คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1: Destiny
Destiny Dangerous พรหมลิขิตรักอันตราย
Chapter 1: Destiny
“เงียบหน่อยนักเรียน” อาจารย์สาวประจำชั้น2Bเอ่ยขึ้น นักเรียนในห้องเงียบเสียงลงอย่างรวดเร็ว อาจารย์สาวยิ้มน้อยๆเมื่อศิษย์ทั้งหลายต่างเงียบและหันมาสนใจเธอ
“เอาหล่ะ วันนี้ห้องเราจะมีนักเรียนใหม่เข้ามาแทนคนเก่าที่เพิ่งย้ายออกไปนะ” พูดจบทั้งห้องก็เกิดเสียงฮือฮาขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่จะเงียบลงเพราะเสียงไม้เรียวยาวฟาดลงกับโต๊ะเสียงดัง
“เข้ามาได้แล้ว จองซู” อาจารย์สาวหันหน้าไปทางประตูห้อง พยักหน้าพลางยิ้มหวานเป็นเชิงเรียก ร่างบางพยักหน้ารับช้าๆ ขาเรียวเดินเข้ามาหยุดยืนข้างๆอาจารย์ ตาเรียวสวยกวาดมองไปรอบๆห้องอย่างสนใจ ปากบางคลี่ยิ้มหวานละลายใจให้ทั้งห้อง
“อันยองฮาเซโย ผมปาร์ค จองซู เรียกผมว่า อีทึกก็ได้ครับ ยินดีที่รู้จักครับ” ร่างบางกล่าวแนะนำตัวแล้วโค้งน้อยๆพลางโปรยยิ้มหวานอีกครั้ง ตาสวยมองไปยังหนุ่มน้อยหน้าหวานคนนึงในห้องที่มองเขาแบบอึ้งๆทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้ขึ้นมาซะอย่างนั้น เขาจึงส่งยิ้มหวานไปให้อีกครั้ง คนที่รับยิ้มยิ้มตอบอย่างดีใจ ก่อนที่น้ำตาใสๆจะไหลอาบแก้มขาว
~ ร้องไห้อีกแล้วเหรอเนี้ย นิสัยไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ ลี ซองมิน ~ ร่างบางคิดในใจ
“อืม ปาร์ค จองซู เธอไปนั่งกับลี ซองมินตรงนู้น” อาจารย์สาวชี้นิ้วไปยังที่ว่างข้างๆซองมิน อีทึกโค้งน้อยๆให้อาจารย์แล้วขาสวยก็พาเขาไปยังที่นั่งติดกับซองมินที่ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่
“อะไรกัน ซองมิน เพิ่งเจอหน้ากัน ไหงนายถึงมาร้องไห้แบบนี้หล่ะ ไม่ดีเลยนะ นายต้องยิ้มสิ” อีทึกยิ้มหวานให้เพื่อนข้างๆ มือเรียวเอื้อมไปลูบหัวซองมินเบาๆ
“นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่ทึกกี้ ทำไมไม่บอกฉัน รู้มั๊ยว่าฉันคิดถึงนายมากขนาดไหน ฮือ~~” พูดจบก็ปล่อยโฮออกมาอีกรอบ แล้วโผเข้ากอดคนข้างๆอย่างรวดเร็ว มือเรียวเอื้อมไปลูบหัวคนที่ร้องไห้อยู่เบาๆ
“เลิกร้องได้แล้ว ซองมิน คนมองหมดแล้ว” อีทึกพูดขึ้นพลางมองไปรอบๆห้อง สายตาเพื่อนทั้งห้องรวมถึงอาจารย์สาวกำลังจ้องพวกเค้า 2 คนอยู่ด้วยสายตาที่แตกต่างกันไป ทั้งตกใจ แปลกใจ และ...งง
“อ่ะ...อืม” ซองมินเงยหน้าขึ้นมองรอบๆห้อง ก่อนจะปาดน้ำตาที่ยังหลงเหลืออยู่บนหน้าขาวออก ร่าบางหายใจเข้าลึกๆแล้วยิ้มให้กับเพื่อนข้างๆ
“อืม ดีมาก นายพูดง่ายขึ้นเยอะเลยนะเนี้ย เห็นทีเย็นนี้คงต้องให้รางวัลเป็นสารพัดเมนูฟักทองแล้วหล่ะมั้ง” อีทึกพูดยิ้มๆ
“อ่า...นายยังจำได้เหรอ ว่าฉันชอบฟักทอง!! OoO” พูดน้ำเสียงแปลกระคนดีใจที่เพื่อนเค้าคนนี้ยังจำเรื่องราวของเค้าได้ดี
“ทำไมจะจำไม่ได้เหล่า นายเป็นเพื่อนรักฉันนะ” อีทึกพูดพลางตบไหล่ซองมินเบาๆ
“อือ ฉันรักนายที่สุดเลยทึกกี้” ซองมินโผเข้ากอดอีทึกอีกครั้ง ก่อนที่จะ...
