คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : -7- How love do i is how fool am i
.
ไหล่เล็กพยามข่มไม่ให้คนที่อยู่ด้วยรู้ว่าเขากำลังตื่นและร้องไห้ มือบางกำผ้าปูสีขาวแน่นหมัด ทุกๆรอบเหตุการณ์ที่เคยทำร่วมกัน จูบแสนหวานที่น่าหลงใหลย้อนกลับเข้ามาทำความเจ็บปวด ตอนนี้ยุนโฮไม่ใช่ของแจจุง
...ไม่สิยุนโฮไม่เคยเป็นของคิมแจจุงด้วยซ้ำไป...
“...อึก....” ข่มกรามกัดพันแน่นไม่ให้เสียงสะอื้นหลุดลอดออกมา ยุนโฮไล่เจ็บ แต่เรื่องที่เจ็บกว่าคือความ
สัมพันธ์ของยุนโฮกับใครที่ไม่ใช่เขา
“...” ซีวอนลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องกว้างโดยไม่ปริปากแม้เห็นว่าไหล่นั้นสั่นเครือ ทุกครั้งไม่ว่าเรื่องอะไรแจจุงเป็นคนเข้มแข็ง แต่กับเรื่องยุนโฮเท่านั้นที่ทำให้แจจุงกลายเป็นคนอ่อนแอ แม้เรื่องเล็กๆก็กลับร้องไห้งอแงเหมือนเด็กๆอยู่ร่ำไป
เหมือนตัวเขา ชอยซีวอนใจเย็นเสมอ แต่กับเรื่องของแจจุงแล้ว เรื่องเล็กๆกลับทำให้คิดมากจนแทบคลั่ง
ทันทีที่ประตูปิดลง น้ำตาที่ถูกกักกันได้ไหลออกมาอย่างอิสระ เสียงสะอื้นทำลายความเงียบในห้องนอนใหญ่ ร่างสูงที่ออกไปได้แต่ยืนฟังเสียงสะอื้นนั้นอยู่หลังประตูเพียงฉากกั้น จะให้ทำอะไรในเมื่อแจจุงรักคนอื่นคนนั้นมาตลอด........
“ซีวอน..” จุนซูที่นั่งอยู่ที่พื้นทางเดินยาวไม่ห่างจากประตูห้องนั้นเอ่ยเรียก ซีวอนได้ยินแต่ไม่ได้หันหน้าไปมองนัก เพียงแต่รอฟังคำที่น้องชายตัวเล็กของเขาเอ่ยอย่างเงียบๆ
“ไม่มีอะไร....” จุนซูกลืนคำพูดที่อยากพูดลงคือไปหมด มันไม่ใช่เรื่องของเขาซักหน่อย ตาเล็กเหลือบขึ้นมองคนตัวโตก่อนที่จะหลุบตาลงต่ำ สายตาคาดคั้นที่เจ็บปวดของซีวอนกำลังจ้องมาที่เขา
“นายพูดเถอะ....” เสียงเรียบที่เบาคล้ายขาดช่วงเอ่ยถาม ซีวอนมองร่างเล็กที่ก้มงุดพรางเป่าลมออกทางปากเพื่อระบายความอัดอั้น
“ไม่ใช่เรื่องของฉัน แต่เป็นเรื่องของคุณแจจุง ....และก็ไม่ใช่เรื่องของพี่.........” จุนซูเงยหน้าขึ้นปะทะสายตาของร่างสูง นัยน์ตาที่แทบแสดงความสุขออกมาตลอดเวลากลับไหวราวกลับว่าทนสายตาของอีกฝ่ายไม่ได้
.....นายรัก...ขนาดนั้นเลยหรอ.....
จุนซูสูดหายใจลึก..
“.....และมันก็เป็นเรื่องของคุณยุนโฮ...กับอีกคนนึง…………………คนอื่น...” คำพูดถูกปล่อยออกมาจนจบ ไม่รู้ว่าคำพูดนั้นบอกซีวอนด้วยอารมณ์แบบไหน และมีจุดประสงค์อะไร
....มันก็แค่เรื่องที่เขาไม่เคยเกี่ยวข้องด้วย....
