คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : -4- Mark of kissing
5555555+ แหะๆ เราว่าจะอัพวันละ 2 หน้าจริงๆนะ วันนี้มันมาจากไหรอีกสี่หน้าครึ่งล่ะเนี่ย สรุปวันนี้อัพเกือบ 7 หน้า เอาเป็นว่าไม่ล็อกแระ อัพเท่าที่เราพิมพ์แล้วกัน บางตอนน้อย บางตอนเยอะช่างมัน 55555555+ ชื่อตอนไม่ต้องอ่านหรอกที่จริงเราเขียนไปมั่วๆ -0-" (อีมิเดย์เอ้ย) ตอบเรื่องคู่ คือว่าเราไม่บอกน่ะค่ะ ทรมานใจคนอ่านดี (หัวเราะ) แต่ถ้ากลัวก็ไม่ต้องอ่านต่อนะคะ...เดี๋ยวจะเสียความรู้สึกเมื่อผิดหวัง... แต่ถ้าใจกล้าก็อ่านเลยค่ะ
....................................................................................................................................................................................
“แบบนี้ดีแล้วฮะ” จุนซูปฏิเสธ พรางก้มหน้าลงมองพื้นที่ตัวเองทำแฉะเป็นทางยาวไปหมด มองเสร็จก็เบ้ปากอย่างโทษตัวเอง ทำให้แจจุงมองภาพนั้นอย่างเอ็นดู
“ถึงแล้วนี่ห้องฉัน” แจจุงเปิดประตูเข้าไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่สีขาวสะอาดสะอ้านให้กับจุนซูผืนหนึ่ง จุนซูรับมันมาห่อตัวเอาไว้ ผืนมันใหญ่ซะมิดตัวดูคล้ายขนมจีบอันโตสำหรับแจจุง
“ผมว่ามันใหญ่ไปนะ.....ห้องนี่ด้วย” จุนซูเริ่มพูดอย่างเสียสติ เตียงสีขาวตรงหน้าเขาช่างกว้าง ห้องก็กว้างซะจนเป็นบ้านของเขาได้หลังหนึ่ง จุนซูวิ่งเหยงๆไปที่ห้องน้ำอย่างอยากรู้อยากเห็น ห้องน้ำมีทีวีเสียด้วยมันคงจะดีไม่น้อยถ้าอาบน้ำไปแล้วเห็นอองรีของเขาวิ่งอยู่บนจอ
“อ๊า---อองรี!!!!” จุนซูเพ้อลงไปแผ่ตัวอยู่ในอ่างใหญ่โอ่โถง มือเล็กทุบกับพื้นอ่างสองสามทีก่อนที่จะรีบเปิดน้ำร้อนลงมา เคยคิดหลายครั้งว่าว่าอยากจะแช่ในอ่างโตๆเวลาที่เข้าไปในบ้านของคนอื่น
เมื่ออาบน้ำเสร็จจุนซูเดินออกมาในเสื้อสีขาวตัวใหญ่ของแจจุง มันตัวใหญ่ไปนิดหน่อยเพราะแจจุงตัวใหญ่กว่าเขาพอสมควร
“อ้า อุ่นจัง..” จุนซูยิ้มร่าไม่รอที่จะจะกระโดลงไปที่เตียงกว้าง
ห้องอยู่ในอุณหภูมิที่พอเหมาะ จุนซูยิ้มร่า เขาเพิ่งรับรู้ถึงคำว่ารวยเว่อร์เป็นครั้งแรก
“นายเรียนที่ไหนหรอ” แจจุงถามพรางเอาผ้าผืนเล็กขึ้นมาเช็ดหัวให้จุนซู จุนซูนั่งนิ่งปกติเขาจะเข้ากับคนง่ายและค่อนข้างพร่ามไปทั่วซักหน่อย แต่แจจุงทำให้เขารู้สึกว่าควรเคารพและนับถือ และเช่นกันเขารู้สึกอบอุ่นเหมือนกับว่ามีพี่ชายอีกคน
“ผมไม่ได้เรียนฮะ” จุนซูตอบเรียบๆโดยไม่ได้แสดงสีหน้าเศร้า
“..ขอโทษนะ,.” แจจุงพูดแล้วหยุดคิด
