผมต้องทำงาน”

            “55 ตานายนี้ก็น่ากลัวชะมัด ไม่ต้องทำตาแบบนั้นก็ได้ ตาปกตินายสวยออกนะ เอ่อ หน้านายดูบวมๆแดงๆนะ เป็นอะไรรึเปล่า?” อีทึกลูบแก้มทั้ง 2 ข้างของตัวเองเบาๆ

            “เอ่อ...ป่าวครับ คุณมีอะไรก็ผู้มาดีกว่า”

            “ก็ได้ ชั้นแค่อยากถามนายว่านายชื่ออะไร ชั้นรู้สึกคุ้นๆหน้ายังไงไม่รู้?” ร่างสูงบอกคิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างครุ่นคิด

            ‘แผนสูงใช้ได้’ ร่างบางคิดในใจ เค้ากำลังคิดว่า นี้คงเป็นอีกคนที่ชอบเค้าแล้วคิดจะตีสนิท

            “จองซู ปาร์ค จองซู” อีทึกตอบให้ใบหน้ายังเรียบเฉย

            “ปาร์ค...จองซู ปาร์ค...” ร่างสูงทวนคำเบาๆ แล้วฉีกยิ้ม

            “นายคืออีทึกใช่มั๊ย!”

            ‘ขอมูลแน่นดี ไปได้ยินใครเรียกมา’

            “ใช่ หมดธุระก็ไปได้แล้ว ชั้นจะทำงาน”

            “เฮ้ย! ชั้นรุ่นพี่นายนะ พูดเพราะๆหน่อยสิ นายจำพี่ไม่ได้จริงๆอ่ะเหรอ ทึกกี้”

            “จำไม่ได้”

            “อะแฮ่ม...ชั้น เชว ซีวอน เพื่อนสนิทที่สุดของปาร์ค ยูชอน พี่ชายนายไงทึกกี้” ซีวอนกล่าวแนะนำตัวเอง อีทึกครุ่นคิด ความทรงจำถูกย้อนกลับไปเมื่อ 4 ปีก่อน

            “OoO พี่ซีวอน!” อีทึกกล่าวแบบอึ้งๆ ไม่นึกว่าซีวอนจะเรียนที่นี้ด้วย

            “ใช่ จำพี่ได้แล้วสิ งอนแล้วนะที่นายจำไม่ได้” ซีวอนกอดอกมองไปที่สระน้ำทำหน้านิ่ง

            “ผมขอโทษ ผมไม่ได้เจอพี่ตั้ง 4 ปีแล้วหนิ มาให้ผมกอดให้หายคิดถึงหน่อยสิ” อีทึกทำหน้าอ้อนๆ แขนทั้ง 2 ข้างกางออกรอคนข้างๆมากอด ซีวอนยิ้มกระชากใจก่อนจะสวมกอดอีทึกอย่างที่เจ้าตัวขอ

อีกมุมหนึ่งของสระน้ำ

            “ฮีชอล! นั้นใช่แฟนนายมั๊ย?” ฮันกยอกซึ่งกำลังป้อนไอติมฮีชอลอยู่เหลือบไปเห็นคนคุ้นเคยรุ่นพี่ประธานนักเรียนชั้นC แฟนลับๆของฮีชอลกำลังกอดอยู่กับหนุ่มน้อยคนหนึ่ง ฮีชอลหันไปมองอย่างรวดเร็ว ภาพที่เห็นไม่แตกต่างจากที่ฮันกยอกเห็นเลย ใบหน้าซีวอนยิ้มอย่างมีความสุข สวมกอดร่างบางแน่น ฮีชอลเห็นแล้วแทบร้องไห้

            “ฮีชอล ไม่เป็นไรใช่มั๊ย?” ฮันกยอกกล่าวน้ำเสียงเป็นห่วง มือหนาเอื้อมมาจับมือบางเป็นเชิงให้กำลังใจ

            “.........ไม่เป็นไร 2 คนนั้นเค้าคงรู้จักกันมั้ง แค่กอดเองหนิ” ฮีชอลพูดพลางยักไหล่น้อยๆ ก่อนมือเรียวจะคว้าไอติมมากิน ฮันกยอกมองหน้าเพื่อนก่อนจะหันกลับไปมองซีวอนอีกครั้ง ตาคมเพ่งไปที่ใบหน้าของคนในอ้อมกอดซีวอน ก่อนที่คิ้วหนาจะขมวดยุ่ง