“มีคนอื่น?”
คำพูดที่ได้ยินนั้นไม่ค่อยจะน่าเชื่อถือในสายตาร่างสูงเลยถ้าหากไม่ได้ออกมาจากปากของจุนซู
....ยุนโฮรักแจจุง....
มันเป็นแบบนั้นมานานแล้ว..................
แล้วแจจุงก็รักยุนโฮมาตลอด.....
“ใช่!! นายมันโง่ คู่นอนมาเหยียบถึงบ้าน! นายจะไปชกชองยุนโฮ หรือโอ๋คิมแจจุงล่ะ นายมันขี้ขลาด...!!” เสียงเล็กโวยวายอย่างโมโห และหยุดลงเมื่อนึกได้ว่า เขา......ไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะยุ่ง ตัวเขาเองไม่มิสิทธิ์โกรธแทนแจจุง
...หรือแทนใคร...
ซีวอนไม่โต้เถียง...ทำให้บรรยากาศดูอึดอัดเข้าไปอีก
“ถ้าเป็นฉัน... ฉันจะ....ทำให้คนที่ฉันรักหันมา......รัก.....ฉัน” จุนซูพูดต่อ
...
“ถ้าเป็นฉัน.... ฉันจะไม่ยอมให้คนที่ฉันรักไปรักคนอื่นตั้งแต่ต้น....”
...
“ถ้าเป็นฉัน....ฉันจะไม่มีวันเสียสละแบบโง่ๆ”
...
ปัก!!
มือหนาทุบลงอย่างแรงที่ผนังปูน ซีวอนกลับตาลง คิ้วได้รูปขมวดมุ่นราวกลับทบทวนอะไรๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า......
“อย่างนายจะรู้อะไรล่ะ....” ซีวอนเอ่ยเสียงแข็งก่อนที่จะกลับเข้าไปในห้องนอนของแจจุงอีกครั้งหนึ่ง
......ถ้าเป็นฉัน... ฉันจะ....ทำให้คนที่ฉันรักหันมา......รัก.....ฉัน……
คำพูดของจุนซูเข้ามาป่วนในสมอง...รู้ดีอยู่แล้ว.... ทำไมถึงต้องถูกย้ำด้วยเด็กอย่างจุนซูด้วยนะ...
ประตูถูกเปิดและปิดลงอย่างรวดเร็วจนคนในห้องไม่ทันที่จะตั้งตัวหรือทำอะไรทั้งนั้น นัยต์ตาคู่สวยที่ยังคงมีน้ำตาคลออยู่หลบสายตาของร่างสูงอย่างหน้าเจ็บใจ ไม่มีเสียงใดใดเล็ดลอดออกมาชั่วอึดใจหนึ่ง ท่ามกลางความอึดอัดก็เป็นแจจุงเองที่ทำลายความเงียบ...
“ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว”
แจจุงก้มหน้าลงจนผมปรกหน้าทำให้คนสูงไม่รู้ว่าเขากำลังร้องไห้อยู่อีกรึปล่าว ซีวอนเดินเข้ามาใกล้ก่อนที่จะนั่งลงตรงหน้าของแจจุง มือแกร่งประคองหน้าสวยขึ้นแต่ไม่สำเร็จ เพราะความดื้อดึงของคนตรงหน้า
“คุณไม่เป็นไรจริงๆน่ะหรอ?”
.
..ถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว..
.
.
“ผมถามคุณอยู่นะ มองผมหน่อยสิ”
.
.
.
แจจุงไม่ตอบ พยามไม่แสดงความรู้สึก
ตอนนี้ไม่ว่าต่อหน้าใคร หรือซีวอน เขาไม่อยากจะแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น
“ถ้าคุณไม่เงย ผม...”
