คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : DFR :: 1
[FIC Y SUJU] DIFFERENT ! ดิฟเฟอร์เรนท์ เพราะเราแตกต่าง [KIHAE]
Author : midnight-KH
DFR : 1
คนที่นิสัยต่างกันอย่างสิ้นเชิง
แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่า
เค้าจะเข้ากันไม่ได้
==================== DFR =====================
เวลาเกือบเที่ยงของวันเสาร์ แสงแดดแรงส่องลอดผ้าม่านสีเหลืองอ่อน ร่างสวยที่ยังนอนคุดคู้อยู่บนเตียงสีเหลืองอ่อนเช่นเดียวกับผ้าม่าน เสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงานมาตลอดทั้งคืนไม่ได้ดังขึ้นมากกว่าเดิมแต่อย่างไร ร่างสวยยืดขาถีบผ้าห่มออกเนื่องจากอุณหภูมิที่เริ่มสูงขึ้น
“อืมมม ~”
‘I can’t stop missing you ,Wish I was there with you. I can't stop missin you. no,no,no,no ……..’ เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุด ปลุกร่างบางให้ตื่นขึ้นมาจากภวังค์
“... ฮัลโหล”
“ดงแฮ นายทำอะไรอยู่!”
“นอนน่ะสิ นายจะโทรมาทำไมแต่เช้าห๊ะ ฮยอกแจ ญาตินายเสียหรือไง!”
“เช้าบ้านนายน่ะสิ นี่มันจะเที่ยงแล้ว อีกอย่างญาติชั้นไม่ได้เสียแต่แกกำลังจะเสียถิ่นไปถ้าแกไม่ออกมาตอนนี้! เข้าใจมั้ย! แค่นี้นะ ! ติ๊ด !”
“เฮ้ย ! เดี๋ยวสิ ! ฮยอกแจ !!! ฮึ้ยย ! อะไรของมันกันวะ” ดงแฮลุกขึ้นนั่งบนขอบเตียงยกมือขึ้นมาเกาหัวอย่างอารมณ์เสีย ผมยาวระต้นคอสีควันบุหรี่ยุ่งเหยิงไปคนละทิศละทางแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ร่างตรงนี้ดูดีน้อยลงไปแต่อย่างใด สายตาคมกวาดมองไปที่นาฬิกาดิจิตอล
“เฮ้ย ! สิบเอ็ดโมงครึ่ง วันนี้ไอ้พวกยัมเซมันจะมาล้างแค้นนี่หว่า ตายห่าแล้ว! ไม่ต้องอาบน้ำมันเลยละกัน! “ ดงแฮรีบแต่งตัวให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วรีบบึ่งมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ไปยังจุดนัดพบ
==================== DFR =====================
“ว่าไง! ไอ้พวกหมาลอบกัด วันนี้ไอ้หัวทองไม่มาหรือไง คงจะกลัวจนหัวหดไปแล้วล่ะสิ ฮ่าๆๆ” เสียงห้าวน่ากลัวเปล่งออกมาก่อนที่จะหัวเราะเสียงดัง ชายฉกรรจ์นับสิบคนที่แบ่งออกเป็นสองฝ่ายยืนประจันหน้ากันอยู่ข้างๆ เขื่อนใหญ่ ดูท่าทางวันนี้คงไม่จบง่ายๆ แน่
“ถึงไม่มีดงแฮ พวกชั้นก็ไม่แพ้พวกสวะอย่างแกอยู่แล้ว ไอ้พวกขี้แพ้ !” คังอินที่ยืนอยู่ข้างหน้าแกงค์ตะโกนด่า
“หนอย!! พวกแก !!!”
‘พลั๊ก !’ หมวกกันน๊อคใบใหญ่ถูกขวางมากระทบกับใบหน้าอูมของยัมเซ
“พวกแกอย่าหวังที่จะได้ถิ่นนี้ไป! เดนนรกอย่างพวกแกมันไม่เหมาะสมกับถิ่นที่สูงส่งอย่างที่นี่ จำใส่สมองกลวงๆ ของพวกแกไว้ซะ!!”
