คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ` Part 3 .
“คะ...คู่หมั้น !!!” ซอฮยอนพูดขึ้นด้วยสีหน้าตกใจ “จะบ้าเหรอ ฉันเคยไปหมั้นกับใครที่ไหนกัน แล้วใครส่งนายมาดูแลฉันกันฮะ“
“เราหมั้นกันตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว…จำไม่ได้เหรอ” ใบหน้าคมยิ้มกวนประสาท “พ่อแม่ของเราสองคนรู้จักกันดีด้วยนะ ~”
“นายรู้จักพ่อแม่ของฉันด้วยงั้นเหรอ ! นายจะรู้จักได้ไงก็ในเมื่อพ่อแม่ของฉันไม่ได้อยู่กับฉัน...” ซอฮยอนโวยวายก่อนชะงักไป “เดี๋ยวนะ...นายรู้จักกับพ่อแม่ฉัน...แสดงว่านายต้องรู้เกี่ยวกับการหายตัวไปของแม่ฉันเมื่อหกปีก่อนใช่มั้ย !”
“หืม ? “ ยงฮวามองหน้าซอฮยอนก่อนเอานิ้วชี้ยาวของตนปิดปากตัวเองไว้ “ตอนนี้ยังบอกไม่ได้...ให้เราอยู่ด้วยกันสองคนก่อนแล้วฉันจะบอก ฉันไม่อยากให้เรื่องที่เป็นความลับนี้มีใครรู้...”
“แสดงว่านายรู้ใช่ไหม ? บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะว่านายรู้อะไรยง...”
“ขอโทษนะครับ...ผมขอนั่งข้าง ๆ ได้ไหมครับ ?”
เสียงข้างกายดังขึ้น ทำให้เด็กสาวต้องหยุดการพูดและหันไปมองร่างผู้เป็นเจ้าของคำพูด
“ได้ค่ะ ได้”
เด็กหนุ่มหน้าตี๋เมื่อได้รับคำตอบเขาก็ใช้นิ้วขยับแว่นของตนเล็กน้อยและนั่งลงข้าง ๆ หญิงสาว ซอฮยอนถอนหายใจก่อนมองไปที่ยงฮวาที่กำลังทำทีมองที่คุณครูสอนอยู่ ในใจเธอเริ่มสับสนและวุ่นวายกับคำพูดของยงฮวาที่ดูมีลับลมคมในบางอย่าง เธออยากจะเรียกเขาให้คุยให้รู้เรื่อง แต่ก็ไม่กล้า หญิงสาวถอนหายใจอีกคราก่อนจะตัดความคิดไปและหันมาเรียน...
“หึ....”
ชายหนุ่มลอบมองซอฮยอนที่กำลังฟังครูสอนด้วยแววตาดุร้ายอย่างไม่ปิดกั้น
องค์หญิงซอฮยอน...ดูโง่ ๆ กว่าที่คิดซะอีกนะ หึ…
ร่างเล็กหยุดมองดอกไม้สีแดงสดที่มีผีเสื้อเกาะอยู่ก่อนที่เขาจะยกกล้องคู่ใจขึ้นมาถ่ายภาพไว้ ซองมินก้มดูภาพในกล้องด้วยความพึงพอใจก่อนเดินต่อไป มืออวบยังคงกดชัตเตอร์ไปเรื่อย ๆ เมื่อเจอมุมที่ต้องการจะถ่าย นอกจากที่เขาจะเป็นนักชงกาแฟแล้ว เขายังชื่นชอบการถ่ายรูปและติดกล้องมาก ๆ ด้วยการที่ชอบถ่ายภาพธรรมชาตินี่ล่ะ เป็นสาเหตุหนึ่งที่เขามาถ่ายรูปสวนกุหลาบที่นี่
“เฮ้ย...มายืนขวางวิวทำไมเนี่ย ! ฉันจะวาดรูป ! ไม่ใช่วาดโอ่ง”
เสียงตะโกนโหวกเหวกทำให้หนุ่มร่างเล็กชะงักกึก เขาหันไปทางต้นเสียงก่อนที่จะเจอกับร่างสูงที่ยืนเท้าเอวอยู่
“นี่นายว่าฉันงั้นเหรอ”
“ถามอะไรโง่ ๆ อีกละ ฉันจะว่าใครนอกจากนายล่ะ ร่างอย่างกับพะยูนยังสมองอืดอีก”
“พะ...พะยูนเหรอ ... นายว่าฉันเป็นพะยูนเหรอไอ้บ้า !”
