คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : DFR :: 7
DFR :: 7
“นายนี่มันหล่อชะมัดเลย”
“แน่นอน~ แฟนฮีชอลนี่นา”
“ตาบ้า! จะทำก็รีบทำเลย -////-“ ฮีชอลหน้าขึ้นสีแล้วกรอกตาไปทางอื่น ซีวอนก้มลงสูดความหอมของซอกคอขาว ก่อนจะปิดริอฝีปากอีกคนด้วยริมฝีปากของตัวเอง ซีวอนดูดดันริมฝีปากบางจนเผยอออก ก่อนจะส่งลิ้นร้อนไปทักทายอีกคน สองลิ้นเกี่ยวกระหวดกันอย่างโหยหา
“รัก..มากที่สุดเลยนะครับ” ซีวอนละปากออกมาบอกรักคนหน้าสวย ตากลมโตช้อนขึ้นมองอีกฝ่าย
“ชั้นรักนายมากกกว่า” พูดจบก็กดหน้าคมลงมาจูบที่แก้มเบาๆ ซีวอนซุกไซร้ซอกคอขาวแล้วดูดมเม้มจนเป็นรอยแดง มือแกร่งสอดเข้าไปใต้เสื้อยืดลายทอมแอนด์เจอรี่ลูบไล้ผิวเนียนไปจนถึงแผ่นอกบาง
[[[ NC งับ จะอ่านก้อคลุมดำ ไม่อยากอ่านก็ข้ามไปเลยนะจ๊ะ ]]]
“อ๊ะ!.....” เสียงหวานครางเบาๆ เมื่อซีวอนสะกิดที่ยอดอกจนแข็งเป็นไต ร่างสูงถอดเสื้อยืดของตัวเองออกแล้วถอดของอีกคน ลิ้นชื้นเลียที่ยอดอกสีชมพูอีกมือที่ว่างอยู่ก็เล่นกับยอดอกอีกข้าง ฮีชอลแอ่นอกขึ้นด้วยความเสียว มือเรียวสอดเข้าไปในกลุ่มผมนุ่ม
มือหนาเกาะที่ขอบกางเกงขาสั้นแล้วถอดออกไปพร้อมกับกางเกงชั้นใน ฮีชอลดึงแขนร่างสูงให้มาอยู่ใต้ร่างของตัวเองแทน ปากสวยดูดเม้นขบกัดที่ซอกคอจนเป็นรอยแดงไปทั่ว ไล้เลียลงมาถึงอกแกร่ง มือสวยลูบหน้าท้องแกร่งที่เจ้าตัวฟิตซิกแพคไว้เป็นอย่างดี ลิ้นเล็กเลียยอดอกสีเข้มของร่างสูงทั้งสองข้าง
“อา ...ฮี ชอลล ...”
ร่างสูงคราง คนหน้าสวยจึงได้ใจใหญ่ทำรอยไปทั่วอกของร่างสูง ลิ้นร้อนแหย่ลงไปในสะดือสวยหน้าท้องแกร่งหดเกร็งทำให้กล้ามท้องนูนขึ้นมาเป็นลอนสวย ฮีชอลลูบไล้กล้ามท้องแกร่งอย่างหลงใหล มือสวยค่อยๆ ปลดกางเกงยีนส์ของคนตัวสูงออก แกนกายที่ตั้งเด่ดีดผึงขึ้นมาทำให้ฮีชอลยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ อารมณ์ที่ค้างเติ่งจากการดูหนังเอวีเมื่อกี้บวกกับความร้อนแรงของคนรักทำเอาซีวอนน้อยแทบจะระเบิดออกมาตั้งแต่แรก
“อึกก!! อ่า ~ …. ฮีชอลล~”
ซีวอนครางเสียงทุ้มเมื่อฮีชอลค่อยๆ ใช้มือรูดส่วนนั้นขึ้นลงอย่างช้าๆ แล้วเร็วขึ้นเรื่อยๆ ปากสวยรับแกนกายใหญ่โตเข้าไปในปาก ลิ้นเล็กเลียที่ส่วนปลายเหมือนกับยั่วอารมณ์ร่างสูง ซีวอนยื่นมือมาสอดแทรกกลุ่มผมสีดำด้วยแรงอารมณ์ ฮีชอลดุนดันแกนกายให้เร็วขึ้นเรื่อยๆ ฟันคมที่ครูดผิวนอกเบาๆ ทำเอาซีวอนแทบคลั่ง สองมือจับอยู่ที่ส่วนโคนแล้วรูดขึ้นลงเร็วๆ
“อ่า.... ฮีชอล คุณ...สุดยอดด...”
