คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : DFR :: 15
DFR : 15
สามเดือนต่อมา ... คิบอมกลับมานัวเนียดงแฮอยู่เหมือนเดิม ควบคู่กิจการร้านไอติมที่ผู้เป็นแม่ยัดเยียดให้ ทั้งๆ ที่ตัวเองอยากเปิดเองแท้ๆ แต่กลับให้ลูกชายที่หน้าไม่ได้เข้ากับขนมหวานอุณหภูมิต่ำสักเท่าไหร่ ... หน้าตาก็เรียกลูกค้าเหลือเกิ๊นนนนน ....
“คิบอมมม อยากกินไอติมมมม” ดงแฮเอ่ยขึ้นขณะนอนอยู่บนเตียงห้องพยาบาล ... ก็อย่างที่รู้ๆ โดดเรียนมานอนนั่นแหละ แต่กลัวเหงาก็เลยต้องลากเด็กเรียนของห้องอย่างคิมคิบอมมาอ้อน = = …
“ก็ไปกินสิ ใครว่าอะไรล่ะ”
“ง่า~ ก็อยากไปกินกับคิบอมอ่า~~ ไปข้างนอกกันน๊า~” ร่างสวยอ้อน ลุกขึ้นมากอดร่างสูงที่กำลังนั่งอ่านหนังสือชีววิทยาอย่างตั้งใจ นิ้วเรียวจิ้มไปที่แก้มป่องเบาๆ แล้วยิ้มสวยออกมา
“อย่าดื้อสิ ... โดดเรียนออกมาแบบนี้มันไม่ดีนะรู้รึเปล่า เกรดไม่ดีแล้วจะสมน้ำหน้าให้” คิบอมพูดเสียงเรียบ
“ไม่เห็นจะยากตรงไหน ก่อนสอบคิบอมก็ติวให้ชั้นสิ ฮิๆ”
“เรื่องอะไรล่ะ หัดอ่านหนังสือเองซะมั่ง ชั้นไม่อยากมีเมียโง่นะ” คิบอมกระตุกยิ้มมุมปาก ทำเอาดงแฮหน้าขึ้นสี
“บะ...บ้า เมียเมออะไรกันเล่า คิบอมมั่ว” ร่างสวยหน้ามุ่ย แล้วไปทิ้งตัวลงบนเตียงเหมือนเดิม ดึงผ้าห่มผืนหนามาพันทั้งตัว ... อายเว้ยย ...
คิบอมอมยิ้มน้อยๆ กับท่าทางน่ารักของคนน่ารัก วางหนังสือชีวะเล่มใหญ่ไว้บนเก้าอี้แล้วย้ายตูดมานั่งบนเตียงข้างๆ ก้อนผ้าห่มก้อนใหญ่ ดงแฮรู้สึกถึงเตียงที่ยวบลงก็ยิ่งขดตัวเป็นก้อนกลมขึ้นเรื่อยๆ
“เอาไปทิ้งดีมั้ยเนี่ย~” แขนแกร่งยกก้อนผ้าห่มมากองบนตัก หัวยุ่งรีบมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มหนา
“นี่นายมีกระดูกหรือเปล่าเนี่ย ขดซะ” คิบอมจับตัวดงแฮให้นั่งคร่อมอยู่บนตัวหัวยุ่งค่อยๆ โผล่ขึ้นมาจากผ้าห่ม
“ไอ้บ้า ...ผมเสียทรงหมดเลย” ดงแฮบ่นอุบอิบ
“เสียที่ไหนกันล่ะ แบบนี้แหละ....เซ็กซี่ดีออก” ร่างสูงยิ้มแก้มแตกจนตาเหลือแค่เส้นเดียว
“ทะลึ่ง!!” ร่างบางผลักอกแกร่งออกไปอย่างแรงจนคิบอมล้มไปนอนบนเตียง แต่ลืมไปหรือเปล่า แขนยาวยังกอดเอวคนตัวเล็กไว้อยู่ทำให้ดงแฮล้มลงไปนอนทับคิบอมอีกชั้น!
สองสายตาประสานกันเนิ่นนานอย่างมีความหมาย ริมฝีปากบางค่อยๆ ก้มลงไปหาอีกคนอย่างไม่รีบร้อน
‘ปังงง!!’
เสียงประตูห้องพยาบาลดังขึ้น พร้อมกับสองร่างที่เดินเข้ามา ทำให้ดงแฮรีบกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งข้างๆ เตียงที่คิบอมกำลังนอนอยู่
“อาจารย์ครับบบ ....อ๊ะ!!” ร่างอวบตกใจแล้วมองไปที่หน้าหวานที่แดงปลั่งอย่างสงสัย
“อ้าว ดงแฮ.... มาอยู่นี่เองหรอ อาจารย์คิมโกรธนายแทบตายที่รู้ว่านายโดดเรียนคาบแกออกมา”
“เอ่ออ...ช่างเถอะ แล้วนายมาทำอะไรอ่ะซองมิน ไม่สบายหรอ”
“ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ ช่วยหยิบยาให้หน่อยสิ ชั้นไม่รู้ว่ากระปุกไหน... ห้องพยาบาลนี่น่าเวียนหัวชะมัด” ขณะที่สองเคะกำลังยุ่งอยู่กับการจัดยา สองเมะก็ ....
