คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : -3- Boy
“ให้ผมทอดเถอะ กินไข่แล้วเค้าว่าจะอารมณ์ดี” ซีวอนหันมายิ้มด้วยสีหน้าเศร้าๆ พูดพรางซุกมือลงไปที่กระเป๋าเสื้อแล้วเดินต่อช้าๆ แจจุงหยุดเดินโดยไม่พูดอะไรอีก แปลกที่ซีวอนมักรู้เสมอว่าเขาคิดอะไรอยู่ ซีวอนรู้ว่าเขากำลังทุกข์ใจ
“สองฟองพอแล้วนะ” แจจุงบอกหลังจากนั่งลงที่โต๊ะเตรียมอาหารในครัว ร่างบางฟุบลงกับโต๊ะอย่างเหนื่อยอ่อน ฟังเสียงกระทะไปพรางเหลือบมองนาฬิกาไปพรางอย่างลุกรี้ลุกลน ในใจก็คิดถึงอีกคนที่เค้าทิ้งไปที่งานปาร์ตี้จนไม่วายที่จะแสดงออกมาทางสีหน้า
“คิดยังไงก็บอกเค้าไปสิครับ” ซีวอนเอ่ยอย่างรู้เหตุการณ์ ก็มันเป็นแบบนี้มานานแล้ว ที่จริงเขาไม่อยากจะพูดออกมาเท่าไหร่นักหรอกเพราะในใจก็แอบหวังอยู่ลึกๆว่าจะมีสักวันไหมที่แจจุงจะคิดกับเขาแบบอื่นที่ต่างออกไป
“หืม?” แจจุงลุกพรวดทันทีและจ้องหน้าซีวอนแทนคำถาม ซีวอนยิ้มตอบอย่างอบอุ่นพรางส่งจานไข่ดาวให้
“คุณรู้จักกันมานานแล้วคุณก็อยากให้คุณยุนโฮยืนยันว่าตกลงคุณแจจุงเป็นอะไรสำหรับเขา ผมว่าคุณยุนโฮก็คงคิดเหมือนกัน แต่ต่างคนต่างคิดแบบนี้แล้วไม่มีคนพูดอะไรแล้วมันจะจบดีมั้ยล่ะครับ” ซีวอนเอ่ยสร้างความกระจ่างให้กับแจจุง ที่พูดออกไปเพราะรู้สึกยอมแพ้ต่อความรักที่แจจุงแสดงออกมา มันมากเกินกว่าที่เขาจะบังคับให้มันเปลี่ยนเป็นของเขา
“ยุนโฮคิดเหมือนกันหรอ?” ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อฟังจบ
“ผมว่าผมเดาไม่ผิดหรอก”
“อ๋า~!!! ฉันมันโง่คิดถึงแต่ตัวเอง ทำยังดีล่ะทีนี้” มือเล็กยกขึ้นโกยหน้าผากเบ้หน้าเหมือนจะร้องไห้ ขณะเดียวกันก็บังคับให้ตัวเองหุบยิ้มไม่ได้
...โดยไม่รู้เลยว่ารอยยิ้มนั่นทำให้ร่างสูงเจ็บปวด....
“กินไข่ให้หมด” ซีวอนตอบคำถามของแจจุง แจจุงหุบยิ้มทันที เขาไม่ต้องการคำตอบซักหน่อย แต่สุดท้ายก็ตักไข่เข้าปากแต่โดยดี ภาวนาให้ยุนโฮกลับมาไวไวเพราะตั้งเป้าจะรีบไปหาถึงบ้าน ก็ใครใช้ให้บ้านติดกันล่ะนะ
“เฮ้อ คุณมันบ้าชะมัด” เอ่ยลอยๆ ซีวอนมองแจจุงที่อารมณ์ดีขึ้นแล้วหงุดหงิดหนักที่ตัวเองแส่ไม่เข้าเรื่อง
“อ้าอะไร?” แจจุงร้องเสียงหลงทั้งๆไข่เต็มปากเล่นเอาคนทอดขำขึ้นอีกรอบ ซอสมะเขือกำลังเลอะอยู่บนใบหน้าสวยอยู่หลายจุด มือหนาไม่รอช้าที่จะเลื่อนไปเช็ดออก
“เลอะไปหมด ไม่รู้จักโตจริง” ว่าแล้วก็หัวเราะหน่ายๆ คว้าผ้าเช็ดโต๊ะขึ้นมาเช็ดมือก่อนที่ล้วงโทรศัพท์ที่เหมือนจะสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา
“สวัสดีครับ” ซีวอนกรอกเสียงลงไปเรียบๆ เสียงปลายสายโหวกเหวกดังออกมาให้แจจุงได้ยินด้วยแต่จับใจความไม่ได้
“อะไรนะ รั้ว? เด็กบ้าเอ้ย!!” ร่างสูงลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปทิ้งให้แจจุงนั่งกินต่อ แจจุงยักไหล่อย่างไม่สนใจและกินไข่ในจานให้หมดก่อนที่จะเอาไปล้างให้เสร็จสรรพ
“ถอดถุงเท้าด้วยสิ!!”