“ที่จริงผมไม่มีทั้งพ่อและแม่...ทำงานหาเลี้ยงตัวเอง แค่อยู่ ไม่จำเป็นต้องเรียนหรอก เพราะไม่ต้องดูแลใคร” จุนซูพูดอย่างเปิดเผย นั่นทำให้แจจุงเงียบขึ้นไปอีก ทำไมเด็กน่ารักๆคนนี้ถึงโชคร้ายนักนะ
“..อ๋า.. จริงหรอเนี่ย งั้นนายมาอยู่ที่นี่กับฉันเถอะนะ” แจจุงรีบเสนอ มันคงดีถ้าเขาสามารถช่วยอะไรได้ซักอย่าง
“ไม่ดีหรอกฮะ มันมากไป” จุนซูปฏิเสธ มันมากไปจริงๆสำหรับเขานั่นแหละ จู่ๆจะให้มาอยู่บ้านหลังโตๆโดยไม่คิดอะไรมันก็คงจะเกินไปซักหน่อย
“พ่อแม่ฉันตายหมดแล้วล่ะ ที่นี่ไม่มีใครหรอก ถ้านายกลัวว่ามาอยู่ที่นี่เอาสบาย นายคิดว่ามาอยู่เป็นเพื่อนฉัน หรือทำงานอะไรซักอย่างก็ได้นะ” แจจุงเสนออย่างมีความหวัง ผิดหวังเล็กน้อยที่ถูกปฏิเสธ บ้างหลังโตของเขามันเงียบเหมือนบ้านร้างซักหน่อย ทั้งพ่อทั้งแม่ของเขาจริงๆเสียชีวิตไปหมด มีแต่สมบัติ คนขับรถ ซีวอน พ่อบ้าน คนใช้ที่ห่างเหินเท่านั้น ที่แจจุงอยู่ได้เพราะยุนโฮที่อยู่ใกล้ๆตัวเขามากกว่า
“ฉัน..เหงา....”
“....” จุนซูไม่ตอบ แต่ดึงผ้านวมผืนใหญ่บนเตียงที่แจจุงวางไว้สำหรับเขาขึ้นมาห่อตัวเหมือนโรตี
“...อองรี.....” จุนซูพูดลอยๆแล้วผล็อยหลับไปปล่อยให้ความเงียบเข้ามาแทนที่ในห้องกว้าง
สำหรับจุนซูนั้นมันเป็นข้อเสนอสุดแสนวิเศษทีเดียว แล้วเขาก็เริ่มรู้สึกเหมือนมีพี่ชายเสียด้วย
แต่ความเกรงใจนั้นมันก็ย่อมมีขอบเขต
แจจุงลูบหัวที่ยังแห้งไม่สนิทของจุนซูเบาๆ จุนซูดูเหมือนเจ้าชายน้อยเวลาหลับทีเดียว ถ้าไม่ขมวดคิ้วค้างไว้อยู่ นิ้วเรียวจิ้มไปกลางหว่างคิ้วของจุนซูให้คลายปมออก และสำเร็จยิ้นซูขยับตัวไปมาเล็กน้อยคลายปมที่คิ้วออกก่อนที่อมยิ้มบางๆ
ปิ้น!!!
เสียงแตรรถดังออกมาจากนอกหน้าต่าง แจจุงรีบเด้งตัวขึ้นอย่างดีใจไปเปิดม่านแล้วมองไปยังด้านหน้าบ้านของบ้านหลังโตอีกหลังที่ติดกันแต่ก็ต้องผิดหวังที่ไม่ใช่ยุนโฮของเขา
มันเป็นรถของพ่อยุนโฮนั่นเอง
ยุนโฮนั้นดีกว่าเขา มีบ้านใหญ่โต และอบอุ่น ถึงยุนโฮจะชอบบ่นว่ารำคาญพ่อที่จู้จี้ของเขาซักหน่อยแต่แจจุงก็รู้ดีว่ายุนโฮรักครอบครัวมาก ไม่งั้นยุนโฮจะทำงานที่ทางบ้านมอบหมาย ทั้งธุระกิจต่างๆที่ไม่ชอบทำไม นั่นทำให้แจจุงอิจฉายุนโฮอยู่ไม่น้อยทีเดียว
แจจุงเงยหน้ามองเวลาบนหน้าปัดแล้วเดินกลับไปนอนบนเตียงกว้าง ยุนโฮจะไม่กลับบ้านรึยังไงกันนะ?
………
“ยุนโฮ ฉันรักนายนะ... ฉันจะบอกนาย...เมื่อไหร่นายจะกลับมาซักที...”
.....
แจจุงหยิบหมอนใบโตขึ้นมาชก แต่ก็หยุดเพราะกลัวทำให้อีกคนที่เพิ่งหลับไปตื่นขึ้นมา มือเล็กเลื่อนไปหยิบมือถือแล้วโทรออกไปเบอร์ล่าสุดที่รับสายแต่ยุนโฮกลับไม่รับ...
