Destiny Dangerous [Super Junior Fan Fiction YAOI]

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 2 : Friend

[Super Junior Fan Fiction] 
Destiny Dangerous พรหมลิขิตรักอันตราย

Chapter 2: Friend

        "ทึกกี้!! เป็นไงบ้าง ประชุมราบรื่นดีมั๊ย แล้วฮันกยอกเค้าว่าอะไรนายบ้างมั๊ย แล้วนายเจออึนฮยอกบ้างรึป่าว เค้าสบายดีใช่มั๊ย แล้ว...." ซองมินถามคำถามที่นึกได้ใส่อีทึกอย่างรัวและเร็วทันทีที่เจอหน้าแต่โดนมือเรียวของเพื่อนปิดปากไว้ก่อนที่จะถามจบ

            "นายช่วยถามทีละคำถามได้มั๊ย ซองมิน ฉันฟังไม่ทัน เฮ้อ ฉันสบายดี การประชุมก็ราบรื่นดีไม่มีปัญหา ฮันกยอกก็ไม่ได้ว่าอะไรมากก็...นิดหน่อย อึนฮยอกเค้าก็นิสัยดี เดินได้เป็นปกติ รู้สึกว่าจะสบายดีนะ มีไรจะถามอีกมั๊ย?? อ้อ แล้วอาจารย์ไปไหนหล่ะ" ร่างบางตอบคำถามที่ซองมินถามมาทุกคำถาม ก่อนจะปล่อยมือออกจากปากของซองมิน ซองมินมองเพื่อนที่หยิบกระดาษวาดเขียนออกจากกระเป๋านักเรียนแล้วตั้งใจขีดๆเขียนๆอะไรบางอย่างลงไป

            "นี้นะฟังไม่ทันของนาย ฉันรู้หน่าว่าเพื่อนฉันไอคิวทะลุ100ดีไม่ดีเกิน1000แล้วมั้ง มีเหรอคำถามแค่นี้ฟังไม่ทัน อาจารย์ไปคุยเรื่องงานกับเยซองอยู่ที่ห้องพยาบาลโน้น" ซองมินทำหน้างอน้อยๆก่อนจะเริ่มเซ้าซี้เพื่อนของเค้าอีกครั้ง

            "นี้ ทึกกี้ แล้วเค้าเรียกประชุมเรื่องไรเหรอ"

            "อืม...ก็เรื่องงานPROMที่จะจัดในต้นเดือนหน้านี้หน่ะ อ้อ ซองมิน นายช่วยอะไรฉันอย่างสิ" อีทึกละมือจากการขีดเขียนเมื่อครู่

            "เอ๋?? เรื่องอะไรหล่ะ" ซองมินทำหน้าสงสัย น้อยครั้งนักที่อีทึกจะขอความช่วยเหลือจากคนรอบข้าง แม้แต่เค้าเองอีทึกก็เคยขอให้ช่วยจากใจจริงไม่กี่ครั้ง นอกนั้นเค้าอาสาช่วยอีทึกเองโดยที่เจ้าตัวก็ไม่ชอบใจนักซะส่วนมาก

            "ก็...นี้ คอนเส็ปงานPROMปีนี้ จะจัดในคอนเส็ปเจ้าหญิงกับเจ้าชาย นายช่วยไปถามเพื่อนๆให้หน่อยสิ ว่าใครจะเป็นเจ้าหญิงใครจะเป็นเจ้าชาย ครึ่งต่อครึ่งนะ เท่าๆกัน นายช่วยฉันหน่อยได้มั๊ย" อีทึกพูด น้ำเสียงและแววตาอ้อนๆถูกส่งไปให้ซองมินอย่างจงใจ

            "อืม...ก็ได้ เรื่องแค่นี้ สบายมาก แต่ฉันขออะไรนายอย่างได้มั๊ย" ซองมินรับกระดาษจากมืออีทึก

            "อะไร?"