~~โป๊ก/โป๊ก~~ ตามด้วยเสียง
~~โอ๊ย/โอ๊ย~~ หนุ่มหน้าหวานทั้งสองกุมหัวตัวเองพร้อมๆกัน
“เลิกซึ้งได้แล้วพวกเธอ ไว้ไปซึ้งกันทีหลัง ตอนนี้ เรียน!!” แววตาอาฆาตพยาบาตถูกส่งตรงมาจากหน้าสวยของอาจารย์ประจำชั้น
“คราบบบบ” ทั้งสองตอบพร้อมๆกัน ก่อนที่จะ.....
~~ปึง~~ ประตูหน้าห้องถูกเปิดออกอย่างรุนแรง ก่อนที่เด็กหนุ่มคนนึงที่พุ่งเข้าไปหาอาจารย์อย่างรวดเร็ว
“อ๊ายยยย เธอมีอะไร ทำไมไม่เคารพกฎกันบ้าง นี้มานเวลาเรียน แล้วเธอเป็นใคร มาทำไมที่นี้ มีธุระอะไรรีบๆพูดมา” อาจารย์สาวยิงคำถามใส่เป็นชุด
“เอ่อ...คือว่า...ประธานนักเรียนชั้นB ให้ผมมาบอกว่า เวลา 9.00 น. ให้ตัวแทนห้องทุกห้องไปพร้อมกันที่ห้องประชุมประธานB ครับ” พูดจบก็วิ่งหายลับออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
“ประธานนักเรียน2Bเรียกประชุมงั้นเหรอ คิม จองอุน คิม จองอุน!” อาจารย์สาวเรียกหัวหน้าห้อง2Bแต่ไร้เสียงตอบรับ เธอหันไปมองที่นั่งประจำของเยซอง
“คิม จองอุน...ไปไหน!!??” อาจารย์สาวกวาดสายตาไปรอบๆห้อง แต่ก็ไร้วี่แวว
“เอ่อ...เยซองไม่สบายครับ อยู่ที่ห้องพยาบาล ตอนนี้เรียววุคกำลังเฝ้าดูอาการอย่างใกล้ชิดอยู่ครับ” ซองมินเอ่ยขึ้นเมื่ออาจารย์สาวถามถึงเพื่อนในกลุ่มที่หายไป
“ไม่สบาย แล้วทีนี้ ใครจะไปเป็นตัวแทนห้องเราไปประชุมหล่ะเนี้ย อีก 15 นาทีก็จะเริ่มประชุมแล้ว มีใครจะอาสามั๊ย” ถามพลางกวาดสายตาไปรอบๆห้อง
~~...เงียบ...~~
“ทำไมไม่มีใครอาสาไปหล่ะ กะอีแค่ไปประชุมเนี้ย” อีทึกหันไปกระซิบถามซองมินเบาๆ
“...ก็...ฮันกยอก ประธานนักเรียนชั้นBอ่ะ น่ากลัวสุดๆ สายตาและคำพูดที่เย็นเชียบ บรือออ...พูดแล้วขนลุก” ซองมินกระซิบตอบพลางลูบเนื้อลูบตัวอย่างกลัวๆ อีทึกพยักหน้ารับรู้น้อยๆ
“เออ...แต่ว่า...ฮันกยอกเค้ามีพี่ชายฝาแฝดอยู่คนนึง ชื่ออึนฮยอก เป็นรองประธาน นิสัยแตกต่างกันราวฟ้ากับเหวเลย” ซองมินพูดทำท่าเพ้อฝัน
“นาย...ชอบคนที่ชื่ออึนฮยอกงั้นเหรอ” ถามแบบงงๆปนอยากรู้นิดๆ
“OoO ป่าวนะ ชั้นแค่ปลื้มเฉยๆ ยอกแจเค้านิสัยดี ก็ชอบแบบเพื่อนทั่วไป” แก้ตัวพลางเกาหัวแก้เขิน ใบหน้าแดงน้อยๆเพราะอาย น่ารักจังเยยย ^///^
“หึหึ” อีทึกหัวเราะน้อยๆ
‘ชักอยากเห็นหน้าแล้วซิ’ อีทึกคิดในใจ ปากบางยกยิ้มน้อยๆ ก่อนมือเรียวจะยกขึ้น