แจจุงลุกขึ้นนั่ง โยนมือถือไปที่อีกฟากของเตียงกว้างอย่างงอนๆแล้วทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง พยามข่มตาให้หลับ..
.
.
.
.
“ในห้องน้ำนี่มันทรมานจริง” ยูชอนบ่นขณะล้างมือที่อ่างล้างหน้า ยิ้มมุมปากมองยุนโฮที่กำลังจัดเนคไทน์ให้เขาที่ด้วยหางตา
ยูชอนเป็นคุณชายว่างงานคนหนึ่งที่รู้จักกันดีทั่วไป เนื่องจากธุรกิจน้ำมันของที่บ้านทำให้เขาต้องนั่งกินนอนกิน มีชีวิตที่เรื่อยๆไปวันๆ
“ไม่พูดอะไรเหรอ..” ยูชอนยักไหล่เซ็งๆที่ยุนโฮไม่พูดอะไรซักคำ
“พรุ่งนี้ไปหาฉันที่บ้าน รู้ที่อยู่มั้ย” ยุนโฮพูดเรียบๆ
“รู้...เอ.. แต่ไปดีไหมนะ” ยูชอนปรับเสียงทุ้มให้สูงอย่างเล่นแง่
“ไม่ต้องไปก็ได้ ช่างมันแล้วกัน” ยุนโฮติดกะดุมเม็ดสุดท้ายเสร็จก็เดินออกจากห้องน้ำอย่างไม่สนใจ ทำให้ยูชอนโมโหพอสมควร มีคำสบถแว่วๆไล่หลังมาเหมือนกัน แต่ที่ยุนโฮพูดออกไปแบบนั้นเพราะรู้ดีว่ายูชอนต้องมาหาเขาอย่างเสียไม่ได้
“ลืมเบอร์ดโทร...แต่ช่างเถอะ..” ยุนโฮยิ้มให้ตัวเองแต่ก็หุบลงและเริ่มกัดริมฝีปากเมื่อเห็นมิสคอลที่ขึ้นอยู่บนจอโทรศัพท์มือถือ
.
.
.
รถถูกเลี้ยวเข้าบ้านหลังโตโอ่อ่า ตาคมมองไปยังบ้านอีกหลังที่เด่นตระหง่านเคียงคู่บ้านของตัวเองอย่างหงุดหงิด ยังโมโหไม่หายที่แจจุงหนีกลับมาก่อน
“คุณยุนโฮครับ พรุ่งนี้นั่งคันไหนครับ ผมจะได้ให้ลูกน้องล้างรถรอ”
“ไปประชุมใช่ไหม ไม่ต้องแล้ว ให้เลื่อนนัดไปมะรืนนี้”
“ครับ พรุ่งที่คุณชองพ่อของคุณต้องไปที่อเมริกาเพราะธุรกิจตัวใหม่ ส่วนคุณแม่ของคุณไปดูรีสอร์ทเหมือนทุกๆวันไม่มีอะไรพิเศษ... ส่วน...”
“ส่วนน้องสาวของฉันยังไม่กลับบ้าน เพราะยังอยู่ที่ค่ายที่โรงเรียนจัด โอเคมั้ย” ยุนโฮจบให้ เป็นเรื่องปรกติที่คนขับรถของเขาจะคอยย้ำตารางงานให้ฟัง เพราะนอกจากขับรถแล้วยังเป็นผู้ช่วยในตัวด้วย มันสะดวกว่าที่ต้องเรียกใช้คนโน้นทีคนนี้ที
“ครับคุณยุนโฮ”
“...” ยุนโฮไม่พูดอะไรต่อเพียงเปิดประตูรถและปิดมันเสียงดังๆ คนขับรถได้แต่ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยๆที่ต้องขับรถหลายรอบเทียวไปมา ส่งแจจุงและวกกลับไปรับยุนโฮที่ระยะทางไกลโข...
.
.
.
