คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : DFR :: 9
DFR :: 9
สนามบินอินชอน
ชายหนุ่มหล่อสิบคนไม่ขาดไม่เกินรวมทั้งมาสเตอร์สองคนที่ลงทุนหนีงานมาส่งน้องชายสุดเลิฟ ทั้งสิบคนนั่งเล่นอยู่ในร้านกาแฟในสนามบินเพื่อรอโอเปอร์เรเตอร์เรียกขึ้นเครื่องสู่กรุงปารีส
“อ๊า ~ ฮยอกแจ ให้ชั้นเล่นมั่งสิ”
“เรื่องอะไรล่ะ นายก็ไปเล่นของคยูฮยอนสิ นี่!! อย่าแย่งสิ”
“นายน่ะใจร้ายที่สุดเลย เชอะ!!!” ซองมินเชิดหน้าขึ้นอย่างงอนๆ เมื่อยื้อแย่งพีเอสพีจากฮยอกแจไม่ได้ จึงหันไปอ้อนแฟนหนุ่ม(?)หน้าหื่นแทน แต่คิดหรอว่าจะแย่งได้ ฮ่าๆๆ
“คยู!! ถ้าไม่ให้ชั้นเล่นนะ !!! คืนนี้ อด!!!!” ไม่ทันขาดคำพีเอสพีสีดำก็อันตธานมาอยู่ในมืออวบแทบจะทันที ซองมินยิ้มจนแก้มแทบปริแล้วกดเปลี่ยนเป็นเกมปลูกผักสุดฮิตอย่างฮาเวสมูนทันที เล่นซะน่ารักเลย = = !!!
“ฮยอกแจ ช่วงนี้เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมดูซีดๆ ฮันกยองนายดูแลน้องชั้นดีๆ หน่อยสิ!” อีทึกพูดหลังจากวางแก้วกาแฟร้อนลงบนโต๊ะ
“ก็....ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับ แค่เครียดๆ นิดหน่อย” ฮยอกแจตอบโดยที่สายตาจดจ้องอยู่ที่จอพีเอสพีในมือ
“โดนฮันข่มขืนใช่มั้ยล่ะ !!”
“เฮ้ยย !! จริงหรอดงแฮ.... ฮยอกแจ นายเสร็จฮันกยองแล้วจริงๆหรอ” ซองมินหันมาทำตาโตใส่ฮยอกแจ
“บ้านนายสิ!! อยากเข้าโรงพยาบาลอีกรอบหรือไง เงียบไปเลย!! ...นายนี่ก็นั่งเฉย ฮึ้ยย!!” คนตัวเล็กแยกเขี้ยวใส่เพื่อนรัก ก่อนจะทุบกำปั้นลงไปบนต้นแขนร่างสูงที่นั่งยิ้มแป้นเป็นตาแปะข้างกาย
“แหม~ พูดเหมือนไม่เคย ชั้นรู้หรอกน่าว่านายเคยกันแล้วน่ะ ฮ่าๆๆ”
“หุบปากไปเลยไอ้ดงแฮ! ไม่เคยสักหน่อย!” ฮยอกแจเถียงหน้าแดง
“เฮ้ย จริงอ่ะ! ไม่น่าเชื่อ คบกันมาตั้งนานอย่างฮันกยองไม่น่าปล่อยให้รอดมาได้นะเนี่ย”
“คนอย่างชั้นมันทำไม -*- ......คิบอม หาอะไรยัดปากแฟนนายดิ” ฮันกยองที่นั่งเงียบมานานเปิดปากพูด หลังจากที่เห็นคนตัวเล็กของเค้าเขินแทบจะมุดดินหนี
“ก็ไม่ได้....... อุ๊บ!!” คิบอมก้มลงปิดปากดงแฮด้วยปากของตัวเอง ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจก่อนที่คิบอมจะถอนจูบออก
“ไอ้บ้า!! เป็นบ้าอะไรขึ้นมา!!” ดงแฮหน้าแดงปากบางเม้มจนเป็นเส้นตรง มองหน้าคนแก้มป่องที่อมยิ้มจนแก้มตุ่ยอย่างเอาเรื่อง
“เปล่า …^^”
“หัดอายคนอื่นเค้ามั่งสิ ชั้นไม่ได้หน้าด้านหน้าทนอย่างนายนะ”
“นี่! ถ้าจะเลิฟซีนน่ะไปนู่นเลย ห้องน้ำ ... คนเยอะแยะสะกดคำว่าอายเป็นหรือเปล่า” ฮีชอลละสายตาจากหนังสือขึ้นมาดุน้อง ก็ดูสิ ....คนทั้งสนามบินในวันสุดสัปดาห์แบบนั้นน่ะ น้อยซะที่ไหน!
