[Exo][Kaido] ::: You’re my Valerie ::: ::

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 5 You’re my Valerie

Chapter  5  You’re my  Valerie

ซ่า ซ่า ซ่า

“จงอิน ออกไปเล่นฝนกับคยองหน่อยสิ นะ นะ” คนตัวเล็กซึ่งกำลังมองสายฝนที่โปรยลงจากฟ้าสีหม่นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนจะดึงที่เสื้อกล้ามขาวของร่างสูงไปมาเพื่อให้หันมาสนใจตน สายตาโตแป๋วสื่อความรู้สึกให้ร่างสูงทำตามที่ตนขอ

“ทำไมฉันต้องออกไปเล่นฝนเหมือนเด็กน้อยด้วยล่ะ ถ้าออกไปตากฝน  นาย…เอ้ยฉันก็เป็นหวัดกันพอดีน่ะสิ พรุ่งนี้ฉันมีประชุมตอนเช้าด้วย   เพราะฉะนั้นนายก็ควรนั่งอยู่นิ่งๆ ฉันขี้เกียจดูแล” ร่างสูงที่เผลอยกยิ้มให้กับท่าทางเหมือนเด็กขี้อ้อนของคนตัวเล็กรีบหุบยิ้มลง ก่อนจะแกล้งตอบกลับด้วยน้ำเสียงเข้ม มือหนาโยกหัวคนตัวเล็กไปมาอย่างต้องการสื่อให้เลิกล้มความคิดที่จะออกไปซนข้างนอกเพราะห่วงว่าคนตัวเล็กจะไม่สบายแต่ปากกลับไม่กล้าพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไป

ที่ให้คยองอยู่เฉยๆแล้วบอกว่าขี้เกียจดูแลเนี่ย….เพราะจะแอบหลับกลางวันล่ะสิท่า

คนตัวเล็กที่หัวโยกไปราวกับตุ้กตาได้แต่มุ้ยหน้าด้วยความไม่พอใจก่อนเหลือบมองร่างสูงที่สายคมแทบจะปิดเพราะความง่วงนอน

“เอ……หรือว่าจงอินกลัวฝน…..นอกจากกลัว ผีกุ๊กกู๋ จงอินกลัวฝนด้วยใช่ไหมล่ะ” คนใบหน้าหวานเอ่ยขึ้น พร้อมทำมือสองข้างเป็นกงเล็บและโก่งตัวขึ้นให้ดูตัวใหญ่แสดงบทบาทว่าตนเป็นผี  ก่อนจะหัวเราะคิกคักเพื่อแกล้งร่างสูง

“ค…ใครบอกว่าฉันกลัว….ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้นแหละ ฉันจะออกไปตากฝนให้นายดู นายอยู่ในบ้านคอยดูก็แล้วกัน ห้ามตามฉันมาล่ะ” คนตัวสูงที่ได้ยินคำพูดสบประมาทรีบพูดแก้ตัวและเดินออกไปนอกบ้านอย่างรวดเร็วเพื่อแสดงความกล้าหาญแข็งแกร่งสมเป็นลูกผู้ชายให้คนตัวเล็กดู  

ขอโทษนะจงอิน….คยองจำเป็นต้องทำจริงๆ

ร่างเล็กได้แต่อมยิ้มด้วยความดีใจเมื่อแผนสำเร็จ แต่อีกใจนึงก็รู้สึกผิดกับการกระทำของตน ก่อนจะนึกถึงข้อความที่คีย์ส่งมาหาตนเมื่อเช้า

‘ ถึงเด็กน้อยตากลมสุดโมเอ้ …..โดโด้

ฉันแนะนำให้นายแกล้งทำให้จงอินตัวเปียกเพื่อที่นายจะได้เห็นสัดส่วนสุดเอ็กซ์เว้าของเขาชัดเจนขึ้น แล้วนายก็แอบแชะรูปไว้จะได้เอามาเทียบขนาดได้ไง ชิ๊คใช่ไหม๊ล้า รับรองเวิร์คชัวร์เชื่อฉัน ฮี่ๆ

                                                  ปล. อย่าลืมว่าพรุ่งนี้เรามีนัดกันที่ร้านกาแฟ xxx นะ ฉันคิดถึงนายมากจริงๆ

                                                                                                                                                                                                                                                                          จากคีย์เลขาสุดเริ่ดของเฮียเงิง’

พี่คีย์นะพี่คีย์ …..