ซีวอนครางครั้งสุดท้ายก่อนจะปล่อยลูกน้องออกมาเต็มปากสวย ส่วนหนึ่งไหลย้อยออกมาด้านนอก ซีวอนลุกขึ้นนั่งโน้มคอฮีชอลขึ้นมาจูบร้อนแรงแลกเปลี่ยนน้ำสีขาวขุ่นเข้าไปในปากร่างสูง ซีวอนดันร่างบางลงไปนอนข้างล่าง ร่างสูงค่อยๆ ดันส่วนนั้นที่ปล่อยออกไปแล้วรอบนึงแต่ก็ไม่ได้ลดขนาดลงเท่าไหร่เข้าไปในช่องทางอุ่น แค่เข้าไปได้แค่ส่วนปลายเสียงหวานก็ครางลั่นเสียแล้ว
“อ๊า ~!!! …. เข้ามา...เข้ามาลึกอีก.. อ๊า !!!”
ซีวอนดันแกนกายเข้าไปจนสุดแช่อยู่ในร่างนั้นอยู่นานเพื่อให้ร่างสวยปรับตัวแต่ก็ต้องอดทนกับแรงตอดรัดที่มหาศาลราวกับจะแกล้งให้ล่มปากอ่าวอีกรอบ
“ซีวอน.... ทำสักทีสิ ~”
เสียงหวานเรียกร้อง ซีวอนค่อยๆ ขยับตัวช้าๆ แล้วเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ เสียงทุ้มและเสียงหวานครางสอดประสานกันเป็นบทเพลงอันไพเราะของทั้งสอง
“อ๊าาาา !! ซี....วอน.... เร็วอีก...อ๊า !”
ซีวอนขยับตัวเร็วขึ้นตามคำขอของคนรัก เตียงขนาดใหญ่สั่นคลอนแทบจะพังด้วยแรงของซีวอน สะโพกสวยกระแทกไปตามจังหวะที่ร่างสูงมอบให้
“อ๊ะ ! จะ..จะถึง...แล้ว ... อ๊า!!!”
“ไปด้วยกัน ..นะ”
ซีวอนขยับกายแรงและเร็วขึ้น ร่างสวยบีบตอดรัดช่องทางอุ่นสองสามทีแล้วปล่อยน้ำรักออกมาเลอะหน้าท้องร่างสูง ซีวอนเร่งกายเข้าสองสามครั้งแล้วปล่อยรักข้างในตัวคนรัก ซีวอนโน้มตัวลงไปที่ซอกคอฮีชอลแล้วจูบเบาๆ
“อีกรอบนะ”
“ไม่เอาแล้ว .... เหนื่อย อ๊ะ!! อย่าสิ” ซีวอนขยับตัวเข้าออกอีกครั้งแล้วดึงร่างบางให้ขึ้นไปนั่งอยู่บนแกนกาย โดยที่ไม่ได้เอาส่วนนั้นออก
“ขยับหน่อยสิ” ฮีชอลค่อยๆ ขยับตัวช้าๆ แล้วเร็วขึ้นกระแทกตัวลงบนส่วนนั้นแรงๆ หน้าสวยเชิดขึ้น มือแกร่งคอยคุมจังหวะอยู่ที่สะโพกสวย ฮีชอลขยับตัวอีกห้าหกครั้งแล้วปล่อยออกมาอีกรอบพร้อมๆ กับซีวอน
“พอแล้วนะ ~ เดี๋ยวไปทำงานไม่ไหว”
==================== DFR =====================
“ฮีนิมครับ คอไปโดนอะไรมาน่ะครับ” บริกรชายลูกจ้างของฮีชอลถามเมื่อสังเกตถึงความผิดปกติของมาสเตอร์คนสวย
