คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ` Part 1 .
Part 1.
เสียงเคาะประตูถี่รัวดังขึ้นเรื่อย ๆ สลับกับการขานชื่อผู้ที่อยู่ในห้อง แต่กระนั้นผู้ที่ถูกเรียกกลับไม่คิดที่จะเปิดมันหรือแม้แต่จะขานตอบ จนบุคคลภายนอกเริ่มทนไม่ไหว
“นี่ไอ้คยู ! ถ้าแกไม่เปิดประตูให้ฉันฉันจะล็อกห้องนายไม่ให้ออกมาเลยนะเว้ยยย ! ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม.... หนึ่ง...”
“.....”
“สอง.....”
“เออๆ...รู้แล้ว ๆ เรียกอะไรกันนักกันหนา”
ร่างสูงในห้องบ่นอุบอิบก่อนเดินไปเปิดประตูให้พี่ชายของตน และหันหลังกลับไปเล่นโน้ตบุ๊คต่ออย่างไม่สนใจพี่ชายของตนที่กำลังบ่น
“ไม่ได้ยินเสียงฉันรึไงวะฮะ ! เรียกจนได้ยินไปถึงห้าหกบ้านแล้ว !”
“ได้ยิน” คยูฮยอนตอบสั้น ๆ ในขณะที่สายตายังจดจ้องอยู่ที่หน้าจอโน้ตบุ๊ค
“ได้ยินแล้วทำไมไม่ขานรับหรือเปิดประตูให้วะ?! ลงไปทานข้าวเย็นได้แล้ว ! วันนี้รุ่นน้องของฉันมา แกต้องไม่ทำตัวไร้มารยาท ฉันไม่อยากให้คนอื่นมองว่าฉันสอนน้องไม่ได้เรื่อง เข้าใจไหมฮะ ! “
“นายเงียบ ๆ หน่อยได้ไหม ฉันกำลังวางแผนเกมส์อยู่”
คำตอบที่ได้กลับมาทำเอาดงเฮอยากหยิบสิ่งของแถวนั้นปาใส่หัวน้องชายขอตนให้สลบไปสักปีนึง เวรกรรมจริง ๆ ที่ดันมามีน้องชายติดเกมไร้มารยาทแบบนี้ เขาเดินเข้าไปใกล้ ๆ ก่อนออกคำสั่งซ้ำ
“ลง...ไป...กิน...ข้าว...เดี๋ยว...นี้...”
“ฉันเล่นเกมส์อยู่อย่ากวนได้ไหม ไร้มารยาทซะจริง อ๊ะ...โอ๊ยยยยยยยย!”
มือเรียวจับเข้าที่ใบหูของร่างสูงและออกแรงดึงมันจนร่างสูงร้องโอดโอยและเอียงตัวตามผลจากแรงกระทำ
“พูดดี ๆ แล้วไม่เชื่อใช่ไหมมม”
ดงเฮบิดใบหูน้องชายของตนก่อนลากลงมาข้างล่าง จนกระทั่งถึงห้องรับประทานอาหรเขาจึงปล่อยมือและเดินไปนั่งที่เก้าอี้ โดยที่ร่างสูงเดินลูบใบหูของเขาตามมานั่งตรงข้ามกับที่ร่างเล็กนั่งรออยู่แล้ว
“ซองมิน นี่คยูฮยอน น้องชายแท้ ๆ ของฉันที่เคยบอกไปน่ะ” ดงเฮพูดก่อนผายมือไปทางร่างสูงข้างตัว”ฉันเพิ่งบิดหูมันลงมาจากห้องมันเองแหละ
“อะ...อ๋อ...” ซองมินพยักหน้าหงึกหงักในขณะที่ซอฮยอนหัวเราะเบา ๆ ก่อนหันมาทำทีกินอาหารเมื่อร่างสูงหันไปส่งสายตาใส่ ร่างสูงหันไปที่ร่างเล็ก สายตาคมไล่มองจากบนลงร่างและพ่นลมออกมาทางจมูก
“เฮอะ...นึกว่าคนที่โซลจะรูปร่างดี ที่แท้ก็อ้วนเตี้ย”
ฉึก...
