คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8: Annoying manager
Chapter 8: Annoying manager :.. :::: ช่วยผมด้วย ! ผมโดนผู้จัดการป่วน !!!
ภายในลานเด็กเล่นกว้างที่มีของเล่นสีลูกกวาดหลากหลาย เบื้องหลังคือตึกทรงยาวที่ทาด้วยสีฟ้าสดใส ตรงกำแพงถูกวาดลวดลายเป็นลายสัตว์โลกน่ารักที่ทำท่าทางยิ้มแย้มราวกับเชื้อเชิญให้เด็กน้อยซึ่งมาศึกษาที่โรงเรียนแห่งนี้เข้าไปสัมผัสและพูดคุยด้วยราวกับภาพวาดที่มีชีวิต เด็กน้อยหญิงชายต่างเล่นของเล่นและส่งเสียงกรีดร้องไปมาด้วยความสนุกสนาน เช่นเดียวกับคนตัวเล็กที่แทรกกายเข้าไปในอุโมงค์รัศมีเล็กสีฟ้าครามที่มีรูปดาวสีเหลืองประดับจนคับแน่นกายตน ก่อนจะปล่อยตัวตามแรงโน้มถ่วงให้กายขาวเคลื่อนตัวลงตามแนวลาดเอียงของรางสีชมพูหวานลายอมยิ้ม มือเล็กจับเด็กน้อยที่นั่งตักไว้แน่นให้เคลื่อนกายไปตามตน ก่อนจะตะโกนกรีดร้องอย่างมีความสุข ใบหน้าหวานของคนทั้งสองยกยิ้มกว้างเพราะความสนุกสนานเรือนผมพริ้วไหวไปตามสายลมที่เข้ามาปะทะ
“ ปี หน้า หวาน ลื่น ลื่น กัน อี้ก เถ้อะ น๊า มัน หยุก อ้ะ….. จง ยอน อยาก ลื่น ลื่น อีก” เด็กผู้หญิงตัวน้อยที่ผิวขาวเนียนหน้าตาราวตุ้กตาเอ่ยขึ้นเมื่อเลื่อนมาจนสุดปลายทาง แขนเล็กเข้าโอบล้อมรอบคอคนตัวเล็กพลางกอดแน่นก่อนจะส่งสายตาแป๋วๆอ้อนวอนให้เล่นกระดานม้าลื่นเป็นเพื่อนตน คนตัวเล็กยกยิ้มหวานสุดน่ารักให้ก่อนจะลูบเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนของเด็กน้อยไปมาด้วยความเอ็นดู
“ไม่ได้หรอกครับ…. วันนี้พี่คยองพาเราเล่นกระดานลื่นมาเป็นสิบรอบแล้วน๊า… พี่คยองเมื่อยแขนไปหมดแล้วครับ…เดี๋ยวไม่มีแรงทำอาหารในงานปาร์ตี้วันเกิดวันนี้” คนตัวเล็กพูดพลางใช้ตาโตสื่อสารให้เด็กตรงหน้าที่นั่งบนตักตนเข้าใจ ก่อนจะหยิกแก้มใสของเด็กน้อยผิวเนียนอย่างแผ่วเบาเพราะหมั่นเขี้ยว
“ ฮึ ! ม้าย ยุ ติ ทำ เยย น๊า !!.... จง ยอน ม่าย ด้าย ปาย งาน ปา ตี้ ด้วย ซะ หน่อย !! จง ยอน ต้อง ปาย ฮ่อง กง กะป่า ป๊า คืน นี้ งื้อออ….จง ยอน ต้อง ปาย แข่ง เปีย โน ง๊า …..เลย อด ไป เยย ….”เด็กน้อยว่าพลางลุกขึ้นยืนบนพื้น พลางกอดอกกระทืบเท้าไปมา ใบหน้าขาวอมลมทำแก้มป่องอย่างไม่พอใจที่ตนไม่ได้ไปงานวันเกิดของพี่ชายหน้าหวาน
“แล้วหม่าม๊าของจงยอนไม่ได้ไปด้วยหรอ?....” คนตัวเล็กถามขึ้นด้วยความสงสัยเพราะตั้งแต่ที่ตนรู้จักกับเด็กน้อยหน้าตุ้กตาก็ไม่เคยได้ยินเด็กน้อยจงยอนพูดถึงแม่เลยสักครั้ง