“ฮ่าๆ ไม่มีอะไรหรอก ไปทำงานได้แล้วไป” ฮีชอลไล่ลูกจ้างออกไปทำงาน ชุดที่ใส่มาทำงานวันนี้ก็เหมือนจะอวดโชว์คิสมาร์กที่มีอยู่ทั่วอกกว้าง ก็แค่เสื้อเชิ้ตสีดำที่ขับผิวขาวออกมาอย่างดี ปลดกระดุมบนเพียงแค่สามเม็ดแต่ก็เห็นอกขาวเกือบทั้งหมด แทนที่บาร์เทนเดอร์กิตติมศักด์ที่ติดสอยห้อยตามมาจะเป็นเดือดเป็นร้อน แต่ไม่เลย กลับชอบเสียอีกแหน่ะ = =
คนตากลมส่งสายตาไปที่ซีวอนที่มองกลับมาอย่างท้าทาย ฮีชอลแลบลิ้นเลียริมฝีปากแล้วส่งสายตายั่วมาให้ซีวอน ก่อนที่จะกลับไปทำงานต่อ
“แล้วเจอกัน.... ยัยตัวแสบ”
==================== DFR =====================
“พี่จองซู !!~~~~~” เสียงเล็กแหลมเรียกชื่อคนตาสวยตั้งแต่หน้าร้าน เด็กหญิงอายุราว 7 ขวบกระโดดลงจากอ้อมอกฮันกยอง
“อ๊า ~ ว่าไงตัวเล็ก ฟอดด ~” อีทึกอุ้มเด็กหญิงขึ้นแล้วหอมแก้มยุ้ยซ้ายขวา
“ซอฮยอนคิดถึงพี่จองซูม๊ากกก มากเลยล่ะค่ะ ฮิๆๆๆ” ซอฮยอนเอื้อมแขนเล็กรอบคออีทึกแล้วหอมแก้มผู้เป็นพี่ด้วยความคิดถึง
“พี่ไม่อยู่นี่ได้ข่าวว่างอแงคิดถึงพี่ทุกวันเลยช่ายม๊า~”
“ซอฮยอนไม่ได้งอแงสักหน่อย พี่จองซูมั่วแล้ว .... วันนี้พี่ฮันกยอกกับพี่ฮยอกแจไปรับซอฮยอนที่โรงเรียนด้วยล่ะค่ะ คุณครูมองพี่ฮันกยองจนพี่ฮยอกแจต้องไปลากออกมาเลยล่ะค่ะ”
“จริงหรอ???....จริงหรอฮยอกแจ ฮ่าๆๆ ก็ฮันกยองออกจะหล่อนี่เนอะ” อีทึกหันไปถามฮยอกแจที่ยืนดูตุ๊กตาอยู่ข้างๆ ฮันกยอง ฮยอกแจหันมามองหน้าคนตาสวยแล้วยิ้มก่นจะหันกลับไปทำตาขวางใส่คนรัก
“พี่ก็พูดไป ผมไม่ได้หล่ออะไรขนาดนั้นสักหน่อย ....ตอนนั้นนะถ้าเกิดผมไม่ตามฮยอกแจออกมาผมว่าผมต้องโดนเตะก้านคอแน่เลย”
“ฮ่าๆๆ แล้วใครให้นายไปเป็นแฟนนักเลงล่ะ....จีบไม่ดูเลยแหะ”
“แหมพี่...ว่าแต่คนอื่นไม่ดูตัวเองมั่งล่ะ แฟนตัวเองก้อไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก แถมยังแรงควายอีกด้วยคนนั้นน่ะ”
“ระ...เรื่องนั้นมันไม่เกี่ยวสักหน่อย ไปทำงานต่อดีกว่า” อีทึกเดินเลี่ยงน้องชายสุดรักสองคนอุ้มน้องสาวในสายเลือดไปยังโต๊ะตัวเล็กหลังบ้าน
“พี่จองซู สอนการบ้านให้ซอฮยอนหน่อยสิคะ”
“เอาสิ...วิชาอะไรล่ะ”
==================== DFR =====================