“ฮีชอลนายก็นะ ชี้โพรงให้กระรอก ....ถ้าน้องมันไปจริงๆว่าไงล่ะ” อีทึกที่นั่งอยู่ข้างๆ ดุคนหน้าสวยเบาๆ
“ก็ปล่อยให้มันไปไปสิ ไม่ได้เสียหายอะไรสักหน่อย” คนหน้าสวยก้มหน้าอ่านหนังสือแต่ปากก็เหมือนจะเถียงอยู่กับอีกคน
“มันไม่ควร ตามใจน้องเดี๋ยวก็เคยตัวกันหมด นึกจะทำตรงไหนก็ทำ ...ทุกคนเลยนะ จะทำอะไรก็ดูกาละเทศะซะบ้าง เดี๋ยวคนอื่นเค้าจะมองไม่ดี” คนตาสวยบ่นเป็นหมีกินผึ้ง แต่ด้วยความอาวุโสทุกคนจึงเชื่อฟังอย่างดี เว้นก็เสียแต่คนหน้าหมีที่นั่งอยู่ข้างๆ นั่นแหละ
“ยองอุน มือน่ะอยู่เฉยๆ ไม่ได้หรอไง เพิ่งดุน้องไปนะอย่าต้องให้ชั้นดุนายอีกคนนะ”
“นิดเดียวก็ไม่ได้หรอ”
“คิมยองอุน!!!!!”
“แหม...ล้อเล่นน่าครับ เครียดมากระวังจะไม่สบายนะ”
“เอ่ออ....ผมกับดงแฮขอตัวไปห้องน้ำนะครับ” คิบอมเอ่ยขึ้น แล้วลุกขึ้นยืนฉุดมือเล็กที่ยื่นมาให้ลุกตาไปด้วย
“ชั้นไปด้วยสิ!”
“นั่งอยู่ตรงนี้แหละซองมิน!” ฮยอกแจดึงกางเกงซองมินให้นั่งลงที่เดิม ซองมินบุ้ยปากแล้วนั่งกอดอกอย่างขัดใจ อีทึกหันไปมองฮีชอลอย่างปลงๆ แล้วส่ายหัว
“ให้ตายสิ นายนี่น๊า~”
==================== DFR =====================
((เราไปส่องคิเฮสวีทกันดีกว่า อะคุๆ))
“มีอะไรคิบอม ทำไมชั้นต้องมากับนายด้วยเนี่ย ท่อไม่ได้ติดกันซะหน่อย” ดงแฮถามขึ้น คิบอมยกตัวดงแฮขึ้นนั่งบนอ่างล้างมือแทรกตัวไปยืนตรงหว่างขา แขนยาวโอบรอบเอวบางอย่างถะนุถนอม
“ชั้นไปแล้วจะคิดถึงกันมั้ยเนี่ย”
“ไม่”
“โห...คิดถึงกันหน่อยสิ”
“ก็นายยังไม่ได้ไป ชั้นจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ ชั้นไม่ใช่อับดุลนะ”
“แต่ชั้นคิดถึงนายนะ”
“......”