“….หม่า ม๊า ของ จง ยอน เป็น นาง ฟ้า อยู่ บน จา หวัน …..ตั้ง แต่ จง ยอน เกิด ด้าย ม่าย นาน เอ๊ง ….” เด็กตัวน้อยว่าพลางสูดลมหายใจเข้าและมองขึ้นไปบนนภากว้างสีฟ้าสด แววตากลับฉายแววเศร้าอย่างปิดไม่อยู่ก่อนจะหันมายกยิ้มให้กับคนตัวเล็กเพื่อกลบเกลื่อนราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ตาโตบนใบหน้าหวานมองเด็กน้อยตรงหน้าก็ได้แต่นิ่งอึ้งแววตาสั่นระริกกับคำตอบที่น่าหดหู่ใจ รู้สึกโกรธตัวเองนักที่ถามในสิ่งที่ทำให้เด็กน้อยย้อนนึกถึงเรื่องราวอันน่าโศกเศร้า จนบดบังความน่ารักสดใสในวัยเด็กไปชั่วครู่
“ จง ยอน มี ของ ขวัน ห้าย ปี หน้า หวาน ด้วย น๊า อิอิ “ เด็กน้อยจงยอนยกยิ้มสดใสดั่งพระอาทิตย์เมื่อนึกถึงของขวัญที่จะมอบให้แก่ ‘ว่าที่พี่เขย’ ในอนาคตขึ้นมาได้จึงใช้ขาเล็กรีบวิ่งไปหยิบของในกระเป๋าเป้ลายเซล่ามูนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พลางโบกไปมาโชว์ให้ร่างเล็กดูด้วยความภูมิใจ
“หื้ม….? ‘ม่าม๊าหน้าหวาน รัก ป้ะป๋าลีลาเด็ด’……ทำเองหรอเนี๊ย? เสื้อตัวเล็กขนาดนี้พี่ใส่ไม่ได้หรอก…. จงยอน..” คนตัวเล็กอ่านอักษรที่ขีดเขียนด้วยลายมือเด็กที่ประดับบนอาภรณ์สีชมพูหวานที่เคลื่อนไปมาอย่างจับจ้อง พลางหรี่ตามองเด็กตัวน้อยด้วยความสงสัยกับสำนวนภาษาที่ไม่น่าจะมาจากความคิดของเด็กอนุบาลอายุห้าขวบ
“ จง ยอน ห้าย ไว้ เผื่อ ลูก ของ ปี หน้า หว้าน กะ ปี จ้ง อิ้น ต่าง หาก อิอิ ….จง ยอน วาด เอ๊ง เลย น๊า” เด็กตัวน้อยพูดเสียงใสก่อนจะมอบเสื้อสีหวานเนื้อผ้านุ่มใส่ในมือคนตัวเล็ก พลางขยิบตาให้
“ หื้ม… ผู้ชายท้องไม่ได้หรอกนะ…. จงยอน อีกอย่าง….พี่ชายเราก็เป็น ‘หมัน’ ไม่ใช่หรอแล้วจะมีลูกได้ยังไงกัน ? ฮิ ฮิ” คนตัวเล็กพูดพลางหัวเราะคิกคักในลำคอกับความคิดของเด็กน้อย ก่อนจะหัวเราะอ้าปากกว้างขึ้นเมื่อนึกถึง ‘ไอ้เงาะของเสื่อม’ ที่มีตราบาปให้ตนเอามาล้อได้ยันเข่าเสื่อมเดินไปขายปลาสลิดหน้าอำเภอไม่ไหว
“ ม่าย น๊า …ปี จง อิน มี ลูก กะ ปี หน้า หวาน ได้ คน เดียว ปี จง อิ้น บอก !!! อุบ” เด็กน้อยตัวเล็กพูดขึ้นโต้แย้ง ก่อนจะต้องใช้มือเล็กสองข้างรีบอุดปากเมื่อเผลอพูดเรื่องที่ตนสัญญาว่าจะปิดเป็นความลับกับพี่ชายหน้าคมออกไป คนตัวเล็กยกยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นเมื่อได้รับคำตอบของที่มาในสิ่งที่เด็กน้อยเขียนบนเสื้อ พลางส่ายหน้าไปมาด้วยความเอือมระอา
ไอ้เงาะมีปมเอ้ย !!….อยากมี ‘ลูก’จนกล่อมเด็กให้เชื่อคำพูดที่หลอกลวงพอๆกับที่ค่าย’เอสเอ็มม่า’ออกมาประกาศว่าวง ‘เอ็กซ์โชว์’จะคัมแบคอยู่รำไรได้ยังไงกันเนี้ย !!