“ฮยอกแจ ยังโกรธผมอยู่หรอ” ฮันกยองเอานิ้วจิ้มต้นแขนคนตัวเล็กเบาๆ แล้วเอาหน้าเข้าไปเกยไหล่บาง
“เปล่า”
“งั้นก็คุยกับผมหน่อยสิ น๊า~”
“ชั้นไม่มีอะไรจะคุยด้วย....เอ่อ..นูน่าฮะ ขอกุญแจตู้หน่อยฮะ” คนตัวเล็กไขกุญแจตู้โชว์ดอลแล้วหยิบตัวที่มีหน้าตาคล้ายตัวเองออกมา
หนึ่งร้อยวันหลังจากอีทึกเปิดร้านอีทึกได้ให้ดอลเป็นของขวัญน้องนุ่งทุกคน เป็นดอลที่มีหน้าตาคล้ายกับทุกๆ คนทั้งสไตล์การแต่งตัวไปจนถึงท่าทางและแววตา ดงแฮคิดว่าถ้าเอาดอลพวกนี้กลับไปบ้านมันคงจะเยินไปหมดภายในไม่กี่อาทิตย์ พี่ใหญ่อย่างอีทึกจึงต้องลงทุนซื้อตู้กระจกอย่างดีมาโชว์เจ้าดอลหล่อๆ พวกนี้ วันดีคืนดีเกิดคนไหนว่างก็จะเอาดอลของตัวเองเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่
ฮยอกแจมองดอลที่แน่นิ่งอยู่บนมือแล้วหันไปหาฮันกยอง ดวงตากลมโตรื้นน้ำตาที่แทบจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ
“สัญญานะว่าจะไม่ทิ้งกัน....สัญญาสิ...ฮัน สัญญา” ฮยอกแจซุกตัวเข้าไปในอกฮันกยองมือขวาขยุ้มเสื้อร่างสูงจนเป็นรอยยับ น้ำตาใสไหลออกมาจนเปื้อนเสื้อโค้ทสีน้ำตาล หยดหนึ่งไหลลงมาใส่ดอลที่อยู่ในมืออีกข้างหยดน้ำไหลลงมาจากตาของดอล ราวกับว่า...ดอลของแต่ละตัว คือจิตวิญญาณของชายหนุ่มทั้ง 10 คน
“สัญญาสิ ... สัญญาว่าจะรักฮยอกแจคนเดียวตลอดไป ผมสัญญา....ต่อให้คนทั้งโลกเกลียดฮยอกแจ แต่ผมก็จะรักฮยอกแจ ...สัญญาและสาบาน” ฮันกยองลูบหัวคนรักอย่างรักใคร่แล้วจูบแผ่วเบาลงไปบนกลุ่มผมหอม
“ถึงแม้ต่อให้ชั้นเป็นปีศาจ นายก็ยังรักชั้นใช่มั้ย”
“ต่อให้นายฆ่าคนทั้งโลกชั้นก็รักนาย เข้าใจหรือยังคนเก่ง ... ทำไมถึงพูดเรื่องนี้ล่ะ มีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า”
“ถึงเวลา แล้วชั้นจะบอกนาย... รอชั้นหน่อยนะ” ฮยอกแจลูบใบหน้าคมแล้วจูบเบาๆ ที่ปาก ก่อนที่จะหันเปลี่ยนเครื่องแต่งกายของดอลใหม่...ทั้งหมด
“whatever you are, I will always love you, whatever they say , I don’t care”
ฮยอกแจยิ้มอีกครั้งมือเรียวใส่เขี้ยวยาวสองข้างกับปีกใหญ่สีดำให้ดอล ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน ก่อนจะเก็บไว้ในตู้... ข้างๆ ของฮันกยอง
