คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : พบเจอ 100%
เย้ๆ >< ตอนที่ 1 เสร็จสมบูรณ์ (รึเปล่าหว่า) รีไรท์เป็นบางจุดนะงับ เนื้อหาส่วนมากก็เหมือนเดิมงับ แต่มีเปลี่ยนนิดเปลี่ยนหน่อย ฮ่าๆๆ (งงไหม T^T)
“ถ้าเจอโจทย์แบบนี้ก็ต้องแทนด้วย...บลาๆๆ”
“เฮ้อ!!” ผมนั่งถอนหายใจเป็นรอบที่ล้านของวันนี้ ขณะนั่งฟังอาจารณ์สอนแบบเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา โอยยยย เมื่อไหร่จะหมดชั่วโมงสักทีนะ
“แล้วก็จะได้คำตอบแบบนี้...บลาๆๆ”
คร่อกกก ฟี้
เสียงกรนที่ดังไม่ใกล้ไม่ไกลทำให้ผมละสายตาจากกระดานที่มีแต่ความรู้ทางวิชาการที่น่าเบื่อ และหันไปมองตามเสียงนั้น แล้วก็พบว่า...
เพื่อนในชั้นหลายคนพร้อมใจกันฟุบหน้าลงกับโต๊ะไปเฝ้าพระอินทร์กันเรียบร้อยแล้ว =___= ส่วนคนที่ยังอุตส่าห์แหกขี้ตาตื่นอยู่ก็อยู่สภาพสะลึมสะลือ (เช่นผมเป็นต้น)
“พอจะเข้าใจกันมั้ยจ๊ะทุกคน” เอิ่มมมม....อาจารย์ครับเห็นสภาพนักเรียนที่น่ารักของอาจารย์แต่ละคนแล้ว ยังต้องถามอีกเหรอครับว่าเข้าใจมั้ย -*-
กริ๊งงงงงงงงงงงงงง
“เฮ!!!!!!!” เสียงเฮของพวกที่กลับจากเฝ้าพระอินทร์ดังลั่นห้อง (มันตื่นตอนไหนฟะ = =) จนพวกที่ยังหลับกับพวกที่กำลังสะลึมสะลือได้ที่สะดุ้งกันไปเป็นแถว (เช่นผมเป็นต้นอีกนั่นแหละ)
“เอาล่ะๆ วันนี้พอแค่นี้ อย่าลืมทำการบ้านนะจ๊ะทุกคน”
“โห่!!!!!!” พอได้ยินคำว่าการบ้านปุ๊บ เสียงโห่ก็ดังขึ้นแทนเสียงเฮทันที เหอๆ เจ้าพวกนี้ทีเรื่องอื่นล่ะทะเลาะกันจนแทบจะตีกันตาย ทีเรื่องนี้ล่ะสามัคคีกันดีชะมัด
อาจารย์ออกจากห้องไปแล้ว ไม่รู้ว่าแกไม่ได้ยินเสียงโห่เสียงเฮนี้ (ซึ่งเป็นไปไม่ได้) หรือว่าแกหูตึงกันแน่ (ข้อหลังนี่อาจจะจริง) ถึงไม่สนใจเสียงประท้วงของเหล่านักเรียนที่น่ารักมากกกกกกก (ประชด -*-) แม้แต่นิดเดียว
จ๊อก~
ผมก้มไปมองเสียงที่ดังที่รู้สึกว่ามันอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวผมเลยสักนิด เวร =___= ไอ้ท้องไม่รักดี จะร้องออกมาทำไมวะ อุตส่าห์คิดว่าจะไดเอ็ดสักหน่อยแท้ๆ เฮ้อ ช่วงนี้ยิ่งรู้สึกว่าอ้วนขึ้นด้วย =^=
“วันนี้จะกินอะไรดีน้า” ผมนั่งคิดเมนูอาหารที่จะกินวันนี้ระหว่างรอให้คนอื่นๆออกจากห้องไปก่อน เมื่อคนในห้องเริ่มหายไปบางส่วนแล้วผมก็ลุกขึ้นจากโต๊ะของตัวเอง เตรียมจะเดินออกไปกินข้าวกลางวันแสนอร่อยของผม
คร่อกกกกก ฟี้
หือ? =__=
ผมหันซ้ายหันขวามองหาต้นเสียง ขณะที่คนอื่นๆเริ่มทยอยเดินออกจากห้องกันไปที่ละคนสองคน จนสุดท้าย...ก็เหลือแค่ผมและ...
เจ้าของเสียงกรนนั่นเท่านั้น
ผมยืนจ้องเจ้านั่นด้วยความแปลกใจ คนบ้าอะไรวะ เสียงเฮโห่ดังลั่นห้องขนาดนั้นยังไม่ตื่นอีก ดูเหมือนเจ้าตัวจะรู้ว่ามีคนจ้องอยู่จึงเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะ ทำให้ผมเห็นใบหน้าของเจ้าคนขี้เซานั่นชัดๆ
…..
