คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : DFR :: 11
DFR : 11
“ฮันๆ ดูสิ มีตัวตลกด้วย .... ฮิๆๆ น่ารักจัง” เสียงหวานเอ่ยอย่างอารมณ์ดีพลางดึงแขนคนรักไปรับลูกโป่งที่ดัดเป็นรูปดอกไม้สีชมพู คนตัวเล็กถือลูกโป่งด้วยสองมือแล้วยิ้มสดใสจนฮันคยองอดที่จะยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปไม่ได้
‘แช๊ะ!’
“อ๊ะ!! ลบออกเดี๋ยวนี้เลยนะฮัน ไม่งั้นโกรธจริงๆด้วย” คนตัวเล็กพยายามแย่งมือถือเครื่องสวยมาจากมือใหญ่ แต่ฮันคยองยกมือขึ้นเหนือหัวทำให้คนตัวเล็กเอื้อมไม่ถึงแต่ก็ยังจะพยายามยื้อแย่งต่อไป มืออีกข้างแอบเนียนโอบรอบเอวบางแล้วดึงฮยอกแจให้แนบชิดยิ่งขึ้น ก่อนจะหอมแก้มใสเบาๆ
“นี่! …. คนเยอะแยะ” ฮยอกแจหน้าแดงแล้วหยุดยื้อแย่งมือถือเมื่อรู้ว่าแย่งยังไงก็ไม่ได้หรอก
“เยอะก็ดีสิ ... เค้าจะได้รู้กันว่าแฟนผมสวย”
“บ้า!!” ฮยอกแจเดินหนีฮันกยองก่อนจะไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนเก้าอี้สวนสีเขียวอ่อน แขนเรียวยกขึ้นมากอดอก เบะปากออกอย่างขัดใจ เหลือบตามองคนรักที่เดินตามมานั่งข้างๆ แล้วเสหน้าไปอีกทาง
“โถ่... ล้อเล่นน่า... หายโกรธนะ ไปเล่นอันนั้นกันดีกว่าป่ะ” ร่างสูงง้อพลางชี้ไปยังเครื่องเล่นที่เลื่อนขึ้นไปบนสุดแล้วหล่นลงมาอย่างรวดเร็ว
“กล้าเล่นหรอ”
“ไม่กล้าจะชวนหรอ ... ไปเถอะ” ร่างสูงยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะยื่นมือมาฉุดร่างเล็กให้ลุกขึ้นยืน ฮยอกแจยิ้มรับบางๆ ก่อนจะคล้องแขนฮันกยองไปต่อคิว
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงจากหญิงสาวห้าหกคนประสานขึ้นพร้อมกันเมื่อกระเช้าดิ่งลงด้วยความเร็ว ฮันกยองหน้าถอดสีสะกิดเรียกฮยอกแจที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ฮยอกแจ...ปะ...ไปเล่นอย่างอื่นก่อนมั้ย”
“ไม่เอาอ่ะ ... จะถึงคิวอยู่แล้ว ทำไมล่ะป๊อดขึ้นมางั้นหรอ”
“ปะ...เปล่าซะหน่อย”
“คิวต่อไปเชิญเลยครับ” พนักงานหนุ่มตะโกนขึ้นเมื่อเคลียร์ลูกค้าเซตก่อนที่สภาพไม่ค่อยจะเหลือดีเท่าไหร่ ร่างสูงปาดเหงื่อเม็ดโตบนหน้าผาก ฮยอกแจดึงมือฮันกยองขึ้นไปนั่งบนที่นั่งก่อนที่ตัวลอคจะเลื่อนลงมาลอคตัวทั้งคู่ไว้อย่างแน่นหนา
“ไหวหรือเปล่าเนี่ย” ฮยอกแจถามพลางจับมือหนามากุมไว้
“ห...ไหว...สิ เหอๆๆ” กระเช้าสีแดงเลื่อนขึ้นไปเรื่อยๆ ท่ามกลางเสียงโห่ร้องของคนข้างๆ หัวใจฮันกยองเต้นตึกตักเป็นจังหวะเพลงเซกซี่แบค มือซ้ายเกาะราวเหล็กไว้แน่นอีกมือกุมมือคนตัวเล็กข้างกายไว้แน่น
เครื่องกระตุกเล็กน้อยเมื่อถึงจุดสูงสุดก่อนจะหมุนวนรอบแกนเสาเพื่อให้ชมวิวทิวทัศน์สวยๆ แล้วทิ้งตัวลงอย่างรวดเร็วจนไม่ทันได้ตั้งตัว
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!”