“บ้านควายชะมัดเลย โหววว”
เสียงโหวกเหวกมาจากทางบันไดนอกห้องครัวออกไป ซีวอนกับลังคุยกับใครอยู่นั่นเอง แจจุงไม่รอช้าที่จะออกไปดูขาเรียวรีบก้าวเดินหลังจากเช็ดมือเสร็จ
“ใครมาน่ะ??” เสียงไวกว่าตัวตะโกนออกไปเสร็จ
“ว๊ากกกผีหลอก” ใครคนนั้นตะโกนลั่น แจจุงขมวดคิ้วอย่างโมโหใครกันนะว่าเขาเป็นผี มือบางผลักประตูห้องครัวออกไปดู เป็นเด็กหนุ่มอายุประมาสิบสามสิบสี่ เปียกตั้งแต่หัวจรดเท้ายืนสลัดน้ำจนพื้นเปียกไปทั่ว
“คุณแจจุงนี่...อ้ะ ว๊อยย นายหยุดสลัดน้ำทีซิ” ซีวอนทำท่าจะแนะนำแต่ก็หันไปปรามเด็กน้อยหน้าใสที่น้ำไหลติ๋งๆเสียก่อน เด็กคนนั้นแยกเขียวแล้วโผ่เข้ากอดซีวอนหมายจะให้เปียกเป็นเพื่อน
“อ้ะ...” เด็กน้อยหยุดขยับร่างกายอันเป็นการสร้างความเดือนร้อนเมื่อหันมาเจอกับแจจุง เขากระพริบตาปริบๆแล้วมุดไปอยู่ข้างหลังซีวอน
“เห๋?” แจจุงมองอย่างงงๆแล้วมองหน้าซีวอนเพื่อหาคำตอบ
“จุนซูนายทำฉันเปียกหมดแล้ว!!” ซีวอนคลายความสงสัยไปหนึ่งข้อ เด็กน้อยที่มุดอยู่หลังร่างสูงชื่อจุนซูนั่นเอง
“คุณแจจุง ไอ้หมอนี่มันเป็นญาติผมน่ะ มันมาเตะบอลกับเพื่อนน่ะครับ แล้วมันก็...เฮ้อ ให้เขานอนที่นี่วันนึงได้มั้ยครับ” ซีวอนพูดจบก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ
“อือ ตามสบาย...เอ่อ....” แจจุงเว้นระยะเชิงถามพรางมองจุนซูที่ไซร้ซีวอนไปมา
“ฉันชื่อจุนซู..” เจ้าตัวเล็กมุดหน้าออกมาแต่ก็โดนซีวอนเขกหัวเข้าดังป๊าบ
“โอ้ยยย” จุนซูกุมหัวมองเงยหน้าซีวอนอย่างเอาเรื่อง
“นายต้องใช้คำว่าผมจุนซู” ซีวอนดุอย่างหมดมาดจนแจจุงแอบกลั้นขำให้อยู่ในคอ แม้จะไม่มีเสียงแต่ท่าทางก็ขำเต็มที่ ถึงกับเอามือกุมท้อง
“คุณแจจุง ผมไม่ขำนะ” ซีวอนแหว
“ฮะๆๆๆ อือๆ โอเคๆ เอาแบบนี้จุนซูไปนอนกับฉัน ซีวอนกลับห้องไปได้แล้ว ฉันจัดการเอง” แจจุงหัวเราะ
“แต่...”
“ไม่มีแต่น่า เค้าน่ารักออก” แจจุงมุ่ยปาก
“ใช่ผมน่ารัก พี่ซีวอนกลับห้องไปได้แล้ว” จุนซูเอ่ยโพล่งขึ้นมามั่ง ซีวอนถึงกับหน้าขึ้นสีคิดอยากจะเตะก้นสักสองสามที จุนซูเห็นดังนั้นก็รู้ทันจึงย้ายตำแหน่งเปลี่ยนไปเกาะแจจุงแทน
“ฮะๆๆๆ นายอายุเท่าไหร่เนี่ย” แจจุงขยี้หัวจุนซูที่เปียกปอนไปหมด
“สิบหกฮะ~!” จุนซูยิ้มตอบ
ทั้งสองคนเริ่มเดินคุยกันขณะเดินไปยังห้องนอนกว้าง ปล่อยให้ซีวอนมองตามหลังอย่าเซ็งๆที่เดิม
“.....”
“สิบหก? อ้ะ ฉันแจจุง คิมแจจุง ยินดีที่ได้รู้จัก” แจจุงถึงกลับแปลกใจ จุนซูเด็กกว่าเขาเพียงสี่ปีเท่านั้นเองทั้งที่คิดว่าจะเด็กกว่านั้นซะอีก
“คุณแจจุง คุณดีจัง” จุนซูหัวเราะ สงบเสงี่ยมขึ้นเล็กน้อยอย่างเคารพเพราะโดนสั่งนักสั่งหนาก่อนย่างเข้ามา เจ้านาย ขี้ข้า สองคำนี้ถูกอัดลงไปในเซลล์สมองเต็มไปหมด
“เรียกฉันพี่เฉยๆก็ได้ อย่าไปบ้าตามหมอนั่นเลย”
“แบบนี้ดีแล้วฮะ” จุนซูปฏิเสธ
---------------------------------------------------------
แหะๆ มีคนมาอ่านมั้ยอ่ะ เราอัพตอนสั้นๆ 2 หน้า เวิร์ด ตัวหนังสือ 14 นะ แต่ว่าอัพ(เกือบ)ทุกวัน
ใครอ่านเม้นให้รู้บ้างนะ เราแต่งไม่เก่งแต่ต้องการกำลังใจในการมีชีวิตอยู่ (-*- ก๊าก)
เรื่องนี้คู่ไหนมั่ง อ่านเอาเองแหละ เนื้อเรื่องก็เดาเองแหละ มิเดไม่ชอบสปอย -0-"
......................................................................................................
ความคิดเห็น