OMG!!! OMGโพดๆ = [ ] = ในห้องผมมีผู้ชายน่ารักขนาดนี้ด้วยเหรอ อยู่ที่นี่มาสามปีทำไมผมไม่เคยสังเกตวะ เอ๊ะ หรือว่าผมจะโดนผีหลอก O_o!! แต่ไม่มั้ง =O= ผีอะไรจะหลอกคนกลางวันแสกๆ
“นี่...นายน่ะ จะจ้องไปถึงไหน”
เสียงผี เอ๊ย คน เอ๊ย ตกลงมันเป็นไงกันแน่ฟะ TTwTT ช่างมันขี้เกียจคิด ปวดหัว (ดูมัน = =) เจ้าคนน่ารักขี้เซา (แอบอิจฉาตรงน่ารัก TT) ถามขึ้นพลางขยี้ตาไปมา น่ารักอ่ะ >w<
"อ่า...เอ่อ...คือ....แบบว่า นายน่ารักอ่ะ >w<"
พูดแล้วก็อยากจะตบปากตัวเองสักล้านครั้ง ทำไมปากตูตรงเป็นไม้บรรทัดขนาดนี้ว้า~~~!!!! TTwTT คอยดูสิ เดี๋ยวต้องโดนด่าแน่เลยตู
“หะ...หา ฮะๆ ฮ่าๆๆๆ นายนี่น่าสนใจจริงๆ”
นั่นไง ว่าแล้ว โดนด่า....หะ...หา =O= เดี๋ยวนะ ผมฟังผิดรึเปล่า หมอนี่ไม่แม้แต่จะด่าว่าผม แต่กลับหัวเราะเนี่ยนะ เอ่อ จะว่าไปมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะโดนหัวเราะใส่น่าหว่า T///T อายโว้ยยยย
“อย่าหัวเราะได้มั้ยเล่า T///T”
“คิกๆ นายนี่...เป็นอย่างที่เขาลือกันจริงๆด้วยเนอะวาเลนไทน์" มาเนอะมาแนะอะไรก๊านนน T^T อะ...เอ๋? เดี๋ยวนะ ทำไมหมอนี่ถึงรู้ชื่อผมได้ล่ะ =O=
ใช่แล้ว ชื่อของผมคือวาเลนไทน์ อืมมม =w= จริงๆผมก็ไม่ค่อยชอบชื่อนี้เท่าไหร่นัก เพราะตอนเด็กๆชอบมีเด็กแถวบ้านมาล้อว่าชื่อผมเหมือนผู้หญิง (ถึงมันจะจริงก็เหอะ T^T) แล้วเอาไปบอกพวกผู้ใหญ่ ไม่รู้ว่าไอ้คนเล่ามันไปใส่สีตี ไข่เรื่องของผมเอาไว้ยังไงบ้าง คนแถวบ้านจึงคิดว่าผมเป็นกระเทยไปซะได้ =O=!!! ผมเคยถามพ่อกับแม่ว่าทำไมถึงต้องตั้งชื่อผมว่าว่าเลนไทน์
'ก็แกเกิดวันวาเลนไทน์ จะให้พ่อกับแม่ตั้งชื่อแกว่าคริสมาสต์หรือไงฮะ =O= '
'แล้วทำไมต้องวาเลนไทน์ด้วยล่ะฮะ เกิดวันวาเลนไทน์ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องชื่อวาเลนไทน์สักหน่อย =^='
'สั้นๆง่ายๆเลยนะ ลูกชายที่รัก ^__^'
'...'
'เพราะพ่อกับแม่คิดชื่ออื่นไม่ออกไงล่ะ ฮ่าๆๆ'
นี่แหละครับที่มาของชื่อผม =^=
เอาล่ะ กลับมาสู่ปัจจุบันกันเถอะ =O= เมื่อกี้ถึงไหนแล้วนะ??
อ้อ ใช่ๆ ผู้ชายหน้าตาน่ารักคนนี้รู้ชื่อผมได้ยังไง O_o แล้วก็อีกเรื่อง...มีใครมาเล่าลืออะไรผมล่ะนั่น =O= หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องไม่ดีหรอกนะ T^T
"ไม่ต้องแปลกใจหรอกว่าฉันรู้ชื่อนายได้ยังไง เพราะนายน่ะดังจะตายไป"
"ดัง? ฉันเนี่ยนะ"
"ช่ายยยย นายน่ะโด่งดังมาก โดยเฉพาะ...ในหมู่ผู้ชายน่ะนะ O_<"
"หะ หา!!!!! = [ ] =!!!"
โด่งดัง...ในหมู่ผู้ชายเนี่ยนะ!!!
บรือออออ แค่คิดก็ขนลุกแล้ว TTwTT ถึงผมจะไม่ได้รังเกียจผู้ชาย แต่พอคิดว่าถ้าผู้ชายพวกนั้นเป็นพวกถึกๆ ตัวโตๆ กล้ามเป็นมัดๆ แล้วมันก็...ไม่อยากจะคิดแล้วโว้ยยยยย TT[ ]TT
"ฮ่าๆๆ อย่าคิดมากเลยน่า พวกนั้นไม่ได้วางแผนปล้ำนายเร็วๆนี้หรอก O_<"
แล้วทำไมต้องมีเร็วๆนี้ด้วยเล่า แงๆๆๆ TT[ ]TT
"เอาล่ะ ไปกินข้าวกันเถอะ" พูดจบก็เดินเข้ามาลากผมให้เดินไปด้วยกันเฉยเลย = [ ] =
"เฮ้ยๆๆ แล้วนายเป็นใครกันเนี่ย "
"ฉันชื่อฮาเวิร์ด เป็นเพื่อนร่วมชั้นของนายไงล่ะ"
"อ่าฮะ แล้วนายลากฉันไปด้วยทำไมล่ะเนี่ย"
"ก็ไปกินข้าวไงเล่า"
"ฉันไม่กินข้าวกับคนแปลกหน้า"
"ฉันรู้จักชื่อนาย นายรู้จักชื่อฉัน ฉะนั้นเราก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าแล้ว"
ใช่สิโว้ยยย = [ ] = เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงชั่วโมง นายก็ยังเป็นคนแปลกหน้าสำหรับฉันอยู่ดีนั่นแหละ!!!