            "นายอย่ามาทำหน้าอ้อนๆแบบนั้นกับฉันอีกนะ เห็นแล้วขนลุกชะมัด ทำหน้าตายใส่ฉันยังดูดีกว่าเลย" ซองมินลูบแขนตัวเองไปมา อีทึกมองด้วยสายตาหมั่นไส้นิดๆ

            "ไปได้แล้วซองมิน งานนี้ส่งก่อนเลิกเรียนวันนี้นะ" น้ำเสียงเข้มขึ้นมานิดๆเมื่อเพื่อนสนิทข้างๆยังนั่งทำหน้าขนลุกขนพองอยู่

            "คราบบบบ ซองมินจัดให้เดี๋ยวนี้คราบบบบ" ซองมินรับคำพลางยิ้มหวานแล้วเริ่มต้นวิ่งไปยังกลุ่มเพื่อนที่นั่งกันจับกลุ่มคุยกันอยู่ อีทึกมองตามส่ายหัวน้อยๆกับความเป็นเด็กของเพื่อนก่อนจะก้มหน้าก้มตาร่างแบบคอนเส็ปงานกับชุดของเจ้าหญิงเจ้าชายที่จะใช้ตามที่ฮันกยอกสั่งอย่างตั้งใจ แน่นอน เค้าไม่อยากให้งานออกมาชุ่ยๆ เค้าไม่อยากโดนสบประมาทจากฮันกยอก เค้าจะต้องชนะ

            "ทึกกี้ ทึกกี้! ทึกกี้!!!"

            "เฮ้ยย!! ซองมิน จะตะโกนทำไมเหล่าคนกำลังใช้สมาธิอยู่นะ" อีทึกหันไปดุเพื่อนที่นั่งข้างๆ

            "ใช้สมาธิทำอะไรหล่ะ นั่งนิ่งเป็นรูปปั้นอย่างนี้" ซองมินพูดกวนๆ

            "ก็...เฮ้ย!" อีทึกมองไปที่รูปที่เค้าร่างแบบไว้ ทำไมมัน...เละ...อย่างนี้ อีทึกหันมองเพื่อนข้างๆ เลิกคิ้วสูงเปิดเชิงถาม

            "หึ...ฉันเห็นนายนั่งขีดๆเขียนๆไอนี้อยู่นานแล้ว พอเดินมาดูนะ ก็เห็นนายขีดๆเขียนๆไอภาพนี้อยู่ โดยที่ตาอยู่ที่กระดานข้างหน้าโน้น 555+ สมาธิดีจริงๆนะ นั่งขีดมาตั้งชั่วโมงกว่า 555+"

            "ชั่วโมงกว่า ฉันขีดไอภาพนี้มาชั่วโมงนึงแล้วเหรอ" อีทึกทำหน้าเหวอนิดๆ นี้เรานั่งคิดสารพัดวิธีเอาชนะหมอนั้นตั้งชั่วโมงเลยเหรอเนี้ย ท่าจะบ้าแล้วเรา แต่ก็ไม่เชิงเรื่องนั้นเรื่องเดียวนี้ ทุกเรื่องที่เคยเกิดขึ้นและกำลังจะเกิดขึ้นต่อไป เกี่ยวกับตัวเค้า สิ่งที่เค้ากำลังจะทำ ทุกอย่างนั้นแหละ สิ่งที่เค้านั่งคิดมาทั้งชั่วโมง

            "ทึกกี้ ทึกกี้! เอาอีกแล้วนะ เฮ้อ ไปเหอะ พักแล้ว หิว" ซองมินพูดพลางยันตัวลุกขึ้นและดึงอีทึกเบาๆ

            "อืมๆ ให้ฉันเก็บของก่อนสิ อย่าเพิ่งดึง" อีทึกส่งสายตาดุไปหาซองมิน ซองมินก็ยอมปล่อยแต่โดยดี

            "แล้ว...เพื่อนนายหล่ะ หายไปไหนหมด" อีทึกเก็บของเสร็จก็ลุกขึ้นเดินไปพร้อมๆซองมินพลางถามถึงเพื่อนๆ ก็เค้ายังไม่เห็นใครที่ซองมินทำท่าว่าจะสนิทด้วยซักคน

            "อ้อ ลงไปกินข้าวกันหมดแล้ว ส่วนอีกคน เพื่อนสนิทที่สุดของฉันตอนที่นายไม่อยู่ เค้าไม่มาเรียน" ซองมินอธิบายคราวๆให้อีทึกฟัง

