คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ` Part 4 .
Part 4.
RRrr
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์สีหวานดังขึ้น ในขณะที่มืออวบผู้เป็นเจ้าของพอได้ยินเสียงของมันก็รีบควานหามันแล้วกดรับทันที
[ซองมิน !!! นั่นนายหายไปไหนน่ะ !]
ปลายสายพูดขึ้นเสียงดังจนซองมินต้องถือโทรศัพท์ห่างออก
“ผมออกมาซื้อของที่มินิมาร์ทแล้วก็มาเดินเล่นน่ะครับพี่ดงเฮ ผมออกมาตั้งแต่เที่ยงแล้ว พอดีว่าผมทะเลาะกับคยูฮยอนนิดหน่อยเลยไม่อยากจะอยู่ที่บ้านสักเท่าไร”
[ฉันก็ตกใจนึกว่านายหายไปไหนซะอีก นายออกไปนอกบ้านตอนเย็น ๆ ไม่ได้นะรู้ไหม เพราะค่ำ ๆ พวกวัยรุ่นมันจะตีกัน หรือไม่ก็จะหาเรื่องคนต่างถิ่น ยิ่งนายเป็นคนมาเที่ยวยิ่งต้องระวังนะ]
“อ่า...งั้นเดี๋ยวผมจะรีบกลับแล้วกันนะครับ”
ร่างเล็กถอนหายใจก่อนเก็บโทรศัพท์ลง...นาฬิกาบอกเวลาหกโมงเย็นกว่า ๆ ท้องฟ้าก็เริ่มมืดสลัวลง เขาจึงรีบเดินกลับบ้านก่อนที่จะมืด
“เฮ้..นายน่ะ”
เมื่อเขาจะก้าวเข้าไปที่ซอยที่บ้านของดงเฮอยู่ ก็มีเสียงเรียกจากด้านหลังตัวเขาดังขึ้น ร่างเล็กชะงักหันไปมอง และก็ได้พบกับร่างหนาเกือบสิบร่างยืนกร่าง หนึ่งในนั้นชี้ไม้หน้าสามมาทางเขาด้วยแววตาดุร้าย
“นายเป็นคนต่างที่มาที่นี่ใช่มั้ย”
ซองมินหันมาประจันหน้ากับชายผู้นั้นก่อนตอบอย่างไม่เกรงกลัว
“ใช่”
“ท่าทางจะไม่กลัวพวกเราซะด้วย แบบนี้ต้องเป็นพวกคนโซลแหง ๆ ...มีเงินเท่าไรเอามาให้หมด !”
“ทำไมฉันต้องให้พวกนายด้วยล่ะ”
ร่างเล็กตอบกลับทันควัน ถึงมันจะมากันเกือบสิบคน แต่ถ้ามาประจันกับอดีตนักเทควันโดสมัยมัธยม...ไม่แน่ว่าพวกนั้นอาจจะแพ้ก็ได้นะ
“พูดแบบนี้ ... แสดงอยากโดนยำนักสินะ!”
“ถ้าอยากได้เงินนักก็เข้ามา ...”
เหล่าร่างหนาถลกแขนเสื้อขึ้นก่อนที่จะพุ่งตัวไปหาซองมิน ร่างเล็กหลบอย่างว่องไวและปล่อยหมัดใส่พวกนั้นอย่างแรงจนกระทั่งสลบเหมือด
“ทำไมฉันต้องมาตามหานายโอ่งนั่นด้วยวะ ไม่เข้าใจจริง ๆ “
ร่างสูงบ่นอุบอิบก่อนที่สายตาคมจะมองไปเห็นร่าง ๆ หนึ่งที่กำลังโดนล้อม ซองมินพลาดท่าโดนร่างหนึ่งเอาไม้ฟาดขาล้มลง ร่างหนาเหยียบยอดอกร่างเล็กก่อนใช้ไม้หน้าสามชี้หน้า
“แสบนักนะแก... เห็นตัวเล็ก ๆ แบบนี้จัดการลูกน้องฉันได้เกือบหมด แต่ขอโทษนะ...ที่แกจัดการฉันไม่ได้ !”
“ถ้าไม่หมาหมู่...ฉันคงจัดการแกไปนานแล้วล่ะ ..หึ...ขี้ขลาด ให้ลูกน้องเจ็บแล้วตัวเองรอด” ซองมินพูดด้วยน้ำเสียงสมเพชก่อนที่จะพยายามดันตัวออกจากแรงกดทับที่อก แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะแผลจากการต่อสู้กับลูกน้องเมื่อกี้เริ่มแสดงอาการปวดออกมา
“แกว่าฉันขี้ขลาดงั้นเหรอ ! ปากดีนักนะ ! ฉันจะทำให้แกพูดไม่ได้ตลอดชีวิตเลย !”