ผมได้แต่เถียงในใจ แล้วจำใจปล่อยให้ฮาเวิร์ดลากผมไปแต่โดยดี ดูเหมือนว่าเพื่อนใหม่ของผมคนนี้จะมีเรื่องสนุกๆให้ผมเล่นแก้เบื่อไปได้อีกนานเลย ไม่รู้สินะ ลางสังหรของผมมันบอกแบบนั้น...
"ฮู่วววว อิ่มชะมัดเลย"
ผมเดินกลับเข้าห้องเรียนพร้อมกับฮาเวิร์ดหลังจากที่รีบไปฝ่าดงเสือ สิง กระทิง แรด(???) เพื่อซื้อข้าวกลางวันที่โรงอาหาร ถึงรสชาติมันจะไม่ค่อยอร่อยก็เถอะนะ =O= คงไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกมั้ง(?) ก็ผมอยุ่โรงเรียนนี้มาสามปี กินข้าวที่โรงเรียนทุกวันๆ กินมันทุกร้านจนแทบจะไม่รู้รสชาติอาหารใหม่ๆแล้ว T^T ช่างเหอะ กินแค่พออิ่มก็พอ =w=
"นั่นสิ อิ่มสุดๆไปเลย" ฮาเวิร์ดพูดขึ้นพลางหยิบขนมขึ้นมากินต่ออย่างเอร็ดอร่อย =O=
"ได้ข่าวว่าเมื่อกี้นายเพิ่งจะพูดว่าอิ่มเองไม่ใช่เหรอ =O="
"ก็มันอดไม่ได้นี่นา โรงเรียนนี้มีแต่ของน่าอร่อยเต็มไปหมดเลย ><"
อะแฮ่มๆ คงต้องขอเล่าหน่อยล่ะ หลังจากที่ผมกับฮาเวิร์ดไปกินข้าวด้วยกันเราก็ได้คุยกันอยู่หลายเรื่องเลยล่ะ แล้วก็ได้คำตอบที่ว่าทำไมผมอยู่ที่นี่มาสามปี ผมถึงไม่เคยเห็นฮาเวิร์ดมาก่อนเลย ปรากฏว่า เจ้าหมอนี่เพิ่งย้ายเข้ามาเรียนที่นี่ปีนี้เอง พูดง่ายๆก็นักเรียนใหม่นั่นแหละนะ ตอนนี้เราก็กลายเป็นเพื่อนกันไปแล้วด้วยยยยย เย้!!>_<
"แล้วโรงเรียนเก่าของนายเป็นยังไงล่ะ?"
"อืมมม ก็...มีแต่ใช้กำลัง ต่อสู้ แย่งชิง สกปรก โสโครก...บลาๆๆ"
เอ่ออออ =O= สาบานได้ไหมว่าที่พูดมาทั้งหมดนั่นมันคือโรงเรียนน่ะ T^T
"อะ...แฮะๆ งั้นเหรอ คงลำบากแย่เลยสินะ ; w ;"
"อื้อ ก็ลำบากอยู่เหมือนกัน อ๊า!! บราวนี่ร้านนี้อร่อยจังเลย วันหลังไปซื้อกันอีกนะ นะๆๆ >O<"
"อ่า ได้ๆ ^^"
"เย้!!! >w<" พอผมตอบตกลงเสร็จฮาเวิร์ดก็วิ่งดี๊ด๊าไปนั่งบราวนี่ที่โต๊ะของตัวเองต่ออย่างอารมณ์ดี เฮ้อ นอกจากหน้าตาจะน่ารักแล้วยังขี้อ้อนอีกต่างหาก น่ารักที่สุดเลยยยยยย >w<!!! (เป็นเอามาก = =)
ผมกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง เอ...ถ้าจำไม่ผิดนี่มันเลยเวลาเรียนไปสิบนาทีแล้วนี่นา ทำไมอาจารย์ยังไม่มาอีกนะ สงสัยติดประชุมอีกแล้วมั้ง
"เฮ้! ทุกคน วันนี้อาจารย์หัวเห็ดติดประชุมให้ทุกคนอ่านหนังสืออยู่ในห้องเงียบๆนะ"
เสียงใครสักคนที่เพิ่งเข้ามาในห้องตะโกนขึ้น เรียกเสียงเฮจากพวกผู้ชาย และเสียงกรี๊ดกร๊าดจากพวกผู้หญิงได้เป็นอย่างดี อ้อ ไม่ต้องแปลกใจหรอกว่าทำไมชื่ออาจารย์มันถึงพิลึกพิลั่นไม่เหมือนชื่อคนเอาซะเลย มันเป็นฉายาที่พวกนักเรียนตั้งขึ้นมาเล่นๆอย่าง (ไม่) ลับๆ ส่วนชื่อจริงๆน่ะเหรอ เหอะๆ บอกได้เลยว่าแทบจะไม่มีใครจำได้เลยล่ะ =O=
อ่า อย่างนี้ก็แปลว่าตอนบ่ายก็ว่างทั้งวันเลยสิเนี่ย ก็ดีใจอยู่หรอกนะที่ไม่ได้เรียน แต่ว่างเกินไปมันก็น่าเบื่ออีกนี่สิ เฮ้อ เรียนก็เบื่อ ว่างก็เบื่อ แล้วจะเอาอะไรกับชีวิตเนี่ยตู = =;;
