คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : DFR :: 8
DFR :: 8
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“แฮ่ก......แฮ่ก....อ๊ากก”
ชายหนุ่มผิวขาวส่งเสียงร้องทรมานอยู่บนตึกร้างขนาดใหญ่ เปลือกตาปิดแน่นก่อนจะเปิดขึ้นมาดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานแฝงความโกรธแค้น เขี้ยวเล็บที่ยาวงอกออกมาสร้างความเจ็บปวดให้ชายหนุ่มไม่น้อย
“อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!”
ปีกสีดำสยายออกมาจากกลางหลังช้าๆ เลือดจำนวนไม่น้อยไหลออกมาตรงส่วนที่ปิกยิดติดกับตัว ชุดคลุมสีดำขลับเลื่อนขึ้นมาคลุมร่างกาย ความรุ่มร้อนจากภายในเรียกร้องสิ่งที่ต้องการ...... สิ่งที่แตกต่างไปจากมนุษย์ธรรมดา
ชายหนุ่มพาร่างตัวเองบินออกมาจากตึกร้าง บินสูงขึ้นเพื่อให้มนุษย์ธรรมดามองไม่เห็นเขา ดวตาสีแดงสอดส่องหา ‘เหยื่อ’ ที่จะมาเป็น ‘อาหาร’ ให้เขาในคืนพระจันทร์เต็มดวงนี้
“กรี๊ดดด!! พวกแกจะทำอะไรน่ะ !!! ปล่อยชั้นนะ กรี๊ดดด”
“โถ จะร้องไปทำไมล่ะน้องสาว ไปเที่ยวกับพี่ดีกว่าน่า”
“ไม่นะ!!! กรี๊ดด” เสียงแหลมสูงดังเข้าไปในโสตประสาทอันฉับไวของร่างเบื้องบน ปีกสีดำค่อยๆ พาร่างเล็กโฉบลงมาอย่างเร็วแล้วโฉบกระชากหนุ่มหื่นกามไปอย่างฉับไวจนหญิงสาวมองแทบไม่ทัน ขาเรียวทรุดลงกับพื้นแทบไม่เชื่อสิ่งที่สายตาเห็น ‘ตัวอะไร??’
“เฮ้ย!!! อะไรวะ แกเป็นตัวอะไร!!!”
ร่างเบื้องบนไม่ตอบ ปีสีดำพาร่างลงมายังดาดฟ้าตึกสูงแห่งหนึ่ง ขายาวก้าวออกมาจากเงาดำส่งผลให้ ‘เหยื่อ’ ที่จับมาตกใจจนแทบชอค
“แก....แก!! เป็นตัวอะไร!! อ๊ากกกกกก” เล็กมือยาวแหลมทั้งห้ากระซวกเข้าไปกลางท้อง เลือดจำนวนมากหลั่งไหลออกมาเป็นสาย เขี้ยวสีขาวยาวงอกออกมาเล็กน้อยก่อนจะกดลงดูดเลือดที่ส่วนที่ยึดคอติดกับตัว
“อี๊กกกกก!!!” เสียงสุดท้ายก่อนที่เหยื่อจะสิ้นลม ร่างประหลาดยังดูดเลือดต่อไปอย่างกระหาย เลือดส่วนหนึ่งไหลย้อนออกมาตามมุมปาก ดูดจนร่างทั้งร่างซีดเผือกจนแทบไม่มีของเหลวอยู่ในตัว ถอดเล็บมือออกมาจากช่องท้องก่อที่จะแทงเข้าไปส่วนที่อยู่ของหัวใจ ดึงก้อนเนื้อสีแดงสดออกมาแล้วแทะเล็มมันอย่างเอร็ดอร่อย รอยเลือดเลอะรอบปากเป็นวงกว้าง มือเรียวขยุ้มก้อนเนื้อแล้วส่งเข้าปากอย่างต่อเนื่อง
“อา.......” ชายหนุ่มครางออกมาเบาๆ เมื่ออิ่มเต็มที่ ก่อนจะดึงร่างไร้หัวใจออกไปทิ้งบริเวณตรอกเล็กๆ ข้างถังขยะ
“อึก!!....” มือเรียวขยุ้มที่หัวใจอย่างแรง ร่างทั้งร่างจิกเกร็งปีกสีดำพยายามที่จะโบยบินต่อ ก่อนจะไปเกาะที่ๆ เรียกว่าบ้าน
==================== DFR =====================
‘จิ๊บๆๆๆ’
ร่างสวยยันตัวขึ้นจากหมอนนุ่ม ดวงตาสีน้ำตาลค่อยๆหรี่ขึ้นแต่ก็ต้องเบิกโพลงกับสิ่งที่เห็น
“อีกแล้ว...หรอเนีย” ร่างกายเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง มีรอยคราบเลือดเลอะใบหน้ากับฝ่ามือ และช่วงอก ขนนกสีดำเล็กน้อยที่กระจากตัยวอยู่บนเตียง น้ำตาใสไหลรินลงมาอย่างช้าๆ
“เรา...เป็นอะไรไป.....พระเจ้าครับ...ทำไมผมถึงเป็นแบบนี้”
‘I bring it sexyback , yeah!’