            "อืม" อีทึกพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงรับรู้

            "แล้วงานที่ฉันให้นายทำหล่ะ เสร็จรึยัง"

            "อ้อ เกือบแล้วหล่ะ" ตอบพลางยิ้มหวาน

            "อะไร? ตั้งชั่วโมงยังไม่เสร็จอีกเหรอ" อีทึกถามบ้าง

            "อ้าว ก็แหม ไอพวกนั้นหน่ะ มันก็อายเหมือนกันนะที่จะต้องใส่ชุดเจ้าหญิงอ่ะ กว่าจะกล่อมได้ แทบตาย แต่อย่าหวงเลย เสร็จทันเย็นนี้แน่นอน" ซองมินรับคำหนักแน่น

            "คราบๆๆเชื่อคราบ ว่ากระต่ายน้อยซองมินทำได้" อีทึกพูดติดตลกพลางเอื้อมมือไปขยี้หัวเพื่อนรักอย่างเอ็นดู

            "อีทึก! ฉันบอกว่าอย่าเล่นหัวไง!" น้ำเสียงดุพลางใบหน้าเรียบเฉยถูกส่งมาให้อีทึกที่ขยี้ผมซองมินอยู่

            "อ่ะ...เอ่อ...ฉัน...ขอโทษน้า" อีทึกชักมือกลับอย่างรวดเร็ว

            "หึๆๆ ไม่มีการให้อภัย ทึกกี้ นาย...ตาย!!!"

            "เฮ้ย! ซองมิน ไม่เล่นนะ หยุดดดด!" อีทึกออกวิ่งอย่างรวดเร็วโดยมีซองมินวิ่งตาม นี้ชั้น 4 นะ วิ่งอย่างนี้ตกบันไดทำไงเนี้ย แต่ก็ยังวิ่งต่อไป จนถึงโรงอาหาร

            "หยุดๆๆๆๆซองมิน หยุดได้แล้ว ถึงโรงอาหารแล้ว แฮ่กๆๆ" อีทึกหยุดวิ่งแล้วหันมายกมือห้ามคนที่วิ่งตามหลังมาให้หยุด แล้วก้มลงใช้มือ2ข้างยันเข่ายืนหอบอยู่ ซองมินที่วิ่งตามมาชะลอฝีเท้าลงก่อนจะยืนอยู่ในท่าเดียวกับอีทึก

            "นาย...แฮ่ก...วิ่งเร็ว...แฮ่ก...เหมือนเดิมเลยนะ...แฮ่กๆ" ซองมินเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนที่ยืนหอบอยู่ข้างหน้า

        "หึ...แน่นอน ไปกินข้าวเหอะ หิวแล้ว" อีทึกยืดตัวขึ้นยืน

            "ฉันยัง...แฮ่ก...ไม่หายเหนื่อย...แฮ่ก...เลยนะ นายไปเอาแรง...แฮ่ก...มาจากไหนเนี้ย" ซองมินยังยืนอยู่ท่าเดิม

            "เอาหน่า นายอย่าทำเป็นเหนื่อยไปหน่อยเลย ไปกินข้าวได้แล้ว" อีทึกเอื้อมไปจับข้อมือซองมินก่อนจะลากเข้าโรงอาหารที่คนกำลังพลุกพล่าน

            "ทึกกี้ โต๊ะอยู่ทางโน้น โน้นๆๆ" ซองมินที่ยังหอบน้อยๆอยู่ชี้มือไปที่โต๊ะม้าหินตัวยาว ใต้ต้นไม้นอกโรงอาหาร ซึ่งมีคนนั่งอยู่ไม่มากนัก

            "อืม" อีทึกพยักหน้ารับก่อนจะลากซองมินไปที่โต๊ะนั้นอย่างรวดเร็ว ซึ่งคนที่เห็นซองมินกับเค้าก่อนก็ไม่ใช่ใคร คนในกลุ่มนั้นแหละ แต่ไม่รู้จักอ่ะ

            "อ้าว ซองมิน หายไปไหนมาตั้งนาน พวกเรารออยู่นะ แล้วนั้น...ใครเหรอ..." หนึ่งในกลุ่มทักขึ้น ทุกคนในกลุ่มหยุดกิจกรรมทุกอย่าง สายตาทุกคู่จับจ้องที่ผู้มาใหม่อีกคนอย่างสงสัย อีทึกมองตอบพลางยิ้มน้อยๆ

