คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ` Part 2 .
Part 2.
“เมื่อวานนอนหลับสบายดีไหมซองมิน ?” ดงเฮเอ่ยถามร่างเล็กที่กำลังจิบกาแฟอยู่ ซองมินวางแก้วกาแฟลงก่อนยิ้มตอบ
“ก็ดีครับ “
“ ดีแล้วล่ะ ...เพราะทุกวันน่ะ ถ้านอนห้องนั้นจะนอนไม่หลับเลย นายจะได้ยินแต่เสียงเกมส์ของไอ้คยูที่มันเล่นอยู่ห้องข้าง ๆ ดีแต่ว่าฉันเก็บโน้ตบุ๊คมันไว้น่ะแหละ ไม่งั้นนายนอนไม่หลับแน่ ...วันนี้มันเลยอดเล่นเกมแล้วไปวาดรูปที่สวนแทนน่ะ... ชีวิตเจ้าคยูมันก็มีแค่นั้นล่ะ ไม่เล่นเกม ก็วาดรูป”
“อ๋อ...” ร่างเล็กขานตอบก่อนยกกาแฟขึ้นจิบต่อ เขาแอบสมน้ำหน้าคยูฮยอนที่ไม่ได้เล่นเกมส์คอมพิวเตอร์ในใจ “แล้วนี่คยูฮยอนไม่ได้ไปเรียนเหรอครับ ?”
“มันเรียนจบแล้วล่ะ ไอคิวมันสูงกว่าคนอื่นเค้า ตอนเค้าขึ้นม.4 มันก็ขึ้น ม.6 แล้ว ว่าแต่นายเถอะ ได้ข่าวว่าทำกิจการร้านกาแฟนี่ ? เป็นไงบ้างล่ะ ?”
“อืม...คนเข้าร้านก็เยอะดีนะครับ รายได้ก็ดี”
“แล้วนายมาที่นี่ตั้งสัปดาห์นึงแล้วใครดูแลร้านล่ะ?”
“ผมฝากให้น้องชายของผมดูแลน่ะครับ ผมคิดว่าพวกเขาคงดูแลกันเองได้ ...” ซองมินพูดก่อนยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบอีกครั้ง แต่ว่ามันกลับหมดซะแล้ว มืออวบจึงวางแก้วนั้นลง “กาแฟหมดแล้ว...งั้นผมขอตัวไปเดินดูสวนของพี่หน่อยนะครับ จะบอกกาแฟพี่อร่อยมากเลยล่ะ...เดี๋ยวผมต้องขอซื้อเม็ดกาแฟกับพี่ซะแล้ว”
“ฮ่า ๆ เอาไว้ตอนกลับแล้วค่อยมาขอ เดี๋ยวให้แน่นอน ไปเถอะ ๆ”
ร่างเล็กยิ้มให้ดงเฮก่อนหันหลังเดินออกจากบ้านไป ดงเฮดื่มกาแฟในแก้วของจนรวดเดียวหมดก่อนหันไปมองร่างเพรียวที่กำลังเดินมา
“จะไปโรงเรียนแล้วใช่มั้ย วันนี้พี่ไปส่งนะ เพราะพี่มีธุระด้วย”
“ค่ะ ..” ซอฮยอนตอบ ดงเฮลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนเดินไปหยิบกุญแจรถเดินไปที่รถ
“พี่ดงเฮคะ...เมื่อวานตอนฉันจะนอนฉันรู้สึกเหมือนมีคน ๆ หนึ่งเข้ามาในห้องฉันน่ะค่ะ .... เขา...ปีนมาจากทางหน้าต่าง เขาบอกว่าเขาซุ่มดูฉันอยู่ และตอนกลับเขาก็กระโดดหนีไปตามหลังคายังกะนินจาเลย ... ฉันกลัวว่าเขาจะทำร้ายฉันยังไงไม่รู้ เขาบอกว่า เขาจะได้เจอฉันอีกนานอยู่น่ะค่ะ”
“หา ? “ คิ้วเรียวของดงเฮขมวดเข้าหากันก่อนหัวเราะออกมาเบาๆ “เธอเพ้อรึเปล่าเนี่ยซอฮยอน ?”
