คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER4✩ヾ : ไม่บอกเธอ
✩
“มยองซู กูว่ามึงไปโรงพยาบาลเหอะว่ะ -_-”
“ไปทำไมวะ กูไม่ได้ป่วยนะเว้ยบยองฮอน”
“โรงพยาบาลที่กูว่าน่ะ .. โรงพยาบาลบ้าต่างหากล่ะมึง .. -_-” อะไรทำให้เขาอยากพูดแบบนี้กันล่ะ .. ก็มยองซูนั่นแหละ โลกคงหมุนรอบดาวอังคาร(?)แน่ๆเลยวันนี้ เพราะอะไรน่ะหรอ .. ? ก็เพื่อนรักของเขาวันนี้ยิ้มเป็นผีบ้าตั้งแต่เช้าเลยน่ะสิ ! ปกติมยองซูจะไม่ค่อยยิ้มสักเท่าไหร่ .. อะไรทำให้เพื่อนเขายิ้มเหมือนพวกโรคจิตได้ขนาดนี้กันล่ะเนี่ย ?!
“โหมึง.. กูออกจะปกติขนาดนี้ ไม่จำเป็นต้องไปหรอกว่ะ” ถึงเจ้าตัวจะพูดแบบนั้นก็เถอะ .. แต่ก็ยังอมยิ้มเป็นผีบ้าคนเดียวอยู่ดีล่ะ..
“ถ้าบ้านมึงเรียกปกติ บ้านกูคงเรียกคนบ้าที่เพิ่งหนีออกจากโรงพยาบาลมา =_=”
“อะไรของมึงวะบยองฮอนกวนกูอีกละๆ”
“อ้าววว ที่กูพูดมันก็ไม่ผิดนะมึง ใช่ป่ะโฮย่า?” บยองฮอนหันไปถามโฮย่าที่เงียบอยู่นาน ทำให้โฮย่ายิ้มแหย่ๆใส่มยองซูพร้อมกับพยักหน้า
“ที่บยองฮอนพูดมามันก็ถูกนะมึง แหม่.. มยองซู มึงนี่เป็นบ้าอะไรวะยิ้มอยู่ได้”
“ก็..เปล่าหรอก”
“กูว่าแล้ววว ว่ามึงต้องตอบแบบนี้ รู้งี้เมื่อวานแม่งไม่คิดแผนทิ้งให้มึงกับซองยอลอยู่ด้วยกันสองคนหรอก อุ้บ!” บยองฮอนเผลอหลุดปากไป โฮย่าจึงรีบปิดปากบยองฮอน ก่อนที่จะหัวเราะแห้งๆพร้อมกับมองหน้ามยองซู อีบยองฮอนนะอีบยองฮอน หลุดไปซะเยอะเลย..
“ว่าไงนะ? เป็นแผนของมึงเองหรอบยองฮอน?” มยองซูจ้องหน้าบยองฮอนอย่างหาเรื่อง นั่นเลยทำให้บยองฮอนกับโฮย่าทำได้แค่ยิ้มแห้งๆ ก่อนที่จะทำเป็นเปลี่ยนเรื่องคุย
“ช่างมันเหอะหน่า.. ว่าแต่มึงเถอะ ยิ้มอะไรตั้งแต่เช้าละ เกิดเรื่องอะไรขึ้นว้า~ เอ้ะ หรือว่าจะเกี่ยวกับดาวดวงน้อยๆของมึงกันน้า~” บยองฮอนลากเสียงยาวเพื่อจะเยาะเย้ยมยองซู แต่มยองซูกลับอมยิ้มเล็กน้อยก็จะพยักหน้ารับเบาๆ
“ก็.. เกี่ยวนะ”
“เมื่อวานเกิดอะไรขึ้นเล่ามาเลยมึง!” สามหน่อจึงรีบมาสุมหัวกันทันที เพื่อจะให้ได้ยินเรื่องราวกันแค่สามคนเท่านั้น
“ก็..”