แถมเอาฉันไปเอี่ยวเพราะคิดว่ามีข้อกำหนดในสัญญาค้ำคอแบบนี้….เงาะต้องการอะไรจากสีลมกันห๊ะ!!
คนตัวเล็กตะโกนลั่นเดือดดาลในใจกับสิ่งที่ร่างสูงเอาชื่อตนไปแอบอ้างอิงเพื่อเชิดชูว่าไข่พะโล้ของไอ้เงาะซาไกไม่ได้เสื่อม….
บรื้น บรื้น ….เอี๊ยด
เสียงรถคันหรูยี่ห้อออดี้สีดำดังขึ้นเมื่อเคลื่อนมาใกล้ร่างเล็กก่อนจะดับเครื่องยนต์ลง
“ป๊ะ ป๋า มา รับ แย้ว ! เย้ๆ…. จง ยอน ปาย ก่อน น๊า…. บ้าย บาย …..จุ้บ” เด็กน้อยตัวเล็กว่า พลางโบกมือลาร่างเล็ก ก่อนจะวิ่งเข้าแอคแทคและดึงแขนร่างเล็กให้ย่อตัวลงมาให้ตนจูจุ้บปากหวานลงบนแก้มนิ่ม และวิ่งขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว ร่างเล็กได้แต่โบกมือลาไปมาอย่างอดใจหายไม่ได้กับการลาจากเพราะรู้สึกผูกพันธ์กับเด็กน้อยตั้งแต่ได้พบหน้า…..
คยองซู….รับข้อความเรนนี่ด้วยครับ คยองซู….รับข้อความเรนนี่ด้วยครับ
เสียงเรียกเข้าข้อความดังขึ้น มือเล็กควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าก่อนจะใช้นิ้วเรียวเปิดข้อความขึ้นอ่าน
‘ถึง โดโด้น้อยตาโต
เฮียมีข่าวดียิ่งกว่าได้เงินล้านจากการส่งฝาชาเขียวยี่ห้อ ‘ โกโบอิ๊’มาบอก !!!
ฝากบอกจงอินด้วยว่าเฮียหาคนที่จะมารับบทคยองซูในเรื่อง ‘Erotic tutor’ ได้แล้ว….!!
นั่นคือ ‘เรนนี่’ พระเอกขวัญใจแม่ยกชาวเกาหลีนั่นเอ้ง !! รับรองเรื่องนี้ดังเป็นพลุแตกแน่นอน
เพราะเรนนี่ยอมพลิกบทบาทมาเป็น’ ชายหนุ่มหน้าหวานซึ่งไม่ประสากับความรัก’เชียวนะ ฮะ ฮะ !!
