คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : DFR :: 10
DFR : 10
“เชิญครับ...คุณชาย”
“ขอบคุณฮะ ^^” ชายหนุ่มย่างกรายเข้าไปในคฤหาสน์หลังโตที่จากมานานนับสิบปี คิบอมยิ้มกว้างเมื่อเห็นผู้เป็นแม่บังเกิดเกล้านั่งดู CNN อยู่ในห้องรับแขกสไตล์ยุโรป
“Hi! Mom ^O^” คิบอมกอดหญิงวัยกลางคนทางด้านหลังโซฟาตัวใหญ่
“อ๊ะ!!!!... คิบอม มาแล้วหรอลูก กำลังคิดถึงอยู่พอดีเลย”
“แม่เรียกผมมามีอะไรหรือเปล่าครับ”
“แหม....มาถึงก็เครียดเลยนะ แม่จะคิดถึงลูกชายตัวดีของแม่มั่งไม่ได้หรือไง หึ”
“แม่ครับ = =…..อย่าบอกนะว่าเรียกผมมาจากโซลเพราะคิดถึงผมแค่เนี้ย”
“ใช่จ้ะ” คุณนายคิมหันมายิ้มแป้นให้ลูกชาย แต่คิบอมกลับทำหน้าเอือมสุดขีด
“แหม .. ล้อเล่นน่าลูก ทำหน้าเป็นลิงอมลูกท้อไปได้ ... ดูสิเนี่ย หน้ามุ่ยหมดแล้ว เดี๋ยวไม่หล่อแล้วหนูดงแฮไม่รักนะ ฮิๆๆ” คุณนายคิมยืนมือไปจับแก้มลูกชายแล้วบีบด้วยความหมั่นเขี้ยวเบาๆ
“แม่!! รู้ได้ไงอ่ะ!!”
“มีเรื่องอะไรของลูกที่แม่ไม่รู้บ้างล่ะ หึ? .... เขินแก้มแดงเลยอ่ะ กิ้วๆๆ”
“แม่อ่ะ -/////- …. พี่ฮีชอลใช่มั้ย แม่ไปเชื่อคนอย่างพี่ฮีชอลได้ไงอ่ะ ...แม่นะแม่”
“เอ๊า! หรือว่าไม่จริงล่ะ แต่ก็ดีน้า~ ลูกชายแม่จะได้เป็นฝั่งเป็นฝาสักที” คุณนายคิมทำท่าเพ้อฝันแล้วยิ้มกว้าง
“แม่ ผมไม่ใช้ผู้หญิงนะ -*- ... แล้วจริงๆ แม่มีเรื่องอะไรกับผมกันแน่เนี่ย”
“เปลี่ยนเรื่องเชียวนะ ฮิๆๆ.... ก็ได้ .. แม่อยากเปิดร้านไอศกรีมในโซลน่ะ ก็เลยเรียกลูกมากะจะให้ไปบริหารร้าน ดีมั้ย?”
“แม่!!! ผมเพิ่งม.ปลายนะ ทำไมไม่บอกพี่ฮีชอลนู่นล่ะ”
“พี่ฮีชอลเค้าก็มีร้านของเค้าแล้วนี่... ลูกจะได้มีรายได้ระหว่างเรียนด้วยไง”
“เงินที่แม่ส่งมาให้ผมทุกเดือนก็ไม่มีที่จะให้เก็บแล้วนะครับ”
“เถอะน่าลูก ถือซะว่าเป็นการขยายกิจการแล้วกันนะ นะๆๆๆ เปิดให้แม่หน่อยสิ” คุณนายคิมอ้อนลูกชายสุดหล่อที่ไม่ค่อยจะเห็นด้วยกับตัวเองเท่าไหร่ .... บริษัททำซอฟแวร์จะให้ขยายกิจการเป็นร้านไอติมเนี่ยนะ = =
“แล้วแม่จะให้ทำเมื่อไหร่ล่ะฮะ”
“ก็นี่ไง พอลูกกลับไปก็ดำเนินงานได้เลย เรื่องร้านไม่ต้องห่วงแม่ให้คนไปออกแบบเรียบร้อยแล้ว อยู่แถวๆ หน้าโรงเรียนลูกน่ะ”
“อ้าว แม่สร้างแล้วเพิ่งมาบอกผมเนี่ยนะ กะไม่ให้ผมปฏิเสธเลยหรอ~” คิบอมทำหน้าแปลกใจเป็นรอบที่ร้อยของวัน อยู่ดีๆ จะให้ไปทำร้านไอศกรีม แถมยังปฏิเสธไม่ได้อีกต่างหาก
“ก็แม่รู้อยู่แล้วไงว่าลูกต้องไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว ใช่มั้ยจ๊ะ .... อ้อ เดี๋ยวแม่ไปทำงานก่อนนะ แล้วเจอกันตอนเย็นนะจ๊ะคุณลูกชาย บ๊าย บาย” พูดจบคุณนายของบ้านก็จรลีขึ้นรถเบนซ์สุดหรูตรงไปยังบริษัทที่ตนเองและสามีบริหารอยู่
