[Exo][Kaido] ::: You’re my Valerie ::: ::

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 4 You’re my Valerie

Chapter  4  You’re my  Valerie

                แสงแดดอ่อนยามพระอาทิตย์ใกล้ลาลับส่องกระทบร่างเล็กเรือนผมสีน้ำตาลที่กำลังยืนมองทิวทัศน์ทางนอกหน้าต่าง  กลิ่นควันเทียนยังคงอบอวลอยู่ในห้องสีน้ำตาลดำเพราะเปลวไฟเพิ่งถูกดับไปเมื่อชั่วครู่   สายตาโตหันมองรอบห้องด้วยความหวาดระแวงก่อนจะยกยิ้มหวานเมื่อไม่พบร่างสูงที่นอนเกาะกุมตนเมื่อตอนเช้า  เมื่อเห็นว่าทางสะดวกจึงรีบปฏิบัติแผนการขั้นต่อไปของตน

มือเล็กรีบเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อค้นสิ่งที่ต้องการ และเตรียมสมุดขึ้นมาจดบันทึกด้วยความรวดเร็ว

 กางเกงใน กางเกงใน….อยู่ไหนนะ

เง้อ….เมื่อวานคยองอุตส่าห์กลั้นใจวัดตัวช่วงบนได้หมดทุกสัดส่วน ทุกช่วงของกล้ามเนื้อแล้วแท้ๆ

แต่….ด้านล่างเนี่ย….ค….ใครจะกล้าเอาสายวัดไป ‘วัดขนาด’กันล่ะ

หรือจะไปถาม….จากเจ้าตัว…ถึงเรื่องแบบนั้น…มันก็….มันก็น่าอายเกินไป >///<

เพราะงั้น…… คยองจะมั่วๆเอาจากไซส์กางเกงในแล้วกัน…. ฮี่ๆ

เพราะถ้าไม่รู้ขนาดทั้งหมดของร่างกายจงอิน……คยองก็วาดรูปตัวละคร ‘ฝ่ายรุก’ไม่ได้สักทีน่ะสิ….

           ร่างบางอมลมทำแก้มป่อง ขมวดคิ้วหนาเข้าหากันด้วยความไม่พอใจนักที่ยังหาสิ่งที่ต้องการไม่เจอ ก่อนที่ใบหน้าจะขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อคิดว่าตนต้องมานั่งหา ‘สิ่งห่อหุ้มจุดสำคัญ’ของคนที่นอนแนบชิดตนทั้งวันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาเพื่อทำการ ‘เดาขนาด’ แถมยังต้องจดบันทึกไปวาด ‘รูปเสมือนจริงที่เคลื่อนไหว’ ในฉากอีโรติกซึ่งอยู่ในการ์ตูนชายรักชายของตน  ยิ่งคิดยิ่งทำให้ใบหน้าหวานยิ่งแดงเข้าไปอีกด้วยความเขินอายอย่างถึงที่สุด  ร่างเล็กได้แต่สะบัดความคิดที่ทำให้เคอะเขินออกไปและยกยิ้มหวานเมื่อเจอสิ่งที่ต้องการ

“ อืม….กางเกงในสีขาว น่าจะไซส์ L สินะ  …..ต…แต่ว่า….ทำไมมันบางมากเลยอ่ะ แล้วรูปลิงบาบูนทำท่าซารางเฮด้านหลัง….. กับขอบยางยืดที่หลวมยังกับใช้มาเป็นสิบปี….เหมือนเวลาใส่ต้องใช้หนังยางรัด นี่มันอะไรก๊านนน   ฮ่าๆๆ  ไม่เข้ากับนายเลยจริงๆจงอิน    ถ้าแม่ยกที่โหวตให้นายเป็นฝ่ายเมะรู้นะ…คงจะช้ำใจตายแน่ๆเลยอ่ะ….  ต….แต่ว่าถ้าเป็นแบบนี้แล้วคยองจะเดาขนาดได้ยังไงกัน…. เป้ายานแถมยางยืดก็หลวมซะขนาดนี้ ….เง้อ….”  คนตัวเล็กที่เจอกางเกงในเป้ายานลายลิงบาบูนของร่างสูงหัวเราะคิกคักไม่หยุด  ก่อนจะกอดอกพลางส่ายหัวไปมาด้วยความผิดหวัง

แกร๊ก แกร๊ก แอ๊ดดดด  ปึง

“เฮ้ย….”



