คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : -5- Fake love??
Flash back
เอี๊ยดดด
รถบีเอ็มสีดำคันหรูเบรกชะงักทันทีเมื่อทีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าสุนัขวิ่งตัดหน้า เจ้าของรถหน้าขึ้นสีเมื่อคนขับวัยสิบห้าเบรกไม่บอกไม่กล่าว
“โว้ย!!” ยูชอนโวยวายอย่างหัวเสียเมื่อหน้าแทบคะมำลงไปจูบกับพื้น
“อุ๊ย โทษทีฮะ” คนตัวเล็กยิ้มอย่างใสซื่อขัดกับเสียงที่ฟังดูกวนหูนัก คนฟังต้องสบถในทำคออย่างไม่เข้าใจว่าเขาทนจ้างไอ้เด็กขับรถมาได้นานสองนานได้ยังไง
ชางมินเอื้อมมือไปกดเปิดเพลง แล้วเคลื่อนรถต่อช้าๆฮัมเพลงตามอย่างสบายใจ
“ไม่ยักรู้ว่านายเป็นเจ้าของรถ..” เสียงทุ้มพูดดังพอให้ได้ยินท่ามเสียงเพลงที่เปิดดังจนอื้อหู แต่ไม่รู้ว่าชางมินนั้นฟังรึปล่าวเพราะเอาแต่ฮัมเพลงโดยไม่สนใจที่เจ้านายพูดแม่แต่น้อย
“ฮือ ฮืม ฮื้มมม~”
“ฉันหมดความอดทนเมื่อไหร่นายจะถูกไล่ออก”
“เฮ่อ~!”
“ชางมิน!!!”
“อะไรฮะ???”
ชางมินมาอยู่บ้านยูชอนตั้งแต่เมื่อสองเดือนก่อนโดยไม่บอกประวัติที่มา บอกยูชอนแค่ว่า ขอข้าวกินที่อยู่กับค่าข้าวเที่ยงเวลาไปโรงเรียนเท่านั้น งานอะไรก็ทำได้ทุกอย่าง แค่ขอเรื่องกินกับขอไปโรงเรียนตามปรกติ ยูชอนเห็นว่าเป็นเด็กที่ประหลาดดีเลยรับเอาไว้ แต่ตอนนี้ยูชอนเริ่มรู้สึกว่าเขาคิดผิด
“....นายมันกวนประสาทชะมัด”
“อื้อ ผมรู้~”
ตั้งแต่เกิดมาชางมินเป็นคนแรกที่ทำให้ปาร์คยูชอนโมโหได้ขนาดนี้ มันน่าไหมขนาดนามสกุลของชางมินตอนนี้ยูชอนยังไม่รู้เลย
“ขับเร็วขึ้นอีกซิ นายจะคลา...”
“คุณจะให้ผมขับเหมือนอยู่บนสนามแข่งรึไง ผมรู้ว่าคุณรวย แต่ไม่เบื่อหรอที่ต้องเถียงกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ” ชางมินหลี่เสียงเพลงลงแล้วเอ่ยตัดเรียบๆ
“ฉันไม่เบื่อนะ ดังนั้นเร่งรถซะ!”
“เพราะคุณมันบ้าน่ะสิ” ชางมินไม่ทำตามที่ยูชอนสั่ง
“นายนี่มัน!!”
“คิดคำด่าไม่ออกแล้วงั้นสิ” ชางมินฉีกยิ้ม
“.....”
หลายครั้งที่ชางมินยอมทำตามใจจนรถตำรวจวิ่งตามกันเป็นแถว แล้วทุกทียูชอนก็ลงไปเถียงกับตำรวจเป็นชั่วโมง สุดท้ายก็ฟาดเงินก้อนโตไป
“ถึงแล้ว” ชางมินเบรกแรกนิดหน่อย ยูชอนถึงกับเด้งไปข้างหน้า บางทีก็เริ่มสับสนว่าใครเป็นเจ้านายแน่
“ฉันมีตา คราวหลังไม่ต้องบอก” ยูชอนเอ่ยจุกๆรู้สึกอยากจะอาเจียน ลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าบ้านอย่างทุกลักทุเล
“....”
“อยากกินอะไรไปบอกพ่อครัวล่ะ”
“คร๊าบบ~บ”
ชางมินลากเสียงยาวขับจอดรถกลับเข้าที่ หลังจากนั้นจึงเดินไปทางห้องครัวอย่างทุกวัน ถึงยูชอนบอกว่าอยากกินก็สั่งพ่อครัว แต่ทุกวันเขามักจะหยิบของเหลือๆในตู้เย็นออกมากิน
“กิมจิเกชามโตแสนอร่อย”
เขาเอ่ยชื่อของกินที่ว่างตระหง่านอยู่ในตู้เย็นยิ้มกว้าง ในโลกนี้สำหรับเขาไม่มีอะไรเลยที่ไม่อร่อย ว่าแล้วก็หยิบกิมจิชามใหญ่ไปอุ่นในไมโครเวปก่อนที่จนลงมือกินให้หมด ก็ถ้ากินไม่หมดพรุ่งนี้เจ้านายเอาแต่ใจของเขาคงให้พ่อครัวไปเททิ้งแล้วทำใหม่ด้วยบอกว่ามันเก่าแล้ว
ครืด...ครืด...