“อะไรของเค้าวะเนี่ย = =” คิบอมลุกออกจากโซฟา พาร่างตัวเองออกไปตรงสวนหน้าบ้าน มองข้ามกำแพงบ้านฝั่งซ้ายไปเป็นบ้านหลังใหญ่พอๆ กับบ้านตัวเองพลางนึกถึงอดีต
“คิบอมๆๆ ดูสิดงแฮจับคุณแมลงทับได้ด้วย” เด็กชายอายุประมาณ 7 ขวบทักขึ้นพลางยกมือที่มีแมลงตัวเล็กๆ สีดำอยู่
“ไปจับคุณแมลงทับทำไมน่ะดงแฮ ปล่อยไว้ที่เดิมแหละดีแล้ว” เด็กชายแก้มป่องอีกคนพยายามจับตัวแมลงเอาไปวางบนพื้น
“หยุดนะ!! ดงแฮจะเอาคุณแมลงทับไปเลี้ยง!!”
“นายเอาไปเลี้ยงมันก็ตายพอดีน่ะสิ ปล่อยมันไว้ตรงนี้แหละ”
“นายรู้ได้ไงว่ามันจะตาย ดงแฮเลี้ยงมัน มันไม่ตายหรอก”
“ชั้นรู้สิ เพราะชั้นคุยกับมันรู้เรื่อง!!”
“จริงหรอ??? มันบอกว่าอะไรอ่ะ มันอยากไปอยู่กับดงแฮใช่ป่ะ?” เด็กชายทำตาโต
“มันบอกว่ามันจะอยู่ตรงนี้เพราะตรงนี้เป็นบ้านของมัน”
“งั้นดงแฮจะให้มันอยู่ตรงนี้แล้วกัน”
ร่างสูงยืนอยู่ตรงพุ่มไม้เล็กๆ ที่เดิมแล้วอมยิ้มเมื่อคิดถึงคนที่อยู่อีกซีกโลกนึง
“คุณแมลงทับ~ ยังอยู่ตรงนี้หรือเปล่า???” ร่างสูงย่อตัวลงมาแล้วมองเข้าไปในพุ่มไม้ ก่อนจะยืดตัวขึ้นแล้วส่ายหัวเบาๆ กับความคิดประหลาดๆ ของตัวเอง ... คนจะไปคุยกับแมลงได้ไงล่ะ ไม่ใช่หนังเรื่อง Bug Me Not นะ -*- ….
“อ้าว คิบอม!”
“อ๊ะ! คุณป้า สวัสดีครับ ^^”
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ... แหม ดูสิ โตขึ้นเป็นหนุ่มหล่อเลย ดงแฮไม่ได้มาด้วยหรอ” หญิงวัยกลางคนทักขึ้นจากอีกฝากของกำแพงบ้าน
“แฮะๆ เพิ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เองครับ ดงแฮก็บอกว่าจะมาแต่ผมไม่ให้เค้ามาเองแหละครับ อีกไม่กี่เดือนก็สอบกลางภาคแล้ว”
“งั้นหรอ? แล้วไม่คิดถึงกันตายเลยหรอเนี่ย อิๆๆ” คุณป้าหัวเราะคิกคักเมื่อนึกถึงเรื่องที่แม่ของคิบอมเล่าเรื่องลูกชายกับหลานชายอีกคนให้ฟังเมื่อไม่นานมานี้
“เอ่ออ.... นี่คุณแม่บอกใช่มั้ยครับเนี่ย ขี้เมาท์ชะมัดเลย”
“ใช้จ้ะ... แล้วนี่ถึงขั้นไหนกันแล้วล่ะ”
“โถ่ คุณป้าก็ไปฟังแม่มากเกินไป ยังไม่ได้อะไรถึงขั้นนั้นหรอกครับ”
“เอาเถอะๆ ฮิๆ .. ยังไงป้าก็ฝากดูแลดงแฮด้วยแล้วกันนะ เดี๋ยวไปมีเรื่องกับใครเค้าอีก” คิบอมนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อไม่กี่อาทิตย์ที่ทำให้เจ้าตัวยุ่งเข้าโรงพยาบาล ร่างสูงบอกลาผู้อาวุโสก่อนที่จะเดินเข้าบ้าน กดโทรศัพท์ไปหาใครบางคน
==================== DFR =====================
‘I can’t stop missing you….’