“นายว่าใคร”
ร่างเล็กหันขวับไปจ้องหน้าคยูฮยอน เขาอดกลั้นอารมณ์โกรธไว้ก่อนพูดเสียงเย็น
“อย่าทำเป็นซื่อหน่อยเลยเหอะ แถวนี้จะมีใครอยู่ที่โซลแล้วอ้วนเตี้ยล่ะ “
“ไอ้คยู ! แกพูดแบบนี้ได้ไง ขอโทษซองมินเดี๋ยวนี้นะ นี่เค้าเป็นพี่แกนะ....เอ่อ...ซองมิน ฉันขอโทษนะ คยูมันก็แบบนี้ล่ะ “ ดงเฮพูดขึ้น แต่ดูเหมือนทั้งสองคนจะไม่สนใจในคำพูดของเขาเลย ซอฮยอนเมื่อเห็นบรรยากาศเริ่มไม่ดี ก็ยกจานข้าวตนเองเดินหนีไปทางห้องครัว
“พี่แล้วไง ฉันไม่เห็นจะแคร์ แล้วฉันก็พูดความจริงด้วย ทำไมต้องโกรธล่ะ …อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ร่างสูงร้องออกมาเมื่อเล็บของพี่ชายตนจิกเข้าที่ต้นขาของตนเต็มที่
“เงียบ ๆ แล้วกินข้าวไปซะ ! ถ้าไม่อยากโดนอีก คราวนี้ฉันจะทุบแกเลย !” ดงเฮพูดก่อนส่งสายตาจิกกัดให้น้องชาย ก่อนที่จะหันไปหาร่างเล็ก “ขอโทษแทนไอ้คยูนะซองมิน ...อย่าถือสามันเลยนะ เดี๋ยวฉันจะลงโทษมันเอง นายไปกินข้าวกับซอฮยอนในห้องครัวก่อนเถอะ”
“...ครับ”
ซองมินมองจ้องตากับร่างสูงสักพักก่อนยกจานเดินไป ดงเฮมองก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา...
แล้วนี่จะซองมินจะอยู่กับคยูได้ไหมเนี่ย....
หลังจากกินข้าวเสร็จ ทุกอย่างก็กลับสู่ปกติ ดงเฮลงโทษคยูฮยอนด้วยการให้ล้างจานทั้งหมดและยึดโน้ตบุ๊คไว้
“สมน้ำหน้า ไอ้เด็กปากไม่ดี”
ร่างเล็กหัวเราะสะใจเบา ๆ เมื่อเห็นร่างสูงง่วนกับการล้างจานตามที่โดนลงโทษด้วยความอารมณ์เสีย เขาเดินออกไปนอกบ้านก่อนเงยหน้ามองบนท้องฟ้าสีมืดไร้ดาว แต่เขาก็ต้องชะงักเมื่อเห็นริ้วสีขาวสว่างตัดกับสีดำทึบ หลายริ้วผ่านสายตาเค้าไป
“นั่นมันดาวตกนี่....สวยจังเลย.......จริงสินะ ถ้าขอคำอธิษฐานกับดาวตก ก็จะสมปราถนานี่” เขาจ้องมองท้องฟ้าอีกสักพักก่อนหลับตาลง....
“ถ้ามันเป็นจริงได้... ขอให้ผมมีคนรักกับเค้าสักทีเถอะครับ ขอแค่คนเดียว ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็พอ”
กุก....
มือเรียวของซอฮยอนเปิดประตูห้องนอนของตนเข้าไป เธอกดสวิตซ์ไฟก่อนที่ทั้งห้องจะสว่างขึ้น หญิงสาวจัดกระเป๋าเพื่อที่จะไปเรียนวันพรุ่งนี้ก่อนที่จะนั่งลงบนเตียง ร่างเพรียวถอดสร้อยคอของเธอออกก่อนวางไว้ข้างเตียง ก่อนที่จะสวดภาวนาก่อนนอน
“ขอให้พระเจ้าเห็นใจฉัน...และทำให้ฉันได้พบกับแม่ของฉัน...ขอให้ชีวิตของฉันเปลี่ยนแปลงเถอะค่ะ”
ซอฮยอนถอนหายใจหลังจากขอคำปรารถนาและสวดภวานาแล้ว เธอล้มตัวลงนอนกับเตียงด้วยความเหนื่อยล้า
แกรก !