ผมหันไปมองรอบๆเผื่อมีอะไรให้ผมทำแก้เบื่อได้บ้าง แต่...ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจสักนิด = = พวกผู้ชายบ้างก็พากันตั้งวงเล่นไพ่ บ้างก็ดีดกีต้าร์ร้องเพลง บ้างก็เล่นเกมส์แข่งกัน ซึ่งผมก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ส่วนพวกผู้หญิงก็....นั่งโปะแป้งหนาเตอะ ทาปากแดงแป๊ด และอีกสารพัดการแต่งเติมความสวย (สยอง) ของพวกเธอ
ผมเบนหน้าหนีจากยัยพวกนั้นทันที พูดตรงๆนะ หยะแหยงง่ะ TT^TT บรือออ พวกคุณเธอจะไปเล่นงิ้วกันหรือไงฟะ เล่นแต่งกันซะขนาดนั้น
ผมหันไปมองทางเลือกสุดท้าย เพื่อนผู้แสนน่ารักของผมนั่นเอง =w=b ปรากฎว่า...แท่นแทนแท๊น!!
กำลังหม่ำขนมอย่างเอร็ดอร่อย =_____=
โอยยยย แล้วมีอะไรให้ตูทำบ้างแว๊!!! นั่นก็เล่นไพ่ ร้องเพลงเล่นเกมส์ โน่นก็แต่งหน้าทาปาก นี่ก็นั่งกินขนม เฮ้อ ทำไมชีวิตมันช่างน่าเบื่อแบบนี้น้า!!! TTwTT
"ว่างแบบนี้ง่วงนอนชะมัดเลย ฮ้าวววว" นั่นไง พูดยังไม่ถึงไหนก็หาวซะแล้วตู =O= ไหนๆก็ไหนๆ ของีบสักหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ผมวางแขนทั้งสองไว้บนโต๊ะแล้วฟุบหน้าตามลงไปพร้อมหลับตาลง ปล่อยให้เสียงต่างๆในห้องดังผ่านไป หลังจากนั้นไม่นาน ใครจะทำอะไรผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว
"....ไทน์...วาเลนไทน์....ไอ้คุณวาเลนไทน์!!!"
"หะ...ห๊ะ!! อะไรๆ" ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของใครบางคนกำลังเรียกชื่อผม
โป๊ก!!!
"โอ๊ยยยย" ด้วยความรีบร้อนที่คิดจะเงยหน้าขึ้นมองคนเรียก ทำให้หัวผมชนกับปลายคางของคนที่กำลังก้มมองผมอยู่พอดี
"โอยยย เจ็บชะมัด หัวนายทำจากเหล็กหรือไงฮะ ชนทีเหมือนคางจะแตกเป็นเสี่ยงๆ TT" ผมลูบหัวตัวเองป้อยๆพลางเงยหน้ามองเจ้าของเสียงบ่นที่กำลังลูบคางที่โดนชนของตัวเองเช่นกัน
"ฉันต่างหากที่ต้องพูดคำนั้น หัวฉันจะระเบิดแล้วเนี่ย =O="
"อย่ามาเว่อร์ =3= โดนชนแค่นี้หัวจะระเบิดได้ไง"
"แหมมมม ทีคุณนี่ไม่เว่อร์เลยนะครับ แค่โดนชนคางจะแตกเป็นเสี่ยงๆได้ไงฮะ ไอ้คุณฮาเวิร์ด"
ใช่แล้ว เจ้าของเสียงเรียกและเจ้าของคางที่ชนกับหัวผมไปเต็มๆเมื่อกี้นี้ก็คือ ไอ้คุณเพื่อนที่น่ารักอย่างบ้าๆ บอๆ ก็คือ ฮาเวิร์ดนั่นเอง =O=
"แล้วนายมีอะไรถึงเรียกฉันละฮะ"
"อ้าว อะไรกัน ต้องรอให้มีอะไรก่อนหรือไงถึงจะเรียกได้ นายนี่ใจร้ายจริงๆเลย ฮึกๆ T^T"
คนกล่าวหาว่าผมใจร้ายแสร้งทำหน้าเสียใจอย่างสุดซึ้งมากมายมหาศาล จนผมต้องเบ้ปากใส่ด้วยความหมั่นไส้ อืมมมม ไม่รู้เหมือนกันว่าเราสนิทกันขนาดนี้ได้ยังไง ทั้งๆที่เราก็เพิ่งเคยเจอหน้ากัน และเพิ่งรู้จักกันวันนี้เองแท้ๆ แต่ผมกลับรู้สึกถูกชะตากับหมอนี่อย่างบอกไม่ถูก
อืมมมม ว่าไงดีล่ะ คงเพราะเรามีบางอย่างที่เหมือนกันล่ะมั้งนะ นั่นอาจจะเป็น....ความเหงา....ล่ะมั้งนะ หรืออาจจะเป็นตรงที่ไม่ค่อยมีใครคบล่ะมั้ง อ้ะๆๆ ความจริงผมเป็นคนมนุษยสัมพันธ์ดีนะเออ แต่ก็....ไม่มีใครคบด้วยอยู่ดีนั่นแหละ แงงงงง TT[ ]TT!!!
