คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Role Test
‘ถึงนกน้อยในกรงที่รัก(?)
เมื่อนายได้อ่านจดหมายฉบับนี้ ฉันคงจะหนีไปไกลแสนไกลแล้ว ฉะนั้นไม่ต้องตามหาหรอกนะ ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ทิ้งนายหรอก
แค่ไปตั้งหลักหนีหนี้ชั่วคราวแค่นั้นเอ๊ง~(?) ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ นายก็ช่วยเคลียร์หนี้สินให้ฉันหน่อยละกันนะ ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด! อย่าลืมนะว่า
ฉันเป็นผู้มีพระคุณผู้ยิ่งใหญ่ของชีวิตนาย ไว้นายช่วยเคลียร์หนี้สินให้ฉันเรียบร้อยเมื่อไหร่ ฉันก็กลับไปเองแหละ J
ตัวตลกปิเอโร่’
ผมขยำจดหมายในมือทิ้งอย่างไม่ไยดี...
...ช่วยเคลียร์หนี้งั้นเหรอ...
...เป็นผู้มีพระคุณผู้ยิ่งใหญ่งั้นเหรอ...
ถ้าเลือกได้ใครมันจะไปอยากเป็นหนี้บุญคุณชีวิตกับคนอย่างแกวะ ไอ้ตัวตลกเฮงซวย!
หนึ่งปีก่อน
...ท่ามกลางความมืดยามรัตติกาลภายในเขตคฤหาสน์แห่งหนึ่ง...
ตุ๊บ!
เสียงบางอย่างตกกระทบพื้น ทำให้ชายวัยฉกรรจ์ ที่เป็นเวรเฝ้ายามวันนี้ชะงักฝีเท้า กระชับปืนในมือแน่น มองซ้ายมองขวาอย่างระวังตัว ก่อนจะค่อยๆเดินไปตามทางที่ได้ยินเสียงบางอย่าง
พรึ่บ!
“เฮ้ย!”
ปังๆๆ!
เงาบางอย่างผ่านหน้าร่างใหญ่ไปอย่างรวดเร็ว ด้วยความตกใจร่างใหญ่จึงเหนี่ยวไกปืนไปที่เงานั้นไม่ยั้ง เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นลงบนผืนดินสีเขียวจนกลายเป็นสีแดง...
“ไหนดูซิ ตัวอะไรวะ”
ร่างใหญ่ก้าวเท้าเข้าไปใกล้ซากศพของสิ่งมีชีวิตตัวน้อยๆที่เขาเพิ่งดับลมหายใจมันไป...
“โธ่เอ๊ย นึกว่าอะไรแค่แมวเองหรอกเหรอ เปลืองกระสุนชิบ ไอ้แมวเวรเอ๊ย”
ร่างใหญ่บ่นพลางเดินเดินไปอีกทาง เพื่อทำหน้าที่เฝ้ายามต่อแบบไม่แยแสต่อซากแมวตัวน้อยที่นอนจมกองเลือดสีแดงสดอย่างน่าเวทนานั่นสักนิด...
ทันทีที่ร่างใหญ่หายลับไปในความมืด ร่างเล็กอีกร่างที่หลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ในมุมมืดมุมหนึ่งก็ลอบถอนหายใจ พลางทอดมองซากแมวน้อยนั้นเงียบๆ...
…สักวันหนึ่ง...ผมคงเป็นเหมือนแมวตัวนั้นสินะ...คงจะตายอย่างโดดเดี่ยว...และไม่มีใครสนใจแบบนั้นสินะ...
ร่างเล็กคิดในใจก่อนทอดมองคฤหาสน์หลังใหญ่ที่บ่งบอกฐานะของเจ้าของเป็นอย่างดี ทั้งเวรยามที่หนาแน่นและพื้นที่ภายในคฤหาสน์ที่แทบจะสร้างเป็นเมืองๆหนึ่งได้เลยก็ว่าได้ นี่เขาจะต้องอยู่ในคฤหาสน์ที่เหมือนกรงขังนี่ไปตลอดชีวิตเลยงั้นเหรอ...
“กำลังคิดอะไรอยู่งั้นเหรอ”
เสียงทุ้มต่ำของใครบางคนดังขึ้นข้างหูพร้อมมือหนาที่จับไหล่ทั้งสองของร่างเล็กไว้จากด้านหลัง
“คุณ...เป็นใคร...”
นัยน์ตาสีสวยเหลือบมองชายหนุ่มเจ้าของมือที่จับไหล่เขาไว้อย่างประเมิน ดูแล้วคงแก่กว่าเขาไม่กี่ปี ร่างสูงในชุดคลุมสีดำสนิท ใบหน้าถูกปกปิดด้วยหน้ากากสีขาวทั้งหน้า
“หึๆ...เป็นคนที่จะปลดปล่อยนายออกจากกรงนี่ไงล่ะ”
“…”
“ว่าไงล่ะ นายน่ะเบื่อแล้วไม่ใช่เหรอ...ชีวิตที่ซ้ำซากแบบนี้น่ะ...”
“…”
“สนใจจะออกไปจากที่นี่มั้ย”
“ว้า~ เงียบแบบนี้แปลว่าคงไม่อยากสินะ”
ร่างสูงแสร้งทำเสียงผิดหวัง ก่อนจะเอามือออกจากไหล่บาง แต่ร่างเล็กก็คว้ามือนั้นเอาไว้ซะก่อน
“ไม่ใช่...” ร่างเล็กพึมพำพลางบีบมือนั้นไว้แน่น
“หือ?”
“ออกไป...ช่วยพาผมออกไปจากที่นี่ทีเถอะ...”
...อยากไป...อยากออกไปจากที่นี่....ออกไปจากกรงแห่งนี้...
“ไม่มีปัญหา บอกชื่อของนายมาสิ”
“...เควียร์”
“จำไว้นะเควียร์...โลกภายนอกน่ะ ไม่ใช่ที่สำหรับคนอ่อนแอ คนแข็งแกร่งเท่านั้นถึงจะมีชีวิตอยู่รอดได้ นายจงทิ้งความอ่อนแอในตัวนายไปซะ จงแข็งแกร่งขึ้นซะ! อย่าเชื่อใจใคร อย่าไว้ใจใคร เพราะทุกสิ่งบนโลกนี้...ล้วนเป็นสิ่งจอมปลอมทั้งนั้น”
“…อย่าไว้ใจใคร...แม้แต่นายน่ะเหรอ”
“ใช่...แม้แต่ฉัน...คนที่นายจะเชื่อใจและฝากชีวิตไว้ได้...มีแค่ตัวนายท่านั้น”
“...แล้วนาย...เป็นใครกัน”
“ปิเอโร่...ตัวตลกปิเอโร่ J”
ถ้าย้อนไปเมื่อตอนนั้นได้...ผมคงไม่เลือกไปกับหมอนั่นแน่..แต่จะมาบ่นตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วสินะ...
ผมมองป้ายหน้าร้าน CARNIVORE HOST CLUB ที่ประกาศรับสมัครเอาไว้ ถ้าเป็นที่นี่ก็คงพอมีเงินมาใช้หนี้ให้หมอนั่นได้บ้างล่ะน่ะ...
โฮสต์คลับของสัตว์ล่าเนื้องั้นเหรอ...จะมีนกน้อยให้ผมสมัครมั้ยนะ...
ความคิดเห็น