โทรศัพท์มือถือเครื่องเก่าแสดงชื่อ ปาร์คยูชอน อยู่บนหน้าจอ
ชางมินวางชอนลงกับโต๊ะแล้วเดินไปทางห้องของเจ้านายของเขาอย่างไม่สบอารมณ์
“รวยมากรึไงคุณ!!” ชางมินผลักประตูเสียงดังเข้าไปและพบว่าเจ้านายเอาแต่ใจนอนรออยู่ก่อนแล้ว
“สบู่หมดไปเอาให้หน่อย” ยูชอนเอ่ยน้ำเสียงนิ่งๆพรางจ้องส่องเข้าไปในถ้วยกาแฟอย่างพินิจพิจารณา เด็กหนุ่มแอบสงสัยว่ายูชอนคงกำลังสำรวจว่ามีฝุ่นกี่เม็ด
“อยู่ตรงไหนล่ะฮะ”
“ตู้ชั้นบน แกะ แล้วก็ไปวางไว้ในห้องน้ำ”
ยูชอนเอ่ยพรางชี้ไปยังตู้ไม้ฮอกกานีที่อยู่ตรงข้างกับปลายเตียงพรางจิบกาแฟในถ้วยโดยไม่สนใจว่าชางมินจะมองด้วยสายตาคาดโทดอยู่ในใจ
“มีอะไรจะสั่งอีกมั้ย คุณก็รู้ผมหิวข้าว” ชางมินบ่นแต่ก็เดินไปหยิบสบู่แกะห่อและเอาไปวางในห้องน้ำโดยดี เสียงของเจ้านายเอาแต่ใจก็ดังขึ้นอีก
“ทำน้ำอุ่นด้วย”
“แล้วอะไรอีกครับ???”
“น้ำไม่ต้องร้อนมาก” เอ่ยอย่างพอใจพรางวางแก้วที่โต๊ะเล็กข้างเตียง
ยูชอนถอดเสื้อเชิร์ตออกแล้วเดินไปเปิดไปปรับแอร์ก่อนที่จะเดินเข้าไปดูน้ำอุ่นในห้องน้ำ
“ร้อนไปหน่อยนะ” ยูชอนพูดเมื่อจุ่มมือลงในอ่างอาบน้ำ
“ฉันไม่ค่อยชอบ..ช่างเถอะ นายออกไปได้แล้ว...ฉันเหนี่อย”
“อือ..” ชางมินตอบก่อนที่จะหยุดมองผิวขาวละเอียดที่เต็มไปด้วยรอยตรงหน้า
“นี่คุณ...อีกแล้วหรอ??” ชางมินเอ่ยอย่างระอาใจ
“ทำไม เป็นเด็กเป็นเล็ก อยากจะลอง??” ไม่เอ่ยเปล่ายูชอนจับคางของคนตัวเล็กกว่ายกขึ้น ชางมินสะบัดมันออกแล้วหัวเราะ
“หึ ผมไม่พิศวาสคุณหรอก”
“ก็ดีแล้ว ออกไป ฉันจะอาบน้ำ” ยูชอนผลักหัวชางมินทีหนึ่งดันเด็กหนุ่มออกจากห้องน้ำและปิดประตูลง....
.
.
เช้าตรู่
“หมอนั่นไปโรงเรียนแล้วหรอ” ยูชอนทำจมูกฟุดฟิดชะโงกดูสิ่งที่ส่งกลิ่นหอมอยู่ในกระทะ
“ชางมิน?? อ้อ วันนี้วันเสาร์ครับ”
“เอาของเก่าทิ้งด้วยนะ ฉันไม่ชอบของเหลือ”
“ไม่มีของเหลือครับ”
“แปลกจังนะ หมดทุกวัน เอาไปให้หมากินล่ะสิ” ยูชอนเลิกคิ้วอย่างแปลกใจพรางรับจานข้าวผัดหอมกรุ่น ลุงลีพ่อครัวประจำบ้านแอบกลั้นหัวเราะอย่างเสียไม่ได้เมื่อนึกถึงหมาที่กินของเหลือทุกๆวัน
“อารมณ์ดีแต่เช้านะ” เสียงทุ้มเอ่ยสูงๆไม่ทิ้งมาดคุณชายเอาแต่ใจ พรางตักข้าวผัดเข้าปาก
“เรียกหมอนั่นเตรียมรถด้วยล่ะ วันนี้ฉันจะออกไปข้างนอก”
“ครับคุณชาย”
“รสไวน์” มุมปากยิ้มนิดๆพรางแตะที่ริมฝีปาก จูบรสไวน์ยังคงสร้างคว้ามร้อนให้ริมฝีปากเมื่อนึกถึง
“.....”
