[Exo][Kaido] ::: You’re my Valerie ::: ::

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 2 You’re my Valerie

Chapter  2  You’re my  Valerie

ซ่า   ซ่า   ซ่า                                                

ก้อก ก้อก ก้อก

“มีใครอยู่ในบ้านไหมครับ….เปิดให้ผมเข้าไปเถอะนะครับ !! ”  ชายหนุ่มในชุดคลุมฝนสีฟ้าสดเอ่ยขึ้น มือเล็กที่สั่นไหวเพราะความหนาวจากละอองฝนกำหมัดออกแรงเคาะประตูไม่หยุด  ปากสีแดงสดที่ดูใกล้จะเปิดไม่ออกร่ำร้องขอให้ชายในบ้านเปิดประตูให้อย่างอ้อนวอนเพราะรู้สึกปวดหนับไปทั่วศีรษะเนื่องจากตากฝนมาเป็นเวลาหลายชั่วโมง

“ไม่มี !  ที่นี่ไม่มีใครอยู่ !! ไม่ว่านายจะมาจากสำนักพิมพ์หรือสื่ออะไรก็เชิญกลับไปได้เลย !!” เสียงเข้มแรกของชายหนุ่มจากในบ้านเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบมาเป็นเวลาหลายชั่วโมง สร้างความรู้สึกกระตุกวูบไปทั่วร่างของคนฟัง

ไม่มีคนอยู่ก็ผีน่ะสิ…….เปิดไฟโล่งโจ้งขนาดนี้….

เอ้ะ…แล้วเค้ารู้ได้ยังไงว่าคยองมาจากสำนักพิมพ์…..หรือว่า…..ความแตกซะแล้ว !!!

ไม่นะ….ไม่มีทางเป็นไปได้ !!

“ผ….ผมไม่ได้มาจากสำนักพิมพ์นะครับ…. ผมคือ… คนที่จะมาอยู่บ้านเดียวกับคุณต่างหาก !! ให้ผมเข้าไปเถอะนะครับ !!” คนหน้าหวานตะโกนออกไปสุดเสียงแข่งกับเสียงฝนพรำอย่างต้องการความเห็นใจ เพราะรู้สึกว่าร่างกายเริ่มจะยืนไม่ไหว

“ฉันไม่ได้ต้องการให้ใครมาอยู่ด้วยซะหน่อย ! เชิญกลับไปได้เลย !! ฉันต้องการความสงบ!!”  เสียงเรียบที่ดูเย็นชายิ่งกว่าฝนที่ตกพรำเอ่ยดังชัดเจนขึ้นในใจของคยองซู….และนั่นก็เป็นคำสุดท้ายที่เขาจำได้ก่อนหมดสติไป….

You’re my  Valerie





 

 

เพลงเพื่ออรรถรสในการอ่านจ้ะ

 

My sexy   love (she sexy)     Mmmm…….     She makes the hairs on the back of my neck stand up
Just one touch………

ซ่า ซ่า ซ่า 

ตึก ตึก ตึก ติก ตึก ตึก

เสียงเข็มยาวและเข็มสั้นที่หมุนวนรอบครั้งแล้วครั้งเล่าของนาฬิกาเรือนหรูดังชัดเจนขึ้นภายในห้องที่เปิดเพลงหวานที่เคล้ากับเสียงเบาบางของฝนที่ยังตกหนักภายนอก 


 

คนใบหน้าหวานลืมตาตื่นขึ้นเมื่อรับรู้ได้ถึงแสงเทียนที่ส่องเข้ากระทบตา มือเล็กกุมขมับเมื่อความรู้สึกปวดหัวยังไม่จางหาย แต่ความอบอุ่นภายในห้องที่มาแทนความหนาวเหน็บจากละอองฝนภายนอกก็ทำให้ร่างกายของเขาเริ่มได้สติมากขึ้น

สายตาโตมองสำรวจไปทั่วร่างกายของตน ก่อนจะพบถึงสาเหตุที่เขารู้สึกหนาวเมื่อเคลื่อนร่างออกจากผ้าห่มผืนหนา

เพราะชุดที่เปียกปอนจากฝนยังคงอยู่บนร่าง….

คนตัวเล็กได้แต่ยกยิ้มขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุ    ก่อนจะหันไปมองคนตัวสูงผิวสีแทนที่นอนอยู่บนเตียงขาวที่ถัดจากโซฟาสีน้ำเงินที่เขานอนอยู่ไม่มากนัก อย่างต้องการสื่อความให้คนตรงหน้าได้รับรู้

…..’จงอิน’…….อย่างน้อยนายก็ไม่ได้ ‘ใจร้าย’อย่างที่ฉันคิดใช่ไหม….              