 

           เสียงลูกบิดประตูและเสียงปิดประตูด้วยความรวดเร็วดังขึ้นอย่างไม่คาดคิด  ส่งผลให้คนตัวเล็กที่ไม่ทันได้ตั้งตัวร้องเสียงหลงกับการปรากฏกายของร่างสูงซึ่งเป็นเจ้าของกางเกงในยางเสื่อมที่ตนแอบซุกซ่อนไว้ในมือที่ไขว้ไปทางด้านหลัง  สายตาโตสั่นไหวด้วยความตกใจกลัวดั่งคนร้ายที่กำลังถูกจับกุม

“คยองซู…….อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่านายซ่อนอะไรไว้  ทำไมนายถึงเป็นเด็กแบบนี้”คนตัวสูงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเข้ม  มือหนาจับแขนบางของคนตัวเล็กแน่น สายตาคมมองใบหน้าหวานอย่างไม่เชื่อสายตาว่าคนตรงหน้าจะกล้าทำในสิ่งที่เขาไม่คาดคิด

…..ตายแล้ว…..โดนจับได้แล้วสิคยองซู…..ทำยังไงดี

ท่าทางจงอิน…..จะหวงกางเกงในเป้ายานยางยืดเสื่อมมากสินะ….

ขนาดคยองเอามาแค่ตัวเดียว…ยังทำหน้าดุขนาดนี้…..

ตึก ตึก ตึก

“ค….คยอง…มะ…. ไม่ได้ ซ่อนอะไรสักหน่อย ไหนไม่เห็นมีอะไรเลย….จงมินมั่วแล้ว” ร่างบางเอ่ยเสียงสั่น หัวใจเต้นตึกตักเพราะกลัวจะถูกร่างสูงจับได้   ก่อนจะรีบยัดกางเกงในใส่เข้าไปในกระเป๋ากางเกงด้านหลังเพื่ออำพรางหลักฐาน และแบมือเล็กทั้งสองข้างโบกไปมา   พลางยกยิ้มหวานและส่งสายตาแป๋วกลบเกลื่อนให้ร่างสูงเชื่อคำพูดตน

“นายเป็นเด็กปุ้มปุ้ยเลี้ยงแกะหรือไงคยองซู    หลักฐานยังคาตาอยู่เลย  นึกว่าฉันไม่เห็นหรอ” ร่างสูงที่เผลอยกยิ้มชั่วครู่หนึ่งเพราะท่าทางน่ารักราวเด็กอนุบาลของคนตรงหน้า    รีบหุบยิ้มตีหน้าเข้มใส่คนตัวเล็ก ก่อนจะก้มตัวลงมองจ้องใบหน้าหวานอย่างคาดโทษ   ร่างเล็กที่เห็นสายตาดุดันนั้นรีบเขยิบหนีด้วยหัวใจที่หล่นหายเมื่อถูกจับได้จนร่างชิดกำแพง   ก่อนที่ร่างสูงที่เขยิบเข้ามาใกล้จะใช้จมูกคมสูดกลิ่นหอมหวานที่เรือนผมสีน้ำตาลและเลื่อนมาใกล้บริเวณใบหน้าของคนตัวเล็กจนปลายจมูกสัมผัสแผ่วเบาบริเวณพวงแก้มใส   และใช้นิ้วเรียวสัมผัสริมฝีปากแดงไปมาอย่างอ่อนโยน  มือหนาอีกข้างขยี้หัวคนตัวเล็กด้วยความหมั่นเขี้ยว  ก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นให้คนใบหน้าหวานที่ได้แต่ยืนแข็งทื่องงงันกับการกระทำนั้นด้วยสติที่หลุดลอย