“ดงแฮ!!!” ฮยอกแจตะโกนเสียงดังก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
“โอ้! คำพูดไม่เหมาะกับหน้าตาเหมือนเดิมเลยนะดงแฮ หน้าสวยๆ แบบนี้ทำไมไม่พูดเพราะๆ ล่ะห๊ะ!” ยัมเซตะโกนใส่หน้าหวานจนน้ำลายกระเซ็นออกมา ดงแฮหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ผูกข้อมือไว้มาเช็ดอย่างรังเกียจก่อนที่จะโยนผ้าขึ้นไปบนอากาศ แล้วหมุนตัวเตะเข้าไปที่หน้าเน่าๆ ของยัมเซ
“อั๊ก !! “ เหมือนเป็นสัญญาณที่ทำให้ทั้งสองฝ่ายเตะต่อยกันจนบางคนถึงกับเลือดนอง คังอินจองตัวลูกน้องของยัมเซที่ตัวใหญ่ที่สุดแต่ก็ไม่ได้เกรงกลัวแต่อย่างใด ฮยอกแจอาศัยความไวทำให้ล้มคู่ต่อสู้ได้หลายคนในเวลาไม่กี่นาที
“อ๊อกก” ยัมเซอาศัยช่วงเวลาที่ดงแฮเผลอถีบเข้าไปที่ท้อง ดงแฮงอตัวด้วยความเจ็บ ยัมเซทุบลงไปที่กลางหลังของดงแฮ ร่างบางนั่งคุกเข่ากับพื้นรองรับลูกเตะที่อัดเข้ามาที่ท้อง ยัมเซย่อตัวลงมาบีบหน้าสวยให้เงยขึ้นมา
“แกหน่ะ!! มันก็แค่เศษสวะสังคมที่มีแต่คนรังเกียจ! คิดหรอว่าพวกแกจะแตกต่างไปจากตัวพารามีเซียมที่อยู่ในตูดควายน่ะห๊ะ!!”
“......”
“อ๊ากกก” เศษทรายที่มือสวยสาดเข้าใส่ลูกตาทำให้ยัมเซปล่อยหน้าสวยอย่างอัตโนมัติ ดงแฮปล่อยหมัดเสยเข้าไปที่คาง หมัดแรงๆ ที่ท้อง อีกสองหมัดเข้าที่หน้า จบลงด้วยลูกเตะก้านคอแรงเสียจนทำให้อีกคนร่วงไปอย่างไม่ยาก ดงแฮยืนเหยียบหน้าอกของอีกฝ่ายแล้วชูนิ้วกลางให้ ก่อนที่จะเอาหลังเท้าตบที่หน้าเบาๆ สองสามที
“อย่าได้มาที่นี่อีก ถ้าแกไม่อยากตายเหมือนคางคกที่ถูกรถสิบล้อเหยียบ” คนตัวเล็กก้มตัวหยิบผ้าเช็ดหน้าแล้วเดินออกไปจากกลุ่ม ทุกคนล้วนหยุดนิ่งมองไปที่ซากยัมเซ
“ลูกพี่!!!!!”
“อ๊อกก!” ลูกน้องของยัมเซที่ยังสามารถเดินได้อยู่รีบกุลีกุจอมาหาลูกพี่ เหมือนเป็นธรรมเนียม ลูกน้องของดงแฮทั้งหลายเดินออกไปอย่างผ่าเผยโดยไม่มีใครซัดซ้ำเติมอีกฝ่าย
“ดงแฮ เป็นอะไรมากมั้ย!” เพื่อนคนสนิทอย่างคังอินและฮยอกแจเดินเข้ามาหาดงแฮ
“ไม่เป็นไรมากหรอก ขอบคุณนะ อ้อ! ขอบคุณมากนะทุกคน ^^”
“ยินดีครับ !!!!!” ต่างคนต่างหลงรอยยิ้มหวานของดงแฮนี่ หน้าหวานแต่นิสัยต่างกับหน้าอย่างสิ้นเชิง
“แล้วนี่.. จะไปต่อที่ไหนหรือเปล่า”
“ไม่ล่ะ แกกะจะให้ชั้นไปเที่ยวในสภาพนี้หรือไง ฮยอกแจ ถามโง่ๆ .... อ้อ! พี่คังอินครับ เมื่อคืนพี่ลีทึกเค้าโทรมาหาผมบอกว่าเค้าจะกลับมาอีกสองอาทิตย์นะครับ”
“อ้าว แล้วทำไมลีทึกไม่โทรหาพี่เองล่ะ?”