สายตาโตที่เต็มไปด้วยความหวังกลับถูกแทนที่ด้วยความผิดหวังเมื่อผ้าที่เคยอยู่บนศีรษะที่บัดนี้ถูกเคลื่อนย้ายมาอยู่ในมือขาวซีดนั้นสลักชื่อคำว่า ‘ชานยอล’…..ไม่ใช่ ‘จงอิน’ อย่างที่เขาคิด

ก่อนจะรวบรวมสติใช้ขาเล็กเดินเข้าไปหาเตียงขาวอย่างเชื่องช้า ในมือที่ถือ ‘อุปกรณ์วัดขนาด’ เต็มไปด้วยความสั่นไหว แสงเทียนที่ส่องมัวไปทั้งห้อง สะท้อนให้เห็นเงาของเขาที่เคลื่อนใกล้ชายผิวแทนที่หลับใหล  ปากหวานยกยิ้มอย่างมีเลศนัย ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพราะรู้ว่าสติของตนเตลิดไปไกล

หัวใจที่เต้นตึกตักด้วยความประหม่าดังก้องขึ้นในโสตประสาทผสมเคล้ากับเสียงเพลงแสนโรแมนซ์ที่บรรเลงไปทำให้รู้สึกวาบหวามยิ่งเพิ่มขึ้นทุกขณะ

มือเล็กที่สั่นไหวแต่รวดเร็วกว่าที่ใจคิดเคลื่อนถอดเสื้อกล้ามบางสีขาวของชายหนุ่มอย่างเชื่องช้า เผยให้เห็นกล้ามท้องสีชอกโกเลตที่ได้สัดส่วนของชายหนุ่มจนหมดสิ้น ก่อนที่จะสะบัดเสื้อกล้ามขาวที่เต็มไปด้วยกลิ่นกายความเป็นชายออกไปจากร่างแกร่งอย่างไร้เยื่อใย

ตึก ตึก ตึก

 

หัวใจของคนตัวเล็กเต้นโครมครามร้องประท้วงดังก้องกว่าทุกครั้งที่เคยเป็นมา

นี่เป็น ‘ครั้งแรก’ ของเขานี่นะ……

จะตื่นเต้นมากขนาดนี้ก็คงไม่แปลก……

คนใบหน้าหวานเคลื่อนกายนั่งคร่อมคนตัวสูงไว้ ตามความเคยชินเพราะจะได้ ‘ปฏิบัติภารกิจ’ ถนัด สายตาโตที่ไม่กล้ามองคนเบื้องล่างอย่างเต็มตัวเพราะความเขินอายอย่างถึงที่สุด กลับต้องพบเจอกับเงาสะท้อนท่าทางที่แสนจะล่อแหลมของตนจนทำให้หัวใจยิ่งเต้นถี่รัวเร็วจนถึงที่สุด  เลือดที่สูบฉีดไปทั่วร่างทำให้ใบหน้าที่แดงก่ำไปยิ่งแดงก่ำไปกว่าเดิม

“โอ้ย… !!! มาถึงขั้นนี้แล้ว  ‘เอาก็เอาว่ะ’ !!!” คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นเสียงดังเพื่อปลุกพลังความกล้าให้แก่ตน

ก่อนจะหยิบสายยาวขึ้นมาวัดขนาดตัวโดยเริ่มจากการวัดรอบเอว  โดยใช้มือเล็กจับไปที่เอวแกร่ง ก่อนจะโน้มตัวเพื่อโอบสายไปทางด้านหลังราวกับว่าตนกำลังโอบกอดร่างเปลือยท่อนบนอย่างแนบชิด สายตาโตพยายามจดจ้องเพื่อจดจำภาพโครงร่างของชายเบื้องล่างตรงหน้าให้ขึ้นใจทุกสัดส่วน ส่งผลให้ในใจรู้สึกวาบหวิวอย่างบอกไม่ถูก คนตัวเล็กได้แต่กัดริมฝีปากข่มใจเขียนสัดส่วนลงบนร่างนั้นด้วยความเคยชิน  ใจที่พยายามข่มให้สงบกลับยิ่งเตลิดไปไกลเมื่อต้องสัมผัสกายแกร่งไปมาอย่างแนบเนื้อครั้งแล้วครั้งเล่า  กลิ่นกายชายที่พัดตามลมเข้าสู่โสตประสาทผสมกับเงาที่ส่องสะท้อนการเคลื่อนไหวที่เชื่องช้าซึ่งกำลังกระทำกับร่างเปลือยท่อนบนเคล้าเสียงเพลงภายใต้แสงเทียนนั้น  ทำให้ความวาบหวามยิ่งเพิ่มเป็นทวีคูณจนหัวใจแทบจะหลุดออกจากร่าง

Just enough
Still might say I'm sippin I'm sprung, all of the above
I can't help she makes me say (ooo)

โอ้ย…หัวใจจะวาย !! ให้ตายเหอะ….แล้วเพลงโรแมนซ์นี่มันอะไรกัน >/////<

รอบอก……. O.O

ต้นแขน……. >/////<

กล้ามท้อง…….O/////O

ผ…ผู้ชายอะไร รูปร่างได้สัดส่วน จนหัวใจแทบวาย  > <

โอ้ยให้ตาย….ทำไมคยองถึงได้รู้สึกวิงเวียนคล้ายจะเป็นลมขนาดนี้ >//<

โอ่ะ…..นี่มันอะไรกัน……

ล….เลือดไหล… เลือดกำเดาไหล    !!!    ทิชชู่อยู่ไหน ทิชชู่จ๋า  !!!  