            “หึ นายนี้มันเลวบริสุทธิ์จริงๆ เพิ่งเข้ามาเรียนวันแรกแท้ๆ ยั่วผู้ชายไว้ทั่วโรงเรียนเชียว!” ฮันกยอกเค้นเสียงรอดไรฟันอย่างเยาะๆ นึกถึงตอนที่อยู่ในโรงอาหาร น่าหมั่นไส้ชะมัด ฮีชอลเงยหน้าขึ้นมองฮันกยอกที่ยังคงมองซีวอนอยู่

            “หมายถึงใครเหรอฮัน?” ฮีชอลเอ่ยถาม ตาสวยมองไปที่ซีวอนอีกครั้ง ซีวอนผละออกจากอีทึกแล้ว กำลังพูดคุยกันอย่างมีความสุข หยอกล้อกัน เหมือนมันจะมากกว่าคนรู้จักที่เกินคำว่าเพื่อนนะ ฮีชอลมองอีกคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆซีวอน คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน หน้าคุ้นๆ ก่อนจะคิดออกฮันกยอกก็เฉลยออกมาซะก่อน

            “ปาร์ค จองซู!” คิ้วเรียวเลิกขึ้นสูง ปาร์ค จองซู คนที่ทำให้ฮันกยอกกับอึนฮยอกต้องทะเลาะกันแบบนี้ คนคนนี้ รู้จักกับซีวอนด้วยเหรอ รึว่า จะเป็นแบบที่ฮันกยอกพูด ยั่วผู้ชายทั่วโรงเรียน

            “ไปกันเถอะฮันกยอก ชั้นไม่อยากอยู่ตรงนี้” ฮีชอลพูดพลางยันตัวลุกขึ้นยืน ฮันกยอกลุกตาม

            “นายจะไม่ทำอะไรหน่อยเหรอ นั้นแ....” มือเรียวของร่างบางปิดปากร่างสูงไว้อย่างรวดเร็ว

            “ฮันกยอก นายอย่าลืมสิ ว่าที่นี้ เราเป็นอะไรกัน ส่วนเรื่องซีวอน ไว้ชั้นจัดการเอง ไปเถอะ” ฮีชอลทำเสียงดุใส่ฮันกยอกก่อนมือเรียวจะเอื้อมไปคว้าแขนฮันกยอกมาคล้องแทน ตาเรียวมองที่ซีวอนอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกจากโต๊ะไป

            “พี่ซีวอนเรียนที่นี้เหรอฮะ ผมไม่ยักรู้” อีทึกที่ผละออกจากอ้อมกอดของซีวอนแล้ว เริ่มตั้งคำถามทันที

            “นายจะไปรู้อะไรเหล่า หนีไปอเมกาตั้ง 4 ปีนี้หน่า” ซีวอนขยี้หัวอีทึกอย่างเอ็นดู

            “ผมไม่ได้หนีซะหน่อย...พี่ก็น่าจะรู้หนิ ว่า...ผมไปทำไม” น้ำเสียงดูเศร้าลงเมื่อหวนนึกถึงอดีตที่ผ่านมา

            “เอ่อ...พี่ขอโทษ ที่พูดถึงมันนะ แล้วไอยูชอนมันเป็นยังไงบ้างหล่ะ กลับมาไม่ส่งข่าวหากันบ้างเลย”

        “พี่ยูชอนก็ดีขึ้นมากแล้วฮะ แต่ว่ายังซึมๆอยู่ ตอนนี้ก็พักอยู่ที่บ้านฮะ พี่ซีวอนน่าจะไปเยี่ยมพี่ยูชอนบ้างนะ พี่ยูชอนจะได้ไม่เหงา”

            “อืม งั้นเย็นนี้ พี่จะไปเยี่ยมไอยูชอนมันก็แล้วกันนะ ไม่ต้องบอกมันนะ พี่กะจะเซอไพรซ์หน่อย” ซีวอนพูดพลางยิ้มกวนๆ

            “คราบ พี่ยูชอนคงจะดีใจ ถ้าได้เจอพี่นะ” อีทึกพูดพลางฉีกยิ้มกว้าง เค้ามีความสุขเสมอ ขอให้พี่ชายเค้ามีความสุข เรื่องไหนที่เค้าพอจะทำให้ได้ เค้าก็จะทำ

