คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -2- Decided
คิ้วโก่งสวยขมวดเข้าหากัน ยุนโฮกวาดสายตาไปรอบๆเพื่อมองหาอีกคนที่ควรจะตามหน้าด้านหลัง แต่กลับไม่เห็น เขากัดริมฝีปากแน่น
โมโหที่แจจุงไม่พูดอะไรจนไม่อาจเข้าใจได้ว่าแจจุงรักเขาบ้างรึปล่าว หรือแค่ยอมให้จูบเพราะเห็นเป็นเพื่อนกัน หรือว่ามันเป็นแค่เขาที่หวั่นไหวไปเองคนเดียว
แล้วการที่แจจุงจูบเขาก่อนล่ะ?
“อ้อ นี่ไง ไอ้คู่ดัง คู่ขาของไอ้หน้าหวาน คงคิดว่ามีเชื้อเจ้าแล้วจะวิเศษวิโส” เสียงบ่นดังมาจากไม่ไกลที่จุดที่ยุนโฮยืนอยู่ ยุนโฮหันไปมองหน้าผู้มาเยือนอย่างหาเรื่อง เป็นหนุ่มรูปร่างผอมแต่ก็ไม่บางนักเมื่อเทียบกับแจจุง ตัวเล็กลงไปเมื่อเทียบกับเขา อาจจะสูงพอๆกับแจจุงได้ ชุดสูทหลุดๆ ไทค์หลวมๆ ผมสั้นดูหาเรื่องคนรอบๆข้างไปหมด
“คุณมีธุระอะไรกับผมรึปล่าว” ยุนโฮเอ่ยอย่างสุภาพ มองจ้องเข้าไปที่นัยน์ตาขวางโลกตรงๆ
“ฉันยูชอน ปาร์คยูชอน” ยูชอนเดินเข้ามาประชิดตัวร่างสูงกว่าจ้องตากลับอย่างไม่ยอมแพ้ มุมปากขยับยิ้มเล็กๆสร้างความสงสัยให้กับยุนโฮ “แต่ฉันว่านายวิเศษนะ” ยูชอนหัวเราะหึๆ
“ขอบคุณ ถ้าคุณไม่มีธุระผมขอตัวก่อน” ยุนโฮพูดขึ้นหลังจากหยุดคิด นัยน์ตาขวางโลกนั่นทำให้เขารู้สึกประหม่าและรู้สึกแปลกๆ ร่างสูงหันหลังกระดกแก้วไวน์ขึ้นและเริ่มเดิน…
มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องแพงออกมาจากกระเป๋ากางเกง ไม่รอช้าที่จะกดเลขหมายที่จำขึ้นใจอย่างหัวเสีย
“ฮัลโหล”
“นายอยู่ไหน” ยุนโฮพูดเสียงเรียบพรางก้มมองนาฬิกาข้อมือ มันผ่านมาเกือบชั่วโมงจะไม่ให้เขาโมโหได้ยังไง “นายอยู่ไหน!! ทำไมไม่ตอบฉันล่ะ!!!” เสียงทุ้มกรอกตะคอกลงไปเมื่อไม่มีเสียงตอบจากปลายสาย
“นะ..นายเมา?” แจจุงเอ่ยขึ้นเสียงสั่น เพราะความกลัวและตกใจเขาจึงเงียบเสียงไปหลายวินาที ยุนโฮไม่เคยตะคอกเขาเลยตั้งแต่สมัยเด็ก
“ฉันถามนายอยู่แจจุง!!! นายไปไหน!!!” ยุนโฮไม่หยุดตะหวาดไม่สนใจต่อสายตารอบๆที่กำลังมองเขา ร่างสูงเดินไปทางห้องน้ำเมื่อรู้สึกถึงอะไรที่เหมือนกำลังจะออกมา
“กลับ..บ้าน..ฮึก... นายตะคอกทำไม” เสียงเล็กสั่นเครือตอบกลับมาแต่ยุนโฮไม่สนใจ และเค้นเสียงถามกลับไป เขาไม่เข้าใจว่าตกลงคิมแจจุงกำลังเล่นตลกอะไรอยู่
“กลับบ้าน? ฉันไม่เข้าใจเลยแจจุง” สิ้นประโยคยุนโฮกดวางสายแล้วผลักประตูห้องน้ำเสียงดัง ร่างสูงวิ่งเข้าไปที่ห้องน้ำห้องหนึ่งที่เปิดอยู่และอาเจียนออกมา มีผู้หวังดีลูบหลังเขาจากด้านหลัง
“แค่ก...ขอบใจ” เขาหันหลังกลับมาแล้วขมวดคิ้วเมื่อพบว่าเจ้าของมือนั่นคือ ปาร์คยูชอน ถ้าจำไม่ผิดเขาเพิ่งจะเจอกันในงานเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ยุนโฮยกมือขึ้นมาบีบขมับเพราะพิษเหล้าทำให้เขารู้สึกปวดหัว
“ขอบใจ.. แล้วจะตอบแทนไหมล่ะ” ยูชอนยิ้มอย่างมีความหมายและนั่นทำให้ยุนโฮรู้สึกประหม่าหนักเข้าไปอีก ทำไมกันนะดวงตาคู่นี้ของคนแปลกหน้าถึงได้ทำให้เขารู้สึกต้องการมัน
ไม่มีคำตอบจากปากชองยุนโฮ แต่คนตัวเล็กกว่ากลับยิ้มอย่างรับรู้จึงเลื่อนมือไปปิดล็อกประตูและดันตัวร่างสูงกว่าชิดที่ผนัง ดวงตาเจ้าเล่ห์มองที่คอร่างสูงกว่าสลับกับจ้องใบหน้าที่ประหม่า ริมผีปากอิ่มเผยอขึ้นเล็กน้อยเพื่อรอคอยให้ตอบสนอง ยุนโฮหยุดคิดก่อนที่จะทาบมันลงไปอย่างลังเล จูบถูกกดลงช้าเนิบนาบแต่หนักหน่วง ลิ้นร้อนรุกเร้าต่อกันและกันชิงความพิศวงเข้าสู่ความน่าค้นหาของกันและกัน
“ชองยุนโฮ..!” ยูชอนเป็นฝ่ายผละร่างสูงออก นัยน์ตาแปลกใจและล่อกแล่กราวกลับว่ากลายเป็นตัวเองที่ประหม่าแทน ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้ากากันจนเป็นเส้นบาง หัวใจเล็กรู้สึกพองโตขึ้นในอกระส่ำเต้นไม่เป็นจังหวะ มือเล็กขยับเพื่อนจะเปิดประตูออกไปแต่มือหนาได้จับเอาไว้และบีบแน่น สายตาบอกถึงความต้องการที่ไม่อาจจะหยุดยั้ง
“ทำไม นายยั่วฉันแล้วจะหนีงั้นสิ?” ยุนโฮกดจูบลงอีกครั้งในขณะที่หนักหน่วงขึ้นไม่ปล่อยให้ชายหนุ่มชื่อยูชอนได้มีโอกาสได้พูดอะไรอีก.... การกระทำได้ถูกดำเนินต่อไปไร้การขัดขืน .....