==================== DFR =====================
“ไหนบอกไหวไง = =” ฮยอกแจหย่อนก้นลงนั่งข้างๆ ฮันกยองที่ตอนนี้หน้าซีดเป็นไก่ต้มโสม มือหนาบีบขมับทั้งสองข้างอย่างมึนๆ
“ก็...ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
“เนี่ยนะไม่เป็นไร ทีหลังไม่ต้องฝืนก็ได้ ..... นี่ฮัน ! ไปนั่งกินไอติมร้านนู้นกันมั้ย” ฮยอกแจชี้มือไปยังร้านไอศกรีมสีชมพูเหลืองไม่ไกลนัก
“เอาสิ..” ร่างสูงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วยื่นมือไปฉุดฮยอกแจให้ยืนขึ้น ก่อนจะเดินไปยังร้านไอศกรีมที่ยังมีคนไม่เยอะมากนัก
ฮันกยองเปิดประตูร้านเข้าไป กระดิ่งที่แขวนอยู่บนประตูร้านส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งสี่ห้าทีก่อนจะเงียบลง ฮันกยองจูงมือคนตัวเล็กมานั่งที่โต๊ะด้านในสุดเพื่อความเป็นส่วนตัว ฮยอกแจสังเกตเห็นพนักงานสาวในร้านที่จ้องมองแฟนตัวเองตาเป็นมัน
“ยิ้มอะไรหรอครับ?” ฮันกยองถามเมื่อเห็นฮยอกแจอมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ .... แฟนชั้นหล่อนิ อิยะฮ่ะๆๆ
“เปล่า... ไม่มีอะไรหรอก สั่งไอติมเถอะ .... อืมม ผมเอาชอคโกแลตซันเดย์ครับ ไม่เอาเชอรี่นะครับ” ฮยอกแจหันไปสั่งพนักงานสาวชุดเมดสีดำสั้นๆ ที่กำลังรับออเดอร์อยู่
“ผมเอาเหมือนกันครับ”
“ชอคโกแลตซันเดย์สองที่นะคะ กรุณารอสักครู่ค่ะ” พนักงานสาวยิ้มจริงใจก่อนจะเดินหายไปหลังเคาเตอร์
“เออใช่! เมื่อเช้าฮันคุยอะไรกับแม่อ่ะ ท่าทางเครียดเลย” ฮยอกแจถามขึ้นพลางใช้หลอดเขี่ยน้ำแข็งในแก้วเล่น
“ก็คุยเรื่องฮยอกแจแหละครับ”
“เรื่องชั้น? ชั้นทำไมหรอ” ฮยอกแจชะงักเงยหน้าขึ้นมาถามฮันกยองด้วยสีหน้าตกใจ ... ยังไม่อยากให้ฮันรู้เรื่องนี้ ....