            “ว่าแต่เราเหอะ หนีเรียนไป 4 ไป ไหงกลับมานี้เข้าเรียนต่อได้เฉยเลยหล่ะ ห๊ะ” พูดแล้วก็ขยี้หัวน้องรักไป 1 ที

            “พี่เลิกเล่นหัวผมได้แล้ว!” อีทึกปัดมือซีวอนออกพลางจัดทรงผมใหม่

            “ถ้าผมบอกพี่แล้ว พี่ห้ามไปบอกใครนะ นี้ความลับสุดยอดเลยนะเนี้ย” อีทึกบอกเบาๆ หน้าสวยหันมองรอบทิศทาง

            “สาบานไม่บอกใครแน่นอน อืม นายคงใช้หลายแสนอยู่ใช่ม่ะ ถึงเข้ามาเรียนได้โดยไม่ต้องเรียนต่อจากไอ 4 ปีที่แล้วอ่ะ” ซีวอนกล่าวทะเล้นๆ พร้อมๆกับที่อีทึกส่งสายตาโหดๆมาให้ เลยต้องหยุดโดยปริยาย

            “นอกเรื่องแล้ว คือ...ว่า...ความจริง...ผม...ผมเรียนจบปริญญาแล้วครับ” อีทึกพูดเสียงเบา

            “OoO นายจบปริญญาแล้วเหรอ!” ซีวอนพูดเสียงตกใจ อีทึกยกมือขึ้นปิดปากซีวอน

            “จะตะโกนทำไมเหล่า เบาๆดิ”

            “แล้วนายมาเรียนที่นี้ทำไมหล่ะ”

            “หึ...เหตุผลส่วนตัว พี่ไม่ต้องรู้หรอก” อีทึกยกยิ้มอย่างมีเลศนัย ซีวอนพยักหน้าเข้าใจ

            “งั้นผมไปนะ เดี๋ยวต้องเข้าเรียนแล้ว” อีทึกเก็บของใส่กระเป๋าพลางลุกขึ้นยืน ซีวอนก็ลุกพร้อมๆกันพลางพยักหน้ารับรู้

            “อืม”

            “เย็นนี้อย่าลืมที่สัญญาไว้นะ ผมไปและ” อีทึกโค้งน้อยๆก่อนจะเดินจากไป ร่างบางเดินกลับเข้าไปทางเดิมแล้วมุ่งหน้าขึ้นตึกเรียน

            “ทึกกี้! ทึกกี้ นายไปไหนมานะ รู้มั๊ยว่าชั้นเป็นห่วงนายแทบตายที่ไม่เห็นนายอยู่ในห้องอ่ะ” ซองมินถลาเข้ามากอดร่างบางทันทีที่อีทึกโผล่เข้ามา

            “เอ้ย! อะไรซองมิน ฉันแค่ไปนั่งเล่นแถวๆนี้เอง” อีทึกหัวเราะน้อยๆพลางกอดตอบซองมินเป็นเชิงปลอบ

            “ชั้นเป็นห่วงนายหนิ นายเพิ่งมาเรียนวันแรก แถมยังมีเรื่องกับ...ไอประธานนักเรียนนั้นอีกอ่ะ ชั้นเป็นห่วงนาย”

            “เอาหน่า นายอย่าลืมสิ ว่าชั้นเป็นใคร ไม่ต้องห่วงหรอก” อีทึกดึงตัวซองมินออกห่าง ซองมินพยักหน้ารับเบาๆ

            “งานที่ชั้นให้ไว้เสร็จรึยัง” อีทึกถามเมื่อเค้าเดินมานั่งที่โต๊ะเรียน

            “อือ เสร็จแล้ว อ่ะ” ซองมินยื่นแผ่นกระดาษให้อีทึก อีทึกรับมากวาดสายตามองไปตามรายชื่อ จนถึง

หมายเลข 50 ปาร์ค จองซู เป็นเจ้าหญิง!