“นี่ไง เด็กปุ้มปุ้ย!! ฉันออกไปซื้อของข้างนอกบ้านแป๊บเดียว นายก็แอบมากินชอกโกเลตที่เก็บไว้ในตู้เย็นจนเกือบหมด แถมยังกินเลอะเทอะเปรอะแก้ม เปรอะผม เป็นเด็กๆไปได้  บนหัวนายยังมีกลิ่นชอกโกเลตติดอยู่เลย หลักฐานคาตาขนาดนี้ยังจะมาปฏิเสธ…..แล้วนี่เด็กปุ้กลุกอย่างนายแอบขโมยขนมฉันเก็บไว้กินด้วยรึป่าวเนี่ยไหนดูสิ๊” ร่างสูงยกนิ้วเรียวที่เปื้อนชอกโกเลตจากริมฝีปากของคนตัวเล็กขึ้นเพื่อแสดงหลักฐานในคำพูดตน ก่อนจะใช้สายตาคมมองไปทั่วบริเวณ   มือหนาล้วงกระเป๋ากางเกงร่างเล็กเพื่อหาขนมที่ถูกช่วงชิงไป     คนตัวเล็กที่เพิ่งได้สติ รีบหลบการกระทำไปมา   พลางใช้หมัดเล็กชกเข้าไปที่มือหนาที่กำลังล่วงล้ำตนอย่างรวดเร็ว

ตุบ ตุบ ตุบ

“นี่แน่ะๆ  คยองไม่ได้ขโมยมาเก็บไว้สักหน่อย  ถึงมันจะอร่อยหวานละมุนมากก็เหอะ เลิกมาจับตัวคยองซะที เดี๋ยวซื้อคืนให้ก็ได้  ขอกินนิดเดียวทำเป็นขี้ตืดไปได้”  คนตัวเล็กเอ่ยเสียงเข้มราวกับตนเป็นผู้บริสุทธิ์ พลางส่งหมัดเล็กตีเข้าที่ร่างสูงไม่หยุดเพื่อให้ร่างสูงหยุดค้นตัวเพราะกลัวว่าสิ่งที่ซุกซ่อนจะถูกเปิดเผย

“โอ้ย ….พอแล้วครับ….ยอมแล้วครับเด็กดื้อ….. แต่ว่าถ้านายมาขโมยชอกโกเลตของฉันอีกนะ…ฉันจะ…”

ร่างสูงรีบปัดหมัดเล็กที่จู่โจมด้วยความรวดเร็ว  พลางหัวเราะชอบใจกับท่าทางโวยวายแบบเด็กน้อยของอีกฝ่าย   ก่อนจะจับข้อมือเล็กไว้พร้อมส่งสายตาคมให้ตั้งใจฟังในสิ่งที่ตนพูด

 

“นายจะทำไม….” คนตัวเล็กส่งสายตาโตที่ไม่รู้ประสากลับไปอย่างหาคำตอบในสายตาคม ปากสีแดงเม้มขึ้นด้วยความไม่พอใจกับการจับกุมที่ข้อมือของร่างสูง

“ฉันจะ……..ทำแบบนี้ไง !”

ฟอด  

        คนตัวสูงใช้จมูกคมจรดลงบนแก้มนิ่มอย่างรวดเร็วด้วยความห้ามใจไม่อยู่กับใบหน้าที่ยั่วเย้าให้สัมผัสจนรู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมจางของใบหน้าหวานอย่างชัดเจน  ก่อนยกยิ้มกวนและยักคิ้วให้คนตัวเล็กที่ยืนทำตาโตเพราะอึ้งกับการกระทำที่คาดไม่ถึงของร่างสูง

คยองซู…..ถ้านายยังทำตัวน่ารัก...น่า   .”…..”  ..จนเกินห้ามใจอีก

 ฉันจะวางกับดักชอกโกเลตไว้ทั่วบ้านเลยคอยดู…. !!

         สายตาคมที่มองจ้องใบหน้าหวานที่ขึ้นสีแดงเริ่มสั่นไหวเพราะความรู้สึกแปลกๆที่มีอยู่เต็มหัวใจ   ก่อนร่างสูงจะรีบหันหลังและเดินจากไปด้วยหัวใจที่เต้นตึกตักมีชีวิตชีวากว่าทุกครั้งที่เคยเป็นมา