คิดถึงเรื่องนี้ทีไรก็เศร้าจนอยากจะร้องไห้ทุกทีสิน่า เวลาที่เห็นคนอื่นอยู่กันเป็นกลุ่มนั่งพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จนบางครั้ง....ผมก็ทั้งรู้สึกน้อยใจและอิจฉา และเฝ้าคิดอยู่เสมอว่าสักวัน....ผมจะมีเพื่อนที่สามารถพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ไว้วางใจกันได้ คอยอยู่เคียงข้างเราเสมอได้รึเปล่านะ
"ตกลงตามนี้นะทุกคน!!!"
"เฮ!!!"
ผมกับฮาเวิร์ดมองหน้ากันอย่างงุนงง แล้วหันไปมองเพื่อนในห้องที่ตอนนี้เริ่มทยอยกันออกจากห้องกันไปทีละคนสองคน ผมก้มลงมองนาฬิกาข้อมือก็พบว่าเป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว
โอ้ แม่จ้าว!!! = [ ] = นี่ผมหลับตั้งแต่บ่ายโมงถึงสามโมงครึ่งเลยเนี่ย แล้วคืนนี้จะนอนหลับอยู่อีกไหมเนี่ยตู T^T แล้วว่าแต่....เมื่อกี้คนในห้องเขาพูดเรื่องอะไรกันหว่า =O=
ผมหันไปมองฮาเวิร์ดอีกรอบ ก็เห็นเจ้าตัวกำลังคุยกับใครสักคนในห้อง ผมจึงเก็บกระเป๋าของตัวเองเตรียมจะกลับบ้าน แต่ทันทีที่ลุกจากเก้าอี้ก็...
"วาจัง!! ฉันมีเรื่องสนุกๆจะมาบอกล่ะ ><" เจ้าฮาเวิร์ดก็ส่งเสียงร่าเริงมาแต่ไกล ก่อนจะวิ่งเข้ามาหา แถมตั้งชื่อย่อให้ผมเองเรียบร้อยอีกต่างหาก แต่มันก็...น่ารักอ่ะ >w<!!
"คราวนี้อะไรอีกล่ะ???”
“ฟังนะๆ ><”
“ฟังอยู่คร้าบ~”
“คือว่า...คืนนี้สี่ทุ่มตรงพวกคนในห้องเขานัดกันไปเที่ยวที่ Casnova CLUB ล่ะ ><”
อ้อ นึกว่าอะไรที่แท้ก็แค่ไปคลับนี่...เอง...!!!
“ห๊ะ!! ไปคลับ!!! = [ ] =” ฮาเวิร์ดรีบกระโจนเอามือปิดปากผมไว้อย่างรู้งานทันทีที่ผมเผลอตะโกนขึ้นมาด้วยความตกใจ
"ชู่!! เบาๆสิเดี๋ยวพวกอาจารย์มาได้ยินเข้าจะทำยังไงกันเล่า"
ก็ตัวใครตัวมันสิ!!!
ผมเถียงในใจแล้วทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้อีกรอบ โอยยย ใครก็ได้เอายาพารามาให้ผมที T^T ถ้าพวกอาจารย์รู้เข้ามีหวังเป็นเรื่องแหงๆ ถึงมันจะไม่ใช่เรื่องแปลกที่เด็กรุ่นผมจะไปคลับกันก็เถอะ แต่ปัญหาจะมันอยู่ที่ว่า....กฎข้อที่หนึ่งในการอยู่ที่นี่อย่างสงบสุขก็คือ...ห้ามนักเรียนทุกคนเข้าบาร์ เทค ผับ หรือคลับเป็นอันขาด!!! ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ไล่ออกสถานเดียว!!!
"ตกลงนายจะไปป่ะ??" ฮาเวิร์ดถามพลางแทะขนมในมือเล่น (มันไปเอามาจากไหนฟะ = =)
"ไปก็บ้าแล้ว ใครจะอยากไปแส่หาเรื่องโดนไล่ออกกันเล่า =^="
"แต่ฉันว่านายน่าจะไปนะ ^O^"
"ทำไมอ่ะ"
"ก็นี่น่ะเป็นโอกาสดีนะที่เราจะได้สร้างสายสัมพันธ์อันดีกับเพื่อนในห้องไงล่ะ *O*" สาบานได้ว่าผมเห็นประกายวิ้งๆในดวงตาของเจ้าติ๊งต๊องฮาเวิร์ดด้วย =O= ไม่รู้วาดวิมานในอากาศไปถึงไหนแล้ว แต่จะว่าไป...มันก็เป็นความคิดที่ไม่เลวแฮะ ถ้าไปก็จะได้เป็นเพื่อนกับทุกคน ทุกคนอาจจะยอมรับเราก็ได้ แต่ว่า...