“ก็คุยกับคุณแม่ว่าจะหาฤกษ์แต่งงานกันเมื่อไหร่ดีไง.... หรือว่าจะอยู่กินกันก่อนแต่งดีน้า~”
“บ้า แต่งเติ่งอะไรกัน.... แม่นี่ก็เพี้ยนไปแล้ว”
“ฮ่าๆๆ แล้วไม่ดีหรอ แต่งเร็วๆ จะได้มีลูกเร็วๆ ไง ไม่ดีหรอ ^O^” ฮยอกแจเขินหน้าแดง
“บ้าหรือไง ชั้นไม่ใช่ผู้หญิงนะที่จะท้องได้น่ะ”
“ก็จะทำจนท้องให้ได้เลยไง”
“ทะลึ่ง!!!” ฮยอกแจแว้ดเสียงหวานใส่ แล้วก้มหน้างุดด้วยความเขินอายผิดกับอีกคนที่นั่งยิ้มแป้นอย่างอารมณ์ดี ไม่นานนักไอศกรีมสีน้ำตาลอ่อนสองแก้วก็ถูกนำมาเสิร์ฟโดยพนักงานสาวอีกคนที่จงใจปลดกระดุมเสื้อออกสองเม็ด เวลาก้มก็แทบจะเห็นทะลุไปถึงไส้ติ่ง กับสิ่งที่มันดูมๆออกมาแทบจะทะลัก
“เอ่อ....ข..ขอบคุณครับ” ฮันกยองเอ่ยตะกุกตะกัก
“ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวเลื่อนกระดาษทิชชู่ที่เขียนเลขขยุกขยิกลงข้างๆ มือฮันกยองก่อนจะเดินไปทำงานต่อ ร่างสูงมองตามจนคอแทบจะหมุนรอบ ฮยอกแจที่นั่งอยู่ตรงข้ามนั่งเท้าคางมองร่างสูงอย่างงอนๆ ก่อนจะกระทืบเท้าลงไปอย่างแรง
“โอ๊ยย !!! ... เจ็บนะครับ เล่นอะไรเนี่ย”
“ไม่ต้องมาทำไขสือ หันจนคอจะหลุดอยู่แล้วนั่น ไม่ตามไปจีบซะเลยล่ะ!! .... เชอะ!!!” คนตัวเล็กสะบัดเสียงใส่ก่อนจะไปลงกับไอศกรีมในถ้วย
“หึงหรอ”
“ชั้นจะไปหึงนายทำไม.... เชอะ! ไม่ต้องมาคุยด้วยเลย
“เนี่ยนะไม่หึง ฮ่าๆ นายนี่น่ารักจริงๆ”
“ไม่ต้องมาทำชม ชั้นไม่ได้ตู้มอย่างยัยคนนั้นนี่ กินไปเลยเงียบๆ ไม่ต้องพูด!” เสียงหวานแว้ดใส่อีกทีแล้วกินไอศกรีมอย่างอารมเสีย
“งอนหรอคนดี” ฮยอกแจไม่สนใจก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว
“.......”
“ผมไม่สนใจหรอกนะผู้หญิงพรรค์นั้นน่ะ ...ผมสนใจแต่คุณคนเดียวเท่านั้นแหละ” ฮันกยองยื่นมือไปจับมือคนตัวเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะ ฮยอกแจเหลือบมองมือนั่นเพียงครู่หนึ่งก่อนจะไม่สนใจเหมือนเดิม
ฮันกยองย้ายที่นั่งไปนั่งข้างๆ ฮยอกแจ แขนยาวโอบฮยอกแจไว้ในอ้อมกอดแล้วเอาคางวางไว้บนไหล่เล็ก
“หายงอนนะ”
“.....”
“งั้นต่อไปนี้จะไม่มองผู้หญิงคนอื่นนอกจากคุณแม่เลยอ่ะ.... จะมองแต่ฮยอกแจคนเดียว โอเคมั้ย?”
“จริงนะ?”