“ไปบอกหมอนั่นสิ!!!”
“ครับ!! คุณชาย...!”
.
.
.
“จุนซูนายจะกินอะไรล่ะ เดี๋ยวฉันจะทำให้” ซีวอนอ้าปากหาวกว้างๆพรางบิดขี้เกียจสองสามที
“อะไรก็ทำเหอะ ฉันไม่เรื่องมาก”
“งั้นกินโยเกิร์ตในตู้เย็นแล้วกัน” ว่าแล้วก็ล้มตัวลงฟุบกับโต๊ะ เมื่อคืนเขานอนไม่ค่อยจะหลับเท่าไหร่
...อาจเพราะแจจุง...
“นายก็รู้ฉันไม่ชอบโยเกิร์ต” จุนซูขมวดคิ้ว
“ไอ้เด็กบ้า พี่ซีวอนสิถึงจะถูก กินโยเกิร์ตนั่นแหละ ฉันไม่มีอารมณ์แล้ว”
ปัง!!
เสียงดังขึ้นมาจากชั้นล่างของตัวบ้าน
ซีวอนยันตัวลุกขึ้นถอนหายใจยาวๆก่อนที่จะวิ่งออกไปดูราวกับเป็นเรื่องปรกติ
“สงสัยทะเลาะกันกลับมา”
“อ้าว..” จุนซูมองตามงงๆก่อนที่จะเดินตามออกไปเหมือนกัน เมื่อซีวอนเห็นแจจุงเดินขึ้นบันไดมาก็เดินเข้าไปลูบผมสีดำขลับอย่างปลอบใจ แต่แจจุงกลับไม่เงยหน้าขึ้นมาหรือพูดอะไรแม้แต่น้อย
“.....”
“แจจุง??”
คนตัวสูงรับรู้ถึงความผิดปรกติที่เกิดขึ้น
“ฮึก...”
ร่างบางที่พยามควมคุมไหล่ให้คงนิ่งเริ่มสั่นเบาๆ เสียงสะอื้นที่พยามเก็บกลั้นไม่อาจที่จะกลั้นต่อไปได้
“ฮึก..ซีวอน...นายโกหก..ยุนโฮ....ยุนโฮไม่ได้รักฉัน” แจจุงซุกหน้าลงไปที่อกกว้างแล้วร้องไห้ออกมาเสียงดัง ซีวอนกอดไหล่บางเอาไว้แน่นโดยไม่พูดอะไรได้แต่ลูมผมสีดำขลับนั้นอย่างรู้สึกเจ็บในอก
ในเวลาแบบนี้เขาควรจะพูดอะไรดีนะ?
“แจจุงนายเข้มแข็ง” ซีวอนกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีก มือแกร่งโอบกอดอย่างพยามที่จะบอกว่าเขาไม่อยากให้ใครคนนี้ร้องไห้
เมื่อแจจุงร้อง เขาเจ็บ
เมื่อแจจุงเจ็บ เขาเจ็บยิ่งกว่า
“ฮึก...ยุนโฮเขา..ยุนโฮ..!!!”
“.....”
“เขา..หลอกให้..ฉัน..รัก....” สิ้นคำสุดท้ายดวงตาคู่สวยที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตาก็ได้ปิดลงอย่างเหนื่อยอ่อน
“รอถามแจจุงหรือเดินไปชกปากยุนโฮก่อนดีฮะ? ฉันอุตส่าห์...”
"...."
"...."
“ซีวอนนายเข้มแข็ง” จุนซูตบไหล่ซีวอนเบาๆ
ซีวอนกัดปากริมฝีปากแน่นก่อนที่จะเริ่มเดิน
.
.
------------------------------------------------------
เย้ 5555555+ มีคนอ่านด้วย โอ้ววววววว มีคนเม้นด้วยยยยย -0-"""
(แอบน่ากลัว)
เพิ่มอีกข้อนึงนอกจากห้ามด่าคนแต่งยังห้ามดักตีหัวด้วยนะคะ - -
เนื่อเรื่องเพิ่งจะเริ่มgค่ะอย่าเพิ่งฆ่าแกง เดี๋ยวไม่มีคนแต่งต่อ - -""
มิเดโอลี่(จัง) 55
------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น