คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : DFR :: 3
DFR : 3
‘ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆ ~’
“งืมมมมม - -Zzzz” ดงแฮยื่นหัวออกมาจากผ้าห่มหนาแล้วชะโงกไปดูนาฬิกาบนหัวเตียง
“เฮ่ออ ขี้เกียจไปเรียนจังเลย .....โดดดีกว่า = =Zzz” พูดจบก็ก้มหัวลงไปนอนต่อ ((หมวย ตื่นเว้ยๆ))
‘I can’t stop missing you. Wish I was there with you’
“อืมม ...ว่าไง”
“ดงแฮนี่มันจะเข้าเรียนแล้วนะ อยู่ไหนน่ะ” เสียงซองมินกรอกมาตามสาย
“บนเตียง .... ขี้เกียจไปว่ะ”
“วันนี้สอบคณิตนะแก ย้ายตูดใหญ่ๆ ของแกมาโรงเรียนเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“จะไปทำไมในเมื่อไปก็สอบไม่ได้อยู่ดี แค่นี้นะ”
“ดงแฮ...” เสียงนุ่มคุ้นหูดังขึ้นมาแทนซองมิน ทำเอาดงแฮตกใจเล็กน้อย ((ตกใจทำไม - -))
“ออกมาจากบ้านเดี๋ยวนี้เลย”
“ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจออก”
“เอาน่า มาสอบคาบนึงแล้วค่อยโดดไปก็ยังดี”
“คิบอมก็เป็นยังงี้อยู่เรื่อยอ่ะ ... งั้นเดี๋ยวออกไปแล้วกัน แค่นี้นะ!” ดงแฮยังไงก็แพ้คำพูดของคิบอมวันยังค่ำแหละน้า ~
“เรียบร้อย เดี๋ยวคงมาแหละ อ่ะ! ซองมิน” คิบอมพูดแล้วยื่นโทรศัพท์สีชมพูคืนให้ซองมิน
“นี่คิบอม ชั้นถามนายจริงๆนะ นายรู้สึกยังไงกับดงแฮกันแน่ห๊ะ” ฮยอกแจถามแล้ววางหนังสือแคลคูลัสลง
“ก็....เพื่อนกัน... ทำไมหรอ”
“แน่ใจนะว่าแค่เพื่อนอ่ะ”
“ก็เออสิ นายจะอะไรนักหนา อ่านหนังสือไปเลยไป”
“ไม่ต้องมาปากแข็งเลยนะคิบอม ใครดูก็รู้ว่านายคิดยังไงกะดงแฮ รักดงแฮใช่มั้ยล่ะ~ กิ้ววๆๆ” ซองมินยืนดินสอไปกดกับแก้มคิบอมเบาๆ
“..... ยุ่งน่า~ มันเรื่องของชั้น”
“เรื่องของนายก็เหมือนเรื่องของพวกเรานั่นแหละ”
“มัวแต่ปากแข็งน่ะ ระวังโดนขโมยไปแล้วกัน.... เมื่อวันก่อนชั้นเห็นรุ่นพี่ยุนโฮเอาของมาให้ดงแฮด้วยนะ อะไรก็ไม่รู้อ่ะกล่องบะเร่อเลย” ซองมินทำท่าคิดอย่างน่ารักจนคยูฮยอนที่นั่งอยู่ข้างๆ อดจะหอมแก้มใสนั้นไม่ได้
“ใครจะเอาไปก็เอาไปสิ ไม่เกี่ยวกับชั้นสักหน่อย” คิบอมพูดเสียงเรียบ สายตาคมก็ยังจ้องอยู่ที่หนังสือแคลคูลัสเล่มเดิม
“ตึงง !!!!”
“เฮ้ยย .. ดงแฮ!!!” กระเป๋านักเรียนถูกปล่อยลงพื้นอย่างแรง สายตาที่มองมายังคิบอมดูว่างเปล่าเสียจนคิดไม่ออกว่าคนตัวเล็กกำลังคิดอะไรอยู่ ร่างบางยกมือขึ้นถูจมูกก่อนที่จะวิ่งออกนอกห้องเรียนไป
“....ดงแฮ!! เดี๋ยวก่อนสิ!! ดงแฮ!!!” คิบอมวิ่งตามร่างสวยออกไปจากห้อง ดงแฮวิ่งอย่างเร็วขึ้นไปบนดาดฟ้าโรงเรียนก่อนที่จะปิดประตูเหล็กสีน้ำเงินแล้วค่อยๆ นั่งลงพิงประตูนั่น ร่างบางยันเข่าขึ้นมาแล้วซบหน้าลงกับแขนเสื้อ
“....ฮึก ! คิบอม..คนบ้า ฮึก....ฮึก”
“ดงแฮ!! อยู่ไหนน่ะ ดงแฮ!!” เสียงตะโกนของคิบอมดังผ่านประตูสีน้ำเงินบานใหญ่ออกมา
“ทำไม......ฮึก .. ทำไมต้องทำแบบนี้.....”