“แน่นอน” ฮันกยองขโมยหอมจากแก้มใสไปหนึ่งที
“นี่! คนเยอะแยะ เล่นไม่รู้เรื่องและ... ไปนั่งนู่นเลยไอติมละลายหมดแล้ว” เสียงหวานกลบเกลื่อนแล้วผลักตัวออกจากอ้อมกอดอุ่น
“ไม่อยากกินไอติมแล้ว... อยากกินฮยอกแจมากกว่า กลับคอนโดกันเหอะ” ฮันกยองพูดชิดแก้มขาวก่อนจะกดจูบลงไปบนก้มเบาๆ
“เว้นสักวันสองวันไม่ได้หรือไง... เพิ่งจะบ่ายสองเองจะรีบไปทำไม ยังไม่ได้เล่นตั้งหลายอย่าง บ้านผีสิงก็ยังไม่ได้เข้า ไหนจะรถไฟเหาะอีก”
“พอเลยๆ เล่นอะไรที่มันจรรโลงใจกว่านี้ไม่ได้หรอ”
“โถ่... มาสวนสนุกทั้งทีไม่เล่นพวกนี้ก็เหมือนไม่ได้มานั่นแหละ ไปเหอะ!” ฮยอกแจตักไอศรีมคำสุดท้ายเข้าปาก ร่างสูงลุกขึ้นตามแล้วถือใบเสร็จไปจ่ายเงินที่เคาเตอร์
“ทั้งหมดสี่พันสามร้อยวอนค่ะ” ฮันกยองยื่นเงินให้พนักงานสาวคนเดิม หญิงสาวกดเครื่องนับเงินก่อนจะทอนเงินมาให้ร่างสูงแล้วถือโอกาสจับมือฮันกยอง
“อย่าลืมโทรมานะคะ”
“ขอโทษนะครับ ผมมีแฟนแล้วอีกอย่างเบอร์คุณผมทิ้งไปแล้วล่ะครับ ขอตัวนะครับ” ฮันกยองดึงมือออกแล้วตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ อีกมือก็จับมือเล็กข้างกายไว้อย่างทะนุถนอม ก่อนจะเดินออกจากร้านไป
ตั้งแต่ออกจากร้านมาถึงตอนนี้เวลาห้าโมงเย็น ฮยอกแจพาฮันกยองทัวร์รอบสวนสนุกและขึ้นเครื่องเล่นเกือบทุกตัวที่เดินผ่าน ทำเอาฮันกยองแทบจะอ้วกเกือบทุกรอบ ครั้นจะไม่ขึ้นไปเล่นเป็นเพื่อนคนตัวเล็กของเค้าคงเหงาแย่ (แต่ไรเตอร์ว่าไม่ - -“””)
“ฮยอกแจ กลับบ้านได้ยัง.....” ร่างสูงพยายามลากสังขารเดินตามฮยอกแจที่ดูยังไม่เหนื่อยเท่าไหร่
“เดี๋ยวสิ ยังไม่เหนื่อยเลย รอดูพาเหรดก่อนสิห้าโมงแล้วเดี๋ยวก็คงออกมาแล้วล่ะ” ฮยอกแจหันมายิ้มหวานให้อีกคนที่หน้าตาบึ้งตึง .....ให้ตายสิ วันนี้กะมาสวีท แต่ที่ไหนได้ฮยอกแจเอาแต่สนุกอย่างเดียวไม่สนใจเค้าเลย ทั้งที่เป็นคนจ่ายเงินนะเนี่ยยย... (โถ... ป๋าน่าสงสาร)
ฮยอกแจเหมือนจะรู้ว่าฮันกยองกำลังจะเฉาตายเลยดึงคนตัวสูงไปหลังต้นไม้ใหญ่ ก่อนจะโน้มคอฮันกยองมารับจูบเบาๆ
“ทำหน้ายังกะหมาเหงา ยิ้มหน่อยสิจะได้หล่อๆ”
“จะให้ยิ้มงั้นหรอ เมื่อกี้ไม่พออ่ะ ยิ้มไม่ออก”
“ได้คื....อุ๊บบ” เสียงหวานหยุดลงไปกลางคันเนื่องจากฮันกยองดึงคนตัวเล็กให้รับจูบที่ลึกล้ำกว่าเมื่อครู่
“อืมม.... อื้ออ!!!” ดวงตาคมเบิงโพลงพยายามที่จะผละตัวออกจากรสจูบที่เหมือนจะดูดวิญญาณไปทั้งตัว เส้นเลือดเริ่มปูดขึ้นตามลำคอและใบหน้า ฮยอกแจกดริมฝีปากให้ลึกเข้าไปอีกลิ้นเล็กชอนไชเข้าไปทั่วทั้งโพรงปาก รู้สึกเหมือน....หยุดไม่ได้??