“อาจารย์ครับ ผมขออาสาครับ” ลุกขึ้นพูดอย่างมั่นใจ ท่ามกลางสายตาตกใจของคนทั่งห้อง รวมทั้ง...ซองมิน...ด้วย
“...นายจะบ้าเหรออีทึก!!” ซองมินดึงข้อมืออีทึกแรงๆ ร่างบางข้างๆมองแล้วยิ้มให้น้อยๆ
“ฉันไม่เป็นไรหรอกหน่า ซองมิน”
“เอ่อ...ปาร์ค จองซู เธอแน่ใจนะ ว่าเธอจะไปจริงๆ” อาจารย์สาวถามด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก
“ครับ” อีทึกพยักหน้าพลางเดินไปหาอาจารย์สาวที่หน้าชั้น
“ผมแน่ใจครับ ว่าผม...ทำได้” อีทึกสบตาอาจารย์สาวด้วยสายตามุ่งมั่น
“อ่ะ...โอเค เธอไปเป็นตัวแทนห้อง ไปประชุม เอ่อ ห้องประชุม อยู่อาคารทางโน้น ชั้น 5 นะ เธอรีบไปได้แล้ว อีก 10 นาที การประชุมจะเริ่มแล้ว” อาจารย์สาวชี้นิ้วไปยังอาคารที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก อีทึกโค้งให้อาจารย์น้อยๆ ก่อนจะวิ่งอย่างรวดเร็วไปที่ประตู ซองมินมองตามเพื่อนรักที่หายลิบไปนอกห้อง
‘จะเป็นอะไรรึป่าวนะ นายเพิ่งมาเรียนวันแรก จะไปประชุมกับประธานชั้นB นายจะรอดกลับมาเป็นคนปกติมั๊ยน้า อีทึก’ ซองมินคิดพลางถอนใจ ก่อนจะหันกลับไปสนใจการเรียนต่อ
+++++++++++++++++++++++++++
“...แฮกๆๆๆ...เหนื่อยชะมัด” อีทึกยืนหอบอยู่หน้าชั้น 5 จะไม่ให้เหนื่อยได้ยังไง เค้าวิ่งลงบันไดมา 4 ชั้น แล้วก็วิ่งมาตึกนี้ แล้วก็วิ่งขึ้นมาอีกโดยไม่ได้หยุด 5 ชั้น แล้วตอนนี้ เค้ากำลังมองหาอยู่ว่าห้องไหนคือห้องประชุม อีทึกมองไปรอบๆ ด้านหน้าชั้นติดป้ายอันใหญ่ว่าชั้น B ด้านในมีห้องเรียงรายตามแนวทางเดินที่ลาดยาว
“กว้างชะมัด แถมห้องเยอะขนาดนี้ จะหายังไงเจอเนี้ย” อีทึกบ่นกับตัวเอง ตายังคงกวาดมองไปรอบๆ
“นาย มายืนทำอะไรแถวนี้??” เสียงปริศนาดังขึ้นจาด้านหลัง ร่างบางหันไปมองอย่างรวดเร็ว ตาสวยมองผู้มาใหม่อย่างรวดเร็ว ผู้ชายสวมเครื่องแบบโรงเรียน เน็คไทสีน้ำเงินเข้ม มีลายเส้นดำนิดๆ เป็นสีประจำชั้นB ผมสีน้ำตาลอ่อนออกทองๆ ใบหน้าคมคายหล่อเหลา แววตาสงสัย ขายาวพาร่างของเค้ามาหยุดยืนที่ตรงหน้าอีทึก
“...ผม...มาประชุมครับ แต่...ไม่รู้ว่าห้องไหน” อีทึกตอบพลางยิ้มหวานตามแบบฉบับ ตาสาวยังคงมองหาห้องประชุมอยู่ต่อไป
“นายอยู่ห้องไหน”
“ผม...อยู่ห้อง 2Bครับ”
“2B ตัวแทนห้องเหรอ เยซองไปไหน” ร่างบางมองผู้ถามอย่างสงสัย รู้จักเยซองด้วยเหรอ