            "เออ...ผมปาร์ค จองซู เป็นเพื่อนกับซองมินครับ"

            "อืมๆ ไปนั่งเหอะ" ซองมินพยักหน้าพลางลากอีทึกเข้าไปนั่ง ตัวเองเข้าไปก่อนตามด้วยอีทึกที่นั่งริมสุด

            "อ้อ นายคนที่ไปประชุมเมื่อเช้าใช่มั๊ย ฮันกยอกเค้าว่าอะไรมั้งหล่ะ ที่เรียกไปคุยอ่ะ" อีทึกหันไปตามต้นเสียงซึ่งนั่งอยู่ริมสุดอีกด้าน

            "เออ...คิบอม หัวหน้าห้อง1Bสินะ ฮันกยอกเค้าไม่ได้ว่าอะไรหรอก ก็เรื่องที่ประชุมกันนั้นแหละ" ตอบพลางยิ้มหวานให้ตามมารยาท คิบอมยิ้มตอบน้อยๆ เล่นเอาคนที่มองอยู่ข้างๆฉุนไปเลย

            "คิบอม นายรู้จักกันด้วยเหรอ!" ดงแฮซึ่งนั่งเกาะแขนอยู่ข้างเอ่ยถาม ฟังดูก็รู้ว่าน้ำเสียงงี้หึงชัวร์ คิบอมยิ้มหวานให้คนข้างๆ

            "ก็รู้จักกันตอนประชุมนั้นแหละ ไม่ต้องหึงหรอกน้า ยังไงผมก็รักดงแฮคนเดี๋ยวนั้นแหละ" พูดจบก็ขโมยหอมแก้มร่างบางไป 1 ที เล่นเอาคนโดนหอมหน้าขึ้นสีด้วยความเขิน

            "อะอื้ม...พวกนายเกรงใจพวกฉันบ้างได้มั๊ย ดีนะยังไม่กินข้าว ไม่งั้นได้มีอาเจียนแหละ"

ซองมินอดแขวะไม่ได้ พวกนี้ทำอะไรไม่เกรงใจใครเล้ย

            "อืม...ทึกกี้ นายนั้นคิม คิบอม นายคงจารู้จักแล้ว เป็นหัวหน้าห้อง1B ไอคิวทะลุ 100 เหมือนนายเปะ ส่วนข้างๆนั้น ลี ดงแฮ เรียนห้องเดียวกับเรา เป็นสุดที่รักของไอคิบอมมัน ส่วนนี้ก็โจ คยูฮยอน อยู่ห้อง1B เป็นเพื่อนกับคิบอม แต่ไอคิว ไม่ได้ใกล้เลยแหละ ฮิฮิ" ซองมินแนะนำเพื่อนนั่งอยู่ที่โต๊ะทีละคนให้อีทึกฟังอย่างคราวๆ จนถึงคู่กัดประจำตัวคยูฮยอนก็อดแขวะไม่ได้ ถึงแม้คยูฮยอนจะเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกับยอกแจ แต่เค้าก็ไม่เคยคิดจะญาติดีด้วยหรอก เพราะคำตอบของเค้าอยู่ที่คิบอม อยากรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับอึนฮยอกก็ถามคิบอมได้ ตอบให้ทุกคำถาม ไม่ต้องพึ่งไอคยูฮยอนนี้หรอก คยูฮยอนที่นั่งฟังอยู่หันไปสบสายตาอาฆาตกับซองมินก่อนที่จะหันไปยิ้มให้อีทึก

            "เรียกผมว่าคยูเฉยๆก็ได้นะครับ"

            "ครับ" ตอบพลางยิ้มหวานตามแบบฉบับให้คยูฮยอนไป ซองมินมองคยูฮยอนแบบหมั่นไส้นิดๆ พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาฟังเพลงเฉย

 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

   สั้นไปป่าวอ่ะ ม่ายเป็นไร เดี๋ยวตอนต่อไปจาลงให้ยาวๆ ถ้าไม่โกหกนะ 55++