“ไม่ได้ว่าว่าเป็นพะยูน ก็แค่บอกว่าคล้าย ๆ”
“หนอย...นายคยูฮยอน...” ซองมินกำมือแน่น ถ้าไม่ใช่น้องดงเฮนะ พ่อจะด่าให้เละเลย ทั้งที่อายุน้อยกว่าแท้ ๆ ทำไมถึงได้ไร้มารยาทแบบนี้นะ !
“ออกไปได้แล้ว ฉันไม่ได้ต้องการวาดรูปโอ่ง ฉันต้องการวาดรูปดอกกุหลาบพวกนี้ เห็นนายแล้วมันขัดหูขัดตาชะมัด”
คยูฮยอนไม่สนใจและนั่งลงป้ายสีต่อ ทำให้ซองมินแทบอยากเอาดอกกุหลาบแถวนั้นยัดปากคยูฮยอนให้ตายไปข้างนึง...เขากระฟัดกระเฟียดออกจากบริเวณนั้นด้วยความอารมณ์เสีย
“คยูฮยอน ! ไอ้เด็กบ้า...ฮึ่ยยยย”
ออด....
เสียงออดพักเที่ยงดังขึ้น ทุกคนต่างคนต่างไปพักผ่อนตามอัธยาศัย ซอฮยอนตัดสินใจมานั่งอยู่คนเดียวหลังโรงยิม เธอมานั่งที่นี่ทุกวันและเธอก็ชอบที่นี่มากเพราะไม่มีคน และยังร่มเย็นไม่มีแดดอีกด้วย มือเรียวใส่หูฟังก่อนกดปุ่มเล่นเพลง ร่างบางนั่งสักคู่ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะพลันหันไปเห็นร่างสูงที่กำลังนั่งลงอยู่แถวมุมของโรงยิม เขากำลังนั่งให้อาหารแมวตัวสีขาวที่เธอเคยเจอ ซอฮยอนถอดหูฟังออกก่อนเดินไปหาร่างนั้น ร่างสูงเมื่อรู้สึกเหมือนคนมีเดินมาเขาก็หันหน้าไปมองทันที
“ยงฮวา....”
“อ้าว...ซอฮยอน...”
“นี่นายรู้ชื่อฉันเหรอ ?”
“จะไม่รู้ได้ไงเล่า ก็เราหมั้นกันนี่” ใบหน้าคมยิ้มในขณะที่ซอฮยอนถอนหายใจก่อนรวบกระโปรงนั่งลงข้าง ๆ
“ฉันถามนายจริง ๆ นายรู้อะไรเกี่ยวกับแม่และพ่อฉันใช่ไหม ? นายเป็นใครกันแน่”
“อืม...” ยงฮวาทำเสียงในลำคอก่อนหันหน้ามาหาร่างบาง “ก่อนอื่นฉันจะบอกก่อนเลยนะว่า ...เรื่องที่ฉันพูดต่อไปนี้เป็นเรื่องจริง...”
“นายจะบอกฉันว่า ? “
“ความจริง...เธอคือเจ้าหญิงแห่งโลกคู่ขนาน ส่วนฉันคือเจ้าชายอีกแคว้นที่ถูกหมั้นหมายกับเธอตั้งแต่ยังไม่เกิด... ความจริงเธอควรจะได้อยู่กับพ่อแม่ของเธอ แต่เมื่อสิบแปดปีที่แล้ว เกิดสงครามขึ้น มีฝ่ายกบฏต้องการที่จะครอบครองสร้อยที่มีพลังอำนาจควบคุมโลกนี้และโลกคู่ขนาน ซึ่งสร้อยที่ว่านั่นมีสองสร้อย ถ้าจะควบคุมโลกนี้และโลกคู่ขนานต้องใช้สร้อยทั้งสองอัน โดยปกติสร้อยอันหนึ่งจะอยู่กับพ่อของเธอ หรือพระราชาแห่งโลกคู่ขนาน และอีกอันหนึ่งจะอยู่กับแม่ของเธอ หรือพระราชินี แต่ตอนนั้นแม่ของเธอพลาดท่าโดนชิงสร้อยไป เลยเหลือแต่ของพ่อเธอ ...ประกอบกับเธอเกิดพอดี พ่อเธอเลยส่งแม่เธอและเธอพร้อมสร้อยมาหลบภัยอยู่ที่โลกก่อน พ่อของเธอลบความทรงจำทั้งหมดของเธอเกี่ยวกับโลกคู่ขนานออก และจนกว่าเธอจะรู้ความจริง เธอถึงจะค่อย ๆ จำได้...ผ่านไปหลายปี ... สงครามก็สงบลงบ้าง แม่ของเธอเลยกลับไปที่โลกคู่ขนาน โดยทิ้งสร้อยไว้ให้เธอ เพื่อที่จะไม่ให้เกิดสงครามอีก จนกระทั่งตอนนี้ ...ฝ่ายกบฏได้รู้เรื่องของเธอแล้ว และ...มันก็กำลังที่จะมาชิงสร้อยของเธอไป...ซอฮยอน...”