“ฉัน..งะ..เงยแล้ว…….ฉัน...ไม่เป็นไร”
ไม่ทันพูดจบ น้ำเสียงดุเย็นๆของซีวอนก็ชนะเสียแล้ว ตาโตคู่สวยประทะกับแววตาสงบนิ่งของซีวอนในทันที มันเย็นยิ่งกว่าอยู่ใต้ทะเลที่หนาวเยือก อยากจะหันหน้าหนีออกไปซะเดี๋ยวนั้น
รู้สึกอาย และ…เจ็บ ที่ต้องให้ซีวอนมานั่งดูความอ่อนแอของเขา...
.
.
“ดีแล้ว” ซีวอนยิ้มกว้าง มือหนาปล่อยมือออกจากแก้มสีแดงระเรื่อแล้วหันหลังกลับ แอบเสียดายที่อยู่ใกล้ชิดแต่เกินจะไขว่คว้า ริมฝีปากอิ่มอยู่ตรงหน้าแต่ไม่อาจจะทาบเพื่อลิ้มรส ร่างบางไม่อาจรู้เลยว่าคนตรงหน้าเขาเจ็บปวดมากมายแค่ไหน
“....”
แม้นัยน์ตาของซีวอนดูเหม่อไกลออกไปในห้วงความคิดขณะนั้นของแจจุง แต่เสียงนุ่มๆกลับทำให้รู้สึกคลายความเจ็บปวด และอบอุ่น
“นายกอดฉันได้ไหม?” มือบางคว้าชายเสื้อตรงหน้าไว้ก่อนที่ร่างสูงจะได้ไปไหน แขนถูกทิ้งน้ำหนักลงรั้งยั้งเท่าไม่ให้ก้าวเดินต่อ
"...."
“ฉันมันโง่ งั้นสิ?” แจจุงกัดริมฝีปาก ซีวอนซีวอนไม่ตอบคำถาม ได้เพียงยืนนิ่งอยู่ที่ปลายเตียง
“ไม่...หมอนั่นตังหากที่โง่”
มือหนาขยี้ผมสวยเบาๆ ก่อนที่จะไล่ลงมายังแก้มเนียน และผละออกอย่างชั่งใจ
...แต่เขาคือคนที่โง่เง่าที่สุด...
...........
...........
...........
-JUNSU-
มือเล็กเอื้อมไปหยิบลูกบอลที่ถูกวางเอาไว้ในสวนแล้วกลิ้งมันไปมาพรางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เสียงรถขับเคลื่อนเข้ามาทำให้จุนซูละสายตาไปมอง เป็นรถคันเดียวกับเหมือนหลายชั่วโมงก่อน
ทันทีกับที่เจ้าของชื่อปาร์คยูชอนเดินกลับออกมาจากตัวบ้านโดยมีใครอีกคนเดินออกมาด้วย ก็จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากใครในรูปที่เขาเห็นเมื่อเช้านี้ ....ชองยุนโฮ...
ยุนโฮหันมามองบ้านอีกหลังข้างๆกัน ก่อนที่จะประสายตากับจุนซู ยุนโฮมองคนตัวเล็กอย่างพิจารณาก่อนที่จะหันกลับไปหายูชอนอีกครั้ง ยูชอนดึงร่างสูงกว่าเพื่อจะจูบอีกครั้งก่อนกลับ ยุนโฮไม่ปฏิเสธจูบนั่นจูบตอบอย่าไม่สนใจสายตาเหยียดระอาอีกสองคู่ที่กำลังจบจ้อง
....ชอง..ยุนโฮ...
