คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ` Introdruction .
Introdruction .
เสียงอัสนีบาตดังขึ้นเป็นระยะแข่งกับสายฝนที่ตกกระทบกับหลังคาของจุดรับผู้โดยสารรถประจำทางแห่งหนึ่ง มือเรียวยกขึ้นกอดตัวเองเพื่อคลายความหนาวจากละอองฝนที่สาดเข้ามาในบริเวรที่เธอนั่ง เด็กสาวถอนหายใจเบา ๆ ก่อนทอดสายตามองสายฝนที่กำลังตกลงมาไม่ขาดสาย และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกง่าย ๆ
“ฝนตกแรงแบบนี้ จะกลับบ้านยังไงล่ะเนี่ย ให้รอก็คงอีกชั่วโมงนึงได้ล่ะมั้ง....”
เธอพึมพำเบา ๆ ก่อนเอนตัวพิงกับเก้าอี้ เธอก้มลงมองนาฬิกาข้อมือสีขาวของเธอที่บอกเวลาหกโมงเย็น ทำให้เธอถอนหายใจออกมาอีกรอบ .... ดวงตาหวานปิดลงช้า ๆ ด้วยความอ่อนล้าที่แบกรับมาทั้งวัน เด็กสาวหลับตาฟังเสียงฝนตกกระทบหลังคาและพื้นถนนจนกระทั่งความรู้สึกง่วงเริ่มเข้าแทรกซึม เธอจึงเอนศีรษะลงซบกับสันพนักเก้าอี้ อีกตัวข้าง ๆ กัน ก่อนที่จะหลับไปอย่างรวดเร็ว
เสียงย่ำเท้าดังขึ้นและใกล้เข้ามา....พร้อมกับร่างของชายหนุ่มที่ก้าวเข้ามาอยู่ภายใต้หลังคาของจุดรับผู้โดยสารรถประจำทาง เขาจ้องร่างที่นอนหลับใหลอยู่ก่อนที่จะเอ่ยขึ้น
“คนนี้ใช่ไหม ? พารัม ... “
แสงสีขาวสว่างวาบขึ้นตรงไหล่กว้างของเขา ก่อนจะรวมกันเป็นรูปร่างคล้ายแมวสีขาว มันกระโดดไปหาเด็กสาวก่อนหันไปหาชายหนุ่ม มันร้องเบา ๆ ราวกับจะตอบคำถามของผู้เป็นเจ้าของและกระโดดขึ้นไปอยู่บนไหล่ดังเก่า ร่างสูงมองร่างบางนิ่งก่อนคลี่ยิ้มออกมา
“ต่อจากนี้ไป ฉันจะคุ้มครองเธอเอง...องค์หญิง”
หญิงสาวขยับตัวตื่นก่อนลุกขึ้นตกใจเมื่อเห็นว่าตนอยู่ท่ามกลางดงดอกไม้หลากชนิด กลิ่นเกสรหอมหวนที่เธอไม่คุ้นเคยลอยเข้ามาปะทะจมูก ริมฝีปากเรียวเม้มเข้าหากันพลางมองไปรอบ ๆ ตัวอย่างตื่นตระหนก
....ที่นี่มันที่ไหนกัน.....
สวบ....
ร่างบางหันไปมองเสียงเหยียบย่ำที่เกิดขึ้นข้างตัว ก่อนที่ดวงตากลมจะเบิกกว้างเมื่อเห็นหญิงสาววัยกลางคนที่ตนคุ้นเคยยิ้มให้เธอ
“แม่....!”
เธอพูดด้วยเสียงแผ่วเบาก่อนพุ่งตัวไปโอบกอดผู้เป็นแม่อย่างแนบแน่น น้ำใสหลั่งรินออกมาจากดวงตาเรียวสวย เด็กสาวร้องไห้ออกมาอย่างหยุดกลั้นไม่ได้
“แม่...แม่หายไปไหนมาคะ หนูคิดถึงแม่มากนะคะ แม่หายไปแบบไม่บอกไม่กล่าวเลย ฮึก”
มือสาบลูบผมนิ่มอย่างอ่อนโยน แววตาของผู้เป็นแม่ที่มองร่างบางบ่งบอกถึงความเอ็นดูรักและห่วงใยที่มีให้
“แต่แม่ก็อยู่ตรงนี้แล้วนี่นา...อย่าร้องไห้เป็นเด็กขี้แงไปสิ ซอฮยอน...”
“ก็...ก็หนูคิดถึงแม่นี่คะ...ฮือ...”
หญิงสาวกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ร่างกลางคนหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนเลื่อนมือไปจับสร้อยคอสีทองของร่างบาง
“สร้อยนี้แม่ให้ลูกใช่มั้ย ?”
เด็กสาวพยักหน้า ผู้เป็นแม่ปล่อยมือจากสร้อยนั้นก่อนก้าวถอยหลังออกมาพร้อมกับที่ร่างของเธอเริ่มจางเลือนหายไปเรื่อย ๆ...
“ซอฮยอน ...สร้อยนั้น เป็นสร้อยที่มีความสำคัญมาก หนูต้องรักษาสร้อยนั้นดี ๆ นะลูกนะ”
“แม่.....”