“เยซองไม่สบายครับ อยู่ห้องพยาบาล เอ่อ คุณพอจะรู้มั๊ย ว่าห้องประชุมอยู่ห้องไหน” ลีทึกถามพลางก้มดูนาฬิกา ตายแน่ อีก 1 นาที จะเริ่มประชุม
“อ้อ ห้องริมสุดด้านขวา ไปพร้อมกันก็ได้ ฉันจะไปประชุมเหมือนกัน” ร่างสูงระบายยิ้มละลายใจอย่างที่ทำเป็นประจำ พลางผายมือเป็นเชิงให้ร่างบางเดินนำไปก่อน
“เอ่อ ครับ” ร่างบางเดินนำไปตามทางเดินที่ดูสะอาดตา
“นายคงจารู้จักฉันแล้ว แต่ฉันยังไม่รู้จักนาย นายชื่ออะไร” ร่างสูงที่มาเดินข้างๆถามอย่างสนใจ
“ผมปาร์ค จองซู ครับ เรียกผมว่าอีทึกก็ได้ อ้อ แล้วอีกอย่าง ผม...ไม่รู้จักคุณหรอกครับ” ตอบพลางระบายยิ้มหวานบนใบหน้า
“เอ๋?? นาย...ไม่รู้จักฉันเหรอ ฉัน อึนฮยอก รองประธานนักเรียนชั้นBไง” แนะนำตัวด้วยน้ำเสียงงงๆ ก็ตั้งแต่ที่เค้าเรียนอยู่ที่นี้มา ไม่เคยมีใครไม่รู้จักเค้าซักคนเลยนี้หน่า
“อ้อ...ครับ ผมต้องขอโทษด้วย ที่ผมไม่รู้จักคุณ พอดีผมเพิ่งจะย้ายมาเรียนที่นี้วันนี้เป็นวันแรกครับ เลยไม่รู้จักใครมาก” ตอบพลางยิ้มน้อยๆ อึนฮยอกพยักหน้าน้อยๆ เพิ่งย้ายมา แล้วมาเป็นตัวแทนห้องไปประชุมเนี้ยนะ จารอดเงื้อมมือไอ้ฮันมันมั๊ยเนี้ย อึนฮยอกคิดในใจ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินมาถึงห้องประชุม ฮึนฮยอกเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับอีทึกที่เดินตามหลังมา
“หายไปไหนมา อึนฮยอก นายรู้มั๊ย นายมาช้า 1 นาที” ฮันกยอกที่นั่งอยู่หัวโต๊ะประชุมตัวใหญ่เอ่ยถามเมื่อฝาแฝดผู้พี่ที่เค้าคิดว่าเป็นเพียงเพื่อนกัน เพราเกิดห่างกันไม่กี่นาที เดินเข้ามา ตาคมบังเอิญเห็นอีกคนที่เดินตามหลังอึนฮยอกเข้ามา ปากหนายกยิ้มเหยียดๆ
“อ้อ...ที่แท้ ก็อยู่กับคู่ขาคนใหม่ นี้ลีลาถูกใจจนต้องหนีบมาเข้าประชุมด้วยเลยรึไง เอามันออกไปซะอึนฮยอก ที่นี้ไม่รับคนนอก!!” น้ำเสียงเหยียดๆจากต้อนประโยคเปลี่ยนเป็นแข็งกระด่างในตอนท้ายจนคนที่นั่งร่วมโต๊ะประชุมสะดุ้ง อึนฮยอกเหลือบมองร่างบางที่ยืนอยู่ด้านหลังที่ยังคงนิ่งเงียบ เขาคิดว่า ถ้าอีทึกไม่โกรธมาก ก็คงจะต้องร้องไห้แน่ แต่เมื่อเขาหันไปมอง OoO ร่างบางที่ยืนอยู่ด้านหลังเค้า ไม่มีทีท่าว่าจะโกรธหรือว่าร้องไห้เลยแม้แต่น้อย ใบหน้าเรียบเฉย แววตาเรียบเฉย เขาไม่รู้ว่าอีทึกกำลังคิดอะไรอยู่เลย เดาไม่ออกเลยแม้แต่นิดเดียว ส่วนฮันกยอก เค้าคิดว่าผู้มาใหม่จะต้องวิ่งออกไปจากที่นี้ทันทีที่เขาพูดจบ แต่ก็ผิดคาด ตาคมจ้องไปยังใบหน้าหวานที่จ้องเค้าอยู่ ใบหน้าและแววตาเรียบเฉย นิ่งมาก จน...