“มากงมาก็อะไรล่ะ รีบเล่าดิวะ -_-”
“เมื่อวานตอนที่ซองยอลจะไปหยิบหนังสือ กูคว้าเอวซองยอล แล้วซองยอลก็เลยมานั่งตักกูพอดี กูเลย..” มยองซูพูดเว้นวรรคประโยคสุดท้ายไว้นิดหน่อย บยองฮอนกับโฮย่าเลยเร่งให้มยองซูพูดออกมา
“คางกูก็ไปเกยไหล่ซองยอลพอดี .. กูเลยได้กลิ่นตัวซองยอลนิดหน่อย.. หอมนะ..”
"มีได้กงได้กลิ่นด้วยแหม่.. นี่ขนาดมึงมึงยังไม่สนิทกับซองยอลนะ มึงยังขนาดนี้ๆ" บยองฮอนพูดแซว มยองซูเลยได้แต่ยิ้มเขิน พร้อมกับเกาหัวอย่างอายๆ
“เฮ้ยยย! มยองซูมึงไวไฟมากอ่ะ ! เชี่ย มึงนี่สุดๆอ่ะ แล้วซองยอลได้ทำอะไรบ้างป่ะวะ?” โฮย่าพูดพร้อมทำหน้าตื่นเต้นแล้วกระโดดไปมา(?) เหมือนหมีกำลังพยายามจะกระโดดกินน้ำผึ้ง (??)
“ถ้ากูตาไม่ฝาดนะ .. กูว่ากูเห็นซองยอลหน้าแดงนิดหน่อยว่ะ”
“ซองยอลชอบมึงแน่เลยว่ะ.. !”
“ไม่ใช่หรอกมึง.. เขามีแฟนแล้วนะ กูว่า.. ไม่ใช่หรอก”
“ก็จริง.. แต่เขาอาจจะแอบชอบมึงลึกๆก็ได้นะเว้ย ใครจะไปรู้ล่ะ ไปเหอะมึงไปกินข้าวกัน”
“โอเค ไปกันๆ”
STAR
“แกดูสิๆ นั่นพี่ซองยอลกับพี่ซึงโฮนี่นา”
“ว้ายยยแก พี่ซึงโฮเอาขนมให้พี่ซองยอลด้วย น่ารักเนอะ~”
คิมมยองซูกำลังรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก .. บทสนทนาของรุ่นน้องที่นั่งข้างๆโต๊ะเขา ทำให้เขาเริ่มหงุดหงิด และทำให้เขาจ้องอีซองยอลและซึงโฮโดยไม่กระพริบตา
“ฉันว่านะแก สองคนนี้เหมาะกันสุดๆไปเลยล่ะ”
“ใช่ๆ พี่ซึงโฮทั้งหล่อ เท่ เรียนเก่ง นิสัยดี เพอร์เฟ็คเลยอ่ะ ส่วนพี่ซองยอลนะ เรียนเก่ง แถมน่ารักด้วย~ เหมาะสมกันสุดๆเลย”
“ฉันว่านะ .. ในโรงเรียนเราไม่มีใครเทียบพี่ซึงโฮได้เลยล่ะนะ”
“นี่ๆ ฉันว่านะ สองคนนี้เลิกกันยากแน่นอนเลย ดูสิ ดูรักกันขนาดนั้น”
“ใช่ๆ แกพูดถูก หวานกันสุดไปเลยล่ะ คิคิ”
มยองซูเม้มริมฝีปากแน่นพร้อมกับกำหมัด ทั้งโต๊ะจึงไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา มยองซูจึงลุกออกจากโต๊ะโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทั้งๆที่ยังกินข้าวไม่ถึงครึ่งจานเลยด้วยซ้ำ โฮย่ากับบยองฮอนเลยต้องลุกออกจากโต๊ะแล้วเดินตามมยองซูไปอย่างเงียบๆ
“มยองซูมึงใจเย็นก่อนนะๆ” บยองฮอนรีบเดินเข้ามาตบบ่าเพื่อนรักเบาๆ ก่อนที่โฮย่าจะมาช่วยพูดปลอบอีกที
“เอาหน่ามึง ช่างเถอะน่า.. มันไม่มีอะไรแน่นอนหรอกนะมึง อย่าคิดมาก”
“..กูรู้ตัวเองดีไง ยังไงกูก็ไม่เหมาะกับซองยอลหรอกว่ะ พวกน้องนั่นก็พูดถูกนะ ซึงโฮกับซองยอลเหมาะกันจะตายไป”