“ว่าไงคิบอม” เสียงหวานกรอกมาตามสายทำเอาอีกคนยิ้มแก้มแทบปริ ร่างสวยนอนอยู่บนเตียงนอนตัวเดิมยกหมอนข้างขึ้นมากอดแทนตัวอีกคนที่ปกติจะนอนกอดกันทุกคืน
“ทำไมรับเร็วจัง ... รอโทรศัพท์ชั้นอยู่ล่ะสิ”
“ใครรอกัน เปล่าซะหน่อย .... ว่าแต่นายเถอะ เครื่องถึงตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอทำไมเพิ่งโทรมา” เสียงหวานดัดให้ออกแนวโกรธนิดๆ แต่ใบหน้าก็ยังคงยิ้มกว้างอยู่เหมือนเดิม ... เก่งจริงลีดงแฮ = = “”
“ก็เพิ่งเสร็จธุระ แม่ให้ชั้นไปเปิดร้านไอติมน่ะสิ นายจำร้านแถวๆ หน้าโรงเรียนที่เค้ากำลังสร้างอยู่ได้มั้ย ... นั่นแหละ”
“ก็ดีสิ ชั้นจะได้กินไอติมทุกวันเลย .... ชั้นตั้งชื่อร้านให้เอามะ” ดงแฮเสนอความคิดเห็น คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
“เอาสิ ยังไงนายก็ต้องช่วยชั้นทำอยู่แล้ว”
“ง่า ~ คิดไม่ออกอ่ะ ไว้วันหลังค่อยคิดดีกว่า” สองเสียงคุยกันนานนับชั่วโมง คนนึงยิ้มแก้มแทบระเบิด อีกคนก็เขินจนบิดผ้าห่มแทบขาดคามือ ก็ความคิดถึงมันห้ามกันไม่ได้นี่เนอะ
“คิบอม ง่วงแล้วอ่ะ~ ร้องเพลงให้ฟังหน่อยสิ”
“แน่ใจหรอจะให้ชั้นร้องน่ะ”
“อืมม ... ร้องกล่อมหน่อยสิ ชั้นจะนอนแล้ว”
(เปิดเพลง SO I อั้ลบั้มแรกตามไปด้วยน๊า)
“Baby I just want to love you You open up my heart So I
อาราโย มีดอโย ชอซนึนเน บานฮานดานคือมาล
알아요 믿어요 첫눈에 반한단 그 말
อาจิมเมนุนนึลตือมยอน ออเจซบามโซเก คือเด
아침에 눈을 뜨면 어젯밤 꿈 속에 그대
เนเกโรวาอิบมาจชูดอน คือนือกิมคือเดโร
내게로와 입 맞추던 그 느낌그대로
อาจิกนามา..เคซกนามา..โอนจงอิลคือเดเซงคาเก...อุซโจ
아직 남아 계속 남아온 종일 그대 생각에 웃죠
So I pray for you (oh) So I So I promise you (oh) So I
ยากโซกเคโยโมดึนคอชี คืกเดราโกมีดึลเกโย
약속해요 모든것이 그대라고 믿을께요
(คือเดราโกมีดึลเกโย)
그대라고 믿을께요)
Will you come to me
นาโจคึมมานดอ...คือเดพูเม
나 조금만 더 그대 품에
ohซารางเฮโย คือเด my love นา ออนเจกาจีนา อีรอฮเค
oh사랑해요 그대 my love 나 언제까지나 이렇게
คือเตโด จีคืมโด อาจิกโดคาซึมตวีนึนมาล You love me คีดารีโจ ฮอจอนฮานี มาอึม
그때도 지금도 아직도 가슴뛰는 말You love me 기다리죠 허전한 이 마음
(ดาลเรซอคือเดกยอทือโร)
(달래서 그대 곁으로)
โฮนจามานีโยชิมิลกา เตโรนคอบีนา
혼자만의 욕심일까 때론 겁이나
คือรีอุเม ดูรยอวอโด อีรอฮเค คานจอลฮีคือเดล วอนฮานึนกอลโย~
그리움에 두려워도 이렇게 간절히 그댈 원하는 걸요
So I pray for you (oh) So I So I promise you (oh) So I