น่า...หมั่นไส้...เห็นแล้วอารมณ์โกรธของเค้าจะประทุ ไม่เคยมีใครที่เค้าพูดกระทบหรือพูดจาดูถูกหรือด่าทอแล้วจะยืนทำหน้านิ่งเหมือนเยาะเย้ยที่คำพูดเขาแบบคนๆนี้ อารมณ์เสียชะมัด
“ฮันกยอก อีทึกเค้าไม่เป็นคู่ขาของฉันนะ อีกอย่างเค้ามาประชุมแทนเยซองที่ตอนนี้ป่วยอยู่ที่ห้องพยาบาล” อึนยอกพูดขึ้นพลางดึงข้อมืออีทึกไปนั่งข้างๆเค้าที่เป็นที่ประจำของห้อง 2B ส่วนตัวเองนั่งลงทางด้านซ้ายมือของฮันกยอก ข้างๆอีทึก ตรงข้ามกับเลขาหน้าหวานประจำตัว ฮันกยอก คิม ฮีชอล
“หึ งั้นหรอกเหรอ ถ้าเป็นแบบนั้นก็เริ่มประชุมได้” ฮันกยอกใช้น้ำเสียงเหยียดๆก่อนจะกล่าวเพื่อเริ่มประชุม
“ชั้น ฮันกยอก ประธานนักเรียนชั้นBเป็นประธานในการประชุมครั้งนี้” ฮันกยอกลุกขึ้นกล่าวแนะนำตัว เป็นกฎของการประชุม ที่เมื่อเริ่มประชุมผู้เข้าร่วมประชุมจะต้องกล่าวแนะนำตัวทุกคน
“ผม อึนฮยอก รองประธานนักเรียนชั้นB” อึนฮยอกลุกขึ้นกล่าวแล้วโค้งน้อยๆ
“ชั้น คิม ฮีชอล เลขาฯประธานนักเรียน ฮันกยอก” หนุ่มหน้าหวานที่นั่งตรงข้ามอึนฮยอกลุกขึ้นกล่าวแนะนำตัว
“ผม คิม คิบอม หัวหน้าห้อง 1Bครับ” ใบหน้าหล่อเหลา กิริยาสุภาพ ดูนุ่มนวล อ่อนโยน
“...ผม ปาร์ค จองซู ตัวแทนห้อง 2B ครับ” อีทึกลุกขึ้นโค้งน้อยๆพร้อมยิ้มหวาน ก่อนจะนั่งลงที่เดิม อึนฮยอกถอนหายใจน้อยๆ เขากำลังกลัวว่าอีทึกจะไม่รู้กฎการเข้าร่วมการประชุมของฮันกยอก เพราะอีทึกเพิ่งจะเคยเข้าร่วมประชุมครั้งแรกและเพิ่งเข้ามาเรียนวันแรกอีกด้วย
หัวหน้าห้องต่อๆไปแนะนำตัวต่อกันไปเรื่อยๆตามเลขห้องจนครบทุกห้อง ฮันกยอกจึงเริ่มเปิดประเด็นการประชุม
“ที่ชั้นเรียกพวกนายมาประชุมในวันนี้ จะประชุมเกี่ยวกับงาน PROM ที่จะจัดขึ้นในต้นเดือนหน้า”
‘ต้นเดือนหน้า เหลือเวลาอีก 3 อาทิตย์สินะ’ อีทึกนึกในใจ
“ชั้นอยากให้พวกนาย ลองเสนอความคิดเห็นดู ว่าจะจัดงานออกมาในรูปแบบไหน...คิดว่าไง.....ปาร์ค จองซู” ฮันกยอกหันไปถามอีทึกน้ำเสียงเย็นๆ ปากหยักยกยิ้ม สะใจที่ได้แกล้ง อีทึกจ้องฮันกยอกตอบ