เตรียมทำหน้ายิ้มหวานแบบอัลปาก้ารับมันนี่ได้เล้ยยย !! รับรองรวยเละจนเอาเงินไปศัลยกรรมเงิงให้สดใสเงาวับและเบิกบานได้ตลอดชีวิตแน่ๆฮะๆ
จาก เฮียคริสผู้กำกับฉายานาม ‘เทพบุตรเงิงเงาวับพาชีวิตพัง’
คนตัวเล็กที่อ่านข้อความนี้ซ้ำไปซ้ำมาก็ได้แต่ใจเต้นตึกตักขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อรู้ว่าพระเอกในดวงใจของตนกำลังรับเล่นหนังชายรักชายชวนวาบหวิวในภาพลักษณ์ใหม่ที่ตนไม่เคยเห็น แต่ความเจ็บแปลบกลับแล่นเข้ามาในจิตใจที่เต้นตึกตักอย่างไม่ทันได้รู้ตัวเมื่อรู้ว่าดาราสุดรักสุดหวงของตนต้องเล่นกับพระเอกชื่อ….’คิม จงอิน’…..ผู้ว่าจ้างชั่วคราวของตน
Annoying manager :.. :::: ช่วยผมด้วย ! ผมโดนผู้จัดการป่วน !!!
แกร๊ก แอ้ดดดดดด…..
ร่างเล็กไขกุญแจเข้ามาภายในห้องสีขาวสลับดำที่ถูกตกแต่งด้วยกระดาษสีรุ้งลายจุดไปทั่วเพดานห้องตามแนวยาว ตรงกำแพงติดลูกโป่งหลากสีหลายรูปแบบไว้สร้างบรรยากาศสดใสชวนมอง ก้อนน้ำแข็งสีน้ำตาลอ่อนที่สลักเป็นรูปทรงหมีแท้ดดี้แบร์ตัวกลมซึ่งภายในมีลูกกวาดหลากสีบรรจุอยู่ซึ่งถูกตั้งไว้กลางห้องเริ่มละลายลงทิ้งหยดน้ำสีน้ำตาลอ่อนลงบนฐานใหญ่สีฟ้าที่ตั้งอยู่บนพรมหนาลายขาวสลับดำทางม้าลาย
สายตาโตมองไปรอบห้องก็ได้แต่ยกยิ้มหวานอย่างมีความสุขกับสิ่งที่ถูกตกแต่งขึ้นเพื่องานปาร์ตี้ในวันเกิดตน ก่อนจะต้องยืนนิ่งอึ้งเมื่อเห็นชายร่างแกร่งตาตี่ใบหน้าคมที่ตนแสนจะคุ้นเคย กำลังยกยิ้มอย่างปริ่มสุขโอบกอดกระชับแน่นอยู่กับร่างสูงใบหน้าคมสายตาอันทรงเสน่ห์ผู้ว่าจ้างชั่วคราวของตนซึ่งใช้มือหนาลูบที่อกแกร่งของร่างสูงไปมาตรงด้านซ้าย ปรากฏให้เห็นสัญลักษณ์ทรงสามเหลี่ยมที่ภายในเป็นทรงกลมหมุนรอบราวกังหันสีเพลิง ปากหนาพึมพำคำพูดที่ตนไม่ได้ยิน รอบกายเต็มไปด้วยหมอกสีขาวที่พันวนรอบกายของคนทั้งสองดั่งเป็นม่านของมนต์ที่ร่างสูงใช้พันธนาการชายหนุ่มตาตี่ไม่ให้หลุดหนี….
ร่างเล็กตาโตถลนออกมาด้วยความตกใจเมื่อยืนนิ่งอึ้งมองภาพที่ไม่น่าเชื่อสายตาอยู่เนิ่นนาน ก่อนสติจะหลุดลอยเมื่อเห็นส่วนหนึ่งของม่านควันสีขาวจางเริ่มหลั่งไหลเข้ามาปกคลุมตน ส่งผลให้ร่างทรุดลงบนพรมนุ่มสีขาวสลับดำ เค้กในกล่องซึ่งถือไว้ในมือหล่นร่วงลงตามแรงโน้มถ่วงก่อนจะแผ่ออกด้านกว้างจนเสียรูปทรง……..