โอ้ย….ใช้เสื้อเช็ดก็ได้ !!!  

ไหลมายังกะน้ำท่วมขนาดนี้  คงต้องถอดเสื้อมาอุดรูจมูกกันล่ะทีนี้ !!!

หยุดไหลเถอะลูก….  !!! ต้องปฎิบัติภารกิจ โอกาสทองไม่ได้มีง่ายๆนะ !!

โอ่ย…...ฟู่ ส่วนท่อนบนสำเร็จไปแล้ว….

เหลือแต่…..เอิ่ม….. ท……’ท่อนล่าง’……….

ฮึบ….ไว้คยอง…ฮึบไว้  !!! นายต้องทำได้

โอ่ะนั่นน้ำใคร ขอกินย้อมใจหน่อยเหอะ !!!!

อึก อึก อึก

อ๊า……สดชื่นจัง   !!!!!

“ถึงวันนี้ เลือดกำเดาของฉันจะไหลหมดตัว ฉันต้องวัด  ‘ทุกสัดส่วน’ ของนายให้หมด จงอิน !!!”

“เพื่อความ ‘สมจริง’ ของตัวละคร ท่องไว้คยองซู ! ท่องไว้ !!! นายต้องทำได้ !!!”

“จงอินก็แค่ผู้ชายเหมือนนาย ! อย่าตื่นเต้น !!! คยองซู”

คนใบหน้าหวานพูดกับตนเองด้วยเสียงแผ่วเบา ก่อนจะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ มือเล็กขว้างเสื้อที่ชุ่มไปด้วยเลือดกำเดาของตนลงบนพื้น   ก่อนจะนั่งลงบนเตียงและใช้มือเล็กที่สั่นไหวเคลื่อนไปหมายจะปลดกระดุมกางเกงยีนส์ด้านล่างออกเพื่อให้เผยเห็น ‘สัดส่วน’ ที่เขาจะต้อง ‘จดจำ’

ตึก ตึก ตึก

ใจที่เต้นระรัว…..

ความรู้สึกที่เหมือนจะเป็นลมเพราะท่าทางล่อแหลมที่สะท้อนผ่านเงาในบรรยากาศแสนโรแมนซ์

เพลงหวานที่กระตุกให้หัวใจวาบหวาม…..และเนื้อหาที่ทำให้เขาต้องคิดไปไกล…..

กับอาการไข้เพราะฝนพรำที่ดูเหมือนจะกำเริบทุกขณะ….

ส่งผลให้คนตัวเล็กทิ้งกายที่หมดสติลงบนอกกว้างที่เปลือยเปล่า …….

หลงเหลือเพียงรอยเลือดสีจางบนอกกว้างที่เต็มไปด้วยตัวเลขสัดส่วนร่างกาย…..

เพลงหวานที่บรรเลงเคล้าคลอกับเสียงฝนพรำด้านนอก….

และเงาบนผนังของชายสองคนที่นอนอิงแอบชิดใกล้……ราวกับ…..’คู่ร่วมรัก’…..ใน ‘คืนแรก’ของการพบกัน

 + จากไรเตอร์ มิโดริน+

คือตอน 1 กับตอน 2 มันเป็นตอนก่อน Intro อ่ะเนอะ หวังว่ารีดเดอร์คงจะไม่งง

ตอนนี้เป็นตอนที่มาตอบว่าทำไมโดโด้น้อยถึงได้ไปอยู่บนเตียงกับเสี่ยในตอน Intro อ่ะเนอะ

อืมๆๆ จริงๆแล้วมันก็ไม่มีไรเลย 5555

โดโด้น้อยหมดสติไปแล้ว ถ้าเสี่ยตื่นมาเจอสภาพตัวเองจะทำยังไง

เสี่ยจะยอมให้โดโด้อยู่ร่วมชายคาหรือไม่

โดโด้จะได้วัดสัดส่วนท่อนล่างเมื่อใด !!

ติดตามชมตอนต่อไปจ้า ^^

ขอบคุณคนอ่านทุกคนและทุกคอมเม้นท์น๊า

รักคักคักเลย  ^---------^