“ส..สวัสดีครับ”
“ฮยอกแจ!! มาที่โรงพยาบาลชุงนัมเดี๋ยวนี้เลย ไอ้พวกยัมเซมันแทงดงแฮ!” คยูฮยอนพูดอย่างเร็ว
“อะไรนะ!! จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” ฮยอกแจรีบวิ่งไปอาบน้ำล้างคราบเลือดที่เปรอะเปื้อน แล้วเก็บขนนกสีดำอย่างลวกๆ ก่อนจะวิ่งไปที่โพยาบาลอย่างรวดเร็ว
“ท่านเล่นตลกอะไรกับผม”
==================== DFR =====================
โรงพยาบาลชุงนัม
“คิบอม ไม่ต้องต้องห่วงหรอก ดงแฮมันไม่เป็นอะไรหรอก” ซองมินพูดปลอบพลางลูบหลังคิบอมเบาๆ
“ดงแฮมันเก่งจะตาย มันไม่เป็นอะไรไปหรอก....นายมากินข้าวก่อนมา เดี๋ยวจะเป็นอะไรไปอีกคน”
“พวกนายกินก่อนเถอะ ชั้นยังไม่หิว”
“คิบอม~ กินสักหน่อยเหอะน่า นายเฝ้ามาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ” ซองมินเอ่ยด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
“กินไปเถอะ ไม่ต้องห่วงชั้นหรอก”
“แต่...”
“ซองมิน!...” คยูฮยอนปรายคนตัวเล็กไว้ แล้วดึงลงมานั่งที่โซฟาตามเดิม คิบอมนั่งอยู่ข้างๆ เตียงตั้งแต่เมื่อคืนที่ดงแฮออกมาจากห้องฉุกเฉินแล้ว ทั้งๆ ที่หมอบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้วแต่ร่างสูงก็ยังยืนยันที่จะนั่งเฝ้าคนตัวเล็กอยู่ไม่ห่าง มือแกร่งกุมมือเล็กขาวซีดไว้ตลอดเวลาไม่ปล่อย
“...ตื่นขึ้นมากินข้าวกันสิ...ดงแฮ...” คิบอมพูดแล้วจูบลงทื่มือสวยเบาๆ
‘ปัง!!’