“.. ไอ่เชี่ยมยองซู มึงเลิกคิดแบบนี้สักที พี่ซึงโฮน่ะ ไม่เหมาะกับซองยอลหรอก กูพูดความจริงนะ” โฮย่าเริ่มที่จะพูดปลอบมยองซูอีกครั้ง ทำให้บยองฮอนได้แต่ยืนเงียบๆไม่พูดอะไร
“เหมาะสิเหมาะมากด้วย กูจะเอาอะไรไปเทียบกับพี่ซึงโฮวะ? พี่เขาเพอร์เฟ็คอย่างกับอะไร.. ไม่งั้นซองยอลไม่เลือกพี่เขาหรอกว่ะ”
“ช่างเรื่องนี้ไปก่อนเถอะมึง กูว่าเรารีบๆล้างจานแล้วไปหาครูกันเหอะว่ะ” บยองฮอนพูดก่อนที่จะเดินถือจานไปที่อ่างล้างจาน โดยมีโฮย่าและมยองซูค่อยๆเดินตามไป
STAR
“ทำไมทุกคนถึงทำกับนัมอูฮยอนแบบนี้นะ !” อูฮยอนกำลังนั่งอยู่ในห้องชมรมศิลปะ พร้อมกับบ่นเสียงดัง(?)และระบายสีภาพลงบนแผ่นกระดาษขนาดใหญ่ ก็จะอะไรอีกล่ะ.. เขาถูกทิ้งน่ะสิ ! ทิ้งให้ทำงานอยู่คนเดียวพร้อมกับกระดาษ กระป๋องสี และพู่กัน .. ความจริงมันก็ไม่น่าจะเป็นแบบนี้หรอก.. แค่เขาเป่ายิงฉุบแพ้เท่านั้นเอง (?)
“เฮ้อ.. ซองยอลก็กลับไปแล้วด้วย แล้วกูจะกลับบ้านกับใครวะ? =_=” อูฮยอนนั่งบ่นอุบอิบพลางเหลือบมองนาฬิกา นี่5โมงแล้วหรอเนี่ย ! นัมอูฮยอนอยากจะบ้าตายยยยยย
“คนคิดงานชิ้นนี้ก็ไม่อยู่ซะด้วย มัวแต่ไปอยู่กับแฟน ป่านนี้กลับบ้านไปแล้วมั้ง ชิ ! =_=” ยิ่งพูดถึงรุ่นพี่ตาตี่ ที่ชอบบ่นเป็นตาแก่เวลาที่เขาทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ ก็ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด ก็พี่ซองกยูไม่ใช่หรอที่เป็นคนคิดงานชิ้นนี้ แต่กลับไปจู๋จี๋กับแฟน ทิ้งเขาให้มานั่งทำคนเดียว นัมอูฮยอนยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่..
“อ่าว อูฮยอนยังไม่กลับบ้านอีกหรอ?” ตายยาก.. คิมซองกยูตายยากจริงๆ เพิ่งบ่นไปเมื่อกี้ อีกห้าวิโผล่มาให้เจอ โห..
“ยังครับ ผมกำลังทำงานชิ้นที่พี่เป็นคนคิดแต่พี่ไม่ทำอยู่น่ะครับ =_=” อูฮยอนพูดโดยไม่มองหน้าซองกยูเลยสักนิด พร้อมกับจิ้มพู่กันระบายสีต่อ ซองกยูอดยิ้มไม่กับท่าทีของรุ่นน้องขี้บ่น(?)แสดงออกมา ว้า..โดนงอนซะแล้วล่ะสิเนี่ย
“นัมอูฮยอนพี่ขอโทษนะ พี่มัวแต่ไปคุยเรื่องงานน่ะสิ”
“คุยเรื่องงาน? หรือคุยกับแฟนกันล่ะครับ? =_=”
“อะไรของนายเนี่ยอูฮยอน..?”
“ผมนึกว่าพี่จะกลับบ้านพร้อมแฟนพี่ไปแล้วซะอีกนะเนี่ย”
“อูฮยอน คือว่า..พี่..”
“ไม่ต้องมาหาคำแก้ตัวเลยนะ ก็เห็นอยู่จะจะอ่ะ ว่าไปกับแฟน”
“นายกำลังเข้าใจผิดนะพี่ยังไม่มีแฟนน่ะ -_-”
“อ่าว จริงดิ? =_= แล้วผู้หญิงทีไปกับพี่บ่อยๆอ่ะ .. ?”