“ไม่ได้เพ้อนะคะ นี่มันเรื่องจริงเลย” เด็กสาวย้ำ ดงเฮยิ้มอ่อนโยนก่อนเอื้อมมือไปดีดหน้าผากของหญิงสาวเบา ๆ
“มันเป็นไปไม่ได้หรอกนะที่จะมีคนกระโดดไปกระโดดมาอย่างนินจาแบบนี้ หลอนละครรึไงหืม “
“อ๋อย...พี่ดงเฮอ่ะ...” ซอฮยอนลูบหน้าผากตนป้อย ๆ ก่อนพึมพำเบา ๆ “หนูไม่ได้หลอนละครสักหน่อยนะคะ...”
ถึงพี่ดงเฮจะไม่เชื่อ....แต่ฉันก็จะยืนยันว่ามันเป็นเรื่องจริง !
“ไหนล่ะของที่ว่าจะให้ฉัน” ดงเฮเอ่ยถามร่างตรงข้าม ในขณะที่เรียวอุค เพื่อนสนิทของดงเฮกำลังควานหาของในกระเป๋าของตน
“เออ...แป๊บนึง หาก่อน... อืม...อยู่ไหนน้า...อ๊ะ...เจอแล้ว”
พูดจบมือเล็กก็หยิบวัตถุกลมคล้ายลูกปิงปองแต่ใสให้ดงเฮ ดงเฮขมวดคิ้วก่อนเงยหน้าถาม
“นี่มันอะไรอ่ะ ?”
“เครื่องรางไง ~ รู้ไหม ถ้านายเก็บลูกแก้วนี้ไว้กับตัวนะ มันจะนำพานายไปหาเนื้อคู่ล่ะ”
“ของแบบนี้มันมีที่ไหนกันฟะ ?! มันก็แค่ลูกแก้วธรรมดา ๆ จะช่วยให้เราเจอเนื้อคู่ได้ไงกัน” ดงเฮมองลูกแก้วอย่างไม่เชื่อ เรียวอุคถอนหายใจก่อนยัดลูกแก้วนั่นใส่มือดงเฮ
“ถ้ามันใช้ไม่ได้ แล้วฉันจะได้เยซองมาเป็นแฟนไหมล่ะโว้ยย”
“หมายถึงว่านายเก็บไอ้นี่ติดตัวตลอดแล้วมันช่วยนายได้เนี่ยนะ ?”
“เออสิวะ ... แต่ก่อนฉันเคยมีแฟนกับเค้าซะที่ไหนกัน จะบอกนะเว้ย ของหายากนะ ฉันให้แกยืมจนกว่าแกจะมีแฟน พอมีแล้วแกก็เอามันมาให้ฉัน เข้าใจไหม “
“แกแน่ใจนะว่ามันจะช่วยได้ ?”
“ช่วยได้สิ ทั้งตระกูลฉันก็ใช้ไอ้นี่นี่ล่ะ จนมันตกทอดมาถึงฉัน ฉันเลยให้แกยืม กลัวว่าชาตินี้แกจะหาแฟนไม่ได้สักที...นี่ อีกอย่างนะ ฉันรับรองเลย ภายในห้าวัน นายหาแฟนได้แน่นอน”
“โห...ไม่อยากเชื่อ ...มันช่วยจริงเหรอเนี่ย” ดงเฮพลิกลูกแก้วไปมาก่อนเก็บมันใส่กระเป๋า “ยังไงก็ขอบใจก็แล้วกันนะ”
ร่างบางกล่าวลาเพื่อนก่อนเดินทางไปส่งของตามหน้าที่ เขามองลูกแก้วนั่นก่อนถอนหายใจ ถ้ามันช่วยให้เรามีคู่ได้จริง ๆ ก็คงดีหรอกนะ...
RRrrr….
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้น ตาเรียวเหลียวมองเบอร์บนหน้าจอโทรศัพท์ก่อนขมวดคิ้ว เขาบังคับพวงมาลัยรถด้วยมือข้างเดียวก่อนใช้อีกมือนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู...
