คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : DFR :: 4
DFR : 4
“โห... คนเยอะเลยอ่ะ อาจารย์ไม่น่าปล่อยช้าเลย จะมีที่นั่งมั้ยเนี่ย” คยูฮยอนบ่นเมื่อก้าวเข้ามาในโรงอาหารของโรงเรียน
“น้องครับ ตรงนี้มีคนนั่งต่อมั้ยครับ?” ฮยอกแจเดินเข้าไปถามกลุ่มรุ่นน้องที่เห็นว่ากินใกล้จะหมดแล้ว
“อ้อ... ไม่มีค่ะ เชิญค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
“มีใครเห็นไอ้ดงแฮกับคิบอมมั่งวะ ไม่มาโรงเรียนสองวันหนีตามกันไปแล้วมั้งน่ะ” ฮยอกแจพูดแล้วโซ้ยบะหมีเข้าปาก
“โอ๊ยย !! ร้อนๆๆ อ๊า~” คนหน้าไก่อ้าปากพลางเอามือพัดระบายความร้อนออกจากปาก ก็เล่นโซ้ยบะหมี่ต้มใหม่ๆ เข้าไปแบบนั้น ปากไม่พองก็บุญแล้วพ่อคุณ - -
“อ่ะ.... น้ำ ค่อยๆ กินนะ .... คึๆๆๆ~” ฮันกยองยื่นน้ำให้แล้วลูบหลังคนตัวเล็กเบาๆ
“หัวเราะอะไรเล่า!!!”
“เปล๊า...~ ก็แค่ขำคนเห็นแก่กินน่ะ ฮ่าๆๆ”
“ฮันอ่ะ !!! จำไว้เลยนะ”
..
...
..
‘โครมม !!!! เพล้ง !’ ชามกระเบื้องบรรจุราเมนที่ควันฉุย หล่นแตกลงมาบนพื้นท่ามกลางความตกใจของคนทั้งโรงอาหาร
“อ๊ะ !!! ขอโทษครับๆๆ” เด็กหนุ่มขอโทษขอโพยอีกคนที่ยืนนิ่งโดยไม่ได้มองหน้า ดงแฮจ้องไปที่เด็กคนนั้นด้วยสายตาที่เหมือนมีเลเซอร์ออกมา ((หมวยเป็นเอ๊กเมน - -)) เสื้อนักเรียนสีขาวเปียกชุ่มด้วยน้ำซุปตั้งแต่ไหล่ลงมาถึงเอว
“เฮ้ ! หาเรื่องหรือไง !!!” ร่างสวยตะโกนออกไปก่อนจะดึงคอเสื้อหนุ่มรุ่นน้องขึ้นมา
“เอ่อ..!!! ผมขอโทษจริงๆ ครับ!! ผมไม่ได้ตั้งใจ !!”
“ขอโทษ แล้วมันหายมั้ยเล่า!!!” ดงแฮเตรียมเงื้อหมัดขึ้นแต่ก็มีมือหนาเข้ามาจับไว้พอดี
“นายนี่ปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้เลยนะ” คิบอมเดินเข้ามาก่อนจะดึงมือดงแฮที่ขยุ้มคอเสื้อหนุ่มรุ่นน้องออก
“ไม่มีอะไรแล้ว ไปเถอะ”
“ขะ....ขอบคุณครับ!!”
“ฮึ้ยยย!! คิบอม เด็กนั่นมันชนชั้นนะ !! มาขวางทำไม!”
“ดูสิ เปียกไปหมดแล้ว ไม่ร้อนหรือไงกัน” คิบอมไม่สนเพียงแต่จับดงแฮพลิกไปมา
“ไปเปลี่ยนเสื้อดีกว่ามั้ง ป่ะ.. !”
“ดะ... เดี๋ยวสิ !!!”