 ทิ้งให้คนตัวเล็กที่รับสัมผัสหอมหวานอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวได้แต่ใช้มือเล็กลูบใบหน้าที่ร้อนผ่าวไปมา  ก่อนจะขมวดคิ้วครุ่นคิดอย่างต้องการคำตอบว่าทำไมหัวใจของเขาถึงเริ่มทำงานหนักอีกครั้ง     มือเล็กหยิบปากกาขีดเขียนข้อความ  ‘คิม จงอิน ’ บนกางเกงชั้นในเป้ายานลายลิงบาบูนที่ตนซ่อนไว้ อย่างไม่ทันได้รู้ตัวด้วยสติที่หลุดลอย

ปี๊บ ปี๊บ ปี๊บ  บรืนนนน

            เสียงแตรรถยนต์สีแดงคันหรูยี่ห้อออดี้ดังขึ้นฉุดสติร่างเล็กให้ออกจากห้วงความคิด  เสียงเครื่องยนต์ที่แล่นเข้าสู่บริเวณลานจอดรถหน้าบ้านแสดงถึงการมาเยือนของบุคคลภายนอกเป็นดังสัญญาณเตือนให้คนตัวเล็กรีบทำลายหลักฐานด้วยการซุกซ่อนกางเกงในเป้ายานที่ถูกขีดเขียนชื่อเจ้าของอีกครั้งด้วยความร้อนรน

ก่อนที่ร่างเล็กจะยกยิ้มด้วยความดีใจเมื่อเห็นใบหน้าของผู้มาเยือนซึ่งเป็นบุคคลที่เขากำลังเฝ้าคอย

ไม่ได้การล่ะ…..คยองต้องรีบไปเก็บข้อมูลเพื่อมาเขียนการ์ตูนชายรักชายซึ่งเป็นเรื่องที่จะทำให้คยองได้รับรางวัลนักเขียนหน้าใหม่ ในปีนี้  คิ คิ ^ ^

งั่ม งั่ม งั่ม

     คนตัวเล็กคิดพลางหยิบชอกโกเลตที่ขโมยมาจากร่างสูงซึ่งซ่อนไว้ในกระเป๋าสีโอรสมาเคี้ยวตุ้ยๆในปากจนแก้มป่อง  ก่อนจะรีบเดินย่องลงไปแอบสังเกตการณ์อย่างใกล้ชิด

“ฮยองแทมิน ……รู้ไหมว่าฉันคิดถึงนายมากๆเลย ”   ร่างสูงพูดพลางกอดผู้มาเยือนอย่างแนบแน่น มือหนาลูบเรือนผมสีดำไปมาอย่างอ่อนโยน ปากเรียวยกยิ้มหวานแสดงถึงความดีใจอย่างถึงที่สุดกับการมาเยือนของคนตรงหน้า

แทมิน…..คนที่ถูกชาวเนตจิ้นให้คู่กับหมอนี่สินะ……อืมๆ

หน้าเหมือนกันจังเลย…..แบบนี้คงเป็น ‘เนื้อคู่’กันสินะ…..

คนตัวเล็กคิดพลางใช้มือเล็กจดบันทึกบทสนทนาของทั้งคู่ไว้เพื่อเป็นข้อมูลพื้นฐานของเรื่องที่จะเขียน 

“พอเลยจงอิน !! กอดแน่นจนเกือบหายใจไม่ออกแล้ว ฉันหายไปทำงานที่ญี่ปุ่นแค่อาทิตย์เดียวเองนะ” ฝ่ายที่ถูกเรียกชื่อได้แต่ยิ้มตาหยี  มือเรียวตบที่หน้าอกของอีกคนไปมาเพื่อให้ปล่อยตนออกจากอ้อมกอด  ก่อนจะหยิกแก้มร่างสูงผิวสีแทนไปมาด้วยความหมั่นเขี้ยว

โอ้โหมีหยิกแก้มกันด้วย….ดูคุคิมุมิจังเลย

โอย….มีอัลมอนด์ข้างในด้วยอ่ะ   อร่อยเหาะ ^^  ขออีกชิ้นแล้วกัน

 

     คนตัวเล็กจดบันทึกด้วยความรวดเร็วพร้อมทั้งหยิบชอกโกเลตเข้าปากด้วยความเอร็ดอร่อยจนทำให้มือที่เปื้อนชอกโกเลตประทับรอยสีน้ำตาลของของหวานที่กระดาษซึ่งตนกำลังขีดเขียน