“นั่นประธานรุ่นพี่เอง -_-” นัมอูฮยอนอยากจะเอาหัวเขกโต๊ะสักสอบรอบให้มันรู้แล้วรู้รอด ! นี่เขาเข้าใจผิดหรอกหรอ? เข้าใจผิดไม่พอ ไปว่าพี่ซองกยูซะยาว.. หน้าแตกสุดๆเลย..
“โอ้ยย ไม่เถียงละ พี่อ่ะ มาช่วยผมเลยนะ ตัวเองเป็นคนคิดงานแท้ๆอ่ะ=_=”
“ก็อีกนิดเดียวมันจะเสร็จแล้วไม่ใช่หรอ? ไว้ทำพรุ่งนี้ก็ได้หนิ”
“…ก็พี่เป็นคนบอกเองอ่ะว่าให้ทำให้เสร็จภายในวันนี้ =_=” อูฮยอนหยุดระบายสี ก่อนที่จะหันไปทำหน้าบึ้งใส่ซองกยู
“พี่บอกเมื่อไหร่.. ? -_-”
“ไม่รู้ๆๆๆ ผมจะกลับบ้านละ ที่เหลือพี่ทำเองนะ บาย” อูฮยอนรีบลุกก่อนที่จะเดินไปเหยียบกระเป๋านักเรียนที่มุมห้อง
“วันนี้ให้พี่ไปส่งเอาไหม? วันนี้พี่เอารถมา” ซองกยูพูดกับอูฮยอนด้วยความหวังดี แต่ดูเจ้าตัวจะไม่สนใจเลยสักนิด
“ไม่อ่ะ ผมกลับเองได้.. =_=”
“ข้างนอกนั่นเขากลับบ้านกันหมดแล้วนะ เหมือนจะเหลือนายกับพี่แค่สองคนในโรงเรียนล่ะมั้ง นายไม่กลัวหรอ~?”
“…กะ..กลัวอะไร..!? ” ปากบอกไม่กลัวแต่ขาของอูฮยอนนั้นสั่นไปหมดแล้วน่ะสิ..
“ช่วยไม่ได้นะ บางทีตอนนายเดินอยู่ มันอาจจะมาสะกิดหลังนายก็ได้”
“พี่ซองกยู! ไม่เอานะ ผมไม่เล่น!”
“ฮ่าๆๆๆ กลัวล่ะสิ? ให้พี่ไปส่งที่บ้านเถอะน่า”
“..ก็..ก็ได้ ._.” กลายเป็นนัมอูฮยอนต้องสมยอม(?)ให้รุ่นพี่ตาตี่ไปส่งที่บ้านอย่างช่วยไม่ได้ คิมซองกยูยิ้มอย่างพอใจก่อนที่จะเก็บของของตัวเองแล้วพานัมอูฮยอนเดินออกจากห้อง จากนั้นซองกยูก็ขับรถไปส่งนัมอูฮยอนที่บ้าน ระหว่างทางก็ได้คุยเรื่องชีวิตส่วนตัวบ้าง ทำให้เขาได้รู้อะไรเกี่ยวกับนัมอูฮยอนขึ้นเยอะ และสนิทขึ้นมากด้วย..ล่ะมั้ง -_-
------------------------------------------
let's talk
มาต่อแล้วนะคะแฮ่ๆๆๆ ; - ; อาทิตย์หน้าไรท์เตอร์เปิดเทอมแล้ววว .กรีดร้อง(?)
อาจจะมาอัพบ่อยๆไม่ได้แล้วน้าา T _____ T อย่าเพิ่งทิ้งฟิคเรื่องนี้กันนะะ T ^ T
ไรท์จะมาอัพต่อแน่นอน แต่จะอัพช้าหน่อยนะคะ ; _____ ;
ตอนนี้แต่งตอนไรท์มึนมากแง่ะะ55555 มันเลยออกมาแบบแปลกๆ55555
เริ่มมีกยูอูแล้ววว~ ตอนนี้มยองซูกำลังดราม่ากับชีวิต5555 (?)
อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยน้าา~ ขอบคุณค่า<3
ความคิดเห็น