คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : DFR :: 12
DFR : 12
“ยองอุนนนนน~~~”
“คร้าบผมมมมมมมม”
“เที่ยงแล้วไปกินข้าวกันมั้ย” อีทึกออดอ้อนพลางเกี่ยวเอวคังอินไว้ในอ้อมแขน คางแหลมวางลงบนไหล่หนา
“ครับๆ รอแปปนึงนะ เดี๋ยวผมไปก็บของก่อน” ร่างสูงหอมแก้มอีทึกไปฟอดใหญ่ก่อนจะเอาลังกระดาษขนาดใหญ่ไปเก็บหลังร้าน
“ป่ะ!” คังอินจับมืออีทึกแล้วกำลังจะเปิดประตูร้าน
“พี่จองซู~~~~!!!!” เสียงแหลมใสดังขึ้นลั่นร้านก่อนเจ้าของเสียงจะวิ่งมากอดขาผู้เป็นพี่
“อ้าว ..ซอฮยอน ยังไม่นอนอีกหรอ ไปนอนได้แล้วนะ” อีทึกย่อตัวลงไปอยู่ในระดับเดียวกับน้องสาวที่กอดตุ๊กตาสีชมพูไว้แน่น
“พี่จองซูจะไปไหนคะ?? ซอฮยอนไปด้วย”
“พี่จะไปกินข้าว แปปเดียวนะเดี๋ยวพี่กลับมานะครับ”
“ซอฮยอนไปด้วยสิ ซอฮยอนไม่อยากอยู่คนเดียว” เด็กสาวทำตาวิ้งวับใส่พี่ชาย
“อย่าดื้อสิเด็กดี พี่ไม่ได้ไปไหนไกลสักหน่อยไปแค่ร้านตรงข้ามนี่เอง อีกอย่างออนนีอยู่กันตั้งเยอะ .... เอางี้ดีกว่า ตอนนี้ซอฮยอนไปนอนกลางวันก่อนนะครับ เดี๋ยวพอพี่กินข้าวเสร็จแล้วพี่จะขึ้นไปปลุก ดีมั้ยครับ?”
“พี่จองซูสัญญาแล้วนะ” ซอฮยอนยื่นนิ้วก้อยเล็กๆ ขึ้นมา อีทึกยิ้มรับแล้วเกี่ยวนิ้วก้อยของตัวเองกับเด็กสาว คนตาสวยหันไปหาทิฟฟานี่ที่นั่งเฝ้าเคาท์เตอร์อยู่ให้พาซอฮยอนขึ้นไปนอน แล้วตัวเองก็ออกมากินข้าวกับคนรัก
“นึกว่าจองซูจะให้ซอฮยอนออกมาด้วยแล้วซะอีก” คังอินเปิดบทสนทนาขึ้น
“ชั้นก็อยากอยู่กับยองอุนสองคนเหมือนกันนิ” ร่างบางเอ่ยอย่างเขินๆ แล้วยิ้มสวยให้คังอิน
“คุณนี่น่ารักจริงๆ ฮ่าๆ..... แล้วเราจะกินข้าวร้านไหนดี จาจังหรือเนื้อย่างดี”
“ยองอุนอยากกินอะไรล่ะ”
“ทั้งสองอย่าง”
“ตะกละ .... ฮิๆๆ เอาจาจังแล้วกัน ง่ายดี นะยองอุน” มือสวยชี้ไปที่ร้านแผงลอยแล้วจูงมือคนรักไป
“อาจุมม่าครับ จาจังมยอนสองที่ครับ” คังอินหันไปสั่งเมนูกับแม่ค้า ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเล็กตรงข้ามกับอีทึก
“ยองอุนเดี๋ยวชั้นไปซื้อน้ำให้นะ”
“ได้ไงล่ะ...คุณนั่งนี่แหละ เดี๋ยวผมไปซื้อให้”
“ไม่ได้ๆๆ ยองอุนเลี้ยงข้าวแล้วเดี๋ยวชั้นเลี้ยงน้ำเอง แฟร์ๆ นะ” คังอินพยักหน้าเบาๆ อีทึกยิ้มกว้างก่อนจะเดินไปกดน้ำที่ตู้บริวณหัวมุมถนน
“ว่าไง .... อีทึกคนสวย วันนี้มาคนเดียวหรอจ๊ะ หึๆๆ” เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังคนตาสวย อีทึกหันไปมองอย่างสงสัย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าสะอิดสะเอียน แล้วหันหลังไปกดน้ำเหมือนเดิม
“ไม่เกี่ยวกับพวกนาย”
“โถๆ อย่าปากร้ายเหมือนไอ้ดงแฮไปหน่อยเลย .... ว่าแต่ มาคนเดียวแบบนี้ ไปเที่ยวกับชั้นมั้ยคนสวย” อีทึกไม่สนใจพยายามรีบๆ กดน้ำให้เสร็จ ไอ้เครื่องบ้านี่มันก็ช้าชะมัด... แล้วรีบเดินออกไป แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าว มือหนาหยาบกร้านก็รั้งข้อมือสวยไว้แล้วกดหลังอีทึกเข้ากับตู้กดน้ำอัตโนมัติอย่างแรง
‘ปั๊ก!!’