“ดงแฮ!! นายอยู่ไหน....” คิบอมยืนหันซ้ายหันขวาก่อนจะเดินขึ้นมาบนบันไดที่เชื่อมต่อกับดาดฟ้า
“ดงแฮ ... นายอยู่ตรงนั้นใช่มั้ย” คิบอมย่อตัวลงอีกฝากของประตู ยกมือขึ้นวางนาบลงบนประตูเบาๆ
“ชั้นขอโทษนะ... ยกโทษให้ชั้นนะ”
“ดงแฮ.....ชั้นขอโทษ พูดกับชั้นหน่อยสิ .... อย่าโกรธชั้นเลยนะ....”
“ดงแฮครับ คิบอมขอโทษนะครับ .... I can’t live… without you”
“คิบอมรักดงแฮมาตลอดนะครับ”
“...คิ..บอม”
“ไม่ว่านายจะพูดยังไง ชั้นก็จะรักนาย เมื่อกี้ชั้นขอโทษจริงๆ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ” พูดจบประตูบานหนาก็ค่อยๆ เปิดออก ร่างสวยที่มีคราบน้ำตาเต็มใบหน้าหวาน คิบอมค่อยๆ แทรกตัวผ่านประตูเข้าไปแล้วปิดประตู
“ดูสิร้องไห้จนตาช้ำหมดแล้ว” มือหนาประคองใบหน้าหวานขึ้นก่อนจะเอานิ้วโป้งปาดน้ำตาช้าๆ ดงแฮจับแขนคิบอมออกแล้วก้มหน้า
“ตอนแรก ชั้นกลัวว่านายจะคิดไม่เหมือนชั้น ชั้นคิดว่าถ้าพูดออกไปเราจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้อีก ชั้นคิดว่านายจะเกลียดชั้น แล้วชั้นก็มารู้ว่า... ชั้นก็รักนายเหมือนกัน” ดงแฮช้อนตาขึ้นมองคิบอมแล้วค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมาบางๆ คิบอมดึงดงแฮเข้ามากอด หน้าหล่อซบลงบนกลุ่มผมนุ่ม ดงแฮซุกหน้าเข้ากับอกคิบอม เสียงหัวใจที่เต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาของทั้งสองคนสอดประสานเป็นจังหวะเดียวกัน
“ทีหลังอย่าร้องไห้ให้ใครเห็นนะ ... ชั้นมีสิทธิ์เห็นน้ำตาของนายได้คนเดียว”
“อืมมม...”
“แล้วก็... อย่าคิดเองเออเองแบบนั้นอีกนะ”
“อืออ...”
“อีกอย่าง...”
“พอได้แล้วน่า” ดงแฮโน้มคอคิบอมลงมาแล้วประทับจูบแผ่วเบาลงไปบนริมฝีปากอิ่ม มือหนารองรับท้ายทอยของคนตัวเล็กเพื่อให้รับจูบที่ดูดดื่มยิ่งขึ้น จูบที่ไม่ได้จาบจ้วงแต่กลับหอมหวานกว่าจูบใดๆ
....
“ฮยอกแจอย่าดันสิ!”
“ก็นายบังชั้นมิดเลยอ่ะ ถอยหน่อยสิ!”
“ฮันกยอง เอาแฟนนายออกไปดิ๊ น่ารำคาญชะมัดเลย!”
“เบาๆ สิซองมิน อ๊ะ! อ๊ากกกก”
‘ตุ้บ! ๆๆ’ ชายหนุ่มสี่คนที่แอบซ่อนอยู่เมื่อกี้ร่วงหล่นจนทับกันเป็นคอนโดมีเนียมโดยมีซองมินอยู่ข้างบนสุด
“อ๊ะ! พวกนาย!!”
“เอ่อ.... ดงแฮ ขอโทษนะ คือว่า.... เรา ...เราแค่เดินผ่านมาน่ะ!” ฮันกยองแก้ตัว
“พวกนายนี่มันน่านัก!! ไปเถอะคิบอม!!!” พูดจบดงแฮก็ลากมือคิบอมลงจากดาดฟ้าไปอย่างรวดเร็ว แล้วออกไปจากโรงเรียนในที่สุด
“เฮ้อ.... ในที่สุดก็ลงเอยกันซักที ลุ้นจนเหนื่อยแทน”
“ดีใจด้วยนะคิบอมดงแฮ ใจตรงกันซักที” คยูฮยอนกล่าวแล้วจูงมือซองมินเข้าห้องเรียนไป
“อ้าวเฮ้ย!! แล้วพวกนั้นมันไม่สอบกันหรือไง!!”