ทำไมไม่แนะนำให้คยองทำวิธีนี้ตั้งแต่แรก……

ทำไมถึงแนะนำให้คยองไปแอบถอดเสื้อผ้า และวัดขนาดร่างกายของจงอินจนคยองเป็นลมหมดสติไปแถมเกือบจะ
ถูกจับได้ด้วยก็ไม่รู้ …..

แต่ถ้าคยองไปปรึกษาพุดดิ้งแบคฮยอน….คงจะถูกดุกลับแถมยังจะอดกินขนมหวานที่แบคฮยอนเก็บไว้ให้แน่ๆ…เห้อ

ร่างเล็กคิดพลันมองสายฝนพรำที่ตกกระทบลงบนผืนหญ้ากว้างราวพรมสีเขียวขนาดใหญ่  ภาพสะท้อนของเด็กน้อยท่าทางร่าเริงที่ออกมาวิ่งเล่นตากฝนในสายตาโตที่เหม่อลอยทำให้ภาพความหลังเข้ามาในห้วงของความคิด

ถ้าพุดดิ้งแบคแบคอยู่กับคยองตอนนี้ก็ดีสิ…..เราจะได้เล่นฝนด้วยกันเหมือนตอนเด็กๆ

“ เด็กน้อย….เห็นไหม๊ว่าฉันไม่ได้กลัวฝนซะหน่อย เห็นป่ะตัวเปียกหมดเลย ”  ร่างสูงเอ่ยเรียกคนใบหน้าหวานด้วยน้ำเสียงสั่นเพราะรู้สึกหนาวไปทั่วร่าง   ก่อนจะก้มลงมองเสื้อกล้ามสีขาวและกางเกงบอกเซอร์ขาสั้นลายเสือตัวบางที่เปียกปอนเพราะสายฝนซึ่งแนบชิดร่างแกร่งจนเห็นสัดส่วนความเป็นชายอย่างชัดเจน

ร่างเล็กที่ถูกเรียกได้แต่จ้องมองบริเวณท่อนล่างของคนตัวสูงโดยเฉพาะตรง’ส่วนนูน’ด้วยความตั้งใจ

คยองซูนายต้องทำได้  คยองซูนายต้องทำได้….. !!!      

ร่างบางท่องประโยคเดิมซ้ำไปมาในห้วงของความคิดเพื่อปลุกพลังความกล้าให้กับตนเอง ก่อนจะนึกถึงข้อความอีกฉบับหนึ่งที่คีย์ส่งมา

‘ ถึงเด็กน้อยตาโตสุดโมเอ๊ โมเอ้

โดโด้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว   นายห้ามถ่ายรูปเด็ดขาด !!! เพราะจงอินจะสงสัยใคร่รู้ในตัวนาย นายควรจะเมมโมรี่ภาพให้แม่นด้วยความไบร์ทเว่อร์  โดยการจ้องเข้าไปที่เป้าให้เกือบทะลุ แล้วก็เดาขนาดที่ถูกต้องปิ๊งป่องเอาเอง ย้ำนะจ้ะ  ว่านายห้ามโมเมมโนขนาดเองเด็ดขาด!!! ไม่อย่างงั้นฉันจะแช่งให้นายอดกินขนมไปตลอดชีวิตแน่ คิคิ

                                                                                                                                จาก คีย์ ผู้มองชายจนไข่ทะลุ’