“มาแล้วหรอฮยอกแจ ฮันกยอง อ้าว! พี่อีทึก พี่ฮีชอล พี่คังอิน พี่ซีวอน หวัดดีคับ” คยูฮยอนกล่าวอย่างนอบน้อม ทั้งหกคนที่เจอกันที่หน้าโรงพยาบาลจึงขึ้นมาพร้อมกัน
“คิบอม ดงแฮเป็นยังไงบ้าง” อีทึกเข้าไปดูอาการน้องสุดที่รักเป็นคนแรก
“ยังไม่ฟื้นเลยครับ” คิบอมเอ่ยเสียงเศร้า อีทึกลูบหัวน้องชายอย่างให้กำลังใจ สายตามองไปที่คนรักที่กำลังคุยกับฮยอกแจเรื่องคนที่ทำร้ายดงแฮ
“ฮยอง... ไอ้พวกนั้นมันชักจะล้ำเส้นไปใหญ่แล้วนะ ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ไม่งั้นคนอื่นต้องพลอยซวยไปอีกแน่เลย”
“ใจเย็นน่า ไอ้ยัมเซมันทำดงแฮเข้าโรงพยาบาลขนาดนี้มันคงไม่มาให้เห็นหน้าอีกพักใหญ่เลยมั้ง”
“โถ่~ ฮยองง ... มันไม่ใช่แค่นั้นสิ มันทำดงแฮแค่นี้ถือว่าน้อยแล้วนะ มันอาจกำลังวางแผนอะไรอยู่ก็ได้”
“รอดูไปก่อน พอมันเริ่มลงมือ เราค่อยจัดการมัน ...ไม่ต้องห่วงนะฮยอกแจ พี่ไม่ให้พวกมันทำอันตรายพวกเราเป็นอันขาด” คังอินกล่าวเสียงเข้ม
“ผมก็ไม่ให้พวกมันทำอะไรเกินไปกว่านี้เหมือนกัน ผมนี่แหละจะฆ่าพวกมันเอง”
ฮยอกแจพูดด้วยแววตาโกรธแค้น ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ในหัวคิดแต่เรื่องที่จะแก้แค้นให้เพื่อนรัก ฮันกยองเดินมาข้างหลังแล้วรวบคนตัวเล็กไว้ในอ้อมกอด
“หายเครียดหรือยังคนเก่ง” เสียงนุ่มกระซิบข้างหู ร่างสวยหันมายิ้มหวานให้
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะ” ฮยอกแจเลี่ยงที่จะตอบคำถาม มือเรียวยกขึ้นมากุมทับมือใหญ่ไว้อีกที
“ตอนนี้ห่วงไอ้คิบอมดีกว่า นั่งเฝ้าดงแฮตั้งแต่เมื่อคืนแล้วข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน”
“ว่าแต่คนอื่น ตัวเองน่ะกินข้าวหรือยัง” ร่างสูงยื่นมือหยิบกล้วยให้ฮยอกแจแล้วลงไปนั่งร่วมวงกินของคนป่วยกับคนอื่น นี่พวกนี้มาเยี่ยมดงแฮหรือมากินของคนป่วยกันแน่เนี่ย!
“อะ.......อือออ” นิ้วเรียวกระดิกเล็กน้อย คิบอมเงยหน้าขึ้นมาจากฟูกที่นอนแล้วก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อเห็นดงแฮนอนยิ้มให้เค้าอยู่
“ฟื้นแล้วหรอ??”
“อืมม... คิดอยู่แล้วว่าถ้าฟื้นขึ้นมาต้องเจอนายเป็นคนแรก”
“เรื่องนั้นก็เป็นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นา...หิวหรือเปล่า กินอะไรมั้ย?” ดงแฮเหลือบตาไปมองเพื่อนสหายที่กำลังกินของเยี่ยมเค้าอย่างเอร็ดอร่อย
“นี่!! เอาของมาเยี่ยมแล้วเอามากินกันเองเนี่ยนะ” เสียงหวานแว้ดขึ้นแล้วทำหน้ามุ่ย
“อ้าว~ ดงแฮฟื้นแล้วหรอ...แหะๆ ถ้านายยังไม่ฟื้นชั้นกะจะกินให้หมดของจะได้ไม่เสียไง” ซองมินแก้ตัวข้างๆ คูๆ
“เป็นไงบ้าง...เจ็บตรงไหนหรือเปล่าจะได้เรียกพยาบาลให้”
“ไม่เจ็บแล้วครับพี่ฮีชอล”
“รู้หรือเปล่าว่าคิบอมน่ะ นั่งเฝ้านายมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เมื่อกี้เรียกให้กินข้าวก็ไม่ยอมกิน บอกว่าจะเฝ้านายอย่างเดียวเลย” ฮีชอลนินทาเมื่อเห็นว่าคิบอมกำลังเป่ายิ้งฉุบเอาขนมปังถุงสุดท้ายจากซีวอนมาให้ดงแฮ
“หรอครับ...”