ร่างเพรียวชะงักเมื่อได้ยินเสียงเสียงหนึ่งดังมากจากนอกหน้าต่าง เธอหันไปมองก่อนที่จะแปลกใจเมื่อเห็นแมวตัวหนึ่งนั่งข่วนกระจกหน้าต่างอยู่
“แมวจากไหนกันเนี่ย....”
เธอพึมพำเบา ๆ ก่อนลุกขึ้นจากเตียงเดินไปเลื่อนกระจกและอุ้มแมวตัวนั้นมากอดไว้ในอ้อมกอด มือเรียวสัมผัสขนนุ่มอย่างแผ่วเบา ในขณะที่เจ้าแมวน้อยตัวนั้นคลอเคลียหญิงสาวจนเธออดเอ็นดูไม่ได้
“น่ารักจริง ๆ นะ....”
ครืด....
เสียงเลื่อนหน้าต่างบานเดิมดังขึ้นทำให้หญิงสาวหันไปมอง เธอสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นร่างโปร่งลอดหน้าต่างของเธอเข้ามาในห้อง แมวสีขาวตัวนั้นกระโดดไปที่ไหล่กว้างของร่างนั้นทันทีที่เข้ามายืนในห้องแล้ว
“นะ...นาย...” ดวงตากลมเบิกกว้างมองร่างที่อยู่ตรงหน้า ในขณะที่ร่างนั้นถอดหมวกคลุมผมของตัวเองออกก่อนเอ่ยขึ้น
“ขอโทษนะที่เข้ามาโดยไม่บอกไม่กล่าว ฉันแค่มาเอาแมวฉันเฉย ๆ น่ะ ให้ซุ่มดูเธออยู่ดี ๆ ก็ไม่ยอมซุ่มเฉย ๆ กลับไปรบกวนเธอซะงั้น...”
ร่างสูงพูดก่อนถอนหายใจ เขาปีนออกนอกหน้าต่างทางเดิมก่อนชะงักเหมือนเพิ่งนึกได้ มือหนาเปิดกระจกออกก่อนเอ่ยขึ้น
“ลืมแนะนำตัวไปเลยแฮะ ฉันชื่อยงฮวานะ เราคงจะได้เจอกันอีกนาน…. ไปล่ะ”
“เดี๋ยวสิ ! นาย !”
ร่างบางร้องเรียกแต่ก็ไม่ทันร่างสูงที่กระโดดข้ามหลังคาบ้านไปแล้ว ซอฮยอนเบิกตาอึ้งในสิ่งที่เห็น
“....กระ...กระโดดข้ามหลังคา.... นี่มันนินจาเลยนะ ... บ้าไปแล้ว สมัยนี้มันจะมีนินจาที่ไหนเล่า ใช่สิ...ตอนนั้นก็บอกว่าจะซุ่มดูเราด้วยนี่...อย่าบอกนะว่า .... หมอนี่จะเป็นนินจาที่ตามฆ่าเรา! “
ร่างเพรียวคิดก่อนพูดขึ้นเสียงดัง เธอรีบกระโดดลงเตียงก่อนห่มผ้าคลุมตัวซะมิด
“คราวนี้หนูขอให้พระเจ้าคุ้มครองหนูด้วยนะคะ !”
To be continue in part 2
You’re my wishlist
__________________________________________________
สวัสดีค่ารีดเดอร์ ~ >w<
ไรเตอร์ในที่สุดก็เพิ่งมาทัก 555555555555 เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เท่าไรของไรเตอร์ก็ไม่รู้ (ดองหมด) แต่งได้มึนๆอึนๆกันไป =A= แหะ ๆ
ยังไงไรเตอร์ก็ขอฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยยนะคะ ไม่โหวตไม่เฟบไม่ว่าแต่ช่วยคอมเม้นท์สักนิดนึง เพื่อกำลังใจของไรเตอร์นะคะ <3
ความคิดเห็น