“จะโทรมาหาทุกวันเลย ดีมั้ย?”
“......”
“แล้วก็...จะคุยกับนายจนหลับไปเลยดีมั้ย”
“.......”
“แล้วก็ตอนเช้าก็จะปลุกนายตั้งแต่เช้าเลย”
“....”
“แล้วก็...”
“พอแล้วน่า....ที่พูดน่ะนึกว่าเวลามันตรงกันหรือไง”
“ก็รู้ เวลาชั้นกับเวลานายมันก็คือเวลาเดียวกันไม่ใช่หรอ ชั้นจะนอนพร้อมนาย ตื่นพร้อมนายเลย ดีมั้ย”
“เปลืองค่าโทรศัพท์เปล่าๆ น่า”
“แคร์ด้วยหรอ ก็ชั้นคิดถึงนายนี่นา”
“เออ รู้แล้วน่าว่าคิดถึง ไม่ต้องย้ำได้มั้ย!” ดงแฮก้มหน้างุด ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อ
“ฮ่าๆ ดูสิ แก้มแดงเป็นลูกมะเขือเทศเลย จะกินได้มั้ยเนี่ย” คิบอมยกมือขึ้นมาลูบแก้มใส ดงแฮจัมือนั้นมาจูบเบาๆ ที่ฝ่ามือแล้วเอาแนบแก้มไว้
“นายสัญญาแล้วนะ .... ต้องทำตามนั้นด้วย”
“ครับ ^^”
“ถ้านายไม่โทรหาชั้น ชั้นจะโทรหานายเอง”
“ครับ ^^”
“ชั้นจะโทรไปถามการบ้านนาย ให้นายสอนการบ้านชั้นทุกวันเลย”
“แล้วก็.....จะโทรไปเชคกับคุณป้าด้วยว่านายไปติดสาวที่ไหนหรือเปล่า …. “ น้ำตาใสเริ่มคลอเบ้า ดงแฮก้มหน้าซุกลงกับไหล่หนา คิบอมรู้สึกถึงความชื้นบริเวณไหล่เสื้อ จึงยกมือขึ้นลูบหัวทุบอย่างรักใคร่
“อย่ารักคนอื่น...นอกจากชั้นนะ...ฮึก...”
“ชั้นรักนายเป็นแค่คนเดียวแหละน่า”
“อย่าไป...ได้มั้ย”
“จะทิ้งให้ชั้นอยู่คนเดียว....จริงๆ หรอ”
“นายไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย....ยังมีฮยอกแจ ซองมินแล้วก็พี่ๆ อีกไง นายไม่เหงาหรอก เชื่อชั้นสิ”
“แต่ไม่มีนายนี่ .... กลับมาเร็วๆนะ” คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาแล้วเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ ก่อนจะยิ้มหวานให้อีกคน
“เสร็จงานแล้วจะกลับมาทันทีเลยล่ะ ร้องไห้เป็นเด็กๆ เลยเรา .... อยากให้พวกฮยอกแจมาเห็นจัง อันธพาลสุดโหดมาเสียน้ำตาให้คนอย่างชั้นเนี่ย”
“คนอย่างนายแล้วทำไมล่ะ .... ไม่เห็นเกี่ยว”
“ก็คนอย่างชั้น คนที่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนายไงล่ะ”
“พูดอะไรออกมา >//////<” ดงแฮหน้าแดง