"ฉันไม่ไปเด็ดขาด" ผมก็ยังไม่อยากแส่หาเรื่องโดนไล่ออกนี่นา T^T
"คิกๆ ฉันจะคอยดูนะ ^O^"
"คอยดูให้ดีล่ะ! ฉันจะไม่ไปเด็ดขาด! =^=" ผมหยิบกระเป๋ามาสะพายแล้วสะบัดหน้าหนีไอ้บ้าฮาเวิร์ดทันที หนอยยย ฉันไม่มีวันหาเหาใส่หัวตัวเองเด็ดขาด ได้ยินไหม!! ไม่มีวันโว้ยยย วะฮะฮ่าๆๆ (เริ่มบ้า = =)
-22:00 น. Casnova CLUB-
หึๆ ฉันไม่ไปเด็ดขาด!!! ฉันไม่ไปเด็ดขาด!! ฉันไม่ไปเด็ดขาด! แต่ไหง...
ทำไมตอนนี้ผมถึงมายืนอยู่หน้าทางเข้าคลับได้ฟะ = [ ] =!!! เพราะเจ้าฮาเวิร์ดแท้ๆเลย T^T (ฮาเวิร์ด : แล้วตูไปเกี่ยวอะไรด้วย = =)
"เฮ้อ เอาไงดี เอาไงดี T^T" ผมเดินวนไปวนมาอยู่หน้าทางเข้าคลับพลางขยี้ผมยุ่งๆของตัวเองอย่างไม่รู้จะทำยังไง จะเข้าไปคนเดียวมันก็ยังไงอยู่ จะรอฮาเวิร์ดยู่ตรงนี้มันก็...เสียฟอร์ม TT ก็แหมมม ผมดันไปบอกหมอนั่นว่าจะไม่มาเด็ดขาดนี่นา แงงงงงง TT[ ]TT
ผมเดินไปนั่งที่ม้านั่งใกล้ๆกับทางเข้าคลับ จากตรงนี้สามารถมองเห็นได้ชัดเจนว่าใครเข้าใครออกคลับนั้นบ้าง ระหว่างที่นั่งก็ชะเง้อมองรอบๆทางเข้าคลับเผื่อจะเจอฮาเวิร์ดบ้าง แต่...ถ้าเจ้านั่นเข้าไปก่อนแล้วล่ะ? ไม่ๆๆ ไม่น่าจะเป็นไปได้ =O= ก็หมอนั่นเพิ่งย้ายเข้ามานี่นา คงไม่เข้าไปคนเดียวหรอก....มั้งนะ
30 นาทีผ่านไป
แปะ! แปะ!! แปะ!!!
คือ...ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ว่า...เมื่อไหร่ไอ้บ้าฮาเวิร์ดจะมาสักทีฟะ!!! = [ ] = ใจคอมันกะจะให้ผมนั่งตบยุงแปะๆอยู่อย่างนี้ทั้งคืนเลยหรือไงก๊านนนน โฮกกกกก TT^TT
ผมนั่งยู่ที่ม้านั่งตัวเดิมมาได้ประมาณ 30 นาทีได้แล้ว นั่งก็แล้วเดินก็แล้วตบยุงก็แล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของฮาเวิร์ดแม้แต่น้อย
"โอยยย หนังตาเริ่มหนักแล้วนะ ทำไมยังไม่มาอีกวะ" ผมบ่นอย่างหงุดหงิดพลางเดินจิบกาแฟที่เพิ่งซื้อมาจากร้านค้าใกล้ๆไปที่ม้านั่งตัวเดิม โว้ยยย นัดให้มาสี่ทุ่มแต่นี่มันจะห้าทุ่มเข้าไปแล้วนะ!! เอาไงดีวะ จะกลับเลยดีมั้ย??? หรือ...จะรอต่อดี??? หรือว่า...จะเข้าไปเองคนเดียว????
ถ้ากลับ...ความหวังที่อยากจะให้ทุกคนยอมรับ และจะได้เป็นเพื่อนกับทุกๆคนก็จะไม่มีทางเป็นจริง....
ถ้ารอ...ก็ไม่รู้ว่าจะต้องรออีกนานแค่ไหน อีกหนึ่งนาที? อีกหนึ่งชั่วโมง? หรือว่า...ต้องรอจนคลับปิด...
ถ้าเข้าไป....จะทำตัวยังไง จะทำยังไงต่อ จะคุยกับใคร จะทำอะไร....
ทุกอย่าง....ดูไม่มีจุดหมายเลยสักนิด เหมือนกับ 'ตอนนั้น'
พลั่ก! ตุบ!
"โอ๊ย!"
ผมล้มลงไปนั่งแหมะอยู่กลับพื้น เมื่อเดินชนกับใครสักคน เพราะมัวแต่เดินเหม่อคิดอะไรไม่เป็นเรื่องแท้ๆเลยตู โอยยย TT เจ็บจังวุ้ย ผมเงยหน้าขึ้นมองคู่กรณีก็เป็นพบว่าผู้ชายผมสีดำสนิท สวมเสื้อสีขาวทับด้วยแจ็คเก็ทสีดำ กางเกงยีนส์ขายาวขาดๆ แต่ก็ดูเท่มากๆ *^* ดูท่าทางจะอายุมากกว่าผมสองสามปี แต่เอ๊ะ!!