“ชั้นก็จะรักนาย....ตลอดไปเหมือนกัน”
ฮันกยองมองหน้าคนรักอย่างสงสัย คำว่าตลอดไป มันฟังดูเยือกเย็นยังไงก็ไม่รุ้
==================== DFR =====================
“นี่ดูสิคิบอมม~ กระเป๋าใบนี้สวยจังเลยย ~~” ดงแฮเอ่ยเสียงเจื้อยแจ้ว
เวลาสองทุ่มทั้งคู่นึกคึกขึ้นมาเลยมาเดินละลายทรัพย์เล่นในห้างสรรพสินค้า แต่ดูเหมือนจะใช้เท่าไหร่ก็ไม่หมดสักที ดงแฮเดินกึ่งลากกึ่งจูงคิบอมเข้าไปในร้านขายกระเป๋าแบรนด์ดัง จะดึกแค่ไหนก็ไม่เป็นอุปสรรคต่อการชอปของดงแฮสักเท่าไหร่เลย
“พี่ครับรองเท้าคู่นี้เท่าไหร่ครับ” คิบอมชี้ไปที่รองเท้าสีขาวหุ้มข้อสีดำลายน้ำเงินอ่อน
“เก้าหมื่นสามพันวอนครับ รุ่นนี้เพิ่งออกมาใหม่เลยนะครับ รับความนิยมมากเลยดีไซน์มาสำหรับผู้ที่เล่นบาสเกตบอล สนใจรับสักคู่มั้ยครับ” พนักงานชายหนุ่มบอกดูเหมือนราคาจะไม่เป็นอุปสรรคต่อการชอปปิ้งของทั้งคู่สักเท่าไหร่ คิบอมเหลือบมองคนตัวเล็กหยิบจับกระเป๋าใบเดิมอย่างสนใจ
“จะเอาหรือเปล่าดงแฮ”
“จะซื้อให้หรอ...คิบอมใจดีจัง ขอบคุณนะ” คนตัวเล็กพูดสรุปเอาเอง
“ซื้อรองเท้าหรอ เอาด้วยสิชั้นเอาสีขาวนะ ขืนซื้อไปเหมือนคิบอมใส่สลับกันเหม็นตายเลย”
“อ๋อ... รุ่นนี้ใส่ยังไงก็ไม่เหม็นครับ มีรูระบายอากาศเยอะมาก รับรองได้เลยครับเท้าเน่าแค่ไหนก็ไม่เหม็นครับ” คุณพี่พนักงานกล่าวแล้วยิ้มหล่อ
“พี่ไม่รู้ฤทธิ์คุณชายคิมซะแล้ว ยิ่งกว่าอาวุธชีวภาพอีกนะพี่” ดงแฮคุยเล่นกับพนักงาน แต่บุคคลที่สามนี่ดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้านเท่าไหร่ ซีเมนต์จริงๆ = =
“ตกลงรับอะไรดีครับ”
“เอาสองคู่นี้ แล้วก็กระเป๋าใบสีขาวนั้นอ่ะครับ” คิบอมพูดแล้วหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้หนังที่ใช้สำหรับลองรองเท้า แขนยาวรวบเอวเล็กมานั่งบนตักคางแหลมเกยที่ไหล่บาง ดงแฮเหล่มองคิบอมนิดๆ แล้วกดจูบลงบนแก้มป่องเบาๆ
“ของตอบแทน ฮิๆ ขอบคุณนะคิบอม”
“โห ของตั้งแพงตอบแทนแค่นี้เองหรอ ทีหลังไม่ซื้อให้แล้ว ไม่คุ้มเลย”
“แล้วจะเอาอะไรล่ะไอ้ดำ”
“เอา...”