“พี่เค้าบอกว่าโทรไม่ติดน่ะครับ เค้าบอกว่าพี่คงจะไปติดสาวอยู่ที่ไหนซักที่ ฮ่าๆๆ” ดงแฮพูดติดตลกเรียกเสียงหัวเราะจากใบหน้าหล่อทั้งสาม
“งั้นชั้นกลับบ้านก่อนนะ วันจันทร์เจอกัน”
“กลับไหวแน่นะ” ฮยอกแจเป็นห่วง
“เออ ไหวอยู่แล้วน่า”
==================== DFR =====================
ห้องชุดในคอนโดหรูกลางเมือง
“โอยย เจ็บจังเลยยย” ดงแฮบ่นหลังจากเดินเข้าประตูมาไม่กี่ก้าว ร่างสวยทิ้งตัวลงบนโซฟาสีแทนตัวใหญ่ ดงแฮเป็นเด็กต่างจังหวัดคุณพ่อและคุณแม่เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุตั้งแต่เค้ายังจำความไม่ได้ เค้าจึงย้ายไปอยู่กับป้าที่เป็นมหาเศรษฐีอยู่ที่ฝรั่งเศส หลายปีต่อมาดงแฮมาเรียนชั้นประถมในโรงเรียนนานาชาติที่เกาหลี และชั้นมัธยมปลายที่โรงเรียนนัลพารึน (ชื่อคุ้นๆ - -) แต่คุณป้าเค้าก็ส่งเงินก้อนใหญ่มาให้ทุกเดือน
‘ ลีดงแฮ ! หัวสีนั้นมันคืออะไร ‘
‘ ก็สีทองไงครับ ทำไมหรอครับ ‘
‘ มันผิดกฎโรงเรียน ไม่รู้หรือไง ‘
‘ ก็นี่มันตัวผม! กฎโรงเรียนบ้าบออะไรนั่นผมไม่สนใจหรอก ! สอนต่อไปเถอะอาจารย์ ‘
‘ ลีดงแฮ นายเคยเว้นเรื่องทะเลาะวิวาทสักเดือนมั้ยเนี่ย ! ‘
‘ ไม่ครับ ‘
‘ เลิกได้แล้ว ก่อนที่นายจะไม่จบ ! ‘
‘ จะจบไม่จบมันก็เรื่องของผม ! อย่างน้อยผมก็มีปัญญาจ่ายค่าเทอมให้อาจารย์ก็แล้วกัน !’
“อ๊า !! เลือดไหลไม่หยุดเลย T^T” ร่างบางบ่นออกมาหลังจากใช้ทิชชู่ซับเลือดอยู่เกือบนาที
“เอางี้ดีกว่า ^^”
‘ติ๊ดๆๆๆ’ ดงแฮยิ้นเจ้าเล่ห์กับโทรศัพท์ในมือ แล้วกดต่อสาย
“คิบอม~ มาทำแผลให้หน่อยสิ” เสียงหวานอ้อนคนปลายสาย
“อะไรกัน มีเรื่องอีกแล้วหรอ นายนี่จริงๆ เลยน๊า ... อยู่ที่ไหนล่ะ”
“บ้าน รีบมานะ ก่อนที่ชั้นจะเลือดหมดตัวตาย ><”
“อืมม” สายกดตัดไปแล้ว โทรศัพท์ถูกโยนลงข้างตัวก่อนที่จะพยายามซับเลือดที่ต้นแขนอีกรอบ
‘กริ๊ก !’