.
.
.
.
.
แจจุงมองหน้าจอโทรศัพท์พลิยิ้มเล็กๆอย่างเศร้า สายโทรศัพท์ที่ได้ถูกกดวางลงไปมันทำให้เขารู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูก ยุนโฮไม่เคยบอกรักเขาเลยแม่แต่ครั้งเดียว แล้วจะให้เขาก้าวต่อไปอย่างมั่นใจได้ยังไงกัน ที่ยุนโฮจูบเขามันอาจเพราะเขาแค่เคยชิน….
มือบางปาดน้ำที่เปื้อนเปรอะบนใบหน้าออก หากยุนโฮบอกรักเขาก็คงจะดี .....หรือว่าเขาต้องเป็นคนพูดก่อนกันนะ??
แจจุงมองออกไปนอกหน้าต่าง สายฝนที่สาดเทลงมากระหน่ำไม่มีทีท่าว่ามันจะหยุดลง สายฝนจะตกลงมาเมื่อมันหนักอึ้ง เหมือนกับคนเราร้องให้เวลาที่เจ็บปวด...
“คุณแจจุง ทำไมกลับมาก่อนล่ะครับ” เสียงทุ้มดังขึ้นเมื่อประตูห้องนอนถูกเปิดออก แจจุงหันไปยิ้มให้กับซีวอน
ซีวอนอยู่บ้านหนังนี้มาตั้งแต่เขาจำความได้ อายุไล่เลี่ยกัน แม้เล่นกันตอนเด็กๆแต่ซีวอนมักจะสุภาพเรียกเขาว่าคุณเสมอ ซีวอนเป็นคนพูดน้อยแต่ยิ้มเก่ง คล้ายๆกับลุงซานต้าที่ให้ของขวัญเด็กๆ ตอนเด็กเล่นด้วยกัน แต่โตขึ้นซีวอนกลายเป็นพ่อครัวประจำบ้านไปแล้ว
“ฉัน...เบื่อๆน่ะ” ร่างเล็กยิ้มบางๆพรางลุกขึ้นแล้วเดินไปล้มบนเตียงดังตุบ ซีวอนยิ้มอย่างกลั้นขำ ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แจจุงก็ดูเด็กกว่าเขาเสมอ
“เอาไข่ดาวหน่อยมั้ย” ซีวอนประชด เพราะเวลาโมโหทีไรแจจุงมักจะไล่เขาไปทอดไข่ดาวทุกที แถมทอดหมดตู้เย็นอีกด้วย
“ฉันกำลังเศร้าตังหาก” แจจุงขมวดคิ้ว
“นี่ไงคุณเริ่มโมโหอีกแล้ว” ซีวอนหัวเราะเสียงดัง และเดินเข้ามานั่งข้างๆ มือใหญ่ลูบหัวแจจุงอย่างเอ็นดู คนตัวเล็กถึงกับเบ้ปาก
“นายเห็นฉันเป็นเด็กอมมือใช่ไหม?? ไปทอดไข่เลยนะ!!” จบประโยคซีวอนถึงกับกุมท้องแล้วกลิ้งตัวหัวเราะไม่หยุดอยู่บนเตียง แจจุงครายคิ้วที่ขมวดแล้วยิ้มบางๆ ถึงซีวอนจะชอบแกล้งเขาแต่นั่นมันก็ทำให้เขายิ้ม
“นี่หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะซีวอน” แจจุงทุบร่างสูง แต่นั่นก็ทำให้ซีวอนขำหนักเข้าไปอีก
“ฮ่าๆๆๆ คุณแจจุงเจ็บจริงๆนะ” ซีวอนพูดโกหกแสร้งเอามือตั้งการ์ดป้องกัน มือเล็กๆแบบนั้นจะไปเจ็บอะไร
“ทอดไข่ให้หมดตู้!!” ตวาดอย่างรู้แกว ซีวอนหัวเราะต่อและลุกขึ้นทำตะเบ๊ะแล้วเดินออกไป
“เดี๋ยวสิ ฉันล้อเล่น นายอย่าทอดนะ ฉันไม่กิน!!” แจจุงตะโกนตามหลังและเริ่มวิ่งตามออกไปที่ห้องครัวเมื่อซีวอนไม่ตอบกลับมา
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น