“ทั้งหมดสองแสนวอนครับ ไม่ทราบว่าจะจ่ายเงินสดหรือเครดิตการ์ดครับ” พนักงานคนเดิมเดินมาขัดจังหวะโมเมนต์สวีทของทั้งคู่ ไม่โดนตีนคิมคิก็บุญแล้ว -*-
“นี่ครับ” คิบอมยื่นเครดิตการ์ดสีทองให้ แล้วรวบถุงกระดาษสามใบไว้ในมือ พนักงานนำบัตรไปคิดเงินก่อนจะยื่นกลับมาให้คิบอมพร้อมใบเสร็จ
“ขอบคุณที่ใช้บริการครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่ครับ” ทั้งสองคนก้มหัวให้พนักงานเล็กน้อยก่อนจะเดินออกมาจากร้าน มือใหญ่เกี่ยวกุมมือเล็กไว้แน่นดงแฮหันมามองคนตัวสูงที่ส่งยิ้มแก้มแตกให้ ดงแฮยิ้มหวานตอบแล้วเปลี่ยนมือที่กุมไว้ธรรมดาเป็นสอดประสานกัน
“ไอ้ดงแฮ!!!!” หน้าหวานหันไปตามเสียงเรียกเช่นเดียวกับคิบอม เมื่อรู้ว่าเป็นใครดงแฮเลือกที่จะผลักคิบอมไปด้านหลังตัวเอง
“ว่าไง! ไม่เจอกันซะนานเลยนะ ทำสีผมใหม่ซะด้วย!”
“หนักส่วนไหนของแก”
“พูดจาไม่เพราะอีกแล้วนะคนสวย โอ๊ะ! มากับแฟนหรอเนี่ย!!”
“อย่ายุ่งกับคิบอม ถ้ายังไม่อยากตาย” แววตาโกรธแค้นจ้องมองไปที่ดวงตาของยัมเซอย่างไม่เกรงกลัว
“ดงแฮ ไปเหอะน่า....” คิบอมพูดเสียงเบา ใช่ว่าเค้าจะกล้าไปซะทุกเรื่องตอนเด็กๆ คิบอมโดนพวกอันธพาลแกล้งบ่อยๆ ก็มีแต่ดงแฮเนี่ยแหละที่ไปช่วย
“คิบอม ไปรอที่รถก่อนไป”
“ชั้นไม่ไปถ้าไม่มีนาย กลับเถอะ.... ดงแฮ อย่าดื้อ” คิบอมดึงแขนดงแฮเบาๆ มองตาให้รู้ว่าเป็นห่วงมากแค่ไหน
“อย่ามาให้ชั้นเห็นหน้าอีก ถ้าพวกแกยังอยากมีชื่ออยู่บนโลก” ดงแฮขู่ครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินตามคิบอมไป
“โธ่ นึกว่าจะแน่ ถุ๊ย!! พวกขี้ขลาด” ดงแฮหันขวับมาแทบจะทันทีที่ยัมเซพูดว่าขี้ขลาด ร่างสวยเดินเข้ามาประชิดตัว นิ้วชี้กับนิ้วโป้งกดบีบลงไปที่ข้อพับศอกแค่เพียงเบาๆ แต่ก็ทำให้ผู้ชายถึกๆ ร้องโอดโอย
“อ๊ากกก!!!” ดงแฮปล่อยมือออกแล้วกดนิ้วชี้ลงไปที่หน้าอกยัมเซเพียงเบาๆอีกเช่นกัน ความจุกแล่นขึ้นมาพร้อมความเจ็บ ดงแฮชายตามองครั้งสุดท้ายก่อนที่จะหันหลังกับไป
“หนอยย แก!!” ยัมเซวิ่งเข้าไปลอคคอดงแฮจากด้านหลัง ด้วยร่างกายที่ใหญ่กว่าแขนล่ำรัดคอจนแทบหายใจไม่ออก
“ดงแฮ!!!”
“ห...หยุด...อย่า...อย่าเข้ามา....” ดงแฮพูดบอกคิบอม คิบอมเลือกที่จะวิ่งออกไปหารปภ.ที่ยืนอยู่แถวๆ นั้นเพื่อที่จะให้คนรักของเค้าไม่เป็นอะไรไปมากกว่านี้
“จะปล่อย...หรือไม่ปล่อย”
“ปล่อยให้โง่สิ” ทันทีที่พูดจบดงแฮก้มตัวแล้วทุ่มคนตัวใหญ่ให้ลงไปนอนที่พื้น
‘ตุ้บบบ!!!’