Annoying manager :.. :::: ช่วยผมด้วย ! ผมโดนผู้จัดการป่วน !!!
กลิ่นหอมโชยของแอลมอนด์คละเคล้ากลิ่นหอมหวานของเนยที่ไหลเอื่อยมาตามลมจากโต๊ะสีเทาใกล้เตาอบทรงสี่เหลี่ยมสีขาว ฉุดร่างเล็กให้ตื่นจากภวังค์แห่งความฝัน ตาโตค่อยๆปรือขึ้นเพื่อปรับแสง ก่อนจะสะดุ้งตัวลุกขึ้นเบิกตาโพลงเมื่อความทรงจำในสิ่งที่เห็นเมื่อครู่แล่นเข้าสู่สมอง สายตาโตมองออกไปรอบห้อง มือเล็กกุมขมับเพราะรู้สึกปวดหัวหนึบขึ้นมาฉับพลันอย่างห้ามไม่อยู่
“จ….จงอิน !!!” ร่างเล็กเอ่ยเรียกชื่อคนที่ใช้มือหนากอบกุมมือเล็กไว้ ร่างแกร่งโค้งตัวนอนฟุบอยู่บนโซฟานุ่มสีแดง ภาพของชายหนุ่มหน้าคมที่กระทำการราวกับทำพิธีกรรมร่ายมนต์บางอย่างยังคงไหลเวียนฉายซ้ำอยู่ในหัว จนร่างเล็กต้องถอยหนี
“อ….อืม เป็นอะไรของนายอีกล่ะตาโปน….ทำหน้าอย่างกับเห็นผี !!” คนตัวสูงที่ออกจากวิมานแห่งความฝันปรือตาขึ้น ก่อนจะขยี้ตาไปมาเพื่อปรับแสง สายตาคมมองคนตัวเล็กตรงหน้าด้วยความเป็นห่วงปนความรู้สึกกลัวที่แล่นเข้ามาในจิตใจ
“อ…เอ่อ….คยองคง’ฝันร้าย’ไปน่ะ…มันแค่เหมือนจริงเกินไป….จนคยองกลัว….” คนตัวเล็กเอ่ยเสียงแผ่ว ยิ่งคิดถึงสิ่งที่เห็นก็ยิ่งขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างหยุดไม่อยู่
หรือว่าไอ้เงาะ….มันจะมี ‘มนต์ดำ’จริงๆ?........
แต่อย่าง ‘เงาะหม่นหมองของเสื่อม’…..จะไปกลายเป็นพวกมี พลังพิเศษแบบเซล่ามูนได้อย่างไร….
แล้วสิ่งที่เขาเห็นล่ะมันคืออะไร……สิ่งที่เขามีก็แค่ ‘สัมผัสวิญญาณ’ ได้เท่านั้นเอง….
ร่างเล็กครุ่นคิดก่อนจะสลัดความคิดออกจากหัวเพื่อย้ำเตือนว่าสิ่งที่ตนเห็นเป็นแค่ ’ฝันร้าย’ ที่สามารถหลีกหนีได้เมื่อตื่นเท่านั้น….