“ฮัน!! เอ่อ...ฮันกยอก อีทึกเพิ่งจะเข้ามาเรียนที่นี้วันนี้เป็นวันแรกนะ คงไม่รู้เรื่องงานประจำชั้นBหรอก” อึนฮยอกเรียกฮันกยอกตามแบบฉบับที่เรียกทั่วไป แต่เมื่อสบตาฮันกยอกก็รู้ว่า เค้าเรียกสรรพนามผิดซะแล้ว จึงรีบเปลี่ยนและชี้แจงโดยเร็ว
“หึ เพิ่งมาเรียนวันแรก ก็อวดเก่ง มาเป็นตัวแทนห้องเข้าร่วมการประชุมซะแล้ว อย่างนี้ยิ่งอยากรู้ว่าคอนเส็ปงานPROMในความคิดของปาร์ค จองซู ผู้อวดเก่งจะเป็นแบบไหน” ฮันกยอกพูดสายตายังคงจ้องอยู่ที่ใบหน้าหวานของอีทึก ใบหน้าหวานตอนนี้เรียบเฉยเหมือนเดิม ไร้ความรู้สึก เดาไม่ออกว่ากำลังโกรธ กำลังเสียใจ หรือว่าอะไรกันแน่ น่าสนใจจริงๆ ปาร์ค จองซู
ร่างบางยิ้มเยาะน้อยๆกลับไป ก่อนจะฉีกยิ้มหวานให้กับผู้ร่วมประชุมคนอื่นๆ แล้วเริ่มต้นพูดในสิ่งที่เค้าคิดอยู่
“ผมคิดว่า คอนเส็ปงานPROMในปีนี้ เราอาจจะจัดในคอนเส็ปเดี๋ยวกันทั้งงาน คือเจ้าหญิงและเจ้าชาย หรือ แฟนซีหน้ากากก็ได้ แต่ถ้าใช้คอนเส็ปเจ้าหญิงและเจ้าชาย เราก็อาจจะมีการจับคู่เต้นรำ โดยการที่เจ้าชายจะต้องจับเลขที่เจ้าหญิงที่ซ่อนอยู่หลังม่าน อาจจะมี10คน 20 คน หรือ 50 คน ก็แล้วแต่จะจัดนะครับ อ้อ แล้วก็อีกอย่าง เจ้าหญิงจะต้องแต่งชุดแบบเดียวกันหมด แต่อาจจะมีสีชุดให้เลือกได้บ้าง เข้าชายก็เหมือนกันต้องแต่งเหมือนกันแต่ก็คงจะมีสีชุดให้เลือกบ้าง แล้วเมื่องานได้เวลาที่เหมาะสม เราก็อาจจะมีรางวัลให้เจ้าหญิงและเจ้าชายที่เหมาะสมกันที่สุดในงานเต้นรำที่ได้เต้นรำคู่กัน อะไรทำนองนั้นครับ” อีทึกกล่าวจบโค้งน้อยๆพลางยิ้มหวานแล้วนั่งลง
“อืม...ผมเห็นด้วย ผมคิดว่าดีมากกับคอนเส็ปงานที่น่าตื่นเต้นแบบนี้ เลือกคู้เจ้าหญิงโดยที่ขึ้นอยู่กับดวงของเราว่า จะได้คู่กับใคร น่าสนนะครับ ทุกคนคิดว่ายังไง” อึนฮยอกพูดเป็นคนแรก พลางหันไปยิ้มให้คนข้างๆ อีทึกยิ้มตอบน้อยๆ เป็นภาพที่น่าหมั่นไส้มากของฮันกยอก
“ผมเห็นด้วย/ผมด้วย/ผมด้วย....”และอีกหลายๆเสียงที่ลงความเห็นชอบด้วยกับคอนเส็ปงานของอีทึก อีทึกยิ้มน้อยๆกับผู้ร่วมประชุม
“นายคิดว่าไง ฮันกยอก” อึนฮยอกหันไปถาม ฮันกยอกที่นั่งนิ่งอยู่ เขาไม่คิดว่าอีทึกจะตอบได้รวดเร็วและมีความคิดเข้าท่าแบบนี้
“...ถ้าเห็นชอบ ก็เอาตามนั้น แต่ว่า...” ฮันกยอกยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“แต่ว่าอะไร??” อึนฮยอกเลิกคิ้วสูง