ยากโซกเคโยโมดึนคอชี คืกเดราโกมีดึลเกโย
약속해요 모든것이 그대라고 믿을께요
(คือเดราโกมีดึลเกโย)
(그대라고 믿을께요)
Will you come to me
นาโจคึมมานดอ...คือเดพูเม
나 조금만 더 그대품에
ohซารางเฮโย คือเด my love นา ออนเจกาจีนา อีรอฮเค
오 사랑해요 그대 My love 나 언제까지나 이렇게
คือเดปุนีโจดูคืนคอรีนึนมามโด นาอีรอฮเค So I love you
그대 뿐이죠 두근거리는 맘도 나 이렇게 So I love you
ซารางฮานดาโคนึลโคมาบดาโก นอ~มู~
사랑한다고 늘 고맙다고 너무
So I pray for you (oh) So I So I promise you (oh) So I
ยากโซกเคโยโมดึนคอชี คืกเดราโกมีดึลเกโย
약속해요 모든것이 그대라고 믿을께요
(คือเดราโกมีดึลเกโย)
(그대라고 믿을께요)
Will you come to me
นาโจคึมมานดอ...คือเดพูเม
나 조금만 더 그대 품에
ohซารางเฮโย คือเด my love นา ออนเจกาจีนา อีรอฮเค
oh사랑해요 그대 my love 나 언제까지나 이렇게
So I pray for you (oh) So I So I promise you (oh) So I
ยากโซกเคโยโมดึนคอชี คืกเดราโกมีดึลเกโย
약속해요 모든것이 그대라고 믿을께요
(คือเดราโกมีดึลเกโย)
(그대라고 믿을께요)
Will you come to me
นาโจคึมมานดอ...คือเดพูเม
나 조금만 더 그대 품에
ohซารางเฮโย คือเด my love นา ออนเจกาจีนา อีรอฮเค
oh사랑해요 그대 my love 나 언제까지나 이렇게
So I love you”
“.......”
“ดงแฮ... ดงแฮยังอยู่มั้ย”
“......”
“หลับแล้วหรอ.... ฝันดีนะครับ คิดถึงดงแฮนะ ผมรักคุณ” พูดจบคิบอมก็วางสาย หน้าจอมือถือแสดงเวลาคุยสองชั่วโมงครึ่ง คิบอมอมยิ้มกับโทรศัพท์เครื่องสวย
“คิดถึงนายจัง แล้วชั้นจะอยู่ได้มั้ยเนี่ยอีกตั้งเกือบอาทิตย์ อร๊ากกกก” ร่างสูงคร่ำครวญก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงกว้างแล้วผล็อยหลับไป
==================== DFR =====================
“ออดดดดดด”
“เอ๊ะ! ใครมาแต่เช้าเนี่ย” หญิงสูงวัยละมือจากหม้อข้าวต้มตรงหน้าแล้วเดินไปเปิดประตูบ้าน
“อ้าว ฮันกยอง มาแต่เช้ามีอะไรหรือเปล่าลูก เข้ามาก่อนสิ”
“เอ่อ... ฮยอกแจยังไม่ตื่นหรอครับ” วันนี้ฮยอกแจนัดกับฮันกยองว่าจะไปสวนสนุกด้วยกัน ทั้งๆ ที่ตัวเองนัดเองแท้ๆ แต่กลับยังไม่ตื่น
“คงยังไม่ตื่นมั้งจ้ะ ขึ้นไปปลุกลงมากินข้าวให้แม่หน่อยสิ” พูดจบก็เดินเข้าไปทำกับข้าวที่ค้างอยู่ในครัวต่อ ร่างสูงก้าวขึ้นบันได้ไปทีละขั้นจนถึงห้องนอนของคนรัก
ฮันกยองเปิดประตูเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูแทบไม่มีเสียง ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ๆ เตียงก่อนจะย่อตัวลงนั่งบนเตียงนุ่มที่มีอีกคนกำลังนอนฝันหวานอยู่ ถึงแม้จะกำลังหลับไม่รู้เรื่องแต่มุมปากก็ยังยกยิ้มบางๆ บ่งบอกว่ากำลังฝันอย่างมีความสุข ฮันกยองปัดผมหน้าม้าที่บดบังใบหน้าใสออกไปทัดหู แล้วกดจมูกโด่งลงบนแก้มขาว
“ตื่นได้แล้วครับ” ไร้เสียงตอบรับจากบุคคลที่คุณเรียก ร่างสวยยังนอนคุดคู้อยู่ใต้ผ้าห่มสีฟ้าสดใสเพียงแค่ขยับตัวเล็กน้อยเมื่อมีอะไรมาโดนตัว
“ฮยอกแจ ตื่นได้แล้วเช้าแล้วนะ” พูดจบก็สูดดมความหอมยามเช้าจากแก้มนุ่มอีกที ฮยอกแจค่อยๆลืมตาขึ้นมอง เมื่อเห็นหน้าคนรักก็ยกยิ้มขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี
“อืมม.... อรุณสวัสดิ์ฮัน”
“อรุณสวัสดิ์ครับ” คนตัวเล็กยกหัวขึ้นจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปากคนตัวสูง ก่อนจะนอนลงไปเหมือนเดิม
“มอร์นิ่งคิส ^^ …. วันนี้ไปเที่ยวกันใช่มั้ยฮัน รอแปปนะ เดี๋ยวอาบน้ำก่อน” ฮยอกแจยิ้มบางๆ ให้ร่างสูงแล้วเดินตัวลอยเข้าห้องน้ำไป ฮันกยองล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มแต่ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรแข็งๆ มาทิ้มหลัง
ฮันกยองลุกจากเตียงแล้วสะบัดผ้าห่มผืนใหญ่ออกจากเตียงนอน ชายหนุ่มตาโตด้วยความตกใจมือหนาเลื่อนขึ้นมาปิดปาก ผ้าปูที่นอนสีขาวที่เต็มไปด้วยคราบเลือดแห้งกรังสีแดงสด พร้อมกับขนนกสีดำอันใหญ่นับสิบ ฮันกยองหยิบขนนกขึ้นมาพิจารณาแล้วสายตาคมก็ไปสะดุดกับขนนกบางส่วนบนพื้นห้อง ร่างสูงตามเก็บขนนกสีดำไปจนถึงระเบียง บนระเบียงเต็มไปด้วยรอยที่เหมือนโดนอะไรบางอย่างที่แข็งและแหลมคมขูดไปมาหลายรอย และมีรอยเลือดไม่ต่างจากบนเตียง
“นี่มันอะไรกัน??? .... ฮยอกแจ พี่ไปรอข้างล่างนะ”
“อื้มม ~” ฮยอกแจตอบกลับมา ร่างสูงวิ่งอย่างเร่งรีบลงไปห้องครัวที่ว่าที่แม่ยาย(?) กำลังทำอาหารให้ลูกชายสุดที่รัก
“คุณแม่ครับ” ร่างสูงเอ่ยเสียงเข้ม
“จ๋า? .... มีอะไรหรอฮันกยอง น้องตื่นแล้วใช่มั้ย”
“ตื่นแล้วครับ... คุณแม่รู้มั้ยว่านี่คืออะไร มันอยู่ในห้องฮยอกแจเต็มไปหมดเลย” ฮันกยองยื่นขนนกอันใหญ่ให้คุณนายลีดู แม่ของฮยอกแจหันมาเห็นหน้าก็ถอดสีทันที คุณนายลีละจากหม้อแกงที่อุ่นไว้แล้วหยิบขนนกขึ้นมาดู
“ฮันกยองอยากรู้จริงๆ หรอ”
“ผมอยากรู้ทุกเรื่องของคนที่ผมรักครับ ... คุณแม่เล่าให้ผมฟังได้มั้ย” ฮันกยองขอร้อง คุณแม่พยักหน้าเบาๆ แล้วเดินนำไปที่ห้องนั่งเล่น ร่างสูงเดินตามไปนั่งด้านตรงข้ามของหญิงวัยกลางคน