“คิบอมน่ะ รักนายมากเลยนะ” ฮีชอลยกมือขึ้นลูกหัวดงแฮแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“ผมก็....” แต่ก่อนที่จะพูดจบ คนแก้มป่องก็ยื่นถุงขนมปังมาตรงหน้า
“อ่ะ!!! ขนมปัง มันเหลือแค่นี้อ่ะ” คิบอมฉีกถุงแล้วบิขนมปังเป็นก้อนเล็กๆ ป้อนให้ดงแฮ ดงแฮเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยพลางยิ้มหวานให้คิบอม
“คิบอม พี่ขอคุยกับดงแฮหน่อยสิ”
“อ่ะ....เอ่อ ได้ครับพี่คังอิน” คิบอมยอมลุกจากเก้าอี้ไปอย่างง่ายดาย โดยที่ในห้องเหลือแค่คังอิน ฮยอกแจ และดงแฮ เพราะอีทึกกับฮีชอลพ่วงด้วยซีวอนที่ขอตัวไปทำงานที่ร้านก่อน
“เรื่องมันยังไงกันแน่ดงแฮ เล่ามาสิ” ฮยอกแจเอ่ย ดงแฮเปิดปากเล่าตั้งแต่ที่ตัวเองออกไปชอปปิ้งกับคิบอม เจอกับพวกยัมเซแล้วก็เข้าโรงพยาบาลมาอย่างที่เห็น
“มันตั้งใจจะทำอะไรกันแน่วะ บุกไปถิ่นมันเลยมั้ยพี่”
“นายก็ใจร้อนฮยอกแจ ช่วงนี้นายเป็นอะไรปกตินายไม่ใจร้อนขนาดนี้นี่ ...ถ้าเกิดเราบุกไป พวกเราจะเสียเปรียบเพราะพวกเรามีน้อยกว่า”
“ก็นัดมันมาคุยให้จบๆ ไปเลยพี่”
“นายนี่นอกจากหน้าไก่แล้วสมองยังไก่อีกนะ คิดว่านัดมาคุยแล้วพวกนั้นจะมาหรือไง”
“เอ๊ะ!!!....” ดงแฮทำท่าเหมือนนึกอะไรได้
“มันบอกว่า เรื่องมันไม่จบแค่นี้แน่ แสดงว่าอีกไม่นานมันต้องกลับมาแก้แค้น ยังไงก็ระวังตัวหน่อยนะพี่ อ้อ...ร้านพี่อีทึก ผมว่าระวังไว้มากๆ หน่อยก็ดีนะครับ ผมจะรีบออกจากโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด”
“ทำไมต้องร้านจองซู??” คังอินถาม
“ผมก็คิดเหมือนดงแฮนะพี่ ร้านพี่อีทึกน่ะนอกจากขายดีแล้ว ที่ตั้งก็อยู่ในย่านแฟชั่น แถมพี่คังอินก็ไปบ่อยๆ ด้วยใช่มั้ยล่ะ มีเปอร์เซนทีพวกมันจะไปเดินแล้วเห็นพี่น่ะสูงจะตาย”
“งั้นพี่จะระวังแล้วกัน.....นี่มันก็เที่ยงแล้ว พี่ออกไปกินข้าวก่อนนะ พักผ่อนเยอะๆ นะดงแฮ”
“ฮะ^^” เมื่อคังอินเดินออกจากห้องไป คิบอมก็เดินสวนเข้ามาพอดี
“คิบอม เค้าหิวข้าวแล้วล๊า~” เสียงใสเจื้อยแจ้วลอดออกไปนอกประตูทำเอาคังอินกับฮยอกแจแทบหลุดขำ อะไรกัน?? หัวหน้าแก๊งค์อันธพาลหงอให้กับผู้ชายท่าทางเฉื่อยๆ เพียงแค่คนเดียว???