“เบอร์ใครเนี่ย...โทรมาตอนไหนไม่โทร โทรมาตอนเค้าขับรถอีก ไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวเลยจริง ๆ”
เขาบ่นเล็กน่อยแต่ก็กดรับสายมัน
“ยอบอเซโยครับ ... ลีดงเฮครับ”
[ลีดงเฮ...เจ้าของสวนกุหลาบและไร่กาแฟที่ใหญ่ที่สุดในมกโพใช่มั้ย ?]
“ใช่ครับ...คุณจะสั่งของเหรอครับ ต้องโทรไปอีก...” ดงเฮยังพูดไม่ทันจบ ปลายสายก็แทรกขึ้น
[ผมต้องการสวนกุหลาบคุณทั้งสวน คิดเป็นเงินเท่าไร]
เอี๊ยด !
ร่างบางเหยียบเบรกกะทันหันเมื่อได้ยินปลายสายพูด
“คุณว่าไงนะ ! “
[ผมต้องการสวนดอกไม้คุณทั้งสวน ยิ่งได้ไร่กาแฟยิ่งดี รวม ๆ แล้วเป็นเงินเท่าไร ?]
“คุณจะบ้าเหรอครับ ! ผมขายผลผลิต ไม่ได้ขายสวนนะครับ“
[ผมไม่ได้บ้าครับ ผมมีเงินพอจ่ายให้คุณ ผมต้องการมันจริง ๆ ...คุณจะคิดเท่าไรก็ว่ามา ...เฉียดร้อยล้านพันล้านผมก็ทำได้]
“ขอโทษนะครับ ... ผม – ไม่ – ขาย!”
[คุณต้องขาย คุณลีดงเฮ..].
“ผมไม่สนใจคุณหรอกนะครับ ถ้าคุณอยากได้ก็ไปซื้อที่อื่นเถอะ “ ดงเฮพูดก่อนกดตัดสายทันที แต่เสียงเรียกเข้ากลับดังขึ้นอีกครั้ง ดวงตาสวยมองผ่าน ๆ ก่อนกดปุ่มสีแดงรัวและปิดเครื่องไป เขาพ่นลมหายใจแรง ๆ ออกมา
“คนบ้าอะไรวะ ...มาขอซื้อที่ทำกินคนอื่นเฉยเลย ประสาท คิดว่ารวยแล้วลีดงเฮจะยอมสินะ คิดผิดแล้ว !“
[บริการฝากหมายเลขโทรกลับ...]
ติ๊ด...
ร่างโปร่งกดตัดสายก่อนเอนตัวลงกับเก้าอี้ทำงาน เขามองเบอร์โทรล่าสุดในมือถือก่อนถอนหายใจออกมา
“นึกแล้วเชียวว่าจะไม่ยอม...เฮ้อ....” เขาพูดก่อนวางโทรศัพท์ลงกับโต๊ะทำงาน
“แต่ถึงนายไม่ยอม...ฉันก็จะทำให้นายนยอมให้ได้ล่ะนะ....ฉันจะไปคุยกับนายถึงที่เลย...ลีดงเฮ”
“ข่าวด่วนนนนนน ข่าวสดร้อน ๆ “ สาวผิวคล้ำกว่าเพื่อนวิ่งมาทางตะที่ซอฮยอนอยู่ก่อนทำท่าตื่นเต้น “มีเด็กใหม่สองคนโรงเรียนเราย้ายมาโรงเรียนเราด้วยล่ะ แถมมาอยู่ที่ห้องเราด้วย!”
“จริงหรอ ใครอ่ะยูริ ?! “ซูยอง สาวร่างโย่งที่นั่งอยู่บนโต๊ะของซอฮยอนลุกขึ้นยืนทันที
“อืม...ได้ข่าวว่าคนนึงหน้าตาออกแนวตี๋ ๆ หน้าหวาน ๆ เป็นนักเรียนเกาหลีที่ย้ายตามพ่อไปเรียนอยู่ที่อเมริกา แล้วตอนนี้ก็ย้ายกลับมาน่ะ คนนี้ชื่อมินฮยอก ส่วนอีกคนน่ะเห็นบอกว่าหล่อม้ากมาก แถมฉลาดมากด้วย ชื่อ...ยงฮวามั้ง….”
“ว่าไงนะ !!!!!”