ร่างสูงที่รับรู้ถึงสายตาแปลกๆของร่างเล็กยกยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้น  ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ร่างเล็กที่กำลังข่มใจมองเป้าร่างสูงเพราะกลัวว่าจะโดนสาปแช่งให้อดกินขนม  ส่งผลให้ร่างเล็กรีบเสหน้าไปทางอื่นเพื่อกลบเกลื่อนและเขยิบตัวหนีบนโซฟาลายวัวราวกับเหยื่อที่กำลังจะถูกจับกิน

“ ฉันเห็นนายจ้องฉันตั้งแต่ฉันเข้ามาแล้วนะคยองซู !! ฉันรู้ว่าหุ่นฉันมันเซกซี่เกินห้ามใจ ฉันก็เลยขยับมาใกล้ๆ ให้นายเห็นชัดๆแบบนี้ไง นี่ไงเห็นชัดไหม๊ ฮ่าๆ”  ร่างสูงที่เขยิบเข้ามาใกล้จนเกือบแนบชิดใช้มือหนาจับที่ต้นคอขาวด้วยสัมผัสแผ่วเบา และกระซิบที่ข้างหูด้วยน้ำเสียงเซกซี่    ก่อนจะยกชายเสื้อกล้ามขาวที่แนบกายขึ้นและคลุมไปที่หัวของร่างเล็กอย่างรวดแร็ว  มือหนาแกล้งขยี้เรือนผมสีน้ำตาลที่ถูกผ้าขาวคลุมไปมาเพราะอดใจไม่ไหวที่จะแกล้งร่างเล็กเมื่อเห็นหน้า

“อ๊า….จงอิน ปล่อยคยองนะ ปล่อย…!!!..” คนตัวเล็กที่ไม่ทันได้ตั้งตัวได้แต่ร้องโวยวายเหมือนเด็กน้อย พลางกำหมัดเล็กทุบที่ร่างสูงไปมาเพื่อให้ปล่อยตน

“ปล่อยก็ได้ !!   งั้นแนบชิดแบบนี้ดีไหม ฮื้ม….. รับรองว่านายจะได้เห็นชัดเจนถึงรูขุมขน แถมขยายขนาดยิ่งกว่ากล้องซูมรูขนจักแร้ !!” คนผิวเข้มเอ่ยเสียงกวน ก่อนจะถอดเสื้อกล้ามออก และดึงร่างเล็กให้ล้มลงนอนบนกายที่เปลือยเปล่าท่อนบนของตน  มือหนาข้างหนึ่งโอบที่เอวบางของร่างเล็กแน่นเพื่อไม่ให้ลุกหนี มืออีกข้างลูบเรือนผมสีน้ำตาลไปมาอย่างอ่อนโยน ร่างเล็กที่ไม่ทันได้ตั้งตัวรีบยันตัวขึ้นและตีไปที่อกแกร่งซึ่งเต็มไปด้วยกล้ามด้วยความเขินอายกับการกระทำที่ทำให้หัวใจเหมือนหลุดลอย   และต้องหน้าแดงกว่าเดิมเมื่อสายตาคมมองจ้องใบหน้าตนอย่างสื่อความหมายของ ‘ความต้องการ’    คนตัวเล็กจึงแกล้งเสหน้าหันไปทางอื่นอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรกับสายตาที่’วอนขอสัมผัส’  ของคนที่กำลังพันธนาตนด้วยสัมผัสวาบหวามซึ่งทำให้หัวใจเต้นผิดปกติไม่รู้กี่พันครั้งต่อวัน  ก่อนจะพยายามข่มใจเพื่อไม่ให้ใบหน้าตนแดงเพราะกลัวร่างสูงจะรู้ความในใจซึ่งเต็มไปด้วยหวั่นไหวกับสัมผัสเหล่านั้น