“บ้าไปแล้ว...” เด็กสาวหัวเราะเบา ๆ เมื่อยงฮวาพูดจบ “นายเพ้อไปแล้วนะเนี่ย”
“มันคือความจริง....” ยงฮวามองซอฮยอนด้วยสายตามุ่งมั่น “และฉันก็เป็นคนที่ถูกส่งมาเพื่อดูแลเธอที่มีสร้อยนั้น...”
“เหมียว....”
แมวสีขาวตัวนั้นเดินมานั่งข้างชายหนุ่มและร้องขึ้นพลางจ้องหน้าร่างบางราวกับจะยืนยันคำพูดของยงฮวาว่าเป็นความจริง ซอฮยอนถอนหายใจ
“มันไม่มีทางเป็นจริงได้หรอกน่า ... ถึงนายจะบอกว่านายเกี่ยวกับแม่ฉันก็...”
“มันเป็นความจริงทุกอย่าง ...แม่เธอยังเคยมาบอกเธอเลยนี่ ว่าให้ดูแลสร้อยนั่นไว้”
ยงฮวาพูดแทรกขึ้นในขณะที่ซอฮยอนชะงักไป
“ใช่มั้ยล่ะ....ซอฮยอน....แม่เธอบอกเธอในฝันตอนที่ฝนตกใช่มั้ย....วันนั้น...ฉันเจอแม่เธอตอนที่เธอกำลังหลับ...แม่เธอฝากฉันให้ดูแลเธอดี ๆ ...และขอให้ฉัน บอกความจริงกับเธอ”
“ซอฮยอน ...สร้อยนั้น เป็นสร้อยที่มีความสำคัญมาก หนูต้องรักษาสร้อยนั้นดี ๆ นะลูกนะ…แล้วสักวัน ลูกจะเข้าใจความหมายของสร้อยนั้น....”
“แสดงว่า...ทุกอย่างที่เกิดขึ้น...มันคือความจริงใช่มั้ย...”
ยงฮวาพยักหน้าช้าๆแทนคำตอบที่ให้กับหญิงสาว ซอฮยอนมองเขาด้วยแววตาสับสน ในขณะที่ใจของเธอวุ่นวายกว่า
ฉัน...ไม่ใช่แค่คนธรรมดางั้นเหรอ...ชีวิตฉัน...ต้องเจออะไร....อีกงั้นเหรอ
“หึ....”
ร่างโปร่งลอบมองทั้งสองจากมุมหนึ่งของอาคารที่อยู่ใกล้กัน เขาเพ่งมองไปที่สร้อยคอของหญิงสาวบนต้นคอขาวเนียน ก่อนที่จะยิ้มร้ายออกมา
“สร้อยนั่น...อีกไม่นานก็จะมาเป็นของข้าแล้วสินะ... ยิ่งมีคู่หมั้นมาอยู่ด้วย...แบบนี้ยิ่งสนุก..หึหึหึ....”
To be continue in part 4
You’re my wishlist
____________________________________
ตอนนี้แฟนตาซีมาเต็ม 5555555555555555555 รีดเดอร์อ่านแล้วงงหน่อยนะคะ ^^'
และมันก็เริ่มเข้มข้นขึ้นมาแล้ว =w= จะทำยังไงหนอถึงจะปกป้องซอฮยอนจากพวกกบฏได้
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ อย่าพลาดเชียวล่ะ ฮ่า ๆ 'w '
ความคิดเห็น