==================== DFR =====================
“ฮีนิมครับ! เมื่อวานเงินในแคชเชียร์หายไปห้าพันวอนครับ ฮีนิมเอาไปหรือเปล่า” บริกรชายเปิดประตูเข้ามาถามเจ้านายสุดสวย
“อ๋อ.. ชั้นเอาไปเองแหละ ชั้นเห็นว่าดอกไม้ในร้านมันเริ่มจะเหี่ยวแล้วก็เลยไปซื้อมาเปลี่ยนน่ะ”
“งั้นหรอครับ คราวหลังให้พวกผมไปซื้อให้ก็ได้นะครับ ฮีนิมจะได้ไม่เหนื่อย”
“ไม่เป็นไรหรอก พวกนายเหนื่อยกันมากแล้ว ชั้นจะได้ช่วยอีกแรงไง”
“ครับ... ขอตัวนะครับ” ว่าแล้วบริกรชายก็โค้งคำนับก่อนจะเดินออกจากห้องไป ฮีชอลเอียงคอซ้ายขวาแล้วยืดแขนเพื่อไล่ความเมื่อยล้า แล้วก้มลงเชคบัญชีรายรับรายจ่ายประจำเดือนต่อ
“ฮีชอลครับ... เหนื่อยก็พักมั่งนะครับ” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้น
“จะพักได้ยังไงล่ะ ดูสิ บัญชียังไม่ลงตัวเลย เดี๋ยวสองทุ่มก็ต้องลงไปข้างล่างอีก นายกลับบ้านไปก่อนก็ได้นะ วันนี้คงจะกลับพร้อมนายไม่ได้น่ะ”
“ขืนฮีชอลกลับคนเดียวมีหวังโดนฉุดไปไม่รู้ด้วยนะ ยิ่งสวยๆ แบบนี้อยู่ด้วย” ซีวอนเดินเข้ามาข้างหลังเก้าอี้นวมตัวใหญ่แล้วกอดคอฮีชอลไว้ จมูกโด่งสูดดมความหอมจากไรผมเรื่อยไปจนถึงแก้ม แล้วขบจูบที่ใบหูเบาๆ
“อ๊ะ!! อย่าสิ ถ้าว่างนักก็ลงไปรับแขกข้างล่างไป”
“เอางั้นก็ได้ครับ ลงไปเร็วๆ นะ ผมจะรอ”
“อืมมม”
==================== DFR =====================
“คุณซีวอนเท่จังเลยย”
“ขอเตกีล่าอีกแก้วนึงสิคะ”
“คุณซีวอนมีแฟนหรือยังคะ”
“นอกจากจะหล่อแล้วยังชงเหล้าอร่อยอีกด้วยนะคะ”
สาวน้อยสาวใหญ่ที่มาเที่ยวในร้านอาหารกึ่งผับแห่งนี้ของฮีชอลที่ชื่อว่า ‘Cinderella’s
“นี่ครับ เตกีล่าของคนสวยอย่างคุณ” แถมยังคารมเป็นเลิศเสียด้วยแน่ะ !
“ขอบคุณค่ะ .... นี่เบอร์ซึงมี แล้วโทรมาด้วยนะคะ” ร่างสูงรับกระดาษโน้ตเล็กๆ มาแล้วเก็บใส่กระเป๋า
“คุณซีวอน มาทำงานวันไหนบ้างคะ ไม่เคยเห็นหน้าเลย” ผู้หญิงที่ดูท่าจะเป็นลูกค้าประจำเอ่ยถาม
“ไม่แน่นอนครับ ผมจะมาวันไหนก็ได้”
“แล้วแบบนี้ มาสเตอร์ไม่ว่าเอาหรอคะ” ซีวอนไม่ตอบ เพียงแต่ยิ้มให้หญิงสาวคนนั้นก่อนที่จะกลับไปทำงานต่อ
“นี่ ชั้นให้มาทำงานนะไม่ใช่มาหลีสาว” เสียงแว้ดดังขึ้นด้านหลังขณะที่ซีวอนล้างมืออยู่ในห้องน้ำ
“ก็คนมันหล่อนี่ครับ ให้ทำยังไงได้”
“แหวะ... ถ้านายหล่อแล้วชั้นคงหล่อกว่านายล้านเท่าเลยล่ะมั้ง”
“แน่ใจหรอครับว่า หล่อ น่ะ”
“ไม่หล่อแล้วนายจะมาเป็นแฟนชั้นมั้ยล่ะ” ฮีชอลเดินเข้าไปประชิดตัวซีวอนด้านหลัง ตากลมจ้องมองใบหน้าหล่อผ่านกระจกเงาตรงอ่างล้างมือ
“.....” มือเรียวยกขึ้นมาลูบไล้กล้ามอกที่ออกกำลังมาอย่างดี ไล่ลงมาถึงท้องแล้วท้องน้อย ลงไปถึงกางเกงแสลคสีดำ บีบเค้นบางอย่างที่อยู่ตรงหว่างขาเบาๆ พอให้มันเริ่มตื่นตัว
“อึก...!”
“ไปดีกว่า ลูกค้าเต็มร้านแล้ว” จู่ๆ ก็ละมืออกไปซะดื้อๆ ทำเอาร่างสูงอารมณ์ค้างเติ่งอยู่หน้าอ่างล้างมือ
“เล่นแบบนี้ใช่มั้ย.... เดี๋ยวก็รู้ว่าทำแบบนี้แล้วจะเจออะไร หึๆๆๆ”
ความคิดเห็น