ซฮฮยอนร้องขึ้นเสียงดังเมื่อได้ยินชื่อ ทำเอาทุกคนในห้องเงียบกริบและหันไปมองเธอเป็นตาเดียว ก่อนที่ซูยองตีแขนซอฮยอนเบา ๆ “นี่เธอจะเสียงดังไปทำไมเนี่ย”
“ปะ...เปล่า...”
ยงฮวางั้นเหรอ...ไม่มั้ง คงไม่ใช่หมอนั่นมั้ง...
“แล้วจะร้องทำไมเล่า ตกใจหมด…” ยูริพูดก่อนที่ทั้งห้องจะเงียบอีกครั้งเมื่ออาจารย์ประจำห้องก้าวเข้ามา นักเรียนในห้องต่างกล่าวสวัสดี ก่อนที่อาจารย์จะพูดขึ้น
“บางคนคงจะรู้แล้วนะว่าห้องเรามีคนมาใหม่สองคน แต่บางคนก็อาจจะไม่รู้ ครูก็ขอแนะนำตัวละกัน” หญิงสาวกวักมือเรียกบุคคลนอกห้องให้เข้ามา เด็กหนุ่มสองคนก้าวเข้ามาในห้องและยืนข้าง ๆ กับคุณครู ซอฮยอนมองตามก่อนเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นเด็กหนุ่มคนที่เดินมาทีหลัง..
นะ...นั่นมัน...นายยงฮวานี่!...ซวยแล้ว ซอฮยอน เธอซวยแล้ว
“สวัสดีครับ ผมคังมินฮยอกครับ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” เด็กหนุ่มหน้าหวานแนะนำตัวก่อนโค้งตัวให้ ในขณะที่อีกคนโปรยยิ้มให้ก่อนมองไปทางซอฮยอน ทำเอาเด็กสาวแทบอยากจะบ้าตายไปตรงนั้น...
“ผมชื่อจองยงฮวาครับ....ยินดี...ที่ได้รู้จักนะครับ”
พูดจบทุกคนในห้องก็ปรบมือให้ ... เหลือเพียงแต่ซอฮยอนเท่านั้นที่ยังเบิกตาค้างอยู่ ...ในหัวสมองของเธอมีแต่คำว่า ซวยแล้ว เต็มไปหมด
“เอาล่ะ พวกเธอก็ไปนั่งโต๊ะหลังห้องก็แล้วกัน...เพราะยังไงที่ว่างมันก็มีแค่นั้น”
“ครับ”
ทั้งสองคนรับคำก่อนเดินไปหลังห้อง ซอฮยอนมองที่นั่งข้าง ๆ ที่ว่างก่อนหันไปหายงฮวาที่เดิน เธอรีบหยิบเอากระเป๋าของเธอวางไว้ให้ไม่ว่างแต่ก็ไม่ทันยงฮวาที่มานั่งพอดี ใบหน้าคมยิ้มให้เด็กสาวก่อนพูดขึ้นเบา ๆ...
“เราเคยเจอกันที่ไหนรึเปล่า ?”
“นะ...นาย”
“ทำไมเจอฉันทีไรชอบพูดแต่คำนี้ตลอดเลยนะ... “
“นายต้องการจะฆ่าฉันใช่มั้ย ?! นายเป็นนินจาที่จะตามล่าฉันงั้นสินะ”
“บ้าไปแล้ว...ฉันจะฆ่าเธอซะที่ไหนล่ะ” ยงฮวาหัวเราะออกมาก่อนกระซิบข้างหูซอฮยอน สัมผัสอุ่น ๆ ข้างหูทำให้เด็กสาวนิ่งแข็งไปราวกับก้อนหิน…
“...ฉันชื่อยงฮวา... ฉันเป็นคู่หมั้นของเธอและเป็นคนที่ถูกส่งมาดูแลเธอและคุ้มครองเธอไงล่ะ!”
To be continue in part 3
You’re my wishlist
__________________________________
ตอนที่สามแล้ว ตอนที่สามแล้ว เย้ - . -
ตอนนี้ยาวมากไปรึเปล่า ? 555555555 ไรเตอร์ปั่นเพลิน -w-
ไรเตอร์ขอบคุณทุก ๆ คอมเม้นท์นะคะ รัก รีดเดอร์ที่สุดค่า XD
ความคิดเห็น