            “ซองมิน! ทำไมชื่อชั้นถึงลงเจ้าหญิงหล่ะ”

            “ก็...พอดีว่าตำแหน่งเจ้าชายมันเต็ม แล้วตำแหน่งเจ้าหญิงก็ว่างพอดีอ่ะ ฉันก็เลยใส่ชื่อนายลง” ซองมินตอบตามความจริง สีหน้าอีทึกกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ เรื่องที่ฮันกยอกพูดเมื่อเช้า

            ‘ฉันแค่อยากจะถามนายว่านายจะลงชื่อเป็นเจ้าชายรึว่าเจ้าหญิง แต่ถึงนายไม่บอกฉันก็พอจะเดาได้นะ ว่าหน้าหวานๆอย่างนาย ต้องเป็นเจ้าหญิงแน่นอน ใช่มั๊ย??’

            “ชั้น...ไม่เป็นได้มั๊ย?” อีทึกกล่าวน้ำเสียงเรียบๆ

            “เอ่อ...ไม่ได้หรอก เนี้ยนายก็เห็นว่าเต็มหมดแล้ว ขืนนายแก้ ไอพวกเจ้าชายมันจะทำยังไง ไม่เป็นไรหรอกหน่าทึกกี้ ชั้นก็ยังลงเป็นเจ้าหญิงเลยเห็นมั๊ย ดีออก เป็นประสบการณ์ชีวิตไง ครั้งหนึ่งในชีวิต นะน้า ยังไงก็ยอมเป็นเจ้าหญิงเหอะ น้าทึกกี้ น้า” ซองมินทำหน้าอ้อนพร้อมบอกเหตุผล 108 พันประการ อีทึกครุ่นคิด ถึงอยากจะแก้ ก็แก้ไม่ได้อยู่แล้ว ยังไงก็ต้องยอมใช่มั๊ยเนี้ย

            “อืม ก็ได้ ถือว่าเป็นประสบการณ์ชีวิตแล้วกัน” อีทึกพูดให้กำลังใจตัวเอง ซองมินฉีกยิ้มกว้าง

            “อิอิ งานเต้นรำ ชั้นจะได้คู่กับเจ้าชายองค์ไหนน้า” ซองมิน หลับตานึกถึงในวันงาน เค้าอยากเต้นรำกับอึนฮยอกจัง ^//^ อีทึกส่ายหัวน้อยๆกับความคิดเด็กๆของซองมิน ร่างบางหยิบกระดาษวาดเขียนออกมาร่างแบบชุดที่ทำค้างไว้ ลงมือวาดไปได้หลายชุดเหมือนกัน แบบต่างๆกันไปทั้งชุดเจ้าหญิงและเจ้าชาย ก่อนจะลงเส้นหนักและเก็บรายละเอียดงาน ร่างบางม้วนกระดาษเก็บใส่กระเป๋าเป้ไว้ เสียงออดดังทำให้รู้ว่า เวลาพักเที่ยงหมดลงแล้ว ร่างบางบิดตัวไล่ความเหมื่อย ตาสวยมองเพื่อนข้างๆที่ฟุบหลับอยู่กับโต๊ะ   

        “ซองมินๆ ซองมินตื่นได้แล้ว” อีทึกเอื้อมมือไปเขย่าตัวเพื่อนข้างๆเบา ซองมินสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา

            “มีอะไรเหรอทึกกี้ ชั้นกำลังฝันว่าได้เต้นรำกับยอกแจอยู่เลย” พูดไม่พูดเปล่าหน้าหวานยังยิ้มเคลิ้มและทำท่าว่าจะกลับไปฟุบต่อซะงั้น

            “เฮ้ย! ตื่นได้แล้ว เรียน ครูเข้าสอนแล้วนะ” อีทึกตบหน้าซองมินเบาๆ

            “อือๆๆ ชั้นตื่นแล้ว” ซองมินย่นจมูก มือเรียวขยี้ตาไล่ความง่วง       

            “ไปล้างหน้าหน่อยมั๊ย”

            “ไม่เป็นไร อ่ะ ครูมาแล้ว” ซองมินยืดตัวขึ้นเตรียมตัวเรียนเมื่ออาจารย์คนสวยประจำชั้นเดินเข้ามาสอน

อีทึกรีบหันกลับมานั่งเรียนโดยปกติอย่างรวดเร็ว ชิส์ ครูมัธยมปลายโหดชะมัด

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


 อัพแว้วน้า อุวะ55+  ตอนต่อไปคิดว่าจะมีฮัน-ทึกออกมาเยอะ จาเยอะขนาดไหนก็โปรดติดตาม