==================== DFR =====================
เรือนพยาบาล
“เหม็นบะหมี่ไปหมดเลย อาบน้ำก่อนไป” คิบอมไล่ดงแฮเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะปิดประตู โชคดีที่โรงเรียนนี้แยกห้องพยาบาลออกมาเป็นหลังเหมือนบ้านที่มีห้องน้ำในตัว แถมอาจารย์พยาบาลก็ไม่ค่อยจะอยู่ในเรือนพยาบาลเท่าไหร่เลย
“เสร็จแล้วเอาเสื้อออกมานะ เดี๋ยวซักให้” และก็บังเอิญเหลือเกิ๊นน ที่มีเครื่องซักผ้าอยู่ในเรือนพยาบาลนั้นด้วย
“ซ่า .... ~”
“แดงไปหมดเลย ดีนะที่ไม่พอง” ดงแฮบ่นเบาๆ ร่างสวยค่อยๆ ถูสบู่ไปตามลำตัวขาวลงไปถึงหน้าท้องแบนราบ มือบางจับไปที่แผลเป็นใหญ่บริเวณสีข้างก่อนจะยิ้มบางๆ ออกมา
“นายนี่ห่วงชั้นไปทุกทีเลยน๊า ~ คิบอม”
‘กริ๊กก …..’
“อ่ะ... เสร็จแล้ว คิบอม?”
“วางเสื้อไว้บนโต๊ะนั่นแหละ เดี๋ยวเอาเข้าเครื่องให้” คิบอมที่ยุ่งอยู่กับเสื้อผ้าในตู้ส่งเสียงมาบอก
“เฮ้ยย...!”
“จะเฮ้ยทำไม !!!!” ดงแฮที่พันผ้าเช็ดตัวสีขาวอยู่แค่ท่อนล่างตะโกนว่าคิบอมที่โผล่หัวออกมาจากประตูตู้เสื้อผ้า
“ทำเหมือนไม่เคยเห็นงั้นแหละ”
“นั่นสิเนอะ ... ชั้นก็เคยเห็นของนายหมดทุกส่วนแล้วนี่นา~ เนอะ” คิบอมหันมายิ้มกวนตีนให้ดงแฮ ก่อนจะยื่นเสื้อที่คล้ายๆ กับเสื้อผู้ป่วยสีเขียวอ่อนให้ดงแฮ
“ทะลึ่ง!!! หันไปเลยนะ ห้ามมอง”
“หันมาได้มีเรื่องแน่” ดงแฮดันคิบอมออกไปนั่งหันหลังให้ตัวเองบนเตียงผู้ป่วยตัวสุดท้าย โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าข้างหน้าคิบอมน่ะ .................
เป็นกระจกบานใหญ่ไซส์บิ๊กเบิ้ม !!!
คิบอมอมยิ้มให้กับความซื่อจนบื้อของดงแฮ ตาคมมองดูร่างสวยเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างอ้อยอิ่ง
“ห้ามหันมานะ”
“อืมมม ไม่หันหรอกน่า ^O^” หันกับไม่หันมันก็มีค่าเท่ากันแหละดงแฮเอ้ยยย ร่างสวยใส่กางเกงยางยืดขายาวแล้วยืนหันหลังให้คิบอม
“เอื๊อกก ……~” คิบอมกลืนน้ำลายเมื่อเห็นแผ่นหลังขาวเนียนน่าสัมผัส ร่างกายที่เค้าเคยเห็นก่อนหน้านี่หลายปีมาแล้ว แผ่นหลังบางที่เมื่อก่อนไม่มีส่วนเว้าส่วนโค้ง บัดนี้มีเอวคอดที่รับกับสะโพกกลมกลึง ผมยาวกว่าคอนิดหน่อยละต้นคอไปมาเมื่อคนตัวเล็กหันซ้ายหันขวา
“เอ่ออ.. ชั้นไปรอข้างนอกนะ เสร็จแล้วเรียกละกัน”
“อืมมม” คิบอมเดินออกไปนอกห้องแล้วยืนพิงประตูก่อนจะพ่นลมออกจากปาก
“..เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ...”