“ ก็คนมันคิดถึงนี่นา….พักนี้งานนายก็ยุ่งมากด้วย ทั้งงานโปรโมทอัลบั้มใหม่  ทั้งงานถ่ายแบบ เลยไม่ค่อยมีเวลาเจอกันเลย ป่ะ ! เข้าบ้านกันเถอะ เอาของไปเก็บใน ‘ห้องของเรา’ กัน” คนตัวสูงเอ่ยขึ้นก่อนจะโอบไหล่ร่างขาวไว้  สายตาคมมองอีกคนอย่างสื่อความหมายให้เดินไปกับตน ร่างบางผมดำจึงได้แต่ยกยิ้มก่อนจะโอบเอวอีกฝ่ายและเคลื่อนกายเข้าสู่ตัวบ้านด้วยท่าทีที่สดใส

โห…มีบ่นคิดถึงกันด้วย แถมท่าทางดูรักกันแนบแน่นมากอ่ะ…..

ตายล่ะกำลังมาทางนี้แล้ว …..คยองต้องรีบเช็ดปากทำลายหลักฐาน

          ร่างเล็กที่แอบดูฉากสวีทหวานของชายสองคนอยู่เนิ่นนาน รีบใช้เสื้อด้านในเช็ดปากที่เปรอะเปื้อนด้วยความรวดเร็ว  ก่อนจะรีบนั่งบนโซฟาสีดำสลับขาวลายวัว แสดงละครว่าตนกำลังนั่งดูการ์ตูนอยู่ 

 

“อะ….อ้าว นี่ใครอ่ะจงอิน….. ทำไมถึงมาอยู่ใน ‘บ้านเรา’ …..นี่ฉันไม่อยู่บ้านแปบเดียว นายก็แอบซุกเด็กไว้ในบ้านหรอ ดูสิน่ารักซะด้วย นายนี่มันร้ายจริงๆ”  แทมินเอ่ยขึ้นพลางมองไปยังร่างสูงอย่างหาคำตอบ  ก่อนจะใช้มือเรียวตีก้นร่างสูงไปมาอย่างคาดโทษ

 

“โอ้ย โอ้ย พอ….. พอเลยฮยอง ด….เด็กเดิกอะไรกัน …. ผมอยู่กับฮยอง ‘ทั้งวันทั้งคืน’ นะครับ จะเอาเวลาที่ไหนไปมีเด็กหล่ะ !! นี่มันเด็กที่เฮียคริสฝากมาต่างหาก” จงอินรีบพูดแก้ตัวโดยเร็วด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก  ขายาววิ่งไปมาเพื่อหลบหนีการลงทัณฑ์ของอีกฝ่าย  ก่อนสายตาคมที่มีพิรุธจะแอบเหลือบมองคนตัวเล็กที่เพิ่งถูกขโมยหอมแก้มไปเมื่อครู่  อยู่ๆหัวใจของร่างสูงก็เต้นโครมครามอีกครั้งเมื่อเห็นใบหน้าหวานที่กำลังหัวเราะคิกคักเพราะการ์ตูนที่ดูอยู่

“ อ้าว….หรอ สวัสดี ฉันชื่อแทมินนะ !! นายชื่ออะไร? ^^ ” แทมินที่ได้ยินคำตอบนั้นรีบหยุดการกระทำของตนก่อนจะเอ่ยทักทายเสียงใส  พลางก้มหน้าลงมองคนตัวเล็กใกล้ๆและส่งรอยยิ้มที่เป็นมิตรให้  มือเรียวแกล้งขยี้ผมคนตัวเล็กไปมาด้วยความเอ็นดู

“สวัสดีฮ่ะ …ผมชื่อคยองซู ยินดีที่ได้รู้จักฮะ  นี่น้ำฮะ ” คนใบหน้าหวานยกยิ้มน่ารัก  พลางยืนขึ้นและโค้งตัวเป็นการทักทาย ก่อนจะยื่นแก้วน้ำส้มในมือให้กับแทมิน