“เด็กตาโปนเอ้ยย !!! มัวแต่หลับปุ๋ย….ตอนนี้สามทุ่มแล้วเนี่ย….. ยังไม่ได้เป่าเค้กวันเกิดตัวเองเลย !!” คนตัวสูงพูดพลางยกยิ้มหวานเพื่อกลบเกลื่อนแววตาที่สั่นระริก และหัวใจที่แสนจะเจ็บปวดเพราะไม่สามารถเอ่ยเล่าความจริงของตัวตนให้คนตัวเล็กได้รับรู้
“ อ๊ะ….จริงสิ…..คยองทำเค้กนมสดมาเองด้วย แต่มันเละหมดแล้ว….ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน….” คนตัวเล็กพูดพลางครุ่นคิด แต่เมื่อยิ่งคิดถึงภาพที่น่าเหลือเชื่ออาการปวดหัวหนึบก็ยิ่งแล่นเข้ามาในกายมากขึ้นทุกขณะ ก่อนจะสลัดความคิดให้เป็นเรื่องของอดีต ปากรูปหัวใจยกยิ้มขึ้น มือเล็กเปิดกล่องเค้กสีชมพูหวานลายดอกไม้สีขาวออก เผยให้เห็นเค้กรูปทรงหน้าหมีสีขาว ที่ถูกตกแต่งให้เป็นใบหน้ายิ้มแป้นดูราวกับว่ามีชีวิต แม้ว่าจะเสียรูปทรงไปมาก แต่ความน่าลิ้มลองยังคงอยู่
“โอ๊ะ น่ากินจัง มาเป่าเทียนแล้วกินกันเถอะตาโปน ฉันอบคุ้กกี้ไว้ให้นายด้วย… รับรองว่าอร่อยไม่แพ้กันแน่นอน !!” คนตัวสูงทอดมองคนตัวเล็กอยู่เนิ่นนานด้วยแววตาเศร้าปนความเป็นห่วงกับอาการปวดหัวของคนตัวเล็กที่เกิดขึ้นเพราะตน ปากหนาเอ่ยขึ้นพลางยกยิ้มหวานให้ และใช้ขายาวเดินไปหยิบคุ้กกี้รสแอลมอนด์ คนตัวเล็กใช้มือปักเทียนลงไปบนเค้กเนื้อนุ่ม พลางใช้สายตาโตมองไปในห้องที่ว่างเปล่าเพราะไม่มีใครว่างมาร่วมในงานวันเกิดของตน ความรู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้างแล่นเข้ามาในจิตใจอย่างห้ามไม่อยู่
“เซงอิลชุกฮาฮัมนีดา เซงอิลชุกฮาฮัมนีดา…….” ร่างเล็กและร่างสูงร้องเพลงอวยพรวันเกิดร่วมกัน ก่อนร่างเล็กจะยกมือสองข้างประกบกันเพื่ออธิฐานขอพร
…..ขอให้คยองได้เป็น’ ผู้จัดการดารา’ ด้วยเถิด…..เพี้ยง !!
คนตัวเล็กหลับตาแน่นก่อนจะเป่าเปลวเทียนสีเพลิงให้ดับลง คงเหลือควันสีขาวลอยฟุ้งขึ้นมาแทน
ก่อนจะรู้สึกถึงสัมผัสอันละมุนของร่างสูงที่ใช้แขนแกร่งโอบรอบเอวเล็กไว้กระชับแน่น และพรมจูบลงบนปากรูปหัวใจอย่างแผ่วเบา ร่างเล็กไม่กล้าเอ่ยปฏิเสธเมื่อรู้สึกถึงอ้อมกอดแห่งความอบอุ่นและจูบรสหวานแต่แฝงไปด้วยความโหยหาความเอาใจใส่ของคนตัวสูง ก่อนจะโดนกระชับแน่นเข้าไปอีกราวกับว่าร่างสูงกลัวว่าตนจะหายไป หัวใจของร่างเล็กที่เต็มไปด้วยคำถามมากมายเต้นตึกตักพองตัวด้วยความปริ่มสุขอย่างห้ามไม่อยู่
…..คยองซู….ฉันแค่อยากจะขออยู่ใกล้ๆนายไปนานๆแบบนี้…แม้เพียงจะทำได้แค่การ’สัมผัส’….
