คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : DFR :: 13
DFR :: 13
“เอ้า~ ชนนนน”
“ฮ่าๆๆ เมิงมาวแล้ววว ไอ้ฮยอกกกก เอิ้กกก” เสียงหวานดั่งแว่วเข้าโสตประสาทเพื่อนรัก ตีลงไปบนไหล่บางไม่เบานัก
“มาวที่หนายยย กูม่ายม๊าววว ..... ฮันนี๊ ม่ายดื่มหน่อยหรออ เดี๋ยวชั้นสั่งให้เอาป่าวว”
“ไม่เอาน่า ชั้นเมาแล้วใครจะไปส่งนายเล่า”
“ซองมินน ไหวมั้ยครับเนี่ย” คนหน้าหล่อจับแขนคนรักเบาๆ ซองมินมองหน้าคยูฮยอนหวานเยิ้มแล้วหัวเราะคิกคัก
“ดูสิ มีคยูตั้งสี่คนแน่ะ คิกๆๆ มีแต่คยูเต็มไปหมดเลยยย”
“กลับบ้านมั้ยซองมิน”
“กลับทามมายย ไปเต้นกันดีกว่าคยู~” คนน่ารักเอ่ยชวนแล้วฉุดกระชากลากถูคยูฮยอนมากลางฟลอร์ที่มีหนุ่มสาวโชว์ลีลาเบียดไปเบียดมา
เหมือนจะเป็นใจให้คนทั้งคู่ ซีวอนหันไปชี้ให้มาสเตอร์คนสวยดูน้องรักทั้งสองก่อนจะสั่งดีเจให้เปลี่ยนจังหวะเพลงเป็นจังหวะแดนซ์เร้าใจกว่าเดิม
ซองมินดึงเอวคนรักเข้ามาใกล้แล้วบดเบียดสะโพกตัวเองลงไป หน้าหวานหายใจรดต้นคอร่างสูงอยู่ตลอดเวลา ซองมินหันตัวหันหลังให้คยูฮยอนบดเบียดสะโพกอวบอิ่มตรงจุดยุทธศาสตร์ของคนรัก จนคยูฮยอนทนไม่ไหวก้มหน้าลงงับใบหูเล็กเบาๆ แล้วเต้นตามคนตัวเล็กที่ยั่วยวนอยู่ไม่ห่าง
“ไม่ไปเต้นมั่งหรอครับ มาสเตอร์คนสวย” ซีวอนกระซิบข้างหูคนรัก
“เห็นชั้นว่างมั้งล่ะ!?!. เสียงแหลมแหวออกไปเบาๆ โดยที่ตาคู่สวยยังจับจ้องอยู่กับเงินจำนวนหนึ่งในมือ
“ดงแฮ เดี๋ยวชั้นพาฮยอกแจกลับบ้านก่อนนะ” ฮันกยองพูดกับคนหน้าสวยที่ตาเยิ้มเต็มที่แต่ก็ยังคงมีสติเหลืออยู่
“อื้มม” ฮันกยองจับคนตัวเล็กไว้บนหลังแล้วเดินออกนอกร้านไป ดงแฮมองเพื่อนรักทั้งสองจนลับสายตาแล้วเดินเข้าไปกลางฟลอร์บ้าง
วันนี้ร่างสวยใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำกับกางเกงขาดเล็กน้อย ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ปกติจะปล่อยสยาย ตอนนี้กลับถูกเซตขึ้นจนหล่อมากกว่าสวย ทุกครั้งที่ดงแฮเดินเข้าไปในกลุ่มคนสาวๆ จำนวนไม่น้อยจะมองมาที่ร่างบางนี้ บางคนถึงกับมาเต้นยั่วยวนอยู่ตรงหน้า ดงแฮก็ไม่ได้ปฏิเสธอย่างใด
มือสวยจับเอวบางของสาวสวยชุดสีดำที่เต้นอยู่ข้างหน้า ดวงตาคมช้อนขึ้นมามองอีกฝ่ายอย่างยั่วยวนพลางยกมือขึ้นคล้องรอบคอชายหนุ่ม สะโพกสวยก็ยังส่ายตามจังหวะเพลงไม่หยุดหย่อน
“โอป้า...ชั้นชื่อเฮบิน...โอป้าล่ะ” ปากสวยกระซิบชิดใบหูของดงแฮ
“ดงแฮ”
“คืนนี้ไปต่อข้างบนกันดีมั้ย” หญิงสาวเอ่ยชวน ด้วยสติที่ไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเพราะความเมา สัญชาติญาณผู้ชายทุกคนถ้ามีผู้หญิงมาเสนอ มีหรือจะไม่สนอง
“เอาสิ”
==================== DFR =====================
“ตู้ดๆๆ”
“ทำไมไม่รับนะ” คิบอมบ่นอุบอิบ เมื่อโทรหาดงแฮกี่รอบๆ ก็ไม่ติดสักที