“ฮ...ฮยอก...ฮยอกแจ!!” ฮันกยองผลักฮยอกแจอย่างแรงแต่ฮยอกแจก็ไม่ได้เซแต่อย่างใด
“ทำไมหรอ?”
“ป...เปล่า เอ่อ. .. อ๊ะ พาเหรดมาแล้วไม่ไปดูหรอ”
“จริงหรอ!! ไปสิๆๆๆ”
==================== DFR =====================
“กลับมาแล้วครับ” ขายาวพาเจ้าของร่างเดินเข้าไปในบ้านคนรักที่ตอนนี้หลับปุ๋ยอยู่บนหลัง
“กลับมากันแล้วหรอจ๊ะ... อ้าว แล้วทำไม??”
“อ๋อ เมื่อกี้เดินกลับมาเค้าบอกว่าง่วงผมก็เลยให้เค้าขี่หลังมาเนี่ยครับ เมื่อตอนกลางวันเล่นวิ่งซะทั่วเลย .... ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“เชิญจ้ะ” ผู้เป็นแม่กล่าวไปยิ้มไป ถึงแม้ลูกชายคนเดียวจะไม่ได้เป็นเหมือนผู้ชายทั่วไปที่จะต้องคู่กับผู้หญิง แต่ท่านก็รักลูกเขย(?)คนนี้มากๆ เลยล่ะ
ฮันกยองวางฮยอกแจลงบนเตียงที่ถูกทำความสะอาดใหม่อย่างแผ่วเบาแล้วปัดปอยผมที่ตกลงมาบังใบหน้า ก่อนจะสูดดมความหอมของแก้มใสไปหนึ่งฟอด ฮันกยองลุกไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อสเวตเตอร์สีขาวตัวใหญ่มาหนึ่งตัว แล้วเดินไปเปลี่ยนชุดให้ฮยอกแจ ... ให้นอนทั้งกางเกงยีนส์คงไม่สบายเท่าไหร่นักหรอก
“งืมม.... ต๊อกโปกิ~” เสียงหวานละเมอถึงของกินสุดโปรดเรียกรอยยิ้มจากร่างสูงได้ไม่น้อย
ฮันกยองค่อยๆ ดึงตัวฮยอกแจขึ้นมานั่งพิงอก ถอดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์สีเข้มออกอย่างชำนาญ (เฮ่ย - -“”) ก่อนจะสวมเสื้อสเวตเตอร์ตัวโคร่งให้ แล้วจัดท่านอนให้ดูสบายที่สุด
“ฮยอกแจ ... ผมไปแล้วนะ ฝันดีนะครับ” ร่างสูงกระซิบข้างหูแล้วหอมแก้มอีกฟอด
‘หมับ!!’