------------------------------
แสงแดดจางๆที่ลอดเข้ามาตามผ้าม่านโปร่งสีฟ้าอ่อน เผยให้เห็นนกสีขาวหลายตัวที่เกาะอยู่ขอบระเบียงพรางส่งเสียงเจื้อยแจ้ว ราวกับปลุกคนที่นอนอยู่บนเดียวกว้างให้ตื่นขึ้น
“อือ...” จุนซูพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงก่อนที่จะลุกขึ้นนั่งอย่างเสียไม่ได้ มือเล็กลูบผมที่ชี้โด่ของตัวเองให้กลับสู่สภาพเดิมแต่มันกลับเด้งอยู่อย่างนั้นไม่ยอมฟังคำสั่งของเจ้าของ คงเพราะเมื่อคืนเขานอนทั้งๆผมที่ยังเปียกอยู่
จุนซูลุกขึ้นไปแหวกม่านตามเสียงเรียกของนกอย่างสนอกสนใจ โดยระวังไม่ให้เจ้าของห้องตื่นจากห้วงนิทรา
ขอบหน้าต่างมีกรอบรูปวางอยู่สอบสามอัน เป็นรูปของแจจุง และอีกคนนึงที่จุนซูไม่รู้จัก แต่เดาได้ว่าคนในภาพมีชื่อยุนโฮเพราะมีตัวหนังสือสวยๆเขียนกำกับเอาไว้
มือน้อยเลื่อนไปปลดล็อกหน้าต่างแล้วดันออกไป อากาศยามเช้าหลังฝนตกมันช่างสบายๆเหลือเกิน
“ฮ้าว เช้าแล้วหรอ” แจจุงหาวอย่างเพลียๆ ลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นจุนซูตื่นอยู่ก่อน
“อ้ะ! ผมทำให้คุณตื่น!” จุนซูตีสีหน้าเครียด เอ่ยได้เพียงเท่านั้นก็ตีหน้าฝากตัวเองไปหนึ่งที
“จุนซู!!” แจจุงสะดุ้งโหยงอย่างตกใจ รีบลุกขึ้นแล้วถลาไปยังที่ที่จุนซูยืนอยู่ “..ฉัน..ฉันตื่นเช้าอยู่แล้วนะ” เอ่ยดุดุพรางขยี้หัวชี้ๆของจุนซูแรงๆ
“ฮ่าๆๆ ผมแกล้งคุณน่ะ...นี่แฟนหรอฮะ...” จุนซูหัวเราะ แล้วชี้ไปรูปที่ยุนโฮกอดเอวของแจจุงอยู่
แจจุงยิ้มแทนคำตอบเขินๆรูปนั้นเขาดูประหม่าเอามากๆ
“...แฟนรึปล่าวนะ...คงใช่แหละ...” แจจุงพูดเบาๆหลังจากเงียบไปหลายวิ
“อ้ะ.! วันนี้ยุนโฮจะไม่อยู่... ฉันต้องรีบไปหาเขา....จุนซูนายจะกลับรึยัง อ้ะ! อาบน้ำไปก่อน เดี๋ยวกลับมา” แจจุงร้อนลนเมื่อนึกขึ้นได้ ยุนโฮต้องกำลังโกรธแน่ๆ แจจุงขยี้หัวจุนซูสองสามทีแล้ววิ่งออกจากห้องไป
จุนซูมองตามปริบๆและหันไปดูรูปเจ้าของชื่อยุนโฮอีกครั้ง ก่อนจะเหลือบไปเห็นแจจุงที่วิ่งอยู่ด้านล่างของตัวบ้านเหมือนจะหกล้ม ใบหน้าเจ้าชายหัวเราะภาพที่เห็น แจจุงเปิ่นชะมัด เขาคิดได้เท่านั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“คุณแจจุง ตื่นรึยังครับ” เสียงหล่อๆของซีวอนดังพร้อมๆกับประตูที่เปิดออก
“นายไม่รอให้ตอบก่อนแล้วค่อยเปิดล่ะ” จุนซูเอ่ยแขวะ
“อ่าว คุณแจจงจุงอาบน้ำอยู่หรอ” ซีวอนขมวดคิ้วมองเตียงเปล่าที่ยับยู่ยี่แล้วหันมาเอาคำตอบจากจุนซูแทน
“วิ่งไปหาคนชื่อยุนโฮ บ่นๆว่าต้องรีบอะไรนี้แหละ” จุนซูพูดย่างไม่ใส่ใจ แต่สังเกตเห็นบางอย่างบนหน้าของซีวอน
“ทำไม...นายแอบรักคนมีเจ้าของหรอเนี่ย??” จุนซูล้อเสียงสูงอย่างอ่านออก คิ้วน้อยเลิกขึ้นข้างหนึ่ง
“ไอ้เด็กบ้า หยุดเรียกฉันว่านายนะ นายต้องเรียกฉันว่าพี่สิ” ซีวอนตะหวาดไม่ตอบคำถาม แล้วเดินออกจากห้องไป
.