“ขอบใจมากครับ ….. คนน่ารักขนาดนี้มาอยู่กับนาย…..นายไม่หวั่นไหวจริงๆหรอจงอิน” แทมินยิ้มหวานพลางรับน้ำส้มจากร่างเล็กมา ก่อนจะชายตามองจงอินที่แกล้งหันหลังมองรูป ‘สัตว์ประหลาด’ ฝีมือของเฮียคริสพี่ชายแท้ๆ ของตนซึ่งอยู่ในกรอบสีทองที่ผนังบ้านเพราะทำตัวไม่ถูกกับเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้น

“ห….หวั่นไหวบ้าบอ อะไรฮยอง …..ไม่เห็นจะน่ารักเลย !!  ฮยองตาถั่วรึป่าว !! …..ก็ผมสัญญากับฮยองแล้วไงว่าจะอยู่กับฮยองไปจนวันตายนะครับ…ฮยองไม่เชื่อใจผมหรอ”  คนตัวสูงที่ได้ยินคำพูดนั้นรีบเดินไปโอบกอดแทมินจากทางด้านหลัง ก่อนจะตอบด้วยเสียงตะกุกตะกักอย่างมีความในใจ และเสหน้ามองไปทางอื่นเพราะไม่กล้าสบสายตาคนถาม

“ก็จะไปรู้ได้ยังไง….เกิดนายเปลี่ยนใจทิ้งฉันไป….ฉันก็แย่สิ” แทมินพูดพลางเคลื่อนตัวออกจากอ้อมกอดและแกล้งทุบที่หัวจงอินด้วยความหมั่นเขี้ยว สายตาคู่สวยมองไปที่ร่างสูงอย่างต้องการรู้ความในใจ ก่อนจะหันมองไปที่คนตัวเล็กที่กำลังนั่งดูการ์ตูนด้วยความสงสัย

“ผมจะอยู่กับฮยองแน่นอน… ไม่มีวันทิ้งฮยองไปไหนหรอก เลิกสนใจ’คนอื่น’ ซะทีเถอะครับ ขึ้นห้องกันเถอะ”  ร่างสูงที่เห็นว่าแทมินยังคงหันมองที่ร่างเล็ก  ขมวดคิ้วขึ้นด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะรีบยกกระเป๋าเป้ของแทมินขึ้น และฉุดมือแทมินเพื่อให้ขึ้นไปบนห้องกับตน

“จงอิน รู้แล้วน่า….ไม่ต้องรีบก็ได้”   แทมินพูดด้วยน้ำเสียงใส พลางหัวเราะคิกคัก ก่อนจะยอมเดินตามร่างสูงไปด้วยความรวดเร็ว

คนตัวเล็กที่ได้ยินชัดเจนทุกประโยคได้แต่มองตามไปจนประตูห้องของ ‘แทมินและจงอิน’ ปิดลง

เวลาที่สองคนนี้อยู่ด้วยกันดูหวานจังเนอะ….

จนทำให้คยองที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วย กลายเป็น ‘คนอื่น’ เหมือน ‘ไม่มีตัวตน’ บอกไม่ถูก

แสดงความรักกันออกมาเยอะๆก็ดี คยองจะได้มีข้อมูลเยอะๆ ฮี่ๆ

ร่างบางคิดพลางหยิบปากกาเพื่อที่จะเขียนบันทึกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

แต่มือเล็กกลับอ่อนล้าเหมือนไม่มีแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ     





 

ก่อนจะถอนหายใจออกมา…และเหม่อมองออกไปข้างนอก อย่างบอกไม่ถูกว่าตนเองรู้สึกอย่างไร

+  จากไรเตอร์ มิโดริน +

เอาล่ะสิ เมื่อบุคคลที่สามปรากฏกาย

แล้วเสี่ยจะเลือกใคร…..

คยองจะเขียนเรื่องราวของสองคนนี้ต่อไปอีกนานสักแค่ไหน

ความรู้สึกที่สองคนนี้มีให้กันคืออะไร

ติดตามชมตอนต่อไปจ้า ^^

ขอบคุณทุกคอมเม้นและทุกกำลังใจที่มีให้เสมอมานะ จริงๆ

ขอบคุณคนอ่านทุกคน ที่เป็นเหมือนกำลังใจให้เค้าอัพต่อ

รักทุกคนมากๆจ้า : ) )

สุดท้ายนี้ฝากเพลงนี้ให้กับเสี่ยไค คิคิ ^^