พลั่ก !
มือหนาเงื้อมือที่ถือไม้ขึ้นเตรียมฟาดเต็มที่ แต่ยังไม่ทันได้จะฟาด ร่างของเขาก็ลงไปกองอยู่กับพื้นด้วยฝีมือของร่างสูงแล้ว
“จำฉันได้รึเปล่า ?”
คยูฮยอนยืนมองหน้าร่างนั้น ในขณะที่ร่างนั้นมองไปที่ร่างสูงก่อนทำตาโด
“พะ...พี่คยู”
“อยากโดนเย็บห้าสิบเข็มอีกรึไง”
“มะ..ไม่แล้วครับ”
“งั้นก็จำไว้ซะ คนที่นายทำร้ายไปเมื่อกี้ คนของทางฉัน”
“คะ...ครับ ผมจะจำไว้”
“ไปซะ....”
พูดจบ ร่างหนาทะมึนก็รีบลุกขึ้นวิ่งหนีไปทันที ร่างสูงหันกลับมามองร่างเล็กที่พยายามลุกขึ้นก่อนยื่นมือให้
“ลุกสิ”
ร่างเล็กมองมือของคยูฮยอนด้วยความแปลกใจ
“ไม่จับใช่ไหม ? งั้นลุกเอง”
ร่างสูงทำท่าจะชักมือกลับแต่ร่างเล็กจับมือนั้นไว้ทัน ร่างเล็กดึงมือสากและพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ล้มลงไปอีก
“โอ๊ย...”
“เป็นอะไร...”
ร่างสูงนั่งลงข้าง ๆ ตัวของซองมินที่กำลังบีบขาของตัวเองอยู่
“ฉันเจ็บขา”
“ไขมันเยอะอย่างนายเนี่ยนะเจ็บขา ? “
“หัดพูดดี ๆ บ้างเป็นไหม ... ฉันโดนไม้หน้าสามตีขานะ จะไม่ให้เจ็บได้ไง”
“แล้วจะหาเรื่องเจ็บตัวทำไมเล่า โง่จริง ๆ เลยนะนายเนี่ย ยอม ๆ ไปก็สิ้นเรื่องไม่ใช่เหรอ”
“ยอม ๆ ไปฉันก็เสียชื่ออดีตนักแข่งเทควันโดประจำโรงเรียนสมัยมัธยมน่ะสิ ถ้ามันมาคนเดียวนะ ป่านนี้มันเสร็จฉันไปนานแล้ว คอยดูคราวหน้าละกัน”
“เฮอะ...ยังทำเป็นพูด ตัวเองโดนฟาดขาไม่รู้ขาหักรึเปล่า ยังจะมาพูดว่าคราวน่งคราวหน้าอีก ...ฉันรำคาญนายจริง ๆ เลย แก่กว่าฉันซะเปล่า ไม่รู้จักระวังตัวเอง คิดว่าตัวเองเก่งนักรึไง ทะเลาะกับฉันแล้วหนีไปหาเรื่องเจ็บตัวนอกบ้าน ดงเฮเห็นดงเฮก็จะว่ามันเป็นความผิดของฉันที่ทะเลาะกับนายอีกล่ะสิ “ร่างสูงบ่นพลางถอนหายใจยาว เขาหันหลังให้ร่างเล็กก่อนเอ่ย “ขึ้นมาบนหลังฉันสิ”
“ฮะ ? “
“สภาพแบบนี้นายเดินไม่ได้หรอก ฉันจะให้นายขี่หลังฉันกลับบ้าน ดงเฮบอกให้ฉันตามหานายและพามากลับบ้าน ถึงนายจะตัวหนักหน่อยก็เถอะ เอาเป็นว่าฉันจะทนแบกแล้วกัน”
“อะ...อืม...”
ร่างสูงแบกร่างเล็กขึ้นบนหลังของตนเองด้วยความทุลักทุเล ร่างเล็กถอนหายใจเบา ๆ ความเงียบเข้าครอบคลุมตลอดการเดินทาง จนกระทั่งร่างเล็กโพล่งขึ้น
“ว่าแต่...ทำไมพวกนั้นถึงกลัวนายล่ะ ? ฉันสงสัยจริง ๆ”
“หืม ? ไอ้พวกที่มารุมนายน่ะเหรอ ?”