“เข้ามาสิคิบอม” เสียงหวานเอ่ยทัก ร่างสูงเป็นคนเดียวที่มีกุญแจห้องสุดหรูห้องนี่ ก็คิบอมเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของดงแฮนี่นา
“วันนี้เจองานหนักหรอ” คิบอมพูดไปซับเลือดที่มุมปากของคนตัวเล็กไป
“อ๊ะ! เจ็บนะ เบาๆ สิ”
“ทีตอนโดนต่อยล่ะไม่เจ็บ ทีงี้มาโอดโอย มันน่านัก !” คิบอม หรือคิมคิบอม เพื่อนสนิทของดงแฮตั้งแต่อยู่ที่ฝรั่งเศส เพราะบ้านทั้งสองคนอยู่ข้างๆ กัน คิบอมเกิดและโตที่ฝรั่งเศสก่อนจะมาเรียนตามดงแฮที่เกาหลีด้วยเหตุผลที่ว่า ‘ดงแฮอยู่ตัวคนเดียวไม่ได้’ คุณพ่อและคุณแม่ทนท่าทางของลูกชายตัวน้อยไม่ไห้มาพร้อมกับดงแฮ ทั้งๆ ที่คิบอมกับดงแฮสนิทกันตั้งแต่เด็ก แต่นิสัยของทั้งคู่แตกต่างราวฟ้ากับดินเลยทีเดียว
“คิบอมก็เบาๆ หน่อยสิ เดี๋ยวเลือดมันก็ไหลออกมาอีกหรอก โอ๊ย!! เจ็บนะ !!” ดงแฮทำหน้าเหยเก หน้าสวยหวานงอง้ำ คนหน้าสวยที่มีเรื่องทะเลาะวิวาทแทบจะทุกอาทิตย์ คนที่ไม่เคยยอมใคร คนที่คนทั้งโรงเรียนไม่กล้าหือ เด็กหลังห้องที่เรียนแทบจะไม่ได้เรื่อง ที่ได้เรื่องก็มีแต่อังกฤษกับพละ กลับถูกคนที่เงียบเฉย ไม่ค่อยพูด เด็กเรียนเก่งห้องคิงได้ที่หนึ่งแทบจะทุกวิชา คนที่เป็นเจ้าชายในหมู่นักเรียนหญิง ปราบเสียสนิท เมื่อคิบอมบอกว่าหยุด ดงแฮก็หยุด เมื่อคิบอมบอกว่าพอ ดงแฮก็พอ คนที่สามารถควบคุมดงแฮได้ไปเสียทุกอย่างจนอาจารย์บางท่านยังอึ้ง
“อ่ะ! เสร็จแล้ว!”
“ขอบคุณนะ แล้ววันนี้ไม่ไปไหนหรอ” ดงแฮพูดพลางเก็บอุปกรณ์ปฐมพยาบาลไปวางไว้ที่เดิม
“ไม่อ่ะ วันนี้ขอนอนที่นี่ได้มะ เบื่อๆ ที่บ้าน”
“เอาสิ ทำไมนายไม่ย้ายมาอยู่ที่นี่ไปซะเลยล่ะ ค้างแทบจะทุกวัน”
“.......” ขืนชั้นนอนที่นี่เห็นหน้านายทุกวันทุกคืนทุกอิริยาบท ชั้นก็ทนไม่ไหวพอดีสิ !
‘ออดดดด ~’
“อ๊ะ! ใครมา เชิญคร้าบบบ”
“พี่ฮีชอลล ~ ลมอะไรหอบมาครับนั่น ^^”
“นาร์กีสมั้ง -*- ทำไม มาไม่ได้หรือไง”
“อย่าน้อยใจดิพี่ ที่นี่ต้อนรับเสมอแหละน่า” ดงแฮกอดพี่ชายสุดสวยห้องตรงข้าม ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของคิบอมอีกที
“อ้าว คิบอม มาอยู่นี่เอง ถึงว่าคุณลุงตามหาใหญ่เลย”
“ครับ”
“นายเคยพูดมากกว่าสิบคำในประโยคมั่งมั้ยเนี่ย เฮ้อออ~ ดงแฮมีไรกินมั่ง หิวจนไส้จะทะลุอยู่แล้วเนี่ย”
“อยู่ในตู้เย็นน่ะครับพี่ ตามสบายเลยนะครับ” พูดจบ ดงแฮก็ไปนั่งดูทีวีอยู่ข้างๆ คิบอม ก่อนจะเอาหัวลงไปนอนที่ตัวร่างสูง
“นายสองคนนี่น้า จะปิดบังความรู้สึกกันไปทำม๊าย~” ฮีชอลบ่นเบาๆ แล้วส่ายหัว
==================== DFR =====================
คิดหรอว่า...
เด็กสองคนที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กจนโตน่ะ
จะไม่มีความรู้สึก
ที่เรียกว่า “รัก(มากกว่าคำว่าเพื่อน)”
เพียงแต่ทั้งสองคน
“สนิท” กันมากเกินไป
จนแยกคำว่าเพื่อนรัก กับ รักเพื่อน ไม่ออกต่างหากล่ะ
==================== DFR =====================
ความคิดเห็น