สายตาผมสะดุดเข้ากับคราบรอยเปื้อนสีน้ำตาลบนเสื้อสีขาวที่สวมทับด้วยแจ็คเก็ทสีดำตัวนั้น อ่า หวังว่าคงไม่ใช่อย่างที่ผมคิดหรอกนะ....
ผมก้มลงมองหาแก้วกาแฟที่ผมถือมาด้วยเมื่อกี้ ก็พบว่า...มันอยู่ใต้รองเท้าของผู้ชายคนนั้นเรียบร้อยแล้ว = [ ] =!!! โอ้แม่จ้าว ไม่ต้องเดาเลยว่าเกิดอะไรขึ้น T^T ตอนที่เดินชนกันผมต้องทำแก้วกาแฟหล่นจนกาแฟมันหกแล้วเปื้อนที่เสื้อของผู้ชายคนนี้แน่ๆ TT
"อะ....เอ่อ...คือว่า..."
"ไอ้ชไนท์!!" อะไรกันอีกวะเนี่ย อย่าบอกนะว่า คนเก่ายังไม่ทันจะเคลียร์ก็มีคนใหม่เข้ามาอีก แงงงง ผมยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยนะ TTwTT
"แกอยู่นี่เองเหรอ ฉันตามหาซะทั่ว!!" จู่ๆผู้ชายคนหนึ่งที่ผมแอบเห็นแวบๆว่าเพิ่งวิ่งออกมาจากคลับได้วิ่งเข้ามาหาคู่กรณีของผม ดูแล้วท่าทางจะรู้จักกันซะด้วย อายุก็คงรุ่นราวคราวเดียวกันด้วยล่ะมั้งนะ
"อ้าว นี่เด็กแกเหรอ ดีเลยรีบพาเข้าไปเถอะ เดี๋ยว 'เจ้านั่น' จะอารมณ์เสีย" ผู้ชายที่มาใหม่พูดเองเออเองเรื่องอะไรไม่รู้ แล้วเข้ามาจับแขนผมลากให้เดินเข้าไปในคลับเฉยเลย = [ ] =
เดี๋ยวก่อนนนน นีมันเรื่องอะไรก๊านนนนน TT^TT
-ภายใน Casnova CLUB-
ผมถูกลากเข้ามาในคลับโดยไม่ได้ตั้งใจ ภายในคลับเต็มไปด้วยเสียงเพลง และผู้คนทั้งชายทั้งหญิง บ้างก็กำลังดื่มกัน บ้างก็กำลังแดนซ์กันก็มี ดูแล้วท่าทางจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับผม หรือไม่ก็ห่างกันสักสองสามปีได้มั้ง อ๊ะ!! นั่นมัน!!
ผมเห็นเพื่อนห้องเดียวกันกับผมแล้ว พวกนั้นนั่งรวมกันอยู่อีกด้านหนึ่งของคลับ ดีล่ะ! รีบไปหาพวกนั้นดีกว่า
"นี่!! คุณน่ะ ปล่อยแขนผมได้แล้ว ผมจะไปหาเพื่อน" ผมตะโกนแข่งกับเสียงเพลงบอกคนที่ลากผมเดินดุ่มๆเข้ามาในคลับโดยไม่สนเลยว่าผมจะพยายามสะบัดแขนออกตลอดทาง
โอยยย ทำไมในคลับมันมืดขนาดนี้นะเนี่ย ผมยิ่งไม่ถูกกับความมืดซะด้วย คิดดูสิขนาดจะนอน ยังต้องเปิดไฟนอน ทั้งที่ตอนนี้ผมอายุ18 แล้วแท้ๆ!! ยังดีที่ในนี้มีแสงไฟสลัวๆพอมองเห็นนิดนึง แต่...แค่นิดนึงจริงๆนะเออ!! TT แงงงง ไม่รู้ระหว่างทางเดินเหยียบเท้าใครไปแล้วบ้างก็ไม่รู้ ไอ้บ้านี่ก็ลากแขนผมเดินลูกเดียว ไม่สิ เกือบเป็นวิ่งเลยแหละ = [ ] = ไม่รู้จะรีบไปตายที่ไหนนักหนา ฮึ่ยยย
"พูดบ้าอะไรของนายน่ะ เป็นเด็กของเจ้าชไนท์ก็น่าจะรู้หน้าที่ดีนี่นา" เฮ้ยยย = [ ] = เดี๋ยวสิ ผมไปเป็นเด็กใคร อะไร ยังไง ที่ไหน เมื่อไหร่ ตั้งแต่ตอนไหนฟะ!!! แล้วหน้าที่ที่ว่านี่มันอะไรก๊านนนนน
"เดี๋ยวสิ ผมไม่ได้..."
"ไม่เป็นไรๆ ฉันเข้าใจว่านายไม่ได้เตรียมตัวมา แต่ของอย่างนี้แค่เตรียมใจมาก็พอโว้ยไอ้น้อง"
ไม่เป็นไร+เข้าใจกับผีน่ะสิ!!!