“เฮ้ออออ”
“เอ้าๆ ถอนหายใจอีกแล้ว เป็นอะไรละลูก หึ? .... เมียทิ้งหรือไง” ฉึ่ก!! ราวกับคันศรปักฉึกลงกลางตัว คิบอมหันไปทำหน้ามุ่ยใส่ผู้เป็นแม่
“แม่อ่ะ ไม่รู้อะไรแล้วอย่าพูดเลยดีกว่า”
“อ้าว หรือว่าไม่จริงล่ะ ... เอ...ให้แม่ทายมะ โทรหาหนูดงแฮไม่ติดล่ะสิ”
“แม่เปลี่ยนอาชีพไปเป็นอับดุลดีมั้ยครับ = = ….. ผมไปดีกว่า” ร่างสูงยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วบิดขี้เกียจเล็กๆ
“จะไปไหนล่ะลูก”
“ไปเที่ยวในเมืองหน่อยน่ะครับ แม่เอาอะไรมั้ยครับ” คิบอมถามพลางใส่เสื้อโค้ทสีน้ำตาลตัวยาว เวี่ยงกุญแจรถไว้บนนิ้วชี้
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวแม่ก็จะเข้าบริษัทแล้ว ... ขับรถระวังๆ นะลูก หิมะตกถนนมันลื่น”
“คร้าบบแม่” คิบอมยิ้มแฉ่งให้มารดาก่อนจะเดินตัวปลิวขึ้นรถสีดำของตัวเองขับออกจากคฤหาสน์ไป
“ซื้ออะไรไปให้ดงแฮดีน๊า” ร่างสูงที่ตอนนี้สถิตอยู่ในใจกลางห้างดัง กำลังเลือกซื้อของฝากที่จะเอาไปให้สุดทีรักในอีกสองวันข้างหน้า พอนึกถึงดงแฮ คิบอมก็อมยิ้มแก้มแทบปริ นี่ถ้าไม่เกรงใจคนเค้าหาว่าบ้านี่ลงไปดิ้นอยู่กับพื้นแล้ว
“คิบอม? ... คิบอมใช่หรือเปล่า”
“อ๊ะ! ใช่ครับ คุณ??”
“ชั้นแอเรียลไง ที่เรียนประถมห้องเดียวกับคิบอม จำไม่ได้หรอ?”
“แอเรียล แอเรียล ??? .... อ๋อออ เธอสวยขึ้นเยอะเลยนะ จำแทบไม่ได้เลย” แอเรียลกอดคิบอมเบาๆ แล้วหยิกแก้มป่องด้วยความเคยชิน
“นายก็หล่อขึ้นเยอะเลยนะ มีแฟนหรือยังเนี่ย” ร่างสูงยิ้มแก้มป่อง
“มีแล้วว ^O^” คิบอมตอบอย่างภาคภูมิใจ นี่ถ้าไม่คิดว่าเป็นเพื่อนคงตอบว่ามีเมียแล้วแน่นอน
“ว้า... เสียดายจัง แฟนเป็นคนเกาหลีหรอ?”
“อื้ม สวยด้วย ^O^”
“จริงหรอ อยากเห็นจัง มีรูปหรือเปล่า” แอเรียลถาม คิบอมยิ้มพลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโชว์วอลเปเปอร์ให้เพื่อนเก่าดู
(((( กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไรเตอร์สลบบ))))
“นี่ไง” เป็นรูปที่ดงแฮเอาโทรศัพท์คิบอมไปถ่ายรูปเล่น แถมน่ารักซะด้วยแน่ะ คิบอมเลยเอารูปนี้เป็นวอลเปเปอร์มือถือซะเลย
“น่ารักจัง ว่าแต่...ผู้ชายหรอ??”
“ใช่”
“สนใจมีแฟนเป็นผู้หญิงมั่งป่ะ ชั้นยังว่างอยู่น๊า”
“ฮ่าๆ ไม่ล่ะ”
“แล้วคิบอมจะกลับเกาหลีเมื่อไหร่ล่ะ” สาวหน้าสวยเอ่ยถาม
“อีกสองวัน... ทำไม จะไปด้วยหรือไงหะ”
“ไปด้วยได้เหรอ ??? ชั้นว่าแฟนนายคงฆ่าชั้นตายแน่ถ้านายเอาชั้นไปด้วยเนี่ย” แอเรียลยู่จมูกใส่
“คงงั้นแหละ ... ขอตัวก่อนนะ จะไปซื้อของ แล้วเจอกันนะยัยเงือก” คิบอมล้อหญิงสาวด้วยฉายาเก่า แอเรียล= เจ้าหญิงเงือกในวอล์ทดิสนีย์
“นี่! ชั้นไม่ใช่เงือกนะ ไอ้หน้าซีเมนต์” คิบอมอมยิ้มนิดๆ แล้วเดินหันหลังกลับไป ....นึกถึงวอล์ทดิสนีย์แล้วคิดถึงนีโม่ชะมัดด >_______< ….