“โอ๊ยย ..... ปล่อยชั้นนะ ไอ้ยัมเซปล่อยย!!!” อีทึกพยายามสะบัดมืออกจากอุ้งมือใหญ่ที่บีบแน่นเหมือนกรงเล็บ ยัมเซโน้มหน้าลงไปข้างๆ ซอกคอขาวของอีทึก ใกล้จนร่างสวยรู้สึกถึงลมหายใจน่าขยะแขยง
‘พลั้กก’
คังอินกระชากไหล่ยัมเซอออกจากตัวคนรักก่อนจะเหวี่ยงหมัดเข้าไปที่หน้าอย่างแรงจนยัมเซร่วงลงไปอยู่กับพื้น ลูกน้องของมันสองคนวิ่งเข้ามาหาคังอินทีละคน ร่างสูงทั้งเตะทั้งต่อยจนยัมเซกับลูกน้องหนีแทบไม่ทัน
“ไอ้คังอิน สักวันแกจะเห็นดี!!!”
“อย่าดีแต่ปากก็แล้วกัน ไอ้พวกหมาลอบกัด!!” คังอินตะโกนด่ากลับไปก่อนจะหันไปหาอีทึกที่นั่งตัวสั่นพิงตู้กดน้ำ
“จองซู ... ไม่เป็นไรแล้วนะ” มือหนาลูบหัวคนรักเบาๆ อีทึกโผเข้ามากอดร่างหนาอย่างหวาดกลัว
“ยองอุน ชั้นกลัว”
“ไม่ต้องกลัวนะ ตราบใดที่ผมยังอยู่กับคุณ พวกมันไม่มีวันทำร้ายคุณได้หรอก” คังอินจูบซับน้ำตาให้คนตาสวยแล้วหอมแก้มไปเบาๆ
“เมื่อกี้มันทำอะไรคุณหรือเปล่า เจ็บตรงไหนมั้ย”
“อื้มม ไม่เป็นไรหรอก ขอบคุณนะ” คังอินยันตัวขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะยื่นมือมาฉุดให้อีกคนลุกตาม อีทึกยิ้มสวยให้คังอินบางๆ ก่อนจะไปนั่งกินจาจังเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ยองอุน เจ็บมากมั้ย” อีทึกถามพลางลูบแผลฟกช้ำที่ต้นแขนคังอินเมื่อกลับมาถึงร้านแล้ว ปากสวยพ่นลมใส่เบาๆ ก่อนจะทายาแก้ฟกช้ำให้ คังอินส่ายหัวเบาๆ
“เมื่อไหร่ยองอุนจะเลิกเป็นอันธพาลสักที ชั้นไม่ชอบเลยนะ”
“.... ผมก็อยากเลิก แต่มันเลิกไม่ได้ คุณก็รู้ถ้าผมเลิกได้ผมเลิกไปนานแล้ว”
“เลิกเถอะนะยองอุน ชั้นไม่อยากเห็นนายเจ็บตัวอีกแล้ว ... รู้มั้ยว่านายสำคัญกับชั้นแค่ไหน ดูแลตัวเองหน่อยสิ” ร่างสูงไม่ตอบเพียงแต่นั่งนิ่งๆ ให้ร่างสวยทำแผลให้ คังอินฟุบหน้าลงบนไหล่บาง
“ผมขอโทษ ถ้าผมไม่ดีพอสำหรับคุณ แต่ผมรักคุณนะจองซู .... ผมรักคุณ” พูดจบก็จูบไปที่ลำคอขาวหนักๆ จนเป็นรอย สองมือประคองหน้าสวยแล้วค่อยๆ โน้มหน้าเข้าไป..........