“มึงจะเข้ามาทำไมวะไอ้คยู -*-“ คิบอมเอ่ยอย่างหัวเสีย ยันตัวลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงผู้ป่วย
“อ้าวไอ้นี่ ... ก็ซองมินเค้าไม่สบายกูก็เลยพามา แล้วใครจะไปรู้ว่านายสองคนกับลังจึ๊กกะดึ๊ยกันอยู่ล่ะฟะ” คยูฮยอนนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง เอาเท้าพาดไปบนเตียง
“มึงกินข้าวยังอ่ะ”
“ยัง ... ทำไม จะเลี้ยงไง๊”
“ส้นตีน... จะถามว่าจะไปกินด้วยกันป่าว ร้านยัยอาจุมม่าหน้าโรงเรียนที่เปิดใหม่อ่ะ โคตรอร่อยเลย เดี๋ยวไอ้ฮันกับไอ้ฮยอกไปด้วย”
“นอกจากมึงจะมาขัดจังหวะกูแล้วมึงยังจะทำให้กูอดอีกนะเว้ย” คิบอมพูดพลางลุกจากเตียง พอดีกับที่สองเคะหน้าหวานเดินมาหาพอดี
“ซองมิน ไปกินข้าวก่อนแล้วค่อยกินยานะ” ดงแฮบอกเพื่อนรักแล้วยิ้มหวานให้ ซองมินเลยชวนดงแฮไปกินข้าวด้วยกันซะเลย
==================== DFR =====================
“อึก! อ้วกกก .... แค่กๆๆ...อ้วกก” หญิงสาวสำรอกอาหารที่กินมาตลอดเช้าออกมาลงไปในโถส้วมจนหมด มือเรียวจับผมยาวสลวยขึ้นมาทัดหู
“เฮบิน!! เฮบิน เธอเป็นอะไร” ชายหนุ่มที่รีบวิ่งมาอย่างรีบร้อนเพราะได้ยินเสียงของน้องสาวผู้เป็นที่รัก
“พี่... อึกก อ้วกกกก” มือหยาบกร้านลูบหัวลูบหลังน้องสาวอย่างเป็นห่วง
“ไปโรงพยาบาลมั้ย”
“ไม่ .... ไม่ไป”
“พี่ไม่ปล่อยให้เธอนอนซมอยู่แบบนี้หรอกนะ ไปโรงพยาบาลกับพี่เดี๋ยวนี้”
“ไม่เอา .... ชั้นไม่ไป ม่ายย” ยัมเซอุ้มน้องสาวออกจากบ้านแล้วขึ้นรถไปในทันที แล้วดิ่งตรงไปยังโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุด
“พี่ ชั้นไม่เป็นอะไรจริงๆ”
“ถ้าเธอไม่เป็นอะไรจะอ้วกออกมาขนาดนั้นงั้นหรอ หัดดูแลตัวเองซะมั่งสิ”
“ชั้น ... แค่พักผ่อนน้อยก็แค่นั้น พี่ พาชั้นกลับบ้านเถอะนะ ชั้นไม่อยากไปโรงพยาบาล”
“ก็เธอเอาแต่เที่ยว กลับบ้านก็เกือบจะเช้า พอตอนเย็นก็ออกไปเที่ยวอีก สมควรแล้วมั้ยล่ะ” ยัมเซจอดรถในที่จอดรถของโรงพยาบาลก่อนจะพยุงเฮบินออกมา
เฮบินเดินเข้าไปในห้องตรวจ ในขณะที่ยัมเซนั่งรออย่างสติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว ไม่นานนัก น้องสาวของเขาก็เดินออกมาจากห้องตรวจด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“หมอว่ายังไงบ้าง”
“ต้องรอเค้าเรียกอีกที ... พี่มีอะไรเปรี้ยวๆ กินมั่งมั้ย”
“คุณจอนเฮบินค่ะ เชิญที่ห้องตรวจสองค่ะ”
“ไปเถอะ” ยัมเซลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วจับมือน้องสาวให้ลุกขึ้นยืน เฮบินเดินตามพี่ชายไปอย่างว่าง่าย ร่างสูงผลักประตูอัตโนมัติสีขาวเข้าไปในห้อง หมอหนุ่มเงยหน้าจากกองเอกสารขึ้นทักทายกับผู้ป่วย
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ เชิญนั่งครับ” หมอหนุ่มผายมือไปยังที่นั่งด้านหน้า ยัมเซกดไหล่น้องสาวให้นั่งบนเก้าอี้โดยมีเข้ายืนอยู่ด้านหลัง
“คุณจอนเฮบินใช้มั้ยครับ”
“ค่ะ”
“ยินดีด้วยนะครับ คุณตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้ว”
. . .
. .
.
.
“เธอบอกพี่มาเดี๋ยวนี้ว่ากับใคร !!!”
“ชั้น .... ชั้น ไม่รู้”
“ทำไมเธอถึงได้สำส่อนขนาดนี้หะ ชั้นเลี้ยงเธอมาแบบนี้หรือไง!!” มือหยาบกร้านบีบคางเฮบินให้หันมามองหน้าตัวเอง
“จอนเฮบิน!!!”
“พี่เลิกตวาดชั้นสักที!!”
“เธอ ท้อง กับ ใคร” ยัมเซเน้นแต่ละคำ แล้วต้องมองตาน้องสาวด้วยแววตาเกรี้ยวกราด
“... มัน... ต้องใช่มันแน่ๆ ... ลีดงแฮ”
“ไอ้ดงแฮงั้นเรอะ .... มึงไม่ได้ตายดีแน่”
==================== DFR =====================
ความคิดเห็น