“ชั้นรักนาย” พูดจบก็โน้มคอคนตัวเล็กเข้ามารับจูบแสนหวาน น้ำตาใสที่ไหลออกมาอีกครั้งแต่ก็ไม่ได้ถูกเช็ดออกแต่อย่างใด ลิ้นหนาควานเข้าไปสำรวจภาพในโพรงปากเก็บเกี่ยวความหอมหวานที่มีไม่หมดสิ้น ลิ้นสองลิ้นที่พันกันนัวเนียแทบจะกลืนเป็นเนื้อเดียวกัน ชดเชยความต้องการล่วงหน้าที่จะไม่ได้เจอกันอีกสองอาทิตย์
“อืมมม....” ทั้งคู่ครางในลำคอ แต่ก็ไม่ได้ถอนจูบออกมาแต่อย่างใด แค่ผละออกมาสูดอากาศแล้วกดจูบลงไปอีกเหมือนแม่เหล็กต่างขั้ว ที่ดูดเข้าหากันตลอดเวลา ทั้งคู่จูบกันอยู่เนิ่นนานก่อนจะถอนจูบออกมา ริมฝีปากบางที่ดันตัวขึ้นมาเล็กน้อยมันเลื่อมด้วยน้ำลายของอีกคน ถึงจะถอนจูบออกมาแล้วแต่ใบหน้าของคนทั้งสองก็อยู่ใกล้กันแค่ปลายจมูก
“รักชั้นหรือเปล่า?” คนตัวสูงถาม
“.... รัก... มาก”
“ดีใจจัง... ชั้นก็รักนายนะ ... แต่ว่าตอนนี้ไปกันเถอะ เดี๋ยวพี่ๆ รอนาน” คิบอมอุ้มดงแฮลงมาจากอ่างล้างหน้าแล้วเดินจับมือกันจนไปถึงร้านกาแฟที่เดิม
“ทำไมไปกันนานจัง .... อ้าวแล้วปากไปโดนอะไรมาน่ะดงแฮ เจ่อเชียว คิๆๆๆ” ทั้งๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้ว ซองมินก็อดจะล้อเพื่อนรักไม่ได้
“คิบอมเครื่องขึ้นกี่โมงน่ะ” ซีวอนถามพลางลูบขนฮีบอมมี่ที่หยิบติดมือมาด้วย
‘นี่ชั้นไม่ใช่ขนมเลย์นะที่จะได้หยิบติดมือไปทั่วน่ะ !!!’
“บ่ายสาม”
“นี่ก็จะบ่ายสองครึ่งแล้ว ไปรอหน้าเกตไม่ดีกว่าหรอ เดี๋ยวตกเครื่องเอานะ”
==================== DFR =====================
‘ท่านผู้โดยสารที่ประสงค์จะเดินทางไปปารีส ประเทศฝรั่งเศสโดยเที่ยวบิน KH 129 สายการบิน French Airline กรุณาเตรียมขึ้นเครื่องได้แล้วค่ะ’
“เค้าเรียกแล้วอ่ะคิบอม” อีทึกบอก
“ครับ ... พี่ครับผมฝากดูแลดงแฮด้วยนะครับ อย่าให้ไปกัดกับชาวบ้านเค้าอีก” คิบอมกระซิบพี่ชายเบาๆ แล้วยิ้มกว้าง
“โอเค เดินทางดีๆ ล่ะ”
“คิบอมอย่าลืมของฝากชั้นกับคยูล่ะ เดินทางโดยสวัสดิภาพนะ”
“ฝากสวัสดีคุณแม่ด้วยนะ บอกด้วยว่าพี่ไปไม่ได้ว่างๆ แล้วจะไปเยี่ยม”
“ครับ จะพาลูกเขยไปให้คุณแม่ดูด้วยช่ายม๊า ~ “ คิบอมแซวพี่ชายที่อุ้มแมวตัวซนไว้ในอ้อมกอด
“ทะลึ่งและๆ ยังไงก็เดินทางดีๆ ล่ะ”
“เดินทางโดยปลอดภัยนะคิบอม เดี๋ยวชั้นกับฮยอกแจจะดูแลดงแฮให้เอง ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ฝากด้วยแล้วกันนะ ...ฮยอกแจนายก็อย่าพาแฟนชั้นไปหาเรื่องชาวบ้านชาวช่องเค้าอีกล่ะ เข้าใจมั้ย”