.
.
.
ข้อแรก...เข้าไปจูบปลุก
ข้อสอง...เปิดพุงแล้วเป่า
ข้อสาม...ตะโกนบอกรักจนกว่าจะตื่น
แจจุงปิดหน้าตัวเองแล้วหัวเราะเขินๆ คิดออกมาได้ยังไง ขอสามตัดทิ้งอายเกินไป ครั้งเดียวตั้งแต่เกิดมาไม่เคยพูดแล้วพูดจนกว่ายุนโฮจะตื่นคงเป็นไปไม่ได้... ข้อสอง หรือข้อหนึ่งดี...
แจจุงวิ่งไปทางเป้าหมายคือห้องของยุนโฮ ต้องง้อซักหน่อยเพราะเขาแอบหนีกลับบ้าน เลยโอเคกับข้อแรกดีกว่า...
“สวัสดีครับคุณแม่...” แจจุงทักทายแม่ของยุนโฮก่อนที่จะถลาเข้าไปที่หน้าห้องของยุนโฮ.. มือบางจับลูกบิดและเปิดช้าๆ ยุนโฮนอนหลับอยู่บนเตียงแถมเปิดพุงเอาไว้ออีกตังหาก
“อ้ะ..เปิดพุงทำไมฉันเลือกข้อหนึ่งตังหากล่ะ” แจจุงเบ้ปากพรางตีพุงแข็งๆลงไปหนึ่งแปะ ร่างบางนั่งคล่อมร่างสูงกว่าอย่างกล้าๆกลัวๆก่อนที่จะโน้มหน้าลงไปจุมพิษริมฝีปากอิ่ม
“ฉันมาง้อนายแล้วนะ” ยุนโฮไม่ตื่นนัก แจจุงจึงทาบริมฝีปากลงไปอีกรอบ ลิ้นเล็กถือโอกาสสอดเข้าไปปลุก เป็นไปตามคาดยุนโฮผลักแจจุงลงกับเตียงกว้างแล้วจูบกลับ
“ขึ้นมาห้องฉันถูกได้ไง มันกี่โมงแล้วเนี่ย” ยุนโฮพูดทั้งๆยังไม่ลืมตา ใช้มือใหญ่ลูบแผ่นออกร่างบางทั่ว
แจจุงหน้าเปลี่ยนสี ตกใจแต่ก็ทำอะไรไม่ถูก
“ยะ..ยุนโฮ..นายจะทำอะไรฉันอ่า!!!!” แจจุงลากเสียงยาวงอแง ทุบคนครึ่งหลับครึ่งตื่นอย่างอายๆ
“แจจุง!!” ยุนโฮเด้งตัวขึ้นลืมตาอย่างตกใจ
“ก็ฉันสิ นายฝันอะไร จะปล้ำฉันหรอ!!” แจจุงบ่นๆ “ฉันอุตส่าห์มาง้อแล้วนะ ฉันขอโทษที่กลับก่อน”
“...พูดจบแล้วก็กลับไป..” ยุนโฮนั่งลงเอ่ยเสียงเรียบ แจจุงถึงกับหน้าถอดสี ยุนโฮกำลังไล่เขา
“....” ตาคู่สวยกระพริบถี่ๆ สังเกตเห็นรอยอะไรบางอย่างที่ซอกคอขาวของยุนโฮ คำว่ารักที่ตั้งใจมาพูดแต่เช้ากลืนลงคอหายไปหมด เหมือนอะไรๆมันโหวงเหวง
“..นายทำฉันรำคาญแจจุง..ออกไป!!” ยุนโฮตวาด สะบัดมือแจจุงออกจากชายเสื้อของเขาโดยไม่สังเกตเห็นว่ามีน้ำอุ่นๆกำลังไหลออกมาจากตาคู่สวย..
“....” แจจุงไม่พูดอะไรอีกได้แต่ลุกขึ้นช้าๆ และวิ่งออกไปจากห้องกว้างๆโดยไม่หันกลับมามอง...
ปัง!!
ประตูไม้สักสีน้ำตาลอ่อนถูกปิดกระแทกลงแรงๆอย่างไม่ใยดี
รอยจูบที่ซอกคอ.. คิมแจจุงไม่เคยเดินไปถึงขึ้นนั้น มันหมายความว่าที่จริงยุนโฮก็คิดกับเขาแค่เพื่อน
ที่จริงคิมแจจุงแค่รักจองยุนโฮแค่ฝ่ายเดียว!!
.
.
.
ความคิดเห็น