“ฮัน ... คืนนี้นอนที่นี่นะ”
“หืมม?? ... ทำไม มีอะไรหรือเปล่า” ฮยอกแจส่ายหัวเบาๆ
“อยากอยู่กับฮัน นะๆ นอนด้วยกันนะ”
“เอางั้นหรอ?... ก็ได้ งั้นแปปนึงนะ นอนไปก่อนเลยก็ได้ครับ” ฮันกยองเดินเข้าไปในห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟันให้เรียบร้อย แล้วเดินออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้า เลือกที่จะใส่เสื้อกล้ามกับบ๊อกเซอร์ตัวเดิม ทั้งๆ ที่บ้านฮยอกแจมีเสื้อผ้าของฮันกยองอยู่ถมถืด
ร่างสูงนอนราบลงบนเตียง ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองกับฮยอกแจแขนแกร่งรวบเอวบางไว้ในอ้อมกอดอย่างรักใคร่ จมูกโด่งสูดดมความหอมจากกลุ่มผมนุ่ม หน้าหวานซุกอกกว้างหาความอบอุ่น
“ฮยอกแจรักฮันกยองนะ”
“ผมก็รักฮยอกแจครับ.... ฝันดีนะครับผม”
==================== DFR =====================
“แฮ่ก ....ๆ ๆ อึก!!”
“อืมม... อ๊ะ! ฮยอกแจ!!! ฮยอกแจ” ฮยอกแจนอนคุดคู้อยู่ข้างๆ กายร่างสูง ฮันกยองรีบลุกขึ้นนั่งจับตัวฮยอกแจไว้ไม่ให้ดิ้นจนตกเตียง
“ไม่.... ไม่เอา.... แฮ่กกๆๆ”
“ฮยอกแจ ตื่น!” ฮันกยองพยายามปลุกฮยอกแจให้ตื่นโดยการตบเข้าที่หน้าหวานเบาๆ ร่างกายที่เย็นเฉียบทำให้ร่างสูงกังวลมากยิ่งขึ้น เหงื่อเม็ดโตที่ไหลออกมาจากรูขุมขนทั่วร่างกายสัมผัสกับแอร์ยิ่งทำให้อุณหภูมิของร่างกายลดต่ำลงอีก
“อ๊าาาาาาา” ร่างเล็กดิ้นสุดแรงแขนขาสะบัดไปทั่ว ฮันกยองตะครุบฮยอกแจไว้ในอ้อมกอดแน่น ร่างบางที่ยังอยู่ในภวังค์แห่งฝันกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด มือกำเสื้อฮันกยองไว้แน่นทั้งสองข้าง
“ฮ...ฮัน...”
“เค้าเจ็บ”
“เจ็บตรงไหนฮยอกแจ บอกผมมาสิ”
“ฮึก... อ๊ากก” ฮยอกแจผวากอดร่างสูงแน่น หน้าหวานซบลงบนไหล่แกร่ง ฮันกยองลูบหลังเบาๆ เป็นเชิงปลอบแต่ก็สะดุดกับสิ่งหนึ่ง สิ่งที่เหมือนกำลังจะทะลุออกมานอกร่างกาย ??
“ฮยอกแจ อย่านะ!!!! .... มองตาผมสิ เข้มแข็งไว้นะ คุณต้องไม่เป็นไร”
“แฮ่ก ๆๆ.... ฮัน... เค้าขอ..โทษนะ แฮ่กๆๆ”
“ฮยอกแจ!! ลืมตาไว้ อย่าหลับนะ” น้ำตาใสไหลลงมาจากดวงตาคู่สวย ฮันกยองยกมือขึ้นกอดคนตัวเล็กไว้แน่นราวกับจะหายไป ฝ่ามือหนาลูบหัวฮยอกแจอย่างเป็นห่วง
“คุณต้องไม่เป็นไรนะ”
“ผมจะปกป้องคุณไปตลอดชีวิต”
==================== DFR =====================
กรี๊ดให้ป๋าสี่สิบตลบบ ชอบผู้ชายแบบนี้จัง อร๊ายยยย เขินน
writer talk :: ที่หายไป ไม่ได้ไปไหนหรอก ฮ่าๆๆ แบบว่างานเยอะจัดแล้วก้อใกล้สอบ ก้อเลยไปสะสางงานเกือบเดือน
ประมานว่าตัวขี้เกียดมันเยอะอ่ะ
ความคิดเห็น