“สัญญากับแม่ก่อนนะ ว่าถ้าลูกรู้เรื่องจะไม่หมดรักฮยอกแจ”
“ครับ”
“เรื่องมันเริ่มมาหลายร้อยปีแล้ว บรรพบุรุษของตระกูลเราเป็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่เหนือมนุษย์ทั้วไป เราพิเศษ….เราเรียกตัวเองว่า ‘จินน์’”
“เราดำรงชีวิตโดยการดื่มเลือด และกินหัวใจมนุษย์ แต่เราจะออกหากินในคืนที่พระจันทร์เต็มดวงเท่านั้น ฮยอกแจพยายามฝืนร่างกายมานานนับสิบปีเพื่อที่จะต่อสู้กับจิตใต้สำนึกของจินน์ จนฮยอกแจลืมว่าตัวเองก็มีเศษเสี่ยวของจินน์อยู่ในร่างกายตัวเองด้วย”
“งั้น... ข่าวที่ออกเรื่องคนโดนควักหัวใจก็...”
“ใช่จ้ะ ... แม่รู้ตั้งนานแล้ว แต่ฮยอกแจไม่รู้เพราะเวลาฮยอกแจกลายร่างเป็นจินน์ ฮยอกแจจะไม่รู้เรื่องใดๆ ทั้งสิ้น”
“แล้วทำไมฮยอกแจถึงเป็น....”
“เรื่องมันเกิดจาทวดของทวดของทวดของฮยอกแจ ตามธรรมชาติของจินน์ต้องแต่งงานกับพวกเดียวกันเท่านั้นเพื่อรักษาเผ่าพันธุ์ให้นานที่สุด แต่ท่านฝ่าฝืนกฎนั้น มาแต่งงานกับมนุษย์ จึงถูกไล่ออกจากเผ่าพันธุ์ หลังจากนั้นความเป็นจินน์ก็ลดลงมาเรื่อยๆ จนถึงฮยอกแจความเป็นจินน์เกือบหมดแล้ว แต่ถึงแม้จะมีความเป็นจินน์เพียง0.05% ของร่างกายก็ต้องหากินเหมือนจินน์อยู่ดี”
“จะมีทางหายมั้ยครับ”
“จินน์ไม่ใช่โรค มันจะหายไปเองเมื่ออายุมากขึ้น แต่จะหายเร็วหรือช้าก็จะขึ้นอยู่กับความรักของผู้เป็นที่รักของฮยอกแจมีให้ตัวเอง”
“ผม???”
“ใช่จ๊ะ ...”
“ผมจะดูแลฮยอกแจเองครับ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะรักฮยอกแจเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะรักเค้าได้”
“แม่ก็คิดแบบนั้นแหละจ้ะ ฝากน้องด้วยนะ ... คอยกอดน้องเวลาน้องกำลังจะกลายร่างมันจะทให้น้องรู้สึกว่ามีที่พึ่ง แต่ลูกต้องอยู่ห่างน้องที่สุดเวลาน้องเป็นจินน์ ไม่งั้นคนที่น้องจะทำร้ายก็คือลูกเองนะ”
“ครับ ... ผมจะจำไว้”
“อย่าลืมนะ รักน้องให้เท่าที่แม่รักน้อง”
“ครับ ไม่ต้องเป็นห่วง” ฮันกยองยิ้มอบอุ่นให้ผู้เป็นแม่ คุณแม่ยกมือขึ้นลูบหัวว่าที่ลูกเขยเบาๆ แล้วยิ้มอ่อนโยนให้
‘ตึงๆๆๆๆ’
“ฮยอกแจ !!! เดินเบาๆ สิลูก” คุณนายลีเอ็ดลูกชายแล้วเข้าไปทำอาหารต่อ
“แม่ฮะ ผมไปแล้วนะ”
“เดินทางดีๆ นะลูก”
==================== DFR =====================
ตอนหน้าฮันฮยอกทั้งตอนเลยดีมั้ย ฮิๆๆ
ความคิดเห็น