“ ฮัดเช้ย  ฮัดเช้ย…. โอ่ย  คยองซู…….ฉันเป็นหวัดแล้วอ่ะ เพราะว่านายท้าให้ฉันไปตากฝน…ไม่คิดจะรับผิดชอบฉันหน่อยหรอ” ร่างสูงผิวเข้มที่เห็นว่าคนตัวเล็กหันมองไปทางอื่น  แกล้งทำเป็นจามเพื่อเรียกร้องความสนใจ ก่อนจะใช้มือหนาจับกุมมือเล็กมาไว้แนบใบหน้าคมและพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเพื่อให้คนตัวเล็กหันมาสนใจตนด้วยคำพูดโกหกที่เป็นเพียงข้ออ้างเพราะอยากใกล้ชิดคนตรงหน้าจนทนไม่ไหวด้วยความเห็นแก่ตัวของหัวใจที่ไม่ฟังคำสั่งห้ามใดๆ

ก็เฮียคริสให้นายมาดูแลฉัน….ฉันก็อยากจะรู้ว่านายจะดูแลฉันได้ดีแค่ไหนเหมือนกัน…..

ถึงแม้ว่าการใกล้กันกับนายจะทำให้หัวใจฉันแทบระเบิดตายเพราะความน่ารักเกินห้ามใจของนายฉันก็จะยอม….คยองซู

“ห๊ะ….นายเป็นหวัด จริงๆหรอจงอิน….นายไปเปลี่ยนชุดก่อนไหม….เดี๋ยวคยองไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้ แต่ว่าตอนนี้ปล่อยคยองก่อน….”คนตัวเล็กที่หลงเชื่อการแสดงละครเป็นเด็กขี้อ้อนของร่างสูงซะสนิทใจ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าเพราะรู้สึกผิดที่ตนเป็นต้นเหตุให้ร่างสูงต้องเปียกปอน ก่อนจะรีบยันร่างเล็กให้ลุกขึ้นแต่กลับถูกแขนแกร่งโอบรัดที่เอวแน่นไม่ให้หนีไปไหนจนคนตัวเล็กต้องมุ้ยปากแดง และขมวดคิ้วหนาขึ้นด้วยความไม่พอใจเพราะการกระนั้นยิ่งทำให้หัวใจสั่นไหวยิ่งกว่าเก่า

“น....นายไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ….ที่ฉันจามสงสัยเพราะอากาศหนาวมั้ง…ก็ถ้ามีอะไรอุ่นๆให้ 'กอด' ก็คงดี…ฉันคงหายไม่สบาย” ร่างสูงเอ่ยขึ้นพลางใช้มือหนาจับที่ใบหน้าหวานของเด็กดื้อที่พยายามหนีออกจากการเกาะกุมตนอย่างสื่อให้ทำตามในสิ่งที่ตนพูด

“ถ้าจงอินหนาว…จงอินก็ไปกอดตุ้กตาสิ !!! จะมากอดคยองทำไม…..” คนตัวเล็กตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงไม่สม่ำเสมอเพราะหัวใจเต้นตึกตักจนแทบจะระเบิดกับสัมผัสที่แสนละมุนซึ่งกระตุกหัวใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าของร่างสูง  ก่อนจะรีบแกะมือที่เกาะกุมใบหน้าที่เรื่อสีแดงออก

“ก็ฉันขี้เกียจไปหาตุ้กตาอ่ะ  เพราะงั้นฉันจะกอดนาย !” ร่างสูงยกยิ้มหวานเมื่อเห็นท่าทางเคอะเขินของคนในอ้อมแขน ก่อนจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงกวนราวเด็กเอาแต่ใจ และเคลื่อนใบหน้าคมเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานอย่างต้องการจะสัมผัส

“ เดี๋ยวคยองไปหาให้ก็ได้…..ปล่อยคยองเถอะ” คนตัวเล็กที่เห็นสายตาคมที่จ้องมองซึ่งห่างกันเพียงคืบนั้นรีบหลับตาโตลงโดยเร็วเพื่อเป็นการช่วยเหลือหัวใจที่กำลังใกล้จะวายตาย ในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัวว่าหัวใจของตนจะเผลอไผลไปมากกว่านี้