==================== DFR =====================
เช้าวันต่อมา
“อืมม......” ดงแฮยันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง มือสวยยกขึ้นนวดที่หน้าผากเบาๆ
“หือ??” ตาเรียวหันไปมองร่างที่นอนหลับอยู่ข้างกายพลางนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่จำไม่ค่อยได้นัก
“คืนนี้ไปต่อข้างบนกันดีมั้ย”
“เอาสิ”
แล้ว... ต่อจากนั้นมันอะไร ทำไมจำไม่ได้??
“โอป้า ... ตื่นแล้วหรอคะ” เฮบินลืมตากลมโตขึ้นมองชายหนุ่ม พลางยกมือขึ้นลูบไล้ต้นแขนขาวที่มีรอยเล็บจิกแดงจางๆ ดงแฮเหลือบมองแวบนึงก่อนจะดึงข้อมือเรียวออก
“คุณเป็นใคร????” ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“อะไรกัน ทั้งที่เมื่อคืนเราสนุกด้วยกันแท้ๆ โอป้าใจร้าย” เสียงหวานกระเง้ากระงอด ยกตัวขึ้นนั่งคร่อมตัวดงแฮโดยมีผ้าห่มคลุมอยู่ทั้งตัว
ริมฝีปากอิ่มสวยได้รูปกดจูบลงบนริมฝีปากของชายหนุ่มอย่างร้อนแรง ดงแฮผลักร่างบางออกอย่างแรงแล้วรีบลุกขึ้นสวมเสื้อผ้า
“โอป้า! จะไปไหน พี่จะไม่รับผิดชอบงั้นหรอ!!”
“ทำไมผมต้องรับผิดชอบ คุณเข้ามาหาผมเอง อีกอย่างผมไม่รู้เรื่อง ผมเมา”
“อ๋ออ ใช่สิ แกก็เหมือนผู้ชายหมาๆ ทั่วไป เห็นหน้าตาดีนึกว่าจะนิสัยดีซะอีก ที่แท้ก็พวกฟันแล้วทิ้ง!!” เฮบินตวาดเสียงดังจนดงแฮหันมามองอย่างเคียดแค้น .... เอาน่า ผู้หญิงก็แบบนี้ทุกคน....
“แล้วทำไม อยากเสนอมาให้กูเองทำไม ร่านชะมัด” พูดจบก็เดินปึงปังออกจากห้องพักไป ทิ้งให้เฮบินนั่งเคียดแค้นอยู่บนเตียงเพียงลำพัง
มือเรียวฉวยโทรศัพท์สีชมพูขึ้นมาโทรออก รอเสียงต่อสัญญาณไม่กี่ทีก็มีเสียงผู้ชายรับ
“พี่ยัมเซ พี่ช่วยจัดการผู้ชายคนนึงให้ชั้นทีสิ”
หลังจากทีดงแฮเดินลงมาจากห้องพักด้านบนของผับพี่ชายสุดสวย ก็มาเจอกับฮีชอลที่กำลังจัดการกับบัญชีกองโตโดยใส่เพียงชุดคลุมอาบน้ำสีขาวตัวเดียว สาบเสื้อแยกออกกว้างจนแทบจะหลุดจากไหล่เผยให้เห็นคิสมาร์กอยู่ทั่วอกขาว
“อ้าว ดงแฮ?? เมื่อคืนนายค้างที่นี่หรอ??” ฮีชอลเอ่ยถาม
“อ๊ะ...ครับ เอ่ออ...คือ ผมเมานิดหน่อยก็เลยไม่อยากขับรถน่ะครับ” ร่างบางตอบตะกุกตะกัก
“งั้นหรอ ... เอ้อ เมื่อคืนคิบอมมันโทรมา มันบอกว่าโทรหาแกไม่ติด”
“อ่าครับ ขอบคุณฮะ” ร่างสวยเดินออกไปนอกผับ แสงสว่างจากดวงอาทิตย์แยงเข้าตาจนต้องยกมือขึ้นบัง ดงแฮก้าวเข้าไปในรถแล้วยกมือถือขึ้นมาดู
‘ 72 missed call ‘ (((นังบอมมันบร้า~~~!!! : ไรต์เตอร์)))
“ชิบหายย ... งานเข้าแล้วกู”
==================== DFR =====================
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ขอโทดจริงๆ นะค๊าาาาา
อยากจะบอกว่าลงผิดตอน T______T
ก้อตอนนั้นมันตีสามแล้ว มันมึนๆ ง่วงๆ
ขอโทดจริงๆ นะรีดเดอร์ผู้น่ารั๊กกกก ( _ /l\ _) กราบขอโทดงามๆ
ความคิดเห็น