คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : DFR :: 2
DFR : 2
“ขณะนี้สายการบิน LA Airline จากลอสแองเจลิสถึงโซล เที่ยวบิน LS 250 ได้แลนดิ้งเรียบร้อยแล้วค่ะ” เสียงสวยกรอกมาตามลำโพงสนามบินแห่งชาติอินชอน ร่างหนายืนฟังไอพอดอยู่บริเวณรอผู้โดยสาร ไม่นานนักร่างสวยในชุดสีขาวเกือบทั้งตัวเดินออกมาจากเกทในมือลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ กับกระเป๋าใส่ของใบเล็กที่สะพายอยู่บนไหล่บาง คนตาสวยถอดแว่นเรย์แบนด์อันใหญ่ออก แล้วกวาดดวงตาคู่สวยเหมือนหาอะไรบางอย่าง คังอินเดินตรงเข้าไปหาคนตาสวยช้าๆ แล้วเข้าไปสวมกอดจากด้านหลัง
“อ๊ะ !!”
“คิดถึงคุณจัง” คังอินพูดแล้วค่อยๆ จับตัวลีทึกหันมาช้าๆ
“ยองอุน คิดถึงจังเลยยย” ร่างสวยกระโดดกอดคังอินจนร่างหนาเซเล็กน้อย ลีทึกกดจมูกลงบนแก้มป่องเบาๆ
“สวยขึ้นนะจองซู” คังอินลูกไล้ใบหน้าหวานแล้วกดจูบลงไปบนริมฝีปากบาง ลีทึกยกมือขึ้นโอบรอบคอของคังอิน ริมฝีปากบางเผยอขึ้นเล็กน้อย ลิ้นร้อนจาบจ้วงเข้าไปในโพรงปากอุ่น เกี่ยวกระหวัดกันอย่างโหยหา
“อืมม พอแล้...ว” คังอินละออกจากปากบางอย่างเสียดายแต่ไม่ลืมที่จะกดจูบลงไปเบาๆ ที่มุมปาก
“คิดถึงคุณนะ ... เหนื่อยหรือเปล่า?”
“นิดหน่อยน่ะ กลับบ้านกันนะ มีของมาฝากน้องๆ เพียบเลยล่ะ”
“ป่ะ...” คังอินยกกระเป๋าใบโตขึ้นด้วยมือข้างเดียวอีกมือก็กุมมือของลีทึกเดินออกไปภายนอกตัวอาคาร
“กินข้าวมาหรือยังครับ”
“กินบนเครื่องมานิดหน่อยน่ะ แต่ยังหิวอยู่เลย”
“งั้นไปกินข้าวก่อนมั้ย หรือว่าจะกลับไปบ้านเลย” คังอินพูดพร้อมกับสตาร์ทรถคันสวย แล่นออกไปจากสนามบินอินชอน
“ไปที่ไหนก็ได้ที่มียองอุน” ตาสวยหันมามองยิ้มๆ
“พูดแบบนี้เดี๋ยวคืนนี้ก็ไม่ได้นอนหรอก”
“ถ้าไม่ได้นอนแล้วอยู่กับยองอุนทั้งคืนชั้นก็ยอม”
“พูดแล้วนะ ห้ามกลับคำ” คังอินหันมายักคิ้วให้ จนลีทึกสังเกตเห็นความผิดปกติ
“ยองอุน! หางคิ้วไปโดนอะไรมา”
“ก็.... ล้มนิดหน่อยน่ะ ไม่เป็นอะไรมากหรอก ห่วงผมหรอ”
“ไม่ห่วงนายแล้วจะให้ไปห่วงหมีที่ไหนล่ะ แล้วเจ็บมากมั้ย” ลีทึกเอื้อมมือไปลูกแผลตกสะเก็ดเบาๆ
“ไม่เจ็บแล้วครับ” คังอินดึงมือสวยมาจูบที่หลังมือเบาๆ
“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ”