“แล้วสักวัน ลูกจะเข้าใจความหมายของสร้อยนั้น....”
เฮือก...
ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้น...เสียงเม็ดฝนตกกระทบลงบนพื้นถนนทำให้เธอคิดได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้คือความฝัน มือเรียวเลื่อนมาจับสร้อยสีทองที่สวมไว้ ความอบอุ่นในฝันของเธอยังคงไม่สร่างซา ราวกับว่าเกิดขึ้นจริง.....
“แม่คะ.....”
เธอเม้มปากเป็นเส้นตรงก่อนกำจี้สีทองไว้ใจมือด้วยสีหน้าครุ่นคิด....
รถกระบะคันสีดำแล่นเข้ามาเทียบหน้ารั้วบ้าน เจ้าของรถก้าวลงจากรถก่อนเดินอ้อมไปเปิดประตูให้ผู้นั่งข้าง ๆ
“ถึงแล้วล่ะ...” เขาพูดพร้อมผายมือให้ผู้ที่นั่งอยู่ออกมา
“ขอบคุณที่เปิดประตูให้ครับพี่ดงเฮ” ร่างเล็กยิ้มก่อนก้าวออกจากรถพลางสะพายเป้ใบใหญ่ขึ้นบนหลัง แต่ไม่ทันที่จะได้สะพายกลับโดนแย่งไปซะก่อน
“เดี๋ยวฉันถือให้ นายน่ะอยู่บนรถไฟมาทั้งวันคงจะเมื่อยมาก ให้ฉันถือเถอะ”
“มันจะดีเหรอพี่ดงเฮ มันหนักมากเลยนะ แล้วผมก็เกรงใจพี่ด้วย”
“เอาน่า ไม่เชื่อใจเจ้าของสวนกุหลาบมกโพรึไง ...ฉันน่ะชาวไร่ชาวสวนมาเองเชียวนะ .... ไป ๆ เข้าไปบ้านได้แล้ว”
ดงเฮสะพายกระเป๋าเป้นั้นก่อนดันหลังร่างเล็กเดินเข้าบ้านทันที ร่างบางที่เพิ่งจะมาถึงก่อนดงเฮพอเห็นพี่ชายตนเดินมาทางนี้ก็ร้องทักทันที
“อ้าว พี่ดงเฮ”
“ซอฮยอน... นี่เธอเพิ่งมาถึงบ้านเองเหรอ ?”
“ค่ะ....พอดีว่าติดฝนอยู่”
“จริงสินะ...ฝนตกนี่นา แถมตกหนักด้วย ... แบบนี้น่าจะเป็นฝนเปลี่ยนฤดูล่ะมั้ง อ้อใช่ ! … นี่ซองมิน รุ่นน้องพี่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่พี่เคยบอกว่าจะมาเที่ยวที่ไร่เราประมาณสัปดาห์นึงน่ะ”
ดงเฮแนะนำตัวร่างเล็กให้เด็กสาวฟัง เธอร้องออกมาด้วยความเข้าใจก่อนยิ้มให้ร่างเล็กอย่างเป็นมิตร
“ฉันชื่อซอฮยอนค่ะ เป็นน้องสาวบุญธรรมของพี่ดงเฮ”
“อ่า...เคยได้ยินพี่ดงเฮพูดบ่อย ๆ ตอนเรียนอยู่มหาวิทยาลัยอยู่ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”ร่างเล็กยิ้มตอบด้วยความเป็นมิตร “ว่าแต่...พี่ดงเฮก็มีน้องชายแท้ ๆ คนนึงที่ชื่อคะเยิน...คะแยอะไรสักอย่างใช่มั้ยครับ ?”
“คยูฮยอนน่ะหรอ ...หมอนั่นอยู่ในบ้านมั้ง สงสัยกำลังติดเกมส์อยู่ ... จะบอกว่าหมอนั่นนิสัยเสียมาก ๆ เลยล่ะ ถ้านายอยู่นี่ต้องทนนะซองมิน”
ดงเฮพูดก่อนถอนหายใจออกมา ซอฮยอนพยักหน้าให้คำพูดของพี่ชายของตนเพื่อแสดงให้เห็นว่าเป็นความจริง ร่างเล็กพยักหน้าเบา ๆ ก่อนที่ทุกคนจะชวนกันเข้าไปในตัวบ้าน
ปึก...
กองเอกสารต่าง ๆ ถูกวางลงบนโต๊ะโดยฝีมือของร่างสูงโปร่งผู้เป็นประธานบริษัทหนึ่งที่ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดในประเทศ สายตาของเขามองแผ่นกระดาษใบหนึ่งก่อนที่จะกยิบกระดาษแผ่นนั้นมาอ่านเนื้อหาในนั้น
“ลี...ดงเฮ...”
เขาพึมพำเบา ๆ ก่อนถอนหายใจออกมา หลังจากอ่านจบแล้ว ....เขาวางกระดาษนั่นลงกับโต๊ะและมองออกไปที่หน้าต่างซึ่งบรรยากาศภายนอก สายฝนเริ่มลงเม็ดแล้ว...
“ลีดงเฮ นายคือความหวังของฉัน”
To be continue in part 1
ความคิดเห็น