“อื้ม...ทำไมแค่นายไล่มันก็หนีแล้ว”
“อ๋อ...ตอนสมัยฉันอยู่มัธยม ฉันเป็นรุ่นพี่พวกมัน ฉันตอนนั้นน่ะเป็นเจ้าพ่อของโรงเรียนเลย พวกมันเคยซ่ามาท้าฉัน ฉันก็เลยยกพวกไปตีมัน และฉันนี่แหละที่เป็นคนเอาไม้หน้าสามฟาดหัวมันแตกเกือบตาย แต่ถึงยังงั้นตอนนั้นฉันก็โดนฟาดจนสลบไปสองสามวันเหมือนกัน พอตื่นมาก็รู้ว่าแม่ฉันร้องไห้เพราะกลัวฉันเป็นอะไร ฉันเลย...ไม่ทำมันอีก”
“งั้นหรอ...แต่ยังไง ก็ขอบใจนะที่ช่วยฉันไว้น่ะ”
บทสนทนาเงียบไปสักพักเมื่อซองมินพูดจบ ก่อนที่ร่างสูงจะลอบคลี่ยิ้มออกมา
“ถึงฉันไม่เต็มใจช่วยนายก็เถอะ ฉันจะรับคำขอบใจนั่นไว้ก็ได้...”
ซอฮยอนหยุดเดินทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนตามหลัง เธอหันไปถอนหายใจก่อนมองร่างสูงที่ตามเธอมา
“นี่ยังตามฉันมาอีกเหรอฮะยงฮวา นายคิดจะตามฉันไปถึงไหนกัน ?”
“ฉันตามเธอแล้วมันผิดเหรอ”
“ผิดมาก เพราะมันทำให้ฉันรำคาญ กลับไปบ้านนายได้แล้ว”
“ฉันไม่กลับ จนกว่าจะถึงบ้านเธอ”
“เอ๊ะ นายนี่...ฉันบอกให้กลับไปไง”
“ฉันไม่กลับ ...ก็ฉันมีธุระที่ต้องทำแถวนี้ด้วย”
“ธุระ ? ธุระอะไรของนาย”
“ไม่บอก”
“เออ...งั้นก็ช่างนาย....”
ซอฮยอนถอนหายใจก่อนเดินจ้ำอ้าวไปโดยไม่สนร่างที่ตามหลังมา เธอเดินเข้าบ้านและหันหลังจะปิดประตู แต่ก็ช้ากว่าที่มือหนาจับประตูไว้ทัน เธอเงยหน้ามองเจ้าของมือ ในขณะที่ยงฮวายิ้มให้ซอฮยอน
“อย่าเพิ่งปิดสิ ฉันมีธุระกับเจ้าของสวนด้วย”
“ฮะ ????”
ร่างบางขมวดคิ้วงุนงงกับคำพูดของยงฮวา ในขณะที่ยงฮวาเปิดประตูนั้นออกก่อนที่ดงเฮจะวิ่งมาหน้าบ้าน ร่างสูงพอเห็นดงเฮก็ยิ้มและโค้งตัวให้
“คุณคือเจ้าของสวนใช่ไหมครับ ...ผมคือลูกจ้างคนใหม่ของคุณที่เคยโทรมาถามเกี่ยวกับการสมัครงานน่ะครับ จองยงฮวาครับ...”
“อ๋อ...นายนี่เอง เข้ามาเลย ๆ ...”ดงเฮพูดก่อนมองผ่านไปด้านหลังของร่างสูง “ซอฮยอน กลับมาแล้วเหรอ…พอดีเลย คนนี้น่ะชื่อยงฮวานะ เป็นคนที่จะมาเป็นลูกจ้างคนใหม่ของสวนเรา ยงฮวา นี่คือซอฮยอน น้องสาวบุญธรรมของฉันน่ะ”
“อ๋อ ผมรู้แล้วล่ะครับ เค้าเป็นเพื่อนผมเอง”
“อ้าว เป็นเพื่อนกันเหรอ งั้นก็คงเข้ากันได้ดีสินะ มา ๆ ตามฉันมา เดี๋ยวฉันจะพานายไปที่พัก ไปเก็บของก่อน...”
ว่าจบดงเฮก็เดินนำยงฮวาไปทันที ทิ้งให้ซอฮยอนยืนนิ่งงุนงงอยู่คนเดียว
อะ...อะไรนะ หมอนี่เป็นลูกจ้างคนใหม่ของสวนงั้นเหรอ โอ๊ยยยย อะไรกันนักกันหนาเนี่ยยย
To be continue in part 5
You’re my wishlist
ความคิดเห็น