“งั้นรอแปปนะ เดี๋ยวเรียกพยาบาลให้”
“เดี๋ยวสิ! จะออกไปทำไมโฟนอินก็มี” นิ้วเรียวชี้ไปที่โทรศัพท์ข้างเตียง คิบอมยิ้มแหยๆ อย่างอายๆ ก่อนจะโฟนอินออกไปให้พยาบาลเอาอาหารมาให้ดงแฮ ไม่นานถาดอาหารที่มีถ้วยโลหะ 4-5 ถ้วยก็มาวางอยู่ข้างหน้า
“นายไม่กินข้าวหรอ เห็นพี่ฮีชอลบอกว่านายไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ ไม่หิวหรอ”
“คนที่ชั้นรักเข้าโรงพยาบาล คิดว่าชั้นจะกินลงหรอ”
“บ้า..!” หน้าหวานก้มงุดจนแทบจะลงไปในจานข้าว มือซ้ายที่ไม่ได้ถนัดจับช้อนอย่างเก้ๆ กังๆ จึงทำให้กินข้าวไม่สะดวกเท่าไหร่ คนตัวสูงเลยจัดการป้อนให้จนหมดจาน
“กินอีกมั้ย” ตาหวานค้อนขวับเข้าให้ นี่เห็นว่าเค้าอ้วนขนาดนั้นเลยหรือไง!!!!
“นี่ยานะคะ” พยาบาลสาวยื่นแก้วใส่ยาสีสวยสามเม็ดมาให้ คิบอมหันมามองหน้าคนตัวเล็กทีหน้าซีดเผือด ก็ดงแฮน่ะ กินยายากมาตั้งแต่เด็กแล้ว!
“เอ่ออ....ไม่กินได้มั้ยครับ”
“เกรงว่าจะไม่ได้ค่ะ ยาแก้อักเสบแผลจะได้ไม่ติดเชื่อไงคะ” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันปากเชิดขึ้นเล็กน้อย หยิบแก้วยามามองอย่างหวาดๆ
“ดงแฮ กินหน่อยเถอะน่า จะได้หายไวๆ”
“ชั้นไม่อยากกินนี่”
“เอ่อ.. คุณพยาบาลครับ เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเองครับ ขอบคุณนะครับ” พยาบาลคนสวยก้มหัวให้เล็กน้อยแล้วเดินออกจากห้องไป
“ดงแฮ กินยา” คิบอมพูดเสียงเรียบจนน่ากลัว
“ไม่เอา ไม่กินๆๆ”
“อย่าดื้อสิ กินยาแล้วจะได้นอน”
“ชั้นไม่ได้ดื้อนะ...แค่ไม่อยากกิน คิบอมก็กินแทนสิ”
“ชั้นกินแทนแล้วนายจะหายมั้ยเล่า..ขอร้องล่ะดงแฮ กินยานี่ ชั้นจะได้ไม่เป็นห่วง”
“แต่...”
“จะกินดีๆ หรือจะให้ป้อนทางปาก”
“คิบอมทะลึ่ง!! กินเองก็ได้ เอาน้ำมาสิ!!” โมโหกลบเกลื่อนนี่ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ ดงแฮกรอกยาเข้าปากอย่างหวาดๆ แล้วกินน้ำเข้าไปอย่างเร็ว หลับตาปี๋เพราะความขมของยา
“แหวะ.....อุ๊บ!!” คิบอมจู่โจมประกบปากดงแฮลิ้นร้อนแทรกเข้าไปเหมือนจะกวาดความขมออกมาให้หมด เปลือกตาบางค่อยๆ ปิดลงยกมือขึ้นคล้องคอคิบอม ลิ้นทั้งสองกระหวัดกันอย่างหอมหวานจนดงแฮลืมความขมของยาไปเสียสนิท
“อืมม~” แต่ก่อนที่จะเลยเถิด คิบอมเลือกที่จะถอนปากออกมาก่อนที่คนป่วยจะทำให้เค้าเตลิดไปมากกว่านี้
“นอนซะนะ” คิบอมดันตัวดงแฮให้นอนแล้วจัดหมอนนุ่มให้คนรักได้นอนในท่าที่สบายที่สุด
“ชั้นยังไม่ง่วง”
“นอนเถอะ ... ชั้นไม่ไปไนหรอก จะนั่งอยุ่กับนายตรงนี้แหละ”
“สัญญานะ”
“อืม สัญญา”
==================== DFR =====================
คำสัญญาที่เกี่ยวหัวใจสองดวงไว้ด้วยกัน
ความสุขที่เกิดจากคนสองคน
พระเจ้า...ได้โปรดอย่าพรากเค้าออกจากกันเลย
ความคิดเห็น