“ไม่เอา !!  พ….เพราะพี่แทมินไม่อยู่หรอกนะฉันถึงต้องจำใจกอดนายไปพลางๆให้หายหนาว ในเมื่อนายทำให้ฉันเป็นหวัดก็ช่วยรับผิดชอบให้ตัวฉันอุ่น โดยการอยู่นิ่งๆให้ฉันกอดซะดีๆ” ร่างสูงที่ยังคงดื้อรั้นจะกอดร่างเล็กรีบหาเหตุผลมาอ้างการกระทำของตน สายตาคมมองใบหน้าหวานอย่างอดใจไม่ไหวที่จะเข้าไปสัมผัส ก่อนจะเสหน้ามองทางอื่นเพื่อข่มกลั้นอารมณ์แห่งความต้องการที่มากขึ้นทุกขณะ หัวใจที่เรียกร้องอยากจะสัมผัสร่างตรงหน้าดังตึกตักก้องสื่อถึง ‘ความรู้สึก’ที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจ

ตึก ตึก ตึก                                                           

ขอโทษที่ฉันอยากจะ ‘สัมผัส’…..อยากจะ’กอด’นายจนไม่รู้จะทำยังไง….คยองซู

ขอโทษที่ฉันทำไปเพราะความเห็นแก่ตัวของหัวใจที่เรียกร้องให้ ‘กระทำ’…..

ฉันควรจะทำอย่างไรกับ ‘หัวใจที่กำลังหวั่นไหว’เพราะนายดี…….           

ร่างสูงคิดพลันยกยิ้มหวานให้กับร่างเล็กที่หลับตาลงและยอมนอนลงบนอกแกร่งของตน มือหนาเกลี่ยแก้มใสไปมาด้วยความพลั้งเผลอ ก่อนจะหยุดการกระทำนั้น และถอนหายใจออกมาเมื่อคิดถึงชื่อ “แทมิน”

นาย ‘จำใจ’ กอดฉันเพราะแทมินไม่อยู่สินะ…….

ถ้าแทมินกลับมา….คยองก็คงกลายเป็น ‘คนอื่น’ ของนายสองคนอีกตามเคย……

แล้วตอนนี้สิ่งที่คยอง ‘รู้สึก’ มันคืออะไร…..

ประโยคสุดท้ายของร่างสูงส่งผลให้หัวใจของร่างเล็กที่เต้นตึกตักด้วยความสุขกลับอยากหยุดเต้นขึ้นมาเสียดื้อๆ   ร่างเล็กพยายามคิดทบทวนความรู้สึกที่ปั่นป่วนในใจอีกครั้ง แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า มีเพียงแต่เสียงฝนบางเบาซึ่งตกกระทบลงข้างหน้าต่างเท่านั้นที่ดังก้องชัดเจนในใจ……

+จากไรเตอร์มิโดริน+

เอาล่ะสิ….ในเมื่อเสี่ยอยากกอดโด้ซะเต็มหัวใจแต่กลับไปพูดถึงอีกคนจนนุ้งโด้รู้สึกแปลกๆ

เสี่ยจะทำอย่างไรต่อไปกับความหวั่นไหวที่มีให้คยอง

คยองจะทำงานสำเร็จหรือไม่

แทมินจะกลับมาบ้านเมื่อใด

ติดตามชมตอนต่อไปจ้า :  )

ขอบคุณทุกคอมเม้น   ขอบคุณทุกกำลังใจและทุกคนที่เข้ามาอ่านน๊า

รวมถึงทุกคนที่แอดเฟสบุคและเข้ามาทักทายด้วยนะ ^^

ขอฝากฟิคน้อยๆของไคโด้ไว้ด้วยนะจ้ะ เค้าจะพยายามเต็มที่ ^^ 

เพราะคนอ่านทำให้เรามีกำลังใจอัพต่อจริงๆ อันนี้พูดจากใจจริง

ขอบคุณนะ ^^