==================== DFR =====================
ณ ห้องดงแฮ ขณะที่เหล่าลิงกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
“วันนี้พี่ลีทึกจะกลับมาใช่มั้ยดงแฮ” ฮีซอลถามในขณะที่มือกำลังเล่นกับแมวตัวป่วน
“ครับ...พี่คังอินไปรับแล้ว”
“ไอ้หมีมันคงจับเมียมันกดกลางสนามบินแล้วมั้งน่ะ ….. ซีวอน! อยู่เฉยๆไม่เป็นหรือไงห๊ะ” ฮีชอลหันไปตวาดแว้ดใส่ซีวอนที่นอนอยู่บนตักแถมยังยุกยิกๆ ไปมา
“นั่นแหละๆๆ คยู ยิงไปเลยๆ อ๊ะๆ เลี้ยวซ้ายๆ อ๊า ระวังระเบิด” ซองมินนั่งเชียร์คยูฮยอนที่ได้ชื่อว่าคนรักเล่นเกมแข่งกับฮยอกแจ
“ซองมิน! นายอย่าเสียงดังสิ รบกวนสมาธิชั้นหมดเลย” ฮยอกแจบ่น
“ทำไมอ่ะ ก็ชั้นเชียร์คยูนิ นายก็ไม่ต้องฟังสิ”
“มันรบกวนสมาธิเว้ยยย”
“ฮยอกแจ อย่าตะโกนสิ.....” เสียงนุ่มดังข้างหูคนน่ารัก ฮยอกแจหันไปทำหน้ามุ่ยใส่ฮันกยองเจ้าของตักที่ตัวเองนั่งทับอยู่
“เดี๋ยวเจ็บคอนะ” ฮันกยองยกมือขึ้นกอดเอวคนรัก จมูกโด่งก้มสูดดมซอกคอหอมกรุ่น แล้วกดจูบเบาๆ
“นี่อย่าสิ... เล่นไม่ถนัด”
‘ออดดดดดดดดดดดดด’
“ใครมาน่ะ คิบอมไปเปิดประตูให้หน่อยสิ” ฮีชอลสั่ง คิบอมลุกเดินไปเปิดประตูบานหนา แล้วคลี่ยิ้มออก
“พี่ลีทึก !!!!”
“ว่าไงคิบอม” คิบอมสวมกอดร่างสวยด้วยความคิดถึง
“เข้ามาก่อนสิครับ อยู่กันครบเลย” คิบอมชวน ลีทึกเดินเข้ามาภาพในบ้านตามด้วยคังอิน
“พี่ลีทึกกกกกก~!!!!” ดงแฮวิ่งมากระโดดกอดพี่ชายต่างสายเลือดอย่างแรง
“คิดถึงจังเลยครับ ..... ของฝากล่ะฮะ”
“อยู่ในถุงน่ะ เดี๋ยวเอาออกมาให้”
“อ่ะนี่ ของฮีชอล ชั้นเลือกตั้งนานแน่ะกว่าจะได้ชิ้นเนี้ย” ลีทึกกล่าวแล้วยืนถุงใส่ของสีส้มส่งให้ฮีชอล
“ขอบคุณนะ...... ว้าววว น่ารักจังเลยย ขอบคุณนะลีทึก” จี้ห้อยคอรูปแมวตาสีฟ้าข้างๆ ดัดเป็นตัวอักษรว่า ‘HEENIM’ ของซองมินเป็นปากกาสีชมพูจากดิสนีย์แลนด์ลายมินนี่เม้าส์ คยูฮยอนได้แผ่นเกมส์ House of dead ภาคใหม่ล่าสุดที่มาเล่นกับ PSP ซีวอนได้กำไลข้อมือรูปดาวสีเงิน ส่วนดงแฮได้ซีดีทุกอัลบั้มของจัสติน ทิมเบอร์เลค พร้อมกับลายเซ็นที่เขียนชื่อว่าดงแฮ ฮันกยองได้เสื้อยืดสีดำตัวใหม่แบรนด์ ZARA ของฮยอกแจเป็นนาฬิกาตั้งโต๊ะสีสดใสลายไก่ คิบอมได้หมวกใบสวยสีน้ำตาลอ่อน