จุนซูหรี่ตา
“ฉันจะโทรหา..” ยุนโฮพูดพรางเหลือบสายตามองจุนซูก่อนแวบหนึ่ง
“ฉันรู้...” ยูชอนยิ้มเจ้าเล่ห์ตอบทิ้งท้ายก่อนที่จะก้าวขึ้นรถ ชางมินประทะสายตากับยุนโฮ ชางมินมองเหยียดๆแต่กลับดูเหมือนเด็กไม่รู้จักโตในสายตาของร่างสูงกว่า ยูชอนเห็นว่าท่าไม่ดีจึงกระชากเสื้อชางมินแล้วส่งสายตาให้กลับไปทำหน้าที่ขับรถ
รถคันหรูแล่นจากไป ยุนโฮหันกลับมามองจุนซูอีกครั้ง จุนซูทำเป็นไม่สนใจโยนลูกบอลและรับมันเล่นอยู่ในสวน
“จุนซู?” ยุนโฮเอ่ยหลังจากหรี่ตามองแป็บนึง จุนซูถึงกับชะงักและหันกลับไปมองคาดคั้นเอวคำตอบ
“นายรู้ชื่อฉันได้ไง” จุนซูขมวดคิ้ว แววตาฉายความสับสน ยุนโฮอมยิ้มพรางซุกมือลงไปที่กระเป๋ากางเกง
“นั่นสินะ..” ยุนโฮตอบแค่นั้นและเดินกลับเข้าไปยังตัวบ้าน
........
........
........
-Changmin-
“คุณยิ้มอะไร..” ชางมินขมวดคิ้วเมื่อเห็นเจ้านายของตนยิ้มร่า
“หือ ปล่าวนี่?” ยูชอนพูดพรางเอื้อมมือไปกดเปิดประทุนออก เสียงเพลงถูกเร่งให้ดังขึ้นนิดหน่อย
“ขับช้าๆหน่อยนะ...” ยูชอนยิ้ม
“อะไรนะ?” ชางมินทวนอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง วันนี้ปาร์คยูชอนต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ชะลอรถลงขับช้าๆเพื่อกินลมเอาบรรยากาศ?
“นี่คุณกำลังคิดอะไรอยู่??” คนขับรถเบ้หน้าและขยี้หัวตัวเองด้วยมือข้างหนึ่ง
“ผมรู้สึกคล้ายว่ามันคล้ายฉากยอดฮิตในหนังรักน้ำเน่า-_-”
“พิศวาสฉันรึไง...”
“ผมแค่สมมุติน่า ผมเกลียดคุณจะตาย....” ชางมินหัวเราะ แต่ก็หุบยิ้มเมื่อหันไปเห็นสีหน้าของคนข้างๆ
สายตาที่เจ้าเล่ห์มองทอดออกไปแสนไกล ทั้งๆที่ยิ้มแต่กลับดูว่างเปล่า
..
“........”
ชางมินขับรถต่อไปปล่อยให้ความเงียบถูกแทนด้วยดนตรีเบาๆ ให้เสียงเพลงเคาะความคิดและความรู้สึก ให้เวลาสำหรับทบทวนวังวนในจิตใจของตัวเอง
.
.
.
.
.
.
.
สวัสดีคอมเม้นนะเครอะ รับทูยูไม่ได้ก็ไม่ต้องอ่านค่า อีนังมิเดขอโทษค่ะ.... _ _ "
เรื่องนี้รักปาร์ค ถึงปาร์คจะแร่ดแต่มิเดก็รักปาร์ค 5 5 5 5
แต่ตอนนั้นทีแรกที่หยุดเพราะเคาบอกว่าเขียนเยอะๆค่อยลง
ทำจริงๆเลยดองไปเลยค่ะ ทำไมได้555+ มันเปิดเทอมเลยทำเอาเขียนไม่ออก เหอๆ ดังนั้นขออัพบ่อยๆและลงบ่อยๆ เป็นวันเว้นวัน หรือสองวันครั้งนะคะ สะสางงาน.... ส่วนความยาวก็ขึ้นอยู่กับว่าเขียนไปแค่ไหน
ใครจะอ่านยาวๆก็รอผ่านไปซักหลายตอนค่อยเข้ามาอ่านนะคะ มันอัพยาวๆไม่ได้จริงๆ
555
ไม่สนุกเลิกอ่านได้ แต่มิเดจะรับผิดชอบให้จบ เลิกเขียนไม่ได้แน่นอนค่ะ _ _"
------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น