….เพราะ…..เพราะ…. ฉันไม่รู้…..ว่าฉันจะได้อยู่ข้างๆนายได้อีก ‘นานแค่ไหน’……
ความคิดของคนตัวสูงเป็นดั่งมีดคมที่กลับทำร้ายผู้ถือมีดเอง แววตาคมเริ่มเอ่อล้นน้ำตาแห่งความเจ็บปวดขึ้นมาไม่หยุด ก่อนจะต้องข่มไม่ให้ไหลลงใบหน้าคมปรากฏให้คนตัวเล็กได้เห็น
“อื้อ….เลิกกอดคยองได้แล้ว !! มากินเค้กกับคุ้กกี้กันเหอะ” ร่างเล็กว่าพลางก้มงุดใบหน้าแดงลงด้วยความขวยเขินอย่างถึงที่สุด เอ่ยเสียงสั่นขึ้นเพื่อให้ร่างสูงออกจากการเกาะกุม เมื่อรู้สึกได้ถึงอาการแพ้เงาะที่กำเริบหนักจนแทบจะต้องเข้าห้องฉุกเฉิน
คนตัวสูงที่ได้ยินคำพูดนั้น กดจมูกคมลงบนแก้มนิ่มอย่างกลัวว่าจะไม่ได้สัมผัสร่างเล็กอีกต่อไป….
ก่อนจะผละตัวออกจากร่างเล็ก และยกยิ้มเจ้าเล่ห์พลางยกคิ้วให้เพื่อกลบเกลื่อนความเศร้าและความอ่อนแอในจิตใจ
“มาสิ ^^ ฉันอยากกินเต็มแก่แล้ว…..”คนตัวสูงพูดขึ้นก่อนจะนั่งลงโอบเอวร่างเล็กให้ไปนั่งลงบนโซฟานุ่มสีแดงกับตน คนสองคนตักเค้กเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยในรสชาติหอมหวานละมุนของเนื้อครีมและนมเนย
“นี่แน่ะ เด็กตุ้มตุ้ยยย ฮ่าๆๆๆ “
คนตัวสูงใช้มือหนาจับก้อนของแข็งนุ่มสีขาวที่ทำจากเนยนมและน้ำตาลขึ้นมาก้อนใหญ่ก่อนจะใช้แรงขว้างใส่ที่ตัวของคนตัวเล็ก และหัวเราะคิกคักในลำคอด้วยความสนุกสนาน พลางวิ่งหนีให้พ้นภัยที่จะโต้กลับตน
“งื้อออ….เล่นอะไรเนี่ย !! เสียของหมดเลย….จงอิ๊นนายตาย !!” คนตัวเล็กที่ร่างเปรอะเปื้อนด้วยครีมหวานว่าพลางอมลมทำแก้มป่องด้วยความโกรธก่อนจะวิ่งไล่คนตัวสูงด้วยความเร็วเท่ากับแพนกวินบิน ในมือเล็กถือเค้กก้อนหวานไว้ในมือก่อนจะขว้างปาใส่ร่างสูงอย่างเต็มแรงด้วยความเคียดแค้นที่เอาของกินแสนอร่อยมาเล่นจนเสียหาย จนร่างสูงที่วิ่งหนีจนเหนื่อยหอบเอาหลังแกร่งพิงชิดกำแพง ร่างเล็กที่เห็นว่าถึงเวลาเอาคืนจึงเอาครีมขาวตามตัวของตนเข้าแอคแทคที่ร่างสูงให้เปรอะเปื้อนไปด้วยกัน ร่างสูงรีบจับมือเล็กไว้เพื่อหยุดการกระทำ ก่อนทั้งสองคนจะเสียหลักล้มกายลงบนพรมลายทางม้าลายนุ่มสีดำสลับขาว
+จากไรเตอร์ +
เอาแล้วล่ะสิ….จงอินกับพี่เรนแอบมีซัมติ้งอะไรกัน
แล้วสิ่งที่น้องคยองเห็นคืออะไร?
จงอินมีอะไรปิดบังกันแน่ ฮิๆๆ
ตอนหน้าเป็น nc จ้า
ติดตามชมตอนต่อไปน๊า
เม้นสักนิดเพื่อเป็นกำลังใจแก่คนแต่งจ้า….
ขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกกำลังใจทุกคนที่เข้าอ่านที่ทำให้เรามีกำลังใจต่อ
รักรีดน๊า ฮิๆๆๆ
-ตอนนี้ท้อมาก แต่ก็จะสู้ล่ะกัน !!-
ความคิดเห็น