“พี่จองซู!!!!! ~~~” ซอฮยอนวิ่งเข้ามาในห้องพักชั้นบนของร้าน ทำเอาอีทึกกับคังอินที่กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มผละออกจากกันทันที ((เดี๋ยวติด ฉ ๆ : ไรต์เตอร์))
“อ๊ะ.... ซอฮยอน ตื่นแล้วหรอครับ”
“พี่คังอินจะทำอะไรพี่จองซูของซอฮยอนน่ะ!” เด็กสาวแหวขึ้นเบาๆ แล้วกอดแขนพี่ชายหน้าสวยแน่น
“ยัยเด็กบ้านิ คนกำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม มาทำไมเนี่ยหะ” คังอินเอ่ยอย่างหัวเสีย
“ก็มาปกป้องพี่จองซูของซอฮยอนน่ะสิ พี่คังอินไม่ต้องมายุ่งเลย ... พี่จองซูสัญญากับซอฮยอนไว้แล้วด้วยว่าถ้าซอฮยอนโตขึ้น พี่จองซูจะแต่งงานกับซอฮยอน ... ใช่มั้ยคะ พี่จองซู” ซอฮยอนหันไปยิ้มหวานให้พี่ชาย อีทึกเหลือบมองคังอินเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าให้น้องสาวเบาๆ
“เห็นมั้ยย พี่คังอินตกกระป๋อง~ แบร่ๆ~” เด็กสาวแลบลิ้นล้อคังอินแล้ววิ่งตุบๆ ลงไปชั้นล่าง
“อ๊ากก ไอ้เด็กบ้า” คังอินวิ่งตามซอฮยอนไป วิ่งไล่จับตัวเด็กสาวด้วยความหมั่นเขี้ยวเหมือนพ่อลูกหยอกล้อกัน เรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะจากทั้งลูกค้าในร้าน ทั้งพนักงาน แล้วก็เจ้าของร้านคนสวยอีกด้วย
==================== DFR =====================
“เฮ้! ดงแฮ ... วันนี้ไปดริ้งกันหน่อยมะ” ฮยอกแจโยกเก้าอี้เอนหลังมาเอ่ยถามดงแฮ ที่กำลังเอาคัตเตอร์หั่นยางลบเล่น ((นิสัยโรคจิตของไรต์เตอร์ ฮ่าๆๆ))
“เอาดิ เบื่อๆ อยู่เหมือนกัน .. ที่ไหนล่ะ”
“จะมีที่ไหนล่ะ ผับพี่ฮีชอลไง แดกฟรี”
“จัดปายยย ... กี่โมงอ่ะ เดี๋ยวจะได้กลับบ้านไปเปลี่ยนชุดก่อน”
“สามทุ่ม เอางี้ชวนไอ้คยูกับซองมินไปด้วยแล้วกัน”
“นี่ๆ อะไรกัน ยังไม่ทันเลิกเรียนนัดเที่ยวกันแล้วหรอ สาวๆ” ฮันกยองที่นั่งอยู่ข้างๆ ฮยอกแจหันมาดุ หน้าหล่อที่ยามนี้มีแว่นตากรอบหนาสีดำบดบังใบหน้าคมอยู่ แต่ก็ไม่ทำให้ความดูดีนั้นลดลงเลยแม้แต่น้อย
“แต่สุดท้ายนายก็ต้องไปด้วยไม่ใช่หรอ แล้วจะมาบ่นทำไมทำเป็นคนแก่ไปได้”
“ลีดงแฮ! ลีฮยอกแจ! ฮันกยอง! กล้าดียังไงคุยในชั่วโมงของชั้น ไปยืนถือถังน้ำหน้าห้องเดี๋ยวนี้!!”
==================== DFR =====================
ทำไมมันสั้นพิกล ฮ่าๆๆ
ความคิดเห็น