“แต่ว่ารางวัลที่เจ้าชายกับเจ้าหญิงได้ คืออะไร” ฮันกยอกหันไปสบตากับอีทึกอีกครั้ง อึนฮยอกหันมามองหน้าอีทึกที่ระบายยิ้มน้อยๆ เป็นคำถามที่ดีมากฮันกยอก
“ผมคิดว่า รางวัลที่เจ้าหญิงและเจ้าชายจะได้ ท่านประธานน่าจะเป็นคนเซอไพรซ์มากกว่านะครับ” อีทึกตอบพลางยิ้มเยาะน้อยๆกลับไปให้ฮันกยอก
“...หึ เอางั้นก็ได้ ไว้ใครได้เป็นเจ้าชายกับเจ้าหญิงที่เหมาะสมกันที่สุดในงานเมื่อไหร่ ก็รอรับรางวัลใหญ่จากชั้นได้เลย” ฮันกยอกพูดน้ำเสียงเหยียด เค้ามีแผนในใจอยู่แล้ว คนที่จะเป็นเจ้าชาย คงเป็นใครไม่ได้นอกจากเค้า ซึ่งคู่เจ้าหญิงจะเป็นใครเค้าไม่สนหรอก แต่ถ้าเป็นไปได้ อยากให้ปาร์ค จองซู เป็นเจ้าหญิงคู่กับเค้าซะจริงๆ ไว้ตอนนั้น นายจะได้รางวัลใหญ่จากชั้นเลยหล่ะ ปาร์ค จองซู คิดในใจพลางยิ้มเยาะน้อยๆ
“เอ่อ แล้วคอนเส็ปชุดจะเป็นแบบไหนครับ” ผู้ร่วมประชุมคนหนึ่งยกมือถาม ฮันกยอกใช้ความคิดเล็กน้อย ก่อนจะหันมายิ้มเยาะให้อีทึก
“เอาไว้ฉันจะบอกทีหลัง พร้อมคอนเส็ปงาน แล้วก็ให้แต่ละห้องเลือกเจ้าชายกับเจ้าหญิงด้วยแบ่งให้เท่ากัน แล้วส่งรายชื่อภายในวันนี้ ก่อนฉันจะกลับ เลิกประชุมได้ อ้อ ปาร์ค จองซู นายอยู่ก่อน” พูดจบฮันกยอกก็แจกรายชื่อนักเรียนแต่ละห้องให้ ผู้ร่วมประชุมรับไปแล้วลุกขึ้นโค้งให้ฮันกยอกแล้วทยอยๆกันออกไป ตอนนี้ เหลือเพียงฮันกยอก อึนฮยอก คิม ฮีชอล และตัวเค้าเอง
“นายคือแขกที่ไม่ได้รับเชิญนะ อึนฮยอกแจ” บอกน้ำเสียงเรียบๆตาคมจ้องเป็นเชิงไล่
“แต่ฉันเป็นรองฯ ฉันควรจะอยู่ฟังได้” อึนฮยอกจ้องตอบแบบไม่ยอมแพ้
“หึ...ไม่จำเป็น นายออกไปได้แล้ว...ฉันบอกให้นายออกไป!!” ขึ้นเสียงเล็กน้อยเมื่ออึนฮยอกยังนั่งอยู่ที่เดิม อึนฮยอกจ้องฮันกยอกแวบนึงก่อนจะหันไปมองคนข้างๆด้วยแววตาเป็นห่วงระคนกังวล อีทึกยิ้มน้อยๆให้เป็นเชิงว่าไม่ต้องเป็นห่วง และดูท่าอึนฮยอกจะเข้าใจ เขาจ้องฮันกยอกอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป
“ฮีชอล นายออกไปก่อน” ฮันกยอกหันไปบอกคนรักข้างๆที่นั่งเชิดอยู่
“แต่ฮัน...ให้ฉันอยู่ด้วยนะ” ฮีชอลทำหน้าอ้อนก่อนจะเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆแล้วควงแขนซบกับไหล่หนาอย่างที่ทำบ่อยๆ
“ฮีชอล!” ฮันกยอกเรียกน้ำเสียงทุ้มต่ำอีกครั้ง ฮีชอลผละจากฮันกยอกอย่างอ้อยอิ่ง