ดงแฮสะบัดแข้งเตะก้านคอลูกน้องยัมเซคนที่หนึ่งที่หวังจะวิ่งเข้ามาชกดงแฮจนลงไปกองกับพื้น ฮุคขวาใส่อีกคนที่ตามมาแล้วถีบหน้าท้องให้จุกก่อนจะศอกลงไปที่กลางหลัง อีกคนหวังเข้ามาจะชกดงแฮจับแขนคนนั้นแล้วบิดไว้ด้านหลัง เตะเจาะยางไปที่น่องให้คนตัวใหญ่ล้มแล้วกระทืบไปที่หัวไหล่จนไหล่หลุดออกมา
“แฮ่ก... ๆ...ๆ” ดงแฮยืนหอบน้อยๆ จนไม่ทันระวังยัมเซที่ถือมีดเข้ามาหวังจะแทงดงแฮที่ท้อง
‘พลั่กกก !!’ ก้อนหินใหญ่ที่ประดับห้างถูกคิบอมนำมาใช้เป็นอาวุธโดยปาไปที่หัวคนชั่ว ยัมเซหันมาทำหน้าอาฆาตแค้นใส่คิบอมแล้ววิ่งเข้ามา
“เสือกอะไรด้วยวะ!!!” ยัมเซเงื้อมีดขึ้นจะปักลงไปบนร่างคิบอม
“คิบอมม!!!!!!!!” ดงแฮวิ่งเข้ามากันระหว่างคมมีดกับตัวร่างสูงทำให้มีดกรีดหัวไหล่บางจนเป็นแผลลึกยาวตั้งแต่ไหล่จนเกือบถึงข้อศอก ยัมเซตกใจทิ้งมีดลงที่พื้นแล้ววิ่งหนีออกไปจากห้างพร้อมลูกน้องที่สะบักสะบอม
“เรื่องไม่จบแค่นี้แน่ ลีดงแฮ!!”
“ดงแฮ!!! แข็งใจไว้นะ!!ดงแฮ!! ลืมตาสิ นายอย่าเป็นอะไรไปนะ!!” คิบอมรับร่างดงแฮที่กำลังจะร่วงลงพื้นแล้วกอดคนตัวเล็กไว้กับอก
“พูดบ้าๆ .... แผลไกลหัวใจเยอะ...สบายมาก” ดงแฮพูดเสียงอ่อย มือเล็กกุมแผลที่ต้นแขนไว้แน่น เลือดสีอดงฉานไหลออกมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“ขอรถพยาบาลที่ห้างลอตเต้ด้วยครับ” รปภ.ที่คิบอมเรียกมาติดต่อประสานงานกับวิทยุสื่อสารเครื่องเล็ก
“รอแปปนึงนะ รถพยาบาลกำลังมา ดงแฮ!! อย่าหลับ” คิบอมจับมือดงแฮไว้ให้แน่นที่สุด กอดร่างนี้ไว้แน่นราวกับว่าถ้าลมพัดมาร่างนี้จะหายไป น้ำตาลูกผู้ชายอย่างคิมคิบอมค่อยๆ ไหลลงมาช้าๆ ดงแฮยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้คนรัก
“ชั้นไม่ได้จะตายสักหน่อย... อย่ามาร้องไห้นะ”
“ก็นาย...เป็นแบบนี้ทั้งที่ชั้นช่วยอะไรไม่ได้เลย”
“ชั้นไม่เป็นไรหรอกน่า...ไม่โดนจุดสำคัญ.. นายอย่ามาทำเป็นเวอร์ได้มะ”
“รถพยาบาลมาแล้วครับ!!!” คิบอมอุ้มดงแฮขึ้นแนบอก แล้ววิ่งตามรปภ.ชายคนเดิมไป คิบอมวางร่างเล็กลงบนเตียงพยาบาลแล้วขึ้นรถพยาบาลไป
“นายจะต้องไม่เป็นไร.... ชั้นอยู่นี่ ...นายต้องไม่เป็นไร”
==================== DFR =====================
อร๊ากกกก ไอเลิฟคิบอม ~
เอ็นซีพออ่านกันได้มั้ยเนี่ย ไม่รู้แต่งเอ็นซีได้ดีป่าว ??
ความคิดเห็น