“คิบอม เสร็จแล้ววว~” สิ้นเสียงหวานคิบอมก็เดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย ดงแฮนั่งจุ้มปุ๊กกอดหมอนหนุนสีขาวอยู่บนเตียง
“ทายาก่อนมั้ย จะได้ไม่แสบผิว” ดงแฮส่ายหัวอย่างแรงจนหัวยุ่ง
“งั้นมาดูแผลหน่อยมา พองหรือเปล่า”
“..... >///<” ดงแฮซุกหน้าแดงๆ ลงกับหมอน คิบอมยกมือขยี้หัวทุยเบาๆ
“เป็นอะไรล่ะหะ มาดูแผลหน่อยสิ จะได้รู้ว่าเป็นอะไรมากมั้ย” คิบอมค่อยๆ ดึงหมอนออกหน้าหวานก้มลงจนแทบจะชิดอก ใบหน้าหล่อแทบขึ้นสีเมื่อเห็นคนตัวเล็กใส่เสื้อแค่คลุมไว้เฉยๆ เพราะด้านหน้าเสื้อแทนที่จะเป็นกระดุมกลับเป็นเชื่อกผ้าเส้นเล็กๆ พันไปมาเหมือนร้อยเชือกรองเท้าเท่านั้นเอง แต่ดงแฮไม้ได้ผูกมันไว้เลยนี่สิ !!
“ทะ... ทำไมไม่ผูกดีๆ ล่ะ”
“ก็... ผูกไม่เป็นอ่ะ เลิกจ้องสักทีน่า !!!” คิบอมยิ้มบางๆ ก่อนจะเอื้อมมือหมายจะไปปลดเสื้อออก แต่ดงแฮดึงเสื้อติดกับตัวไว้ได้ทัน
“จะทำอะไรน่ะ!!!”
“จะดูแผล ~ คิดว่าชั้นจะทำอะไรนายหรือไง ทะลึ่งนะเนี่ยเรา”
“ไม่เอาไม่ให้ดู กลับไปเรียนได้แล้วจะนอน”
“อยู่คนเดียวได้เร้อออ ระวังน้า~ อยู่คนเดียวในห้องที่เหม็นกลิ่นยาหึ่งๆ เนี่ย ~ ....” คิบอมกระซิบ
“หยุดเลยไอ้ป่อง ... จะอยู่ก็อยู่ ชิ!” ดงแฮล้มตัวลงนอนแล้วเอาผ้าห่มมาคลุมโปง คิบอมจิ้มคนตัวเล็กที่เอวแล้วอุ้มทั้งก้อนขึ้นมานอนบนตัก
“ปล่อยย ~!! คนจะนอน ยุ่งอยู่ได้!!!” ดงแฮดิ้นไปมาแรงๆ หวังจะให้คิบอมปล่อยตัวเองออก แต่ยิ่งดิ้นแรงมือคิบอมก็ยิ่งจี้ไปที่เอวดงแฮแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ฮ่าๆๆ..... ปะ...ปล่อย ก๊ากกกๆๆ” ดงแฮหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง คิบอมแกล้งดงแฮอยู่เกือบนาทีก่อนจะวางดงแฮลงนอนเหมือนเดิม แล้วนอนคร่อมคนตัวเล็กไว้ ยิ้มสวยยังฉาบอยู่บนใบหน้าหวานคิบอมค่อยๆ ก้มลงไปแต่ดงแฮยังเอามือกั้นไว้ก่อน
“ทะลึ่งและๆ !” ดงแฮจับตัวคิบอมพลิกมาอยู่ด้านล่างแล้วขึ้นคร่อมแทน
“ชั้นเมะนะ”
“เฮ้ย!!!!!”
==================== DFR =====================
งานเข้าแล้วบ๊อมเอ๋ย = =
เมียอยากเมะ ฮ่าๆๆๆ
ความคิดเห็น