“ก็ได้ งั้นฉันไปรอที่ห้องนะ” ฮีชอลหอมแก้มฮันกยอกก่อนจะหันไปจ้องหน้าร่างบางที่มองอยู่เป็นเชิงว่า ของข้าใครอย่าแตะ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปอีกคน ห้องประชุมห้องใหญ่นี้ จึงมีเพียงเขาและฮันกยอกเท่านั้น
“มีเรื่องอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ” อีทึกหันไปถามฮันกยอกที่จ้องเขาอยู่
“หึ...คอนเส็ปชุดกับคอนเส็ปงาน ร่างแบบมาส่งฉันด้วย ภายในวันนี้พร้อมกับรายชื่อ นายทำได้ใช่มั๊ย” ฮันกยอกนั่งกอดอกปากยักยกยิ้มเยาะตามแบบที่เคยทำบ่อยๆ อีทึกนิ่งคิดไม่นานก็ให้คำตอบกับร่างสูงตรงหน้า
“ได้ครับ รับรองผมส่งถึงมือท่านประธานโดยตรงแน่นอนครับ หมดธุระแล้ว ผมขอตัว” อีทึกลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ฮันกยอกยิ้มเยาะน้อยๆ
“จะรีบไปไหนหล่ะ ใครบอกว่าธุระฯของนายหมดแล้ว” ฮันกยอกพูดพลางเดินมาประจันหน้ากับอีทึก
“มีอะไรก็ว่ามา” ถามสั้นๆแต่ได้ใจความ
“โอ๊ะโอ...ถามนักเลงซะด้วยสิ ฉันแค่อยากจะถามนายว่านายจะลงชื่อเป็นเจ้าชายรึว่าเจ้าหญิง แต่ถึงนายไม่บอกฉันก็พอจะเดาได้นะ ว่าหน้าหวานๆอย่างนาย ต้องเป็นเจ้าหญิงแน่นอน ใช่มั๊ย??” ฮันกยอกใช้นิ้วชี้เชยคางร่างบางตรงหน้าขึ้น
“หึ...ไม่มีความจำเป็นที่ฉันต้องบอกนาย
‘สายตานั้น คืออะไร สายตาแบบไหนคือนายตัวจริงกันแน่ ชักสนุกแล้วสิ สงสัยนายคงจะต้องเป็นของเล่นชิ้นใหม่ของฉันแล้วหล่ะ ปาร์ค จองซู’ ร่างสูงคิดในใจปากหยักยกยิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องที่จะทำต่อไป
‘การใช้ชีวิตในโรงเรียนใหม่ของนาย
“เมื่อไหร่ฮันจะมานะ ฉันรอนานแล้วนะเนี้ย” ฮีชอลนั่งหน้าหงิกอยู่ที่โซฟานุ่มตัวใหญ่ในห้องประธานนักเรียนชั้นB ห้องของฮันกยอกนั้นแหละ
“บอกว่าจะมารอที่ห้องทำไมยังไม่มาอีกนะ คุยอะไรกันนานนักหนา ชิส์ ไปดูหน่อยดีกว่า” ร่างบางยันตัวลุกขึ้น ขาเรียวก้าวออกจากห้องตรงไปยังห้องประชุมอย่างรวดเร็ว
“ฮัน...อ้าว!? ไม่อยู่หนิ แล้วไปไหน ฉันบอกว่าจะไปรอที่ห้องแล้วนายหายไปไหนฮันกยอก อย่าให้ฉันเจอนาย
“555+” ฮีชอลหัวเราะอย่าอารมณ์ดี กับแผนการที่เค้าเพิ่งคิดขึ้นมาได้ แล้วตกลง ฮันกยอกอยู่ที่ไหนเนี้ย?
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น