ผมกำลังจะบอกว่าผมไม่ได้เป็นเด็กของคนที่ชื่อชนงชไนท์อะไรนั่นสักหน่อย!! แต่พี่แกดันขัดขึ้นซะก่อนเหมือนรู้ดีอย่างงั้นแหละ ฮือออ TT
ผมถูกลากขึ้นไปชั้นบนที่มีป้ายแขวนไว้ว่าวีไอพี อือฮึ ดูจากระดับการแต่งตัวของพี่แกที่ดูแลออกไฮโซ....มากๆ =w=b หน้าตาก็....ดูดี =w=b ถึงจะน้อยกว่าพี่ชายผมดำที่ผมเดินชนก่อนหน้านี้ก็เหอะ ฮุฮุ =..= (ดูมัน = =)
โซนชั้นบนนี้คงเป็นโซนวีไอพีทั้งหมดแน่ๆเลยแฮะ ฮ้า ชีวิตนี้ได้เข้าโซนวีไอพีกับเขาด้วยแฮะ โชคดี(?)อะไรอย่างนี้นะ >< ถ้าผมคิดไว้ไม่ผิดล่ะก็โซนวีไอพีนี้มันต้องมี....หนึ่ง!! อาหารเลิศรส สอง!! บรรยากาศหรูหรา สาม!! คนหน้าตาดีสุดๆ =..= แน่นอนว่าต้องรวยด้วย แต่งตัวก็คงดูดีมีระดับ แล้วก็ยังมี...!!!!
....
อะ...เอ่อออ....นี่มันอะไรกันอีกกกกกกกก TT[]TT
โอ้!!! อยากจะร้อง OMG สักล้านรอบ!!! วีไอพี!!! นี่มันวีไอพีจริงๆ TT[ ]TT!!!
โซนวีไอพีที่ปราศจากอาหารเลิศรส!!!
โซนวีไอพีที่ปราศจากบรรยากาศหรูหรา!!!
โซนวีไอพีที่....มีคนหน้าตาดี!! (อ้าว = =)
แต่เฮ้ยยย นี่แน่ใจเหรอว่ามันเป็นโซนวีไอพีง่ะ TTwTT ป้ายแขวนไว้ผิดรึเปล่าฟะ คิดดูสิ!!! โซฟาขาดๆ โต๊ะกระจกที่แตกกระจัดกระจาย ผนังที่ถูกพ่นสีจนเละเทะ แถมยังมี...กลิ่นบุหรี่เหม็นหึ่งอยู่เต็มไปหมดอีกต่างหาก แหวะ TT อยากอ้วกจังเลย ฮือออออ
"เอาล่ะ ถึงแล้ว เดินไปตามทางแล้วทำหน้าที่ของนายซะนะไอ้น้อง" ไอ้คุณพี่ที่ลากผมมาในโซนวีไอพี(มากกกกก = =) ปล่อยแขนผมออกแล้วชี้ไปตรงทางที่มืดๆดูน่ากลัวๆยังไงก็ไม่รู้
"คือ...ผม...คือว่า"
"ห๊า!! มาจนถึงขนาดนี้แล้ว อย่าบอกนะว่าไม่กล้าเข้าไป มาๆเดี๋ยวพี่ชายคนนี้จะไปส่งให้ถึงที่เอง" พูดจบ พี่แกก็เดินเข้ามาลากผมอีกรอบแล้วเดินเข้าไปตามทางเดินมืดๆดูน่ากลัวๆ
ใช่แล้วครับพี่ ผมไม่กล้าเข้าไป แต่ผมไม่ได้อยากเข้าไป และไม่ได้อยากให้พี่ไปส่งโว้ยยยย!!!!! TT โอยยยย เกิดมาพี่แกเคยหยุดฟังคนอื่นพูดให้จบบ้างไหมเนี่ย
ระหว่างทางผมจับชายเสื้อพี่แกไว้แน่น ก็คนมันกลัวนี่ครับ ทางเดินนี้มันไม่มีแสงไฟเลยสักนิดนะ ผมไม่อยากโดนทิ้งไว้ในที่มืดๆแบบนี้คนเดียวนี่นา ฮือๆ TT เดินไปได้สักพักก็มาหยุดอยู่หน้าห้องๆหนึ่งที่มีป้ายติดไว้ว่า "BT" นี่มันห้องอะไรกันอีกล่ะเนี่ย =O=
"เอ้า ถึงแล้ว ถือว่าเป็นของแถม ขออวยพรให้รอดกลับมาครบสามสิบสองล่ะ ฮ่าๆๆ"
เอิ่มมมม....ทำไมมันดูไม่เหมือนคำอวยพรเลยหว่า =O=
"เอ้าๆ อย่ามัวยืนเฉย รีบเข้าไปได้แล้ว!!"
คราวนี้พี่แกเปิดประตูให้พร้อมกับถีบผมเข้าไปในห้องทันที ย้ำว่าถีบจริงๆนะ!!! แถมปิดประตูหนีอีกต่างหาก กร๊าซซซซ อย่าให้เจออีกนะแก!!! TTwTT
"นายน่ะเหรอ 'ของเล่น' ชิ้นใหม่ของฉัน"
.
..!!!
เป็นยังไงบ้างเอ่ย T^T ดีแล้ว ห่วยแล้ว ควรปรับปรุง (เอ๊ะ ยังไง = =)
สรุป...มีไรอยากจะพูดก็คอมเม้นท์บอกมาให้หมดเลยงับ =w=b
ไรเตอร์ใจดี ฉีดยาแล้ว(?) ไม่กัดแน่นอน *^* (ไม่ใช่ละ = =)
ปล.เจอคำผิดตรงไหนบอกด้วยนะงับ ไรเตอร์จะได้แก้ T^T
ความคิดเห็น