“ชอบกันมั้ย”
“ชอบคร๊าบบบบบ”
“แล้วของผมล่ะ?” คังอินถาม
“ของยองอุน... เอาไว้เปิดกันสองคนดีกว่านะ” ลีทึกกระซิบข้างหูในประโยคสุดท้าย จนคนตัวโตยิ้มจนแก้มแทบปริ
==================== DFR =====================
“ดงแฮ ! เบียร์หมดอ่ะ ออกไปซื้อให้หน่อยสิ” ฮยอกแจเปิดตู้เย็นแล้วชูกระป๋องเบียร์เปล่าขึ้น
“ไปซื้อเองสิ ชั้นไม่ใช่เบ๊นายนะ”
“นายเป็นเจ้าของบ้านนะ”
“แต่นายเป็นแขก” ดงแฮเถียงเสียงแข็ง จนคิบอมที่นั่งเล่นคอมอยู่หันมามอง ยกมือขึ้นห้ามฮยอกแจก่อนจะลุกไปหาดงแฮ
“ดงแฮ.... ออกไปซื้อเบียร์กัน”
“แต่…..”
“ดงแฮ...” คิบอมพูดเสียงนุ่ม ดงแฮมองตาคิบอมอย่างอ้อนๆ แต่ในที่สุดก็ลุกออกไป มีแค่คิบอมคนเดียวจริงๆ ที่บังคับดงแฮได้
“นี่ๆ พวกนายว่ามะ สองคนนั่นต้องมีซัมติงกันแน่ๆ เลยอ่ะ”
“ซัมติงอะไรของนายห๊ะ ซองมิน นายนี่ท่าจะเพี้ยน”
“ก็เห็นมั้ยล่ะ มีใครพูดกะดงแฮรู้เรื่องมั่ง ก็มีแต่คิบอมเท่านั้นแหละ ทำไมมันไปเป็นแฟนกันให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยฟะ”
“เฮ้ออ ชั้นล่ะเหนื่อยใจกับไอ้คู่นี้ชะมัด มัวแต่ปากแข็งอยู่นั่นแหละ ให้ปลาบู่ดูยังรู้เลยว่ามันคิดกันยังไง มีแต่มันสองคนนั้นแหละไม่เปิดใจคุยกันสักที”
“เอาน่า... ซองมิน ถึงเวลาแล้วเค้าก็รู้กันเองแหละ ใช่มั้ยยองอุน ^^” คนตาสวยยิ้มหวานก่อนจะเอนตัวไปพิงไหล่ร่างหนา
“ให้รอแบบนั้นมันไม่ไหวมั้งพี่ มันอยู่ด้วยกันมาสิบกว่าปียังใม่เห็นวี่แววจะสปาร์คกันเลยสักนิด”
“เรื่องหัวใจน่ะ ให้เค้าพูดกันเองมันคงจะดีกว่ามั้ง”
/>
เป็นใครดูก็รู้ ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่น่ะ มันเกินคำว่า “เพื่อนสนิท” ไปมากแค่ไหน
จะมีก็แต่เจ้าตัวนั่นแหละ ที่ยังไม่ยอมรับความจริงสักที
==================== DFR =====================
ทอล์กกิ้ง วิท ไรเตอร์ ~!
อันยองค่าาาาา สาวกคิเฮทู๊กคนนน หลังจากที่อ่านฟิกคนอื่นมานานนมก็ได้ฤกษ์เปิดตัวฟิกตัวเองสักที ฮิๆๆๆ
ไรเตอร์ชื่อ "มะตูม" ค่าาา ((ชื่อแปลกมะๆ :P )) :)) เรียกมิดไนท์ก้อได้ ^^
ยังไงก็ขอฝาก DIFFERENT! ดิฟเฟอร์เรนท์ เพราะเราแตกต่าง ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของเอล์ฟทุกคนด้วยน๊า ~
ความคิดเห็น