“เออน่า จะมีก็แต่มันนั่นแหละไปหาเรื่องเค้าก่อน”
“งั้นผมไปก่อนนะครับ” คิบอมก้มหัวลาผู้อาวุโสทั้งสี่ก่อนที่จะหันมายิ้มให้เพื่อนๆ และดงแฮที่ยินอยู่ข้างๆ ตาก็เริ่มแดงๆ เหมือนจะร้องไห้อีกรอบ คิบอมวางกระเป๋าสะพายไว้ข้างตัวแล้วกอดคนตัวเล็กไว้
“อย่าร้องไห้นะ เดี๋ยวชั้นก็กลับมา”
“ใครว่าชั้นร้องกัน”
“ชั้นไม่อยู่อย่าทำให้พี่ๆ เดือดร้อนล่ะ”
“รู้แล้วล่ะน่า ไปได้แล้วน่าเค้าเรียกอีกแล้วน่ะ” ดงแฮพูดเมื่อได้ยินเสียงประกาศเหมือนเดิมเป๊ะอีกรอบ คิบอมคลายกอดออกแล้วลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ ก้มหน้าลงกดจูบที่ริมฝีปากบางเพียงแค่แตะเบาๆ ไม่ได้จาบจ้วงแต่อย่างใด เพื่อนๆ ที่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นปล่อยให้สองคนเค้ามีโมเม้นสวีทกันตามสบาย
“รักนายนะ”
“อืมม รักเหมือนกัน เดินทางดีๆ นะ”
“ชั้นไปแล้วนะ”
คิบอมหยิบกระเป๋าสะพายใบไม่ใหญ่มากขึ้นพาดไหล่ แล้วเดินเข้าเกตไปแต่ก็หันมาโบกมือให้คนที่อยู่อีกฝากของประตู ก่อนจะเดินเข้าเกตไป
“เฮ้อออ คิบอมไปตั้งสองอาทิตย์ แล้วแบบนี้ใครจะปราบเจ้านี่ลงล่ะเนี่ย” อีทึกขยี้ผมน้องชายอย่างเอ็นดูแล้วกอดคอไว้ โทรศัพท์เครื่องเล็กสั่นไปมาอยู่ในกระเป๋า ดงแฮล้วงมือแล้วเปิดข้อความดู
‘นายไม่ได้ร้องไห้ใช่มั้ย พอเครื่องลงแล้วชั้นจะโทรหานะ … from ไอ้ป่องคิบอม’
ดงแฮยิ้มให้กับข้อความแล้วพิมตอบกลับไป
‘ชั้นจะร้องไห้ทำไมล่ะ สองอาทิตย์นี้ชั้นได้ทำตามใจตัวเองแบบไม่มีนายมาบังคับ สบายใจที่สุดเลย ^O^ เดินทางดีๆ นะ .... อย่าไปม่อแอร์โฮสเตสล่ะ ... from kimdonghae’
คิบอมเปิดข้อความขึ้นมาดูแล้วยิ้มจนแก้มแทบจะระเบิด ก่อนจะปิดเครื่องเพราะเครื่องกำลังจะขึ้นแล้ว
“ไปเถอะดงแฮ กลับบ้านกัน” ฮยอกแจกอดคอเพื่อนซี้ให้ไปขึ้นรถตู้ของฮันกยองที่ขับมา
“จะเศร้าไปทำไม ... เดี๋ยวมันก็กลับมาแล้วไอ้คิบอมน่ะ”
“ชั้นไม่ได้เศร้าสักหน่อย”
“แล้วทำไมทำหน้าเหมือนอมไข่แมลงสาบไว้แบบนั้นล่ะ”
“ก็นายเหยียบเท้าชั้นอยู่ .... เอาออกไปได้แล้ว เจ็บเฟ้ย!!!”
==================== DFR =====================
อิไรต์เตอร์หากินง่ายอีกแล้วครับท่าน = =
ความคิดเห็น